Η δίκη του Κολοκοτρώνη και... η δίκη της Μακεδονίας

«Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»
Καποδίστριας

Στρώθηκα και ξαναδιάβασα, τούτες τις πνιγηρές ημέρες, την Δίκη του Κολοκοτρώνη. «Δυστυχής παρηγορία» να μελετάς τα περασμένα μεγαλεία, τα αρώματα του Γένους μας, τους ανθρώπους της που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο.
Έχει μαυρίσει η ψυχή μας από τις αναθυμιάσεις που αναδίδει η «πονηρά ζύμη» των Αθηνών. Έγραφε θρηνώντας ο μεγάλος Κόντογλου για τους «γυάλινους ανθρώπους».
«Η Αθήνα δεν είναι πια πολιτεία ελληνική κι ας λέμε ότι θέλουμε.
Μήτε οι άνθρωποι μήτε τα χτίρια. Ο ήλιος έλειψε. Ο αγέρας βρόμισε. Απορείς πώς αλλάξανε όλα μέσα σε λίγα χρόνια και δεν έμεινε τίποτε που να θυμίζει πως βρίσκεσαι στην Ελλάδα».
(«Μυστικά Άνθη» σελ. 196).
Βρόμισε ο αγέρας σ' όλη την Ελλάδα σήμερα. Ποιος να το πίστευε ότι οι σημερινοί «γυάλινοι άνθρωποι», διαφανείς σαν τα τζάμια, μηχανές νεκρές και παγωμένες -λόγια του Κόντογλου- θα συζητούν χασκογελώντας την μεγαλύτερη προδοσία και ατιμία από καταβολής ελληνικού έθνους.
Αντικρίζουμε καντιποτένιους υπουργούς και πρωθυπουργούς να ομολογούν ανερυθριάστως και ασυνειδήτως -όπως έγραφαν τα παλιά, καλά λεξικά- χωρίς ντροπή και τύψεις ότι συμφώνησαν την ατιμωτική συναλλαγή και είναι έτοιμοι να στήσουν πανηγύρια στα σύνορα.
Πώς θα ανεχθούμε το τέλος της ιστορίας της Μακεδονίας;
Οι Πόντιοι, οι Κρητικοί, οι Επτανήσιοι, οι Σαρακατσαναίοι , οι Θρακιώτες και οι άλλοι Έλληνες θα καυχώνται, θα συνεχίσουν να καμαρώνουν για την γενέθλια ιστορική καταγωγή και περιοχή τους. Εγώ, εμείς οι Μακεδόνες τι θα απαντούμε;
Πού θα ανήκει το γεννοτόπι μου στην Πιερία;
Πεθαμένοι και ζωντανοί, έλεγε οι ποιητής, είμαστε αλληλέγγυοι και συνυπεύθυνοι. Η Ιστορία εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζώντων και των αγέννητων.
Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία, δεν μπορεί ν' αλλάξει εν απουσία των άλλων δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων.
Θέλει γερούς ώμους και ανδρείες καρδιές η ιστορία μας, αλλιώς θα σε καταπλακώσει.

Πέντε Έλληνες δικαστές -εξαιρώ την βαυαρική συμμορία που λύσσαξε να τον δολοφονήσει-συμμετείχαν στην δίκη του Γέρου του Μοριά, Μάιος-Ιούνιος του 1834.
Καταγράφω τα ονόματά τους: Πολυζωίδης Αναστάσιος Πρόεδρος, Α. Βούλγαρης, Δ. Σούτσος, Φ. Φραγκούλης, Γεώργιος Τσερτσέτης, μέλη.
Τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, που αρνήθηκαν να υπογράψουν την ατιμωτικότερη «εις θάνατον» καταδίκη της ελληνικής ιστορίας, τους μνημονεύουμε με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη.
Τους άλλους τρεις, «κωλοπανίδες της αντιβασιλείας» (Μακρυγιάννης), τους λακέδες των Γερμανών, ποιος τους θυμάται;
Μνημονεύω τον Κολοκοτρώνη τούτες τις μέρες, όρθιο, αγέρωχο στο δικαστήριο, και σκέφτομαι την Μακεδονία μας...

Διαβάζω:

«Σηκώνεται ο Γέρος του Μοριά. Μπροστά στους δικαστές στέκεται τώρα όρθιο ολόκληρο του Εικοσιένα.
Πρόεδρος: Πώς ονομάζεσαι;
Κολοκοτρώνης: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Πρόεδρος: Πόθεν κατάγεσαι;
Κολοκοτρώνης: Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας
Πρόεδρος: Πόσων ετών είσαι;
Κολοκοτρώνης: Εξήντα τεσσάρων. Γεννήθηκα το 1770, 3 του Απρίλη.
Πρόεδρος: Τι επάγγελμα έχεις;
Κολοκοτρώνης: Στρατιωτικός. Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα».

Μεγαλειώδης απάντηση!!
Μας θυμίζει τους δικαίους στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης που ήταν στην υπηρεσία του λαού του Θεού «οι (=οι οποίοι), διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών... ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων...», όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους.
«Οι Μπαυαρέζοι και οι οπαδοί τους Έλληνες θέλαν να τον φάνε», όμως οι δύο δικαστές, άγρυπνη συνείδηση του Έθνους, απέτρεψαν το ανοσιούργημα.
Παραδίδω πάλι τον λόγο στο βιβλίο του Δημ. Φωτιάδη «Κολοκοτρώνης».
Διαβάζουμε για την ημέρα που βγήκε η καταδικαστική απόφαση, όταν υπέγραψαν κάτω από την πίεση των ξένων οι δείλαιοι, προδότες δικαστές...και ο νους μου πηγαίνει στην Μακεδονία.

«Ο Γέρος σαν άκουσε το «καταδικάζονται εις θάνατον» σταυροκοπήθηκε με απορία και λέει:
-Κύριε ελέησον! Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου. (Πιστός και καρτερόψυχος, δεν κλαψουρίζει). Γυρεύουν μερικοί να τον παρηγορήσουν.
– Αντίκρισα τους λέει τόσες φορές τον θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε και τώρα τον φοβάμαι. Άλλοι αναστενάζουν, άλλοι βουρκώνουν, άλλοι κλαίνε με αναφυλλητά. Μερικοί σκύβουν κι ευλαβικά φιλάνε το δοξασμένο γέρικο χέρι. Κάποιος από αυτούς με πνιγμένη φωνή του λέει:
-Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ!
-Για αυτό λυπάσαι. Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα παρά δίκαια....του αποκρίνεται».
(σελ 510-511).

Οι δύο πραγματικοί δικαστές, Πολυζωίδης και Τερτσέτης, βγήκαν από το δικαστήριο με ψηλά το κεφάλι , ο κόσμος τους έδινε «συχαρίκια για το παλικαρίσιο φέρσιμό τους».
Οι άλλοι τρεις, μαζί με τους Βαυαρούς, σέρνονταν σαν σκουλήκια.
Διαβάζω από τα «Πρακτικά» της Δίκης και σκέφτομαι.
Την ημέρα, Κύριος οίδε, που θα υπογράφουν στην Βουλή, βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί την προδοσία του ονόματος, το παρακάτω τρισάθλιο θέαμα θα παρουσιάζουν.
«Οι τρεις καταδικάσαντες δικασταί εξήλθον του Δικαστηρίου ωχροί και τρέμοντες, με δειλίας και τρόμου παλμούς, τους οποίους ο έλεγχος ενεποίει και εδείκνυε εις το πρόσωπον την τοιαύτην κατάστασιν της ψυχής αυτών.Συνοδευόμενοι δ' ούτω από τρεις ή τέσσαρας ανθυπασπιστάς απήλθον με πόδας πατούντες όχι ορθά (παραπατούσαν) εις τας οικίας αυτών».

Σώθηκε ο Κολοκοτρώνης (και ο Πλαπούτας) γιατί σκέφτηκαν, οι ξένοι και τα πειθήνια, εν Ελλάδι, ενεργούμενά τους ότι θα αντιμετώπιζαν «ταραχάς και εξεγέρσεις».
«Η αψιά αντίστασις του Προέδρου, του Πολυζωίδη, αδυνάτισε το κύρος της αποφάσεως των τριών, έδωσε και λαβήν εις τους πρέσβεις των ξένων δυνάμεων να εννοήσουν την αθωότητά των κατηγορουμένων...»
(Τερτσέτη, Άπαντα τόμ. Γ' σελ 312)
Περπατούσε, γράφει ο Τερτσέτης, ο Πολυζωίδης στο Ναύπλιο με τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο.
Ο κόσμος περισσότερο χαιρετούσε με σεβασμό τον καταγόμενο από το περίφημο Μελένοικο της Βόρειας Μακεδονίας, δικαστή.

Του λέει ο Νικηταράς:
-Μου πήρες τη δόξα που απόχτησα στα Δερβενάκια.
(Αν υπογράψουν «Βόρεια Μακεδονία», ο Αν. Πολυζωίδης αυτομάτως γίνεται σκοπιανός.
Ο κυρ Κοτζιάς βέβαια θα πανηγυρίζει, χασκογελώντας και θα στήσει πανηγύρι εδώ στα σύνορα, για να γιορτάσει την προδοσία.
Θα του ετοιμάσουμε κόλλυβα και εξόδιο, γι' αυτόν και την κυβέρνησή του, ακολουθία).
Αναζητούμε και σήμερα τον άνθρωπο που με την «αψιά του αντίστασι» θα αποτρέψει την εις θάνατον καταδίκη της Μακεδονίας.
Δικαστής, στρατηγός, επίσκοπος, κάποιος, τέλος πάντων, που θα αποκτήσει δόξα ανώτερη και από τα Δερβενάκια...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

Η "σταυροφορία υπέρ των παιδιών" της Near East Relief και η επίσκεψη του Jackie Cougan στην Ελλάδα (5 - 7 Οκτωβρίου 1924)

γράφει ο Φιλίστωρ

Εισαγωγή - Η Near East relief στην Ελλάδα και το πολύτιμο φιλανθρωπικό της έργο υπέρ των προσφύγων και των ορφανών παιδιών (1922-1930)
Η Near East Relief υπήρξε μια φιλανθρωπική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1915 στην Νέα Υόρκη αρχικά με σκοπό την ανακούφιση των παιδιών που υπέφεραν από την Αρμενική γενοκτονία.
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την αφόρητη δυστυχία χιλιάδων παιδιών ορφανών και μη (συνολικά τα ορφανά παιδιά προερχόμενα από την Μικρά Ασία ήταν 20.000), επικέντρωσε τις προσπάθειες της στην ανακούφιση τους. Με έξοδα της οργάνωσης δημιουργήθηκε ορφανοτροφείο στην Σύρο όπου στέγασε 3.500 παιδιά, έφτιαξε επίσης και ορφανοτροφείο στην Αθήνα όπου στέγασε 2.000 παιδιά.
Στην Αμερική η οργάνωση διεξήγαγε εράνους και ανέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα, συγκεντρώνοντας χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης τα οποία διοχέτευσε στην Ελλάδα, ενώ κατάφερε να φέρει πάνω από 1000 εθελοντές από την Αμερική στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τις δραστηριότητες της.
Επίσης η Near East Relief ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα και για την στέγαση των προσφύγων, χρηματοδότησε την κατασκευή του ομώνυμου «Δημοσίου Πρότυπου Παιδικού Γυμναστηρίου» στην Καισαριανή (γήπεδο Νήαρ Ηστ) και ίδρυσε το 1927 τον ομώνυμο αθλητικό σύλλογο στην περιοχή της Καισαριανής που υπάρχει ως τις μέρες μας, με πολυετή παρουσία στην Α1 καλαθοσφαίρισης, προσφέροντας αθλητές υψηλού επιπέδου όπως ο Τσαρτσαρής, ο Βουρτζούμης, ο Καράγκουτης, ο Βετούλας κ.α.

Αλλά η δραστηριότητα της οργάνωσης και η προσφορά της στην πληγωμένη Ελλάδα δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτά.
Η Near East Relief με τους εκπροσώπους της επί τόπου στην Σμύρνη μετά την καταστροφή της, κατάφερε να περισώσει και να περιθάλψει χιλιάδες πρόσφυγες που συνωστίζονταν στις ακτές σε ελεεινή κατάσταση, ενώ ανέλαβε για χιλιάδες την ασφαλή μεταφορά τους στην Ελλάδα.
Επίσης, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή περιέθαλψε 15.000 Πόντιους πρόσφυγες που είχαν συγκεντρωθεί στον Άγιο Στέφανο της Κωνσταντινούπολης περιμένοντας την μεταφορά τους στην Ελλάδα.
Οι συγκεντρωμένοι λόγω των κακουχιών έφτασαν σε υψηλά επίπεδα θνησιμότητας (πέθαιναν 50-60 άτομα την ημέρα!).
Χάρις τις ενέργειες της οργάνωσης και υπό την καθοδήγηση του Αμερικανού γιατρού Wilfred Post η θνησιμότητα περιορίστηκε σε 20 άτομα την ημέρα.

 Ο νεαρός Cougan στην Times square 

Ο Jackie Cougan και η "σταυροφορία για τα παιδιά" (1922-1924)

Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων αυτών, αποφάσισαν να διεξάγουν έναν έρανο σε όλη την Αμερική για να συγκεντρώσουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά των προσφύγων.
Ο έρανος ονομάστηκε "σταυροφορία για τα παιδιά" και είχε ως κεντρική μορφή τον δεκάχρονο ηθοποιό Jackie Cougan.
Ο Cougan ήταν ο συμπρωταγωνιστής του Charlie Chaplin στην περίφημη ταινία "Τhe Kid" (το "Χαμίνι") το 1921, καταφέρνοντας κυριολεκτικά να κλέψει την παράσταση με την ηθοποιία και την εκφραστικότητα του.
Το αριστούργημα αυτό έγινε δικαίως παγκόσμια κινηματογραφική επιτυχία και ο Cougan ο πρώτος ανήλικος κινηματογραφικός αστέρας με παγκόσμια ακτινοβολία.
Η (αφιλοκερδής) συνεργασία του και των γονέων του που ομοίως ήταν ηθοποιοί, αποτέλεσε μια μεγάλη επιτυχία της Near East Relief και συντέλεσε αποφασιστικά στην επιτυχία του εράνου που κατάφερε να συγκεντρώσει σε όλη την Αμερική είδη αξίας 1.000.000$ (σημερινή αξία γύρω στα 15.000.000$) για την ανακούφιση των παιδιών των προσφύγων Ελλήνων και Αρμενίων.
Ο Cougan περιόδευσε με επιτυχία σε πολλά σημεία της Αμερικής ζητώντας από τους συνομήλικους του βοήθεια για τα ορφανά των Ελλήνων και των Αρμενίων στην Μέση Ανατολή.

O Cougan με τους γονείς του στο ταξίδι στην Ευρώπη

Η άφιξη του Cougan στην Ελλάδα (5 Οκτωβρίου 1924)

Ακολούθως, η Near East Relief διοργάνωσε ένα μακρινό και κουραστικό ακτοπλοϊκό ταξίδι για τον Cougan και τους γονείς του στην Ευρώπη που επισκέφτηκαν διαδοχικά την Αγγλία, την Ελβετία, την Ιταλία και την Ελλάδα.
Στην Ιταλία, ο Cougan και οι γονείς του συναντήθηκαν με τον Πάπα Πίο ΧΙ και τιμήθηκαν από τις Ιταλικές Αρχές.
Ο βασικός τους προορισμός όμως, όπως και της βοήθεια που κόμιζαν, ήταν αναμφίβολα η Ελλάδα που είχε κτυπηθεί συντριπτικά από την Μικρασιατική Καταστροφή. Έτσι, έφτασαν στις 5 Οκτωβρίου 1924 στο λιμάνι του Πειραιά με το ατμόπλοιο "Σεμίραμις" και τους επιφυλάχθηκε μια αποθεωτική υποδοχή από τα παιδιά και τους γονείς τους.
Το τελετουργικό της υποδοχής είχε οργανωθεί από την Near East Relief που είχε προβλέψει να υπάρχει στο χώρο αστυνομική δύναμη για την ασφάλεια των υψηλών της καλεσμένων.
Στην υποδοχή του νεαρού ηθοποιού βρισκόταν ο υπουργός Πρόνοιας Ορφανίδης και ο δήμαρχος Πειραιά Παναγιωτόπουλος.
Το παιδί έφτασε στον Πειραιά εμφανώς καταβεβλημένο από το μεγάλο ταξίδι και πανικοβλήθηκε από την εκδήλωση αγάπης των πολυπληθών θαυμαστών του που έσπασαν της γραμμές της αστυνομίας και κύκλωσαν τον νεαρό καλλιτέχνη με άγριες διαθέσεις.
Το παιδί πήρε αγκαλιά ο Παναγιωτόπουλος, η μητέρα του έβαλε υστερικά τα κλάματα, ενώ ο πατέρας του άνοιγε δρόμο για να φτάσει στα αυτοκίνητα γρονθοκοπώντας δεξιά και αριστερά. Τελικά κατάφεραν να φτάσουν κακείν κακώς στα αυτοκίνητα που τους φυγάδευσαν στο ξενοδοχείο διαμονής τους, την Μεγάλη Βρεττάνια", όπου ο Cougan μετά από λίγες ώρες ξεκούρασης πόζαρε για τους φωτογράφους.

Το πρόγραμμα της επίσκεψης και η συνάντηση με τους Έλληνες επισήμους (6 Οκτωβρίου 1924)διαφημιστικό για την "Σταυροφορία των παιδιών"

Μετά το αρχικό σοκ η συνέχεια της επίσκεψης ήταν πολύ ομαλότερη.
Ακολούθησε μια όμορφη τελετή στο Ζάππειο όπου ο Cougan παρακολούθησε μερικά θεατρικά μονόπρακτα που του είχαν ετοιμάσει παιδιά προσφύγων, ενώ του δόθηκε τιμητικά η Ελληνική παραδοσιακή στολή της οποίας φόρεσε αμέσως το φέσι ενθουσιάζοντας το κοινό του.
Στην εκδήλωση ο Cougan παρέδωσε τις φορτωτικές με τα είδη πρώτης ανάγκης που είχαν ήδη φορτωθεί στην Αμερική με προορισμό την Ελλάδα.
Ακολούθως συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο που τον ευχαρίστησε για την φιλανθρωπική δραστηριότητα του και του χάρισε έναν χρυσό σταυρό.

Την επομένη ο Cougan και οι γονείς του συναντήθηκαν με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη, ο οποίος συζήτησε για πολύ ώρα με τον νεαρό ηθοποιό, τον οποίο ευχαρίστησε για τις προσπάθειές του υπέρ των προσφύγων.
Ακολούθως ο Cougan πήγε στο υπουργείο Περιθάλψεως και μετά παρακολούθησε στον κινηματογράφο "Αττικόν" την νέα του ταινία "Όλιβερ Τουίστ".
Στην συνέχεια ο Cougan ξεναγήθηκε στην Ακρόπολη όπου και παρασημοφορήθηκε από τις Ελληνικές Αρχές με τον ασημένιο σταυρό του τάγματος του Αγίου Γεωργίου.
Σε όλες αυτές τις τελετές ο Cougan έγινε δεκτός με θερμές εκδηλώσεις ιδίως από τα παιδιά των προσφύγων, καθώς ήταν ένα πρόσωπο πολύ γνωστό και αγαπητό λόγο του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην ταινία του Carlie Chaplin.
Αναμφίβολα το ταξίδι του Cougan στέφθηκε με επιτυχία, καθώς όχι μόνο προσφέρθηκαν χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης σε αυτούς που τα χρειάζονταν περισσότερο, αλλά ανακούφισε έστω και για λίγο την δυστυχία και την μιζέρια εκατοντάδων ορφανών παιδιών.
Η φιλανθρωπική προσφορά του Cougan έτυχε διεθνούς αναγνώρισης καθώς λίγα χρόνια μετά τιμήθηκε από την Κοινωνία των Εθνών σε ειδική τελετή, ενώ ο Πάπας στην συνάντηση τους ομοίως τοn τίμησε με τον χρυσό σταυρό του τάγματος της Ιερουσαλήμ.

Η τραγική συνέχεια για τον Cougan (1935-1960)

Η συνέχεια για τον Cougan δεν ήταν το ίδιο καλή.
Πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες και οι γονείς του ως κηδεμόνες λάμβαναν πολύ μεγάλες μηνιαίες απολαβές για λογαριασμό του.
Υπολογίζεται ότι σε μια τετραετία περίπου οι συνολικές του απολαβές άγγιξαν τα 4 εκατομμύρια δολάρια, η οικογένεια του ζούσε στη χλιδή καθώς ήταν από τα πρώτα σπιτικά εκείνη την εποχή με ιδιόκτητη πισίνα.
Μετά το 1930 η καριέρα του σημείωσε πτώση καθώς οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε δεν είχαν απήχηση στο κινηματογραφικό κοινό.
Το 1935 έγινε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα από το οποίο επέζησε πολυτραυματίας μόνο ο Cougan, ενώ σκοτώθηκε ο πατέρας του και οι συμπρωταγωνιστές φίλοι του.
Ακολούθως η μητέρα του παντρεύτηκε τον οικονομικό τους σύμβουλο, και όταν ο Cougan ενηλικιώθηκε το 1935 ανακάλυψε ότι η μητέρα του και ο πατριός του είχαν σκορπίσει όλα του τα χρήματα σε πολυέξοδη ζωή και κοσμήματα.
Μετά από δικαστικούς αγώνες κατάφερε να κερδίσει ένα πολύ μικρό ποσό (γύρω στις 150.000 $), ενώ με αφορμή την περίπτωση του καθιερώθηκε νομοθεσία στην Αμερική που προστατεύει τα δικαιώματα των ανήλικων καλλιτεχνών που έμεινε γνωστή ως "Cougan Bill".

Ο Cougan ως Fester Adams

Όταν η Αμερική εισήλθε στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο κατατάχθηκε ως εθελοντής και πολέμησε ως πιλότος αεροπλάνου λαμβάνοντας πολεμικό μετάλλιο για την προσφορά του.
Μεταπολεμικά, συμμετείχε σε πολλά σήριαλς στην τηλεόραση με πιο πετυχημένη του εμφάνιση στο "The Adams Familly" που έπαιζε τον ρόλο του θείου Fester.

Πηγές
http://neareastmuseum.com/2015/06/22/jackie-coogans-million-dollar-crusade/
Εφημερίδα Δημοκρατία φύλλα 6ης και 7ης Οκτωβρίου 1924
Θεοφάνης Μαλκίδης, Θράκες πρόσφυγες του 1922 στους νομούς Έβρου και Καβάλας
https://www.theguardian.com/theguardian/2012/sep/15/archive-1924-jackie-coogan-london
http://www.istorikathemata.com/2015/11/near-east-relief_19.html

istorikathemata.com

Από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1827 στους e-πλειστηριασμούς του 2017 – Νομικό πλαίσιο, εθνική συγκρότηση, οντολογικό υπόβαθρο

του Στέργιου Ζυγούρα
Από τους δυτικόφιλους του 1827 στους αριστερούς του 2017 – Εκπληρώνεται το όνειρο του Κοραή (και) από τον Αλέξη Τσίπρα;

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο έγινε η Επανάσταση του 1821, σύμφωνα με την πλευρά Κοραή-Μαυροκορδάτου. Από την εισαγωγική διακήρυξη του Συντάγματος που ακολούθησε την ανακήρυξη του Καποδίστρια ως Κυβερνήτη (1827)

Πάντοτε πίστευα στη ευρωπαϊκή ιδέα, είμαι ευρωπαϊστής επειδή ακριβώς είμαι αριστερόςδήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στις 23-11-2017 στο Παρίσι, παραλαμβάνοντας το Prix du courage politique (Βραβείο πολιτικού σθένους). Βραβεύτηκε διότι βρήκε το θάρρος να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. «Κάτι τρέχει στα γύφτικα» θα σκεφτεί ίσως κάποιος για μια βράβευση της επιθεώρησης Politique Internationale. Σωστά, αλλά κάτι ιδιαίτερα σημαντικό αξίζει σχολιασμού. Κάτι που δείχνει ως αντίφαση, είτε πραγματική είτε φαινομενική. Εδώ δεν θα αναφερθούμε στις αντιευρωπαϊκές προεκλογικές διακηρύξεις του Α(νδρέα) Τσίπρα, ούτε στην 5μηνη «συγκρουσιακή» παράσταση (2015) που χρεώθηκε στον «μουτζαχεντίν» Βαρουφάκη, ούτε στην μέγιστη πολιτική αλητεία του δημοψηφίσματος (2015) στο οποίο συνέπραξαν ΕΚΤ-Κομισιόν-Τσίπρας προκειμένου μετά το στέγνωμα της οικονομίας από το ευρωρευστό να στραγγαλιστεί και η κίνηση των εγχώριων κεφαλαίων. Δεν θα μιλήσουμε καν για την τεχνητή και προδιαγεγραμμένη είσοδο της Ελλάδας στην κρίση με τα εξόχως πλαστά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το έλλειμμα 2009. Το σημαντικό θέμα είναι η αντίδραση του βραβευμένου – très courageux πρωθυπουργού, όταν επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και για χρέη προς το δημόσιο. Συνδέεται αυτή η πολιτική του στάση με την δήλωση ευρω-αριστεροσύνης στο Παρίσι; και αν ναι, πώς;


«Οι Βουλευταί οφείλουν να προσαρμόσουν νομοδοτούντες την γαλλικήν νομοθεσίαν…». Την προσταγή αυτή του 1827 στην εισαγωγή του Συντάγματος της Τροιζήνας ακολουθεί προσαρμοσμένη στο σήμερα και ο Αλέξης Τσίπρας. Γι’ αυτό βραβεύεται, γι’ αυτό στηρίζει τους e-πλειστηριασμούς και τους διαμεσολαβητές. Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε τους e-πλειστηριασμούς, όπως συμφώνησε σε όλο το «εξυγιαντικό» ευρωπακέτο που ονομάζουμε «μνημόνια». Και η δήλωσή του στο Παρίσι αυτό ακριβώς εννοούσε. Ότι συμφωνεί με την ευρωπαϊκή ενοποίηση όπως αυτή υλοποιείται και ότι σ’ αυτήν πίστευε πριν γίνει πρωθυπουργός. Μπροστά στο χιλιοπαιγμένο σκηνικό «Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία» ο Τσίπρας έμμεσα δήλωσε ότι το ευρωπαϊκό δίκαιο είναι υπέρτερο του ελληνικού. Είναι σαν να έλεγε ότι από το εθνικό δίκαιο ισχύει μόνον η «γαλλική παράμετρος του 1821«. Και ότι αυτό ισχύει, μέχρι να πάμε στην απόλυτη, υπερεθνική εξουσία Βρυξελλών-Φρανκφούρτης και να επιτευχθεί -επιτέλους- ο στόχος ίδρυσης του ελληνικού κράτους.

Κατ’ αρχήν ο πρωθυπουργός ξέχασε ότι παρά την επιθυμία του Κοραή (που μιλούσε για το κοινό έθνος των «Γραικογάλλων»), για πάνω από 1.000 χρόνια «Ελλάς-Γαλλία» σημαίνει «αντιπαλότητα» και όχι «συμμαχία«. Τουλάχιστον από το 800 μ.Χ. το κράτος των Φράγκων είναι υπεύθυνο για την δημιουργία των εννοιών «Δύση-Ανατολή», καθώς η Δύση διεκδίκησε το συνολικό υπερεθνικό Ρωμαϊκό κράτος από το κέντρο του, που τότε βρισκόταν στην Ανατολή. Αυτό έγινε με όχημα την ορθότητα του χριστιανικού δόγματος και γι’ αυτό οι Φράγκοι άρχισαν από τότε να αποκαλούν τους Ρωμαίους της Κων/πολης «Γραικούς«, διεκδικώντας για τον εαυτό τους τον τίτλο του Ρωμαίου. Κατά δεύτερον, ένας ευρωπαϊστής-αριστερός πρωθυπουργός κάνοντας μια ακόμα στροφή 180 μοιρών από τον προεκλογικό σωσία του θα διευκολύνει και θα επιβλέψει την ευρωπαϊκή-αριστερή κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, μεταξύ των κομμάτων παίχτηκε για άλλη μια φορά το σόου «λαϊκή κατοικία vs στρατηγικός κακοπληρωτής δανειοδοτημένης βίλας», προκειμένου να φανεί ποιος είναι «λαϊκότερος» από ποιον. Όμως η ουσία παραμένει. Με μαφιόζικο ΕΕΤΗΔΕ αρχικά, ΕΝΦΙΑ στη συνέχεια, ανεμπόδιστους πλειστηριασμούς, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ανεργία, ύφεση και υπερφορολόγηση (που δεν έκανε ούτε η Οθωμανική Αυτοκρατορία), η Ε.Ε. σε πρώτη φάση θα κατάσχει και την πρώτη κατοικία από όσους είχαν την ατυχία να πάρουν δάνειο την περίοδο των παχιών αγελάδων (Σημίτη). Το χειρότερο είναι ότι η κατάσχεση δεν θα απαλλάξει τον δανειοδοτημένο από το χρέος, αφού ο πλειστηριασμός θα γίνει σε τιμή κατά πολύ μικρότερη από την τιμή της αγοράς του ακινήτου. Όποιος πήρε δάνειο, θα εξακολουθεί να χρωστά την διαφορά στην Τράπεζα. Γιατί;

Η ξεχασμένη Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1826 και η άγνωστη τροπή του 1827

Το σημείο αυτό λέγεται «γαλλικό δίκαιο» και εξηγείται καλά από τον Θανάση Μαυρίδη. Στο βίντεο μπορείτε επίσης να δείτε την διακομματική προώθηση της ιδέας ότι το να φορολογείται και το άψυχο ξεχωριστά από το έμψυχο είναι μια ευρωπαϊκή (άρα φυσιολογική) πολιτική, για όσους θέλουν να λέγονται «δυτικοί» (δηλ. «προοδευμένοι»). Σε δεύτερη φάση το σπίτι τους θα χάνουν και όσοι αδυνατούν να πληρώσουν φόρους στο ελληνικό δημόσιο. Είναι καιρός να δούμε γιατί έγινε η Επανάσταση του 1821 και τι χώριζε τις παρατάξεις Κολοκοτρώνη και Μαυροκορδάτου που συγκρούονται αδιάκοπα από τότε. Πρόκειται αντίστοιχα για τις υπερεθνικές παρατάξεις Καποδίστρια και Κοραή που είχαν δικαιώματα στην Επανάσταση, όμως η συνύπαρξη των ιδεών που εξέφραζαν ήταν απολύτως αδύνατη. Ήταν κάτι σαν «δεξιοί-αριστεροί» εκείνης της εποχής; Και ναι και όχι. Εξαρτάται από το πώς αυτοί ορίζονται σήμερα. Επιπλέον η εξήγηση του παρελθόντος είναι λάθος να γίνεται με όρους του μέλλοντος, οπότε καταχρηστικά τελείως και για λόγους ευκολίας προσέγγισης ενός δύσκολου θέματος χρησιμοποιούμε τους όρους.

Οι δυο παρατάξεις δεν δημιουργήθηκαν μετά την έναρξη της Επανάστασης. Προϋπήρχαν και στις τάξεις των διανοούμενων και στην Φιλική Εταιρεία. Το 1824 ξεκίνησε ο επίσημος διχασμός της Επανάστασης με μοχλό το Χρηματιστήριο του Λονδίνου (λέγε με «δάνεια»). Τα δάνεια αυτά δεν ζητήθηκαν ποτέ από την Επανάσταση (από νόμιμη διοίκηση). Η πλευρά του Καποδίστρια προσπάθησε να τα σταματήσει ή να τα υποκαταστήσει. Το μόνο γνωστό τους στοιχείο στο ευρύ κοινό είναι ότι εκδόθηκαν υπό το άρτιο. Χρεωθήκαμε σχεδόν τα διπλά από όσα αξιοποιήσαμε, επειδή η διαφορά χαριζόταν υπό μορφή έκπτωσης στους αγοραστές των ομολογιών για το ρίσκο που αναλάμβαναν. Αυτό το «ρίσκο» αντιφάσκει πλήρως με το επιχείρημα της βρετανικής αναγνώρισης η οποία υποτίθεται ότι εξισορρόπησε την καταδίκη της Ιεράς Συμμαχίας. Το χάος που προκλήθηκε από την σύγκρουση (λέγε με «εμφύλιο») ανέλαβε να διευθετήσει ο Διονύσιος Ρώμας, ένας βασικότατος, αφανής και δυσεξήγητος παράγοντας της πλευράς Καποδίστρια. Το 1826 κατάφερε με απίστευτη επιμονή, υπομονή και κατάλληλες κινήσεις (κορυφαία ήταν η αίτηση προστασίας προς την Αγγλία προκειμένου να την κατευνάσει) να ακυρώσει την παράνομη κυβέρνηση Κουντουριώτη (κυβέρνηση των βρετανικών δανείων), να καταργήσει το σχήμα «Βουλή-Κυβέρνηση» (ουσιαστικά το Σύνταγμα του Άστρους), να αποκαταστήσει τους ηττημένους του «εμφυλίου» και να στρώσει το χαλί για την εμφάνιση του Καποδίστρια. Όμως…

Όμως η βρετανική πολιτική έθετε την Ρούμελη εκτός Επανάστασης και η Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1826 διεκόπη. Συνεχίστηκε το 1827 σε δυο χωριστές Συνελεύσεις και με μεγάλη δυσκολία ολοκληρώθηκε «ενωτικά» στην Τροιζήνα. Η νομιμοποιημένη εμφάνιση του Καποδίστρια επετεύχθη, αλλά η πλευρά Μαυροκορδάτου πέτυχε στα αντίμετρα εξισορρόπησης να επανεμφανίσει το Σύνταγμα της ανεξαρτησίας του Άστρους με το διοικητικό σχήμα Βουλή-Κυβέρνηση που της έδινε ευχέρεια νομιμοφανών (εξαγορασμένων) βουλευτικών πραξικοπημάτων εναντίον της κυβέρνησης. Έτσι είχε προκύψει τον Δεκέμβριο του 1823 η κυβέρνηση Κουντουριώτη στην θέση της κυβέρνησης Πετρόμπεη. Η πρώτη ενέργεια του αφιχθέντα Καποδίστρια ήταν να καταργήσει και πάλι το Σύνταγμα της Βουλής και της ανεξαρτησίας (από το Πατριαρχείο) που είχε επαναφέρει η πλευρά των «αριστερών-ευρωπαϊστών». Η παράταξη του Κοραή εσίγησε για ένα έτος, αλλά η εξέλιξη της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης το 1829 και η παραίτηση του Λεοπόλδου την επόμενη χρονιά ξαναέφερε την δυτικόφιλη ομάδα στην κατάσταση του 1823.


Η υπογραφή του προέδρου της Συνέλευσης Γ. Σισίνη δεν πρέπει να παραπλανά. Το κείμενο και το Σύνταγμα που ακολουθεί, απηχεί την παράταξη του Μαυροκορδάτου (δηλ. του Κοραή), καθώς με την ανάδειξη του Καποδίστρια η πλευρά του Κολοκοτρώνη πέτυχε επί τόπου το μέγιστο της πολιτικής συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Μ. Βρετανίας

Η επιμονή του Καποδίστρια να επαναφέρει το κράτος στην υπερεθνική τροχιά της Φιλικής Εταιρείας, η δυνατότητά του να επιβιώνει (εν μέσω πτώχευσης) χωρίς σοβαρή εξωτερική χρηματοδότηση και να ανταπεξέρχεται στον υπόγειο πόλεμο, ενεργοποίησε το 1830 την λυσσαλέα αντίδραση στον άξονα Λονδίνο-Παρίσι-Ύδρα-Σύρος-Μάνη με τα γνωστά αποτελέσματα. Σημειωτέον ότι ο Καποδίστριας αναγνώριζε τα δάνεια 1824-25, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να δανειοδοτηθεί. Αντίθετα, υπονομεύτηκε έντονα η οικονομική και νομισματική του πολιτική, ενώ οι ανταρσίες νησιών και Μάνης του στερούσαν σημαντικά έσοδα. Εσωτερική πολιτική του Καποδίστρια υπήρξε η δημιουργία μεσαίας τάξης. Επέμενε ιδιαίτερα στην προτεραιότητα της ατομικής περιουσίας έναντι του δικαιώματος ψήφου. Οι υποστηρικτές του Κοραή στόχευαν άμεσα στην δημιουργία ενός φιλελεύθερου εθνικού κράτους με «πολίτες ατομικών δικαιωμάτων». Στο κράτος αυτό η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης για τα στοιχειώδη δικαιώματα ήταν κολοσσιαία (τα δείγματα 1822-25 διευρύνθηκαν τραγικά μετά το 1863), με αποτέλεσμα την παγίωση των πελατειακών σχέσεων ώστε η ψήφος του πολίτη να εξαγοράζεται φθηνά. Νομικό πρότυπο για την παράταξη του Κοραή ήταν η Γαλλία με τον (Ναπολεόντειο) Αστικό Κώδικα και τον αντίκτυπο της Επανάστασης του 1830. Απώτερος στόχος για αμφότερες τις παρατάξεις ήταν ένα υπερεθνικό κράτος. Χριστιανικό για την ομάδα του Καποδίστρια, αντιχριστιανικό για την ομάδα του Κοραή. Η πρώτη ομάδα ήταν υποχρεωμένη να αρκεστεί προσωρινά στον τύπο του εθνικού κράτους, με βάση όσα συμφωνήθηκαν στο Συνέδριο της Βιέννης. Είχε σχεδόν την απόλυτη πλειοψηφία της κοινωνίας, όμως οι καλυμμένες διακηρύξεις αμφοτέρων έδιναν χώρο στο μέσο του χρήματος που διέθετε η δεύτερη ομάδα για να επιδρά αρνητικά στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η οργανωμένη συκοφαντία εναντίον προσώπων της πλευράς Καποδίστρια ήταν το δεύτερο μέσο που χρησιμοποιούσε η παράταξη του Κοραή. Ας δούμε μερικά άγνωστα στοιχεία της σύγκρουσης 1824-25 και πόσο «ενωτικά» προέκυψε ο Καποδίστριας το 1827.


Ποιος ήταν ο κόμης Alerino Palma di Cesnola;

 Η κατανόηση του πολύπλοκου 1821 περνάει και μέσα από τα πρόσωπα. Ο κόμης Alerino Palma ήταν ιταλικής καταγωγής. Παρά το ότι ο Al. Palma πολέμησε ως Πιεμοντέζος για να ενταχθεί η ιδιαίτερη πατρίδα του στην δημοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης, η νεωτερική ιστορία δεν τον φωτίζει. Ίσως επειδή αδυνατεί να τον ταυτίσει με την «λαϊκή» Ελληνική Επανάσταση (τι δουλειά έχει ένας κόμης;), αλλά κυρίως επειδή ο Palma είχε ρόλο που θα προβλημάτιζε όποιον δέχεται την εμφάνιση του Canning ως αιτία της βρετανικής «αλλαγής στάσης» και ως τριών διαστάσεων το τριμερές σχήμα των «μεγάλων δυνάμεων» που επεμβαίνουν εκ των υστέρων σε μια Επανάσταση οργανωμένη από τους «Γραικούς». Ο κόμης Palma είναι ο εκλεκτός του G. Canning. Αποστέλλεται από τους Φιλογραικούς του Λονδίνου (που προωθούν τα δάνεια εξαγοράς και διχασμού της Επανάστασης) για να προωθήσει την ιδέα ενός πολιτικού έθνους. Με πιο απλά λόγια, ένας Ιταλός αποστέλλεται από τους Άγγλους για να επιβάλλει τον Γαλλικό νόμο, ώστε το κράτος που θα προκύψει, να ακολουθεί την αντιχριστιανική τάση της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1824 -εν μέσω εμφυλίου- ο κόμης Αλερίνο Πάλμα έγραψε την «Πολιτική Κατήχηση» για τους Έλληνες, δηλαδή μια προσαρμοσμένη εκδοχή του προηγηθέντος κειμένου «Ελληνική Νομαρχία». Το 1806 ο Ναπολέοντας με τον Κοραή προσπαθούσαν να αποφύγουν μια φαναριώτικη Επανάσταση μέσω Επτανήσων – Σερβίας και Μολδοβλαχίας. Το 1824 ο Κάνινγκ με τον Πάλμα προσπαθούσαν να εμπεδώσουν την πεποίθηση ότι ο Υψηλάντης μιμήθηκε τον Ροβεσπιέρο. Προσπαθούσαν επίσης να περιορίσουν την χριστιανική παράμετρο της Επανάστασης στα όρια μιας «καθαρεύουσας» ελληνικής γλώσσας. Στην εισαγωγή ο εκδότης Ιωσήφ Κιάππε χαρακτηρίζει τον Πάλμα «αυθόρμητο φιλέλληνα» που έσπευσε υπέρ των αγωνιζόμενων χριστιανών Ελλήνων. Στο προλογικό του σημείωμα ο Πάλμα ανταποδίδει το ευγενές ψέμα, επιβεβαιώνοντας ότι ο Κιάππε ήταν αυτός που τον παρότρυνε να γράψει την Κατήχηση. Μια Κατήχηση που ερχόταν από το σημείο που ερχόντουσαν και τα δάνεια.


Με βάση το ίδιο «δικαίωμα των Εθνών» η Βρετανία υποχρέωσε τον Γ. Κουντουριώτη να θεωρήσει «ουδέτερα» τα ναυλωμένα πλοία διαφόρων χωρών που μετέφεραν τον Ιμπραήμ από την Αίγυπτο (Σεπτέμβριος 1824), πριν ο Κουντουριώτης παραλάβει την πρώτη δόση του α΄ δανείου που είχε μπλοκαριστεί στην Ζάκυνθο. Ο Πάλμα απέστειλε το κείμενο στον Μιαούλη τον Δεκέμβριο του 1824
[Ο Κιάππε (Giuseppe Chiappe) ήταν Ιταλός. Μαζί με τον Πάλμα και τον Σανταρόζα προορίζονταν από το Λονδίνο ως καρμποναρικό επιτελείο εξωτερικής πολιτικής του Γ. Κουντουριώτη. Ένα ενδεικτικό σημείο μόνο, για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς εννοούσε τον «Νόμο» η παράταξη του Κοραή: Πριν κλείσει μήνα η «ουδέτερη» εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» που εξέδιδε στην Ύδρα ο Κιάππε, είχε προαναγγείλει την ενοχή του Καραϊσκάκη ως «προδότη», καλώντας όσους ήξεραν για την «προδοσία» να παρουσιαστούν για να καταθέσουν. Η «προδοσία του Καραϊσκάκη» είχε κατασκευαστεί από τον Μαυροκορδάτο. Αφορμή του σχεδίου ήταν ο άμεσος κίνδυνος να μην καταλήξουν τα χρήματα του δανείου στον Γ. Κουντουριώτη, επειδή αμφότεροι οι απεσταλμένοι του Λονδίνου -Μπάιρον και Στάνχοπ- βλέποντας από κοντά τα πράγματα και αντιλαμβανόμενοι πώς αναδείχθηκε ο Κουντουριώτης, υποστήριζαν μια ενωτική προσωρινή κυβέρνηση που θα αποσοβούσε τον εμφύλιο. Για να μην κινηθεί ο Μπάιρον ανατολικά προς τον Ανδρούτσο, εφευρέθηκε ο αντιπερισπασμός «κίνδυνος στο δρόμο για την ζωή του λόρδου από τους προδότες Καραϊσκάκη-Ανδρούτσο». Ο δεύτερος βρισκόταν προσωρινά εκτός εμβέλειας του κοραϊκού Νόμου που εφάρμοζε ο Μαυροκορδάτος.]



Το 1824 ο κόμης Αλερίνο Πάλμα έγραψε την «Πολιτική Κατήχηση» για τους Έλληνες. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» που απηχούσε το κοραϊκό πνεύμα της «Ελληνικής Νομαρχίας» (1806) και υποστήριζε την προσωρινή κυβέρνηση που προέκυψε μέσω Λονδίνου: την κυβέρνηση Κουντουριώτη. Εδώ η εκτύπωση του 1826.

Συγγραφέας του κειμένου ο Α.Π. (Alerino Palma)

Στην «Πολιτική Κατήχηση» που ο Πάλμα έστειλε στον Μαυροκορδάτο, αρχικά εξηγεί ότι το υπό ίδρυση κράτος έχει αναφορά στην αρχαία Ελλάδα μέχρι την «παρακμή των φώτων» που ξεκινά όταν ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας παρότρυνε τον Αριστοτέλη να αφήνει τον λαό στην κτηνώδη του κατάσταση. Στη συνέχεια αναλαμβάνει να ενημερώσει τους επαναστατημένους ότι ξεσηκώθηκαν για να διαφυλάξουν την χριστιανική τους θρησκεία η οποία κινδυνεύει από τους Τούρκους, πράγμα που φαίνεται από το πώς οι Τούρκοι μεταχειρίστηκαν τον «αγαθό και αξιοσέβαστο» Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Γιατί τα λέει αυτά; Η London Greek Committee υποτίθεται ότι συγκροτείται πάνω στην βάση της χριστιανικής αλληλεγγύης. Το πνεύμα του κειμένου είναι το εξής: εφόσον οι Έλληνες θεωρούν φίλους και αδελφούς τους Χριστιανούς της Δύσης, θα ιδρύσουν ένα κράτος χωρίς Μακεδονία και -κατά μείζονα λόγο- χωρίς Κωνσταντινούπολη που θα ακολουθεί τον δυτικό τύπο του εθνικού κράτους με «επικρατούσα θρησκεία και ανεκτικότητα«. Συνεπώς, θα ιδρυθεί εθνική Εκκλησία και η δικαιοδοσία της θα υπαχθεί υπό την πολιτική εξουσία (αρχηγός της Εκκλησίας θα είναι ο μονάρχης). Όπερ μεθερμηνευόμενον, η χριστιανική πίστη επιδιώκεται να γίνει -σταδιακά- μια ιδεολογική παράμετρος της ιδιότητας του πολίτη. Επιπλέον, αφού προηγήθηκε η Γαλλική Επανάσταση, η εθνική νομοθεσία δεν μπορεί παρά να γίνει στο γαλλικό πρότυπο. Κεντρικό σημείο της Κατήχησης: Οι Έλληνες θα αποκτήσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία που στερήθηκαν όταν ο Φίλιππος Β΄ ο Μακεδών τους τις στέρησε. Κατά ποιο τρόπο, άραγε, συνδέεται η επιδιωκόμενη εθνική χριστιανική διάσταση των Γραικών με την συνεχή υπενθύμιση πως το υπό ίδρυση κράτος έχει «ελληνική αναφορά» στο παρελθόν μόνον μέχρι τους Μακεδόνες; Ο Πάλμα όχι μόνον είναι από τους «φιλέλληνες» εκείνους που σιώπησαν όταν η Ελλάδα ιδρύθηκε ως «Γραικία» στις διεθνείς συνθήκες (όπως ο Κοραής ήθελε), αλλά υπηρέτησε την Γραικία επί Όθωνα προτείνοντας «Σχέδιο παρατηρήσεων… δια να γίνει ο Γαλλικός πολιτικός κώδιξ εφαρμοστέος εις την Ελλάδα«.
Πώς δόθηκε το πράσινο φως στον Καποδίστρια το 1827;

Η ρωσοβρετανική συμφωνία του 1826 στην Αγ. Πετρούπολη ίδρυσε το ελληνικό κράτος. Ο Ιμπραήμ είχε -τυπικά- διεθνοποιήσει το θέμα των Γραικών, οπότε η διαλυμένη πλέον Ιερά Συμμαχία (ουσιαστικά η Ρωσία) σπάζει την «ουδετερότητά» της και συμφωνεί με την Μ. Βρετανία. Ακολουθεί και αίτηση προστασίας προς την Ρωσία. Της αίτησης αυτής είχε προηγηθεί η αίτηση προστασίας προς την Γαλλία, οπότε, πριν συνέλθουν οι τρεις στο Λονδίνο, οι «Γραικοί» καλούνται «να εκλέξουν» νέα διοίκηση με πλαίσιο το Πρωτόκολλο της Αγ. Πετρούπολης. Η τελική ισορροπία έχει ως εξής: «Καποδίστριας από την μια πλευρά, Church, Cochrane και Βουλή από την άλλη». Χάρη στους ελιγμούς των Ρώμα-Κολοκοτρώνη η αγγλική πλευρά θα βρεθεί διασπασμένη μεταξύ Κουντουριώτη-Ζαΐμη. O εκβιασμός του Cochrane δεν θα πετύχει, η Αγγλία θα αποδεχθεί ελπίζοντας σε ναυάγιο, οπότε η καταφανής μειοψηφία δεν θα ψηφίσει και ο Καποδίστριας θα αναδειχθεί «ομόφωνα» στις 3-4-1827. Η πρώτη φάση της Συνέλευσης (1826) είχε προετοιμάσει το έδαφος με την κατάργηση Βουλής και Κυβέρνησης. Το 1827 η κυβερνητική συρρίκνωση έγινε εύκολα αποδεκτή, όχι όμως και το πρόσωπο. Ο Κολοκοτρώνης θα προσπαθήσει να αναδείξει τον Ρώμα στην προεδρία της Βουλής, αλλά η προσπάθεια αυτή θα αποτύχει. Η παράταξη του Μαυροκορδάτου βρισκόταν σε απόλυτη ταραχή. Η άγνοια του πλούσιου προσκηνίου και παρασκηνίου κάνει πιστευτό το ιστορικό επιχείρημα «το 1827 ο Κοραής συμφώνησε στον Καποδίστρια και ο μετέπειτα μανιώδης πόλεμος εναντίον του έχει να κάνει με πράξεις του δεύτερου ή με κακή πληροφόρηση του πρώτου». Ενώ το παραδοσιακό στρατόπεδο παρέκαμπτε το ζήτημα νοθείας στα οικονομικά κατάστιχα και την σκανδαλώδη διαχείριση των δανείων, το φιλοδυτικό στρατόπεδο μετά την εκλογή της μονοπρόσωπης κυβέρνησης Καποδίστρια έριξε όλο το βάρος στην σύνταξη ενός οριστικού Συντάγματος που θα βασιζόταν και πάλι στην δυαρχία, με υπεροχή της Βουλής έναντι της Κυβέρνησης. Μάλιστα, θα ήταν έτσι φτιαγμένο, ώστε να κατηγορηθεί ως «εχθρός του λαού» όποιος τολμήσει να το πειράξει. Την 5η Μαΐου η Συνέλευση διαλύθηκε. Πέντε μέρες πριν ψήφισε το Σύνταγμα, ενώ έξι μέρες μετά την ανάδειξη του Καποδίστρια η Συνέλευση απηύθυνε ψήφισμα στον Κοραή. Μεταξύ άλλων έλεγε:

Το Ελληνικόν Έθνος συνηγμένον εις την Γ΄ Εθνικήν Συνέλευσιν δια τα μεγάλα του συμφέροντα, σού προσφέρει το σέβας και την εκ της μέσης καρδίας αγάπην του. … Καταφιλεί τα χρυσά σου λόγια, τα σοφά σου παραγγέλματα, συνομιλεί με τα βιβλία σου και φωτίζει το πνεύμα και την καρδίαν του ευχόμενον να μη παύσης να κοινοποιής τα αγαθά σου φρονήματα εις τους συμπολίτας σου, συμβουλεύων τα κοινά συμφέροντα.

9-4-1827, Από το Ψήφισμα της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης προς τον Αδαμάντιο Κοραή

Αντίστοιχα τιμητικά ψηφίσματα έλαβαν οι πρωταγωνιστές του έντονου παρασκηνίου: Ρώμας, Στεφάνου, Δραγώνας, Eynard, μ. Ιγνάτιος, Βιάρος Καποδίστριας, Γεροστάθης, βασιλιάς Λουδοβίκος της Βαυαρίας, Canning και Hamilton. Είναι προφανές ότι δεν ανήκαν όλοι στην ίδια τάση. Όμως το ενωτικό πνεύμα της παράδοσης δεν συγκινούσε και πάλι την νεωτερικότητα. Προσπάθεια σύγκλησης νέας Συνέλευσης και ανατροπής του Καποδίστρια έγινε πριν εκείνος αναλάβει, από την πλευρά του Μαυροκορδάτου. Την στιγμή εκείνη ο Καποδίστριας γύριζε την Ευρώπη για να εξασφαλίσει τις συμμαχίες και τις καλύτερες δυνατές συνθήκες λειτουργίας ενός υπό ίδρυση κράτους που βρισκόταν όχι σε πόλεμο αλλά σε γενοκτονία. Και η γενοκτονία αυτή προκλήθηκε και υποβοηθήθηκε από δυνάμεις που καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό και την αγγλογαλλική πολιτική.


Από το 1800, κάθε φορά που ο ελληνισμός πλησίαζε στην επαναστατική έκρηξη ή στην επιτυχία του εγχειρήματος, ελάμβανε από τον Κοραή ανώνυμες οδηγίες συμμόρφωσης γραικικού περιεχομένου

Παρότι από το 1833 η κρατική πυξίδα έδειχνε κυρίως στην πορεία που χάραξε ο Κοραής, μέχρι και την έξωση του Όθωνα η κατάσταση στο Γραικικό Βασίλειο είχε μια σχετική ρευστότητα. Ο Όθων περιορίστηκε, πολεμήθηκε και τελικά απομακρύνθηκε επειδή στις αποφάσεις του έβαλε μεγαλύτερη από την επιτρεπόμενη δοσολογία του στόχου των Φιλικών. Η μετονομασία του Δανού Γεωργίου Α΄ από «Βασιλεύς των Γραικών» (Rois des Grecs) σε «Βασιλεύς των Ελλήνων» (Roi des Hellènes) και η προβλεφθείσα υποχρέωση «να πρεσβεύουν οι διάδοχοι του Γεωργίου τα δόγματα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας» δεν μετατόπισε την πορεία του κράτους προς την καποδιστριακή πολιτική. Μετά και την ίδρυση της Βουλγαρίας, το κράτος ήταν υποχρεωμένο να λειτουργεί «εθνικά» στην εξωτερική του πολιτική με βάση το δυτικό πρότυπο του έθνους. Η ιδέα της Φιλικής έγινε -θέλοντας και μη- μια ελληνόφωνη μεγάλη ιδέα, που διατηρούσε τα υπερεθνικά στοιχεία του χριστιανισμού μόνον σε επίπεδο προσωπικών οραμάτων. Την δεκαετία του 1870 διευθετήθηκαν τα εκκρεμή -μετά τον Καποδίστρια- δάνεια του 1824-25, άρα ξεπάγωσε και η δυτική δανειοδότηση. Η Μικρασιατική καταστροφή έκλεισε το κεφάλαιο του 1821 σε κοραϊκό εθνικό επίπεδο. Η Ελλάδα πολιτικά και πολιτισμικά βρέθηκε στην αποκλειστική ζώνη της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ και τέλος, των Βρυξελλών. Το καποδιστριακό όραμα υπέστη φθορά σε επίπεδο συλλογικής συνείδησης, όμως οι «Γραικογάλλοι» που ήθελε ο Κοραής δεν δημιουργήθηκαν μαζικά ούτε στο α΄ μισό του 20ου αιώνα.

Ο δρόμος μετά τον Β’ Π. Πόλεμο είναι σαφής: Ευρωπαϊκή ενοποίηση επιδιώκεται από την αντιχριστιανική τάση που βοήθησε την χριστιανική Ανατολή να χαθεί και επέφερε τον Δυτικό κατακερματισμό και τα Εθνικά κράτη. Σήμερα είναι σαφέστερος ο διαχρονικός στόχος που το 1800 εκφραζόταν από τον Κοραή. Τα Εθνικά κράτη επιδιώκεται σήμερα να διαλυθούν, επειδή περιέχουν σε κλειστή (εθνική) συγκρότηση στοιχεία του υπερεθνικού χριστιανισμού. Η αμφισβήτηση των εθνικών ταυτοτήτων, της ανθρώπινης ταυτότητας (ταυτότητας φύλου κλπ), της οικογενειακής δομής, η θρησκειολογία στην παιδεία, ο διαθρησκειακός διάλογος υπό την πολιτική ομπρέλα, το «δικαίωμα στον θάνατο» είναι μερικά από τα άυλα μέσα περαιτέρω αποχριστιανοποίησης των κοινωνιών. Το υλικό μέσο του χρήματος ακολουθεί μια -φαινομενικά- αντίστροφη πορεία. Μέσο για την υποταγή μιας χειραγωγημένης από την εκπαίδευση και τα ΜΜΕ κοινωνίας που υποβάθμισε την πνευματική ζωή για χάρη μιας υλιστικής απόλαυσης είναι η απογύμνωση από την ατομική περιουσία. Περιέργως, στα «ατομικά δικαιώματα» των «ευρωπαϊστών» υπάγονται τα πάντα πλην του δικαιώματος για εργασία και για ιδιοκτησία κατοικίας. Αυτό, βέβαια, αφορά μια μόνον ερμηνεία της Ευρώπης, του ανθρώπου και του κόσμου.

Αυτή «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» (;)

Τα ελληνικά πολιτικά αδιέξοδα έχουν παγκόσμια ιδιαιτερότητα που οφείλεται στην φύση του ελληνικού θέματος όπως αυτή φαίνεται στο εξαρχής διεθνές θέμα «1821«. Έχουν όμως και διεθνή αναγωγή και τεχνική εξήγηση σε έναν τύπο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τον οποίο θα επευφημούσε ο Κοραής. Η εθνοπατερική δυτική δημοκρατία ενώ δεν πέτυχε τον διαχωρισμό των εξουσιών και την ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου, πέτυχε να δημιουργήσει έναν πολιτικό δυισμό. Έναν διπολισμό μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που διχάζει μια κοινωνία και ταυτόχρονα πετυχαίνει μια πορεία προς την ίδια πολιτική κατεύθυνση μέσω και της χεγκελιανής σύνθεσης των «αντιθέτων». Η δυτική δημοκρατία είναι μια κατά τόπους τραπεζοκρατία ενός κεντρικού τραπεζικού συστήματος που τεχνικά επιβιώνει μέσω του κομματισμού. Τα κόμματα αποτελούν ελεγχόμενους σχηματισμούς. Είναι σχηματισμοί διεφθαρμένοι (άρα εκβιαζόμενοι) που διχάζουν τις κοινωνίες μέσω διεθνών ιδεολογικών γραμμών. Τι γραμμών; εικονικών, αφού αμφότερες έχουν υλιστικό προσανατολισμό και χρηματοδοτούνται από την ίδια πηγή. Γι’ αυτό είναι αναγκασμένες να υποκρίνονται και να περιμένουν την σειρά τους για να κυβερνήσουν. Ταυτόχρονα, τα «ιδεολογικά» κόμματα έχουν δυο βασικές αρνητικές επιδράσεις στην κοινωνία: α) δηλητηριάζουν την καθημερινότητα με την φυσιολογικοποίηση της εγωπάθειας. Καθώς «κυβέρνηση» και «αντιπολίτευση» αποτελούν ρόλους, κάθε πρόσωπο, κάθε παράταξη δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αυτοεπαινείται και να κατηγορεί την άλλη πλευρά. β) τα κόμματα, είναι το άλλοθι μιας ψευδώς θεμελιωμένης «ελευθερίας». Αποτελούν εκτονωτικό στοιχείο της κοινωνικής αγανάκτησης και μεταφοράς των ευθυνών στους ψηφοφόρους (ψηφίστε κάτι άλλο την επόμενη φορά, εκλέξτε άλλους εθνοπατέρες, it’s up to you). Επανερχόμενοι στα δικά μας, στο σήμερα και στην αφορμή αυτής της ανάλυσης, βλέπουμε ότι μέρος αυτού του διπολικού συστήματος είναι και το προσωποπαγές κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και ο «ιδεολογικά αντίθετος» κυβερνητικός εταίρος ΑΝΕΛ. Παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης που ενώ σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση για τους πλειστηριασμούς, το 2013 υπερασπιζόταν την κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας προβάλλοντας το πιο κωμικό επιχείρημα και το μαυροκορδάτειο αξίωμα «Δύση καλή, Ανατολή κακή» (αν και στο δικό του μυαλό η Ανατολή δεν ταυτίζεται με τον οικουμενικό ελληνικό πολιτισμό της χριστιανικής περιόδου).



Ήταν ειλικρινής ο Τσίπρας στο Παρίσι; Αν «αριστερά» σημαίνει το αντίθετο της «δεξιάς» στην αστική κομματική δημοκρατία, τότε «όχι». Τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε εκ κατασκευής, υπήρχε μόνο στο μυαλό μεμονωμένων προσώπων και ο Αλέξης Τσίπρας από την προσωπική του πορεία σαφώς και δεν φανερώνει έναν πλανημένο, αγνό ιδεολόγο. Αν όμως «αριστερά» σημαίνει «αντιπαραδοσιακότητα» ή «αντιχριστιανικότητα» (που συχνά παρουσιάζεται καλυμμένα ως «αγνωστικισμός» ή «αθεΐα»), τότε «ναι», ο Τσίπρας είπε με ειλικρίνεια «είμαι πρώτα φεντεραλιστής/διεθνιστής και ύστερα εθνιστής. Αν ζούσα στο 1821, θα βρισκόμουν στο πλευρό του αριστερού-ριζοσπάστη Κοραή. Οφείλουμε σήμερα να συνεχίσουμε στ’ αχνάρια του». Όμως, διεθνιστές ήταν όλοι οι βασικοί μετέχοντες του «εθνικού» ελληνικού ζητήματος δυο αιώνες πριν. Άρα η φράση χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνιση. Δυστυχώς, αυτά δεν ξεκαθαρίζονται. Αντίθετα, επιβάλλονται ετικέτες ρηχού και πρόσκαιρου επιπέδου. Οι μονολεκτικοί χαρακτηρισμοί αποτελούν καλλωπιστικά περιτυλίγματα που σταδιακά επιβάλλονται μέσω της ψυχολογίας στις ανενημέρωτες μάζες. Όσο «στοχαστής» ήταν ο Κοραής, άλλο τόσο «θαρραλέος» είναι ο Τσίπρας. Ως προς το σήμερα ο ρόλος του εκφωνητή είναι προφανέστερος. Με μικρή έρευνα θα βρούμε και τον ρόλο του εκφωνητή Κοραή που υποκρίνεται μέσα σ’ ένα προδιαγεγραμμένο σενάριο.

Το θέμα στη βάση του είναι «διεθνισμός vs εθνισμός» ή «διεθνισμός Α΄ vs διεθνισμός Β΄»; Το ελληνικό ζήτημα του 1821 είναι διεθνές γιατί το έθνος που το κινεί έχει διαχρονικό διεθνικό χαρακτήρα (τόσο προ Χριστού, όσο και μετά Χριστόν) και τυχόν επιτυχία της Επανάστασης θα ισοδυναμούσε με παγκόσμια αναδιάταξη δυνάμεων. Το ίδιο θέμα υπάρχει και σήμερα, αν κοιτάξουμε την διεθνή σκακιέρα, κάτω -δηλαδή- από την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τον ορυκτό πλούτο και τα άλλα ζητήματα που κινούν την ελληνική κρίση. Ένα σημαντικό σημείο για την κατανόηση του σημερινού αδιεξόδου είναι το αν υπάρχει -έστω, υποτυπωδώς- ένα κόμμα καποδιστριακό. Τι διαφορετικό από τον Τσίπρα θα έλεγαν λ.χ. ο Μητσοτάκης, η Γεννηματά; Ξέρουμε ήδη τι είπαν και τι έκαναν στο θέμα της ΕΟΚ οι Καραμανλής Α΄ και Παπανδρέου Β΄, οι ηγέτες των γαλάζιων και πράσινων καφενείων. Είδαμε τι έλεγε ο Άδωνις που διεκδίκησε και την προεδρία της ΝΔ. Ο επίδοξος Μητσοτάκης Β΄ το 2006 διαφωνούσε έντονα με το κόμμα του για μια «ευρωπαϊκότερη» αναθεώρηση του εθνικού Συντάγματος. Όσο για την Φώφη, και μόνον η ανάδειξή της στον κωμικής μετονομασίας «κεντροαριστερό» χώρο υπό την αιγίδα των αναβαπτιστών-συνταγματολόγων και υποψηφίων ΠτΔ κάνει τα θέματα σαφή, χωρίς να απαιτείται καμιά περαιτέρω δήλωση. Ένα δεύτερο σημαντικό σημείο: πόσοι εξακολουθούν να θεωρούν τον Κοραή έναν ευγενή άνθρωπο, έναν ανθρωπιστή, έναν υπερασπιστή της χριστιανικής πίστης και έναν εξυγιαντικό παράγοντα της χριστιανικής Εκκλησίας; Επιλεκτικά διαβασμένος και στιγμιαία κρινόμενος ο Κοραής μπορεί να είναι τα πάντα. Το ίδιο και ο κάθε σημερινός πολιτικός. Η συνολική πορεία και οι πράξεις διαρκείας των ανθρώπων δίνουν μια τελική κρίση και αποκρυπτογραφούν τις πραγματικές προθέσεις. Και οι προθέσεις του Κοραή είναι σαφείς, παρά το ότι από το 1960 οι κοραϊστές πανεπιστημιακοί και ερευνητές έκαναν το παν για να τις παρουσιάσουν ως φωταδιστικές. Ενδεικτικό ακόμα της αποσπασματικότητας και έλλειψης διαχρονίας στο θέμα του Κοραή είναι το πώς οι υπερασπιστές του και ιδιαίτερα οι φιλόλογοι δεν έχουν να δηλώσουν το παραμικρό στο θέμα «προσπάθεια εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας, ήδη από την εποχή της ένταξης στην ΕΟΚ, ούτε για την επίθεση στα ευρωΜΜΕ εναντίον της αρχαίας Ελλάδας μετά το 2010». Αρνούμενη την ελληνική ταυτότητα ως χριστιανική η πλευρά του Κοραή έπρεπε 1) να μεταποιήσει τον χριστιανικής προέλευσης ελληνοκεντρικό διαφωτισμό σε μια «ντεϊστική αποκάλυψη» της καλοσύνης-δικαιοσύνης-ευδαιμονίας, 2) να προβάλλει την γλώσσα ως κεντρικό στοιχείο της ταυτότητας και 3) να επευφημεί ένα «ελληνικό» παρελθόν μόνον ως στενά εθνικό (μη οικουμενικό) και αντίθετο της διδασκαλίας του Χριστού. Το τριπλό ψεύδος του νεωτερικού οικοδομήματος έχει σήμερα αποκαλυφθεί. Μένει το θέμα με τους σημερινούς κοραϊστές πολιτικούς στο «λαϊκό» μας πολίτευμα.

Στο θέμα της «λαϊκής κατοικίας» ο προεκλογικός λαϊκισμός του Τσίπρα έχει δώσει μια απάντηση προκαταβολική, ενώ η δήλωση του Παρισιού πρέπει να εκληφθεί ως ειλικρινής κυριολεξία ενός αριστερού ριζοσπάστη που για λόγους «κοινού συμφέροντος» εψεύσθη προεκλογικά. Υπάρχουν, φυσικά, περισσότερο και λιγότερο λαϊκίστικες προσωπικότητες στα διάφορα κόμματα, όμως το συγκεκριμένο λαϊκό πολίτευμα είναι σύμφυτο με τον λαϊκισμό, αφού σχετίζεται δομικά με τον υλισμό και το τραπεζικό σύστημα. Έτσι, με λίγες εξαιρέσεις, η διακυβέρνηση γίνεται αυτοσκοπός και η ψήφος αντικείμενο αγοραπωλησίας και πλειοδοσίας.

Η επιστήμη που διαθέτει και τις αποδείξεις περί προτεραιότητας του πνεύματος έναντι της ύλης δεν μπορεί πια να κρύβεται. Ο υλισμός καταρρέει διεθνώς. Παρότι θα περίμενε κανείς το αντίθετο, στην Ελλάδα δεν δείχνει την διάθεση να κρατήσει τους υποστηρικτές του. Σκοπεύοντας μεσοπρόθεσμα να εκβιάσει, ίσως και να ξαναδελεάσει σε μια επόμενη φάση, έρχεται σε αντίφαση με το καλοσυνάτο προσωπείο του. Τα κόκκινα δάνεια είναι ένα θέμα που δεν θα κλείσει γρήγορα. Υπάρχει το θέμα των συμβολαιογράφων, υπάρχει και ένα παιχνίδι ψυχολογίας που συντηρεί την αντιπαράθεση μεταξύ «δεξιάς – αριστεράς – κεντροαριστεράς»!) και την αρνητική αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας και των Τραπεζών. Ξεκίνησε ήδη το έργο «Κανένα σπίτι στα χέρια δανειολήπτη«. Με τον ΕΝΦΙΑ, τις κατασχέσεις λόγω χρεών προς το δημόσιο και την οικονομική ύφεση πληθαίνουν οι αποποιήσεις κληρονομιάς ακινήτων. Σταδιακά πηγαίνουμε στο «Κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη«. Όταν ο υλισμός βάζει τόσο σκληρούς όρους στην «απόκτηση της ύλης», τότε δείχνει ότι αποφασίζει να παίξει τα ρέστα του. Σήμερα φαίνεται καθαρότερα ότι όσα ριζοσπαστικά έλεγαν οι φίλοι του Κοραή όπως ο Τζέρεμυ Μπένθαμ και ο Φρανσουά-Μαρί Αρουέ Βολταίρ, σε μια και μόνη ανθρώπινη ρίζα στόχευαν, όχι σε πολλές. Η ρίζα αυτή δεν έχει σπάσει και η επιτυχημένη συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα σ’ αυτό το έργο είναι πολύ αμφίβολη.

karavaki.wordpress.com

Διότι ὁ πανσλαυϊσμὸς ἐπρόδωσε τὴν Ἐπανάστασιν…

Τὶ σοῦ εἶναι ἡ πουτάνα ἡ Ἱστορία!!!!…
Τί μᾶς μαθαίνουν στά σχολεῖα γιά τήν Ἐπανάσταση (κι ὄχι μόνον;;;;
Ἔ, θέλει κι ἐρώτημα;;;
Ὅ,τι ἐξυπηρετεῖ τὸ ὑπουργεῖο «Παιδείας» καί, κυρίως, θρησκευμάτων…
Μᾶς μαθαίνουν λοιπόν, ὅτι ὁ Ὑψηλάντης ξεκίνησε τὴν Ἐπανάσταση ἀπ’ τὸν Δούναβη διότι ἤλπιζε στὰ πλησίον εὐρισκώμενα Ῥωσσικὰ στρατεύματα καὶ στὸ ὅ,τι οἱ Τοῦρκοι δὲν εἶχαν σοβαρὲς δυνάμεις στὴν περιοχή…
Μάλιστα…
Εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ εἶναι ἡ μισὴ ἀλήθεια…
Ἂν ἦταν ἔτσι, τότε ποιός κατέπνιξε τήν Ἐπανάσταση;;;;…
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη.
Ὁ Ὑψηλάντης ξεκίνησε ἀπ’ τὴν Μολδοβλαχία γιὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάποιους πιὸ σοβαρούς.
Ὁ πρῶτος ἦταν ὅτι, γνωρίζοντας τὸν σχεδιαζόμενο διαμελισμὸ τῆς Ὀθομανικῆς αὐτοκρατορίας, μέσα ἀπ’τὴν ῥωσσικὴ διπλωματία, ἐσχεδίαζε τὴν χάραξη μιᾶς γραμμῆς ἀπὸ Δούναβη μέχρι Μαύρη Θάλασσα καὶ νὰ τοὺς πῇ, ἄντε γαμ…θεῖτε, ἀπὸ ἐδῶ καὶ κάτω εἶναι Ἑλλάς…
Ὁ δεύτερος λόγος ἦταν ἡ ὑπησχεμένη σύμπραξις τῆς Σερβίας…
Ὁ τότε ἡγέτης τῶν Σέρβων Μίλος Ὀβρένοβιτς, ποὺ εἶχε βοηθηθῆ στὴν ἐπανάστασή του ἀπ’ τὸν Ἕλληνα ὁπλαρχηγὸ Γεωργάκη Ὀλύμπιο, ὑπεσχέθη νὰ βοηθήσῃ τὸν ἈλέξανδροὙψηλάντη…
Οἱ ὁπλαρχηγοὶ τῆς Πελοποννήσου εἰδοποίησαν τὸν Ὑψηλάντη νὰ ζητήσῃ γραπτὴ συνθήκη, διότι ὑποπτεύοντο σαμποτάρισμα τῆς συμφωνίας ἀπὸ τὴν Ῥωσσία καὶ προδοσία τῶν Σέρβων, μὲ σκοπὸ νὰ προχωρήσουν στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θρᾴκη!!!!!…
Ὁ Ὑψηλάντης ἔστειλε τὸ κείμενο τῆς Συνθήκης ἐκ δέκα ἄρθρων στὸν Ὀβρένοβιτς πρὸς ὑπογραφήν, μὲ τὸν ἀπεσταλμένο του Ἀριστείδη Πῶπ.
Ὁ Ἀριστείδης Πῶπ κατευθυνόμενος πρὸς συνάντησιν μὲ τὸν Ὀβρένοβιτς, διενυκτέρευσε σὲ ξενοδοχεῖο τοῦ Ἀδδα-Καλὲ ὡς ἔμπορος… Ἐκεῖ τὸν κατέδωσε στὸν Τοῦρκο φρούραρχο Ῥετζέπ-Ἀγᾶ, ὁ Σέρβος Γιοβὰς Ῥόγκοπετς καὶ συνελήφθη…
Καί ὕστερα;;;
Ἔ, ὕστερα ὁ ὀρτοντὸξ μπρᾶδερ Ὀβρένοβιτς, ἦλθε σὲ συμφωνία μὲ τὸν Σουλτᾶνο, ὁ Σουλτάνος ἀνεγνώρισε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Σερβίας, τὸν Ὀβρένοβιτς ὡς ἡγεμόνα, κατέσφαξε τὸν Ἱερὸ Λόχο τοῦ Ὑψηλάντου, ὑπὸ τὰ ὄμματα τῶν ἄλλων ὀρτοντὸξ «φίλων» Ῥώσσων κι ἔζησαν αὐτοὶ καλὰ κι ἐμεῖς …μείναμε μὲ τὴν ὀρτοντὸξ συμμαχία ἀνὰ χεῖρας καὶ δὲν ξέρουμε ποῦ νὰ τὴν βάλουμε…

Χαίρετε…

Κόης Ὀδυσσεὺς
filonoi.gr

Ούτε η πανούκλα, ούτε η χολέρα κάμαν τόσο κακό στην Ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η Ιστορία.

Γιάννης Σκαρίμπας: Η Επανάσταση του 1821 και οι «ασπρορουχάδες» της Ιστορίας

Γιάννης Σκαρίμπας, Το 1821 και η αλήθεια, εκδόσεις Κάκτος, τ.Α’. Αθήνα, 1995.

Κι ένα – πριν ξεπορτίσω – πίσω βλέμμα

Κείμενο: Γιάννης Σκαρίμπας*
Είναι αδύνατο (και άσχετα προς το ιδεολογικό του αναγνώστη) να μην αγαναχτάει κανείς διαβάζοντας τον κορυφαίο ιστορικό μας, για το αναγκαστιλίκι που την υπήγαγε την ιστορική αλήθεια στην «Ιστορίαν – του – του Ελληνικού Έθνους».
Ιδιαίτερα στα Κεφάλαια για το οσποδάρικο σκυλολόι, για την ψώρα τη φαναριώτικη, για τους λόγιους της «Διασποράς» και για τον Κλήρο.
Βρίσκεται μπρος σε μια συστηματική καταδυνάστευση της της κακόμοιρης της αλήθειας, σε μια «κόντρα – νατούρικη» Διαλεκτική του ‘21.
Ιστοριογράφοι και Κωλέττηδες, Μαυροκορδάτοι και Μιστριώτες, σταυροκοπίτες, λευτεραντζήδες της «δεκάρικης» Εικοσιεναλογίας φαρισαίοι – ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ.
Η λέξη ΠΑΤΡΙΣ (κι άλλες) στο στόμα σας μάς θυμίζουν τις μουχλιασμένες πάστες του Κνουτ Χάμσουν:
Όταν βλέπω γρηές να τρώνε πάστες – είχε πει ο Θεοτούμπης – μου φαίνεται πως όλες οι πάστες είναι μουχλιασμένες. Αλλά και μένα, από τον καιρό που κάποιος δάσκαλος μας μάθαινε με τη στραβή του μύτη το «Όλη δόξα-όλη χάρη…», μου φαίνεται πως πάσα χάρις είναι «ένρινη» και πάσα δόξα στραβομύτα!…
Ένρινα και με στραβές τις μύτες είναι τα λόγια τους· γρηάτικη μούχλα της σαπιοδοντιάς βρωμολογάει το ’21 τους…
Με το να παριστάνουν την Ελληνική Επανάσταση σαν πράξη εξωελλαδική (το οποίον: ότι την παρασκεύασαν οι λόγιοι!) πάν’ να μειώσουν την αυτοδύναμη αξία της, για να τους λογαριάζουμε σωτήρες.
Το σινάφικο – όλων αυτών -«κατεστημένο» τους τούς κάνει να μιλάν την ίδια γλώσσα… Ας ξέρουν ότι μας είναι αναξιόπιστοι.
Τους κατηγοράμε και τους βοάμε: λέτε ψέματα -δεν είναι αυτό το ’21: Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν.
Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες του. Ο Κοραής «μας» το μυχτήρισε.
Ο Καρατζάς, ο Μαυροκορδάτος και ο Ιγνάτιος το ξεπούλαγαν στους ξένους.
Χώρια οι Νέγρηδες και οι Κωλέττηδες, χώρια ο Κοραής και ο Μπραΐμης.
Η κατατρεμάρα του δεν λέγεται…
Και βέβαια… θα μου θυμώσουν!
Μα, για να με θέσουν «εκποδών» δεν φτάνει το «πίστευε μας και μη ερεύνα».
Δεν φτάνει η «από καθέδρας» κρούση του κώδωνος και το «Αυτός έφα!». Το θέμα που θέτω πάει πολύ μακρύτερα από της ασημότητάς μου το «ούτως ή άλλως». Πάει στις ψευτομαρτυρίες και στην αγκύλωση που κάνουνε αυτοί στην Ιστορία. Το ’21 είναι «Ηράκλεια άρτιο» για να μας το περπατάν με δεκανίκια…
Το «ψεύτικο σαν ανακοινωθέν» είναι αδερφάκι της Ιστορίας.
Είναι φανερό: Η δικιά τους, η «σιδερωμένη» Ιστορία δεν μας λέει την αλήθεια.
Οπότε έν’ από τα δυο: Ή δεν την ξέρει και – ώστε – είναι αδιάβαστη ή την ξέρει και τα «μασάει», οπότε πάλι μάς είναι μια ψευτρού. Μάλιστα, πολλές φορές… οι «ασπρορουχάδες» της (λογιώτατοι, πανηγυριστές και προφεσσόροι) έκαναν τόσο το μαύρο στράφτικο, που να μας εξαπατάει και να πλανεύει… Μην τους πιστεύετε.
Η καρδιά του ’21 δεν έπαλλε – ταριχευμένη – στις σοφίες τους, ούτε μες στα ραγιάδικα καλυμμαύχια τους και στα φέσια. Οι Κοραήδες, οι Καποδίστριοι, οι Ιγνάτιοι το θεόρριχναν, οι Δεσποτάδες το αφόριζαν. Οι δε λογιώτατοι της – τάχα – Διασποράς είχαν με τις «ελληνικούρες» τους να κάμνουν… Αλλά το ‘21 δεν μίλησε τη γλώσσα τους, δεν βούταε σε καλαμάρια πέννες χήνας.
Μίλησε με των καρυοφυλλιών τις ντουφεκιές και με των γιαταγανιών του τις άδραξες…
Αυτά, ως προς αυτά. Το «εν τω γίγνεσθαι» 3ο βιβλίο μου να το τυπώσω λέω σε κάνα χρόνο.
Για το παρόν, και τούτο μου το ταχύτατο 2ο, ας παρθεί σαν ένας ξαναχαιρετισμός στο ’21.
Με το κατέβασμα της σκούφιας μου (σκούφιας ενού α λόγιου απλοέλληνα) να του βροντοφωνήσω (κι εγώ!) ένα ζήτω: ΖΗΤΩ ΣΟΥ – θα του πω – το ’21 των Ελλήνων!
ΖΗΤΩ Αθάνατε Λαέ του Μαραθώνα και της Πίνδου!
Έτσι, όχι με το «ψηλά τα χέρια!» όπως αυτοί, μα με στην καρδιά τόνα μου χέρι, και με τ’ άλλο μου, το ταπεινό κρατώντας – μου – κεράκι, θα προβώ ομπρός στους τίμιους και τους λεύτερους για το σκολιό μονοπατάκι της Αλήθειας.

*Απόσπασμα από το βιβλίο Γιάννης Σκαρίμπας, Το 1821 και η αλήθεια, εκδόσεις Κάκτος, τ.Α’. Αθήνα, 1995.

eranistis.net

Απαραίτητο για όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν την πραγματική αλήθεια για την ιστορία της ελληνικής επανάστασης του 1821.
Μια αλήθεια που τσούζει.
https://www.scribd.com/document/43510388/Γιαννης-Σκαριμπας-Το-1821-και-η-αληθεια
ή 

Το 1821 και η αλήθεια.pdf

Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία της Aκρόπολης μετά την τουρκοκρατία.

 Τα σχέδια για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Αθήνας και οι αντιδράσεις των οικοπεδούχων

Η παλαιότερη σωζόμενη φωτογραφία της Ακρόπολης είναι τραβηγμένη από τον Λόφο των Νυμφών και το Αστεροσκοπείο το 1842 από τον Josepf-Filibert Girault de Prangey.
Ήταν ζωγράφος αλλά τον κέρδισε η τέχνη της φωτογραφίας που διδάχτηκε από τον εφευρέτη της Δαγκεροτυπίας Louis Daguerre.

Έτσι την είδε ο Μακρυγιάννης κι ο Καραϊσκάκης. Οι περιγραφές που έχουν διασωθεί για την Αθήνα της εποχής εκείνης μετά τις περιπέτειες του απελευθερωτικού πολέμου είναι αποκαρδιωτικές.
"Ο εκ των Αντιβασιλέων Georg Maurer, που έφθασε στην Αθήνα το 1833 κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του Όθωνα, έγραφε: «Η Αθήνα που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια, τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από πέτρες»."
Η πόλη είχε υποστεί σοβαρότατες καταστροφές, ιδιαίτερα στο διάστημα της ενδεκάμηνης πολιορκίας της από τον Κιουταχή, μεταξύ Ιουνίου 1826 και Μαΐου 1827.

Η τουρκική φρουρά αποχώρησε οριστικά από το φρούριο της Ακροπόλεως την 31η Μαρτίου 1833.

Ο Παρθενώνας το 1842! Οι δαγκεροτυπίες της Ακρόπολης ανακαλύφθηκαν σχεδόν 30 χρόνια μετά το θάνατο του de Prangey, την δεκαετία του 1920, ξεχασμένες σε μια αποθήκη.

Η έρευνα για τα πρώτα βήματα της Αθήνας μετά την τουρκοκρατία, του ιστορικού στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη αναφέρει:
Τον Νοέμβριο του 1831 οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Eduard Schaubert, μαθητές του σημαντικότερου ίσως Γερμανού νεοκλασικού αρχιτέκτονα Karl Friedrich Schinkel, εγκαθίστανται στην Αθήνα, όπου βάζουν μπρος το έργο της συστηματικής τοπογράφησης της πόλης και στη συνέχεια συντάσσουν την πολεοδομική τους πρόταση, εν όψει της πιθανής εγκατάστασης εκεί της πρωτεύουσας του νεοπαγούς κράτους.

Πράγματι, τον Μάιο του 1832, η μετακαποδιστριακή Προσωρινή Κυβέρνηση τους αναθέτει την εκπόνηση του Νέου Σχεδίου της Πόλεως των Αθηνών, ανεξαρτήτως του εάν θα γίνει ή όχι πρωτεύουσα.

Το σχέδιο συντάσσεται και υποβάλλεται τον Δεκέμβριο του 1832 και στις 29 Ιουνίου 1833 εγκρίνεται από την Αντιβασιλεία, που είχε εν τω μεταξύ αναλάβει τα ηνία του Κράτους, και επικυρώνεται με Βασιλικό Διάταγμα στις 6 Ιουλίου του ιδίου έτους.

Σωροί ερειπίων τα Προπύλαια της Ακρόπολης μετά την απελευθέρωση.

Τι προέβλεπε το περίφημο πολεοδομικό σχέδιο Κλεάνθη και Σάουμπερτ

Η Νέα Πόλη περιελάμβανε το ήμισυ περίπου της Παλαιάς, ενώ εκτεινόταν και προς τα δυτικά, βόρεια και ανατολικά αυτής. Το υπόλοιπο ήμισυ της Παλαιάς Πόλης, το οριζόμενο από τις οδούς Ηφαίστου, Πανδρόσου και Αδριανού, όπως αναφέραμε προηγουμένως, προβλεπόταν να απαλλοτριωθεί χάριν αρχαιολογικών ανασκαφών.

Αλλά και το διατηρούμενο τμήμα της Παλαιάς Πόλης διετηρείτο μόνον ως γεωγραφική περιοχή, και όχι ως δομημένος χώρος, αφού προβλεπόταν στο μεγαλύτερο μέρος του να τμηθεί από νέες οδούς και να χωριστεί σε κανονικά οικοδομικά τετράγωνα. Το σχήμα των κυρίων αξόνων ήταν ένα ισοσκελές τρίγωνο με κορυφή τη σημερινή πλατεία Ομονοίας, σκέλη τις οδούς Πειραιώς και Σταδίου, και βάση την οδό Ερμού.

Ο όλος προσανατολισμός είχε ως στόχους τον Πειραιά, το Στάδιο και, κυρίως, την Ακρόπολη, στα πόδια της οποίας η πόλη απλωνόταν σαν μια ανοικτή αγκαλιά. Στην κορυφή του τριγώνου προβλεπόταν η ανέγερση των Ανακτόρων:

Η γεωμετρική κορυφή και η κορυφή της κρατικής εξουσίας σε μια συμβολική σύμπτωση.

Ο προσανατολισμός των σκελών δεν ήταν τυχαίος: «Συναντώνται», όπως σημειώνουν οι Κλεάνθης και Schaubert στο υπόμνημά τους, «κατά τοιούτον τρόπον ώστε ο εξώστης των Βασιλικών ανακτόρων να απολαμβάνει ταυτοχρόνως του γραφικού Λυκαβηττού, του Παναθηναϊκού Σταδίου, της πλούσιας εις υπερήφανους αναμνήσεις Ακροπόλεως, και των πολεμικών και εμπορικών πλοίων του Πειραιώς» (Μπίρης 1938, σ. 16).

Οι οδοί Πειραιώς και Σταδίου διακόπτονταν, συμμετρικά ως προς τα Ανάκτορα, από τις αντίστοιχες τετράγωνες πλατείες Μπόρσας (Χρηματιστηρίου) και Θεάτρου.

Πρόκειται για τις σημερινές Πλατείες Κουμουνδούρου και Κλαυθμώνος, οι οποίες πράγματι είναι συμμετρικές, κάτι που δεν το συνειδητοποιεί κανείς εύκολα μέσα στο σημερινό χάος της Αθήνας.

Κατέληγαν δε –οι Πειραιώς και Σταδίου– σε δυο κυκλικές πλατείες-όρια της Πόλης:

η μεν πλατεία Κέκροπος στη μεγάλη διασταύρωση των προς δυσμάς παραδοσιακών υπεραστικών οδών της Παλαιάς Πόλης, όπου το σημερινό Γκάζι, η δε πλατεία Μουσών στην προς ανατολάς Πύλη των Μεσογείων, όπου η σημερινή πλατεία Συντάγματος.

Η Αθήνα και η Ακρόπολη το 1869 (φωτο: Paul Baron des Granges)

Το οδικό δίκτυο αναπτυσσόταν εν μέρει ακτινωτά, με κέντρα τις κυκλικές πλατείες, και εν μέρει παράλληλα και κάθετα προς τους βασικούς άξονες, πάντοτε με απόλυτη κανονικότητα.

Η ευρύτερη περιοχή των Ανακτόρων περιβαλλόταν από μεγάλες λεωφόρους. Προβλέπονταν με ακρίβεια οι θέσεις όλων των δημοσίων κτιρίων και γενικότερα οι περιοχές όλων των λειτουργιών της Πόλης:

Υπουργεία, Δικαστήρια, Στρατώνες, Αστυνομία, Ταχυδρομείο, Νομισματοκοπείο, Μητρόπολη, Ακαδημία, Βιβλιοθήκη, Χρηματιστήριο, Αγορές, Πάρκα, κλπ.

Το σύνολο ήταν προγραμματισμένο να φιλοξενήσει όλες τις λειτουργίες μιας πρωτεύουσας και έναν πληθυσμό που προβλεπόταν να φθάσει το όριο των 40.000 κατοίκων.

Οι διαμαρτυρίες των οικοπεδούχων

Το σχέδιο εγκρίθηκε τον Ιούλιο το 1833. Εως το τέλος του χρόνου είχε αρχίσει η εφαρμογή του. Μόλις όμως χαράχθηκαν οι γραμμές του επί του εδάφους, και έγιναν με υλικό τρόπο αντιληπτές οι εκτάσεις που θα απαλλοτριώνονταν για την ανέγερση των δημοσίων κτιρίων, τη διαμόρφωση των πάρκων και του οδικού δικτύου, καθώς και για τις αρχαιολογικές ανασκαφές, ξέσπασε κύμα διαμαρτυριών από μέρους των ιδιοκτητών, ενώ εκτοξεύθηκαν και κατηγορίες για κερδοσκοπία.

Τον Μάιο του 1834 ο εκ των Αντιβασιλέων Maurer επισκέφθηκε την πόλη για να μελετήσει επί τόπου την κατάσταση.

Η κατακραυγή της οποίας έγινε μάρτυρας, οδήγησε την Αντιβασιλεία να διατάξει την αναστολή της εφαρμογής του σχεδίου στις 11 Ιουνίου 1834.

Στη συνέχεια μετακλήθηκε ο διάσημος τότε Βαυαρός αρχιτέκτονας Leo von Klenze για να εξετάσει το όλο ζήτημα.

Η επίσκεψη του Klenze βάστηξε από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο του 1834 και κατέληξε στην εκπόνηση ενός Νέου Σχεδίου, ή μάλλον μιας αναθεώρησης του αρχικού.

Κύρια χαρακτηριστικά του ήσαν η μείωση της συνολικής έκτασης της πόλης, η μερική μείωση της έκτασης του χώρου των ανασκαφών με όριο την οδό Αδριανού, ο περιορισμός του πλάτους των δρόμων και της επιφάνειας των πλατειών, καθώς και η κατάργηση των εντός της πόλης λεωφόρων, η περιστολή του φαινομένου της κατάτμησης της Παλαιάς Πόλης: αντί της χάραξης πλήθους νέων δρόμων, προτάθηκε η διευθέτηση των παλαιών δρομίσκων, με ελαφρές διαπλατύνσεις και ευθυγραμμίσεις εδώ και εκεί.

Τέλος, η μεταφορά των Ανακτόρων και συνεπώς όλου του διοικητικού κέντρου βάρους της πόλης από την πλατεία Ομονοίας στα υψώματα του Κεραμεικού.

Λεπτομέρεια του πανοράματος της Αθήνας πριν από το 1858. Λήψη από τον Λυκαβηττό. Διακρίνονται τα οικήματα γύρω από την πλατεία Ομόνοιας που παραμένει άχτιστη! Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο των Χάρη Γιακουμή και Τάσου Α. Ανδρέου «Μεταμορφώσεις των Αθηνών», του εκδοτικού οίκου Kallimages.

Οι αλλαγές

Το Σχέδιο Klenze εγκρίθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1834, ενώ ταυτόχρονα οριζόταν ότι την 1η Δεκεμβρίου, δηλαδή σε λιγότερο από δυόμισι μήνες, θα μεταφερόταν στην Αθήνα από το Ναύπλιο η έδρα του Κράτους.

Το σχέδιο τέθηκε ευθύς αμέσως σε εφαρμογή. Οι τροποποιήσεις του Klenze περιόρισαν τις δυσχέρειες, χωρίς όμως και να τις εξαλείψουν.

Η έναρξη των κατεδαφίσεων για τη διάνοιξη, καταρχήν, των νέων οδών Αιόλου, Ερμού και Αθηνάς, προσέκρουσε στις αντιδράσεις των κατοίκων, προς τους οποίους η Κυβέρνηση δεν είχε παραχωρήσει νέα οικόπεδα σε άλλη θέση, κατά τα συμφωνημένα.

Οι εργασίες διακόπηκαν πολλές φορές, για να συνεχιστούν με αστυνομική συνδρομή, και υπό τις διαμαρτυρίες της ίδιας της Δημοτικής Αρχής.

Προ της αδυναμίας της Κυβέρνησης να στηρίξει οικονομικά τις προβλεπόμενες απαλλοτριώσεις αποφασίστηκε, στις 11 Νοεμβρίου 1836, νέα μείωση του αρχαιολογικού χώρου, γνωστή ως τροποποίηση Hansen-Schaubert.

Άλλες τροποποιήσεις μικρότερης κλίμακας ακολούθησαν σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Η έρημη Ομόνοια

Η Αθήνα άργησε να επεκταθεί στο σύνολο της προβλεπόμενης από τα σχέδια έκτασης.

Πράγματι, επί δεκαετίες τα όρια της παρέμεναν ουσιαστικά εκείνα της παλιάς πόλης. Είναι ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι περιοχές που είναι σήμερα το κέντρο της πόλης, όπως η ίδια η Ομόνοια και όλη η βόρεια πλευρά της Πειραιώς, παρέμειναν σχεδόν έρημες ως τα 1870-1880.

Το 1855, λόγου χάριν, όχι μόνον η Ομόνοια ήταν ακόμη τελείως άκτιστη, αλλά και γενικότερα όλη η περιοχή βορείως της Σοφοκλέους.

Η κατοικία του Αυστριακού πρεσβευτή στην Αθήνα, Prokesch von Osten, οικοδομήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1830, στη σημερινή οδό Φειδίου. Το 1841 περιγράφεται ως απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά». Το περιέβαλε μεγάλος κήπος που ξεκινούσε από τη οδό Πανεπιστημίου και έφθανε ως τη Χαριλάου Τρικούπη, την Εμμανουήλ Μπενάκη και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. 

Το 1840, όταν άρχισε να λειτουργεί το πρώτο Αθηναϊκό θέατρο, βρισκόταν, όπως παρατηρούν οι αυτόπτες, «έξω από την Πόλη […] στη γυμνή, περιτριγυρισμένη από τα βουνά πεδιάδα».

Αυτό το «έξω από την Πόλη» αντιστοιχεί σήμερα στη μικρή πλατεία μεταξύ των οδών Μενάνδρου και Σωκράτους, πίσω από τη Λαχαναγορά, στο πολύβουο κέντρο της πόλης, όπου επιβιώνει ως ανάμνηση η οδός Θεάτρου.

Το θέατρο παρέμενε στο άκρο της πόλης ακόμη το 1855.

Το ίδιο ισχύει και για τους πρόποδες του Λυκαβηττού, καθώς και για μεγάλο μέρος της Νεάπολης.

Το 1841 ο Hans Christian Andersen εντυπωσιάστηκε από το σπίτι του Αυστριακού Πρέσβη απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά».

Το σπίτι αυτό βρίσκεται στην οδό Φειδίου, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, πίσω από το κινηματοθέατρο Rex....

Αργότερα, όπως φαίνεται στον χάρτη του 1855, η οικοδόμηση επεκτάθηκε και πέραν της οδού Ακαδημίας. Στον χάρτη του 1881 έχουμε κάποια σπίτια επί των οδών Σόλωνος και Σκουφά. Εντούτοις, η περιοχή του Στρέφη αποτελούσε ως τις αρχές σχεδόν του 20ού αιώνα το όριο της πόλης. Η Μονή Πετράκη, που βρίσκεται σήμερα στο τέρμα της οδού Αλωπεκής, στο Κολωνάκι, ήταν ακόμα στα 1880 ένα εξοχικό Μοναστήρι. Την ίδια εποχή η λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν μια ακατοίκητη ρεματιά μεταξύ των Τουρκοβουνίων και του Λυκαβηττού, και η Κυψέλη είχε κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα μακρινές αγροικίες, και μερικές εξοχικές βίλες, όπου οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή. Η εξέλιξη αυτή συνδυάζεται με το ζήτημα του ρυθμού αύξησης του πληθυσμού της Αθήνας. Είναι αυτονόητο ότι η εγκαθίδρυση της πρωτεύουσας προκάλεσε μεγάλη συρροή νέων κατοίκων....

Η Αθήνα μεγαλούπολη το 1910.... 

Από 12.000 περίπου στα 1834, ο αριθμός τους διπλασιάστηκε μέσα στην επόμενη δεκαετία. Εντούτοις, η πρόβλεψη των Κλεάνθη-Schaubert για 40.000 κατοίκους δεν πραγματοποιήθηκε πριν από τη δεκαετία του 1860, και το ορόσημο των 100.000 δεν ξεπεράστηκε πριν από τα τέλη της δεκαετίας του 1880.

Η Αθήνα το 1869 . Φωτογραφία του William James Stillman

Πηγή κειμένου: Η Αθήνα τον 19ο αιώνα. Η αρχαιολογία της Πόλεως των Αθηνών (Εθνικό Κέντρο Ερευνών)

Διαβάστε σχετικό άρθρο από την ίδια έρευνα: Η Αθήνα υπήρξε χωριό πριν γίνει πρωτεύουσα;

Τι λένε τα στοιχεία για τον πληθυσμό, τα σπίτια και τα εργαστήρια. Ο συσχετισμός με τις άλλες ελληνικές πόλεις και οι μαρτυρίες των ξένων ταξιδιωτών...

mixanitouxronou.gr

Σελίδες Αρβανίτικης ιστορίας (με βιβλιογραφική υποστήριξη)

Οι φάσεις του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Οι, ομιλούντες ένα ριζικό μόρφωμα της ελληνικής, Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, λόγω των αναστα-τώσεων στη Βαλκανική τον 13ο αιώνα,μετακινούνται εκούσια ή ακούσια σε διάφορες άλλες χώρες της περιοχής, ενώ πολλοί από αυτούς καταλήγουν σε περιοχές της Ελλάδας.Εδώ γίνονται γνωστοί με το όνομα Αρβανίτες, ενοποιούνται με τους ντόπιους και ακόμη πολεμούν μαζί τους εναντίον των Τούρκων.
Διατήρησαν μόνο το γλωσσικό ιδίωμα,το οποίο σταδιακά εξαλείφεται,ενώ πολιτιστικά, κοινωνικά και εθνικά ενσωματώθηκαν πλήρως.
Η ιστορία των αρβανιτών ή αλβανιτών ξεκινά από τις Ελληνικές περιφέρειες της Αλβανιτίας του 13ου αιώνα.[Γρηγόριος Κωνσταντάς και Δανιήλ Φιλιππίδης,Γεωγραφία Νεωτερική περί της Ελλά-δος].
Όταν δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου στις αρχές του 13ου αιώνα,οι Αλβανοί/Σκι-πετάρ (Α/Σ) μισθοφόροι στρατιώτες πολεμούσαν με το μέρος της Ηπείρου εναντίον των Σλάβων και των Βενετών.
Για τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι (Α/Σ) κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επι-χειρήσεων,μόνο η αλβανική/σκιπτάρικη αριστοκρατία πήρε σημαντικούς αυλικούς τίτλους.
Αυτοί οι (Α/Σ) αριστοκράτες τοποθετούνταν επικεφαλής πολλών περιοχών,διαβρώνοντας έτσι στα-διακά το παλιό βυζαντινό διοικητικό σύστημα.
Από παραδοσιακοί πατριαρχικοί αρχηγοί μεταλλάσ-σονταν σε άρχοντες.
Το καινούργιο καθεστώς που επέβαλαν οι άρχοντες αυτοί στη γη,αποστερούσε την περιουσία από τους κατοίκους που συχνά έχαναν και την ελευθερία τους πωλούμενοι ως σκλάβοι.
Προσπαθώντας να ξεφύγουν από την νέα αυτή κατάσταση οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να απο-κτήσουν νομαδικές συνήθειες.
Βλέπανε τη μετανάστευση ως μοναδική λύση στα προβλήματα που δημιουργούσε η μονοπώληση των Ηπειρώτικων εδαφών από τους (Α/Σ) άρχοντες που γίνονταν όλο και πιο βίαιοι.
Πέρα όμως από τις μεταβολές αυτές σφιχτού εναγκαλισμού από αλλότρια φύλα,που τάραξαν σε βάθος την κοινωνία τους,μία ακόμη αιτία εκπατρισμού αποτελούσε πλέον η Οθωμανική εισβολή.
Οι πηγές αναφέρουν ότι η διά θαλάσσης μετανάστευση άρχισε δειλά γύρω στο 1280,ενώ οι χερσαίες μεταναστεύσεις πρέπει να τοποθετηθούν στα τέλη του 13ου αι.,αφού υπάρχουν αναφορές για πα-ρουσία Αρβανιτών στη Θεσσαλία γύρω στα 1315.
Οι αρβανίτικες μεταναστεύσεις σταμάτησαν γύρω στο 1600 μ.Χ.[Θεόδωρος Κ. Τρουπής,Σκαλίζοντας τις ρίζες μας,εκδ. Σέρβου,σελ. 1036].
Τέλος,η εσω-τερική μετακίνηση εντός της επαρχίας Ηπειρωτών μεταναστών,που στο μεταξύ πλήθαιναν με γά-μους και τις επιμειξίες, σταμάτησε επίσης γύρω στο 1600 μ.Χ.
Από τότε,όλοι οι Αρβανίτες που απαντώνται εκτός Ηπείρου/Αλβανίας παρουσιάζονται ως γνήσιοι νομάδες και τους συναντούμε από τη Θεσσαλία ως την Αττική και από την Ακαρνανία ως τα νότια της Πελοποννήσου.
Ατομικά ή συλλογικά,η αρβανίτικη αυτή μετανάστευση εμφανίζεται ως αντί-δραση φυγής σε μία κοινωνική καταπίεση που είχε γίνει αφόρητη.
Οι Αρβανίτικες φατρίες ήταν και έμειναν πιστές στην Ελληνική Ορθοδοξία.
Όμως οι (Α/Σ) ασπά-στηκαν θρησκείες όπως ο Μουσουλμανισμός και ο Ρωμαιοκαθολισμός,ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα.
Η Θεσσαλία υπήρξε η πρώτη ελληνική επαρχία που δέχτηκε τις αρβανίτικες μετα-ναστεύσεις.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο ιστορικός Χαλκοκονδύλης,μετά τη Θεσσαλία οι Αρβανίτες πήγαν στο εσωτερικό της Μακεδονίας και έφθασαν ως την Καστοριά.Μαζί τους έφεραν και τα προτερήματά τους ως γεωργοί.
Οι Αρβανίτες εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο σε μικρούς αριθμούς μετά από πρόσκληση του δεσπότη Μανουήλ Καντακουζηνού (1348–1380).Κατόπιν,ο δεσπότης Θεόδωρος Α' Παλαιολόγος (1383–1407) προσκάλεσε περίπου 10.000 Αρβανίτες για να εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο.
Οι Αρβανίτες υπηρετούσαν στο Βυζαντινό στρατό και η Δυναστεία των Παλαιολόγων τους χρησι-μοποίησε συχνά σε πολλές στρατιωτικές εκστρατείες.
Σε μια περίπτωση,6.000 Αρβανίτες από την Γλαρέντζα εστάλησαν στο πεδίο μάχης.
Στα μέσα του 1454,ένας ηγέτης που ονομαζόταν Πέτρος Βούας είχε περίπου 30.000 Αρβανίτες κάτω από την εντολή του.[Θ. Κ. Πίτσιος,Ανθρωπολογική Μελέτη του Πληθυσμού της Πελοποννήσου.Η Καταγωγή των Πελοποννησίων,Βιβλιοθήκη Ανθρω-πολογικής Εταιρείας Ελλάδος Αρ. 2,Αθήνα 1978].
Επίσης,οι Βενετοί μίσθωσαν πολυάριθμους Αρβανίτες για να υπηρετήσουν ως Stradioti.
Με βάση τους υπολογισμούς ενός Γάλλου αυτόπτη μάρτυρα,του Philippe de Commines (1447-1511),οι Αρβανί-τες επιτήρησαν τις ενετικές περιοχές όπως το Ναύπλιο,ως πεζοί και έφιπποι.Επιπλέον, οι Αρβανίτες αυτοχαρακτηριζόντουσαν ως Έλληνες.[Philippe de Commyne,
«Ήσαν άπαντες Έλληνες,ελθόντες εκ των πόλεων ας κατέχουσα εν Ελλάδι οι Βενετοί,τινές μεν εκ του Ναυπλίου εν Πελοποννήσω,άλλοι δε εξ Αλβανίας,ενώπιον του Δυρραχίου» (μετάφραση: Σπ. Λάμπρου)].
Οι Αρβανίτες υπηρέτησαν επίσης στο στρατό του Ερρίκου Η' της Αγγλίας και της Ιρλανδίας (1491-1547) και του Henry Ε' της Αγγλίας.
Οι Αρβανίτες είχαν θέσεις σε πολλές ελληνικές ορθόδοξες εκ-κλησίες.Το 1697,οι Αρβανίτες Μιχαήλ Μπούας και Αλέξανδρος Μοσχολέων καταχωρήθηκαν ως υπάλληλοι της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας στη Νάπολη και ως Έλληνες.Magistri Capellani na-tionis Graecae.
Από το σύνολο των μεταναστών,όσοι έφτασαν στην Πελοπόννησο και είχαν εγκατασταθεί σε δυσπρόσιτες ορεινές ζώνες,σχημάτιζαν συμπαγείς ομάδες.
Καθώς συχνά δεν είχαν ενδοιασμό να τε-θούν υπό τις διαταγές ενός ελληνόφωνου άρχοντα,που ήταν απευθείας απόγονος της παλαιάς αυτοκρατορικής δυναστείας,μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες αποτέλεσαν βασική εστία αντίστα-σης στους Οθωμανούς.
Με την υιοθέτηση κοινής στάσης,οι ελληνο-αρβανίτικες ενώσεις διαδραμά-τισαν σπουδαίο ρόλο στον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821.
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα,πολλοί Αρβανίτες συμμετείχαν στον Μακεδονικό Αγώνα (1903) όπως ο Βαγγέλης Κοροπού-λης από την Μάνδρα [Χρ. Στάμου,Μακεδονικός Αγώνας 1903-08,«θα αγωνισθώ μέχρι να ελευθε-ρωθεί η Μακεδονία και θα πεθάνω εδώ...»].

Δημοσιεύτηκε στην (ανενεργό πλέον) fb ομάδα μου Αρβανίτες στις 20 Οκτωβρίου 2013.

Γιάννης Βασ. Πέππας
arvanitika.blogspot.gr

H τραγική ιστορία των Ινδιάνων της Αμερικής...

...που εξαφανίστηκαν απο τους εισβολείς! (φωτογραφίες)

Οι ερυθρόδερμες φυλές των αυτοχθόνων και ο μεθοδικός αποδεκατισμός τους από το χλομό πρόσωπο.Αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν από την περιπέτεια του Χριστόφορου Κολόμβου στα εδάφη που θα έμεναν τελικά γνωστά ως Αμερική, μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων ανακάλυπτε την ίδια ήπειρο: οι νομάδες πρόγονοι των σημερινών Ινδιάνων περνούσαν από μια στενή γλώσσα γης από την Ασία στην Αλάσκα πριν από 12.000 χρόνια.
Κι έτσι, μέχρι να αποβιβαστούν οι πρώτοι ευρωπαίοι εξερευνητές στον Νέο Κόσμο εκεί στον 15ο αιώνα, περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν αποικίσει την άγνωστη σε μας στεριά. Περίπου 10 εκατομμύρια από αυτά ζούσαν στην περιοχή των σημερινών ΗΠΑ.
Όσο ο καιρός περνούσε, ο μεταναστευτικός πληθυσμός των γηγενών Αμερικανών και οι απόγονοί τους πιέζονταν ολοένα και πιο νοτιοανατολικά, αν και οι σκληροτράχηλοι Ινδιάνοι δεν φαίνονταν να είχαν πρόβλημα προσαρμογής στα νέα περιβάλλοντα. Ανθρωπολόγοι, εθνολόγοι και γεωγράφοι παρατηρούσαν πια τις καθημερινές τους συνήθειες και τα νομαδικά μοτίβα τους.
Το 1492, όταν ανταμείφθηκε η παροιμιώδης περιέργεια του Κολόμβου δηλαδή, οι ανεξάρτητες φυλές των Ινδιάνων ήταν πραγματικά αναρίθμητες: οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περισσότερες από 300 τοπικές γλώσσες και διαλέκτους!

Τα Νοτιοδυτικά: Ναβάχο και

Ιούνιος 1825: Οι δανειστές του Λονδίνου εκβιαστικά απαιτούν την εκτέλεση του Κολοκοτρώνη και των λοιπών “προδοτών”

“Είκοσι μουρτάτες, [προδότες] βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε;”

Την σχετική επιστολή στέλνει από το Λονδίνο ο Ιωάννης Ορλάνδος στις 30/6/1825.

Παραλήπτης είναι ο Γ. Κουντουριώτης τον οποίο η βρετανική πολιτική ανέδειξε Πρόεδρο της προσωρινής Κυβέρνησης στην θέση του νόμιμα εκλεγμένου Π. Μαυρομιχάλη.

Ανάλυση: Στέργιος Ζυγούρας
Ιστορικό πλαίσιο της επιστολής

Ιωάννης Ορλάνδος, θύμα της Επιτροπής του Λονδίνου και θύτης της Επανάστασης

Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την δολοφονία του Οδυσσέα.
Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την σύναψη του β΄ δανείου στο Λονδίνο και την αποβίβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.
Τον προηγούμενο χρόνο το Λονδίνο “διόρθωσε” τα λάθη του με δραστικές ουσίες, ανακλήσεις ή σφαίρες (Byron, Stanhope, Trelawny) και κατόρθωσε, εξαγοράζοντας τις χαλαρότερες επαναστατικές συνειδήσεις (α΄ εμφύλιος), να κλείσει στην φυλακή ή να θέσει στο περιθώριο τους υπερασπιστές της υπερεθνικής Επανάστασης.
Ένα νέο διεθνές και εγχώριο επιτελείο προωθήθηκε από το Λονδίνο προς τον δικό του άνθρωπο, τον πρόεδρο Γ. Κουντουριώτη.
Ο Καραϊσκάκης διέφυγε της παγίδας θανάτου που μετά την περί προδοσίας “δίκη” του έστησαν οι φίλα προσκείμενοι στον Μαυροκορδάτο χριστιανοί οπλαρχηγοί από κοινού με τους Τούρκους της περιοχής.
Την “προδοσία” του Καραϊσκάκη σέρβιρε στον Byron ο Μαυροκορδάτος, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου των “προδοτών-αντιπατριωτών” που περιελάμβανε δήθεν και την φυσική εξόντωση αμφοτέρων.
Η δίκη στήθηκε ως αντιπερισπασμός της