Η λεπτή ισορροπία του οργασμού

Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν σίγουρα ένας εκκεντρικός και αμφιλεγόμενος στοχαστής-συγγραφέας.
Κάποιοι τον θεωρούν ήρωα, ένα μεγάλο μυαλό που η κοινωνία αρνήθηκε να δεχτεί -για να μην παραδεχτεί την ανωμαλία της.
Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν τρελό, χαρακτηριστική φιγούρα παρανοϊκού επιστήμονα (παρότι δεν ήταν επιστήμονας, αφού η ψυχανάλυση δεν είναι επιστήμη, ούτε η ελέω DSM-V ψυχιατρική).
Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του, όπως το «Άκου, ανθρωπάκο», τη «Μαζική ψυχολογία του φασισμού», την «Ανάλυση του Χαρακτήρα», τη «Δολοφονία του Χριστού», τη «Σεξουαλική Επανάσταση», θα βεβαιώσει ότι ήταν (τουλάχιστον) ένας εξαιρετικός συγγραφέας.
Ο πυρήνας της θεωρίας του Ράιχ, πέρα απ’ τις μαρξιστικές του αναζητήσεις, είναι η σεξουαλικότητα και ο οργασμός (μαθητής του Φρόυντ ήταν).
Η νεανική επανάσταση της δεκαετίας του ’60 (βλέπε Χίπις, Μάης ’68 στη Γαλλία) βασίστηκε και στο βιβλίο του «Σεξουαλική Επανάσταση», που εκδόθηκε το 1936.
Ο Ράιχ υποστήριζε ότι κανένας άνθρωπος καταπιεσμένος σεξουαλικά δεν μπορεί να συμπεριφερθεί ως ελεύθερος άνθρωπος.
Μένει «θωρακισμένος» [sic] όσο δεν ικανοποιείται.
Αλλά προειδοποιεί:
«Η σεξουαλική απελευθέρωση δεν είναι ασυδοσία.
Ένας πεινασμένος άνθρωπος, σαν βρεθεί μπρος