Περί γυνής

Η γυναίκα, το πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο.

Η υπεροχή της εμφανής έναντι όλων. Στη γυναικεία χάρη οφείλουμε την ομορφιά και την αρμονία στην καθημερινότητά μας. Το βλέπεις από τη στιγμή που πατάνε στα πόδια τους.
Τα κοριτσάκια αποπνέουν χάρη. Οι κινήσεις, ο λόγος, ό, τι κι αν κάνουν είναι χαριτωμένα.
Ενώ τα αγοράκια είναι χαριτωμένα μόνο όταν παίζουν, ως την στιγμή που θα αρχίσουν να παίζουν με τις γυναίκες, τότε το πράμα αγριεύει και γίνεται σκληρό. Δυστυχώς, παλιμπαιδίζουν μέχρι θανάτου!
Οι γυναίκες δεν έχουν αντίληψη κι αυτό που υστερούν το αναπληρώνουν με το ένστικτο.
Ένας κόσμος χωρίς τη γυναίκα θα ήταν σκληρός και άσχημος.
Σκληρός γιατί θα ήταν απόλυτος, όπως οι άντρες.
Και ζοφερός όπως σήμερα που την έχουν βγάλει από το βασίλειό της, τον οίκο της γέννας της.
Η ανόητη σαγηνεύτηκε από τις «Σειρήνες» των μέσων, τής ανδρικής κυριαρχίας ως δήθεν υπεροχή και βούτηξε στο «κενό» της εξομοίωσης και βρέθηκε στη δυστυχία τής εξόντωσης τής φύσης της.
Για εμάς τους Έλληνες η γυναίκα είναι Κεφάλαιο, το άπαν.
Το Α και το Ω στο ανθρώπινο είδος, όπως όλες οι μήτρες σε κάθε είδος.
-----------------------------------------------------------
Από το στήθος μιας γυναίκας ξεκινάει η περιπέτεια της ζωής, προνόμιο όμως αντρικό να βρίσκουμε καταφύγιο θαυμαστό, για μια ολάκερη ζωή!
Τι πιο όμορφο από μια γυναίκα καλλίγραμμη και περιποιημένη, να διασχίζει το βλέμμα σου, καθώς την ξεγυμνώνεις με την φαντασία σου αφήνοντάς την μόνο με τα εσώρουχα και το άρωμά της, να «σέρνει καράβια». Έτσι θρέφουμε και το ναρκισσισμό της, τον οποίο καλλιεργεί ποικιλοτρόπως.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι εξ αυτού είναι η αιτία του κακού.
Ο Νίτσε πίστευε ότι ως μήτρα τίκτει και κάθε ανθρώπινο κακό. Κατά μια έννοια έχει δίκιο μια άξια γυναίκα κάνει άξια παιδιά, μια γύφτισσα κάνει γύφτους.
Δεν έκανε όμως η κότα το αυγό, αλλά το αυγό τη κότα, οπότε και η γυναίκα φέρει τα γονίδια του ίδιου πρωτανθρώπου. Επίσης θεωρούσε ότι η γυναίκα είναι κτητική, τους θέλει όλους «δούλους» της επειδή είναι ανασφαλής, γι’ αυτό και τους φροντίζει για να τους κρατά δέσμιους.
Είναι αδύνατο να σε αφήσει να ξεφύγεις και μάλιστα σε τιμωρεί αν το διανοηθείς, θεωρεί ότι οφείλεις την υποταγή επειδή ακριβώς σε φροντίζει. Για τον ίδιο λόγο χαϊδεύει τα αγοράκια της περισσότερο από όσο πρέπει και τα καθιστά ανεύθυνα να παίζουν διαρκώς.
Τα γαλουχεί να έχουν ανάγκη μια γυναίκα, να είναι υπηρέτες της. Ενώ τα κοριτσάκια «πρέπει» να μάθουν να φροντίζουν, εκπαιδεύονται ως δεσμώτες. Κι έτσι κατά τον Νίτσε, διαιωνίζεται μια σχέση αλληλεξάρτησης που βαλτώνει κι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Για μένα ο εγωισμός -το υπέρτατο κακό- είναι σύμφυτος με κάθε ύπαρξη κι αιτιατό τής εξέλιξης τού σύμπαντος.
-------------------------------------------------------------
Μόνο στα μυθιστορήματα όμως γίνονται πόλεμοι για τα κάλλη μιας «ωραίας Ελένης», είναι το πρόσχημα για να ξεκινήσει ο μίτος μια υπόθεσης.
Συνήθως μια γυναίκα χρησιμοποιείται από άντρες για να κάνει αυτό που ξέρει καλά.
Να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε κάποιον και να τον καταστήσει έρμαιο στις βουλές της, κυρίως σε άντρες με εξουσία. Για τα κάλλη μιας γυναίκας γίνονται όντως κοκορομαχίες, σε προσωπικό επίπεδο όμως και ποτέ σε συλλογικό. Αν κυβερνούσαν όμως οι γυναίκες (και δεν εννοώ τα ανδρείκελα γυναικών Θάτσερ, Μέρκελ, Λαγκάρντ, κλπ) δεν θα έκαναν ποτέ πόλεμο, γιατί τα παιδάκια που πολεμούν έχουν κάποια μάνα να τα περιμένει. Σέβονται τον πόνο της γέννας και της ανατροφής!
Μάνα!
Αυτό και μόνο θα αρκούσε, αλλά μια γυναίκα είναι κι άλλα πολλά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Η χρησιμότητά τους πασιφανής και ασύγκριτη έναντι των αντρών.
Χάριτες και Μούσες, καλλωπίζουν τον κόσμο μας με τη χάρη τους, στολίζουν κήπους με την φαντασία τους, μαγειρεύουν γεύσεις με την ευδιαθεσία τους, βαστάζουν καημούς με την υπομονή τους κι έχουν μια ποδιά τρυφερές αγκαλιές με πάρα πολλή αγάπη και αισθήματα.
Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και δεν εξαργυρώνει ποτέ όσα προσφέρει, κι όμως της είναι αρκετό γιατί όσα προσφέρει είναι ανεκτίμητα και δεν γυρεύουν αργυρό αντίτιμο.
Γυρεύει ακριβώς αυτό που δίνει… αγάπη, μόνο αγάπη!
------------------------------------------------------------
Έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί πολλά. Και δεν παύουν να λέγονται για τις γυναίκες στο άντρο του κουτσομπολιού· τα καφενεία. Τίποτα από αυτά δεν είναι ειλικρινή και δίκαια.
Τις λένε ψεύτρες, ανίκανοι να αντιληφθούν ό,τι σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, ενώ ο άντρας δεν δίνει λόγο σε ό,τι κάνει, η γυναίκα εξαναγκάζεται να δίνει για ό,τι κάνει, οπότε ο λόγος της ενίοτε γίνεται αφόρητα ψευδής. Το ψέμα γίνεται συνθήκη αρμονικής συνύπαρξης.
Η γυναίκα είναι ένας ανθός που γυρεύει κάποιος να τρυγάει τους χυμούς της.
Έτσι τις λένε πόρνες, εκτός από τη μάνα και την αδελφή τους, συνήθως είναι μάνα και αδελφή… «του άλλου»! Για να γίνει όμως μια γυναίκα «καριόλα» χρειάζονται δυο «καριόληδες»…
Ο πρώτος που θα την παραμελεί δίχως να τρυγάει τους χυμούς της ή στην χειρότερη θα της τσακίζει τα «πέταλα» και ο δεύτερος, ο γόης, ο «παρηγορητής», την ξελογιάζει κι αφού ξεδιψάσει τις ορμές του, την λέει κι αυτός πόρνη και την παρατά ξεζουμισμένη, να αναρωτιέται γιατί οι «άντρες» είναι τόσο αναίσχυντοι.
Να ανοίξω μια παρένθεση. Η γυναίκα που είναι αχόρταγη στον έρωτα είναι «άρρωστη» όσο κι ένας αχόρταγος άντρας. Πόρνη είναι μόνο, αυτή που πληρώνεται για τον έρωτα της!
Άλλοι πάλι τη βρίζουν γιατί τους εγκατέλειψε, επιρρίπτοντάς της ευθύνες.
Αν όντως είσαι άψογος και σε παρατήσει για κάποιον άλλον, πάλι δε τη λες πόρνη. Τη λες ηλίθια και είσαι τυχερός που έφυγε μακριά σου!
Όταν μια γυναίκα δεν σε θέλει δεν είναι απαραίτητα πόρνη ή ηλίθια υπάρχει και η περίπτωση να μην της αρέσει πια η συμπεριφορά σου. Δεν είναι υποχρεωτικό να σε αγαπά μια γυναίκα για πάντα, ενίοτε αφού σε παραγνωρίσει μπορεί και να πάψει να σε αγαπά!
Την επόμενη φορά που θα σε παρατήσει μια γυναίκα γύρεψε στον εαυτό σου πρώτα το γιατί, αν και δε νομίζω ποτέ να το βρεις, αφού το βρήκε αυτή, σημαίνει πως εσύ το έχεις χάσει!

Υ.Γ. Η ανάγκη του άντρα από την πρωτόγονη εποχή να υπερσκελίσει την υπεροχή τής γυναίκας, ψαλιδίζει τα φτερά της κι έπειτα την κατηγορεί για χαμηλές πτήσεις.


https://kykladiosnireus.blogspot.com/2016/06/blog-post.html

Περί ανθρώπου

Άνθρωπος. Κατ' ευφημισμόν!

Ένα τραγικά γελοίο ον, που πιστεύει γελοιότητες και προξενεί τραγικότητες!
Σε αυτό που ξεχωρίζει από τα ζώα και τον καθορίζει ως άνθρωπο είναι η δημιουργία.
Ο άνθρωπος είναι δημιουργός. Όταν δεν δημιουργεί είναι ένα ζώο, ένας πίθηκος που απλώς παρακολουθεί κι επιβιώνει. Όταν όμως, όχι μόνο δεν δημιουργεί, αλλά καταστρέφει κιόλας συνειδητά ανθρώπινες δημιουργίες, είναι ένα κτήνος.
Το ζώον που μπορεί να διαχωρίσει το καλό από το κακό και πάραυτα πράττει το κακό, είναι κτήνος, δεν μπορεί να θεωρείται άνθρωπος και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κτήνος.
Από όλους τους Θεούς φοβάμαι τον υπάνθρωπο.
Γιατί έχει γνώσεις απίστευτες και τις χρησιμοποιεί μόνο για να βλάψει! Η γνώση στα χέρια ενός αγαθού ανθρώπου είναι φάρμακο σωτήριο, ενώ στα χέρια ενός κακοποιού είναι δηλητήριο θανατηφόρο, εγχειρίδιο δολοφονικό!
Απ’ όταν γνώρισα τα κτήνη αγάπησα τους -όποιους σπάνιους- ανθρώπους!
Όλοι τα ίδια κτήνη, δυστυχώς, οι άνθρωποι σπανίζουν. Κτήνος επειδή το μόνο που φροντίζει και νοιάζεται είναι το «Εγώ» του. Επιλέγει έναν ρόλο και τον καλλιεργεί.
Δίνει παραστάσεις ανελλιπώς, άλλος παριστάνει τον φιλάνθρωπο, άλλος τον φιλόζωο, άλλος τον φιλόσοφο, άλλος τον φιλόλογο κι όλοι ανταγωνίζονται τον εαυτό τους, ολοένα βελτιώνουν τον ρόλο τους κι αυτό τους κάνει να βαυκαλίζονται πως γίνονται καλύτεροι άνθρωποι· βαθιά νυχτωμένα ζώα.
-------------------------------------------------------------
Άνθρωπος δεν είναι αυτός που περπατάει όρθιος και κάνει σύνθετες σκέψεις.
Άνθρωπος καλείται μόνον ο έχων αγαθές προθέσεις, που έχει διαπαιδαγωγηθεί και συνδυάζει γνώση με αρετή, που μπορεί να κυριαρχήσει στα πάθη του.
Ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου είναι σαν ένα οικοδόμημα. Τα θεμέλια του είναι κτηνώδη.
Πάνω σε αυτή τη βάση είναι «χτισμένη» ολάκερη η υπόσταση του.
Τα «τοιχία» και τα υλικά δόμησης είναι αυτά που συγκροτούν και τον χαρακτήρα του. Ένας ασύδοτος άνθρωπος χωρίς ηθικούς φραγμούς γίνεται επικίνδυνος επειδή είναι ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του κι αυτό τον κάνει κτήνος! Χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια, άοκνη και διαρκή αυτοδιάθεση να καλλωπίσεις αυτό το οικοδόμημα να του δώσεις πνοή αρμονία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια!
Ο άνθρωπος αναφέρεται ως Θεός στη Θεογονία, επειδή στα μάτια των υπολοίπων ανθρωπιδών φάνταζε ως τέτοιος με τις εκπληκτικές δημιουργίες του.
Αυτή η ράτσα λοιπόν μοναδική στο πλανήτη δεν υπάρχει σήμερα, έχει αφομοιωθεί από τις υπόλοιπες ράτσες κυρίως του γύφτου που γειτνίαζε κι έτσι εξαφανίστηκε δια παντός από τη γη του, στο Αιγαίο! Σε αυτόν τον άνθρωπο που εξέλειψε θα αναφερθώ, και τα θαυμαστά έργα του στο νοητικό επίπεδο.
Σε ένα Σύμπαν ατελή, αυτός εφηύρε την τελειότητα, σε μια ζωή δίχως νόημα ενέπνευσε χάρη, σε έναν κόσμο σκληρό απέδωσε δικαιοσύνη, μεταξύ άλλων σπουδαίων εφευρέσεων του.
Έθεσε την τελειότητα ως ορόσημο για να γίνει καλύτερος. Έδωσε νόημα σε μια ζωή που συνθλιβόταν υπό το βάρος της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας, με την εφεύρεση των Τεχνών.
Αρχής γενομένης με τον χορό για να καταλήξει στο θαύμα του Σύμπαντος, το Θέατρο!
Δεν μπορεί να έχεις υπηρέτες και να λογίζεσαι άνθρωπος.
Η αγάπη για τον μόχθο γέννησε τον καλλιτέχνη, τον άνθρωπο!
------------------------------------------------------------
Όταν μιλάμε για τον άνθρωπο περιγράφουμε το μυαλό του, είναι ένα και το αυτό.
Ο άνθρωπος και το μυαλό του. Αυτό κωδικοποιεί τις αισθήσεις και χαρακτηρίζει τα αισθήματά του.
Η «ψυχή» και η «καρδιά» του, είναι ο τρόπος που σκέφτεται. Είναι ευχή και κατάρα.
Ευχή γιατί μπορεί να δώσει ευλογία στην άχαρη ζωή του και να την κάνει υποφερτή.
Και κατάρα γιατί την ξοδεύει ρεμβάζοντας και την καταναλώνει διασκεδάζοντας.

Αντί να κάνει τη ζωή θέατρο, κάνει το θέατρο ζωή. Μιμείται ρόλους και δίνει παραστάσεις.
Ο θαυμασμός είναι υπέροχος σαν συναίσθημα, είναι έμπνευση, αλλά έμπνευση που δεν εκφράζεται δεν ενέχει κανένα θαύμα! Ο άνθρωπος αντιγράφει την δημιουργική έκφραση της φύσης.
Όταν μιμείται χωρίς να δημιουργεί δεν είναι άνθρωπος, είναι μαϊμού!
Ο άνθρωπος είναι σαν ένας σπόρος που φυτεύτηκε στη γη (τη μήτρα).
Όταν βγει το βλασταράκι μας, καλλιεργείται πρωτίστως από το ίδιο το χώμα (την οικογένεια).
Καθώς μεγαλώνει δέχεται οργανικές επιρροές (το σχολείο και τους φίλους).
Όταν ενηλικιωθεί σχηματίζεται ο κορμός με όλες τις ουσίες που είχε δεχτεί -ο χαρακτήρας που λέμε του ανθρώπου και δεν αλλάζει. Ένας κορμός δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο ούτε να μετακινηθεί παίρνοντας διαφορετική στάση. Εάν είναι πολύ «ευλύγιστος» γέρνει μόνιμα στη δύναμη του «ανέμου» ανίκανος να αντιδράσει. Τα κλαριά του τέλος είναι αυτά που σκιαγραφούν και το ποιόν του.
Όταν πια αρχίσει να καρπίζει βγάζει όλους τους χυμούς του, τις ουσίες που δέχτηκε ως σπόρος και καλλιέργησε ως κορμός. Είναι ένα αναπαραγόμενο είδος που διαιωνίζεται.
Δεν έχει αλλάξει ο χαρακτήρας αυτού που αποκαλούμε άνθρωπο από την εποχή που ήταν πίθηκος. Παρά μόνον τα εργαλεία και ως συνέπεια ο τρόπος του αλλάζει ανά τους αιώνες.
Η ανθρωπότητα ρέει σαν ένα αέναο ποτάμι πάνω στη γη, όπου μπορεί να φαίνεται ίδιο, αλλά έχει διαφορετική σύσταση κάθε φορά.
«Ποτάμια» έρχονται και φεύγουν πάνω στις σάρκες της γης, κάποια στιγμή θα στερέψει κι αυτό το ποτάμι που το λέμε ανθρωπότητα.
-------------------------------------------------------------
Ο άνθρωπος χωρίζεται στις εξής 3 κατηγορίες:
Ο «Παιδευμένος» ο «Ανεκπαίδευτος» κι ο «Ανεπίδεκτος Μαθήσεως».
Και οι τρείς έχουν τον ίδιο εγκέφαλο ο πρώτος το παιδεύει ο δεύτερος δεν έχει χρόνο να το παιδεύσει κι ο τρίτος βαριέται να το παιδεύσει. Όλοι τους χειραγωγούνται και κανένας δεν είναι πιο έξυπνος. Στιγμές είναι σε όλους που σπινθηρίζει ο νους.
Όχι με την ίδια συχνότητα ούτε με την ίδια ένταση στο ίδιο και το αυτό μυαλό.
Σε αυτό το σημείο οι Αρχαίοι Έλληνες ορίζουν τι εστί Πνεύμα και πως «καλλιεργείται».
Αυτό που κάνει τον άνθρωπο εχέφρων είναι «σπινθήρες» τα υπόλοιπα είναι Παράδοση!
Οι «παιδευμένοι» αναλώνονται στη φτηνή μίμηση της γνώσης, φροντίζοντας για την προώθηση του εαυτού τους και την βιτρίνα του.
Οι ανεκπαίδευτοι άνθρωποι μοχθούν από νύχτα σε νύχτα δεν έχουν χρόνο για υψηλή διανόηση, αλλά είναι σοφότεροι από πολλούς παιδευμένους επειδή σμιλεύτηκαν, τροχίστηκαν με άλλους ανθρώπους, όχι στη θεωρία, αλλά στη καθημερινή βιοπάλη.Και οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, απλώς επιβιώνουν ως ζώα με κάθε μέσο.
------------------------------------------------------------
Το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και το αιώνιο της ανθρώπινης δημιουργικότητας.
Συνάμα και το μάταιο της ανθρώπινης δημιουργικότητας για τον ίδιο τον δημιουργό.
Το όλον πρόβλημα του ανθρώπου και η άμετρη δυστυχία του είναι, που η ευτυχία του συνάδει με την τύχη των γύρω του. Αν και εγωιστικό ον εξαρτιέται από την κοινωνία του!
Μην επιχειρείτε να διδάξετε τους ανθρώπους ο άνθρωπος σπανίως διδάσκεται συνήθως μιμείται, αν θες να μάθει κάτι μη του το πεις, απλά να το κάνεις και να είσαι βέβαιος πως μόνο τότε υπάρχει ελπίδα να το κάνει.
Και μιας και αναφέρθηκα στον άνθρωπο, μη τον γυρέψετε γύρω σας και προπαντός μην τον γυρέψετε στον καθρέπτη επειδή είναι από τις πλέον παραπλανημένες λατρείες ειδώλου!

Υ.Γ. Σπανίως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται όπως βλέπει. Συνηθέστατα βλέπει όπως αντιλαμβάνεται.
Πολύβιος Δημητρακόπουλος

kykladiosnireus.blogspot.com/

Περί θεού

Θεός είναι η άγνοια και η πίστη των ανθρώπων, εξού και είναι ακλόνητος, κυρίαρχος πάντων!

«Οι θεοί πέθαναν, ζήτω ο θεός»!
Ο θεός είναι μια ιδέα κι όπως κάθε ιδέα είναι κάτι αφηρημένο. Ο καθένας πιστεύει ότι ο δικός του θεός είναι ο αληθινός, εάν δεν το πίστευε βέβαια δεν θα τον είχε για θεό. Θα «γύρευε τον αληθινό».
Εάν θες να κλονίσεις την πίστη των ανθρώπων δεν παρουσιάζεις έναν άλλο θεό ως αληθινότερο, δεν πρόκειται να το αποδεχτεί, κανένας θεός δε μπορεί να αντιπαρατεθεί με έναν άλλο θεό (ακλόνητη πίστη). Πρώτα διαβάλλεις τον δικό του θεό, κλονίζεις την πίστη του κι έπειτα περιμένεις.
Ο άνθρωπος είναι πολύ αδύναμος, δεν μπορεί να αντέξει την ασημαντότητά του, έχει ανάγκη από ένα στήριγμα, μια ελπίδα. Και η ελπίδα αυτή γεννά τη πίστη. Μόνος του θα γυρέψει να πιστέψει σε κάτι άλλο. Εκεί εμφανίζεις τον δικό σου θεό, που μπορεί να είναι από κάποιο παράγωγο του γιαχβέ, μέχρι μια ιδέα του Πλάτωνα, ως ακόμα και τον μη θεό, αρκεί να του δώσεις μια «λαβή».
Όσο πιο ασύλληπτη η έννοια του θεού, τόσο πιο δυνατή, ακλόνητη, η πίστη. Κι όσο πιο ψηλά και μακριά στο απυρόβλητο, τοποθετήσεις τον θεό, τόσο πιο απρόσβλητος γίνεται. Κι όσο πιο συλλογική η έννοια, τόσο πιο αυθεντική φαντάζει στη σκέψη των ανθρώπων.
Η πίστη είναι το μεγαλύτερο ατύχημα του μυαλού. Ένα δυστύχημα για τις περιπέτειες του ανθρώπινου είδους, ένα μειονέκτημα που τον κρατά δέσμιο σε αυταπάτες.
Πιστεύει πως έχει νόημα η ζωή του, μέρος ενός θεϊκού σχεδίου με ιερό σκοπό.
Νιώθει τόσο σπουδαίος που του είναι αδιανόητο ότι θα πάψει να υπάρχει και γι’ αυτό πιστεύει πως όταν πεθαίνει συνεχίζει το «θεάρεστο» έργο του σε άλλους κόσμους.
-------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχει θεός, με την έννοια της βούλησης. Αυτό είναι μια ποταπή εφεύρεση της φυλής των εμπόρων ένα πολυεργαλείο ελέγχου που βάφτισαν θεό (κυρίαρχο) και τον εαυτό τους περιούσιο λαό, «πληρεξούσιο διεκπεραιωτή» της εκμετάλλευσης των ανθρώπων.
Ο θεός όπως μπορεί να διαπιστώσει οιοσδήποτε εχέφρων έχει κάτι κοινό με τους εφευρέτες του.
Ένα κακέκτυπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους! Δηλαδή ένας και μοναδικός, άρχοντας των πάντων, δικτατορίσκος ποιμένας, που θέλει δούλους, πλήρης υποταγή, μονομερής αφοσίωση.
Στην εξουσία του όλοι προσκυνούν δίχως αντιρρήσεις. Ορίζει τη ζωή του καθενός αυταρχικά, δεν λογοδοτεί σε κανέναν, αποφασίζει και διατάζει μόνος του, είναι… «θεός»!
Παραδίδοντας την κυριότητά τους οι άνθρωποι σε κάποιον «θεό», τον καθιστούν Κύριο τους.
Ως ανυπόστατη έννοια, μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο σε ανυπόστατα (κούφια) μυαλά.
Όσο πιο ανόητοι οι άνθρωποι τόσο πιο ανόητη και η έννοια του θεού.
Όσο πιο δουλοπρεπείς οι άνθρωποι τόσο πιο αφέντης ο θεός και άρχοντες οι αντιπρόσωποί του.
Όσο ανόητος είναι κάποιος που δηλώνει αναρχικός, τόσο ανόητος είναι κι αυτός που δηλώνει άθεος, απλώς δηλώνουν αμφότεροι την άγνοιά τους ή την αυταπάτη τους. «Ανώτερη δύναμη», άλλη μια λανθασμένη αντίληψη του ανθρώπου που συγκρίνει τον κόσμο που τον περιβάλλει -όπως τον αντιλαμβάνεται- με τον εαυτό του. «Αφού εγώ είμαι τόσο σπουδαίος, ο Δημιουργός μου θα είναι σπουδαιότερος»! Δεν διανοείται κάτι απλούστερο.
Κάθε πλάσμα είναι θεός, απλά ο άνθρωπος είναι ο πιο εξελιγμένος θεός στη Γη κι ας μην το διανοούνται οι περισσότεροι.
-------------------------------------------------------------
Με τον φόβο κρατούσαν μακριά τους ανθρώπους από τους θεούς. Βρίθει η θεογονία από ιστορίες ανθρώπων που τόλμησαν να αναμετρηθούν με τους θεούς και τιμωρήθηκαν παραδειγματικά ες αεί.
Και ιστορίες που ικανοποίησαν τις ορέξεις των θεών κι είχαν την εύνοιά τους τιμώμενοι ες αεί. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στο κακέκτυπο την παλαιά διαθήκη.
Ο φόβος του θεού να φυλάει τα έρημα. Ο φόβος είναι σύμφυτος όλων των πλασμάτων, αυτός σημαίνει συναγερμό και μας κρατά σε εγρήγορση για να ανταποκριθούμε στους κινδύνους και να αμυνθούμε, δεν μπορούμε να τον αποβάλουμε είναι βαθιά ριζωμένος κι όσοι δεν τον αισθάνονται απλώς έχουν άγνοια κινδύνου, ειδάλλως ο μηχανισμός θα ετίθετο σε λειτουργία ασυνείδητα.
Η συνειδητοποίηση της θνητότητας από τον άνθρωπο -κάποια στιγμή κατά την εξέλιξή του, τον έφερε αντιμέτωπο με τον φόβο της ανυπαρξίας, της μη ζωής. Αυτόν τον φόβο εκμεταλλεύεται η φυλή των εμπόρων κι έχουν αναγάγει τον θάνατο ως κάτι συγκλονιστικό -άλλη μια ψευδής αίσθηση- και μοιράζουν φρούδες ελπίδες για την συνέχεια της ζωής, δημιουργώντας «εμπορικούς κόμβους».
Ο άνθρωπος μέσα στο αστικό περιβάλλον είναι καλά προφυλαγμένος κι έχει ελάχιστα πράγματα να νοιαστεί για την επιβίωσή του. Έτσι το ένστικτο του φόβου ενεργοποιείται κυρίως στην ιδέα του θανάτου.
Χωρίς τον διάβολο δεν θα υπήρχε θεός. Επινόησαν τον καλό και τον κακό για να καλύψουν όλο το φάσμα της ανθρώπινης βούλησης. Έπρεπε να αιτιολογήσουν την πηγή του κακού στην ανθρώπινη σκέψη. Κάποιος ο οποίος διαβάλλει τον άνθρωπο για να βρίσκει ρόλο ο θεός σαν ποιμένας.
Διαρκεστέρα και μεγαλυτέρα απάτη στην ιστορία δεν πρέπει να υπάρχει άλλη από αυτή του Γιαχβέ. Υπόσχονται πράγματα όπως μιαν άλλη ζωή μετά θάνατον, ανυπόστατη όπου δεν πρόκειται ποτέ να αποδειχτεί το φιάσκο της επιχείρησής τους.
Η γη έχει 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής, ο άνθρωπος μισό εκατομμύριο περίπου κι ο Γιαχβέ εμφανίστηκε στη «σκηνή» μόλις τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πριν.
Που κρυβόταν όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί εμφανίστηκε μαζί με την γνώση ο Θεός; Η γνώση στα χέρια ενός κακοποιού είναι εγχειρίδιο δολοφονικό! Η γνώση πως το άγνωστο είναι ανεξήγητο, έδωσε στους εφευρέτες του θεού ένα πεδίο βολής λαμπρό· το νου σου!
-------------------------------------------------------------
Το θείον, με την έννοια της χάρης δεν έχει βούληση. Το θείον το βιώνουν όλοι, όντα και μη όντα, αλλά μόνον ο σοφός Άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτή τη χάρη. Το «χάδι» της φύσης που γαληνεύει τη ζωή. Πουθενά αλλού στο σύμπαν -είμαι πεπεισμένος- δεν υπάρχει αυτό το θείον!
Το θείον το περίοπτον και θεσπέσιον το σμίκρυναν σε θεό άφαντον και οικτρόν.
Θείον είναι το εύμορφον, κάθε τι που έχει μορφή από ένα έντομο μέχρι ένα βουνό.
Η Θεία χάρη τους, η ιερότητά τους, εκδηλώνεται στην χρησιμότητά τους. Εν αντιθέσει με τον Θεό που είναι άμορφος, άυλος, δηλαδή ανυπόστατος.
Οι πρώτοι άνθρωποι, του Αιγαίου, αντιλήφθηκαν την ουσία του Θείου και την ιερότητα του, την ακρογωνιαία σημασία για την ύπαρξη αυτών και του περιβάλλοντός τους. Εν αντιθέσει με τους γείτονές τους που δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν και το παρέφρασαν ως Θεό, αποδίδοντας του μαγικές ιδιότητες υπερφυσικές που δεν τις είχε.
Κάποιοι λοιπόν πιο πονηροί που αντιλήφθηκαν την δύναμη που έχει επάνω στους ανθρώπους όλη αυτή η δήθεν μαγεία, την υιοθέτησαν και με την γνώση που απέκτησαν από τους ανθρώπους, δήλωσαν αντιπρόσωποι των Θεών (μάγοι). Στο αρχικό στάδιο απέδωσαν μορφή ζώων στα φυσικά φαινόμενα και με την εξέλιξη της γνώσης προσέδωσαν ανθρώπινη μορφή για να αποκτήσουν έρεισμα στην απευθείας -δήθεν- συγγένειά τους με τους θεούς.
Χρησιμοποιώντας αυτές τις γνώσεις, ως δήθεν κληρονομικό χάρισμα που μετέδιδαν από γενιά σε γενιά «μάγων» σε μια σειρά «μυστηρίων», εκμεταλλεύτηκαν την αφέλεια των πιστών και συνεχίζουν, ώστε να ζούνε σα βασιλιάδες.
Τα ζώα γυρεύουνε θεό (ποιμένα), οι άνθρωποι γυρεύουνε μυαλό!
-------------------------------------------------------------
Υπογραμμίζω την ανυπόστατη θεωρία του Γιαχβέ ως προϊόν μελετημένης εγκληματικής ενέργειας κατά της ανθρωπότητας και απόδειξη των λόγων μου είναι ο φασισμός της επιβολής του και η απαγόρευση της διαπόμπευσής του!
Τι Θεός είναι αυτός που αδυνατεί να υπερασπιστεί την τιμή του κι ερήμην του τον υπερασπίζονται αυτεπαγγέλτως στη γη, οι φαρισαίοι δικηγόροι του διαβόλου;
Εσύ που είσαι το χειρότερο κτήνος στην γη θα έθετες ποτέ σε δοκιμασία τα παιδιά σου για να διαπιστώσεις την αρετή τους; Ο Γιαχβέ αφού ξέρει τι έχεις μέσα σου -το ποιόν σου- γιατί σε θέτει σε δοκιμασία; Τι σόι Παντογνώστης είναι;
Εσύ το χειρότερο κτήνος στη γη θα έστελνες ποτέ τα παιδιά σου στην αιώνια κόλαση για να τα τιμωρήσεις; Ο Γιαχβέ γιατί τα στέλνει στην κόλαση για να τα τιμωρήσει; Τι σόι Πανάγαθος είναι;
Εσύ το χειρότερο κτήνος στη γη θα επέτρεπες στα παιδιά σου να σκοτώνονται μεταξύ τους; Ο Γιαχβέ γιατί επιτρέπει την εκατόμβη τόσων αθώων παιδιών καθημερινά; Τι σόι Παντοδύναμος είναι;

Τι σόι Θεός είναι αυτός; Το μοναδικό «είναι» στο Σύμπαν που δεν προήλθε από έρωτα!
Τι καλό προσδοκάς από ανέραστο σπέρμα;


Υ.Γ. Ο Γιαχβέ είναι «δεκανίκι των κουρασμένων», δεν πήρε τίποτα από την αίγλη των αρχαίων θεών, παρέμεινε Εβραίος, το βασίλειό του είναι του υποκόσμου, ένα γκέτο, κι ο ίδιος ένας παρηκμασμένος που κήρυξε πόλεμο «κατά της ζωής, κατά της Φύσης, κατά της βούλησης για ζωή», που είναι «το μηδέν που θεοποιήθηκε». Ο κόσμος των Ευαγγελίων είναι κόσμος «ρωσικού μυθιστορήματος», όπου έχουν δώσει ραντεβού αποβράσματα της κοινωνίας, νευρώσεις και παιδική ηλιθιότητα.
Νίτσε

kykladiosnireus.blogspot.com/

Περί σοφίας

Η ανθρώπινη βλακεία έγκειται στην πεποίθησή της πως είναι ευφυής. Τόσο, που θαρρεί πως μετριέται κιόλας.

Αυτό που φαντάζει ανοήτως ευφυΐα, είναι η παράδοση, η ανθρώπινη γνώση σμιλεμένη μέσα στους αιώνες της. Δηλαδή χωρίς την παράδοση αρχικά και τα βιβλία των Ελλήνων έπειτα, ο νους του ανθρώπου θα βρισκόταν σε μωρία κατάσταση. Εάν ρίξεις ένα βρέφος σε μια αγέλη πιθήκων δεν θα αποκτήσει ποτέ τις πνευματικές αρετές του ανθρώπου. Χρειάστηκαν πολλές γενιές και χιλιάδες χρόνια για να αποκτήσει ο άνθρωπος την Κυκλαδίτικη σοφία. Αυτήν που αποκαλούμε ανθρώπινη.
Δυο τρόποι υπάρχουν για να γνωρίσεις τον κόσμο, το βιβλίο και ο δρόμος. Ο δρόμος είναι πιο σίγουρος επειδή είναι πιο άμεσος, εν αντιθέσει με το βιβλίο που ο κόσμος είναι φτιασιδωμένος.
Και σαφώς δεν πυροδοτεί τη σκέψη το διάβασμα όπως λανθασμένα έχει εντυπωθεί, αλλά η περιέργεια για την κατάσταση των πραγμάτων.
Τα βιβλία είναι χρήσιμα, αρκεί να γνωρίζεις πώς, να μην τα αφομοιώνεις.
Η ανάγνωση είναι η αρχή του παντός, ο χάρτης που θα σου δείξει το δρόμο, αλλά η γραφή είναι το αποκορύφωμα, αυτή που θα σε οδηγήσει στη Γνώση! Επειδή γράφοντας καλείσαι να περιγράψεις και περιγράφοντας παρατηρείς και κρίνεις.
Σοφία είναι να μπορείς να καλλιεργήσεις μια σειρά από γνώσεις που έχεις κτήμα σου!
-------------------------------------------------------------
Νομίζει καταρχάς πως σκέφτεται! Ανίκανος να αντιληφθεί ότι εξ απαλών ονύχων γαλουχείται σε δράσεις και αντιδράσεις μιας καλοκουρδισμένης κοινής γνώμης. Το δίπολο του Ηράκλειτου χαρακτηρίζει και τον ανθρώπινο εγκέφαλο, εξού κι έχει συγκριτική σκέψη και ουδόλως κριτική. Κατανοεί καλύτερα όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δυο αντιπαραθέσεις.
Παραδείγματα σωρό. Καλλιεργείται και στην πολιτική της εξουσίας επειδή είναι αναγκαίο για να στηρίξεις ένα σύστημα. Για να ενισχυθεί η δράση χρειάζεται την αντίδραση.
Δεν υφίσταται το πρώτο δίχως το δεύτερο. Το μυαλό του ανθρώπου για να ασπαστεί μια ιδέα χρειάζεται όχληση από αντίπαλο δέος (Αντίχριστος-Χριστός, Εθνικός Σοσιαλισμός-Διεθνής Σοσιαλισμός, Αντισημιτισμός-Σημιτισμός, Ρατσισμός-Αντιρατσισμός, ΟΣΦΠ-ΠΑΟ κοκ).
Η γνώση ήταν φάρμακο σωτήριο, αλλά όταν περιήλθε στη κατοχή του γύφτου και το εκμεταλλεύτηκε έγινε δηλητήριο θανατηφόρο, «εγχειρίδιο δολοφονικό»!
------------------------------------------------------------
Ο εγκέφαλος όταν δέχεται ακατάσχετα πληροφορίες, δεν προφταίνει να τις επεξεργαστεί κι έτσι εκπαιδεύεται να αποδέχεται αυτό που ξεχωρίζει ως ένταση· προκλητική. Μια ακραία εικόνα, ένας έντονος λόγος, ένας πηχυαίος τίτλος, ένα εκβιασμένο συναίσθημα, επαναλαμβανόμενα αρκούν για να αποτυπωθούν ως άποψη σε έναν κορεσμένο από πληροφορίες εγκέφαλο.
Οι λεγόμενες «απόψεις» που εγκαθιστούν στην οπτική της μάζας, δημιουργώντας πεποιθήσεις σε ένα μυαλό ήδη από τη φύση του εμμονοληπτικό. Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως,
Γι’ αυτό δεν αλλάζει εύκολα ιδέες, για να συμβεί αυτό θα πρέπει να του γίνει «πλύση» εγκεφάλου ούτως ώστε να του εμφυσήσεις νέες εμμονές. Ο ίδιος άνθρωπος που έχει συνδέσει την εμμονή του για χρόνια με μια ιδέα κατά της εξουσίας, με την κατάλληλη χειραγώγηση μπορεί να βρεθεί φανατικά υπέρμαχος της ίδιας εξουσίας. Επειδή έχουν «παρωπίδες» αυτές οι εμμονές γίνονται ασυνείδητες, «τυφλώνονται» και δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα.
Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται με δανεικά επιχειρήματα ο καλύτερος στρατός, για όποιον θελήσει να το εκμεταλλευτεί. Όλο το μυστικό, είναι να τους υποδείξεις έναν «εχθρό», ότι κινδυνεύουν σε θρησκευτικό ή πολιτικό επίπεδο (κάποτε ήταν ο κομμουνισμός σήμερα είναι ο φασισμός) και να εμφανίσεις την υπόθεση σου ιερά, με μια ωραία ιδεολογία.
Διότι οι άνθρωποι αρέσκονται εις τις ιδεολογίες. Μόλις πάρουν την κατάλληλη δόση, εξάπτονται, φανατίζονται και πολεμούν για αυτές. Αυτό είναι τραγικό! Διότι είναι ικανοί να θυσιαστούν για αλλότριες ιδέες, θαρρώντας πως είναι δικές τους.
-------------------------------------------------------------
Είναι τραγικός ο τρόπος που δαπανά τη σκέψη του για ασημαντότητες και ανούσιες επιθυμίες.
Σα να μην έφτανε η ψευδαίσθηση της ύπαρξης του αυτή καθαυτή, τρέφει και πλείστες άλλες ψευδείς αισθήσεις. Ξελογιάζεται μόνος του κι έπειτα γυρεύει ευθύνες στους άλλους.
Πιστεύει πως επειδή αναγνωρίζει δυο σοφές κουβέντες από κάποιους που του έχουν υποδείξει ως σοφούς είναι και έξυπνος «αφού μπορεί και αντιλαμβάνεται» την ευφυΐα τους.
Το μυαλό δεν είναι «σκληρός δίσκος» για νά'χει μονάδα μέτρησης ταχύτητας ανά δευτερόλεπτο στην επεξεργασία δεδομένων. Επιμελώς λοιπόν καλλιεργούν την ιδέα της ευφυΐας (IQ) και φροντίζουν να την καλλωπίζουν στα μυαλά των ανθρώπων για να τους εφησυχάζουν, νιώθοντας ικανοποίηση ο καθένας για τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να σκεφτεί, αφού τα ξέρει όλα, είναι ο πιο ευφυής.
Κατά αυτόν τον τρόπο έχουν δημιουργήσει κι έναν νέο «έξυπνο» καταναλωτή το «ψώνιο» (homo smart), που ψωνίζει πάντα «έξυπνα» (τιμή με ποιότητα).
Κι άντε ύστερα να κάνεις μαθήματα μακροοικονομίας σε έναν «έξυπνο» αστό, τι να του πεις και τι να καταλάβει.
-------------------------------------------------------------
Υπάρχουν άνθρωποι που κεντάνε με τη γλώσσα, γνωρίζουν τα τερτίπια της απταίστως, μπορούν να δημιουργήσουν εκπληκτικές περιγραφές. Η τέχνη της γραφής αποκτιέται με διάβασμα κι εξάσκηση, κάτι εντελώς διαφορετικό από την σοφία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτούς που θεωρούν έγκριτους φιλόσοφους και επιστήμονες είναι αυτοί που εκδίδει (χωρίς εισαγωγικά) η εξουσία (με τα μέσα της) καθιστώντας τους επώνυμους. Επιλέγει ανθρώπους που ενστερνίζονται τις επιταγές της και τους προάγει. Όσο πιο υπέρμαχοι των ιδεών αυτών τόσο πιο πολύ τους αξιώνει.
Ακούγοντας αυτούς τους σύγχρονους «στοχαστές» (του 20ου αιώνα) δεν καταλαβαίνεις τι λένε.
Όσο πιο πολύ δεν καταλαβαίνεις τόσο δίνεις αξία στα λόγια και στο πρόσωπο τους.
Αρκεί να γνωρίζει κάποιος Ελληνικά για να καταλάβει το γιατί. Ένα συνονθύλευμα από νεολογισμούς -κυρίως γαλλικούς. Πομφόλυγες που φαντάζουν «σπουδαίες» για έναν άγλωσσο. Χρήζουν όλοι μηδενός εξαιρουμένου ψυχιατρικής αγωγής, όσοι δεν κάνουν ήδη χρήση.
Γνώση δεν είναι να ξέρεις αλλά να μπορείς να εξηγήσεις απλά και κατανοητά προς όλους.
Αυτοί πελαγοδρομούν ανάμεσα στην γνώση και στην έκφραση. Στην προσπάθεια τους να κάνουν επίδειξη γνώσεων παριστάνοντας τους «καρδινάλιους» της σοφίας στην ομήγυρη, αλλά κυρίως στο λαϊκό ακροατήριο που εξυψώνει ό,τι δεν κατανοεί, φτιασίδωναν τα συγγράμματά τους ή τη ρητορική τους με πομπώδεις λέξεις, με αποτέλεσμα να πλατειάζουν ανούσια, χαμένοι στη «μετάφραση» της προελληνικής παράδοσης.
Βρίθει από ανθρώπους των γραμμάτων (σπουδαίων ως «ευπώλητων») ο κατάλογος αυτών που δεν ξεκαθάρισαν την ουσία των πραγμάτων. Ο στοχασμός δεν είναι συνδεδεμένος με τη γνώση, απλά η γνώση βοηθάει να στοχάζεσαι, αλλά τις περισσότερες φορές επαφίενται στη μίμηση.

Υ.Γ. Σοφός τέλος είναι αυτός που διδάσκει πράγματα χρήσιμα απτά καθημερινά με τις πράξεις του κι όχι με πομπώδεις λογύδρια και περίτεχνες λέξεις πλεγμένες στη σειρά!
Η ένδεια του ανθρώπου, δεν είναι στα αισθήματα ούτε καν στα χρήματα, είναι κάπου χειρότερα, στο μυαλό!
kykladiosnireus.blogspot.com/

Περί κόσμου

Ο κόσμος μας, απλά δεν υπάρχει, μια πλάνη των αισθήσεών μας.

Η αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο, ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Οι αισθήσεις μας ως ανθρώπινες είναι ψευδείς, αντιλαμβανόμαστε πράγματα γύρω μας που άλλα όντα δεν αισθάνονται και δεν αντιλαμβανόμαστε πράγματα που άλλα όντα αισθάνονται.
Μια εκλεπτυσμένη ιδιότητα των αισθήσεων και μια προκατειλημμένη προσέγγιση του νου, δημιουργεί την ψευδαίσθηση. Εάν υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε το ένα εκατοστό της ύλης και η ύλη είναι το ένα εκατοστό της αντιύλης όπου έχουμε άγνοια, τότε οι γνώσεις μας είναι απείρως ανύπαρκτες ως ασήμαντες για τον κόσμο. Δηλαδή είμαστε ένας κόκκος αστερόσκονης στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, και διαθέτουμε μια σταγόνα γνώσης στον ωκεανό του κόσμου όλου.
Δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει αρχή, για κανένα πλάσμα.
Υπάρχει μόνο ένα αχαλίνωτο ένστικτο για επιβίωση, μιας μορφής που ανακυκλώνεται, αενάως! Κανένα πλάσμα δεν ξέρει πότε τελειώνει και πότε αρχίζει η κάθε μορφή του.
Απλά στον άνθρωπο κάποιοι φροντίζουν να του διηγηθούν πότε γεννήθηκε και πώς να πεθάνει.
-------------------------------------------------------------
Ένα γονίδιο κι ένα ένστικτο κινεί τον κόσμο και τον επεκτείνει. Το γονίδιο του εγωισμού και το ένστικτο της επιβίωσης μέσω της διαιώνισης.
Ακόμη και η αμοιβάδα -η πρώτη μορφή ζωής στη γη- στην έμφυτη ανάγκη της να ζήσει (επιβίωση), με το ίδιο γονίδιο και ένστικτο του σύμπαντος (τον έρωτα του εγώ της) κατάφερε να αντιγράψει τον εαυτό της και να τον πολλαπλασιάσει, νικώντας κατά μια έννοια τον θάνατο.
Και μέσα από τις μεταλλάξεις προσαρμογής δημιούργησε αυτή την ανυπέρβλητη ζωή στη γη.
Το Σύμπαν είναι ένα ασύλληπτο εργοτάξιο τρομακτικής ενέργειας.
Η Γη όμως έχει την πιο ήπια μορφή ενέργειας στο Σύμπαν.
Από μια ευτυχή συγκυρία η ασπίδα του Δία -ως άλλος Τάλως στο ηλιακό μας σύστημα, δημιουργεί συνθήκες ασφαλείας κι επικρατεί ηρεμία σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτή η γαλήνη, και η «έμμηνος ρήση» της Σελήνης επέτρεψε στον πλανήτη μας αυτή την σπανιότητα, του οργασμού της φύσης. Στην ευλογία της, οφείλουμε το παν κι όχι στον ήλιο όπως μας διδάσκουν εσφαλμένα, ήλιοι υπάρχουν αμέτρητοι, αλλά Σελήνη μια και το χάδι της ανεκτίμητο για την Γη.
Αν το Σύμπαν είναι ένα στέμμα, τότε η Γη μας είναι το πετράδι του και η Σελήνη η λάμψη του.
Κι εμείς τυχεροί που το απολαμβάνουμε, ακόμα. Μια λεπτεπίλεπτη ισορροπία δυνάμεων έτοιμη να εκραγεί. Μπορεί η ενέργεια στον πλανήτη μας να είναι πιο ήπια σε σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν, αλλά εντούτοις, δεν παύει γύρω μας να μαίνεται ένας τρομακτικός πόλεμος επιβίωσης κι εμείς να απολαμβάνουμε την επίπλαστη κυριαρχία μας και την εξωφρενική βεβαιότητα της αιωνιότητάς μας.
-------------------------------------------------------------
Ο κόσμος μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μπορεί ακόμη και να μην είναι τίποτε.
Μπορεί να είναι και αντανάκλαση ενός άλλου κόσμου.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως σύμπαν μπορεί να είναι ένα σύμπαν μέσα σε ένα άλλο σύμπαν, όπως μια «μπάμπουσκα». Μπορεί επίσης αυτό που ορίζουμε εμείς ως σύμπαν με διάρκεια 15 δισεκατομμυρίων χρόνων ζωής να είναι απλώς ένα παιχνίδι στα χέρια ενός απροσδιόριστου πλάσματος. Ένα παιχνίδι μόλις 15 ωρών για τον χωροχρόνο του κι ένας ακούσιος θεός για μας.
Απλώς κρατάει τη τύχη τού σύμπαντός μας στα «χέρια» του ήδη κάποιες «ώρες» χωρίς να μας αντιλαμβάνεται. Αν υπάρχει δηλαδή θεός, πιο εφικτός μου φαντάζει ένας τέτοιος θεός όπου δεν έχει βούληση, παρά ένας θεός κηδεμόνας.
Μπορεί πάλι αυτό που διαισθανόμαστε ως κόσμο να είναι μια αλληλουχία κόσμων όπου ζούμε μέσα σε όνειρα παράλληλα ή μεταφερόμαστε σε κάθε «θάνατό μας» σε έναν επόμενο κόσμο από τους αμέτρητους ονειρικούς κόσμους, όπου φυσικά ο ένας δεν αντιλαμβάνεται τον άλλον.
Βέβαια όλα είναι στη σφαίρα της φαντασίας των πιθανοτήτων και πέρα από κάθε βούλησή μας.
Εδώ δεν μπορούμε να επέμβουμε δραστικά ούτε καν στην κλίμακα του σύμπαντος που αντιλαμβανόμαστε. Οι δράσεις μας επηρεάζουν μόνον την μικροκλίμακα του (μικρό-μεγάλου) κόσμου μας.
Να το πω κι έτσι, δεν έχουμε κάποιο σκοπό ύπαρξης ούτε έχει κανένα νόημα η ζωή μας, πόσο μάλλον να γυρέψουμε νοήματα «έξω» από αυτήν. Όλα ένα παιχνίδι του μυαλού μας με όσα ακριβώς μπορεί κι αντιλαμβάνεται στην σφαίρα των γνώσεων (παράδοσης) του κόσμου μας!

Υ.Γ. Την ύπαρξη μας και τον κύκλο της ζωής μας τον οφείλουμε σε μια αλληλουχία συμπτώσεων όπως και ολάκερο το σύμπαν. Όλα και όλοι μια τυχαιότητα σε μια αρμονική σύγκρουση των αντιθέτων, σε έναν αέναο κύκλο μετάλλαξης. Ένας αδυσώπητος αγώνας επιβίωσης.

Από το άτομο μέχρι το απέραντο!

https://kykladiosnireus.blogspot.com/2016/05/blog-post_29.html

Περί θρησκείας

Θρησκεία είναι το καταφύγιο κάθε εξουσιαστή και κάθε εξουσιαζομένου!

Θέσπισμα δια τον έλεγχο της μάζας. Η απόπειρα της εκάστοτε ολιγαρχίας να διαφυλάξει τα κεκτημένα της, εμφανίζοντας την ιδεολογία της άλλοτε ως ιερά κι άλλοτε ως πανάκεια, σε ένα κοινό που αρέσκεται στην κηδεμονία. Η θρησκεία είναι το αριστερό χέρι της εξουσίας (ο λόγος) κι όπου δεν πίπτει, πίπτει ράβδος (το δεξί χέρι). Όλα τα δόγματα έχουν ως κοινό παρονομαστή μια σειρά από αυταρχικούς νόμους και κανόνες απαράβατους δια την ασφαλή κυβέρνηση της κοινωνίας των δούλων. Ο Μαρξ δήλωσε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών.
Εγώ θα έλεγα πώς το «όπιο» είναι η θρησκεία των λαών. Χωρίς αυτό κανένα δόγμα δεν μπορεί να καθιερωθεί, ακόμη και το δικό του αποτυχημένο δόγμα (η εκκοσμίκευση του καθολικισμού) χρειάστηκε «παστίλιες αλληλεγγύης» για να ευδοκιμήσει σήμερα.
Που έγκειται η επιτυχία των θρησκειών; Σε ό,τι αναφέρονται! Στις προσδοκίες μιας πιθανότητας. Μπορεί ο καθείς να παρουσιάσει ως δεδομένο ό,τι θέλει, αφού κανείς ποτέ δεν θα ανατρέψει τα προφασιζόμενα. Ένας αδιαμφισβήτητος ως ανύπαρκτος κόσμος. Κι εκεί αρχίζει η δύναμη της εκάστοτε θρησκείας. Πώς να αντικρούσει κάποιος μια φαντασιακή βεβαιότητα που δεν έχει υπόσταση;
Καλείσαι να αποδείξεις κάτι πως δεν υπάρχει αντί να το αποδείξει αυτός που πιστεύει πως υπάρχει.
Κι εκεί αρχίζει η τρέλα, αφού δεν υπάρχει, με ποιο τρόπο να το αποδείξει κανείς;
Το οξύμωρο έγκειται στο γεγονός ότι ο πιστός επικαλείται μια μαρτυρία του παρελθόντος αποδεχόμενος μολαταύτα μια πιθανότητα αναπόδεικτη και καλείσαι να τον πείσεις με λογικά επιχειρήματα. Όσα αντιλαμβανόμαστε ανήκουν στη σφαίρα των αισθήσεων, ενώ όσα φανταζόμαστε ανήκουν στη σφαίρα των παραισθήσεων και μπορεί οιοσδήποτε να επικαλεστεί οτιδήποτε.
Σε έναν κόσμο δηλαδή που «μπορεί να είναι», δεν είναι λογικό να ισχυρίζεσαι πως «είναι».
Εν προκειμένω καλείται η λογική να αντιπαρατεθεί με το παράλογο!
Ο άνθρωπος πέθανε ζήτω ο θεός!
-----------------------------------------------------------
Η θρησκεία υπήρξε ανέκαθεν μια εφεύρεση για να ζούνε οι πονηροί εις βάρος των αφελών.
Μια επιχείρηση που κάνει χρυσές δουλειές και θα κάνει για πολλά χρόνια ακόμη, όσο θα υπάρχουν απόγονοι του Ιαπετού.
Οκνηροί και αδαείς ζητιανεύουν επιβίωση με προσευχές αντί να κινήσουν τα χέρια τους.
Και οι απατεώνες έμποροι προσέτρεξαν να καλύψουν αυτή τη ζήτηση, πουλώντας τους υποσχέσεις. Ένα «προϊόν» δηλαδή ανεξάντλητο, άυλο και χωρίς κόστος κτίσης -το σπουδαιότερο.
Όταν η αγορά ζητά «αέρα» οι έμποροι τον «κοπανούν» και τον πουλούν.
Αφού οι αφελείς προσδοκούν βοήθεια από ανύπαρκτους θεούς, γιατί να μην καλύψουν αυτή την ανάγκη οι πονηροί, προσφέροντας ανύπαρκτες υποσχέσεις.
Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι, και οι πιστοί βρίσκουν κηδεμόνα και οι απατεώνες αισχροκερδούν.
Έτσι γεννήθηκε μια νέα τάξη εμπόρων, οι αντιπρόσωποι ανύπαρκτων θεών, γνωστοί και ως «μάγοι», αφού όσα προσέφεραν ήταν τόσο «μυστήρια», σχεδόν μαγικά. Αυτό μετεξελίχθηκε σε ιερατείο και τα «μυστήρια» κατέληξαν ένα επάγγελμα πολύ επικερδές μόνο για μυημένους που παράλληλα προσέφερε ανυπέρβλητη εξουσία. Αφού ο άνθρωπος είναι το μυαλό του τότε αυτός που το ελέγχει είναι κυρίαρχός του. Σε αυτή τη φάση η εφεύρεση της θρησκείας τελειοποιείται και γίνεται εξουσία.
Ο πολιτικός αρχηγός της αγέλης και ως θρησκευτικός ηγέτης πλέον αποκτά δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των δούλων του «κυρίου». Ο απόλυτος άρχων, ο αδιαμφισβήτητος απόγονος των θεών.
Γι’ αυτό και ο Θεός πάντα τοποθετείται στο πουθενά.
Τον κρατούν στο απυρόβλητο για να μην τον «φτάνουν» και τον προσβάλλουν.
Επειδή αν προσβληθεί ο θεός θα βλαφτεί το προϊόν τους, θα καταρρεύσει η επιχείρηση των αντιπροσώπων. Αντί για «Δευτέρα Παρουσία» θα έχουμε «Πρώτη Απουσία»!
Και… θα γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς.
Το χείριστο είναι ότι χρησιμοποιώντας ως άλλοθι μια «πανιερότητα» ξεκινούν πολέμους για να κάνουν πλιάτσικο και να επιβάλλουν ένα αυταρχικό καθεστώς.
Και με τους νόμους του γιαχβέ (οι τρεις θρησκείες του), τρομοκρατούν τους λαούς για να τους καθιστούν αδαείς και ενδεείς, πειθήνιους δούλους της εξουσίας.
Ο θεός, δυστυχώς, μπορεί να προσβληθεί μόνο από το ίδιο μυαλό που τον ασπάστηκε.
-----------------------------------------------------------
Καμία σχέση δεν έχει η εκκλησία με την σημασία που της απέδωσαν οι εβραιορωμαίοι για να εκμεταλλευτούν τη δυναμική της. Οι Έλληνες συνέρχονταν στην εκκλησία για να συναποφασίσουν και να συνομολογήσουν για τα τρέχοντα ζητήματα της κοινωνίας τους.
Εν αντιθέσει με τους ναούς όπου δεν συνομιλούν, οι πιστοί δούλοι προσεύχονται και οι αντιπρόσωποι μοιράζουν ευχολόγια.
Οι ναοί δεν είναι εκκλησίες, είναι συναγωγές όπου οι αγγελιοφόροι με κηρύγματα υπό μορφή νόμων και μάλιστα αυστηρών και με το αλάθητο ως επιστέγασμα, προσηλυτίζουν από καθέδρας τους αφελείς κι επειδή το προϊόν είναι ατίμητο το εκτιμά ο καθένας όσο θέλει κι αφήνει τον οβολό του στο «χρηματοκιβώτιο» για να λάβει την «ευλογία του Κυρίου του» και να ελεήσει τους πένητες.
Μα, ελεημοσύνη δεν θέλει ο πένης αλλά ο τεμπέλης, ο ζητιάνος.
Ο πένης θέλει ιδιοκτησία, χωράφι να καλλιεργήσει, βάρκα να ψαρέψει. Η ελεημοσύνη είναι το εργαλείο των δογμάτων για να δημιουργούν εξαρτήσεις επιβίωσης.
Με την ελεημοσύνη συσσωρεύει περιουσία το κεφάλαιο πείθοντας τους αφελείς ότι η ιδιοκτησία είναι περιττή, φροντίζει ο «Κύριος» (χριστιανισμός) ή φροντίζει το «Κράτος» (μαρξισμός), διασπείροντας αλληλεγγύη στην ένδεια -εγγυημένα!
Είναι ολοφάνερη η επιχείρηση και ποιοι οι ιδρυτές που δρέπουν τους καρπούς της.
Το αισχρό είναι πως παριστάνουν τους φιλόπτωχους οι δημιουργοί της φτώχειας και το πλέον ηλίθιο ότι οι ενδεείς ως συναυτουργοί συντηρούν κι επαυξάνουν τη ένδεια.
Κι έπειτα χριστιανοί και μαρξιστές αναρωτιούνται τι φταίει για την κατάντια μας.
Βεβαίως δεν πρόκειται να το βρουν ποτέ, γιατί φταίει η ένδεια στο πνεύμα τους.
-----------------------------------------------------------
Ο χριστιανισμός αν κι έχει ιουδαϊκές ρίζες δεν παρουσιάστηκε στους Έλληνες όπως ο ιουδαϊσμός στους εβραίους και ο ισλαμισμός στους μουσουλμάνους.
Και ο ιουδαϊσμός και ο ισλαμισμός έχουν ως ευαγγέλιο την Παλαιά Διαθήκη, όπου ένα υπερβατικό ον είναι Κύριος και θεός τους. Αυτό για τους Έλληνες ήταν αδιανόητο.
Έχοντας επίγνωση του σύμπαντος και των πραγμάτων και ως ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ανεχθούν την ιδέα μιας αρχής που κυβερνά τα πάντα.
Έτσι ενώ για τους Αιγύφτιους ήταν εύπεπτη η Παλαιά Διαθήκη -η οποία παρεμπιπτόντως γράφτηκε τον 3ο αιώνα π.Χ.- για τους Έλληνες χρειάστηκε κάτι καινό, προσαρμοσμένο στις αντιλήψεις τους. Παράλληλα οι Πλατωνικές ιδέες αν και κατακριτέες στον Ελληνικό κόσμο, έβρισκαν γόνιμο έδαφος στα μυαλά των εξελληνισμένων εβραίων της Αιγύφτου, που ταίριαζαν με τις ιδέες τους για ένα ανώτερο ον. Χρειάστηκε να περάσουν πεντακόσια (500) χρόνια για να σκεφτούν με ποιο τρόπο θα πλασάρουν τον «Μεσσία» τους κομμένο και ραμμένο στον βίο και το πνεύμα του Σωκράτη, ούτως ώστε να γίνει εύληπτος στον Ελληνικό κόσμο.
Έτσι γράφτηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. η Καινή Διαθήκη. Μια (παλαιά) διαθήκη προσαρμοσμένη στον Ελληνικό τρόπο σκέψης. Βέβαια και πάλι η πλειονότητα των Ελλήνων δεν μπορούσε να αποδεχτεί κάτι τόσο ανόητο. Ο χριστιανισμός δεν έπειθε, γι’ αυτό επιβλήθηκε.
Άφησαν το καρότο κι έπιασαν το μαστίγιο. Χρειάστηκε να μεταφερθεί η έδρα της αυτοκρατορίας στην καρδιά του Ελληνισμού και να επιβάλλουν τον χριστιανισμό με την τρομοκρατία οι γύφτοι βάνδαλοι. Την απαγόρευση των παραδόσεων, την καταστροφή των έργων και την καύση ολάκερης της Ελληνικής γραμματείας, πλην του Πλάτωνος κυρίως και των ομοϊδεατών του -οι μήτρες του χριστιανισμού.
Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να επιβληθούν απολύτως στον Ελληνικό κόσμο (παρ' όλες τις εικονομαχίες και το οριστικό Σχίσμα), που πέρασε τα λατρευτικά των προγόνων του, κεκαλυμμένα (Ορθοδοξία).
Και αναθεματίζουν κάθε τι δικό μας εφεύρημα, των προγόνων μας.
Λαϊκές αιώνων παραδόσεις πριν καν εμφανιστούν οι Γύφτοι και οι Θεοί τους.
Τελετουργικά που χρησίμευαν στην μνήμη του κοινού βίου και την άρρηκτη σχέση του ανθρώπου με την φύση.
Τα τελετουργικά της Ορθοδοξίας δεν είναι του χριστιανισμού. Δανεισμένα είναι από τα Μυστήρια της κλασσικής Ελλάδας κι αυτά με τη σειρά τους παραποιημένα από τους Κυκλαδίτες.
Χάνονται στα βάθη της προϊστορίας, τα θεμέλιά τους.
-----------------------------------------------------------
Η θρησκεία έχει τις ρίζες της στο θέατρο. Το ίδιο το θέατρο έχει τις ρίζες του πολύ βαθύτερα, δεν ξεκίνησε με το τρόπο που μας υπέδειξαν. Τα τελετουργικά έχουν μια θεατρικότητα, δραματοποιούν την παράδοση! Και παράδοση είναι η Πατρίδα!
Η γλώσσα είναι μια εργαλειοθήκη που εκφράζει ένα μέρος της παράδοσης, το άλλο το αρχέγονο, είναι η γλώσσα του σώματος, η μίμηση, η πιο αγαστή τέχνη του ανθρώπου από καταβολής του!
Το τελετουργικό κονίαμα της κοινωνίας, εμπεριέχει αυτήν ακριβώς την θεατρικότητα.
Την επανάληψη ενός έργου περιοδικά, όπου όλοι υπηρετούν έναν ρόλο.
Ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι τεχνικοί και οι απλοί θεατές ως κομπάρσοι, όλοι συμμετέχουν. Οι ρόλοι δεν είναι προκαθορισμένοι.
Κι εδώ είναι η ομορφιά της πράξης. Η επανάληψη κάθε φορά του τελετουργικού δημιουργεί μια ζωντανή παράδοση επειδή εμπλουτίζεται με τη πάροδο του χρόνου. Μια παράδοση που συνιστά κοινή αναφορά σε μια κοινότητα στον χώρο και στον χρόνο.
Το Θείον είναι συνυφασμένο με τον άνθρωπο, από το λυκαυγές του.
Από όταν άρχισε να κατανοεί την φύση των πραγμάτων κι έγινε κυρίαρχος αυτών, ένιωσε τον μυστηριακό κύκλο της ζωής. Ζωή και θάνατος, ο έρωτας.
Ένας ασφυκτικός κλοιός προμνησίας.
Μια απόπειρα να μυηθεί και να μιμηθεί τη φύση, μυσταγωγία.
Το τελετουργικό ανά τους αιώνες έγινε κάτι ιερό, υπέροχο, Θείον!
Πάνω σε αυτό το ιερό θέατρο, οργανώθηκε η μεγαλύτερη απάτη· η εκμετάλλευση του ανθρώπου. Κάποιοι ανίεροι δίνοντας στο θείο μια υπόσταση υπερβατική, το απλό θαύμα το ανήγαγαν σε ανεξήγητο μυστήριο και αυτό που ξεκίνησε ως τελετουργικό, θεατρική συμφιλίωση με την φύση, κατέληξε ως νόμοι, αυστηροί και αδιαπραγμάτευτοι!

Υ.Γ. Αυτοί που λένε πως η θρησκεία δεν έχει σχέση με την πολιτική, δεν ξέρουν τι είναι η θρησκεία.
Γκάντι

Αν όλα αυτά τα γραπτά των Ελλήνων συμφωνούν με το βιβλίο του Αλλάχ, είναι περιττά και δεν είναι ανάγκη να τα κρατήσουμε. Αν δεν συμφωνούν, είναι επικίνδυνα και πρέπει να τα καταστρέψουμε.

Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ Χαλίφης της Αλεξάνδρειας που έκαψε τη βιβλιοθήκη της.


kykladiosnireus.blogspot.com/

Περί ζωής

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι... ζωή!

Δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον. Αυτό που βιώνουμε είναι το «τώρα».

Το «τώρα» νοσταλγεί το παρελθόν και το «τώρα» ονειρεύεται το μέλλον.

Αυτό είναι ζωή, μια αέναη στιγμή για μας αλλά απειροελάχιστη για το σύμπαν.

Μια στιγμή που αλλάζει διαρκώς, όπως ένα ποτάμι, πότε έτσι πότε αλλιώς κι εσύ καλείσαι να αντεπεξέλθεις. Στο χρόνο του σύμπαντος είμαστε σχεδόν ανύπαρκτοι κι ο χρόνος είναι σχετικός κατά πώς τον αντιλαμβάνεται καθείς, ενώ είμαστε πεπερασμένοι για όλους τους άλλους συγχρόνως είμαστε κι αιώνιοι για τον εαυτό μας, δηλαδή ζούμε «για πάντα» αν αναλογιστείς ότι τα πάντα διαρκούν όσο η αντίληψη μας, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται.

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ασυνείδητα, είμαστε μια προβολή στους άλλους κι εμείς απλώς τη βιώνουμε.
Στο τόσο σύντομο πέρασμα μας από αυτό το κόσμο είμαστε μόνο μια ανάμνηση σε όσους μας αγάπησαν.
Τόσο άπειρα ελάχιστοι και ασήμαντοι.
Έρωτας και θάνατος, το δίπολο (Ηράκλειτος) της ζωής.

Ο θάνατος είναι η φυσιολογική εξέλιξη της φθοράς των πραγμάτων.

Κι ο έρωτας είναι η φυσιολογική εξέλιξη της μετενσάρκωσης των πραγμάτων, η «ανάσταση», η δεύτερη πτυχή στο κύκλο της ζωής. «Μεταφυτεύουμε» το σπέρμα μας δημιουργώντας μια νέα ζωή, μια έμμεση «παράταση» στη ζωή μας.
Ο κάθε ένας από μας μεταφέρει την μνήμη κάποιων άλλων, σαν μια προμνησία, είμαστε ένα σημείο στο «χάρτη» του Σύμπαντος που ενώ φαίνεται να κινείται εντούτοις παραμένει στάσιμο.
Ανόητη η σκέψη περί θανάτου, επειδή αφορά τα πάντα γύρω μας, εκτός από τις βουλές μας.
-----------------------------------------------------------
Ζωή δεν είναι ούτε να νοσταλγείς, ούτε να κάνεις σχέδια.

Είναι ανόητο να σπαταλάς τα δυο τρίτα (2/3) της ζωής σου για να βρεις τρόπους πως θα καταναλώσεις το ένα τρίτο (1/3). Ζούνε φυλακισμένοι από κλουβί σε κλουβί.

Σπίτι, αυτοκίνητο, δουλεία, αυτοκίνητο, διασκέδαση και πάλι σπίτι. Σχεδιάζοντας σε κάποιες διακοπές να πάνε εδώ κι εκεί, τις οποίες κι αυτές θα τις καταναλώσουν ασθμαίνοντας να προφτάσουν σε λίγες μέρες όσα θα χρειάζονταν πολύ περισσότερες. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν τραβούν φωτογραφίες με περίσσια κομπορρημοσύνη, ως τεκμήρια στις διηγήσεις στιγμών που φυλάκισαν χωρίς όμως να ζήσουν.
«Άδραξε τη μέρα». Πάνω σε αυτή τη προτροπή έχει στηθεί σήμερα μια υπερκαταναλωτική παραφιλολογία. Η άλλη παράμετρος κατανάλωσης της ζωής. Οι ανόητοι έχουν πειστεί ότι πρέπει να απολαμβάνουν στο μέγιστο βαθμό σήμερα, όσο πιο πολλά πράγματα μπορούν, να μην αφήσουν να χαθεί η μέρα. Έτσι κάθε ανατολή κυνηγούν να μαζέψουν λεφτά, να φάνε, να πιούν, να κάνουν έρωτα, να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο, να διασκεδάσουν γενικώς όσο πιο γρήγορα μπορούν.

Και κάθε δύση μένουν με τη πίκρα πως δεν πρόλαβαν, έτσι στο τέλος καταλήγουν όχι αδράχνοντας αλλά διασκεδάζοντας τή μέρα.

Αυτό είναι κατασπατάληση του τώρα, είναι το κυνήγι της επιτυχίας και δεν έχει καμία σχέση με την ευτυχία.

Η ευτυχία βρίσκεται δίπλα σου κι όχι εκεί που τη κυνηγάς. Ευτυχία είναι να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς με όσους αγαπάς όπου κι αν είσαι, με όσα κι αν έχεις, κάθε στιγμή… Αυτή τη στιγμή!
-----------------------------------------------------------
Το νόημα της ζωής είναι πως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
Όσα χρόνια κι αν ζήσεις, είτε δέκα (10) είτε εκατόν πενήντα (150), είναι το ίδιο πράγμα.

Ακούω πολλούς που λένε «άντε να κάνω κι αυτό, να δω κι αυτό», λες κι εκεί που θα πάνε θα έχουν κανένα λεύκωμα με φωτογραφίες να ξεφυλλίζουν ή αρχεία από βίντεο να βλέπουν.

Τίποτα δεν υπάρχει μετά, τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας. Όσα βιώνουμε εδώ, εδώ μένουν, οπότε όσα χρόνια κι όσες εμπειρίες κι αν μαζέψεις είναι άχρηστες μετά θάνατον. Δεν έχει καμία σημασία λοιπόν, πόσα χρόνια θα ζήσεις.
Επίσης ανόητο είναι κι αυτό με τις πυραμίδες και τους Φαραώ. Επειδή οι Προέλληνες γνώριζαν ότι αυτό που μένει είναι μια ανάμνηση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα «πεθάνουν» ποτέ. Κατά μια έννοια θα ζουν αιώνια αφού θα τους μνημονεύουν ες αεί.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, τον μνημονεύουμε και θα τον μνημονεύουμε για πολλά χρόνια ακόμα, έτσι με αυτή την έννοια θα ζει κατά κάποιο τρόπο όσο διαρκεί η ανάμνηση.

Και ρωτάω εγώ, ο Αλέξανδρος και οι Φαραώ συμμερίζονται τίποτα από όλα αυτά;

Το ότι «ζει» η ανάμνηση τους, αυτοί εισπράττουν κανένα συναίσθημα από όλο αυτό; Ότι ήταν να απολαύσουν το απόλαυσαν όσο ζούσαν, ως ματαιοδοξία, αυτό… τέλος.

Κι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια αν ζήσει η ανάμνηση τους αυτοί θα έχουν ζήσει μόλις τα χρόνια τους, παράδειγμα ο Αλέξανδρος τριάντα τρία (33) χρόνια, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Κι αν υπάρχει μια υποψία για το επέκεινα δεν έχει κανένα νόημα, επειδή πολύ απλά δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο των αισθήσεών μας. Διαφορετικοί κόσμοι. Δώρον, άδωρον.
-----------------------------------------------------------
Δεν έχει σημασία πόση περιουσία θα αποκτήσεις, πόσους συντρόφους θα αλλάξεις, πόσα ταξίδια θα κάνεις, πόσα «πιάτα» θα δοκιμάσεις, πόσα «ξύδια» θα πιείς, πόσα γλέντια θα κάνεις.

Αν κάτι έχει σημασία αυτό είναι όταν ανοίγεις τα μάτια σου να έχεις δίπλα σου έναν σύντροφο που θα σε φροντίζει και θα σε νοιάζεται όλη μέρα μέχρι το βράδυ που θα γέρνεις αποκαμωμένος στο πλάι του. Εν κατακλείδι, αν έχει κάτι νόημα στη ζωή αυτό είναι να έχεις καλό σύντροφο που θα σε αγαπά, καλούς φίλους που θα μοιράζεσαι το «βάρος» της ζωής και να γυρεύεις την ηδονή (κατά Επίκουρο) που θα σου απαλύνει τις οδύνες της ζωής.

Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως οὐδὲ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως ἄνευ τοῦ ἡδέως.
· Είναι αδύνατον να ζεις ευχάριστα χωρίς να ζεις σοφά, έντιμα και δίκαια και είναι αδύνατον να ζεις σοφά έντιμα και δίκαια χωρίς να ζεις ευχάριστα.
Επίκουρος, Κύριαι Δόξαι

Τετραφάρμακος Επίκουρου
Ἄφοβον ὁ θεός, ἀνύποπτον ὁ θάνατος, καὶ τἀγαθόν μὲν εὔκτητον. τὸ δὲ δεινόν εὐεκκαρτέρητον.
· Ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως),
ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή)
και το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται,
το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε, εύκολα μπορούμε να το υπομείνουμε).
Φιλόδημος, Προς σοφιστάς

Υ.Γ. Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την […]

[…] Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…
Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:
Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.
Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.
Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.
Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!
Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!
Διότι, αυτός είναι θάνατος!
Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Χρόνης Μίσσιος

kykladiosnireus.blogspot.com/

Περί Ψυχής

Η λέξη ψυχή (από το ρήμα «ψύχω», δηλ. «φυσώ», «πνέω») κυριολεκτικά σημαίνει την «ψυχρή πνοή», δηλαδή την ύστατη ένδειξη της ζωής στο σώμα που γίνεται αισθητή από την αναπνοή. Εντούτοις, από αρχαιοτάτων χρόνων ο όρος...


Η μεταμόρφωση της πεταλούδας έχει εμπνεύσει πολλούς να τη χρησιμοποιήσουν ως σύμβολο για την έξοδο της ψυχής από το σώμα.

Μία από τις σημασίες της αρχαιοελληνικής λέξης ψυχή ήταν η «πεταλούδα».
Η λέξη ψυχή (από το ρήμα «ψύχω», δηλ. «φυσώ», «πνέω») κυριολεκτικά σημαίνει την «ψυχρή πνοή», δηλαδή την ύστατη ένδειξη της ζωής στο σώμα που γίνεται αισθητή από την αναπνοή. Εντούτοις, από αρχαιοτάτων χρόνων ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει πολύ περισσότερα, ιδίως όσον αφορά στις νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου και τη μετά θάνατον ζωή, με ειδικά το τελευταίο να έχει κυριαρχήσει στη θρησκεία και τη φιλοσοφία. Λόγω των πολλών απόψεων για τη θρησκευτικο-φιλοσοφική σημασία της «ψυχής», οι ορισμοί που υπάρχουν είναι τουλάχιστον δεκάδες, αλλά ωστόσο ο συνηθέστερος είναι αυτός που ορίζει την ψυχή ως την άυλη ουσία του ανθρώπου η οποία αποτελεί την έδρα της προσωπικότητάς του, επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος, όντας η ίδια αθάνατη, και στη συνέχεια μεταβαίνει είτε σε κάποια άλλη κατάσταση, σε άλλο τόπο, είτε σε κάποιο άλλο σώμα.
Είναι γεγονός ότι αυτός ο συνήθης ορισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην

Ποιος θεός έφτιαξε τον κόσμο που ζούμε;

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ
ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
«ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ»
Γράφει η Αγγελική Αναγνώστου

Αρκετοί προφανώς θα είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν με την άποψη πως ο κόσμος μας μπορεί να δημιουργήθηκε από κάποιον Λογικό Νου (Θεό?).
Όμως τα πάντα στη φύση λειτουργούν στηριγμένα σε μαθηματικές δομές, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν την ύπαρξη Λογικής.
Η Λογική υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου Νου και ο Νους φυσικά σε κάποιον ανήκει…
Άλλωστε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα βασικό αξίωμα: «Ποτέ το άννοο(το άνευ νου) δεν δημιουργεί το έννοο (το έχων νου)».
Προκειμένου λοιπόν να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος θεός έφτιαξε τον κόσμο που ζούμε;», θα πρέπει να ανατρέξουμε σε κάποια αρχαία κείμενα, ώστε να κάνουμε μια συρραφή στοιχείων για να σκιαγραφήσουμε την εικόνα του δημιουργού μας.

1ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
Πλωτίνος Ένν. V,IV1 – Πρόκλου Πλάτωνος Θεολογικά II-Ψ- Διονυσίου Αεροπαγ.π. θείων ονομάτων. Δι’ ανάλογον αντίληψιν περί πρώτης αρχής βλ. Ιάμβλ. π. μυστ. VIII,2
«Πριν από αυτούς που υπάρχουν πραγματικά, και πριν από όλους τους άρχοντες, (όλες τις αρχές/ξεκινήματα/δημιουργίες)
Υπάρχει Ένας Θεός, Προηγούμενος από τον Πρώτο θεό και βασιλιά, διαμένοντας ακίνητος μέσα στην μοναδικότητα της Ενότητάς Του.
Διότι ούτε κάτι κατανοητό περί αυτού ακολουθεί, ούτε κάποιο άλλο παράδειγμα υπάρχει για τον Αυτο-πάτορα, Αυτο-γέννητο Θεό, τον πραγματικά Αγαθό.
Διότι είναι Μεγαλύτερος και Πρώτος και πηγή όλων και βάση-αρχή των πρώτων νοούμενων ιδεών -των αρχετύπων- όλων.
Και από Αυτόν τον (Πρώτον) Έναν, ένας (Δεύτερος) αυτούσιος θεός επρόβαλε, αυτάρκης και αυτεξούσιος.
Διότι αυτός (ο Δεύτερος) και αρχή είναι, και θεός άλλων (υποδεέστερων) θεών, Μονάδα και αυτός (ο Δεύτερος) από τον Πρώτο πηγάζων και από την ίδια ουσία.»
Άρα εδώ έχουμε την πληροφορία για την ύπαρξη ενός Πρώτου/Βασιλιά Θεού, πηγή άλλων υποδεέστερων δυνάμεων/θεοτήτων, ο οποίος όμως πήγασε/πρόβαλε από κάποιον Άλλο μεγαλύτερο και Πρώτο και Αυτο-γέννητο.

Κάποια επιπλέον στοιχεία μας επιβεβαιώνουν την παραπάνω άποψη:

2ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΚROLL 33 – PLACES 185 – Πρ, Τιμ. 249 Β, 256 Α
«Ότι ο ήλιος εγεννήθη ως τα άλλα υπό του δευτέρου νου χρόνου, χρόνον αποκληθέντα».

3ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΛΟΓΟΣ Α
«§8. Και εγώ του είπα: Από πού προέρχονται τα στοιχεία τούτα της φύσης;

Και εκείνος μου απάντησε ξανά.
Από τη θεία Βούληση που έλαβε τη μορφή του Λόγου και είδε τον καλό κόσμο (του 1ου Θεού και της 1ης Δημιουργίας) και τον μιμήθηκε, δημιουργώντας κόσμο με τα δικά της στοιχεία και τα δικά της δημιουργήματα, τις ψυχές».

4ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:
ΠΛΑΤΩΝ ‘ΤΙΜΑΙΟΣ’ (V, 29a2-29b2):
«Εάν βέβαια είναι ωραίος ο κόσμος αυτός, και ο Δημιουργός αγαθός, είναι φανερό ότι ο πλάστης απέβλεπε προς το αιώνιο (το αμετάβλητο).
…Και εφ’ όσον αυτά υπάρχουν κατ’ αυτόν τον τρόπον, κατ’ απόλυτο ανάγκη, αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου.
Το βασικότερο λοιπόν καθήκον παντός ερευνητού είναι να ξεκινά από την φυσική αρχή».

Ας δούμε όμως πώς αυτός το Δεύτερος Θεός Δημιουργός, έφτιαξε τον κόσμο μας:

Kαμύ: Μια μέρα όμως γεννιέται το «γιατί»

... κι όλα αρχίζουν.


Ένα διαχρονικό κείμενο του Αλμπέρ Καμύ.

"Ακόμα και η σκέψη, με τον δικό της τρόπο, με πείθει πως αυτός ο κόσμος είναι παράλογος.
Η καθαρή λογική, σ' αντίθεση με το παράλογο, ισχυρίστηκε πως το κάθε τι είναι σαφές.
Ευχόμουν το δίκιο της αλλά μάταια περίμενα αποδείξεις.
Έπειτα από τόσους αιώνες αναζητήσεων και τόσους εκφραστικούς και πειστικούς ανθρώπους, ξέρω πως αυτό είναι λάθος.
Σ' αυτό το πεδίο τουλάχιστον, αφού δεν μπορώ να μάθω, δεν υπάρχει ευτυχία.
Η παγκόσμια λογική, πρακτική, ηθική, η αιτιοκρατία, οι θεωρίες που εξηγούν τα πάντα κάνουν τον συνεπή με τον εαυτό του άνθρωπο να γελά.
Δεν έχουν καμιά σχέση με το πνεύμα.
Αρνούνται να δεχτούν την ουσιαστική του αλήθεια -το ότι είναι δέσμιο.
Μέσα σ' αυτό το ανεξήγητο και περιορισμένο σύμπαν, το πεπρωμένο του ανθρώπου παίρνει λοιπόν το νόημά του.
Ένα πλήθος από παραλογισμούς υψώνεται και περικυκλώνει τον άνθρωπο ως το τέλος.
Απ' τη στιγμή που θ' αποφασίσει να βλέπει σωστά, διακρίνει κι αισθάνεται το συναίσθημα του παράλογου.
Έλεγα πως ο κόσμος είναι παράλογος και προχωρούσα πολύ γρήγορα.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
Παράλογο είναι το χάσμα ανάμεσα στο

Πέρα από τα όρια του Απτού

• Σε Εκείνους που η Φλόγα της Ελευθερίας παραμένει Αναλλοίωτη.
• Σε Εκείνους που η Λήθη απέκτησε το Α και μετατράπηκε σε Επίγνωση.
• Σε Εκείνους που η Λάμψη των ματιών τους αντανάκλασε την Απεριόριστη Αγάπη τους.
• Σε Εκείνους που δεν έχουν Ελπίδα μήτε Απελπισία.
• Σε Εκείνους που Στέκονται εκεί Ψηλά, πριν τη Μεγάλη Εφόρμηση στο Άπειρο.
• Σε Εκείνους που βούτηξαν, που ένιωσαν μέχρι την τελευταία Ικμάδα της Ύπαρξης τους τον Άνθρωπο.
• Στους ταξιδευτές του Απείρου …

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Άνοιξα τα μάτια μου. Άμεσα σε εμένα ήρθαν οι απόρροιες της αντίληψης και της συνειδητότητας. Έβλεπα, χωρίς να μπορώ να αποδώσω ουσία, νόημα, αντίληψη, συνείδηση. Αρχικά έβλεπα τον κόσμο. Οι αισθήσεις μου άρχισαν να λειτουργούν, η συνείδηση μου ενσαρκώθηκε μέσα σε ένα σώμα. Η γλώσσα και η σκέψη ήταν θέμα χρόνου. Μα όλα αυτά που ακολούθησαν βασάνιζαν το πρωταρχικό αιώνιο ερώτημα ενός Εαυτού που Είναι. [1]
Το ονόμασαν λήθη, εντρύφησαν μέσα σε αυτό το μεσοδιάστημα και το ονόμασαν Ζωή, Ζωή είναι αυτό που κινείται, που ρέει, που μεταβάλλεται, που αλλάζει, η συνεχής κίνηση που για τις αισθήσεις είναι ένα στροβίλισμα μέσα στο Χρόνο.
Το ανθρωπινό ον γεννιέται σε μια

Ελεύθεροι Κατακτημένοι

Πύργος της Μάνης

Του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Οι Νεκροί Συγγραφείς (Ν. Λυγερός)

Οι νεκροί συγγραφείς

Ν. Λυγερός

Οι νεκροί συγγραφείς

δεν είναι σπάνιοι

είναι οι περισσότεροι

που γεμίζουν με το έργο τους

τις βιβλιοθήκες μας

ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ.

Στην αυγή του 21ου αιώνα , θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως είμαστε κάτοχοι του μεγαλύτερου γνωστικού κεφαλαίου που είχε ποτέ συγκεντρωθεί στην ανθρώπινη ιστορία.
Ενώ όμως η επιστήμη μας απάλλαξε από τα σκοτάδια της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας, η τεχνολογία χρησιμοποιείται για μια πολυτελή και άπληστη ζωή, την στιγμή που καταναλώνονται τεράστιοι φυσικοί πόροι εξαντλώντας την γη, δημιουργώντας συσσωρευτικά, μεγαλύτερα προβλήματα από όσα οφέλη.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ενώ τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού είναι αξιοθαύμαστα, το μοντέλο ανάπτυξης που έχει ακολουθηθεί, προκάλεσε πλήθος οικονομικών, κοινωνικών και περιβαντολογικών προβλημάτων.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η παραγωγή καλείται να ικανοποιήσει τεχνητές ανάγκες και όχι ζωτικές, οι οποίες απαιτούν όλο και περισσότερη κατανάλωση, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Έτσι βιώνουμε την κορύφωση του προμηθεϊκού ανθρώπου, όπου εκδηλώνονται όλες οι αντιφάσεις που κλείνει μέσα του, το υφιστάμενο κοινωνικό, πολιτισμικό, και επιστημονικό μοντέλο, το οποίο έχει φέρει σε αδιέξοδο τόσο τον άνθρωπο όσο και το φυσικό περιβάλλον, απαιτώντας άμεσες και καινοτόμες δράσεις.
Σε συλλογικό επίπεδο είναι αναγκαίο να υπάρξει εγρήγορση, και μία νέα αντίληψη του ανθρώπινου προορισμού, και των πραγματικών αναγκών του, που δεν θα βασίζεται στις πλασματικές επιθυμίες του ανθρώπου, για υπερ κατανάλωση, για κυριαρχία, για δύναμη.
Περαιτέρω η οικονομία ο βασικότερος ίσως παράγοντας στήριξης της ανθρώπινης προόδου, θα πρέπει να πάψει να είναι πλέον ένας «αυτόνομος» μηχανισμός, και να ενταχθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας, και στις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, και του φυσικού περιβάλλοντος.
Κάθε βέβαια αλλαγή κυοφορεί συγκρούσεις και διαμάχες. Η ακμή του 21ου αιώνα, όπως φαίνεται θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας μεταβατικής περιόδου που θα κυριαρχήσει η ανάγκη μίας νέας αντίληψης του ανθρώπου, τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και με την σχέση του με τον φυσικό κόσμο στο σύνολο του.
Το πρόβλημα σε όλες τις εκφάνσεις του είναι συστημικό, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Η σύγχρονη επιστήμη και πιο συγκεκριμένα η κβαντική φυσική συναντώντας αρχαίες πεποιθήσεις μας δείχνει το δρόμο.
Το « κλειδί», είναι η αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του αλληλοσυνδεόμενου φυσικού κόσμου στο σύνολό του.
«Στο οργανικό όλο, σφαιρικό και μερικό, μέρος και όλο, ενέχονται αμοιβαία και διαπλέκονται»., αναφέρει χαρακτηριστικά η Dr. Mae -Wan Ηο, θυμίζοντας το «εν το παν και δι΄ αυτού το παν και εις αυτό το παν», του Παρμενίδη .
Στην κβαντική θεωρία, στο σύμπαν υπάρχουν στοιχειώδη σωματίδια που διαρκώς κινούνται, αλληλοδιαπερνώνται, αλλάζουν και εξελίσσονται ως οργανισμοί.
Κάτι που φαίνεται πως συμβαίνει σε όλες τις κοσμικές κλίμακες, όχι μόνο στοιχειώδη σωματίδια , αλλά ηλιακά συστήματα, γαλαξίες, κ.λπ. Το σημαντικό στην έρευνα δεν είναι ότι σου αποκαλύπτει καινούργιους κόσμους, αλλά ότι σε κάνει ικανό να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Μία τέτοια άποψη είναι φορέας μίας τόσο βαθιάς αλλαγής, για τον κόσμο που βλέπουμε τον κόσμο, ώστε ο Alphred North Whitehead παρατηρεί πως δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την φύση, παρά μόνο αν την δούμε σαν οργανισμό που συμμετέχει απόλυτα στη διαδικασία του «γνωρίζειν».
Ο γνώστης και το αντικείμενο της γνώσης του είναι ένα, εφόσον το πως γνωρίζουμε καθορίζει αυτό που γνωρίζουμε. Αν γνωρίσουμε μηχανικά, αν γνωρίσουμε βίαια, τότε η γνώση μας θα είναι μηχανική και βίαιη. Η πράξη του «γνωρίζειν» μεταμορφώνει και τους δύο, και τον γνώστη, και το αντικείμενο της γνώσης του.
Για αυτό πρέπει πάντα να «γνωρίζουμε», με ευαισθησία και συμπόνια.
Προεκτείνοντας την αμοιβαία εξάρτηση του μέρους και του όλου, του οργανισμού στις κοινωνίες, τα οικοσυστήματα και σε τελευταία ανάλυση σ’ όλη η φύση, ανακαλύπτουμε τις βαθιές ολιστικές παραδόσεις που υπήρχαν στην κουλτούρα των ιθαγενών σε όλο τον κόσμο.
Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο καθένας από μας είναι η ενσωμάτωση όλων όσων υπάρχουν, και ότι δεν μπορούμε να βλάψουμε κανέναν άλλον χωρίς να βλάψουμε τους εαυτούς μας.
Εδώ βρίσκετε η συνειδητή θέληση για το Καλό.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του φυσικού κόσμου στο σύνολό του, η συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων της αλόγιστης και καταστροφικής δραστηριότητας του ανθρώπου, στο οικοσύστημα, και εν τέλη η άρση της ανθρώπινης αλαζονείας, θα πρέπει να αποτελέσουν τα βασικά συνθετικά στοιχεία του συνειδητοποιημένου πολίτη της κοινωνίας του 21ου αιώνα.
Οι πρόγονοι μας πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν στη θέσπιση των άυλων αξιών, εμείς συνεπώς σήμερα έχουμε την ιερή υποχρέωση να πρωτοστατήσουμε σε αυτή την αλλαγή συνείδησης για μία άλλη στάση ζωής.
Θα πρέπει λοιπόν να δούμε την φύση ως «ΟΛΟΝ». Και επειδή η Φύση «ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΝ» , η θέληση για το καλό, θα πρέπει να αποτελέσει ένα οικουμενικό ιδεώδες, για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών συνεπώς, θα πρέπει να είναι η αναγνώριση αξιών, που θα προϋποθέτει τον σεβασμό για όλες τις μορφές της ζωής, και το δικαίωμα για μια ζωή αξιοπρεπή, με τοποθέτηση του κοινού καλού πάνω και πέρα από το ατομικό συμφέρον.

http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/

Η αναγωγή στο Υπερβατικό

Αν ο χωροχρονικός περιορισμός του ανθρώπου ("τόπω" και χρόνω "περιγραφομενος") απαγορεύει την άμεση γνωστική πρόσβαση στη δεύτερη κατηγορία, η διπλή φύση του ("σώματι καλυπτομένης της ψυχής") δεν επιτρέπει τη "γυμνή" γνώση του αοράτου. Εφόσον, λοιπόν, δεν μένουμε στη σιωπή, επινοήθηκε η εικόνα. Ειδικότερα για την αναγωγή στο υπερβατικό, ο κτιστός άνθρωπος είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσει κτιστά μέσα, τα οποία δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά νοητά, γιατί ο ίδιος είναι και αισθητός. 

Επομένως, η αναγωγή γίνεται μόνο μέσω της κατηγορίας των αισθητών, τα οποία ο Δαμασκηνός ονομάζει εικόνες και σχήματα-και εμείς μπορούμε, ως προς τη λειτουργία τους αυτή, να τα ονομάζουμε "σύμβολα". Γιατί δεν είναι "γυμνά" πράγματα, αλλά φέρουν εντός τους ένα θεμισμένο νόημα που τα ξεπερνά-ή ορθότερα, είναι συγχρόνως δείκτες ("δεικτική"), δηλώνουν "νοητήν τινά θεωρίαν". Ο μόνος, και συνεπώς αναγκαίος, τρόπος για το "νοείν" και το "λέγειν" σχετικά με τις "ενέργειες" του υπερβατικού

Η συνάντηση πονηρών πνευμάτων... (Μάξιμος ο Ομολογητής)

«Όταν δείς τον Ηρώδη και τον Πιλάτο να συνδέεται με φιλία με σκοπό το θάνατου του Ιησού, σκέψου τότε τη συνάντηση του δαίμονα της πορνείας και της κενοδοξίας στο ίδιο σημείο· συμφωνούν μεταξύ τους να θανατώσουν το λόγο της αρετής και της γνώσης. 

Ο δαίμονας της κενοδοξίας καθώς υποκρίνεται γνώση πνευματική εξ αποστέλλει στο δαίμονα της πορνείας· κι ο δαίμονας της πορνείας υποχωρώντας προσποιείται καθαρότητα και ξαναφέρνει στο δαίμονα της κενοδοξίας. 

Η Κυριακή του Ασώτου Λαού και των πειθήνιων πολιτικών-διαπλεκομένων

Περίεργες συμπτώσεις συμπίπτουν την αυριανή «Κυριακή του Ασώτου» στο δυσοίωνο έτος 2012! Η Κυριακή [της επιστροφής] του Ασώτου συνάμα είναι και Κυριακή της [στενοκεφαλιάς] του ανέραστου δήθεν και συνάμα πειθήνιου αδελφού.


Δεν χρειάζεται και «πολύ μυαλό» να δούμε τις θεολογικές αναλογίες με τα συμβαίνοντα των ημερών και ειδικά της ιστορικής αυριανής ημέρας. Ας δούμε όμως προηγουμένως μερικά σημεία της 3ης κατά σειρά παραβολής για τα «χαμένα». Γράφει ο γνωστός φίλος του ΜτΒ Κωστής Μπαστιάς στο Κυριακοδρόμιό του (σελ. 51) και ερανιζόμαστε:

Οι Βαθμίδες των Ελλήνων Θεών

Άρθρο του Ελληνικού Αρχείου

Το Ένα, ο Νους (Ένα-ΌΝ) και η Ψυχή αποτελούν την κορυφαία τριάδα του Σύμπαντα Κόσμου, ενώ ο υλικός κόσμος αποτελεί την κατώτατη υπόσταση.

Η πρόοδος του Ενός και η δημιουργία των κατώτερων όντων προχωρά σταδιακά, κατά ξεχωριστές βαθμίδες – υποστάσεις.

Κάθε βαθμίδα αποτελεί έναν ξεχωριστό διάκοσμο, ήτοι ανώτερους Κόσμους, ή Κόσμο, ήτοι ορατό Σύμπαν, ενωμένο στην κορυφή του με τον αμέσως προηγούμενο του κόσμο και στο τέλος του με τον αμέσως επόμενο του.

Κάθε βαθμίδα, επίσης, αποτελεί εικόνα της αμέσως προηγούμενης της, με μια μεγαλύτερη όμως ποικιλομορφία και πλήθυνση, ως πιο απομακρυσμένη από το Ένα, ενώ δέχεται από την ανώτερη της την λάμψη και τον φωτισμό και μέσω εκείνης από την ύψιστη αρχή των πάντων, το Ένα, που δίνει παντού το φως της αγαθότητας του.

Έτσι όλο το Σύμπαν χαρακτηρίζεται από μια αδιάσπαστη ενότητα και συνέχεια, αφού κάθε βαθμίδα εμπεριέχει τις εικόνες – λάμψεις των προηγούμενων βαθμίδων, μετέχει σε αυτές και εμπεριέχεται αιτιωδώς μέσα σε αυτές.

Κάθε βαθμίδα, εξάλλου, προσδιορίζεται ως ουσία από την βαθμίδα του εαυτού της, ενώ εμπεριέχει αιτιωδώς τις κατώτερές της. Κάθε ον δηλαδή ενυπάρχει κατ’ αιτία στις προηγούμενες του βαθμίδες, και κατά μέθεξη στις κατώτερές του βαθμίδες.

Η παρουσία κάθε θεϊκής μέσα στις ανώτερες και στις κατώτερες της, με διαφορετική κάθε φορά μορφή, οδηγεί στην στωική έννοια της κοσμικής συμπάθειας (ομοιοπάθειας), με την οποία δηλώνεται ότι κάθε τι που συμβαίνει σε μια βαθμίδα προκαλεί αντίδραση “ανταπόκρισης” και στις άλλες. Οι βαθμίδες – υποστάσεις βρίσκονται σε απολύτως αδιασάλευτη ιεραρχική τάξη.

Οι ανώτερες βαθμίδες χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη ενότητα, καθολικότητα και δύναμη σε σχέση με τις χαμηλότερες, ενώ οι χαμηλότερες χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη ποικιλομορφία, επιμερισμό και πλήθυνση, καθώς και ύφεση της δυνάμεως σε σχέση με τις ανώτερες βαθμίδες – υποστάσεις. Κάθε βαθμίδα προοδεύει προς τις κατώτερες υποστάσεις, αλλά ταυτόχρονα επιστρέφει προς την προηγούμενη της μέσα στην οποία εμπεριέχεται και βρίσκεται εδραιωμένη, σταθεροποιημένη και τελειοποιημένη, παίρνοντας από εκείνη την σταθερότητα, την τελειότητα και την ενότητα για να διατηρηθεί.

Έτσι ολόκληρο το σύμπαν χαρακτηρίζεται τόσο από την καθοδική όσο και από την ανοδική πρόοδο. Συνολικά κατά τους νεοπλατωνιστές αλλά κυρίως κατά τον Πρόκλο οι βαθμίδες είναι 10, χωρισμένα σε 3 ομάδες. Ο χωρισμός αυτός συμφωνεί απόλυτα και με τον “Παρμενίδη” του Πλάτωνος, βλέπε (137.c – 142.a) και (142.a – 155.e).

Α. Οι υπερούσιοι Θεοί.Το υπέρτατο Ένα.

1. Οι θεϊκές ενάδες, υπερούσιες οντότητες όμοιων σε μεγάλο βαθμό με το Ένα, ο όρος εξάλλου Ενάς, δείχνει την μεγάλη σχέση τους με το ύψιστο Ένα. Οντότητες που έχουν τεθεί επικεφαλής κάθε βαθμίδας προόδου των όντων, που επιδέχονται τη συμμετοχή των όντων και αποτελούν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του υπερβατικού Ενός και των όντων. 

Β. Οι υπερβατικοί Θεοί. Περιοχή του Νου.

1) Οι νοητοί θεοί. Περιοχή του Ενός Όντος και της Αληθινής Ουσίας. Αυτοί με την σειρά τους διακρίνονται τριαδικά ως εξής : …

• Πέρας – άπειρο – Νοητό Ον. 
• Πέρας – άπειρο – Νοητή ζωή. 
• Πέρας – άπειρο – Νοητός Νους. 

Η πρώτη τριάδα χαρακτηρίζει ολόκληρη την περιοχή. Στην πρώτη, δεύτερη και τρίτη τριάδα αντιστοιχεί το Ένα Όν (141.e.7 – 142.a, 142.b.5 – c.7), το όλον (137.c.4-5, 147.c.7 – d.9) και το παν ή παντελές πλήθος (142.d.9 – 143.a.3) των υποθέσεων του Παρμενίδη.
Στην δεύτερη βαθμίδα των νοητών θεών τοποθετείται ο Αιών(ας), που είναι η νοητή ζωή.

Στην τρίτη βαθμίδα των νοητών θεών τοποθετείται το “αὐτοζῷον”, ήτοι το καθ’ αυτό ζωντανό όν ή παντελές ζώο ήτοι τέλειο ζωντανό ΟΝ, το οποίο αποτελεί το νοητό παράδειγμα που είχε ο δημιουργός όπως μας λέγει ο Πλάτων εις τον Τίμαιο όταν δημιούργησε το ορατό σύμπαν.

Το “αὐτοζῷον” περιλαμβάνει τα 4 νοητά είδη των εγκόσμιων ζωντανών όντων.

Τα 4 αυτά είδη αποτελούν το νοητά είδη των 4 στοιχείων ήτοι πυρ, αήρ, ύδωρ και γη.

Επίσης στις 3 βαθμίδες των νοητών αντιστοιχεί η αγαθότητα, η σοφία και το κάλλος του Πλατωνικού “Φίληβου”.2) Οι νοητοί – νοητικοί Θεοί. Περιοχή της ζωής. Αυτά διακρίνονται τριαδικά ως εξής :

• Ον/ουσία – ζωή – νους, με την ουσία να χαρακτηρίζει ολόκληρη την τριάδα. Πρόκειται ουσιαστικά για τους συναγωγούς θεούς, τον νοητό υπερουράνιο τόπο του Πλατωνικού “Φαίδρου”.
• Ον/ουσία – ζωή – νους, με την ζωή να χαρακτηρίζει ολόκληρη την τριάδα. Πρόκειται ουσιαστικά για τους συνεκτικούς θεούς, την νοητή ουράνια περιφορά του πλατωνικού “Φαίδρου”. 
• Ον/ουσία – ζωή – νους, με τον νου να χαρακτηρίζει ολόκληρη την τριάδα. Πρόκειται για τους τελεσιουργούς θεούς και την “ὑπουράνιον ἁψῖδα” του Πλατωνικού “Φαίδρου”. 

Η δεύτερη τριάδα και ζωή χαρακτηρίζει ολόκληρη την περιοχή. Στις τρεις αυτές τριάδες αντιστοιχούνε ο τέλειος αριθμός (137 c 4 – 5, 142 a 4 – 144 e7) το όλον και τα μόρια (137 c 5 – d 4, 144 e 8 – 145 a 4) και το σχήμα (137 d 5 – 138 a1, 145 a 4 – 145 b 5) κατά τον Παρμενίδη.
Στην περιοχή των νοητών – νοητικών θεών τοποθετείται και η Αδράστεια. Επίσης, στις τρεις βαθμίδες των θεών αυτών κάνουν την πρωταρχική εμφάνισή τους η επιστήμη – αλήθεια, η σωφροσύνη και η δικαιοσύνη.
3) Οι νοητικοί ή νοεροί θεοί. Περιοχή του Νου. Και αυτοί χωρίζονται τριαδικά ως εξής:

• Πατρική τριάδα : καθαρούς νους (Κρόνος) – νοητική ζωή (Ρέα, πηγή της ζωής και κρατήρας των ψυχών) – δημιουργός νους / καθολικός δημιουργός (Δίας – Ζευς).
• Άχραντη τριάδα, ή αλλιώς οι Κουρήτες. 
• Η διακριτική έβδομη θεότητα, ή αλλιώς η Αθηνά. 

Στις τριάδες αυτές αντιστοιχούν το “ἐν ἑαυτῷ” και το “ἐν ἄλλῳ” (138 a2 – b 7, 145 b 6 – e 6), το “ἑστάνα”και το “κινεῖσθαι” (138 b 8 – 139 b 4, 145 e 7 – 146 a 8), το “ταὐτὸν” και το “ἕτερον” (139 b 5 – e 6, 146 a 9 – 147.b.8) του Παρμενίδη.

Γ. Οι Θεοί του Κόσμου.


1) Οι υπερκόσμιοι θεοί (ηγετικοί ή αρχικοί – αρχηγικοί ή εξομοιωτικοί ή, με τους αρχαίους όρους, αρχικοί ή ηγεμονικοί ή αφομοιωτικοί) που χωρίζονται σε 4 τριάδες ως εξής :

• Δημιουργική τριάδα (Δίας – Ποσειδώνας – Πλούτωνας), ήτοι δημιουργός νους, κοσμική – καθολική ψυχή και καθολική Φύση.
• Ζωογόνος τριάδα ή Κόρη (αρχή της ζωής), ήτοι Άρτεμις Κορική (Εκάτη) – Περσεφόνη – Αθηνά Κορική. 
• Επιστρεπτική τριάδα, ή αλλιώς Απόλλων. 
• Άχραντη τριάδα, ή αλλιώς Κορύβαντες. 

Εδώ εντοπίζεται το “όμοιον” και το “ανόμοιον” (139.e 7- 140.b5, 147.c.1–148.d.4) των υποθέσεων του Παρμενίδη.
2) Οι 12 υπερκόσμιοι – εγκόσμιοι Θεοί (ανεξάρτητοι ή απόλυτοι). Χαρίζονται και αυτοί σε 4 τριάδες ως εξής :

• Δημιουργική τριάδα, ήτοι Δίας – Ποσειδώνας – Ήφαιστος. 
• Φρουρητική τριάδα, ήτοι Εστία – Αθηνά – Άρης 
• Ζωογονική τριάδα, ήτοι Δήμητρα – Ήρα – Άρτεμις. 
• Αναγωγός τριάδα, ήτοι Ερμής – Αφροδίτη – Απόλλωνας. 

Σε αυτήν την βαθμίδα αντιστοιχεί το “άπτεσθαι” και το “μη άπτεσθαι” (148.d.5 – 149.d.7) των υποθέσεων του Παρμενίδη.
3) Οι Εγκόσμιοι Θεοί (ουράνιοι και υποσελήνιοι).

Εδώ εντοπίζονται το “ίσον” και το “άνισον” (140 b – d 8, 149 d 8 – 151 e 2) του Παρμενίδη.
4) Οι θεϊκές ή καθολικές ψυχές οι οποίες αντιστοιχούν στο σύνολο του χρόνου (140 e 1 – 141 d 7, 151 e 3 – 153 b 7) των υποθέσεων του Παρμενίδη.
5) Τα ανώτερα από εμάς ή “κρείτονα” γένη. Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τα χωρία της Πλατωνικής Θεολογίας (βλ. βιβλίο Γ΄, κεφ. 28) αλλά και άλλων έργων του Πρόκλου (βλ. Υπόμνημα εις τον Πλάτωνος Παρμενίδην 6, 1055, 5 -9) αυτά είναι οι Άγγελοι, οι
Δαίμονες και οι Ήρωες. Η βαθμίδα τους ταυτίζεται με τον συλλογισμό για τα μέρη του χρόνου (141 d 8 – e 7, 153 b 8 – 155 d 1) εις τον Παρμενίδη.
Βεβαίως δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι μια σημαντικότατη βαθμίδα είναι η περιοχή της ψυχής η οποία είναι τριμερής – επταμερής, ήτοι έχει μια διαίρεση σε υπερβατική – θεϊκή ψυχή, σε ψυχή του κόσμου ή καθολική ψυχή και σε επιμέρους ψυχές, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με τα αισθητά σώματα. Ακόμη η ψυχή είναι η αιτία της κατά τόπο κίνησις των σωμάτων και υπάρχει σε κάθε τι που κινείται τοπικά, ακόμη και στα ουράνια σώματα, ή μεταβάλλεται. Αυτή βεβαίως είναι το κατώτατο μέρος, η φυτική δηλαδή ψυχή και όχι η λογική ψυχή. Ενώ ο Νους ατενίζει τον κόσμο με μία άχρονη ενατένιση, η ψυχή ατενίζει τον κόσμο κινούμενη μέσα εις τον χρόνο.
Στην βαθμίδα της, άλλωστε, πρωτοεμφανίζεται και ο χρόνος, ήτοι η εικόνα της αιωνιότητας.
Ως ψυχή βεβαίως του Κόσμου νοείται η ψυχή εκείνη η οποία θέτει σε κίνηση ολόκληρο τον Σύμπαντα Κόσμο. Ακόμη εις την τάξη της ψυχής ανήκει και μία κατώτερη ή δεύτερη ψυχή, όπως την ονομάζουν, το επονομαζόμενο “όχημα” της ψυχής, μία ενδιάμεση, θα λέγαμε, ψυχή ανάμεσα στην ασώματη και άϋλη ψυχή και στο υλικό σώμα.Το αυτό όχημα είναι ένα αιθερικό φωτεινό περίβλημα.
Το ονομαζόμενο και αυγοειδές.

θα αναφέρουμε βέβαια ότι :
Το Ένα – Αγαθό είναι ανυπόθετο, αναίτιο & ανύπαρκτο!!!

Όντα

• το Ένα-ΟΝ, το οποίο προέρχεται από το ΕΝΑ-ΑΓΑΘΟ. 
• Η Ζωή, η οποία προέρχεται από το Ένα-Αγαθό και το Ένα-ΟΝ. 
• Ο Νους, ο οποίος προέρχεται από το Ένα-Αγαθό, το Ένα-ΟΝ και τη Ζωή. 
• Η Ψυχή, η οποία προέρχεται από το Ένα-Αγαθό, το Ένα-ΟΝ, τη Ζωή και τον Νου. 

Γεννητά

• Τα ζώα, που προέρχονται από το Ένα-Αγαθό, το Ένα-ΟΝ, τη Ζωή και τον Νου. 
• Τα φυτά, που προέρχονται από το Ένα-Αγαθό, το Ένα-ΟΝ και τη Ζωή. 
• Τα άψυχα σώματα, που προέρχονται από το Ένα-Αγαθό, το Ένα-ΟΝ. 
• Η Ύλη, που προέρχεται από το Ένα-Αγαθό.

πηγή