Νέα επιγραφή των Χετταίων μπορεί να αποκαλύπτει την προέλευση της Ιλιάδας...

...ανατρέπει όσα γνωρίζουμε για τον Τρωικό Πόλεμο

Απεικόνιση του Δούρειου Ίππου σε κορινθιακό αρύβαλλο που ανακαλύφθηκε στο Cerveteri στην Ιταλία

Ο Τρωικός Πόλεμος, είναι αναμφίβολα μία από τις πιο γνωστές ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας. Η ιστορική του αυθεντικότητα ωστόσο, παραμένει στο επίκεντρο της διαμάχης των ακαδημαϊκών για χρόνια. Πρόσφατα, μία αξιοσημείωτη ανακάλυψη από τα αρχεία των Χετταίων, κλονίζει τα θεμέλια της ερμηνείας της μυθικής σύγκρουσης.
Δημοσιευμένη, υπό την επιμέλεια του Michele Bianconi, του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, μία πρόσφατα αποκρυπτογραφημένη πινακίδα, η Keilfischurkunden aus Boghazköi 24.1, καταδεικνύει εντυπωσιακές γραπτές συνδέσεις ανάμεσα στην Εποχή του Χαλκού στην Ανατολία και την επική παράδοση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η Ιλιάδα του Ομήρου.
Για χρόνια, οι ακαδημαϊκοί δεν είχαν καταλήξει σε ένα οριστικό συμπέρασμα σχετικά με την ύπαρξη της πόλης της Τροίας, μέχρι τις ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν το 1873, οι οποίες την επιβεβαίωσαν. Ωστόσο, το ερώτημα αν ο Τρωικός Πόλεμος πραγματοποιήθηκε, εξακολουθεί να ελέγχεται.
Ορισμένοι ακαδημαϊκοί, πιστεύουν ότι ορισμένα κείμενα των Χετταίων, παρέχουν αποδείξεις που υποστηρίζουν τη διεξαγωγή του Τρωικού Πολέμου. Όμως, τι αποκαλύπτουν τα αρχεία αυτά και πως συνδέονται με τις ιστορίες των ομηρικών επών;

Χάρτης της αυτοκρατορίας των Χετταίων και της Αχιγιάβα (Φωτογραφία: Wikipedia).

Ο Τρωικός Πόλεμος
Σύμφωνα με αρχαία Ελληνικά κείμενα, ο Τρωικός Πόλεμος ήταν η σύρραξη ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τρώες, στη βορειοδυτική άκρη της Ανατολίας. Ο ελληνικός στρατός πολέμησε με αρχιστράτηγο τον Αγαμέμνονα, βασιλιά του Άργους και οι Πέρσες υπό τον ηλικιωμένο Πρίαμο. Ο πόλεμος ήταν μία μεγάλη σύρραξη, με περισσότερα από χίλια πλοία να συμμετέχουν από την Ελλάδα.
Οι Τρώες, δεν πολεμούσαν μόνοι τους, αλλά μαζί με τους πολλούς συμμάχους τους από όλη τη δυτική Ανατολία, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν Λυδοί και Φρύγες. Στη διάρκεια του δεκαετούς Τρωικού Πολέμου, οι Έλληνες επέδραμαν εναντίον διαφόρων πόλεων κατά μήκος της ακτής της Ανατολίας. Η έκταση της σύγκρουσης, κάνει αναγκαία την επιβεβαίωση του πολέμου ως ιστορικού γεγονότος.
Η αυτοκρατορία των Χετταίων και τα αρχεία της
Η αυτοκρατορία των Χετταίων, η οποία κυριάρχησε σε μεγάλο μέρος της Ανατολίας, και κατά τη διάρκεια της παραδοσιακής χρονολόγησης του Τρωικού Πολέμου (περ. 1200 π.Χ.), είναι στο επίκεντρο του ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος στην αναζήτηση στοιχείων για την απόδειξη ότι έγινε ο πόλεμος.
Ανάμεσα στα πιο σημαντικά ευρήματα από κείμενα των Χετταίων, είναι η αναφορά του έθνους των Αχιγιάβα. Γενικά, οι γλωσσολόγοι συμφωνούν πως η ονομασία αυτή παραπέμπει στους Αχαιούς, τον όρο που, στο ομηρικό κείμενο της Ιλιάδας, περιγράφει τους Έλληνες. Τα αρχεία αυτά υποδηλώνουν πως το βασίλειο των Αχιγιάβα ήταν ένα ισχυρό έθνος δυτικά της αυτοκρατορίας των Χετταίων, το οποίο μπορεί να αντιστοιχεί στον Μυκηναϊκό Πολιτισμό.
Ένα από τα πιο σημαντικά αρχεία, είναι η Επιστολή Ταβαγκαλάβα, η οποία χρονολογείται στο 1250 π.Χ. Η επιστολή αυτή, κάνει λόγο για μια διαμάχη με τη Βιλούσα, για την οποία οι περισσότεροι γλωσσολόγοι, συμφωνούν πως είναι το Ίλιον (η Τροία), όπως το περιέγραφαν οι Χετταίοι.

Η πινακίδα των Χετταίων που αποκρυπτογραφήθηκε πρόσφατα (Φωτογραφία: Michele Bianconi)

Η επιστολή γράφει: “O βασιλιάς των Χετταίων με έπεισε για το πρόβλημα με τη γη της Βιλούσα, και πως εγώ και εκείνος, ήμασταν εχθροί και πρέπει να συμφιλιωθούμε”. Το απόσπασμα αυτό, έχει ερμηνευθεί ως απόδειξη της σύγκρουσης ανάμεσα στους Χετταίους και τους Έλληνες για την Τροία, κάνοντας πολλούς ακαδημαϊκούς να το θεωρήσουν ως επιβεβαίωση του Τρωικού Πολέμου. Η επιστολή ωστόσο, δεν αναφέρει τη χετταϊκή λέξη για τον πόλεμο, αλλά κάνει λόγο γενικά για εχθρότητες.

Η γέφυρα μεταξύ Χετταίων και Ιλιάδας
Η πρόσφατη ανακάλυψη της πινακίδας Keilfischurkunden aus Boghazköi 24.1, προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο στην κατανόηση της αφήγησης του Τρωικού Πολέμου. Το κείμενό της, εκτός από το ότι ενισχύει τη γεωπολιτική δυναμική της ύστερης Εποχής του Χαλκού, παρέχει επίσης ένα άνευ προηγουμένου λογοτεχνικό απόσπασμα που υποδηλώνει ότι μια ντόπια ποιητική παράδοση της Λουβίας που ασχολείται με την πτώση της Τροίας, υπήρχε αιώνες πριν από τον Όμηρο.
Ειδικότερα, η πινακίδα μιλάει για έναν Χετταίο μονάρχη και έναν Παριγιαμούα, πιθανόν έναν τοπικό βασιλιά ή πολέμαρχο από τη Βιλούσα (Τροία). Αναφέρει μια γνωστή προσωπικότητα από τα αρχεία των Χετταίων – τον Αταρσίγια της Αχίγια – και τους γιους του.
Η αφήγηση συμφωνεί με προγενέστερες περιγραφές όπου ο Αταρσίγια απεικονίζεται ως κραταιός ηγέτης των Αχαιών στη δυτική Ανατολία. Το πραγματικά εντυπωσιακό, είναι η συμπερίληψη ενός λουβικού ποιητικού αποσπάσματος, προς το τέλος της πινακίδας, που όπως φαίνεται, περιγράφει την άλωση της Τροίας.
Ο ρυθμικός στίχος, έχει εντυπωσιακή ομοιότητα με το προοίμιο της Ιλιάδας: “Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην, ἥ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε, πολλάς δ’ ἰφθίμους ψυχάς Ἄϊδι προΐαψεν”
(Ψάλε μου, θεά την οργή του Αχιλλέα, του γιου του Πηλέα, αυτή την καταραμένη οργή, που προξένεσε στους Αχαιούς αμέτρητες συμφορές κι έστειλε τις ατρόμητες ψυχές πολλών ηρώων στον Άδη).
Η επιγραφή, προσφέρει πρωτοπόρα στοιχεία για την ποιητική συλλογική στα Λουβικά, καταγράφοντας όπως φαίνεται την άλωση της Τροίας για πρώτη φορά. Αν και το κείμενο είναι αποσπασματικό, αποκαλύπτει ρυθμό που υποδηλώνει πως είχε γραφτεί για προφορική απαγγελία.

Ο Αχιλλέας φροντίζει τον πληγωμένο Πάτροκλο. Πίνακας από ευρυθρόμορφο αττικό κύλικα

Ο δακτυλικός ή σπονδειακός ρυθμός, εντυπωσιακά όμοιος με τον ομηρικό εξάμετρο, μπορεί να καταδηλώνει πιο εκτενή επική παράδοση των αυλών της Ανατολίας, ενδεχομένως και προγενέστερη της σύνθεσης της Ιλιάδας, τον 8ο αιώνα π.Χ.
H αράδα του Λουβικού ποιήματος, παραπέμπει στη θεϊκή οργή και την καταστροφή, υποδηλώνοντας θεματικές και δομικές ομοιότητες με την παράδοση του Ελληνικού έπους. Αν σκεφτούμε πως, η Τροία βρισκόταν στην Ανατολία, με περιοχή όπου ζούσε ένας ετερόκλητος, δίγλωσσος (ή και πολύγλωσσος) πληθυσμός, στον οποίον ανήκαν και οι Χετταίοι, το έθνος των Λουβιτών και διάφορες Ινδό – Ευρωπαϊκές ομάδες, είναι πιθανή η δημιουργία μίας τοπικής αφηγηματικής παράδοσης που αφορά την άλωση της Τροίας, παράδοση η οποία πλέον υποστηρίζεται με επιφύλαξη, από τα στοιχεία αυτά.

Ο μύθος και η ιστορία στον Δούρειο Ίππο
Η εξερεύνηση του Δούρειου Ίππου, ειδικά υπό το πρίσμα των πρόσφατων ανακαλύψεων των Χετταίων, μας καλεί να σκεφτούμε την περίπλοκη σχέση μεταξύ του μύθου και της ιστορίας. Η πινακίδα που αποκρυπτογραφήθηκε πρόσφατα (Keilfischurkunden aus Boghazköi 24.1), εμπλουτίζει την κατανόηση του γεωπολιτικού τοπίου της ύστερης Εποχής του Χαλκού αλλά παράλληλα, μας προκαλεί να αναθεωρήσουμε τις αφηγήσεις που έχουν διαμορφώσει τις αντιλήψεις που έχουμε για την μυθική αυτή σύγκρουση.
Αναλύοντας τα κείμενα των Χετταίων συναντάμε εντυπωσιακές νύξεις μιας ποιητικής παράδοσης προγενέστερης του Ομήρου, υποδηλώνοντας πως, η ιστορία της Τροίας δεν είναι ένα αποκύημα της φαντασίας των Ελλήνων, αλλά μία ιστορία ριζωμένη στη συλλογική μνήμη των λαών της Ανατολίας.
Οι αναφορές στη Βιλούσα και τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους Χετταίους και το βασίλειο της Αχιγιάβα, συνθέτουν το ιστορικό υπόβαθρο που μπορεί να αποτέλεσε την έμπνευση για τα ομηρικά έπη που συσχετίζουμε με τον Τρωικό Πόλεμο.
Είναι ωστόσο αναγκαίο, τα ευρήματα αυτά να ερμηνεύονται με κριτική διάθεση. Ενώ η επιστολή Ταβαγκαλάβα και άλλα έγγραφα των Χετταίων παρέχουν πολύτιμα στοιχεία, δεν αποτελούν αδιάσειστες αποδείξεις του πολέμου που απεικονίζει ο Όμηρος.

Το αγγείο της Μυκόνου (750 έως 650 π.Χ.), με μία από τις πρώτες γνωστές απεικονίσεις του Δούρειου Ίππου και των προσώπων των κρυμμένων πολεμιστών, στην πλευρά του αλόγου (Πηγή: Wikipedia)

Η ειρηνική επίλυση που αναφέρεται στην επιστολή, έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη βίαιη καταστροφή της Τροίας, όπως περιγράφεται στην Ιλιάδα. Η διαφορά αυτή, εγείρει σημαντικά ερωτήματα για την εξέλιξη των μύθων στο πέρασμα του χρόνου, συχνά διαμορφωμένη από τα πολιτιστικά αφηγήματα και τις ανάγκες των κοινωνιών που τα διαιωνίζουν.
Ο Δούρειος Ίππος είναι η ισχυρή υπενθύμιση πλέκονται η ιστορίας και ο μύθος, με αποτέλεσμα τη σύνθεση ενός πλούσιου μωσαϊκού εξιστόρησης που αντανακλά τις αξίες, τους φόβους και τις φιλοδοξίες των αρχαίων πολιτισμών.
Συνεχίζοντας να φέρνουμε στο φως νέα στοιχεία και να επανερμηνεύουμε τα υπάρχοντα κείμενα, πρέπει να παραμείνουμε ανοιχτοί στην πιθανότητα, η πραγματικότητα του Δούρειου Ίππου να ήταν πιο περίπλοκη από την απλή ιστορία που βασίζεται στην αντίθεση των ηρώων και των κακών.
Η ιστορία της Τροίας, δεν είναι μόνο ένα πολεμικό έπος που αφηγείται την ιστορία της πολιορκίας για μια γυναίκα. Είναι μια ιστορία για τη δύναμη του ανθρώπου – τις δυσκολίες, τις επιτυχίες, την ικανότητα της αφήγησης.
Το Ίλιον αντιλαλεί στις πήλινες επιγραφές και τις προφορικές παραδόσεις, θυμίζοντάς μας πως, η ιστορία δεν είναι ένα στατικό αρχείο, αλλά μια ζωντανή αφήγηση που εξελίσσεται διαρκώς.
Συνθέτοντας τα θραύσματα του παρελθόντος, εκτός από το ότι κατανοούμε τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τον κόσμο μας, συνθέτουμε τις διαχρονικές θεματικές που ενώνουν την ανθρωπότητα.

https://www.enikos.gr/

Περιστατικό Πειρατείας ανοιχτά της Μάνης το 1581

Του Γιάννη Μιχαλακάκου
εκπαιδευτικού

Eπίθεση ευρωπαικών γαλέρων σε Τουρκικό καραμουσάλι τον 16ο αιώνα

Ο 16ος αιώνας υπήρξε μια κρίσιμη περίοδος για την Ανατολική Μεσόγειο, καθώς οι δυνάμεις της περιοχής συγκρούστηκαν και διαπραγματεύτηκαν για τον έλεγχο εμπορικών οδών, εδαφών και στρατηγικών πόρων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην περιοχή, ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Ισπανία και η Βενετία, προσπαθούσαν να περιορίσουν την επιρροή της.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό την ηγεσία του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (1520-1566), εδραίωσε την κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο. Μέσω στρατιωτικών επιτυχιών και διπλωματικών συμφωνιών, οι Οθωμανοί κατέλαβαν καίρια σημεία, όπως η Ρόδος (1522), η Κύπρος (1571), και ενίσχυσαν την παρουσία τους στη Βόρεια Αφρική. Η ναυμαχία της Πρέβεζας το 1538 αποτέλεσε σημαντικό ορόσημο, εδραιώνοντας την οθωμανική κυριαρχία στη θάλασσα (Hess, 1970).
Οι Οθωμανοί χρησιμοποίησαν την Ανατολική Μεσόγειο ως βάση για περαιτέρω επεκτατικές κινήσεις, ενώ ανέπτυξαν ένα δίκτυο εμπορίου που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της αυτοκρατορίας. Η στρατηγική τοποθεσία περιοχών όπως η Κωνσταντινούπολη επέτρεψε στους Οθωμανούς να ελέγχουν τους διαδρόμους μεταξύ Ανατολής και Δύσης (Imber, 2002).
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις
Η Ισπανία και η Βενετία ήταν οι κύριοι αντίπαλοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Βενετία, ως εμπορική δημοκρατία, είχε έντονο ενδιαφέρον για τη διατήρηση των εμπορικών οδών και των λιμανιών της. Οι συγκρούσεις μεταξύ Βενετίας και Οθωμανών, όπως ο Τέταρτος Βενετοτουρκικός Πόλεμος (1570-1573), είχαν τεράστιες επιπτώσεις για την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή (Setton, 1984).
Η ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 ήταν καθοριστική. Παρότι οι χριστιανικές δυνάμεις, υπό την Ιερή Συμμαχία, πέτυχαν σημαντική νίκη εναντίον του οθωμανικού στόλου, η νίκη αυτή δεν άλλαξε δραστικά την κυριαρχία των Οθωμανών στην Ανατολική Μεσόγειο (Crowley, 2008).
Θρησκευτικές και πολιτισμικές συγκρούσεις
Ο 16ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από έντονες θρησκευτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, οι οποίες αντικατόπτριζαν την ευρύτερη σύγκρουση πολιτισμών. Οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία ως εργαλείο ενοποίησης των κατακτημένων λαών, ενώ οι χριστιανικές δυνάμεις παρουσίαζαν τους πολέμους ως ιερές σταυροφορίες (Finkel, 2006).
Παρά τις συγκρούσεις, η Ανατολική Μεσόγειος υπήρξε και χώρος ανταλλαγής πολιτιστικών και οικονομικών ιδεών. Οι εμπορικοί δρόμοι που διέσχιζαν τη Μεσόγειο συνέδεαν τη Δυτική Ευρώπη με την Ανατολή, ενισχύοντας την αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών λαών και θρησκειών (Braudel, 1995).
Συμπερασματικά η πολιτική κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τον 16ο αιώνα ήταν αποτέλεσμα σύνθετων γεωπολιτικών, θρησκευτικών και οικονομικών παραγόντων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάφερε να κυριαρχήσει στην περιοχή, αλλά οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Βενετία και η Ισπανία, αντιστάθηκαν με σθένος. Οι συγκρούσεις αυτές, αν και συχνά βίαιες, διαμόρφωσαν τη γεωπολιτική πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου για τους επόμενους αιώνες.
Μέσα σε αυτό το σύνθετο γεωπολιτικό πλαίσιο ακλούθησαν και τα παρακάτω γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα στα τέλη του 1581. Τρεις Ισπανικές γαλέρες οι οποίες βρίσκονταν μεταξύ Μάνης και Κυθήρων είχαν επιδοθεί σε επιθέσεις (κούρσους) εναντίον Τουρκικών μικρών εμπορικών πλοίων τα οποία ονομάζονταν καραμουσαλί. Το περιστατικό που περιγράφεται στα παρακάτω έγγραφα αναφέρεται στην επίθεση των γαλέρων αυτών σε ένα τουρκικό πλοίο ωστόσο οι ίδιες γαλέρες είχαν επιτεθεί σε άλλα τρία 20 ημέρες πριν (Πλουμίδης ΓΣ, 2000).

ΕΓΓΡΑΦΟ 1ο (Μετάφραση από Ιταλικά)

Το παρακάτω έγγραφο το αποστέλλει ο Βενετός Προβλεπτής των Κυθήρων στον Βαίλο (πρέσβη) της Βενετίας στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να τον ενημερώσει για τα γενόμενα στο στενό του Κάβο Μαλέα. Ο Προβλεπτής του τονίζει την άγνοια του για την ύπαρξη και δράση των Ισπανών στον θαλάσσιο χώρο της νότιας Πελοποννήσου.

«Εξοχότατε και εξαιρετικά αξιοσέβαστε κύριε,
Κατά τις περασμένες ημέρες, κατά την επίσκεψή μας στο νησί, όπως είναι το σύνηθες, επισκεφθήκαμε επίσης τον Άγιο Νικόλαο στον Αυλέμονα, όπως προβλέπεται. Εκεί βρήκαμε μια γαλέρα γαλλική και δύο τουρκικά καραμουσάλια. Το ένα ήταν μικρό, συνήθως χρησιμοποιούμενο για τη μεταφορά σιτηρών στα Χανιά, ενώ το άλλο ήταν μεγάλο και ερχόταν από την Κορώνη φορτωμένο με λάδι για την Κωνσταντινούπολη. Καθώς δεν έφεραν πιστοποιητικό υγείας, δεν τους επιτρέψαμε να κάνουν στάση και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για να ολοκληρώσουμε την επιθεώρησή μας.
Δύο ημέρες μετά, τα εν λόγω καραμουσάλια αναχώρησαν τη νύχτα από το λιμάνι του Αγίου Νικολάου όπου βρίσκονταν. Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν τρεις γαλέρες σε αυτά τα νερά, τις οποίες δεν γνωρίζαμε ποιας προέλευσης ήταν. Σε απόσταση περίπου 15 μιλίων από το νησί, κοντά στο Καομάλιο, οι γαλέρες κατέλαβαν τα καραμουσάλια. Οι Τούρκοι που βρίσκονταν στο μεγάλο καραμουσάλι διέφυγαν με τη βάρκα τους προς το Καομάλιο.
Σχετικά με αυτό, σήμερα λάβαμε επιστολή, ημερομηνίας 11 τρέχοντος μηνός, από τον καδή της Μονεμβασιάς, στην οποία παραπονείται ότι, ενώ γνωρίζαμε για τις γαλέρες, δεν προειδοποιήσαμε τα καραμουσάλια και, εξαιτίας αυτού, οι γαλέρες έφυγαν από το νησί μας και προέβησαν στην εν λόγω αιχμαλωσία. Αυτό όμως είναι αντίθετο με την αλήθεια, διότι το περιστατικό συνέβη όπως περιγράφεται παραπάνω και όχι διαφορετικά. Εμείς δεν φέρουμε καμία ευθύνη καθώς δεν γνωρίζαμε τίποτα.
Για αυτό, ενημέρωσα επίσης τους εξοχότατους άρχοντες της Κρήτης. Θέλησα, επίσης, να ενημερώσω την Εξοχότητά σας, ώστε αν προκύψει οτιδήποτε σχετικό με το γεγονός αυτό, όπως συνέβη, να γνωρίζετε σχετικά.

Από τα Κύθηρα, 13 Οκτωβρίου 1581
Γερόνιμο Καπέλλο, Προβλεπτής και Καπετάνιος

Στην πίσω όψη: Προς τον εξοχότατο κύριο Πάολο Κονταρίνι, Μπαΐλο στην Κωνσταντινούπολη.

ΕΓΓΡΑΦΟ 2ο (Μετάφραση από Ιταλικά)

Για το ίδιο περιστατικό ένα μήνα μετά περίπου από τα γεγονότα ο Τούρκος Καδής (δικαστής) της Μονεμβασιάς απευθυνόμενος στον Βενετό Προβλεπτή των Κυθήρων διερωτάται για την πραγματική εξέλιξη των γεγονότων προκειμένου να δώσει και εκείνος αναλυτική αναφορά στην Κωνσταντινούπολη.

«Μεγαλοπρεπέστατε, εξοχότατε, σοφότατε και υπερλαμπρότατε κύριε Προβλεπτά και Καστελάνο του νησιού των Κυθήρων, χαιρετισμούς με κάθε οφειλόμενη και αρμόζουσα ευλάβεια.
Η παρούσα επιστολή μου είναι για να σας ενημερώσω ότι προσήλθαν ενώπιόν μου, ενώ καθόμουν στον τόπο που μου αρμόζει… μερικοί μουσουλμάνοι, εν μέρει από την Κορώνη, εν μέρει από την Κωνσταντινούπολη και άλλοι από διάφορα μέρη. Αυτοί δήλωσαν ότι ταξίδευαν με ένα καραμουσάλι που φόρτωναν στην Κορώνη με λάδι και άλλα αγαθά για να κατευθυνθούν στην Κωνσταντινούπολη. Λόγω κακοκαιρίας, ήρθαν στο λιμάνι σας, που ονομάζεται Αυλέμονας, και ότι η Εξοχότητά σας εισήλθε στο καραμουσάλι και τους είπε ότι πριν από 20 ημέρες τρεις ισπανικές γαλέρες είχαν αιχμαλωτίσει μερικά τουρκικά καραμουσάλια, αλλά προς το παρόν είχαν φύγει και δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Με βάση τα λόγια της Εξοχότητάς σας, αυτοί αναχώρησαν τη νύχτα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Όμως το πρωί, όταν οι εν λόγω γαλέρες βγήκαν από το νησί σας, κατέλαβαν το καραμουσάλι με το φορτίο του. Εκείνοι εισήλθαν στη βάρκα τους, διέφυγαν και έφτασαν εδώ. Μου ζήτησαν μια επιστολή για να την παραδώσουν στην Πύλη του ευτυχέστατου Μεγάλου Κυρίου, που να είναι πολλά τα χρόνια του. Δεν ήθελα να τους δώσω τέτοια επιστολή, όπως ισχυρίστηκαν, καθώς είμαστε γείτονες. Τους είπα ότι θα γράψω στην Εξοχότητά σας για να μάθω την αλήθεια για το πώς έχουν τα πράγματα και ότι τότε δεν θα διστάσω να πω την αλήθεια. Γράφω, λοιπόν, για αυτόν τον λόγο στην Εξοχότητά σας, για να μάθω από εσάς την αλήθεια, καθώς φαίνεται ότι οι γαλέρες αυτές έβγαιναν από τον τόπο σας και αιχμαλώτισαν τα πλοία, όπως έκαναν με τέσσερα καραμουσάλια, ένα από τα οποία ανήκε στον γιο του Καπιγλίμπαση, ο οποίος κατευθυνόταν στην Αραβία για να καλέσει τους Πασάδες στον γάμο του Γαληνότατου Κυρίου.
Τώρα είναι ανάγκη να δώσουμε αναφορά για αυτό το καραμουσάλι, όπως μας ζητήθηκε. Εάν γνωρίζατε εκ των προτέρων ότι οι κουρσάροι βρίσκονταν στον τόπο σας και δεν μας το αναφέρατε, αν τους δώσατε προμήθειες ή αν δεν γνωρίζατε πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα ή τι έκαναν και αν οι γαλέρες βρίσκονταν εκεί, δώστε μας πληροφορίες με τις επιστολές σας. Έτσι θα μπορέσουμε κι εμείς να γράψουμε την αλήθεια.
Αναμένουμε την απάντηση της Εξοχότητάς σας με αυτή τη βάρκα, καθώς αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ για να παραλάβουν την επιστολή. Τίποτε άλλο, να είναι πολλά τα χρόνια σας.
Ο Μεγάλος Καδής της Μονεμβασιάς και της πρώην Μάνης».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί η προσπάθεια με διπλωματικό τρόπο του Τούρκου Καδή να μάθει τι έχει συμβεί στην πραγματικότητα χωρίς να προσβάλει ή να έρθει σε αντιπαράθεση με τον Βενετό Προβλεπτή των Κυθήρων. Ο όρος «γείτονες» που χρησιμοποιεί στο έγγραφο του αναγνωρίζει την έννοια του συνόρου και φυσικά των εμπορικών, πολιτικών και κοινωνικών συναλλαγών που την περίοδο εκείνη δεν ήθελε καμιά από τις δύο δυνάμεις να διαρραγούν. Παράλληλα τον ενημερώνει ότι απευθύνεται σε εκείνον για να μάθει την αλήθεια πριν απυθυνθεί στον Σουλτάνο.
Τέλος ενδιαφέρον παρουσιάζει η υπογραφή του Τούρκου Καδή με τον όρο «της πρώην Μάνης». Πιθανότατα με την φράση αυτή δηλώνει ότι η Μάνη έστω και «θεωρητικά» υπαγόταν νομικά στην επαρχία της Μονεμβασιάς την περίοδο εκείνη καθώς στην περιοχή της δεν υφίστατο πρακτικά Τουρκική εξουσία στις οικονομικές ή κοινωνικές συναλλαγές ή αντιδικίες των κατοίκων σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο. Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι μόλις μια δεκαετία πριν μέχρι τον Ιούλιο του 1570 το κάστρο του Πόρτο Κάγιο λειτουργούσε κανονικά έχοντας ενεργή τουρκική φρουρά με τον ανάλογο Αγά. Είναι πιθανό τότε να είχε οριστεί και ο ανάλογος Καδής που εν τέλει τέθηκε στην Μονεμβασιά μετά την κατάληψη του κάστρου από τους Μανιάτες και Βενετούς. (Τσικνάκη, 2012).

Σημειώσεις 

Ο καδής είναι ιεροδίκης που δικάζει με βάση το θρησκευτικό νόμο (σαρία), ενώ ασκεί επίσης εξωδικαστικές λειτουργίες, όπως η διαμεσολάβηση, η κηδεμονία επί ορφανών και ανηλίκων, καθώς και η εποπτεία και ο έλεγχος των δημοσίων έργων. Η λέξη «καδής» προέρχεται από ένα αραβικό ρήμα που σημαίνει να «κρίνει» ή να «αποφασίσει».
Καραμουσάλι s. m. [από το τουρκ. qarāmussāl, μέσω το γρ. mod.]. – Είδος ιστιοφόρου, για φορτίο, που χαρακτηρίζεται από ψηλό κάστρο πρύμνης, που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι από τον 13ο έως 17ο αιώνα.

Χάρτης των Κυθήρων του 1574. Διακρίνεται το λιμάνι του Αγίου Νικολάου και η Ελαφόνησος. Ενδιαφέρον αποτελεί ότι σε διάφορους χάρτες της εποχής αναγράφεται λάθος ο Κάβο Μαλέας ως κάβος της Μάνης.

Πηγές

• Braudel, F. (1995). The Mediterranean and the Mediterranean World in the Age of Philip II (Vol. 1). HarperCollins.
• Crowley, R. (2008). Empires of the Sea: The Siege of Malta, the Battle of Lepanto, and the Contest for the Center of the World. Random House.
• Finkel, C. (2006). Osman’s Dream: The History of the Ottoman Empire. Basic Books.
• Hess, A. C. (1970). «The Evolution of the Ottoman Seaborne Empire in the Age of the Oceanic Discoveries, 1453-1525.» The American Historical Review, 75(7), 1892-1919.
• Imber, C. (2002). The Ottoman Empire, 1300-1650: The Structure of Power. Palgrave Macmillan.
• Setton, K. M. (1984). The Papacy and the Levant (1204-1571), Volume IV: The Sixteenth Century. The American Philosophical Society.
• Πλουμίδης ΓΣ. (2000). Περιστατικά Πειρατικής Λείας τέλη 16ου αιώνα, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
• Τσικνάκη Γ. Κ. (2012). Το φρούριο του πόρτο Κάγιο στην Μάνη, Λακωνικαί Σπουδαί, τόμος 20, Αθήνα.
• Biblioteca Riccardiana, Ricc. 1978, ERASMO MAGNO DA VELLETRI, Imprese delle galere toscane, Sec. XVI fine-XVII inizi (1597-1616), Assalto ad un caramussale turco, c. 129r, http://www.istitutodatini.it/biblio/images/it/riccard/1978/dida/129r.htm
• B. Hallaq, Wael (2009). An Introduction to Islamic law. Oxford University Press. σελίδες 175–6. ISBN 9780521678735
• Online Dictionary, Institute of the Italian Encyclopedia founded by Giovanni Treccani, caramussale, https://www.treccani.it/vocabolario/caramussale/
• https://nwcartographic.com/products/greece-cerigo

https://maniatika.

26 Ιουλίου 1822 “Σπεύσατε στα Δερβενάκια”

Του Ιωάννη Μιχαλακάκου
εκπαιδευτικού

Μάχη στα Δερβενάκια - καλλιτεχνική απεικόνιση από το Greek Herald

Μια από τις σημαντικότερες μάχες τις σύγχρονης ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας, με σοβαρό αντίκτυπο στα γεωπολιτικά γεγονότα, ήταν η νίκη των Ελλήνων στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του 1822.
Μετά από την τελική ήττα και τον θάνατο του Αλή Πασά, οι οθωμανικές δυνάμεις υπό τον Χουρσίτ πασά, οι οποίες είχαν σταθμεύσει στη Λάρισα (μεγάλο οθωμανικό στρατιωτικό κέντρο της εποχής), κινήθηκαν νότια, για να αντιμετωπίσουν την ελληνική επανάσταση με ισχυρότατο εκστρατευτικό σώμα. Επικεφαλής του εκστρατευτικού σώματος ήταν ο Μαχμούτ Πασάς ή αλλιώς Δράμαλης καθώς είχε γεννηθεί στην Δράμα.
Το στρατιωτικό αυτό σώμα αποτελούνταν από πυροβόλα, 24.000 πεζούς και ιππικό καθώς και 6.000 βοηθητικό – υποστηρικτικό προσωπικό. Μαζί με τον Δράμαλη θα εκστράτευαν και πλήθος μπέηδων και αγάδων από την Μακεδονία, την Αλβανία, την Ήπειρο, την Θεσσαλία και την Θράκη όπως ο Ζίχναλή Χασάν Πασάς, ο πρώην Μέγας Βεζίρης Τοπάλ ή Σεΐντ Αλή Πασάς, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Ερήπ Αχμέτ Πασάς, ο Χασάν Κασάμπασης, ο Τσαρκατζή Αλή Πασάς, ο Μόραλη Αλή Πασάς, ο Δελή ή Ντελή Αχμέτ, ο Δελήμπασης κ.ά. Αποστολή του ήταν να καταστείλει την ελληνική επανάσταση η οποία είχε εδραιωθει πάνω από ένα έτος στην Πελοπόννησο και να αναλάβει καθήκοντα του Μόρα – Βαλεσή (διοικητού του Μοριά).
Κατά την διάρκεια της καθόδου του στον Μοριά, ο Δράμαλης έσπερνε τον φόβο και τον πανικό.
Στα τέλη Ιουνίου φθάνει στο Ζητούνι (Λαμία) ενώ την 1η Ιουλίου πυρπολεί την Θήβα.
Παρακάμπτει την Ακρόπολη των Αθηνών όπου φυλασσόταν από 500 άνδρες και προχωρεί προς την Πελοπόννησο. Κανείς από τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς δεν στάθηκε να τον πολεμήσει.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος μάλιστα έγραψε στην κυβέρνηση:
“Σας στέλω 30.000 Τούρκους για να μονοιάσετε. Κάμετέ τους ότι θέλετε. Εγώ υπόσχομαι να μην αφήσω άλλους να περάσουν και αναλαμβάνω τον Σερασκέρ Χουρσίτ πασά.”
Σκοπός του Δράμαλη ήταν να τρομοκρατεί με τις μεθόδους βίας και με τον όγκο του στρατού του, ο οποίος έμοιαζε με ανθρώπινο ποτάμι να τροφοδοτεί τον πανικό. Στις 5 Ιουλίου φθάνει στην Κόρινθο ενώ στις 7 την καταλαμβάνει αμαχητί καθώς ο φρούραρχος της Αχιλλέας Θεοδωρίδης την εγκατέλειψε. Έπειτα ορμητικά και με ισχυρή αυτοπεποίθηση εφόσον κανείς δεν είχε σταθεί στο διάβα του εισέβαλε στην κοιλάδα του Άργους. Εκεί προκειμένου να τρομοκρατήσει τον τοπικό πληθυσμό και να περάσει αμαχητί δια της βίας στην υποταγή του προέβη σε ωμότητες και σφαγές.
“ένθα έμενον άταφα και όζοντα πτώματα γονέων, και αδελφών, συγγενών και φίλων, άλλα μεν εστημένα όρθια εντός των ληνών και έχοντα παρά τους πόδας τας κεφαλάς, άλλα εις τους τοίχους όρθια επίσης και επί των τοίχων αι κεφαλαί με εξωρυγμένους τους οφθαλμούς, και άλλα ερριμένα το εν επί του άλλου εις το μέσον των οδών, τα πλείστα ακέφαλα…”Σε αυτή την δύσκολη στιγμή για τον τόπο και τον λαό της Πελοποννήσου έπρεπε να παρθούν και γενναίες αποφάσεις καθώς ακόμα και η κυβέρνηση από φόβο της σύλληψης διέφυγε σε πλοία. Την 10η Ιουλίου του 1822 στον Αχλαδόκαμπο, στο Χάνι του Αγά πασά, έγινε πολεμικό συμβούλιο, στο οποίο έλαβαν μέρος οι: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Δημήτριος Υψηλάντης, Αρχιμανδρίτης Φλέσσας, Πάνος Κολοκοτρώνης, Διονύσιος Ευμορφόπουλος, τα παιδιά του Πέτρου Μαυρομιχάλη, Γιωργάκης και Ιωάννης, καθώς και οι Λακεδαιμόνιοι Παναγιώτης Κρεββατάς, Αντώνιος Κουμουστιώτης, Πέτρος Αναγνωστόπουλος (Μπαρμπιτσιώτης), Ανδρέας και Θεόδωρος Ζαχαρόπουλος.
Εκεί αποφασίστηκαν τα εξής:Φύλαξη των πηγών νερού και καίριων σημείων ώστε ο Δράμαλης να απομονωθεί στον Αργολικό κάμπο. Παράλληλα δηλητηρίαζαν με νεκρά ζώα άλλες πηγές ώστε ο στρατός να μην έχει πρόσβαση σε νερό.
Καύση και δέσμευση όλων των σιτηρών και ζώων της Αργολίδας (καμένη γη) προκειμένου ο στρατός του Δράμαλη να περιοριστεί και να δεινοπαθήσει από την πείνα.
Αιφνιδιαστική κατάληψη του παλαιού κάστρου του Άργους με ισχυρή και αξιόμαχη δύναμη προκειμένου να οδηγήσει σε κωλυσιεργία και καταπόνηση των στρατευμάτων του.
Το παραπάνω σχέδιο τέθηκε άμεσα σε εφαρμογή. Κάηκαν εκτεταμένες εκτάσεις γης προκειμένου το οθωμανικό ιππικό να μην έχει τίποτα να φάει.
Παράλληλα απομακρύνθηκαν όλα τα ζώα από την περιοχή με αποτέλεσμα το στράτευμα να πεινάσει. Επιπλέον πολλά πηγάδια στην περιοχή του Άργους δηλητηριάστηκαν ενώ άλλα φυλάσσονταν επιμελώς με αποτέλεσμα η παροχή νερού στο στράτευμα να είναι ελλιπής και να εξαπλωθούν ασθένειες.
Κίνηση υψηλής στρατιωτικής σημασίας ωστόσο ήταν η κατάληψη του παλαιού κάστρου του Άργους (Λάρισα ονομαζόμενο).
Οι καπετάνιοι Αθανάσιος Καρύγιαννης, Πέτρος Μπαρμπιτσιώτης, Αντώνης Κουμουστιώτης, Θεόδωρος Ζαχαρόπουλος με Λάκωνες καθώς και ο Γιώργος και Ιωάννης Μαυρομιχάλης, Ηλίας Σαλαφατίνος με Μανιάτες και ο Πάνος Κολοκοτρώνης με Αρκάδες, συνολικής δύναμης 700 ανδρών κατέλαβαν το φρούριο. Το εγχείρημα ήταν επίφοβο και για αυτό θεωρήθηκε σπουδαίο. Η δύναμη που ανέβηκε στο φρούριο ήταν ιδιαίτερα αξιόμαχη για αυτό και άντεξε στην πολιορκία των επόμενων ημερών προκαλώντας ιδιαίτερες φθορές στα σουλτανικά στρατεύματα που προσπαθούσαν μάταια να καταλάβουν την θέση του κάστρου. Μόνο λόγω έλλειψης τροφοδοσίας και κυρίως νερού αποφασίστηκε η εγκατάλειψη του κάστρου. Στις 22 και 23 του μηνός ο Κολοκοτρώνης, έπειτα από γόνιμη επανεκτίμηση, εφαρμόζει γενικευμένη επίθεση, «ολοτρόγυρα», όπως ο ίδιος λέει, σε μία προσπάθεια να φθάσουν οι ελληνικές δυνάμεις ως τα τείχη. Οι πολιορκούμενοι, αφού έκαναν «φανό», αξιοποίησαν την ευκαιρία και εξήλθαν επιτυγχάνοντας να διασπάσουν τον κλοιό και να ενωθούν τις πρωινές ώρες με τους επιτιθέμενους. Το σχέδιο φθοράς είχε στεφθεί με επιτυχία.
Οι Τούρκοι βρήκαν ένα άδειο κάστρο.
Τις αμέσως επόμενες μέρες στο πολεμικό συμβούλιο που ακολούθησε υπήρξε διχογνωμία των επαναστατών για το πως θα αντιδράσει ο Δράμαλης. Οι Μανιάτες και αρκετοί άλλοι Πελοποννήσιοι θεώρησαν πως θα προστρέξει για βοήθεια στην Τρίπολη και άρα εκεί έπρεπε να δοθεί το βάρος της αμύνης. Ο Κολοκοτρώνης ωστόσο θεωρούσε πως ο Δράμαλης θα κινηθεί προς τον Ισθμό της Κορίνθου προκειμένου να δεχθεί τροφοδοσία από τον στόλο. Σε μια θυελλώδη διαφωνία που ακολούθησε τα στρατεύματα των επαναστατών τράβηξαν χωριστές διαδρομές. Μέρος των Μανιατών ακολούθησε τον Κολοκοτρώνη όπως ο Γαλάνης Κουμουνδουράκης, ο Χριστόδουλος Καπετανάκης, ο Μούρτζινος, Γιατράκος κ.ά.
Βασικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη ήταν ο αποκλεισμός του θηριώδους αλλά καταπονημένου στρατού του Δράμαλη στα Δερβενάκια και η τελική εξόντωση του. Μόλις επιβεβαίωσε ότι ο στρατός του εχθρού κινείται προς την Κόρινθο αιτήθηκε και εγκρίθηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία διαταγή άμεσης και υποχρεωτικής στρατολόγησης. Το προτότυπο της διαταγής φυλάσεται στο μουσείο Μπενάκη.

το πρωτότυπο της διαταγής της Πελοποννησιακής Γερουσίας

Η Πελοποννησιακή [Γερουσία]

Προς τους υπεφόρους προκρίτους κ΄ άπαντας […] Ζάτουνας, Ατσιχ[όλου], Μπέλεσι, έως άσπρα σπίτια κ΄ Σέρβου, κ΄ όλων των χωρίων Λιοδώ[ρας]

Ιδού αποστέλεται ο Κάπος Παρασκευάς Κολιόπ[ου]λος δια να συνάξη στρατιώτας από […] χρόνων μέχρι 60, όλοι εις τον πόλεμον με όπλα, με ξύλα, με πέτρας, κ΄ μ’ ό,τι άλλο φθοροποιόν εις τον εχθρόν, διότι εχαθήκαμε. Διατάττεσθε λοιπόν όλοι οι Χριστιανοί να εκκινήσετε εις τα Δερβένια δια την υπεράσπισιν της Πατρίδας. Προσέξατε μη παρακούσετε διότι ο ρηθείς Καπετάνιος έχει το πληρεξούσιον να καίει οσπίτια και να τιμωρεί τους απειθείς και λειποτάκτας. Πράξατε αφεύκτως ως διατάττεσθε.

‍Την 7 Ιουλίου 1822
Τρίπο[λη]

Κολοκοτρώνης
Δημητράκης Πλαπούτας

‍Υπογραφές Γερουσίας
Ασημάκης Φωτήλας Αντιπρόεδρος
Ιωάννης Γ. Οικονομίδης
Ηλίας Καράπαυλος
Δημήτριος Καλαμαριώτης[…]

Σφραγίδες:

Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ 1821, με σύμβολα τον σταυρό και τον αναγεννώμενο φοίνικα
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ, με σύμβολα τον σταυρό και την άγκυρα

Από την παραπάνω επιστολή προκύπτει η αποφασιστικότητα και η γενναιότητα ανθρώπων όπως ο Κολοκοτρώνης οι οποίοι γνώριζαν πως “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Είχαν βαθιά την πεποίθηση μέσα τους πως αν δεν ταρακουνήσουν ακόμα και με απειλές και με βία τον ραγιά θα παραμείνει ραγιάς χάνοντας το momentum της στιγμής. Τελικά μέσα από μεγάλες δυσκολίες μέσα σε 20 ημέρες συγκεντρώθηκε ένα πλήθος 2.500 ανδρών, ελλιπώς εξοπλισμένων, άμαθων και φοβισμένων στον πόλεμο ικανών όμως να προκαλέσουν πανικό στον εχθρό. Λίγο πριν την μάχη ο Κολοκοτρώνης ανέβηκε σε έναν λόφο και προκειμενου να εμψυχώσει τους άνδρες τους είπε:
“Σήμερα ο καθείς από εμάς θα καταδιώκη πολλούς, θα πάρητε λάφυρα πολλά και θησαυρούς του Αλή Πασιά θα τους μοιράζετε με το φέσι τα φλωριά, όπου τα έχουν οι Τούρκοι, είναι χρήματα χριστιανικά. Τα είχεν ο τύραννος της Ηπείρου παρμένα από τους αδελφούς μας. Ο Άγιος Θεός μας τα έστειλε και είναι κελεπούρι δικό μας. Αύριον αυτήν την στιγμήν θα σας ιδώ όλους με τ' άρματα των Τούρκων, με τ' άλογά τους, λαμπροφορεμένους με τα ρούχα τους. Ο Θεός είναι με ημάς να μή σας μέλλη τίποτε…”
Ο Γέρος του Μοριά αποδείχτηκε προφητικός. Στις 26 – 27 – 28 Ιουλίου του 1822 οι Οθωμανικές δυνάμεις δέχτηκαν ένα μπαράζ συντριπτικών ηττών με κύριους συντελεστές τον Δ. Υψηλάντη, τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά στα Δερβενάκια, στο Αγιονόρι και στον Άγιο Σώστη που με αποτέλεσμα πάνω από 3.000 νεκρούς για το Οθωμανικό στρατόπεδο και πλήρης αποδιοργάνωση του. Ο απόηχος της νίλας του Δράμαλη όπως έμεινε στην ιστορία η μεγαλύτερη ήττα του τουρκικού στρατού στην σύγχρονη στρατιωτική ιστορία είχε πολλαπλά οφέλη.
Οι Έλληνες αναθάρρησαν και απέκτησαν αυτοπεποίθηση, πλήθος λαφύρων και πολεμοφοδίων σε ελληνικά χέρια και εξασφάλισαν σε βάθος χρόνου ότι ο Μοριάς θα παρέμενε σε ελληνικά χέρια.

Γιαταγάνι του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη (λάφυρο) Μουσείο Μπενάκη

Πηγές

1. https://21objectsreveal.benaki.org/work/diatagi-tis-peloponisiakis-gerousias
2. Α. Βακαλόπουλος "Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821" Αθήναι 1971, σ. 206-212
3. Κ. Παπαρηγόπουλος "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" τ.7ος, σ.91-95
4. Σαμπατακάκη Μαρία, Γιαννόπουλος Νίκος, Ψωμάς Λάμπρος, Δεληγιάννης Περικλής, Δερβενάκια 1822 
5. Ο Κολοκοτρώνης εξοντώνει την στρατιά του Δράμαλη, περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, εκσόσεις Περισκόπιο 2009
6. Φωτάκου (Χρυσανθόπουλος Φώτιος) "Απομνημονεύματα για την Επανάσταση του 1821", Εκδόσεις Βεργίνα 1858
7. Κατσουλάκος Θεόδωρος, Η συμβολή των Λακεδαιμονίων στην προάσπιση της ακρόπολης του Άργους (Ιούλιος 1822), Αργολική Βιβλιοθήκη, 2010,
8. https://argolikivivliothiki.gr/2010/12/19/the-contribution-of-the-lacedaemonians-to-the-defense-of-the-argos-citadel/
9. https://greekherald.com.au/culture/history/this-day-greeks-claim-victory-over-ottomans-battle-dervenakia/

maniatika.wordpress.com/

Βρέθηκε ο τάφος του σωματοφύλακα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Πευκέστα; (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Και τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, που ήταν η ιερή και μυστηριώδης ασπίδα του Αχιλλέα;

Ας σταθούν όλοι στο ύψος τους…
Το θέμα είναι και εθνικό…


Του Γιώργου Λεκάκη

Ο μακεδονικός τάφος της Κρίσεως είναι ο τάφος του Πευκέστα

Μη γνωρίζοντας, έως τώρα, σε ποιον ανήκει, ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους που υπάρχουν γύρω από την αρχαία Μίεζα (*) της Ημαθίας, ελέγετο «Ο τάφος της Κρίσεως», διότι σε αυτόν εικονιζόταν ο νεκρός πολεμιστής να οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους Kριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ… Και έτσι ελέγετο έως τώρα…Μόνο, που, κατά πληροφορίες, ευρέθη το όνομα του νεκρού...
Και μάλιστα μαζί με τμήμα της ασπίδος του, η οποία ήταν η ασπίς του Αχιλλέως. Είναι γνωστό ότι την κρατούσε. Εάν, λοιπόν, ετάφη όντως και με αυτήν, την αυθεντική μυστηριώδη ασπίδα του Αχιλλέως, τότε βρισκόμαστε ενώπιον ενός σπουδαίου ευρήματος, του μόνου γνωστού έως τώρα εκ των χειρών του θεού Ηφαίστου, το μόνο θεϊκό χειροποίητο τεχνούργημα / κατασκεύασμα που θα έχει βρεθεί επί γης!!!
Και κάτι τέτοιο θα πρέπει να εξετασθεί διεπιστημονικώς, και όχι μόνον αρχαιολογικώς!..
(*) Θυμίζω ότι για την αναφερομένη από τα αρχαία χρόνια Μίεζα (ήδη από τον Πολύβιο ακόμη), αποφάνθηκε επιτροπή σοφών (με επί κεφαλής τον καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη!) ότι είναι... σλαβικό τοπωνύμιο, διότι καταλήγει σε... -ζα!!! Κι έτσι το χωριό Κοπανός, όπου βρέθηκε η σχολή του Αριστοτέλους, δεν μετονομάσθη σε Μίεζα...

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου.

Γράφει ο Α. Χοϊλούς:
«Και το όνομα αυτού, Πευκέστας»!!!
Πριν από δύο μήνες (περίπου) σας είχα πει ότι επισκέφθηκα τον Μακεδονικό Τάφο «Της Κρίσεως» στη Μίεζα[1] (κοντά στην Νάουσα). Εκείνη την ημέρα ήταν που πήρα την πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος τάφος ανήκει στον Πευκέστα. Σύμφωνα με τις τελευταίες, πρόσφατες, ανασκαφές που έγιναν στο δάπεδο του τάφου βρέθηκαν τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, στα οποία είναι χαραγμένο το όνομα του: Πευκέστας!
Ο Πευκέστας (4ος αιώνας) ήταν αξιωματικός στην υπηρεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας από τους σωματοφύλακες του, και ο μετέπειτα σατράπης της επαρχίας της Περσίας. Καταγόταν από τη Μίεζα κοντά στη σύγχρονη Νάουσα, το ίδιο μέρος όπου ο Αριστοτέλης είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγηση του Αλεξάνδρου και των υπόλοιπων νέων της Μακεδονικής αριστοκρατίας (σχολή του Αριστοτέλη). Είχε διακριθεί για τις πολεμικές του αρετές, καθώς ήταν το πρόσωπο το οποίο ο Αλέξανδρος επέλεξε να τον συνοδεύει στη μάχη, με την – ιερή - ασπίδα που είχε αποκτηθεί από τον ναό της Αθηνάς στη Τροία (πρόκειται για την ασπίδα του Αχιλλέα που έχει κατασκευάσει ο Θεός Ήφαιστος, και ο Όμηρος αφιερώνει 134 στίχους στην Ιλιάδα, ραψωδία Σ, για να την περιγράψει). Ήταν επίσης δίπλα στον Αλέξανδρο κατά την επίθεση φρουρίου το -325 της Ινδικής φυλής των Μαλλών, κατά την οποία ο Αλέξανδρος βρέθηκε κάποια στιγμή να έχει πηδήξει από τις επάλξεις μέσα στο αντίπαλο φρούριο μόνος του έναντι πλήθους αμυνομένων. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν πως η συμβολή του Πευκέστα ήταν ιδιαίτερα σημαντική ώστε να σωθεί η ζωή του Αλέξανδρου. Σε αυτή την περίπτωση ο Μέγας Αλέξανδρος τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο Πευκέστας τιμήθηκε με κάθε δυνατή τιμή από τον Αλέξανδρο, (επειδή τον έσωσε πέφτοντας από πάνω του, καλύπτοντας τον με την Ιερή Ασπίδα) ο οποίος τον έκανε πλέον και επίσημα έναν από τους σωματοφύλακες του, ρόλο που εποφθαλμιούσαν πολλοί Μακεδόνες αξιωματικοί. Κατά την επιστροφή του Αλέξανδρου στην Περσέπολη, απένειμε στον Πευκέστα την σημαντική σατραπεία της επαρχίας της Περσίας, καθώς και επιλέχθηκε ως ο πρώτος που του απονεμήθηκε χρυσό στέμμα, όπως σε όλους τους υπόλοιπους στρατιώτες που είχαν διακριθεί για τις υπηρεσίες τους.
Τώρα, το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:
Αν η ασπίδα που βρέθηκε στον συγκεκριμένο Μακεδονικό Τάφο (Της Κρίσεως) είναι η Ιερή Ασπίδα του Αχιλλέα με την οποία έσωσε τον Μέγα Αλέξανδρο στην μάχη των Μαλλών ο Πευκέστας; Διότι αν είναι όντως αυτή, (η ασπίδα) όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, θα πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο εύρημα που θα αποδεικνύει ότι, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια υπάγονται στα Ιστορικά γεγονότα και όχι στη Μυθολογία, όπως ισχυρίζονται κάποιοι πονηροί σήμερα.
Καθώς και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.
Περιμένω από τους αρχαιολόγους να σταθούν στο ύψος τους και σύντομα να ανακοινώσουν και επίσημα ότι ο τάφος ανήκει στον Πευκέστα τον Μιεζεύ.
Καθώς επίσης και την αλήθεια για την ασπίδα που βρέθηκε.

ΠΗΓΗ: Α. ΧΟΪΛΟΥΣ. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 25.8.2018.

Τι λέει το υπουργείο Πολιτισμού
για τον «Τάφο της Κρίσεως»

Από τους σημαντικότερους και καλύτερα διατηρημένους μακεδονικούς τάφους, που έχουν έλθει στο φως μέχρι σήμερα, είναι αυτός ''της Κρίσεως'', ένα από τα ταφικά μνημεία της αρχαίας Μίεζας, που είχαν κατασκευασθεί στην πορεία του αρχαίου δρόμου που ένωνε την πόλη με την πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, την Πέλλα.
Οφείλει την ονομασία του στη μοναδική για την αρχαία τέχνη ζωγραφική παράσταση που τον διακοσμεί και έχει ως θέμα την κρίση του νεκρού.
Χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι π.Χ. και ξεχωρίζει ανάμεσα στους μακεδονικούς τάφους για τις μνημειώδεις διαστάσεις του και την επιβλητική του πρόσοψη.
Το μνημείο ανήκει στον τύπο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου με καμαρωτή στέγη και καλυπτόταν με χωμάτινο τύμβο που είχε ύψος 1,50 μ. και διάμετρο 10 μ. Η πρόσοψή του είναι διώροφη, συνδυάζει το δωρικό με τον ιωνικό ρυθμό και δίνει την εντύπωση αρχαίου διώροφου κτηρίου με αετωματική επίστεψη. Ο ''πρώτος όροφος'' είναι δωρικού ρυθμού με τέσσερις ημικίονες (τετράστυλο πρόπυλο με παραστάδες στις άκρες), επάνω στους οποίους στηρίζεται το δωρικό γείσο.
Αποτελείται από τρίγλυφα και 11 μετόπες, που διατηρούν τμηματικά την πολυχρωμία τους και διακοσμούνται με ένα πολύ γνωστό θέμα, την αναμέτρηση των Κενταύρων με τους Λαπίθες.

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...

Ταινία με σταγόνες και γραπτή ζώνη με άνθη και έλικες διαχωρίζουν τις μετόπες από την ιωνική ζωφόρο που ακολουθεί. Το θέμα του διακόσμου της είναι κάποια μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι μορφές που τη συνθέτουν είναι ανάγλυφες (stucco).
Πάνω από το γείσο αναπτύσσεται ο ''δεύτερος όροφος'' της πρόσοψης. Αποτελείται από έξι μικρούς ιωνικούς ημικίονες με ύψος 1,46 μ., ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν διαστήματα διαμορφωμένα ως ψευδόθυρες. Το αέτωμα πρέπει να διέθετε γραπτή διακόσμηση, όπως προκύπτει από διάφορα θραύσματα που έχουν έλθει στο φως. Ανάμεσα στις ακραίες παραστάδες και στους δωρικούς ημικίονες, που πλαισιώνουν τη θύρα, υπάρχουν τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες, οι οποίοι αποτελούν ενιαία σύνθεση που απεικονίζει τη σκηνή της κρίσης του νεκρού.
Ο νεκρός πολεμιστής οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους κριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ, θέμα εξαιρετικά σπάνιο στην εικονογραφία, αλλά γνωστό από τον πλατωνικό διάλογο ''Γοργίας''.

Ο ψυχοπομπός Ερμής με το κηρύκειό του,
οδηγεί την ψυχή του νεκρού (Πευκέστα;)
στους κριτές, Ραδάμανθυ και Αιακό...
Μια από τις παραστάσεις του Τάφου της Κρίσης, στα Λευκάδια Ημαθίας...

Από τον τρόπο απόδοσης των μορφών προκύπτει ότι δύο ζωγράφοι συμμετείχαν στη διακόσμηση του τάφου. Ο προθάλαμος, αν και δεν έχει ανασκαφεί πλήρως, φαίνεται ότι δεν διέθετε γραπτές παραστάσεις. Αντίθετα, ο νεκρικός θάλαμος με την αρχιτεκτονική διάρθρωση των τοίχων θυμίζει έντονα τις εσωτερικές όψεις σπιτιών της Πέλλας και της Δήλου. Διαθέτει τοιχοβάτη, κυρίως τοίχο, παραστάδες στις γωνίες, θριγκό και καμαρωτή στέγη. Βαθύ γαλάζιο, κόκκινο και λευκό είναι τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στο θάλαμο, ενώ ιωνικά κυμάτια, ρόδακες και ταινίες διακοσμούν τα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη.
Ο τάφος της Κρίσεως εντοπίσθηκε τυχαία το 1954 κατά τις εργασίες διάνοιξης επαρχιακού δρόμου και ανασκάφηκε από τον καθηγητή Φώτιο Πέτσα κατά τα έτη 1954-1964. Είχε υποστεί σοβαρές φθορές ήδη από την αρχαιότητα, τόσο στην καμάρα του προθαλάμου όσο και στην πρόσοψη. Εργασίες συντήρησης των κονιαμάτων και δομικής αποκατάστασης της πρόσοψης έγιναν το 1998, παράλληλα με ανασκαφή από τη Λ. Στεφανή, ενώ σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο ανάδειξης του μνημείου, που προβλέπει και νέα πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες.

ΠΗΓΗ: Ε. Ψαρρά, αρχαιολόγος. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 25.8.2018.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
[1] Σ.σ.: Για την ακρίβεια, ο τάφος είναι στο χωριό Λευκάδια, στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Μίεζας, όπου ήταν η Σχολή του Αριστοτέλους, όπου φοίτησαν ο Αλέξανδρος και τα άλλα πριγκηπόπουλα της Μακεδονίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ το β΄ μέρος του άρθρου, ΕΔΩ.


.arxeion-politismou.gr/

Ο σωματοφύλακας του Μ. Αλεξάνδρου, Πευκέστας ο Μιεζεύς, είναι ο νεκρός του Τάφου της Κρίσεως!!! (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Στα Λευκάδια της Ημαθίας

Του καθηγητού Μανώλη Βαλσαμίδη
για το ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους στα Λευκάδια Ημαθίας.
Έτσι όπως έπεφτε το φως τελετουργικά και σημειολογικά επάνω του,
την ώρα που μπήκαμε μέσα... Μαγεία!
Φωτ.: Γ. Λεκάκης

Μετά την τυχαία εύρεση του Τάφου της Κρίσεως, το 1954, ο τάφος ανασκάφθηκε από τον Φώτη Πέτσα, καθηγητή αργότερα στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων στα χρόνια 1954-1964.
Ο Πέτσας έσκαψε με επιμέλεια τον νεκρικό θάλαμο και τον δημοσίευσε (1966).
Με ευθύνη του υπουργείου έγινε και το στέγαστρό του.
Ο Πέτσας άφησε χωρίς αποχωμάτωση τον προθάλαμο και σωστά, γιατί στήριζε τη διώροφη πρόσοψη του τάφου.

Ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους, στα Λευκάδια Ημαθίας.
Η πινακίδα του υπ. Πολιτισμού λέει απλώς: "Μακεδονικός τάφος"...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Μετά τον Πέτσα ο τάφος δοκιμάστηκε από τις καιρικές συνθήκες και τα υπόγεια νερά που κάθε χειμώνα «ανέβαιναν». Έγιναν κάποιες συζητήσεις για ανάγκη αναστήλωσης του μνημείου, ανεπιτυχείς και το μνημείο αφέθηκε στην τύχη του.
Είπαν κάποιοι «αρμόδιοι» ότι το μνημείο ήταν καταδικασμένο να καταρρεύσει. Ανέλαβα την ευθύνη και κατέθεσα μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου στην εισαγγελία της Βέροιας.
Στήριξε την προσπάθειά μου η Δικαιοσύνη, ο Τύπος, τα ΜΜΕ, ο κ. Χαρδαβέλας έκανε ειδική εκπομπή. Πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και απλοί πολίτες από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδος, οι Ναουσαίοι των Αθηνών και Έλληνες του εξωτερικού συνέδραμαν την προσπάθεια διάσωσης του μνημείου.

Το εσωτερικό ενός εξ αυτών.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Πρωθυπουργός τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου έστειλε μήνυμα στον υπουργό επί του Πολιτισμού (ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν στην Αίγυπτο με το διπλωματικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε από την ανασκαφή της Σίουα από την φίλη κ. Λ. Σουβαλτζή) να γυρίσει αμέσως. «Εδώ μας βάλανε φωτιά!», του είπε.

Ο αρχαίος μακεδονικός Τάφος της Κρίσεως
(αναπαράσταση της προσόψεώς του) στα Λευκάδια Ημαθίας.

Με την επίσκεψη του Μικρούτσικου και τις εντολές του πρωθυπουργού άλλαξε η κατάσταση. Ορίσθηκε υπεύθυνος της αναστήλωσης ο αναστηλωτής της Ακροπόλεως, ο κ. Ζάμπας, που, αφού μελέτησε το μνημείο ανέλαβε την αναστήλωσή του. Ο κ. Ζάμπας έφερε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία το έργο του σε μικρότερο της προθεσμίας χρόνο. Η πρόσοψη του μνημείου κατέβηκε και ανέβηκε με διαφορά κάποιων χιλιοστών με όλα τα επιστημονικά δεδομένα για τις αναστηλώσεις, ενώ οι τοιχογραφίες του νεκρού, του ψυχοπομπού Ερμή και των κριτών του Άδη, Αιακού και Ραδάμανθυ, αποκολλήθηκαν και πήγαν για συντήρηση.
Είναι άξιοι επαίνων οι αναστηλωτές.
Εύγε στον κ. Ζάμπα και στο λαμπρό συνεργείο των αναστηλωτών που έφερε μαζί του!

Ο αρχαίος μακεδονικός "Τάφος των Ανθεμίων".
Σε ποιον να ανήκει άρα γε;
Φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ημαθίας.

Με την αναστήλωση δόθηκε καιρός και η αρχαιολογική περιφέρεια με προϊσταμένη την κ. Ακαμάτη οργάνωσε την ανασκαφή και του προθαλάμου του τάφου.
Πολλά τα ευρήματα. Εγγίζουμε τον μύθο, όπως έγραψα σε σχετική αναφορά μου.

Ένας από τους αρχαίους μακεδονικούς τάφους των Λευκαδίων,
κατά την περίοδο των εργασιών αναστήλωσης και συντήρησής του.
Ό,τι μπόρεσα να διακρίνω από μια χαραμάδα...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Τα Λευκάδια είναι ακριβώς δίπλα στην Μίεζα, όπου ήταν η Σχολή του Αριστοτέλους...

Η Σχολή του Αριστοτέλους έχει βρεθεί, στο χωριό που νυν λέγεται Κοπανός Ημαθίας, ακριβώς κάτω από την Νάουσα,
και που πρέπει κάποτε να μετονομασθεί Μίεζα!
Τι ενδοξότερον! Τι μοναδικότερον!
Η Αρχαιολογική Υπηρεσία το επιβεβαιώνει με πινακίδα...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Ό,τι απέμεινε από την ενδοξότερη αρχαία Σχολή της Μακεδονίας, στην Μίεζα...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Η Βρύση του Αριστοτέλους, αφιερωμένη στον μεγάλο δάσκαλο,
με το μακεδονικό αστέρι.
Στα Λευκάδια, δίπλα στους μακεδονικούς τάφους των μαθητών του...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Ακολουθεί το άρθρο του κ. Βαλσαμίδη, από το περ. ΝΙΑΟΥΣΤΑ, του 1995:

Μια τέτοια Σχολή, ένα τέτοιο αυτοκρατορικό πνευματικό κέντρο,
δεν θα μπορούσε να μην έχει θέατρο!
Το αρχαίο θέατρο της Μίεζας εντοπίσθηκε μεταξύ Κοπανού και Λευκαδίων.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Το ίδιο θέατρο, μετά την αποκατάστασή του...
Φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ημαθίας.

Το "μακεδονικό αστέρι",
σε τοιχογραφία στον αρχαίο τάφο Λύσωνος και Καλλικλή, του 2ου π.Χ. αιώνα,
πάντα στα Λευκάδια Ημαθίας.

Από τις σπουδαίες αρχαιολογικές εργασίες
ενός των αρχαίων μακεδονικών τάφων στα Λευκάδια.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Από τις σπουδαίες αρχαιολογικές εργασίες
ενός των αρχαίων μακεδονικών τάφων στα Λευκάδια.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Ένας άλλος, από τους αρχαίους μακεδονικούς τάφους της Μίεζας,
στα Λευκάδια Ημαθίας πάντα,
λέγεται (...ακόμη χειρότερα...) Τάφος του Κινχ / Kinch,
από το όνομα του... Γερμανού αρχαιολόγου που τον ανακάλυψε!!!
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Στην Σχολή του Αριστοτέλους στην Μίεζα Ημαθίας.
Σε πιάνει δέος και μόνο να σκεφτείς πως, ίσως,
μέσα σε ένα από αυτά τα σπήλαια,
ίσως κοιμήθηκε ή δίδαξε ο Αριστοτέλης,
ή κοιμήθηκε και διδάχθηκε ο Μ. Αλέξανδρος
και τα άλλα πριγκηπόπουλα της Μακεδονίας!
Κι όμως, αυτό το μέρος, δεν έχουμε καταφέρει να το κάνουμε
παγκόσμιο προσκύνημα!
Ντροπή και αίσχος!
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Τέλος, να υπενθυμίσω, ότι στην Βέρροια (< φέρω + ροή) κατοικούσε η Πευκαστική ή Πευκαστηκή φυλή των Μακεδόνων (Πευκεστοί, Πευκετοί), ενώ εκτός από τον Πευκέστα, αναφέρονται και άλλα σχετικά με το πεύκο ονόματα στην περιοχή, όπως Πευκόλαος, Έπευκτος, κλπ. μάλλον των Ηρακλειδών, εκ του Πευκέα Ηρακλή.

Βλ. επίσης και:
Γουναροπούλου Λ. - Χατζοπούλου Μ. Β. "Επιγραφές της Κάτω Μακεδονίας".
Ζάλιου Χρ. "Παραδοσιακοί χοροί και έθιμα Νάουσας".

Λεκάκη Γ. «Νάουσα, η ηρωική πόλις» έκδ. «Primus» Θεσσαλονίκης, 2002.

Η γύρω περιοχή είναι γεμάτη λόφους-τύμβους (μακεδονικές τούμπες),
που περιμένουν στωικά να αποκαλύψουν τα μυστικά τους...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Μήπως, γύρω-γύρω από την αρχαία Σχολή της Μίεζας είναι θαμμένοι ή έχουν κενοτάφιο / μνημείο / τύμβο (τούμπα), ο Αριστοτέλης και όλοι οι Μακεδόνες μαθητές του, και του Μ. Αλεξάνρου συμπεριλαμβανομένου;

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκη "Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις".




ΔΙΑΒΑΣΤΕ το α΄ μέρος του άρθρου, ΕΔΩ.

arxeion-politismou.gr/

Μάθημα Ιστορίας και της Αλήθειας

Το αξιοθαύμαστο της Ιστορίας είναι, το ό,τι αυτή είναι η μόνη που συνδέει ενέργειες, γεγονότα και δραστηριότητες των ανθρώπων. «Μη παίρνετε εις τα σοβαρά αυτούς τους ανιστόρητους, που προκαλούν με την αγνωσία τους». Εις την ζωή ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα οφείλει σε όλα αυτά μία έντιμη απάντηση, η οποία είναι καλύτερη απο μια αποτυχία. Αναφέρομαι τώρα εις τους Ρωμαίους, μία φυλετική βάρβαρη πολεμική οντότητα της Κεντρικής Ιταλίας, χωρίς ουδεμία Πνευματική και Πολιτιστική Παρακαταθήκη. Για αυτό μισούσαν τους ‘Ελληνες και τους άλλους Λαούς και Πολιτισμούς. Και οι οποίοι ήδη απο τον 5ο π. Χ. αιώνα άρχισαν να καπηλεύονται και να καταχρούνται τους Μύθους, ιδέες, έννοιες,, την Ιστορία και Πολιτισμό των Ελλήνων. Και εν συνεχεία «μεταλαμπάδευσαν» αυτόν εις την Ευρώπη ως καραμέλα, σε «Ελληνο-ρωμαϊκό Πολιτισμό»!. Απο πού έως που «αυτός ο πρωτόγνωρος αρραβώνας μεταξύ Πολιτισμού και Βαρβαρότητας», κάτι το ανάλογο και αντίστοιχο το οποίο δεν υπάρχει εις την Παγκόσμια Ιστορία (ίδε Σελίδα 2/δ. και Σελίδα 3.). Ποίοι οι Ρωμαίοι, οι οποίοι με την πρώτη τους εμφάνισή εις την Ιστορία, δεν είχαν ουδεμία πνευματική και πολιτιστική παρακαταθήκη, όπως τότε πριν οι επί 3 χιλιετίες Ελληνες, και οι οποίοι Ρωμαίοι ήσαν/είναι Εχθροί και Πολέμιοι των Ελλήνων, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αλλά και άλλων Λαών. Ετσι οι βάρβαροι Ρωμαίοι χρησιμοποιούντες ως Μανδύα τον «Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό» μεταλαμπάδευσαν την βαρβαρότητά τους και εις τους Ευρωπαίους, και αργότερα όλοι μαζί ξεχύθηκαν και στράφηκαν κατά της Ανθρωπότητας, καταληστεύοντας και καταστρέφοντας σε όλες τις Ηπείρους Λαούς και Πολιτισμούς (ίδε: Σελίδες 3-4). Διότι άλλο είναι Πολιτισμός και άλλο Πολιτική! Εξ ού και η εχθρική και βάρβαρη συμπεριφορά αυτών απέναντι της Ελλάδος και η υπέρ της βάρβαρης Τουρκίας ανέκαθεν πολύ φιλική στάση αυτών, καθότι ισχύει η ρήση:«ο όμοιος πάντα τον όμοιό του αναζητεί»!

Ο Πολιτισμός είναι όμως το γνώρισμα, η δημιουργία, τα έργα, η διαχρονική και αναλλοίωτη ταυτότητα κάθε Λαού. Τα τραγικό και όλως λυπηρό, σε όλα αυτά που θα διαβάσετε, είναι ότι σήμερα απουσιάζει αυτή η αντίδραση της Πνευματικής και Πολιτικής Ηγεσίας της Πατρίδος μας!

Σας γράφω όλως σχηματικά τα κάτωθι:
1 Αληθινοί ιδρυτές της Ρώμης, που σημαίνει ανδρεία, ψυχική δύναμη, ήσαν μετά την πτώση της Τροίας ο Αινείας και οι ήρωες αυτής, και όχι οι Ρωμαίοι, οι μεγαλύτεροι λαφειρολόγοι και καταστραφείς της Αρχαιότητας, οι οποίοι 700 χρόνια αργότερα κατασκεύασαν και ευφαντάστηκαν τον Ψευδο-Μύθο του Ρέμους και Ρωμύλου(Remus-Romulus).

2. Οι Ρωμαίο-Λατίνοι κατέστρεψαν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το πρώτο και μεγαλύτερο εις την Παγκόσμια Ιστορία Κέντρο Γνώσης, και όχι οι Άραβες. Η καταστροφή έγινε μεταξύ του 1ου και 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν η εμφάνιση, η παρουσία και η δραστηριότητα των Ρωμαίων άρχισε να γίνεται έντονη, αλλά και πολύ επιζήμια.

3. Οι Ρωμαίοι μισούσαν τους ‘Ελληνες

α. Μετά την νίκη των Ρωμαίων εις την Πύδνα (26.Ιουνίου 168 π. Χ.), εις τους Φιλίππους (2/3.Οκτ.42 π. Χ.) και την Ναυμαχία του Ακτίου(2.Σεπτ.31 π. Χ.), μετέφεραν οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι και μεγαλύτεροι Κλεπταποδόχοι και Αρχαιοκάπηλοι της Ανθρωπότητας, χιλιάδες έργα τέχνης και γνώσης εις την Ρώμη (λίγο μετά και εις τα Υπόγεια του Βατικανού!), όπου είναι κρυμμένα και αδημοσίευτα. χιλιάδες ανεκτίμητοι θησαυροί. Υποτίθεται και ένα παρόμοιο ακριβές αντίγραφο του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, το οποίο βρέθηκε αρχάς του 19ου αιώνος, και το οποίο τότε «πήγαινε» και αυτό για την Ρώμη»!.Ιστορικώς όμως είναι επίσης αδιαμφισβήτητο, ότι η ανάδειξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται μόνο εις τις διχόνοιες και αναπόφευκτες ήττες των Ελλήνων.

β. Μετά τις προαναφερθείσες ήττες των Ελλήνων, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες «υπηρέτησαν ως Σκλάβοι/δάσκαλοι» εις την Ρώμη και μετέφεραν εκεί την γνώση και την σοφία των Ελλήνων. Πρότερο οι Ρωμαίοι ήσαν μόνο μια στρατιωτική πόλις της Κεντρικής Ιταλίας, η οποία στράφηκε εναντίον όλων των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, αλλά αργότερα και κατά της Ηπειρωτικής Ελλάδος και εναντίον όλων των πνευματικώς πολύ αναπτυγμένων Αποικιών του Ελληνικού Κόσμου. Δεν είχαν ουδέν πνευματικό επίπεδο και παρακαταθήκη, δηλαδή κανένα Πολιτισμό όπως π.χ. ήδη τότε επι πολλές χιλιετίες οι Ελληνες. Απο πού έως πού οι «Ρωμαίοι Φιλόσοφοι Σενέκα, Βιργίλιος και Πλίνιος κ.α.», οι οποίοι χωρίς ουδεμία παρακαταθήκη ήρθαν αίφνης απο το πουθενά, ευθύς μετά τις μάχες της Πύδνας, των Φιλίππων και του Ακτίου. Όταν ήδη τότε οι Ρωμαίοι ισχυρίζονταν, ότι «αυτοί νίκησαν τους ‘Ελληνες με τα όπλα τους, και οι Έλληνες νίκησαν αυτούς με το πνεύμα και την σοφία τους»!
Θα έχετε επίσης ακούσει, ότι και εις την σύγχρονη εποχή, γόνοι πολλών εύπορων, που σπουδάζουν εις τα διάφορα με διεθνές κύρος Πανεπιστήμια του Κόσμου, αποκτούνε Ακαδημαϊκούς Τίτλους με εργασίες που γράφουν Καθηγητές έναντι αμοιβής ή επειδή οι γονείς είναι χορηγοί των Πανεπιστημίων! Γνωρίζω π.χ. πρώην Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος πήρε το Τίτλο του Διδάκτορα (Dr.) χάρις εις την βοήθεια ενός Έλληνα και πολύ γνωστού εις την Ελλάδα Συνταγματολόγου καθηγητού, που δίδασκε τότε εις το Πανεπιστήμιο της Βόννης. Ένα δημοσίευμα που προκάλεσε τότε εις την Γερμανία μεγάλη αίσθηση εις τους αναγνώστες!

γ. Μετά την πρώτη ρήξη και την μεταφορά απο τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης 11.Μαϊου 330 μ Χ.) της νέας πρωτεύουσας εις το Βυζάντιο, η Ρώμη π.χ. ο Πάπας Αυτής μετα βδελυγμίας αναφέρονταν εις την Ανατολική Ρώμη (Ost-Rom), και όχι εις την Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, που σημαίνει Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Εκ του λόγου αυτού αποκαλούσαν αυτή Ανατολική Ρώμη και Ρωμιούς, και όχι Βυζάντιο και ‘Ελληνες.

δ. Εις όλες τις εκφάνσεις των τότε «Διανοούμενων και Ιστορικών» της Ευρώπης αποφεύγονταν συστηματικά η άμεση αναφορά εις τους Ελληνες και τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι ότι και εις την δεκαετία του ’60 υπήρχαν ακόμη εκατοντάδες Γυμνάσια εις τις Χώρες της Κεντρικές Ευρώπης, που ονομάζονταν «ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΑΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ», τα οποία ήσαν υπό τον Έλεγχο του Κυριάρχου της Ευρώπης και Πάπα της Ρώμης. Ιστορικώς μια πρωτοφανής νοθεία της Ιστορίας και του Πολιτισμού. Προς τι λοιπόν η πρόσθεση «ΡΩΜΑΙΚΑ», αφού πηγή της Γνώσης ήσαν μόνο οι Ελληνες και ο Ελληνικός Πολιτισμός! Διότι δεν υπάρχει εις την Παγκόσμια Ιστορία ένας «Ελληνο-ρωμαϊκός Πολιτισμός» ή π.χ. «Ελληνο-αιγυπτιακός Πολιτισμός» ή «Ελληνο-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Ελληνο-βαβυλώνιος Πολιτισμός» και τανάπαλιν κ.λπ., αλλά ούτε και ένας π.χ. «Κινεζικό-αιγυπτιακός Πολιτισμός» ή «Ινδικό-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Ιαπωνικό-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Σουμερικό-αιγυπτιακός Πολιτισμός» και ούτω καθεξής. Δηλαδή μία σύμπτυξη/αρραβώνας Πολιτισμών, καθότι κάθε Λαός είναι δημιουργός ενός Πολιτισμού που έχει δικό του γνώρισμα και δική του ταυτότητα, εξέλιξη, ανάδειξη, πορεία και αδιαμφισβήτητη θέση εις την Παγκόσμια Ιστορία και Πολιτισμό. Μάλιστα τότε μου είχε προταθεί να διδάξω σε ένα απο αυτά τα «Ελληνο-ρωμαϊκά Γυμνάσια» εις την Κολωνία (κοντά εις την Βόννη!), αλλά δεν αποδέχθηκα την πρόταση, διότι είχα ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες μου για την τελική επιστροφή εις την Πατρίδα μας.

ε. Η όποια αλλαγή εις την Ευρώπη οφείλεται πρώτα εις τους υποταγμένους ‘Ελληνες της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, και εν συνεχεία εις τους Άραβες, οι οποίοι μετά την κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου (709 μ. Χ.) απο τον Ταρίκ και εν συνεχεία την Ιδρυση των εκεί Χαλιφάτων, μετέφεραν τον Ελληνικό Πολιτισμό εις την Ευρώπη, και οι οποίοι ήσαν γνώστες της Αρχαίας Γνώσης και Σοφίας των Ελλήνων. Δηλαδή αυτό το Ισλαμο-αραβικό Σχήμα προκάλεσε την Αναγέννηση εις την Ευρώπη και όχι οι Ρωμαίοι. Βέβαια μετά την πρώτη πτώση του Βυζαντίου (1204) εις τους Ρωμαιο-Λατίνους/Φράγκους και την καταλήστευση όλων των θησαυρών αυτού (Βιβλιογραφία, Έργων Τέχνης κ.α.) και εν συνεχεία λίγο πριν απο την τελική πτώση εις τους Οθωμανούς (1453), με την φυγή χιλιάδων Ελλήνων διανοούμενων του Βυζαντίου προς την Ιταλία και την Ευρώπη, επιταχύνθηκε τότε η Αναγεννησιακή Τάση εις την Ευρώπη! Τότε έχουμε την ανακάλυψη και ανάδειξη της σημασίας του Ελληνικού Πολιτισμού, τότε έχουμε την γέννηση και ανάδειξη γνωστών Ευρωπαίων Διανοούμενων και Επιστημόνων.
ζ. Και συμπληρώνω εις την παράγραφο ε. :
Ο Γάλλος Συγγραφέας Sylvain Gouguenheim (γεν. το 1960) Καθηγητής της Μεσαιωνικής Ιστορίας, με το Βιβλίο του «Ο Αριστοτέλης εις το Μον-Σαιν Μισέλ» με τον εύγλωττο υπότιτλο: «Οι Ελληνικές ρίζες της Χριστιανικής Ευρώπης», περιγράφει την Χρονική Περίοδο 7ο έως 12ο αιώνα. Ένα έργο το οποίο προκάλεσε όμως πολλές αντιδράσεις εις την Ευρώπη! Κατανοητό σε μία Ευρώπη την οποία, επι εκατονταετηρίδες, εξαπατούσε η Ρώμη, ο Πάπας και η Καθολική Εκκλησία. Και η οποία Ρώμη και ο Πάπας αποκαλούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία Ανατολική Ρώμη, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και δεν επέτρεπε εις τους Ελληνες να αποκαλούνται Έλληνες, αλλά Ρωμιοί!
4. Η αφύπνιση των Λαών. Σε ποιους λοιπόν οφείλει τις ελληνικές ρίζες της η Χριστιανική Ευρώπη; Εις τους Άραβες Χριστιανούς, εις τους Άραβες Μουσουλμάνους, εις τον Αβερρόη, τον Μουσουλμάνο μελετητή του Αριστοτέλη εις τον 12ο αιώνα, ή ακόμη και εις τους ευρωπαίους μοναχούς. Ποιοι άνοιξαν τον δρόμο εις την Ευρώπη για την Αναγέννηση; Και η Αναγέννηση άνθησε έτσι ξαφνικά εις την Ευρώπη ή μήπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ νωρίτερα, τον 9ο αιώνα, είχε προηγηθεί η αφύπνιση των λαών που αποτελούσαν τη Μεγάλη Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου; Τότε δηλαδή που ο Αυτοκράτορας ενεθάρρυνε τη μελέτη των Ελληνικών Γραμμάτων και ήδη εις τα μοναστήρια αυτής, μιας περιόδου όπου είχε αρχίσει η αντιγραφή αρχαίων και ιερών χειρογράφων που προετοίμασαν το έδαφος για την Αναγέννηση,
α. Η Θεοφανώ και ο Γερμανός Αυτοκράτορας Οθων Β’ 

Οι Φράγκοι και οι Γερμανοί/Σάξονες, εν συνεχεία κοινώς Αγγλοσάξονες, όμως είχαν και έχουν πολύ συγκεκριμένες προκαταλήψεις απέναντι εις τους Έλληνες και το Βυζάντιο. Ιδιαίτερα όταν η βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ παντρεύτηκε (972) τον Γερμανό Αυτοκράτορα Οθωνα Β΄, την οποία Θεοφανώ εχθρεύονταν όμως οι Φράγκοι. Τότε έχουμε την ανόρθωση της Παποσύνης (Πάπας Ιωάννης ΙΓ (965-972), όπου Θεολογικοί Κύκλοι των Γερμανών Ηγεμόνων και Ευγενών έθεσαν εφεξής υπό την ηγεμονία και επιρροή τους την Ρώμη, τους Πάπες και την Παποσύνη και έτσι προκάλεσαν με το Filioque και το Μεγάλο Σχίσμα (1054). Η διαμάχη δηλαδή απο «ποίον προέρχεται το Άγιο Πνεύμα, απο τον Θεό Πατέρα ή τον Θεό Πατέρα και τον Υιό»; Εκτοτε και μέχρις σήμερα δεν άλλαξε όμως η στάση τους κατά των Ελλήνων, του Ελληνισμού και της Ορθοδoξίας!
β. Η ήττα του Βυζαντίου απο τους Οθωμανούς εις το Μαντζικέρτ 26.Αυγ.1071. Είναι μία συνέπεια της Έχθρας και θανάσιμου Μίσους των Ρωμαίο-Λατίνων, των Φράγκων και Αγγλοσαξόνων, οι οποίοι μετά το Μεγάλο Σχίσμα (1054) και μόλις 16 χρόνια μετά (1071) στράφηκαν ευθέως κατά του Βυζαντίου, ενισχύοντας και ενθαρρύνοντας τους Σελτζούκους/Τούρκους κατά του Βυζαντίου. Και έπεται η συνέχεια: μόλις 25 χρόνια αργότερα, το 1096, με την Α’ Σταυροφορία έχουμε την λεηλασία των χωρών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Είκοσι (20) «Σταυροφορίες λεηλασιών, καταστροφών και βαρβαρότητας» ακολούθησαν μεταξύ του 11ου και 15ου αιώνα. Με τις βαρβαρότητες κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Λαών αυτής.
γ. Η αρχή της Αποικιοκρατίας και «η λεηλασία της ανθρωπότητας» με τις βαρβαρότητες και φρικαλεότητες εις βάρος των Λαών, το μεγαλύτερο εις την Παγκόσμια Ιστορία σκλαβοπάζαρο πολλών εκατομμυρίων Αφρικανών, και την καταστροφή σε όλη την υφήλιο πολλών Παραδόσεων και Πολιτισμών.
Μετά την πτώση της αβοήθητης απο τους Ρωμαιο/Λατίνους/Φράγκους κ.α. Κωνσταντινούπολης (1453), έχουμε μόλις 39 χρόνια αργότερα (1492) την αρχή της Αποικιοκρατίας με τις λεηλασίες και βαρβαρότητες κατά της Ανθρωπότητας με τον Χριστόφορο Κολόμπο. Το 1499-1500 ο Αμέρικο Βεσπούτσι. Το 1520 ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος. Το 1650 οι Ολλανδοί εις την Αφρική και την Αμερικανική Ήπειρο και λίγο μετά οι Βέλγοι και άλλοι Ευρωπαίοι. Να μη ξεχάσουμε και την «επιζήμια παρουσία των Φράγκων-Ρωμαιο-Λατίνων και εις την Ελλάδα»!
δ. Οι Ρωμαιο-Λατίνοι / Καθολική Εκκλησία(Παποσύνη)/Φράγκοι-Αγγλοσάξονες μισούσαν/μισούν τους Έλληνες, τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Σημειωτέο είναι, ότι κατά κοινή και γενική ομολογία των προαναφερθέντων, ούτε η Καθολική και Προτεσταντική Εκκλησία, αλλά ούτε και οι Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις με εξαίρεση μόνο εκείνων των ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ, συνέδραμαν τον Ελληνικό Λαό και την Ορθοδοξία εις τον απελευθερωτικό τους Αγώνα του 1821! Σε αυτό αναφερθήκαμε ήδη εις τις προηγούμενες παραγράφους Αλλά μισούσαν και μισούν και τους Εβραίους. Έπεται η επόμενη παράγραφος ε.
ε. Οι διωγμοί και η τιμωρία των Εβραίων εις την Ευρώπη
Ο Σταυρός είναι μία εφεύρεση των Ρωμαίων, ως ένα απο τα πολλά, αλλά έκτοτε και το πιο βασικό εργαλείο βασανισμού των ανθρώπων, άρα είναι συνώνυμο της απάνθρωπης και βάρβαρης συμπεριφοράς των Ρωμαίων. Η οποία βαρβαρότητα μεταλαμπαδεύθηκε εις τους Ευρωπαίους, οι οποίοι έγιναν όμοιοι των Ρωμαίων, με ιδιότητες και χαρακτηριστικά, που είναι π.χ. η πολύ μειωμένη ηθική και ευσυνειδησία εις την εφεξής συμπεριφορά αυτών απέναντι των άλλων Λαών και Πολιτισμών. Όμως με την Σταύρωση του Ιησού Χριστού, για την οποία ευθύνονται μόνο οι Ρωμαίοι, ευθύς μετά κατέστη ο Σταυρός το Σύμβολο της Χριστιανοσύνης. Αλλά είναι και το Σύμβολο των ανθρώπων, οι οποίοι εξαιτίας της αδικίας, της ένδειας, της δυστυχίας και βαρβαρότητας σταυρώνονται!
Μετά τους Διωγμούς και τα βασανιστήρια των Χριστιανών οι Ρωμαίοι στράφηκαν αργότερα και κατά των Εβραίων. Η Παποσύνη/Καθολική Εκκλησία δεν διαφέρει καθόλου ούτε απο τον Προτεσταντισμό(απο την λατινική λέξη: protestor:που σημαίνει «διακηρύττω την αντίθεσή μου, διαμαρτύρομαι») του Γερμανού Μοναχού του Μαρτίνου Λούθηρου (1483-1546), του Ηγέτη Μεταρρυθμιστή και Θεμελιωτή του Προτεσταντισμού, ο οποίος αποσπάσθηκε απο την Καθολική Εκκλησία εξαιτίας μόνο του Ηγεμονισμού και των Αυθαιρεσιών του Πάπα και της Ρώμης. Εκ του λόγου αυτού, ο Προτεσταντισμός ως Εκκλησία, δεν ηγείται απο Ανώτατο Ηγέτη! Η Παποσύνη όμως εξέθρεψε και το Μίσος κατά των Εβραίων, τους οποίους θεώρησε και ως «υπεύθυνους για την Σταύρωση του Ιησού Χριστού». Ενώ πραγματικοί υπεύθυνοι και ένοχοι ήσαν τότε μόνο η Ρώμη και οι Ρωμαίοι με την σύμπραξή αυτών με τη Φατρία των Φαρισαίων! Λίγο μετά ακολούθησε η εκδίωξη των Εβραίων απο την Πάτρια Γη, οι οποίοι μετοίκησαν σε διάφορες χώρες (Εβραίοι της Διασποράς!). Η «Κυρίαρχος της Ευρώπης Παποσύνη» για να τιμωρήσει όμως τους Εβραίους, ως δήθεν «υπευθύνους για την Σταύρωση του Ιησού Χριστού», απαγόρευσε εις τους Ηγεμόνες και Ευγενείς της Ευρώπης τον διορισμό των Εβραίων σε Δημόσιες Υπηρεσίες, τον Στρατό, την απονομή σε αυτούς τίτλων Ευγενών και την ενασχόληση αυτών σε μερικά επαγγέλματα. Για την επιβίωση τους, οι Εβραίοι εστράφησαν τότε σε διάφορους τομείς της μεταποίησης, του μικρεμπορίου, του δανεισμού χρημάτων, εν κατακλείδι της Οικονομίας. Έτσι με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν τον Έλεγχο της Οικονομίας και του Τραπεζικού Συστήματος! Ως συνέπεια της Οικονομικής Ισχύος τους, έχουμε και την απαρχή του μίσους και τους διωγμούς των Εβραίων σε διάφορες χώρες, όπως π.χ. το έτος 1492 εις την Ισπανία (τμήμα των οποίων κατέφυγε τότε π.χ. και εις την Θεσσαλονίκη). Λίγο αργότερα ακολούθησαν η Γαλλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Γερμανία και άλλες χώρες. Ετσι έχουμε και τον Αντισημιτισμό εις την Ευρώπη, αποκορύφωμα του οποίου ήταν η Γερμανία με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων!
Όμως οι Παραδόσεις των Λαών, οι Πολιτισμοί και η Ιστορία διδάσκουν. Η εξασφάλιση σήμερα της συνεχώς αυξανόμενης τάσης μερικών Ισχυρών των Οικονομιών του Πλανήτη, με την εμμονή αυτών εις την «ευτυχία και επιτυχία της στατιστικής των αριθμών», που ευθύνονται όμως για την τεράστια οικολογική καταστροφή, και η οποία καταστροφή συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, αλλά και εξαιτίας και της ασυνεννοησίας αυτών, μας θυμίζουν τον Πύργο της Βαβέλ, την Κιβωτό του Νώε, τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων. Καθότι όλοι αυτοί βλέπουν σήμερα μόνο το δένδρο και όχι το Δάσος που χάνεται. Εν τέλει επικείμενη είναι η αναπόφευκτη καταστροφή της ανθρωπότητας με την δυστυχία και τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αγαπητοί φίλοι, οι ανιστόρητοι και εθνομηδενιστές, όχι μόνον διχάζουν επι δεκαετίες τις κοινωνίες και τους Λαούς, και έτσι βλάπτουν και την Πατρίδα μας, αλλά ως ήδη γνωστό, οι ένοχοι δεν ανέχονται και ούτε καν την αλήθεια, απεναντίας είναι σφοδροί πολέμιοι και εχθροί αυτής. Ο Αριστοτέλης όμως είπε: «Το αληθές και το δίκαιο είναι απο το φύση πιο δυνατό απο το ψευδές και το άδικο». Ενώ ο Νίκος Καζαντζάκης είπε: «Το ψέμα είναι ανανδρία». Και ο Συντάκτης-αρθρογράφος ο οποίος δεν είναι ευθυνόφοβος, αλλά ευθύγραμμος, ευθύλογος και ετοιμόλογος προσθέτει:«Εις την απλότητα της ζωής ευρίσκεται ο πλούτος της γνώσης και της σοφίας. Η γνώση είναι η μόνη δύναμη που στρέφεται κατά της βαρβαρότητας, της αδικίας και του ψεύδους που καταστρέφουν την ανθρωπότητα. Για αυτό δεν ποιεί τιμή για τους λόγους ύπαρξής μας, όταν πολλοί αμφισβητούν και προσβάλλουν συστηματικά τον Πολιτισμό, την Ιστορία και τις Παραδόσεις των Λαών, το Πνεύμα, τις σκέψεις, τις ικανότητες και τις αγωνίες των άλλων».
Οι άνθρωποι αναζητούν όμως κάθε τόσο ένα άλλοθι για τα λάθη τους. Αποφεύγουν έτσι να σταθούν όρθιοι μπροστά εις τον καθρέπτη τους, διότι φοβούνται ό,τι αυτός θα σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια και θα τους πλακώσει. Αν για μερικούς είναι πολύ δύσκολο να παλεύεις συνεχώς με το ίδιο το αίμα και τα ιδανικά του.

Ο Πολιτισμός που παράγει Πνεύμα ήταν απο αρχαιοτάτων χρόνων η ανυπέρβλητη και αιώνια δύναμη των Ελλήνων, για αυτό οι Αρχαίοι Ελληνες απεχθάνονταν την βαρβαρότητα που παράγει μόνο πλούτο, ασύδοτη πλεονεξία και απληστία. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, σήμερα είναι όμηροι μιας κοινωνίας της βαρβαρότητας, της σιωπής, αδιαφορίας, ωχαδερφισμού και της βίας των βολεμένων.

Γεώργιος Εμ.Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο Συντάκτης κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη/Θράκη, τον Προμαχώνα της Ελλάδος. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις το Πανεπιστήμιο της Βόννης και Ιστορία και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια