ΟΥ Οχι ΤΙ κάτι ΔΑΝΟΣ εκ της γής
Απόψεις που πηγάζουν από την άλλη άγνωστη πλευρά
ΑΒΑ(ήβη)+ΤΑΡ(τάρταρα) <> ΒΙΟΣ(ζωή)+ΑΔΑΣ(άδης)
Aιώνια εναλλαγή, στην βιολογική αρμονία
Η άλλη θέση στην καθημερινότητα, τό επέκεινα, ή αλήθεια της φαντασίας.
Βουτιά στόν άπειρο και άυλο κόσμο τών ιδεών.
Υποβάθμιση του χρήματος (χξς') σε μέσο εξυπηρέτησης και όχι υπέρτατη ανάγκη.
Ατυχώς ονομάσθηκε Χρήμα (ότι χρειαζόμαστε)
και Νόμισμα (ότι θεσπίσθηκε σαν αξία)
Εξαπατήσαμε τό είναι μας, και Εκπέσαμε.

Επικοινωνία: utidanos@gmail.com

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αναλύσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αναλύσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

Η συντονισμένη αντεπίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ και η προσωρινή ήττα των Κινημάτων Κυριαρχίας σε ΗΠΑ και Βρετανία



Με τις Αμερικάνικες εκλογές φάνηκε πλέον ξεκάθαρα το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) να ξεμπερδεύει με τα κινήματα εθνικής κυριαρχίας ενάντια στη Νέα Διεθνή Τάξη της Παγκοσμιοποίησης, αφού ήδη εδώ και μήνες είχε ξεκινήσει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού ένας άτυπος εμφύλιος πόλεμος με την υποστήριξη της δήθεν αριστεράς με σκοπό τη συντριβή του Τραμπ.
Το σχέδιο αυτό της Υ/Ε, βέβαια, δεν αφορούσε μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά πρόκειται για συντονισμένη επίθεσή της σε όλα τα μέτωπα! Αυτό επιτυγχάνεται με τον συνδυασμό των παρακάτω:

α) Τον “προγραμματισμό” της εκλογικής συντριβής του Τραμπ. Όλο το κατεστημένο (δηλ. όλα τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου ακόμη και του Twitter το οποίο μπορεί να λογοκρίνει ακόμη και τον Πρόεδρο(!), καθώς και τη δικαιοσύνη, σώματα ασφαλείας κ.λπ.) ξεκίνησε, και τώρα ολοκλήρωσε, ένα τρομερό πόλεμο κατά του Τραμπ ως εκπροσώπου του κινήματος κυριαρχίας στις ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων κατά κόρον την επιστολική ψήφο, η οποία δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται πουθενά, πόσο μάλλον όταν γίνεται από το εξωτερικό, κι αυτό γιατί συντελεί στην καταστρατήγηση ακόμη και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».
Ιδιαίτερα μάλιστα στην Αμερική, που είναι μια καθαρά ταξική ψήφος, ως επί το πλείστον των πλούσιων Αμερικανών που κάνουν μπίζνες στο εξωτερικό, οι οποίοι ψήφισαν μονοκούκι τον εκλεκτό της Υ/Ε και της ψευτο-αριστεράς Μπάιντεν.
Και αυτό ενώ στις περισσότερες πολιτείες αναδείχθηκε νικητής ο Τράμπ, υποστηριζόμενος κυρίως από τα λαϊκά στρώματα ακόμα και στη Φλόριντα όπου οι μειονότητες (Μαύροι, Λατίνοι κ.λπ.) υποτίθεται ότι θα ψήφιζαν τους «αριστερούς προοδευτικούς» του Δημοκρατικού κόμματος, καταλαβαίνοντας όμως εν τέλει ποιο είναι το συμφέρον τους…

β) Το συνακόλουθο κυνηγητό του Brexit και των οπαδών του μέσα στη Κυβέρνηση Τζόνσον που κάλλιστα μπορεί να καταλήξει με μια οικονομική συμφωνία με την ΕΕ αντί για την πλήρη έξοδο από αυτήν χωρίς καμία συμφωνία, όπως ζητούσαν και είχαν σχεδόν επιβάλλει στις διαπραγματεύσεις οι οπαδοί του Μπρέξιτ μέσα στην κυβέρνηση, τους οποίους τώρα πέταξαν έξω.
Ουσιαστικά με αυτό το «ξεδόντιασμα» του Μπρέξιτ καταρρίφθηκαν τώρα τα αιτήματα των λαϊκών εργατικών στρωμάτων, με αποτέλεσμα να περνά απλά το Μπρέξιτ που ήθελε πάντα ένα τμήμα της βρετανικής ελίτ (όχι βέβαια η «Αριστερά» που με την υποστήριξη Δημοκρατικών στις ΗΠΑ δεν ήθελαν κανένα Μπρέξιτ!).

γ) Με το ουσιαστικό κλείδωμα των λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο στη Βρετανία, αλλά και στη Γαλλία (και επομένως των Κίτρινων Γιλέκων) και στην Ιταλία κ.λπ., χάρη στον (κάθε μέρα και πιο ύποπτο) κορωνοϊό, οπότε κάθε λαϊκή εξέγερση κατά της συντριβής των κινημάτων κυριαρχίας απορρίπτεται σχεδόν εξ ορισμού.

Έτσι, σήμερα, με την συντονισμένη αντεπίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ σε όλα τα μέτωπα (όπως ανέπτυξε ο Τάκης Φωτόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξη και όπως θα υποστηριχτεί αναλυτικότερα σε προσεχές άρθρο) ουσιαστικά φτάνουμε, δυστυχώς, σε μια ήττα αν όχι συντριβή των κινημάτων για την εθνική και οικονομική κυριαρχία για τα επόμενα 3-4 χρόνια.
Φυσικά ο αγώνας ενάντια στη Νέα Διεθνή Τάξη δεν κρίθηκε οριστικά και σίγουρα –ιδίως με την επερχόμενη πελώρια κρίση– αναμένεται μαζική η αντίδραση των λαών ενάντια στη συντονισμένη αυτή επίθεση της Υ/Ε, την οποία θα πληρώσουν πολύ ακριβά τόσο οι ελίτ όσο και η ήδη απομονωμένη από τα λαϊκά στρώματα «αριστερά».

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 16/11/2020

ΥΓ.
Η αποθράσυνση της ελληνικής ελίτ να απαγορεύσει τη συγκέντρωση για την ιστορική “17Νοέμβρη” δεν είναι άσχετη με τη γενική επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ εν εξελίξει που περιγράφουμε.
Μολονότι στην Ελλάδα ο κίνδυνος από τον κορωνοϊό είναι περισσότερο από υπαρκτός, ιδιαίτερα σήμερα, εντούτοις δεδομένου ότι η συγκέντρωση και η διαδήλωση γίνονται σε ανοικτούς χώρους θα μπορούσε απλά να γίνει έκκληση από τους οργανωτές για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας και ιδιαίτερα της χρήσης μάσκας οπότε ο κίνδυνος θα μειωνόταν στο ελάχιστο, ιδιαίτερα εάν οι οργανωτές και κυρίως οι διαδηλωτές οι ίδιοι θα πετούσαν έξω από τη διαδήλωση κάθε ξένο σώμα, από τους δήθεν “απείθαρχους” και άσχετους συνωμοσιολόγους που δεν καταλαβαίνουν την επικινδυνότητα του ιού μέχρι και τους κάθε λογής προβοκάτορες.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Ομολόγησε το έγκλημα η συμμορία δολοφόνων!



Αφού τσάκισαν τους Ελληνες, παραδέχονται επισήμως ότι εφάρμοσαν τη λάθος συνταγή
Το ΔΝΤ ομολογεί τώρα την καταστροφή που έφεραν τα Μνημόνια
Κρίση ειλικρίνειας και από τους Γερμανούς: φερθήκαμε άθλια και τους ταπεινώσαμε


Ρεπορτάζ
Γιώργος Χατζηδημητρίου

Δέκα χρόνια αφότου επέβαλε τα απάνθρωπα προγράμματά του στην Ελλάδα, βυθίζοντας τους Ελληνες σε μια πέρα από κάθε λογική λιτότητα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναγνωρίζει ότι έκανε λάθος.
Το ΔΝΤ, χωρίς βεβαίως να ζητήσει στοιχειωδώς συγγνώμη από τους καθημαγμένους Ελληνες, παραδέχεται με τραγική καθυστέρηση ότι μετέτρεψε την Ελλάδα σε πειραματόζωο και τώρα, διαπιστώνοντας εκ των υστέρων τα ολέθρια λάθη του, από τα οποία οι μοναδικοί κερδισμένοι ήταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που διασώθηκαν χάρη στις αιματηρές θυσίες των «ακαμάτηδων» Ελλήνων, αναθεωρεί τα προγράμματά του.
Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Ταμείου στην τελευταία του συνεδρίαση τα ξημερώματα της Τρίτης αναγνώρισε σοβαρές αστοχίες και παραλείψεις σε αρκετά προγράμματα του διεθνούς οργανισμού τα τελευταία χρόνια και αποφάσισε να αναπροσαρμόσει τον σχεδιασμό και τα προαπαιτούμενα που θέτει στις εισηγήσεις του.
Ειδικά για την Ελλάδα, τρία είναι τα βασικά λάθη που εντοπίζει:
• Οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
• Το πολύ μεγάλο βάρος που δόθηκε στη δημοσιονομική προσαρμογή.
• Η λανθασμένη προσέγγιση αναφορικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Αλλαγή προγράμματος
Αυτή η απροκάλυπτα κυνική ομολογία συνδυάζεται με την τραγικά καθυστερημένη απόφαση να προχωρήσει το Ταμείο σε αλλαγές στον σχεδιασμό των προγραμμάτων του, ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον σοβαρά λάθη που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, δέκα χρόνια αφότου οι στυγνοί τεχνοκράτες τύπου Τόμσεν και Βελκουλέσκου πήραν το πάνω χέρι, εξαιτίας της ανικανότητας των Ευρωπαίων «εταίρων» να διαχειριστούν την ελληνική κρίση.
Το Ταμείο αναγνωρίζει με καθυστέρηση ότι οι προβλέψεις των τεχνοκρατών του για την ανάπτυξη στην Ελλάδα ήταν υπερβολικά αισιόδοξες και ότι το σφάλμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υποτιμηθεί ο αντίκτυπος της δημοσιονομικής προσαρμογής στην πορεία του ΑΕΠ και του χρέους. Προσθέτει δε πως εάν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ, υπό τον Πόουλ Τόμσεν, είχαν κάνει πιο ρεαλιστικές προβλέψεις, το Ταμείο θα είχε θέσει την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ως βασική προϋπόθεση για να συμμετάσχει στο πρώτο Μνημόνιο.
Τα «γεράκια» της Ουάσινγκτον, που εφαρμόζουν την ίδια συνταγή σε κάθε πρόβλημα, αλλάζοντας απλώς τα ονόματα των χωρών όπου επεμβαίνουν, παραδέχονται ανερυθρίαστα πως η καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση του χρέους λειτούργησε ως επιχείρηση διάσωσης των τραπεζών της ευρωζώνης, οι οποίες διέθεταν σημαντικό στοκ ελληνικών ομολόγων. Υπενθυμίζεται πως από το 2011 έως τις αρχές του 2012 η χώρα μας αποπλήρωσε ομόλογα συνολικής αξίας 50 δισ. ευρώ, που βρίσκονταν στην πλειονότητα τους στα χαρτοφυλάκια ευρωπαϊκών τραπεζών.
Οι αναλυτές του Ταμείου υπογραμμίζουν ότι η αποτελεσματικότητα του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους που κατείχαν ιδιώτες και οι προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας υπονομεύτηκαν από την καθυστέρηση με την οποία έγινε το «κούρεμα». Το ΔΝΤ κρατά τα στελέχη του στο απυρόβλητο, ενώ την ίδια στιγμή ομολογεί ξεκάθαρα ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης των προγραμμάτων του, αναδεικνύοντας τα δυνητικά οφέλη από μια «στροφή προς τον ρεαλισμό, την προσοχή στη λεπτομέρεια, την προοδευτική εφαρμογή και τη φειδώ».

Η πικρή δικαίωση της «δημοκρατίας»
Η «δημοκρατία» από την πρώτη ημέρα της έκδοσής της υποστήριζε ότι τα Μνημόνια και η ισοπεδωτική λιτότητα ήταν η λάθος συνταγή που θα έφερνε μεγαλύτερη καταστροφή και θα βύθιζε τη χώρα βαθύτερα. Οι εξελίξεις δυστυχώς μας δικαίωσαν. Τώρα που ακόμα και οι δυνάστες της πατρίδας μας ομολογούν τα λάθη τους, τι έχουν άραγε να πουν όσοι υπερασπίστηκαν τα Μνημόνια και υποστήριξαν ότι ήταν αναγκαία; Πώς νιώθουν μεγαλοδημοσιογράφοι των συστημικών μέσων ενημέρωσης που προπαγάνδιζαν υπέρ της ραγδαίας φτωχοποίησης επειδή... έτσι μας άξιζε; Με ποιον τρόπο μπορούν να απολογηθούν μεγάλες εφημερίδες που συντάχθηκαν με τις γερμανικές εντολές;
Η «δημοκρατία» σε αυτή τη μαύρη μνημονιακή περίοδο ακολούθησε μοναχική πορεία, γι' αυτό πολλές φορές βρέθηκε απέναντι σε όλους. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη και μετά βεβαιότητας θα επαναληφθεί και στο μέλλον. Αυτή είναι, όμως, η ευθύνη του Τύπου. Να προειδοποιεί εγκαίρως, να αναλύει, να ενημερώνει υπεύθυνα και να «ξυπνά» τον λαό. Αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε για όλα τα θέματα. Ενα, όμως, είναι κρίσιμο: Να μην ξεχάσουμε ποιοι και πώς μας έφτασαν εδώ.

ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Τιμωρία θα υπάρξει για τους ενόχους;

Το ΔΝΤ και μέρος των γερμανικών media ομολογούν το έγκλημα εις βάρος των Ελλήνων. Παραδέχονται το «πείραμα» που έφερε καταστροφή και γι’ αυτό δεν θα επαναληφθεί σε άλλη χώρα. Την ίδια ώρα, όμως, διάφοροι πολιτικοί, πολιτικάντηδες και δημοσιογράφοι εξακολουθούν να φωνάζουν «βάστα, Σόιμπλε», θέλοντας να μας πείσουν ότι τα Μνημόνια ήταν σωστά! Αυτοί που συμμάχησαν με τον εχθρό και πανηγύριζαν για τη φτωχοποίηση σήμερα, αντί να κρύβονται, παριστάνουν τους «σοφούς».
Τέτοιο είναι το θράσος τους...
Οσο για τα καθυστερημένα «δάκρυα» του ΔΝΤ; Θυμίζουν τις τύψεις που νιώθει ο δολοφόνος μετά το έγκλημα. Ελα, όμως, που το κακό ήδη έγινε και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω... Το βεβαιώνουν οι χιλιάδες που καταστράφηκαν και, κυρίως, οι οικογένειες όσων δεν άντεξαν και αυτοκτόνησαν.
Η ομολογία του εγκλήματος έγινε, έστω καθυστερημένα.
Η τιμωρία ποια θα είναι; Δεν πρέπει να την απαιτήσουμε;

Δημήτρης Ριζούλης

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Μας εστιάζουν πάνω στους πολιτικούς. Ξεχνάμε όμως τα πραγματικά αφεντικά τής κοινωνίας.

Το 1% κάποιων Ελλήνων κατέχει το 57% του πλούτου της Ελλάδας, σύμφωνα με διεθνή έρευνα. Ξέρετε πόσοι είναι αυτοί που αποτελούν την άρχουσα οικονομική ελίτ; Δεν είναι 100-200 άτομα, όπως ίσως θα νόμιζε κάποιος, αλλά είναι 100.000 Έλληνες!!! οι οποίοι προφανώς δεν υπολογίζουν καθόλου τις έννοιες της πατρίδας και του έθνους, αλλά θεωρούν τον εαυτό τους (και πράγματι είναι) κοσμοπολίτες, μέρος της διεθνούς οικονομικής ελίτ που ηγείται της παγκοσμιοποίησης.
Μπορεί στην ουσία αυτή η ελίτ, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, να είναι μια διεθνοξιπασμένη ελίτ, όμως αυτό είναι ακόμα χειρότερο για τον ελληνικό λαό.
Το 10% τώρα κάποιων Ελλήνων, κατέχει το 90% του πλούτου της χώρας.
Ξέρετε πόσοι είναι αυτοί;
Είναι 1.000.000 Έλληνες. Όλοι αυτοί, μαζί με τις οικογένειές τους και τους παρατρεχάμενους, καθώς και τους βολεμένους από το σύστημα, ξεπερνούν εύκολα τα 1.500.000 - 2.000.000 Έλληνες.
Είναι αυτός ακριβώς ο σκληρός πυρήνας της κοινωνίας που ελέγχει το πολιτικό σύστημα και βγάζει κυβερνήσεις. Είναι αυτός ακριβώς ο πυρήνας που βαφτίζει τα συμφέροντά του “σταθερότητα” και απεχθάνεται τις απότομες και ανεξέλεγκτες αλλαγές.
Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα εκατομμύρια Έλληνες, είμαστε απλά “ηδονοβλεψίες” στα πλούτη τους και την εξουσία τους, εξακολουθώντας ακόμα να πιστεύουμε στη δημοκρατία τους και στη δικαιοσύνη αυτής της δημοκρατίας, περιμένοντας τη σωτηρία από εκεί.
Δεν είναι λοιπόν το σύνολο της κοινωνίας έξω από το σύστημα εξουσίας, όπως λένε πολλοί συγγραφείς, διακρίνοντας το πολιτικό σύστημα από την κοινωνία, αλλά ένα τμήμα της και μάλιστα το μεγαλύτερο. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε το πολιτικό σύστημα από το ένα μέρος και την κοινωνία από το άλλο.
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κοινωνική ολιγαρχία που ελέγχει το πολιτικό σύστημα, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Αυτή η άρχουσα κοινωνική μειοψηφία υπερασπίζεται με πάθος το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό σύστημα και βαφτίζει δημοκρατικό κάθε καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο που δίνει εξουσία στη δική της λαϊκή μειοψηφία. Μισεί και δεν θέλει να ακούσει κάν ούτε για νόμο απλής αναλογικής, ούτε για δημοψηφίσματα όπου εκεί αναγκαστικά επικρατεί η αντίθετη άποψη της λαϊκής πλειοψηφίας.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάποιοι επίορκοι ή ανίκανοι πολιτικοί φταίνε μόνο και μας υποδεικνύουν άλλα πρόσωπα πάλι ελεγχόμενα από τους ίδιους.
Προπαγανδίζουν ότι πρέπει να υπάρξει σταθερότητα, ο δε λαός να μείνει ενωμένος και να μην διχαστεί. Αυτή είναι μια προπαγάνδα αποπροσανατολισμού, ώστε να μείνει ήσυχη η πιο πάνω διεθνιστική ολιγαρχία για να αυξήσει απρόσκοπτα τα πλούτη της, σε περίοδο κρίσης, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η Credit Suisse που έκανε τη σχετική έρευνα, κατατάσσει στους 100.000 Έλληνες, τους πρώτους μεταξύ αυτών 565 που κερδίζουν 27 εκατομμύρια ευρώ το 24ωρο (!!!!)
και έχουν καθαρή περιουσία (δηλαδή μετά την αφαίρεση του παθητικού) πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ έκαστος (!!!!),
χωρίς οροφή προς τα πάνω!!!!! Φανταστείτε για τι πλούτο μιλάμε....
Δεν υπάρχει τρόπος αντίδρασης. Η φτώχεια δεν μπορεί να τα βάλει με τον πλούτο.
Εξ ου και η μεγάλη αδράνεια και παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Και δυστυχώς μέσα στην κρίση που, όπως καταφάνηκε, τεχνητά προκλήθηκε, γίνεται μεγάλη αναδιανομή του πλούτου από τα φτωχότερα στρώματα υπέρ της ολιγαρχίας και των δανειστών.
Πολλοί Έλληνες που το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό προσπαθούν να συστήσουν πολιτικά κινήματα, αλλά δεν έχουν χρήματα ούτε για τα εισιτήριά τους, πόσο μάλλον για τα δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο που απαιτεί ένα πολιτικό κίνημα.

ΥΓ. 147 πολυεθνικές επιχειρήσεις κατέχουν το 40% των παγκόσμιων εσόδων, ενώ συνολικά 1.318 πολυεθνικές επιχειρήσεις κατέχουν το 80% των παγκόσμιων εσόδων. Σε αυτές τις πολυεθνικές επιχειρήσεις είναι μέτοχοι μέλη από όλες τις εθνικές ελίτ του 1% διεθνώς και προφανώς και από την Ελλάδα.
Αυτή είναι η διεθνής ελίτ που ελέγχει και κατευθύνει την παγκοσμιοποίηση, τα πάλαι ποτέ εθνικά κράτη και τις εθνικές κυβερνήσεις και φυσικά τις ζωές όλων μας πάνω στον πλανήτη.
Τι απάντηση μπορούν να έχουν οι λαοί, τι απάντηση μπορούν να έχουν τα αδύνατα οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας σε αυτό το φαινόμενο;
Σίγουρα απάντηση θα βρεθεί ή τουλάχιστον θα επιχειρηθεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Πέτρος Χασάπης
πηγη Προεδρική Δημοκρατία

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Η μετά...ανθρώπινη εποχή.


Θα ήθελα να γράψω κάποιο αφιέρωμα για τη σημερινή ημέρα.. να αναρτήσω τραγούδια και ποιήματα.. να ονειρευτώ πως οράματα και ιδέες παραμένουν ζωντανές, αλλά δεν μπορώ να κοροϊδέψω κανέναν ούτε τον εαυτό μου..
Γερνάω κι είμαι από τους επιζώντες της "ανθρώπινης" εποχής.. Εκείνης της εποχής με τα άσχημα και τα ωραία, με τα εύκολα και τα δύσκολα τυλιγμένα όμως όλα με σάρκα και αίμα να χτυπάει στις φλέβες.
Ζωντανά.
Πάει καιρός που τα καλώδια αντικατέστησαν τις φλέβες, όπως οι οθόνες των τραπεζών αντικατέστησαν το χρήμα, όπως το μεταλλαγμένο αντικατέστησε τα κανονικά τρόφιμα, όπως οι υπολογιστές και τα τηλέφωνα, αντικατέστησαν την ανθρώπινη επαφή...
Πάει καιρός που οι άνθρωποι ψήφιζαν κι έβγαιναν καλές ή άσχημες κυβερνήσεις από τις κάλπες τους, και τσακωνόντουσαν στα καφενεία, βγαίναν με πανώ στους δρόμους, ή κατέβαζαν τα ρολά να απεργήσουν γνωρίζοντας ότι κάτι από όλα αυτά έβγαζε κάποιο νόημα...
Τώρα ξέρουν πως είναι ανώφελο. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις, ούτε κόμματα. Δεν έχει σημασία τι ψηφίζουν, τι θέλουν, τι ονειρεύονται.
Η νέα ταινία που αναδύεται στις αίθουσες της παγκόσμιας παράνοιας δεν λέγεται " Όλα είναι δρόμος" λέγεται "Όλα είναι τράπεζα"
Αργά ή γρήγορα το γελοίο παραμύθι του έχουμε ακόμα πατρίδες και κυβερνήσεις πρέπει να τελειώσει...
Πρέπει να παραδεχτούμε όσο κι αν μας πονάει πως είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι....
Η κοινωνία των ζωντανών νεκρών είναι ήδη εδώ.
Παρελάζει.
Είναι καιρός να παραδώσουμε την εξουσία σε αυτούς που πραγματικά την έχουν χωρίς ηλίθιους διαμεσολαβητές για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την ακριβή θέση μας πλέον στο χάρτη...
Μαρία δεν υπάρχει ο μπακάλης.. υπάρχει η αλυσίδα σούπερ μάρκετ...
Δεν υπάρχει ο ράφτης .. ο τσαγκάρης υπάρχουν οι πολυχώροι μαζικής αγοραστικής εκμετάλλευσης..
Δεν υπάρχει το σινεμαδάκι... υπάρχουν οι χώροι μαζικής αποβλάκωσης...
Δεν υπάρχει το τηλεφώνημα που περιμένεις να ακούσεις τη φωνή του, υπάρχει ένα μήνυμα με αυτόματη γραφή..
"Γιαπωνέζοι βρικόλακες με καλώδια στο αίμα...." όπως είχε πει ο Τζιμάκος τότε που ακόμα όλοι γλεντάγανε με το αθάνατο κρασί της μεταπολίτευσης και του Τσοβολα δώστα όλα...
Τρόφιμα, νερό, αέρα, καύσιμα, ρούχα, παπούτσια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές και τη υγεία σου τα ορίζουν και στα πουλάνε σε ότι τιμή θέλουν πεντακόσια άντε χίλια άτομα πάνω στο πλανήτη.
Ναι αυτή η ελάχιστη χούφτα ανθρώπων που ούτε τη φάτσα τους δεν ξέρεις, ορίζουν πια τη ζωή όλων.
Συμπεριλαμβανομένων των ανδρείκελων που ψηφίζεις.
Που έβγαλα αυτό τον αριθμό;
Ούτε από κάποια σελίδα συνομοσιολόγων , ούτε από τίποτα το παράξενο... αν ανοίξεις το Forbes και μπεις στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων στο κόσμο τόσοι είναι κι αν δεις τις ακριβώς κατέχουν θα πρέπει να είσαι βλαμμένος για να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να ορίσει το μέλλον εκτός από αυτούς...
Είμαστε οι απόβλητοι που ζουν έξω από τη πόλη τους στο "Απόδραση από τη Νέα Υόρκη" το έχεις δει;
Είμαστε τα ζόμπι που περιφέρονται έξω από τις πολυτελείς κατοικίες "στο Land of the dead" το έχεις δει;
Είμαστε οι ηλίθιοι που δε φοράνε τα γυαλιά με κανένα τρόπο στο They live το έχεις δει;
Είμαστε το υλικό για τις κονσέρβες που θα φτιάχνονται στο μέλλον όταν όλα τα υπόλοιπα θα έχουν μαραθεί για πάντα όπως στο Soylent Green το έχεις δει;
Για ποια επέτειο να γράψω;
Ξέρετε είμαι σε μια ηλικία που η εξέλιξη με ανάγκασε να έχω αναπτύξει αναγκαστικά δυο εαυτούς. Κι όσοι είναι στην ηλικία 50+ μπορούν να νοιώσουν αυτό που λέω.
Ο ένας μου εαυτός έχει σαν πρώτη ανάμνηση το πατέρα μου που με πήρε στα χέρια για να μου δείξει πως στο σπίτι είχαμε φέρει μια νέα συσκευή που λεγόταν ηλεκτρικό ψυγείο....
Καταλαβαίνετε τι έχει συμβεί;
Δεν το έζησε αυτό κάποιος που είναι εκατό χρονών.
Το έζησε ένας άνθρωπος που είναι σήμερα 57...
Και μέσα σε μισό αιώνα... περάσαμε από τις πρώτες ηλεκτρικές συσκευές, τις επαναστάσεις και τους Μάηδες τα Γούντστοκ και τα τραγούδια για ελευθερία των απανταχού Πολυτεχνείων, τον έρωτα και τα γλέντια μέχρι το ξημέρωμα, τις πορείες και τις απεργίες, τα σινεμαδάκια με το πασατέμπο και τα μυρωδάτα φαγητά τις Κυριακές, τις εφηβικές επαναστάσεις και τα μεγάλα οράματα, τις ντισκοτέκ τις παλιές και τα πάρτι στη Βουλιαγμένη, το ξύλο στο Χημείο και τις μοικάνες, τους πυρετούς το σαββατόβραδο και τις νυχτερινές ξάπλες στις παραλίες, το αμαρτωλό τσιγαριλίκι και τα ξεραμένα από τα ρόλευ μαλλιά στα κομμωτήρια, το μεροκάματο το μισθό σε πραγματικό χρήμα.... κι αν συνεχίσω θα πρέπει να έχω τέσσερις αναρτήσεις για να περιγράψω...στην εποχή της μαζικοποιημένης παράνοιας....
Κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω πια ανθρώπους με συνήθειες αλλά .. φωτοκόπιες ενός συγκεκριμένου μοντέλου που βγάζει ασταμάτητα κάποιο εργοστάσια που αγνοώ που βρίσκεται, τι είναι ποιος κινεί τις μηχανές του...
Ο ένας μου εαυτός γνώρισε τις προσωπικότητες και την ιδιαιτερότητα τους... ο άλλος πρέπει να συνηθίσει τη "μόδα" Τη μόδα που είναι φασόν, ένα κουστούμι για όλους με ελάχιστες παραλλαγές.
Τη κατευθυνόμενη είδηση.
Σήμερα κλαίμε για αυτό αύριο γελάμε με αυτό και ξανά από την αρχή...
Τη κατευθυνόμενη δυστυχία..
Σήμερα παίζει το μοντέλο είμαι δυστυχισμένος γιατί είμαι χοντρός..
Αύριο θα παίξει το αυτοκτονώ γιατί μου έκαναν ,μπούλινγκ...
Μετά θα παίξει το παίρνω αναβολικά για να κάνω κοιλιακούς...
Ύστερα θα αγωνιώ για το ποιος καραγκιόζης θα νικήσει σε ένα ηλίθιο ριάλιτυ...
Μόλις μου δώσουν το σύνθημα θα στριμωχτώ με τα άλλα πρόβατα της μαύρης Παρασκευής να βουτήξω μπιχλιμπιδια που θα με κάνουν να νοιώθω ζωντανός...
Μοιάζει να τα ισοπεδώνω όλα, όμως δεν είναι έτσι .. τώρα φαίνεται πως κάτι διαφέρει, αύριο δεν θα υπάρχει πια καμιά διαφορά... αύριο θα έχει εξαφανιστεί κάποια στιγμή και η τελευταία διαφορετικότητα....
Οι δυστοπικές κοινωνίες που οραματίστηκαν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας δεν απέχουν πλέον τόσο.. είναι ήδη εδώ απλά εμείς αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή βρισκόμαστε ακριβώς στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν πηδήξουμε μέσα στο χάος τους...
Υπάρχουν ακόμα αυτοί οι νέοι και οι άλλοι.. αυτοί οι εργαζόμενοι και οι άλλοι, αυτοί οι θεατές και οι άλλοι, αυτοί οι ψηφοφόροι και οι άλλοι... αλλά πολύ σύντομα αυτή η μειοψηφία που ονομάζεται σε κάθε κατηγορία "και οι άλλοι" δεν θα υπάρχει.
Θα σβήσει.
Θα έρθει μια εποχή που οι άνθρωποι δεν θα πηγαίνουν σε κανένα μαγαζί θα ψωνίζουν μόνο από τις οθόνες και γι΄αυτό δεν θα χρειάζονται οι υπάλληλοι (και όλα αυτά τα εκατομμύρια που πριν είχαν δουλειά θα πεταχτούν στα σκουπίδια)
Θα έρθει μια εποχή που δεν θα υπάρχει καθόλου υπαρκτό χρήμα (δηλαδή χαρτονόμισμα) και όλοι όσοι δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν μια κάρτα πολύ απλά θα πεθάνουν από τη πείνα ή θα ζουν από τα σκουπίδια των υπόλοιπων...
Θα έρθει μια εποχή που δεν θα υπάρχει πλέον ούτε δημόσια περίθαλψη ούτε δημόσια παιδεία κι έτσι μόνο όποιος θα έχει τη κάρτα που λέγαμε θα μπορεί να γιατρευτεί ή να σπουδάσει το παιδί του...
Δεν είναι μακριά πλέον όλα αυτά. Ήρθαν.
Μια επέτειος σαν τη σημερινή λοιπόν, δεν είναι στα μάτια των περισσότερων τίποτα διαφορετικό από μια οποιαδήποτε γιορτή της παρελθούσης ανθρώπινης ιστορίας... το 21, το 40, το 73... είναι νούμερα... για τα νούμερα που γίναμε....
Δεν τα ισοπεδώνω.. απλά βλέπω. Παρατηρώ.
Η μετά ανθρώπινη εποχή είναι εδώ.
Καλωσορίστε τον τραπεζίτη της γειτονιάς σας και κοιτάξτε να πιάσετε φιλίες με κάποιον που να μπορεί να σας δώσει αύριο όταν δεν θα υπάρχει ούτε δουλειά, ούτε τίποτα, μια κάρτα στη ζούλα... για να περνάτε στη κυρίως πόλη και να βρίσκετε κανένα αποφάγι στα σκουπίδια να στανιάρετε...
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Σε αυτό το δυστοπικό μέλλον θα γεννηθούν νέου είδους επαναστάσεις..
Θα γεννηθούν νέους είδους τακτικές για τους ελάχιστους που δεν θα έχουν υποκύψει που ακόμα δεν γνωρίζουμε. Πάντα βρίσκει κάποιος διεξόδους αν θέλει, απλά θα είναι πολύ δύσκολα όλα.
Θα χρειάζεται μεγάλο ψυχικό σθένος και φαντασία για να μπορείς να ξεφύγεις από τη μαζικοποιημένη εκτέλεση...
Στο Φαρενάιτ 451 ήταν μια κοινωνία που είχαν απαγορευτεί όλα τα βιβλία.
Οι επαναστάτες είχαν βρει τρόπο να διατηρήσουν τη γνώση...
Κάθε ένας μάθαινε ένα βιβλιο απέξω κι έτσι μπορούσε και το μάθαινε στα παιδιά...
Κι έπαιρνε το όνομα του βιβλίου.
Αυτός θα ήταν η Ιλιάδα, ο άλλος Το έγκλημα και τιμωρία κι εκείνος εκεί Ταξίδι στα άστρα...
Στο they live βρήκαν τα γυαλιά... και τα έφτιαχναν σε μαζική παραγωγή, τα γυαλιά που μπορούσες να διακρίνεις τους ανθρώπους από τα τέρατα...
Στα παιδιά των ανθρώπων βρέθηκε μια μοναδική κοπελίτσα που κατάφερε να μείνει έγκυος και να γεννήσει το πρώτο παιδί της ελεύθερης εποχής....
Θα υπάρξουν τεχνάσματα, αλλά για να υπάρξουν πρέπει από τώρα να γαλουχηθούν παιδιά που να έχουν αυτές τις αντοχές... πρέπει να μεταδώσουμε όσοι μείναμε τα βιβλία μας στους επόμενους....

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

Ξενοφών, Ζορμπάς, Όμηρος, Ευκλείδης.....και ονομάτων Νύξις

Σημειολογική «Αναγνωσιμότητα» ή πολιτικός Δονκιχωτισμός;
Ορμώμενη εκ της ξενοφώντειας σημειολογίας (παραχάραξη του ονόματος του Ξενοφώντα για δήλωση του κυκλώνα), επιδίδομαι σε μία ονοματολογική περιπλάνηση.

[Ο Ξενοφών (όπως και ο Ζορμπάς, φωτ. κάτω) επιλέχθηκε για την ονομασία ενός τυφώνα, μέσω μιας απλουστευμένης εκδοχής που εκλαμβάνει μία ιδιότητα του Ξενοφώντα (αυτήν του στρατηγού: Κύρου Ανάβασις- Κάθοδος των Μυρίων) ως κυρίαρχη, αγνοώντας την βασική ιδιότητα του, ως μεγάλου ιστορικού της Αρχαιότητας].
Αν οι αρχαίοι ήξεραν με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιούνταν το όνομά τους πιθανά να μην ήθελαν να είναι και τόσο αναγνωρίσιμοι (μία λέξη του καιρού μας που θεωρείται βασικό συστατικό κοινωνικής ανέλιξης).
Έτσι ο μεγάλος ποιητής μας, ο Όμηρος, δε νομίζω να ευαρεστείτο, όταν το όνομα του ταυτίζεται με τους ομηρικούς, πολλές φορές συζυγικούς , καυγάδες, προκειμένου να δηλωθεί μία διαφωνία που κρατάει χρόνια… Αυτό οφείλεται στη ρήξη ανάμεσα στους ομηριστές και τους αντιπάλους τους γύρω από την ταυτότητα των ομηρικών επών, ως δημιουργημάτων ενός ή πολλών προσώπων.
Η Αφροδίτη, επίσης θα χαιρόταν ιδιαίτερα για τα αφροδισιακά της ελιξίρια, θα μεμφόταν όμως τη διάθεση του νονού των αφροδισιακών νοσημάτων.
Ο Ερμής επίσης θα περηφανευόταν για την επιβίωση του στα ταχυδρομεία της Ελλάδας, θα αποδοκίμαζε όμως την τάση μας να γινόμαστε έρμαια των παθών και των δυνατών. Όσο για το Διόνυσο, όχι κι ότι έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης και στην Αρχαιότητα, δεν θα του άρεσε όμως το όνομά του να ταυτίζεται με τον διονυσιασμό-αλκοολισμό, λες και ,για να αφήσει κάποιος ελεύθερα τα ένστικτά του, χρειάζεται να είναι πάντα υπό την επήρεια οινοπνεύματος.
Ο τόσο προσφιλής για την αρχιτεκτονική Δαίδαλος με τις χωροταξικές του επιλύσεις, δεν ξέρω αν ένιωθε χαρά για τις δαιδαλώδεις περιπλανήσεις, ούτε η Σίβυλλα για τις σιβυλλικές απαντήσεις, ο Οδυσσέας όμως πολύ θα περηφανευόταν για τη σύνδεση του ονόματος του με τα ατέρμονα-οδυσσειακά- ταξίδια και τις περιπέτειες παρά το γεγονός ότι για παραπλάνηση του Πολύφημου χρησιμοποίησε το όνομα Ούτις=ο Κανένας.
Ίαση πάντα θα προσέφερε ο Ιπποκράτης ες αεί και ο Ιππόδαμος θα μνημονεύεται πάντα ως ο εγκέφαλος της πολεοδομίας του Πειραιά, έστω κι αν τον έχωσαν σε μία αγορά (γιουσουρούμ).
Ο Αρίσταρχος θα νιώθει πάντα αδικημένος καθώς τη δόξα του ηλιοκεντρικού συστήματος του την έκλεψε ο Κοπέρνικος και ο Πυθαγόρας θα καυχιόταν τόσο για το θεώρημά του, όσο και για το πανεπιστημιακό του άσυλο στη Σάμο. Το γινόμενο θα αποκτά πάντα άλλη διάσταση με τον επιθετικό προσδιορισμό καρτεσιανό, ενώ ο Ευκλείδης έχει παγιώσει τη σχέση του με τη γεωμετρία.
Η δόξα του Κολόμβου θα περιορίζεται στην Κολομβία, ενώ ο Βεσπούκι, πατώντας στου Κολόμβου την ανακάλυψη θα δώσει το μικρό του όνομα στην Αμερική (Αμέρικο).
Ο Δράκων θα εκθείαζε την επιβίωση των δρακόντειων –σκληρών- μέτρων του στους νομοθέτες του σήμερα και ο Σωκράτης, αν και ταπεινός, θα έπαιρνε τη μικρή του εκδίκηση από τη γυναίκα του Ξανθίππη, καθώς θα αναβίωνε τα σωκρατικά του=διαλεκτικά επιχειρήματα, έναντι του κόπανου της γυναίκας του ως μέσου πειθούς. Σίγουρα θα έπαιρνε θάρρος από το γεγονός ότι το όνομα του συνδέεται με φιλοσοφικό μεταίχμιο (προσωκρατικοί και μετασωκρατικοί φιλόσοφοι).
Ο Πλάτων δεν ξέρω αν συμβιβαζόταν με το γεγονός της ταύτισης του ονόματός του με τον Πλατωνικό έρωτα, εκτός αν σκεφτόταν να κλειστεί σε μοναστήρι, θα προβληματιζόταν δε για τους νεοπλατωνικούς, καθώς υποκρύπτεται μίας μορφής αμφισβήτηση στη θεωρία του και υπόνοια μομφής στη συντηρητικότητα του. Όσο για τον Αριστοτέλη, μάλλον θα δυσαρεστούνταν για τη συσχέτιση του με την αυθεντία κατά το μεσαίωνα και την αριστοτελική εξειδίκευση.
Ο Σολομών θα έγραφε νέα ιστορία με τις σολομώντειες λύσεις του, ενώ καθόλου δε θα του άρεσε η σολομωνική, καθώς θα τον ταύτιζε με την ακατάσχετη φλυαρία.
Η ψυχή του Μαθουσάλα θα αναγάλλιαζε, καθώς εκτός της μακροβιότητα θα κέρδιζε και την αιωνιότητα, ενώ ο Μαικήνας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα έδινε το όνομα του στους απανταχού χορηγούς και προστάτες του πολιτισμού.
Όσο για το φίλο μας τον Λούκουλλο, δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί ότι γενιές φτωχών θα οραματίζονταν λουκούλλεια γεύματα προς ευαρέσκεια των διαιτολόγων κάθε εποχής.
Οι θρησκευτικοί μας ταγοί, θα διατυμπάνιζαν την διαχρονική τους επιβίωση.
Παπισμός, Καλβινισμός, Λουθηρανισμός, Μωαμεθανισμός, Κομφουκιανισμός.
Όπου γης και ένα τάγμα δογματικό ή αιρετικό, με κυρίαρχη τη μεσσιανική αντίληψη και τη δόξα του αρχηγού-ιδρυτή.
Κάνοντας ένα άλμα χωροχρονικό, θα ήθελα να δω τον Παλαμά να κομπάζει καθώς οι σύγχρονοι και οι επίγονοί του προσπαθούσαν να συγκαταλέξουν τα έργα σε παλαμικά και μη, ενώ τον Σολωμό να οριοθετεί την πριν και τη μετά απ’ αυτόν ποίηση (προσολωμική και μετασολωμική).
Όσο για τον καινοτόμο Καβάφη, πιθανόν να μην είναι και τόσο ευχαριστημένος για τη σύνδεση του ονόματος του με την ειρωνεία (καβαφική) και την αποκάλυψη των ψυχόρμητων του αντιδράσεων.
Σε ηγετικό πλαίσιο, ο Μακιαβέλι θα αναδομούσε ξανά τον ηγεμονισμό-μακιαβελισμό, ο Νίτσε θα ανάπλαθε τον νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, δίνοντας τη δυνατότητα στον παρανοϊκό Χίτλερ να παραλλάξει την θεωρία του, προσαρμόζοντας την στη θεωρία της ανωτερότητας της φυλής του. Σίγουρα, ο Αδόλφος θα είχε ένα κίνητρο να επιστρέψει στην επάνω ζωή βλέποντας να πολλαπλασιάζονται οι χιτλερικές τακτικές στον πλανήτη, ενεργοποιώντας τις γκαιμπελικές-προπαγανδιστικές ενέργειες του συνεργάτη του Γκαίμπελς.
Ο Μακάρθι θα συνέχιζε τις κατασκοπευτικές ενέργειες και τις διώξεις σε αντιφρονούντες (μακαρθισμός). Ο Στάλιν, από την άλλη θα ανασταίνονταν από σκληροπυρηνικές- σταλινικές συμπεριφορές , ο Τρότσκι θα αναθαρρούσε από την ύπαρξη τροτσκικών κομμάτων και ο Μάο θα χαιρόταν για την επιβίωση των μαοϊκού τύπου τακτικών στην κυριαρχία της Κίνας.
Ο Μαρξ επίσης θα έβρισκε πάντα τον τρόπο να διεισδύσει στις αντιλήψεις μας και στη μεθοδολογία της επιστήμης ως πρότυπο -μαρξιστικό- και ο Λένιν στις λενινιστικές πολιτικές πρακτικές και θεωρίες.
Ο Χίτσκοκ, κινηματογραφικά, θα χαιρόταν για την ατμοσφαιρική διάσταση και την επικράτηση του προσωνύμιου χιτσκοκική σε κάθε ταινία τρόμου.
Ο Φρόϋντ, θα ξαφνιαζόταν από την ψυχαναλυτική του δύναμη και χρονική εμβέλεια καθώς και τη μετωνυμία ψυχολογικό=φροϋδικό και θα έχαιρε ιδιαίτερα ως μάναντζερ του Οιδίποδα καθώς θα τον συνέδεε με το ομώνυμο σύνδρομο(οιδιπόδειο).
Από την άλλη, ο Φρόυντ και οι επίγονοί του, θα είχε αρκετή δουλειά σήμερα για να ανεύρει τους λόγους για τους οποίους οι σημερινοί πολιτικοί, και όχι μόνο, αναζητούν πρόσωπα του παρελθόντος για να αιτιολογήσουν τις επιλογές τους.
Ο νεκρός δεδικαίωται ή γίνεται μία ιδιότυπη μορφή βεβήλωσης με στόχο την απομυθοποίηση ή την υπερεξιδανίκευση ενός όψιμου δονκιχωτισμού;
Ίδωμεν!

Σεβαστή Στρογγυλού,
Φιλόλογος – Ιστορικός

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2018

Η χρηματοπιστωτική ελίτ

Οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.
«Από τη στιγμή που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε, το χρηματοπιστωτικό τέρας, η παγκόσμια ελίτ όπως συχνά χαρακτηρίζεται, κυβερνάει απολυταρχικά – ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις και οδηγώντας τις εξελίξεις, χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν».
Οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι αθλητές, εμείς που γράφουμε, ιδίως δε οι πολιτικοί, διεκδικούν από το περιβάλλον τους δύο βασικά πράγματα: την αγάπη, καθώς επίσης την επιβεβαίωση πως είναι σημαντικοί, ότι αξίζουν.
Ακριβώς για το λόγο αυτό αγωνίζονται να επιτύχουν σε όλη τους τη ζωή ή/και τρέχουν στις τηλεοράσεις, όταν τους δίνεται η ευκαιρία – με στόχο να προβάλλουν τα επιτεύγματα τους ή τις έξυπνες σκέψεις τους, εισπράττοντας την εκτίμηση, καθώς επίσης την αποδοχή της κοινωνίας.
Σε πλήρη αντίθεση όμως με όλους τους άλλους ανθρώπους, η ελίτ του χρήματος επιδιώκει ένα και μοναδικό πράγμα: την αύξηση της δύναμης της, έτσι ώστε να επιβάλλει την κυριαρχία της στις «μάζες» – να κινεί τα νήματα δηλαδή, παραμένοντας στο παρασκήνιο, μακριά από τα βλέμματα του κόσμου.
Για την ίδια, τα χρήματα δεν είναι απλά ένα μέσο ανταλλαγής, ενώ δεν επιδιώκει με τη βοήθεια τους μόνο τη συσσώρευση πλούτου – αφού τα χρησιμοποιεί για την καταπίεση των υπολοίπων, με στόχο την πλήρη υποδούλωση τους. Ορισμένα τώρα από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί έμμεσα η ελίτ, για την επίτευξη των στόχων της, είναι τα παρακάτω:
Τα συνταξιοδοτικά ταμεία
Τα ταμεία αυτά είναι οι κυριότεροι «συντελεστές» των χρηματαγορών, αφού διαθέτουν κεφάλαια υψηλότερα των 100-200 δις $ το κάθε ένα, τα οποία επενδύουν σε σταθερή βάση. Η συνολική τους δυναμικότητα, τα κεφάλαια καλύτερα που επενδύουν διεθνώς, υπολογίζονται στα 30 τρις $ – ένα ποσόν δηλαδή που ξεπερνάει το σύνολο αυτού που διαθέτουν όλοι οι υπόλοιποι επενδυτές μαζί, όπως οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι συναλλαγματικές ρεζέρβες των κρατών και τα Hedge Funds.

Το ύψος του ποσού που διαθέτουν τα ταμεία, το οποίο πλησιάζει το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ (περίπου 70 τρις $), δίνει απάντηση σε αυτούς που αναρτούνται, ποιοι είναι οι δανειστές όλων των υπερχρεωμένων κρατών – ενώ η κατανομή του πλούτου φαίνεται στο γράφημα.
Περαιτέρω, τα ταμεία είναι κυρίως κρατικές ή ημικρατικές οργανώσεις, οι οποίες διαχειρίζονται τα χρήματα των συντάξεων των εργαζομένων (ουσιαστικά δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι οποίοι κατηγορούν συνεχώς το Κεφάλαιο, απειλούνται από τα ίδια τους τα χρήματα, τα οποία το «συνθέτουν»).
Η περιουσία των ταμείων μπορεί να είναι στην ιδιοκτησία του εργοδότη, ή να έχει δική της νομική υπόσταση. Στην περίπτωση που το συνταξιοδοτικό ταμείο έχει δική του νομική υπόσταση, μπορεί να «χρησιμοποιείται» από πολλούς εργοδότες μαζί.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα ταμεία ευρίσκονται δυστυχώς σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με άλλες επενδυτικές εταιρείες. Έτσι, παρατηρείται συχνά το γεγονός να αποσύρει ένας εργοδότης την περιουσία των εργαζομένων του από ένα συνταξιοδοτικό ταμείο, τοποθετώντας την σε κάποιο άλλο, από το οποίο αναμένει υψηλότερες αποδόσεις. Κάποιες φορές βέβαια χάνονται χρήματα – όπως διαπιστώσαμε στην Ελλάδα, με τις γνωστές μας «επενδύσεις» των συνταξιοδοτικών ταμείων, σε δομημένα προϊόντα.

Τα συνταξιοδοτικά ταμεία αποτελούν τους μεγαλύτερους επενδυτές παγκοσμίως, λόγω του μεγέθους τους (γράφημα), αλλά και της μακροπρόθεσμης συσσώρευσης κεφαλαίου εκ μέρους τους. Ο υφιστάμενος μεταξύ τους ανταγωνισμός τα υποχρεώνει στην αναζήτηση βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας – ενώ μέσω αυτών οδηγούνται όλο και περισσότερες αποταμιεύσεις των εργαζομένων, στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Ουσιαστικά λοιπόν συνιστούν τους κυριότερους «αιμοδότες του κτήνους», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται πλέον το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο – ενώ η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Καλιφόρνια, διαθέτουν τα μεγαλύτερα συνταξιοδοτικά ταμεία παγκοσμίως.
Ολοκληρώνοντας το θέμα των ταμείων, θεωρούμε ότι η μεγαλύτερη «πληγή» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η αναζήτηση διαρκώς μεγαλύτερης, καθώς επίσης βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας. Μέσα από αυτήν την αντίληψη, τα χρήματα δεν επενδύονται, όπως οφείλουν, στην πραγματική οικονομία – οπότε όχι μόνο δεν δημιουργείται «θεμελιώδης» ανάπτυξη, ταυτόχρονα με νέες θέσεις εργασίας, αλλά αποσταθεροποιείται εντελώς το σύστημα.
Τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνων
Τα «hedge funds» αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία διακρίνονται από έντονα κερδοσκοπικές τοποθετήσεις – προσφέροντας μεγάλες ευκαιρίες, σε συνδυασμό με εξίσου μεγάλους κινδύνους. Το τυπικό χαρακτηριστικό ενός hedge fund είναι η χρήση παραγώγων προϊόντων, καθώς επίσης ανοιχτών πωλήσεων. Ακριβώς εδώ οφείλεται η «παραπλανητική» ονομασία τους, αφού η ύπαρξη των συγκεκριμένων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, επιτρέπει την ασφάλιση (hedging) των επενδύσεων σε μετοχές ή σε άλλα αξιόγραφα.
Για παράδειγμα, εάν αγοράσει κάποιος μετοχές, ευελπιστώντας στην άνοδο της τιμής τους, έχει τη δυνατότητα να ασφαλισθεί απέναντι σε ενδεχόμενη πτώση τους – εάν ταυτόχρονα συνάψει ένα «πτωτικό» συμβόλαιο παραγώγων ή πουλήσει κάποιες άλλες, αφού προηγουμένως τις δανειστεί από τον ιδιοκτήτη τους.
Το πρώτο επενδυτικό κεφάλαιο αυτού του είδους ιδρύθηκε το 1949 από τον κ. W. Jones, ο οποίος πούλησε «ανοιχτά» μετοχές που δανείσθηκε από τους ιδιοκτήτες τους (επιβαρυνόμενος με τόκους), για να τις αγοράσει αργότερα σε χαμηλότερη τιμή (προφανώς, περίμενε πτώση της τιμής τους) και να τις επιστρέψει – κερδίζοντας τη διαφορά. Ο Jones, με τα χρήματα που εισέπραξε από τις μετοχές που πούλησε, αγόρασε άλλες, για τις οποίες ανέμενε άνοδο της τιμής τους.
Έτσι «εφευρέθηκε» η πρώτη στρατηγική των επενδυτικών κεφαλαίων (Long-Short), για την οποία δεν απαιτούνταν ουσιαστικά κεφάλαια, αλλά «εμπορική πίστη». Εάν δηλαδή ο ιδιοκτήτης των μετοχών τις δάνειζε στον αγοραστή, εμπιστευόμενος ότι θα του τις επέστρεφε αργότερα, οι κεφαλαιακές ανάγκες του αγοραστή θα ήταν μηδενικές.
Για την «εκπλήρωση» αυτής της στρατηγικής απαιτείται η εύρεση μετοχών, η τιμή των οποίων θα μειωθεί εντός ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος, καθώς επίσης άλλων αξιών (εμπορευμάτων, μετοχών κλπ), η τιμή των οποίων θα αυξηθεί εντός του ιδίου χρονικού διαστήματος. Η διπλή αυτή δυνατότητα επίτευξης κέρδους, η οποία δεν απαιτεί ουσιαστικά κεφάλαια, εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, είχε σαν αποτέλεσμα το να αναπτυχθεί ο συγκεκριμένος τομέας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια άνθισε σε μεγάλο βαθμό.
Έτσι, στα τέλη του 2006, ο συνολικός αριθμός των hedge funds ανήλθε στα 9.000 – με ίδια κεφάλαια ύψους περί το 1,5 τρις $. Γνωρίζοντας βέβαια πως αυτά τα κεφάλαια είναι ουσιαστικά εγγυήσεις για τις αγοραπωλησίες εκ μέρους τους, καθώς επίσης ότι οι επενδύσεις των hedge funds είναι πολλαπλάσιες των χρημάτων που διαθέτουν, καταλήγουμε πραγματικά σε ένα τεράστιο ποσόν, το οποίο κινείται σχεδόν καθημερινά, με απίστευτες ταχύτητες, αλλάζοντας συνεχώς την εικόνα ολόκληρου του πλανήτη (στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος, διακινούνται σε καθημερινή βάση πάνω από 3,5 τρις $ – κυρίως στις ισοτιμίες δολαρίου και ευρώ).
Τα Hedge funds έχουν συνήθως έδρα σε φορολογικούς παραδείσους (το 63% στις νήσους Cayman),πληρώνοντας (εάν) μηδαμινούς φόρους, ενώ οι διαχειριστές τους στεγάζονται κυρίως στη Νέα Υόρκη (το 36%) και στο Λονδίνο (το 21%). Η αμοιβή των διαχειριστών ακολουθεί τον κανόνα 2/20, ο οποίος σημαίνει ότι εισπράττουν 2% σταθερά επί των συνολικών κεφαλαίων που «εποπτεύουν», συν 20% μερίδιο επί των ετησίων κερδών.
Σήμερα τα κεφάλαια αυτά έχουν αναπτύξει τις στρατηγικές τους σε μεγάλο βαθμό, κυρίως με τη βοήθεια μαθηματικών προγραμμάτων και Η/Υ – θεωρείται δε ότι, το 95% των «συναλλαγών» διευθετείται αυτόματα, από τους Η/Υ. Επίσης, επενδύουν σε αξίες κάθε είδους, όπως στις αγορές συναλλάγματος, σε εμπορεύματα, σε επιτόκια, σε μετοχές, σε ομόλογα κλπ, τα οποία διαπραγματεύονται με απίστευτες μεθόδους.
Οι μέθοδοι επίθεσης
Μέχρι μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οποία ουσιαστικά οριοθετείται από την επίθεση του επενδυτικού κεφαλαίου του Soros στη βρετανική στερλίνα (1992), τα hedge funds προσπαθούσαν να προβλέψουν την αγορά, επενδύοντας στις «τάσεις» της. Αφού λοιπόν προέβλεπαν κάποιες αδυναμίες της αγοράς (κρατών, επιχειρήσεων κλπ), ακολουθούσαν μία μέθοδο, η οποία ήταν απλή μεν στη σύλληψη, αλλά εξαιρετικά πολύπλοκη στην εκτέλεση της.
Για παράδειγμα, όταν η Μ. Βρετανία είχε ενταχθεί, το 1990, στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, σε έναν ενδιάμεσο σταθμό δηλαδή της πορείας προς το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, ο οποίος απαιτούσε σταθερές ισοτιμίες, διαπιστώθηκε βαθιά ύφεση στην οικονομία της (οφειλόμενη πιθανότατα στα υψηλά επιτόκια της Γερμανίας).
Τότε ο G.Soros, προβλέποντας την έξοδο της από το μηχανισμό, σαν αποτέλεσμα αφενός μεν της ένταξης της με υψηλή ισοτιμία, αφετέρου της λαϊκής δυσαρέσκειας, εξασφάλισε μυστικά πιστωτικά όρια, τα οποία του επέτρεπαν να δανεισθεί 15 δις στερλίνες, μετατρέποντας τες σε δολάρια κατά βούληση.
Αφού λοιπόν έλαβε ανατιμητικές θέσεις στο δολάριο και υποτιμητικές στη στερλίνα, προέβαλλε επιδεικτικά, με συνεχείς συνεντεύξεις και με άλλους τρόπους, το ότι είχε «στοιχηματίσει» στην πτώση του βρετανικού νομίσματος – συμπαρασύροντας σε αντίστοιχες ενέργειες πολλούς άλλους επενδυτές.
Τελικά, παρά το ότι η βρετανική κεντρική τράπεζα διέθεσε άμεσα 50 δις $ για τη στήριξη της ισοτιμίας του νομίσματος της, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα επιτόκια δανεισμού, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το μηχανισμό και να αφήσει ελεύθερη τη διακύμανση της τιμής της στερλίνας – η οποία φυσικά υποτιμήθηκε, ενώ ο Soros κέρδισε περί το 1 δις $.
Αργότερα, επαναλήφθηκε το ίδιο στην Ταϊλάνδη, προκαλώντας την ασιατική κρίση και διευκολύνοντας την καταστροφική έλευση του ΔΝΤ στην ευρύτερη περιοχή – ενώ τόσο η «κρίση», όσο και το ΔΝΤ, επεκτάθηκαν στη Ρωσία και στη Ν. Αμερική.
Έκτοτε όμως, γεγονός που είναι πλέον ολοφάνερο σήμερα, έχουν πάψει να αρκούνται στις προβλέψεις, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με μεγάλο ρίσκο. Κατά την άποψη πολλών ειδικών του χώρου, τα hedge funds, σε συνεργασία μεταξύ τους (καρτέλ), λειτουργούν άκρως επιθετικά, δημιουργώντας κρίσεις (άρθρο).
Επειδή δε η κερδοφορία τους προέρχεται κυρίως από τις συνεχείς διακυμάνσεις (volatility) της αγοράς, είτε ανοδικές, είτε καθοδικές, επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αστάθεια του συστήματος – σε όλο και περισσότερους τομείς. Έτσι, δεν αρκούνται πλέον μόνο στα χρηματιστήρια μετοχών και εμπορευμάτων, αλλά επεκτείνονται ραγδαία σε πολλές άλλες «περιοχές», όπως στα ομόλογα των κρατών.
Στην προσπάθεια τους αυτή, φαίνεται ότι συμβάλλουν οι μεγάλες τράπεζες, αλλά και πολλοί άλλοι «οργανισμοί», είτε προκαταρκτικά με τη βοήθεια διαφόρων ΜΜΕ, οικονομολόγων διεθνούς κύρους κλπ, είτε εκ των υστέρων.
Ειδικά σήμερα, όπου η πραγματική οικονομία στις δυτικές χώρες υποχωρεί ασταμάτητα, ενώ διευρύνονται οι οικονομικές συρράξεις μεταξύ των κρατών, οι οποίες συμβάλλουν τα μέγιστα στην προωθούμενη διαρκή αστάθεια του συστήματος, τα hedge funds, «συνεπικουρούμενα» πάντοτε από τις υπερμεγέθεις τράπεζες και τα ταμεία, φαίνεται να διαδραματίζουν επιπροσθέτως έναν «εθνικό» ρόλο.
Μεταφορικά, θα τα παρομοίαζε κανείς με τα καταδιωκτικά αεροπλάνα του 2ου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία συνοδεύουν τα βομβαρδιστικά (τράπεζες) στις επιθέσεις τους εναντίον του εχθρού, οι οποίες ξεκινούν από τα τεράστια αεροπλανοφόρα (συνταξιοδοτικά ταμεία) που είναι σταθμευμένα σε απόσταση ασφαλείας.
Ακολουθούνται δε από τις «δυνάμεις κατοχής» (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), οι οποίες εγκαθίστανται στα εδάφη των ηττημένων, εξαθλιώνοντας τους Πολίτες τους – απορροφώντας τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική τους περιουσία, με τελικό αποδέκτη τη διεθνή ελίτ.
Επίλογος
Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, το 2010, η Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση των παραπάνω κερδοσκόπων με μία άλλη μέθοδο – με τα CDS, με τα οποία ασφαλίζει κανείς το σπίτι του γείτονα, έχοντας ως εκ τούτου κάθε συμφέρον να το κάψει ο ίδιος.Συνεργός τους δε ήταν η ίδια η κυβέρνηση της, η οποία ανέλαβε το διεθνή διασυρμό της, με δηλώσεις που αφορούσαν τους φοροφυγάδες Έλληνες κλπ., σε συνεργασία με την ΕΛΣΤΑΤ – με αποτέλεσμα στη συνέχεια να χρεοκοπήσει, προικίζοντας τους κερδοσκόπους με τεράστια ποσά.
Σήμερα δέχονται επιθέσεις οι χώρες των BRICS, καθώς επίσης οι σύμμαχοι τους, όπως η Τουρκία και το Ιράν – αυτή τη φορά με τη βοήθεια των Η.Π.Α. που τις έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο, επιβάλλοντας δασμούς ή ότι άλλο. Τα ποσά που εισπράττουν εν προκειμένω οι κερδοσκόποι, στοιχηματίζοντας στην υποτίμηση των νομισμάτων τους, στην πτώση των χρηματιστηρίων τους, στην κατάρρευση των τραπεζών τους κοκ. είναι επίσης αστρονομικά – ενώ φυσικά έχουν εσωτερικοί πληροφόρηση, με αποτέλεσμα να τοποθετούνται πριν ακόμη γίνουν γνωστά τα μέτρα.
Το πλέον κωμικοτραγικό δε της όλης κατάστασης είναι το ότι, τα κράτη έχουν αφήσει στις αγορές την τήρηση των μέτρων που απαιτούν οι οικονομίες τους, για να εξυπηρετούν τα χρέη τους – με την έννοια πως το ύψος των επιτοκίων διαμορφώνεται ανάλογα με τη δημοσιονομική πειθαρχία τους, ενώ ανατρέπονται ακόμη και οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις εάν δεν σκύψουν το κεφάλι (Berlusconi στην Ιταλία κλπ.). Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τα εξής:
«Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ένας από τους πλουσιότερους τότε ανθρώπους του κόσμου (1937), είχε πει πως το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα από το πουθενά – ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Συνέχισε δε λέγοντας ότι, οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.
Πράγματι τώρα, ακόμη και σήμερα, μία μικρή ομάδα ιδιωτών τραπεζιτών κυβερνάει μυστικά τον πλανήτη μας. Οι τραπεζίτες αυτοί δεν κατευθύνουν μόνο τη Fed ή την ΕΚΤ αλλά, επίσης, τις υπερεθνικές οργανώσεις – όπως τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και την BIS, την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών.
Χειραγωγούν την τιμή του χρυσού και του ασημιού, τα διεθνή χρηματιστήρια, καθώς επίσης τις πανίσχυρες αγορές, έχοντας προκαλέσει σκόπιμα τη φούσκα των ακινήτων που την ακολούθησε η χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η κρίση κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη – οδηγώντας τον πλανήτη στο χάος. Ο αιώνιος στόχος της μικρής αυτής ελίτ του χρήματος, δεν είναι κάτι λιγότερο από την παγκόσμια κυριαρχία – την οποία ονομάζει ως μία «νέα τάξη πραγμάτων», θέλοντας να την επιβάλλει χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αδιαφορώντας εντελώς για το ύψος του τιμήματος.
Περαιτέρω, για περισσότερο από δύο αιώνες, η παγκόσμια οικονομία καταρρέει σε τακτά χρονικά διαστήματα – η συχνότητα των οποίων έχει αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, με τη βοήθεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κυριάρχησε παντού.
Η αιτία είναι το ότι, μέσω των συγκεκριμένων κραχ μεταφέρονται ευκολότερα τα περιουσιακά στοιχεία από κάτω προς τα επάνω, στην παγκόσμια εισοδηματική πυραμίδα – ενώ οι μάζες πέφτουν στην ίδια «ταχυδακτυλουργική παγίδα» της ελίτ, ξανά και ξανά.
Η παγίδα αυτή λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, επειδή ελάχιστοι άνθρωποι κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι άλλωστε με τέτοιο δύσκολο, ασαφή και αδιαφανή τρόπο κατασκευασμένο, ώστε να μην προσπαθεί κανείς να το καταλάβει – ενώ η ίδια η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να το αφομοιώσει» (M. Morris).
     

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

«Σελφίτιδα»: Ποζάρω, άρα υπάρχω

Ο πλανήτης βρίσκεται παγιδευμένος σε μια κατάσταση εφηβικής κρίσης, όπου ο απροκάλυπτος ναρκισσισμός και η ανάγκη για αποδοχή κυριαρχούν.
Stefan Sagmeister, Trying to look good limits my life, 2005.
Χρόνος ανάγνωσης: 6'
Αλίνα Χατζιδάκι


Τα παλιά, αλλά όχι αρχαία χρόνια, η ανερυθρίαστη αυτοπροβολή ήταν για τους καλούς τρόπους ό,τι τα κόκκινα λέιζερ για τις γάτες: κάτι αφόρητο.
Η διαρκής απαίτηση της προσοχής των άλλων χωρίς λόγο, χωρίς κριτήριο, χωρίς κάποιο –φαινομενικά έστω– αξιόλογο επίτευγμα που να δικαιολογεί το αυτο-πλασάρισμα ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να εξοστρακιστεί κοινωνικά ο παραβάτης του savoir faire.
Ο ναρκισσισμός τότε αποτελούσε εξ ορισμού κουσούρι και όχι κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα.
Με την είσοδο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην καθημερινότητα, οι κανόνες προφανώς ξαναγράφτηκαν και οι σέλφι είναι η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό.
Το 2013, το λεξικό της Οξφόρδης ανακήρυξε τη «selfie» ως τη λέξη της χρονιάς'Selfie' named by Oxford Dictionaries as word of 2013 | BBC και η Google ανακοίνωσεGoogle Photos: One year, 200 million users, and a whole lot of selfies | blog.google.com ότι μέσα σε ένα χρόνο 24 δισεκατομμύρια selfies ανέβηκαν στη σχετική εφαρμογή της.
Κι ενώ κάποιος θα μπορούσε να πει ότι πρόκειται για ένδειξη κοινωνικότητας και επικοινωνιακής διάθεσης, πολλοί θεωρούν ότι το φαινόμενο σχετίζεταιAre Selfies a Sign of Narcissism and Psychopathy? | Psychology Today με κάποιες πιο δυσλειτουργικές πτυχές του ψυχισμού του αυτο-μοντέλου, όπως η αυξημένη ανάγκη για προσοχή, ο εγωκεντρισμός, η μοναξιά και άλλα ζητήματα που δεν λύνονται με likes και ψηφιακές καρδούλες.
Εξού και κάποιοι πιστεύουν ότι ο πλανήτης πάσχει από «σελφίτιδαTake loads of selfies? You might have ‘Selfitis’ | Dazed & Confused».
Μήπως έχεις «σελφίτιδα»;
  • Οριακή 3 σέλφι/ημέρα αλλά δεν τις ποστάρεις
  • Οξεία 3 σέλφι/ημέρα και τις ποστάρεις
  • Χρόνια Παίρνεις ασταμάτητα σέλφι και ποστάρεις πάνω από 6/ημέρα
To 2014 κυκλοφόρησε η φήμη ότι η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία χαρακτήριζε τη μανία με τις σέλφι ψυχική διαταραχή. Η είδηση αναπαράχθηκε μαζικά ακόμα και από σοβαρά Μέσα χωρίς καμία αμφισβήτηση, καθώς είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι ένας άνθρωπος που δημοσιεύει έξι φωτογραφίες του την ημέρα έχει άλυτα θεματάκια. ΑποδείχτηκεAmerican Psychiatric Association Classifies Taking of 'Selfies' as a Mental Disorder | Snopes ότι ήταν δημιούργημα μιας σατιρικής ιστοσελίδας, όμως όταν η σάτιρα περνάει ως είδηση χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, προκύπτουν ερωτηματικά.
Αυτό σκέφτηκαν κάποια μέλη της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας που στα τέλη του 2017 δημοσίευσαν έρευνα«An Exploratory Study of BSelfitis^ and the Development of the Selfitis Behavior Scale» που υιοθετούσε τον όρο.

Οι Κάννες φέτος απαγόρευσαν τις «ασήμαντες» selfies στο κόκκινο χαλί.
Για όσους δεν συμμετέχουν ενεργά στο πανηγύρι της ακατάσχετης αυτοπροβολής, οι σέλφι είναι μια μάλλον αστεία, άνευ σημασίας υπόθεση.
Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί κανείς να διασκεδάσει με την απροκάλυπτη ματαιοδοξία του εθισμού στις αυτοπροσωπογραφίες, ειδικά όταν δεν συνοδεύεται από γονιδιακή ή αισθητική καλοτυχία.
Στη χειρότερη, μπορεί να ενοχληθεί από τις εγωκεντρικές προθέσεις και την αγένεια που συνομολογείται και απλά να διαγράψει αυτή την ενόχληση από το feed του.
Για τους νορμάλ φίλους των σέλφι, που θα ανεβάσουν μεν φωτογραφίες τους στα κοινωνικά δίκτυα αλλά δεν θα βομβαρδίσουν το timeline των φίλων τους με τριάντα διαφορετικές λήψεις κάθε εβδομάδα, είναι ένας υγιής τρόπος επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης (κατά κανόνα απείρως πιο αποτελεσματικός από εκείνον που χρησιμοποιούν όσοι δημοσιεύουν γατάκια, τριαντάφυλλα και γλυκές καλημέρες-καληνύχτες).
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που το παρακάνουν.
Ο νεαρός Ντάνι ΜπόουμανSelfie addict took TWO HUNDRED a day - and tried to kill himself when he couldn't take perfect photo | Τhe Mirror έγινε πρωτοσέλιδο ως ο πρώτος εθισμένος στις σέλφι Βρετανός.
Ο Μπόουμαν, σπαταλούσε δέκα ώρες την ημέρα τραβώντας φωτογραφίες τον εαυτό του με το iΡhone και μετά από εντατικό φιλτράρισμα και ρετούς ανέβαζε περίπου 200 από αυτές.
Κλείστηκε στο σπίτι του για έξι μήνες, σταμάτησε το σχολείο στα 16 κι έχασε 15 κιλά προκειμένου να βελτιώσει την εικόνα του (για να βγάλει φωτογραφίες).
Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, εξήγησε: «Προσπαθούσα συνέχεια να βγάλω την τέλεια σέλφι και όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ, ήθελα να πεθάνω.
Έχασα τους φίλους μου, την μόρφωσή μου, την υγεία μου και παρά λίγο τη ζωή μου».
Ακροβατώντας μεταξύ τραγικού και κωμικού, το τέλος της ιστορίας του Μπόουμαν γράφτηκε στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε και η θεραπεία “απεξάρτησής” του ξεκίνησε με το να του στερούν το τηλέφωνο σταδιακά, ξεκινώντας από δέκα λεπτά την ημέρα.
Ο Μπόουμαν είχε ξεκινήσει τις σέλφι στα 15 και υπέφερε όταν οι φίλοι του σχολίαζαν αρνητικά την εμφάνισή του, ενώ στην κατάρρευσή του έπαιξε ρόλο και η απόρριψη ενός πρακτορείου όταν προσπάθησε να γίνει μοντέλο. Γιατί φυσικά ήθελε να γίνει μοντέλο.
Όπως σε όλη την υπόλοιπη ψηφιακή μας ζωή, έτσι και στις σέλφι η εικόνα φιλτράρεται και ωραιοποιείται για να ανταποκριθεί σε ιδεώδη που δύσκολα κατακτώνται και σχεδόν ποτέ δεν είναι 100% αληθινά, ακόμα κι αν (ή καλύτερα ειδικά όταν) πρόκειται για πρωταθλητές του είδους, όπως η Κιμ Καρντάσιαν ή οι άπειρες διασημότητες του instagram με ταλέντο στη ματαιοδοξία και το ρετούς. Η Γαλλίδα ψυχαναλύτρια και φιλόσοφος Έλσα Γκοντάρ, που έγραψε το βιβλίο Je selfie donc je suisΣτο amazon (Βγάζω σέλφι άρα υπάρχω), αναφέρεται στη διαφοράWe take 1 million selfies every day - but what are they doing to our brains? | Τhe Telegraphτης εικόνας στην πραγματική ζωή και της εικόνας μέσα από την οθόνη του smartphone και βρίσκει ανησυχητικό το φαινόμενο να είναι περισσότερο αρεστή η τελευταία, όπου η τελειότητα επιτυγχάνεται χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάποιος απολύτως τίποτα, ούτε καν να βγει από το σπίτι του. Σημειώνει εύστοχα ότι η κοινωνία βρίσκεται παγιδευμένη σε μια κατάσταση εφηβικής κρίσης, όπου προφανώς ο απροκάλυπτος ναρκισσισμός και η ανάγκη για αποδοχή είναι αναμενόμενα, αλλά σε μεγαλύτερες ηλικίες είναι ανησυχητικά και, για τους λιγότερο ευαίσθητους, απλά ενοχλητικά.
Ένα νέο βίντεο των Erin Brethauer και Tim Hussin από τη σειρά ObsessionsΗ σειρά Οbsessions του New Yorker του New Yorker θέτει αυτό το σύμβολο του μιλένιαλ ναρκισισμού στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης πολιτιστικής ιστορίας.
Ο Will Storr, συγγραφέας του Selfie: How We Became So Self-Obsessed and What It’s Doing to UsΣτο amazon, εντοπίζει τις αρχές της κουλτούρας των selfies στο κίνημα αυτοπεποίθησης των τελών των ’80s και αρχών ’90s: «Τον κόσμο κυρίευσε αυτή τη τρελή ιδέα ότι για να απελευθερωθούμε από όλα μας τα κοινωνικά προβλήματα, από την χρήση ναρκωτικών έως την ενδοοικογενειακή βία, αρκεί να πιστέψουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί και καταπληκτικοί».
Μια τάση που βρήκε ακραία εφαρμογή πάνω στους μιλένιαλς.
Η καθηγήτρια ψυχολογίας Jean Twenge, πάνω στο βιβλίο iGenΣτο amazon της οποίας βασίστηκε το viral άρθρο «Κατέστρεψαν τα smartphones μια ολόκληρη γενιά;Have Smartphones Destroyed a Generation? | The Atlantic» του Atlantic, πιστεύει ότι οι «μιλένιαλ μεγάλωσαν με γονείς που υπερτόνισαν τις έννοιες της αυτοπεποίθησης και ευτυχίας σε μια εποχή αποκεντρωμένης εξουσίας, άβαταρ και ριάλιτι τηλεόρασης.
Τώρα εκείνοι πρέπει να χαμηλώσουν τις προσδοκίες τους και να περάσουν ένα λαμπερό φίλτρο στα αυτοπορτρέτα τους προκειμένου να καταφέρουν να λειτουργήσουν ως ενήλικες».



Τα κάθε λογής beautifiers (ομορφοποιητές, σε ελεύθερη μετάφραση) με τα οποία είναι εξοπλισμένα σχεδόν όλα τα κινητά, δεν βοηθούν την κατάσταση σε ό,τι αφορά στη σουρεαλιστική εικόνα που σχηματίζει κάποιος για την εμφάνισή του από τις σέλφι και όχι από τον παλιό καλό καθρέφτη. Στην πραγματική ζωή, όπου είσαι αναγκασμένος να κυκλοφορείς χωρίς φίλτρο, η απογοήτευση είναι δεδομένη, αφού τα δεκάδες ψηφιακά likes δεν μετουσιώνονται σε τίποτα απολύτως –κι αν λάβει κανείς υπόψη ότι μπαράζ από σέλφι κάνουν συνήθως άνθρωποι που έχουν ανάγκη θαυμασμό και αποδοχή, είναι μάλλον μπούμερανγκ.
Η σέλφι που ανέβασε η Κιμ Καρντάσιαν την εποχή που το instagram είχε πια συνεπάρει η Μέγκαν Μαρκλ.
Το πόσο σοβαρά παίρνουν ορισμένοι το ζήτημα της τέλειας σέλφι φαίνεται κωμικό, αλλά έχει και προεκτάσεις που ξεπερνούν τον ορισμό της τραγωδίας. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια, από το Μάρτιο του 2014 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017, 127 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να βγάλουν μια καλή φωτογραφία του εαυτού τους, που εξελίχθηκε σε killfieDeaths while taking selfies, ‘killfies,’ are on the rise | Βοston Globe.
Τρία τέταρτα εξ αυτών ήταν κάτω των 29 ετών και οι περισσότεροι σκοτώθηκαν πέφτοντας από μεγάλο ύψος, όπου ήθελαν να ποζάρουν χωρίς να υπολογίσουν τον κίνδυνο.
Ενδεικτικά, ένα ζευγάρι Πολωνών έπεσε στον ΑτλαντικόPolish couple fall off cliff and die while taking selfies | The Washington Post από έναν γκρεμό στην Πορτογαλία μπροστά στα δύο παιδιά του. Δύο άτομα σκοτώθηκανPilot taking 'selfies' before fatal Colorado crash: report | Reuters όταν το μικρό αεροσκάφος στο οποίο επέβαιναν συνετρίβη επειδή ο ένας από αυτούς ήταν ο πιλότος και έβγαζε σέλφι.
Στη Ρωσία δυο νεαροί έχασαν τη ζωή τους όταν πόζαραν χαμογελαστοί πριν τραβήξουν την περόνη μιας χειροβομβίδας που φυσικά εξερράγη.
Η πλήρης λίσταList of selfie-related injuries and deaths είναι μακριά και καταθλιπτική και θα μεγαλώνει όσο υπάρχουν ανόητοι άνθρωποι που θα βάζουν μια ετικέτα σαν το #drivingselfie και μερικά likes πάνω από την κοινή λογική.

Σίγουρα, οι σέλφι ως κοινωνικό φαινόμενο δεν είναι θανάσιμος κίνδυνος, αλλά μάλλον μια ακόμα εκδήλωση της “κουλτούρας του ΕγώMe! Me! Me! Are we living through a narcissism epidemic? | The Guardian”, που ευνοεί το ναρκισσισμό, τη ματαιοδοξία, την ανάγωγη υπερέκθεση και αυτοαναφορικότητα.
Και μερικές φορές, ο εθισμός στον αγώνα του να τραβήξει κανείς την προσοχή στην εικόνα του, οδηγεί σε εντυπωσιακά βατερλό κριτικής σκέψης.
Όπως στην περίπτωση της έφηβης Μπριάνα ΜίτσελAuschwitz Selfie Teen: "I Don’t Think I Would Do Anything Differently" | Gawker που δημοσίευσε μια φωτογραφία της όπου ποζάρει χαμογελαστή στο Άουσβιτς και με ένα επίσης χαμογελαστό emoji για όποιον δεν κατάλαβε τη χαρά της, και δήλωσε πως δεν το μετανιώνει καθόλου.
Στη λίστα με τις πιο ανάρμοστες σέλφιUpdated: 21 most inappropriate selfies the internet has ever seen, from Kim K's arse to plane hijackings | Digital Spy θα δει κανείς από εφήβους σε κηδείες, τουρίστες σε μέρη όπου έγιναν τρομοκρατικέςThe worst places to take a selfie | Τhe Telegraph επιθέσεις, επιβάτες αεροσκάφους εν μέσω αεροπειρατείας, στην επιμνημόσυνη δέηση για το Νέλσον Μαντέλα.
Παράλληλα, στις αρχές του 2017 μια γυναίκα κατέστρεψε τέχνη αξίας $200.000Selfie Domino προσπαθώντας να βγάλει την τέλεια σέλφι, και σε μια άλλη περίπτωση προκλήθηκε ζημιά $800.000 σε έργο της Γιαγιόι ΚουσάμαYayoi Kusama pumpkin damaged by person taking a selfie | Dazed and Confusedπάλι για τον ίδιο λόγο.
Για τους περισσότερους ενήλικες, ο εθισμός κάποιου στις σέλφι δεν δημιουργεί τίποτα περισσότερο από ένα τεράστιο βαρετό άλμπουμ από φωτογραφίες που κανείς δεν θέλει πραγματικά να δει, όμως, ιδιαίτερα μεταξύ ενηλίκων, ειδική μνεία αξίζει σε όσους δημοσιεύουν συχνά σέλφι τους διαφημίζοντας προϊόντα, χωρίς να είναι η Κάιλι Τζένερ.
Αυτό το άγαρμπο μάρκετινγκ μετατρέπει ουσιαστικά τους φίλους σε πελάτες, αλλά ανταμείβεται συνήθως από ελάχιστα likes, καθώς το facebook, για παράδειγμα, παρέχει τη δυνατότητα να παραμείνεις φίλος με κάποιον χωρίς να βλέπεις ποτέ τις δημοσιεύσεις του που είναι πιο εμπορικές απ’ όσο η ευγένεια επιτρέπει.
Όμως η ετικέτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση, ως επί το πλείστον χαμένη.


Αλίνα Χατζιδάκι

Εργάζεται στα περιοδικά από το 1994 και σε ψηφιακά μέσα, websites και applications, τα τελευταία χρόνια.
Μεταξύ άλλων έχει υπογράψει άρθρα στο Nitro, Marie Claire και Cosmopolitan, στο οποίο υπήρξε διευθύντρια σύνταξης.



Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

Δουλεύουμε 198 ημέρες το χρόνο μόνο για να πληρώνουμε το κράτος

Του Κωνσταντίνου Μαριόλη
Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα της μελέτης για την Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας του 2018, καθώς ενώ η κυβέρνηση πανηγυρίζει την υποτιθέμενη λήξη των μνημονίων, ο μέσος Έλληνας θα εργαστεί φέτος 50 ολόκληρες ημέρες παραπάνω για το κράτος απ’ ό,τι το 2009.
Μάλιστα, η εκτίμηση αυτή είναι αισιόδοξη, αφού βασίζεται στην παραδοχή ότι η κυβέρνηση θα πετύχει τον πολύ αισιόδοξο στόχο για ανάπτυξη της τάξης του 2,5%.
Όπως αναφέρεται στη μελέτη που παρουσίασε το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης, η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας είναι η πρώτη μέρα του χρόνου που οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν οι ίδιοι τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούν το εισόδημά τους.
Για το 2018, το ΚΕΦίΜ υπολογίζει ως Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας την 18η Ιουλίου.
Αυτό στην ουσία συνεπάγεται πως για 198 από τις 365 μέρες του χρόνου θα εργαζόμαστε για το κράτος.
Οι φορολογούμενοι θα εργαστούν φέτος 12 ημέρες παραπάνω, σε σύγκριση με το 2017, για να πληρώσουν φόρους και εισφορές.
Πιο αναλυτικά, η μελέτη δείχνει ότι το 2018 θα δουλέψουμε 50 ημέρες για άμεσους φόρους, 67 ημέρες για έμμεσους και 81 για κοινωνικές εισφορές.
Παρά τις φιέστες και τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας, ήτοι η ημέρα που «καθαρίζουμε» με τις υποχρεώσεις προς το κράτος και κερδίζουμε πραγματικό εισόδημα, συνεχίζει να φθάνει κάθε χρόνο και αργότερα.
Το κράτος, δηλαδή, απορροφά όλο και μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
Από το 1999 μέχρι σήμερα, η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας φτάνει με ελάχιστες εξαιρέσεις ολοένα και αργότερα.
Κατά την περίοδο της σχετικής ευημερίας και ανάπτυξης του 1999-2009 η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας μετατοπίστηκε προς το μέλλον εννέα ημέρες.
Εντυπωσιακότερη υπήρξε βεβαίως η μετατόπισή της κατά 50 ολόκληρες μέρες στα χρόνια της κρίσης (2009-2018): Το 2009 εργαστήκαμε για το κράτος μέχρι τις 28 Μαΐου, ενώ φέτος μέχρι τις 18 Ιουλίου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας του 2017 ήταν η 6η Ιουλίου.
Η κυβέρνηση δεν πέτυχε τον στόχο είσπραξης φόρων και εισφορών που είχε θέσει στον Προϋπολογισμό του 2017.
Στον Προϋπολογισμό του 2018 προβλέπει την επιπλέον αύξηση των Έμμεσων Φόρων κατά 3,4%, των Άμεσων Φόρων κατά 1,6% και των Καθαρών Κοινωνικών Εισφορών κατά 4,9% σε σχέση με όσα προϋπολόγιζε πέρσι.
Η φορολογική επιβάρυνση των Ελλήνων είναι αντίστοιχη με αυτή των Γερμανών και μεγαλύτερη από αυτή των Σουηδών, των Φινλανδών και των Ιταλών.
Σε μία χώρα που οι πολίτες «ματώνουν» για να πληρώσουν τους φόρους θα περίμενε κανείς να είναι ικανοποιημένοι από τους κρατικούς θεσμούς και τις δημόσιες υπηρεσίες.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην Ελλάδα, καθώς στη σχετική έρευνα του ΟΟΣΑ, η χώρα μας καταλαμβάνει μια από τις χειρότερες θέσεις μεταξύ των κρατών-μελών του οργανισμού.
Είναι χαρακτηριστικό πως, ως προς την ικανοποίηση από το σύστημα υγείας, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα σχολεία η Ελλάδα είναι τελευταία ανάμεσα στις 35 εξεταζόμενες χώρες, ενώ σε ό,τι αφορά την ικανοποίηση από την απονομή δικαιοσύνης και το δικαιϊκό σύστημα καταλαμβάνει την 28η θέση.
Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό του 2018, τα συνολικά φορολογικά έσοδα φέτος προβλέπεται να ανέλθουν στα 82 δισ. ευρώ.
Από αυτά, τα 27,4 δισ. ευρώ αφορούν έμμεσους φόρους, τα 20,8 δισ. ευρώ αφορούν άμεσους φόρους, ενώ τα 33,6 δισ. ευρώ αντιστοιχούν σε κοινωνικές εισφορές.
Οι τόκοι κεφαλαίου ανέρχονται στα 176 εκατ. ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, το διαθέσιμο Καθαρό Εθνικό Εισόδημα για το 2018 εκτιμάται - βάσει των δημοσιευμένων στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για το 2016, την εκτιμώμενη ανάπτυξη του 2017 και την πρόβλεψη για το 2018 - στα 151 δισ. ευρώ.
Διαιρώντας τα φορολογικά έσοδα με το καθαρό εθνικό εισόδημα και πολλαπλασιάζοντας το πηλίκο με τις 365 μέρες του χρόνου, προκύπτει ότι οι Έλληνες και Ελληνίδες θα πρέπει φέτος να εργαστούν 198 ημέρες για το κράτος, ή με άλλα λόγια πως η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για το 2018 θα είναι η 18η Ιουλίου.

Δείτε εδώ αναλυτικά τη μελέτη του ΚΕΦΙΜ.



Liberal

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

Ποιος είναι τελικά ο φασίστας;

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Β΄)

Η κατά κόρον και καταχρηστική χρήση του όρου «φασίστας», εδώ και πολλά χρόνια, δεν συμβαίνει τυχαία και έρχεται να καλύψει την ολοκληρωτική γύμνια της Αριστεράς, «επαναστατικής» και μη, έως και τις παρυφές του αναρχισμού, απέναντι στην διαμορφούμενη πραγματικότητα.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους όρους, όπως για παράδειγμα ο ρατσισμός.
Διόλου τυχαία οι όροι αυτοί μπήκαν στο καθημερινό «οπλοστάσιο» και χρησιμοποιούνται σαν σφαίρες, επιβεβλημένοι από το ρεύμα της «πολιτικής ορθότητας», που είναι ουσιαστικά ιδεολογικό αποκύημα της αριστερής πτέρυγας της παγκοσμιοποίησης με έδρα τις ΗΠΑ, η οποία μέχρι πρότινος καθοδηγούσε το άρμα της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας.
Λέμε, μέχρι πρότινος, γιατί εσχάτως φαίνεται πως η καρέκλα της τρίζει, αλλά οψόμεθα.
Ουσιαστικά «φασίστας» τείνει να είναι απλά όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους.
Ο οποιοσδήποτε πρέπει πρώτα να αποδείξει πως δεν είναι «φασίστας» και μετά να αναπτύξει την επιχειρηματολογία του.
Πρόκειται για μια πονηρή τακτική συντριβής του αντιπάλου σου δίχως να μπεις στον κόπο να επιχειρηματολογήσεις σοβαρά.
Επί προσθέτως, δείχνεις ότι προτιμάς να ετεροπροσδιοριστείς, επιλέγοντας τον αντίπαλό σου και συγκρινόμενος σταθερά μ’ αυτόν.
Η σύγκριση με τον «φασίστα» θα σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο ακόμα κι αν οι πράξεις σου είναι εξ ίσου ελεεινές.
Επί πλέον, οποιαδήποτε διαφορετική άποψη υποχρεωτικά θα πρέπει να συγκλίνει στο δικό σου δίπολο: «φασισμός» και «αντιφασισμός», οπότε τα στρατόπεδα γίνονται συγκεκριμένα και ο καθένας απορροφά το μερίδιό του, συνθλίβοντας όλες τις υπόλοιπες απόψεις.
Νομίζουμε πως η πραγματική γύμνια της πρακτικής είναι ολοφάνερη, αν και ομολογουμένως έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική.
Για να μπορούμε να συνεννοηθούμε σαν άνθρωποι, θα πρέπει πρωτίστως να αποκαταστήσουμε την αξία και σημασία των λέξεων.
Ο φασισμός, όπως εκφράστηκε από τον Μουσολίνι (πρώην σοσιαλιστής), ήταν ένα επαναστατικό[1]ρεύμα που διακήρυττε την

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1827 στους e-πλειστηριασμούς του 2017 – Νομικό πλαίσιο, εθνική συγκρότηση, οντολογικό υπόβαθρο

του Στέργιου Ζυγούρα
Από τους δυτικόφιλους του 1827 στους αριστερούς του 2017 – Εκπληρώνεται το όνειρο του Κοραή (και) από τον Αλέξη Τσίπρα;

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο έγινε η Επανάσταση του 1821, σύμφωνα με την πλευρά Κοραή-Μαυροκορδάτου. Από την εισαγωγική διακήρυξη του Συντάγματος που ακολούθησε την ανακήρυξη του Καποδίστρια ως Κυβερνήτη (1827)

Πάντοτε πίστευα στη ευρωπαϊκή ιδέα, είμαι ευρωπαϊστής επειδή ακριβώς είμαι αριστερόςδήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στις 23-11-2017 στο Παρίσι, παραλαμβάνοντας το Prix du courage politique (Βραβείο πολιτικού σθένους). Βραβεύτηκε διότι βρήκε το θάρρος να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. «Κάτι τρέχει στα γύφτικα» θα σκεφτεί ίσως κάποιος για μια βράβευση της επιθεώρησης Politique Internationale. Σωστά, αλλά κάτι ιδιαίτερα σημαντικό αξίζει σχολιασμού. Κάτι που δείχνει ως αντίφαση, είτε πραγματική είτε φαινομενική. Εδώ δεν θα αναφερθούμε στις αντιευρωπαϊκές προεκλογικές διακηρύξεις του Α(νδρέα) Τσίπρα, ούτε στην 5μηνη «συγκρουσιακή» παράσταση (2015) που χρεώθηκε στον «μουτζαχεντίν» Βαρουφάκη, ούτε στην μέγιστη πολιτική αλητεία του δημοψηφίσματος (2015) στο οποίο συνέπραξαν ΕΚΤ-Κομισιόν-Τσίπρας προκειμένου μετά το στέγνωμα της οικονομίας από το ευρωρευστό να στραγγαλιστεί και η κίνηση των εγχώριων κεφαλαίων. Δεν θα μιλήσουμε καν για την τεχνητή και προδιαγεγραμμένη είσοδο της Ελλάδας στην κρίση με τα εξόχως πλαστά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το έλλειμμα 2009. Το σημαντικό θέμα είναι η αντίδραση του βραβευμένου – très courageux πρωθυπουργού, όταν επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και για χρέη προς το δημόσιο. Συνδέεται αυτή η πολιτική του στάση με την δήλωση ευρω-αριστεροσύνης στο Παρίσι; και αν ναι, πώς;


«Οι Βουλευταί οφείλουν να προσαρμόσουν νομοδοτούντες την γαλλικήν νομοθεσίαν…». Την προσταγή αυτή του 1827 στην εισαγωγή του Συντάγματος της Τροιζήνας ακολουθεί προσαρμοσμένη στο σήμερα και ο Αλέξης Τσίπρας. Γι’ αυτό βραβεύεται, γι’ αυτό στηρίζει τους e-πλειστηριασμούς και τους διαμεσολαβητές. Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε τους e-πλειστηριασμούς, όπως συμφώνησε σε όλο το «εξυγιαντικό» ευρωπακέτο που ονομάζουμε «μνημόνια». Και η δήλωσή του στο Παρίσι αυτό ακριβώς εννοούσε. Ότι συμφωνεί με την ευρωπαϊκή ενοποίηση όπως αυτή υλοποιείται και ότι σ’ αυτήν πίστευε πριν γίνει πρωθυπουργός. Μπροστά στο χιλιοπαιγμένο σκηνικό «Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία» ο Τσίπρας έμμεσα δήλωσε ότι το ευρωπαϊκό δίκαιο είναι υπέρτερο του ελληνικού. Είναι σαν να έλεγε ότι από το εθνικό δίκαιο ισχύει μόνον η «γαλλική παράμετρος του 1821«. Και ότι αυτό ισχύει, μέχρι να πάμε στην απόλυτη, υπερεθνική εξουσία Βρυξελλών-Φρανκφούρτης και να επιτευχθεί -επιτέλους- ο στόχος ίδρυσης του ελληνικού κράτους.

Κατ’ αρχήν ο πρωθυπουργός ξέχασε ότι παρά την επιθυμία του Κοραή (που μιλούσε για το κοινό έθνος των «Γραικογάλλων»), για πάνω από 1.000 χρόνια «Ελλάς-Γαλλία» σημαίνει «αντιπαλότητα» και όχι «συμμαχία«. Τουλάχιστον από το 800 μ.Χ. το κράτος των Φράγκων είναι υπεύθυνο για την δημιουργία των εννοιών «Δύση-Ανατολή», καθώς η Δύση διεκδίκησε το συνολικό υπερεθνικό Ρωμαϊκό κράτος από το κέντρο του, που τότε βρισκόταν στην Ανατολή. Αυτό έγινε με όχημα την ορθότητα του χριστιανικού δόγματος και γι’ αυτό οι Φράγκοι άρχισαν από τότε να αποκαλούν τους Ρωμαίους της Κων/πολης «Γραικούς«, διεκδικώντας για τον εαυτό τους τον τίτλο του Ρωμαίου. Κατά δεύτερον, ένας ευρωπαϊστής-αριστερός πρωθυπουργός κάνοντας μια ακόμα στροφή 180 μοιρών από τον προεκλογικό σωσία του θα διευκολύνει και θα επιβλέψει την ευρωπαϊκή-αριστερή κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, μεταξύ των κομμάτων παίχτηκε για άλλη μια φορά το σόου «λαϊκή κατοικία vs στρατηγικός κακοπληρωτής δανειοδοτημένης βίλας», προκειμένου να φανεί ποιος είναι «λαϊκότερος» από ποιον. Όμως η ουσία παραμένει. Με μαφιόζικο ΕΕΤΗΔΕ αρχικά, ΕΝΦΙΑ στη συνέχεια, ανεμπόδιστους πλειστηριασμούς, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ανεργία, ύφεση και υπερφορολόγηση (που δεν έκανε ούτε η Οθωμανική Αυτοκρατορία), η Ε.Ε. σε πρώτη φάση θα κατάσχει και την πρώτη κατοικία από όσους είχαν την ατυχία να πάρουν δάνειο την περίοδο των παχιών αγελάδων (Σημίτη). Το χειρότερο είναι ότι η κατάσχεση δεν θα απαλλάξει τον δανειοδοτημένο από το χρέος, αφού ο πλειστηριασμός θα γίνει σε τιμή κατά πολύ μικρότερη από την τιμή της αγοράς του ακινήτου. Όποιος πήρε δάνειο, θα εξακολουθεί να χρωστά την διαφορά στην Τράπεζα. Γιατί;

Η ξεχασμένη Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1826 και η άγνωστη τροπή του 1827


Το σημείο αυτό λέγεται «γαλλικό δίκαιο» και εξηγείται καλά από τον Θανάση Μαυρίδη. Στο βίντεο μπορείτε επίσης να δείτε την διακομματική προώθηση της ιδέας ότι το να φορολογείται και το άψυχο ξεχωριστά από το έμψυχο είναι μια ευρωπαϊκή (άρα φυσιολογική) πολιτική, για όσους θέλουν να λέγονται «δυτικοί» (δηλ. «προοδευμένοι»). Σε δεύτερη φάση το σπίτι τους θα χάνουν και όσοι αδυνατούν να πληρώσουν φόρους στο ελληνικό δημόσιο. Είναι καιρός να δούμε γιατί έγινε η Επανάσταση του 1821 και τι χώριζε τις παρατάξεις Κολοκοτρώνη και Μαυροκορδάτου που συγκρούονται αδιάκοπα από τότε. Πρόκειται αντίστοιχα για τις υπερεθνικές παρατάξεις Καποδίστρια και Κοραή που είχαν δικαιώματα στην Επανάσταση, όμως η συνύπαρξη των ιδεών που εξέφραζαν ήταν απολύτως αδύνατη. Ήταν κάτι σαν «δεξιοί-αριστεροί» εκείνης της εποχής; Και ναι και όχι. Εξαρτάται από το πώς αυτοί ορίζονται σήμερα. Επιπλέον η εξήγηση του παρελθόντος είναι λάθος να γίνεται με όρους του μέλλοντος, οπότε καταχρηστικά τελείως και για λόγους ευκολίας προσέγγισης ενός δύσκολου θέματος χρησιμοποιούμε τους όρους.

Οι δυο παρατάξεις δεν δημιουργήθηκαν μετά την έναρξη της Επανάστασης. Προϋπήρχαν και στις τάξεις των διανοούμενων και στην Φιλική Εταιρεία. Το 1824 ξεκίνησε ο επίσημος διχασμός της Επανάστασης με μοχλό το Χρηματιστήριο του Λονδίνου (λέγε με «δάνεια»). Τα δάνεια αυτά δεν ζητήθηκαν ποτέ από την Επανάσταση (από νόμιμη διοίκηση). Η πλευρά του Καποδίστρια προσπάθησε να τα σταματήσει ή να τα υποκαταστήσει. Το μόνο γνωστό τους στοιχείο στο ευρύ κοινό είναι ότι εκδόθηκαν υπό το άρτιο. Χρεωθήκαμε σχεδόν τα διπλά από όσα αξιοποιήσαμε, επειδή η διαφορά χαριζόταν υπό μορφή έκπτωσης στους αγοραστές των ομολογιών για το ρίσκο που αναλάμβαναν. Αυτό το «ρίσκο» αντιφάσκει πλήρως με το επιχείρημα της βρετανικής αναγνώρισης η οποία υποτίθεται ότι εξισορρόπησε την καταδίκη της Ιεράς Συμμαχίας. Το χάος που προκλήθηκε από την σύγκρουση (λέγε με «εμφύλιο») ανέλαβε να διευθετήσει ο Διονύσιος Ρώμας, ένας βασικότατος, αφανής και δυσεξήγητος παράγοντας της πλευράς Καποδίστρια. Το 1826 κατάφερε με απίστευτη επιμονή, υπομονή και κατάλληλες κινήσεις (κορυφαία ήταν η αίτηση προστασίας προς την Αγγλία προκειμένου να την κατευνάσει) να ακυρώσει την παράνομη κυβέρνηση Κουντουριώτη (κυβέρνηση των βρετανικών δανείων), να καταργήσει το σχήμα «Βουλή-Κυβέρνηση» (ουσιαστικά το Σύνταγμα του Άστρους), να αποκαταστήσει τους ηττημένους του «εμφυλίου» και να στρώσει το χαλί για την εμφάνιση του Καποδίστρια. Όμως…

Όμως η βρετανική πολιτική έθετε την Ρούμελη εκτός Επανάστασης και η Γ΄ Εθνοσυνέλευση του 1826 διεκόπη. Συνεχίστηκε το 1827 σε δυο χωριστές Συνελεύσεις και με μεγάλη δυσκολία ολοκληρώθηκε «ενωτικά» στην Τροιζήνα. Η νομιμοποιημένη εμφάνιση του Καποδίστρια επετεύχθη, αλλά η πλευρά Μαυροκορδάτου πέτυχε στα αντίμετρα εξισορρόπησης να επανεμφανίσει το Σύνταγμα της ανεξαρτησίας του Άστρους με το διοικητικό σχήμα Βουλή-Κυβέρνηση που της έδινε ευχέρεια νομιμοφανών (εξαγορασμένων) βουλευτικών πραξικοπημάτων εναντίον της κυβέρνησης. Έτσι είχε προκύψει τον Δεκέμβριο του 1823 η κυβέρνηση Κουντουριώτη στην θέση της κυβέρνησης Πετρόμπεη. Η πρώτη ενέργεια του αφιχθέντα Καποδίστρια ήταν να καταργήσει και πάλι το Σύνταγμα της Βουλής και της ανεξαρτησίας (από το Πατριαρχείο) που είχε επαναφέρει η πλευρά των «αριστερών-ευρωπαϊστών». Η παράταξη του Κοραή εσίγησε για ένα έτος, αλλά η εξέλιξη της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης το 1829 και η παραίτηση του Λεοπόλδου την επόμενη χρονιά ξαναέφερε την δυτικόφιλη ομάδα στην κατάσταση του 1823.


Η υπογραφή του προέδρου της Συνέλευσης Γ. Σισίνη δεν πρέπει να παραπλανά. Το κείμενο και το Σύνταγμα που ακολουθεί, απηχεί την παράταξη του Μαυροκορδάτου (δηλ. του Κοραή), καθώς με την ανάδειξη του Καποδίστρια η πλευρά του Κολοκοτρώνη πέτυχε επί τόπου το μέγιστο της πολιτικής συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Μ. Βρετανίας

Η επιμονή του Καποδίστρια να επαναφέρει το κράτος στην υπερεθνική τροχιά της Φιλικής Εταιρείας, η δυνατότητά του να επιβιώνει (εν μέσω πτώχευσης) χωρίς σοβαρή εξωτερική χρηματοδότηση και να ανταπεξέρχεται στον υπόγειο πόλεμο, ενεργοποίησε το 1830 την λυσσαλέα αντίδραση στον άξονα Λονδίνο-Παρίσι-Ύδρα-Σύρος-Μάνη με τα γνωστά αποτελέσματα. Σημειωτέον ότι ο Καποδίστριας αναγνώριζε τα δάνεια 1824-25, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να δανειοδοτηθεί. Αντίθετα, υπονομεύτηκε έντονα η οικονομική και νομισματική του πολιτική, ενώ οι ανταρσίες νησιών και Μάνης του στερούσαν σημαντικά έσοδα. Εσωτερική πολιτική του Καποδίστρια υπήρξε η δημιουργία μεσαίας τάξης. Επέμενε ιδιαίτερα στην προτεραιότητα της ατομικής περιουσίας έναντι του δικαιώματος ψήφου. Οι υποστηρικτές του Κοραή στόχευαν άμεσα στην δημιουργία ενός φιλελεύθερου εθνικού κράτους με «πολίτες ατομικών δικαιωμάτων». Στο κράτος αυτό η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης για τα στοιχειώδη δικαιώματα ήταν κολοσσιαία (τα δείγματα 1822-25 διευρύνθηκαν τραγικά μετά το 1863), με αποτέλεσμα την παγίωση των πελατειακών σχέσεων ώστε η ψήφος του πολίτη να εξαγοράζεται φθηνά. Νομικό πρότυπο για την παράταξη του Κοραή ήταν η Γαλλία με τον (Ναπολεόντειο) Αστικό Κώδικα και τον αντίκτυπο της Επανάστασης του 1830. Απώτερος στόχος για αμφότερες τις παρατάξεις ήταν ένα υπερεθνικό κράτος. Χριστιανικό για την ομάδα του Καποδίστρια, αντιχριστιανικό για την ομάδα του Κοραή. Η πρώτη ομάδα ήταν υποχρεωμένη να αρκεστεί προσωρινά στον τύπο του εθνικού κράτους, με βάση όσα συμφωνήθηκαν στο Συνέδριο της Βιέννης. Είχε σχεδόν την απόλυτη πλειοψηφία της κοινωνίας, όμως οι καλυμμένες διακηρύξεις αμφοτέρων έδιναν χώρο στο μέσο του χρήματος που διέθετε η δεύτερη ομάδα για να επιδρά αρνητικά στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η οργανωμένη συκοφαντία εναντίον προσώπων της πλευράς Καποδίστρια ήταν το δεύτερο μέσο που χρησιμοποιούσε η παράταξη του Κοραή. Ας δούμε μερικά άγνωστα στοιχεία της σύγκρουσης 1824-25 και πόσο «ενωτικά» προέκυψε ο Καποδίστριας το 1827.


Ποιος ήταν ο κόμης Alerino Palma di Cesnola;


 Η κατανόηση του πολύπλοκου 1821 περνάει και μέσα από τα πρόσωπα. Ο κόμης Alerino Palma ήταν ιταλικής καταγωγής. Παρά το ότι ο Al. Palma πολέμησε ως Πιεμοντέζος για να ενταχθεί η ιδιαίτερη πατρίδα του στην δημοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης, η νεωτερική ιστορία δεν τον φωτίζει. Ίσως επειδή αδυνατεί να τον ταυτίσει με την «λαϊκή» Ελληνική Επανάσταση (τι δουλειά έχει ένας κόμης;), αλλά κυρίως επειδή ο Palma είχε ρόλο που θα προβλημάτιζε όποιον δέχεται την εμφάνιση του Canning ως αιτία της βρετανικής «αλλαγής στάσης» και ως τριών διαστάσεων το τριμερές σχήμα των «μεγάλων δυνάμεων» που επεμβαίνουν εκ των υστέρων σε μια Επανάσταση οργανωμένη από τους «Γραικούς». Ο κόμης Palma είναι ο εκλεκτός του G. Canning. Αποστέλλεται από τους Φιλογραικούς του Λονδίνου (που προωθούν τα δάνεια εξαγοράς και διχασμού της Επανάστασης) για να προωθήσει την ιδέα ενός πολιτικού έθνους. Με πιο απλά λόγια, ένας Ιταλός αποστέλλεται από τους Άγγλους για να επιβάλλει τον Γαλλικό νόμο, ώστε το κράτος που θα προκύψει, να ακολουθεί την αντιχριστιανική τάση της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1824 -εν μέσω εμφυλίου- ο κόμης Αλερίνο Πάλμα έγραψε την «Πολιτική Κατήχηση» για τους Έλληνες, δηλαδή μια προσαρμοσμένη εκδοχή του προηγηθέντος κειμένου «Ελληνική Νομαρχία». Το 1806 ο Ναπολέοντας με τον Κοραή προσπαθούσαν να αποφύγουν μια φαναριώτικη Επανάσταση μέσω Επτανήσων – Σερβίας και Μολδοβλαχίας. Το 1824 ο Κάνινγκ με τον Πάλμα προσπαθούσαν να εμπεδώσουν την πεποίθηση ότι ο Υψηλάντης μιμήθηκε τον Ροβεσπιέρο. Προσπαθούσαν επίσης να περιορίσουν την χριστιανική παράμετρο της Επανάστασης στα όρια μιας «καθαρεύουσας» ελληνικής γλώσσας. Στην εισαγωγή ο εκδότης Ιωσήφ Κιάππε χαρακτηρίζει τον Πάλμα «αυθόρμητο φιλέλληνα» που έσπευσε υπέρ των αγωνιζόμενων χριστιανών Ελλήνων. Στο προλογικό του σημείωμα ο Πάλμα ανταποδίδει το ευγενές ψέμα, επιβεβαιώνοντας ότι ο Κιάππε ήταν αυτός που τον παρότρυνε να γράψει την Κατήχηση. Μια Κατήχηση που ερχόταν από το σημείο που ερχόντουσαν και τα δάνεια.


Με βάση το ίδιο «δικαίωμα των Εθνών» η Βρετανία υποχρέωσε τον Γ. Κουντουριώτη να θεωρήσει «ουδέτερα» τα ναυλωμένα πλοία διαφόρων χωρών που μετέφεραν τον Ιμπραήμ από την Αίγυπτο (Σεπτέμβριος 1824), πριν ο Κουντουριώτης παραλάβει την πρώτη δόση του α΄ δανείου που είχε μπλοκαριστεί στην Ζάκυνθο. Ο Πάλμα απέστειλε το κείμενο στον Μιαούλη τον Δεκέμβριο του 1824
[Ο Κιάππε (Giuseppe Chiappe) ήταν Ιταλός. Μαζί με τον Πάλμα και τον Σανταρόζα προορίζονταν από το Λονδίνο ως καρμποναρικό επιτελείο εξωτερικής πολιτικής του Γ. Κουντουριώτη. Ένα ενδεικτικό σημείο μόνο, για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς εννοούσε τον «Νόμο» η παράταξη του Κοραή: Πριν κλείσει μήνα η «ουδέτερη» εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» που εξέδιδε στην Ύδρα ο Κιάππε, είχε προαναγγείλει την ενοχή του Καραϊσκάκη ως «προδότη», καλώντας όσους ήξεραν για την «προδοσία» να παρουσιαστούν για να καταθέσουν. Η «προδοσία του Καραϊσκάκη» είχε κατασκευαστεί από τον Μαυροκορδάτο. Αφορμή του σχεδίου ήταν ο άμεσος κίνδυνος να μην καταλήξουν τα χρήματα του δανείου στον Γ. Κουντουριώτη, επειδή αμφότεροι οι απεσταλμένοι του Λονδίνου -Μπάιρον και Στάνχοπ- βλέποντας από κοντά τα πράγματα και αντιλαμβανόμενοι πώς αναδείχθηκε ο Κουντουριώτης, υποστήριζαν μια ενωτική προσωρινή κυβέρνηση που θα αποσοβούσε τον εμφύλιο. Για να μην κινηθεί ο Μπάιρον ανατολικά προς τον Ανδρούτσο, εφευρέθηκε ο αντιπερισπασμός «κίνδυνος στο δρόμο για την ζωή του λόρδου από τους προδότες Καραϊσκάκη-Ανδρούτσο». Ο δεύτερος βρισκόταν προσωρινά εκτός εμβέλειας του κοραϊκού Νόμου που εφάρμοζε ο Μαυροκορδάτος.]



Το 1824 ο κόμης Αλερίνο Πάλμα έγραψε την «Πολιτική Κατήχηση» για τους Έλληνες. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» που απηχούσε το κοραϊκό πνεύμα της «Ελληνικής Νομαρχίας» (1806) και υποστήριζε την προσωρινή κυβέρνηση που προέκυψε μέσω Λονδίνου: την κυβέρνηση Κουντουριώτη. Εδώ η εκτύπωση του 1826.


Συγγραφέας του κειμένου ο Α.Π. (Alerino Palma)
Στην «Πολιτική Κατήχηση» που ο Πάλμα έστειλε στον Μαυροκορδάτο, αρχικά εξηγεί ότι το υπό ίδρυση κράτος έχει αναφορά στην αρχαία Ελλάδα μέχρι την «παρακμή των φώτων» που ξεκινά όταν ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας παρότρυνε τον Αριστοτέλη να αφήνει τον λαό στην κτηνώδη του κατάσταση. Στη συνέχεια αναλαμβάνει να ενημερώσει τους επαναστατημένους ότι ξεσηκώθηκαν για να διαφυλάξουν την χριστιανική τους θρησκεία η οποία κινδυνεύει από τους Τούρκους, πράγμα που φαίνεται από το πώς οι Τούρκοι μεταχειρίστηκαν τον «αγαθό και αξιοσέβαστο» Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Γιατί τα λέει αυτά; Η London Greek Committee υποτίθεται ότι συγκροτείται πάνω στην βάση της χριστιανικής αλληλεγγύης. Το πνεύμα του κειμένου είναι το εξής: εφόσον οι Έλληνες θεωρούν φίλους και αδελφούς τους Χριστιανούς της Δύσης, θα ιδρύσουν ένα κράτος χωρίς Μακεδονία και -κατά μείζονα λόγο- χωρίς Κωνσταντινούπολη που θα ακολουθεί τον δυτικό τύπο του εθνικού κράτους με «επικρατούσα θρησκεία και ανεκτικότητα«. Συνεπώς, θα ιδρυθεί εθνική Εκκλησία και η δικαιοδοσία της θα υπαχθεί υπό την πολιτική εξουσία (αρχηγός της Εκκλησίας θα είναι ο μονάρχης). Όπερ μεθερμηνευόμενον, η χριστιανική πίστη επιδιώκεται να γίνει -σταδιακά- μια ιδεολογική παράμετρος της ιδιότητας του πολίτη. Επιπλέον, αφού προηγήθηκε η Γαλλική Επανάσταση, η εθνική νομοθεσία δεν μπορεί παρά να γίνει στο γαλλικό πρότυπο. Κεντρικό σημείο της Κατήχησης: Οι Έλληνες θα αποκτήσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία που στερήθηκαν όταν ο Φίλιππος Β΄ ο Μακεδών τους τις στέρησε. Κατά ποιο τρόπο, άραγε, συνδέεται η επιδιωκόμενη εθνική χριστιανική διάσταση των Γραικών με την συνεχή υπενθύμιση πως το υπό ίδρυση κράτος έχει «ελληνική αναφορά» στο παρελθόν μόνον μέχρι τους Μακεδόνες; Ο Πάλμα όχι μόνον είναι από τους «φιλέλληνες» εκείνους που σιώπησαν όταν η Ελλάδα ιδρύθηκε ως «Γραικία» στις διεθνείς συνθήκες (όπως ο Κοραής ήθελε), αλλά υπηρέτησε την Γραικία επί Όθωνα προτείνοντας «Σχέδιο παρατηρήσεων… δια να γίνει ο Γαλλικός πολιτικός κώδιξ εφαρμοστέος εις την Ελλάδα«.
Πώς δόθηκε το πράσινο φως στον Καποδίστρια το 1827;

Η ρωσοβρετανική συμφωνία του 1826 στην Αγ. Πετρούπολη ίδρυσε το ελληνικό κράτος. Ο Ιμπραήμ είχε -τυπικά- διεθνοποιήσει το θέμα των Γραικών, οπότε η διαλυμένη πλέον Ιερά Συμμαχία (ουσιαστικά η Ρωσία) σπάζει την «ουδετερότητά» της και συμφωνεί με την Μ. Βρετανία. Ακολουθεί και αίτηση προστασίας προς την Ρωσία. Της αίτησης αυτής είχε προηγηθεί η αίτηση προστασίας προς την Γαλλία, οπότε, πριν συνέλθουν οι τρεις στο Λονδίνο, οι «Γραικοί» καλούνται «να εκλέξουν» νέα διοίκηση με πλαίσιο το Πρωτόκολλο της Αγ. Πετρούπολης. Η τελική ισορροπία έχει ως εξής: «Καποδίστριας από την μια πλευρά, Church, Cochrane και Βουλή από την άλλη». Χάρη στους ελιγμούς των Ρώμα-Κολοκοτρώνη η αγγλική πλευρά θα βρεθεί διασπασμένη μεταξύ Κουντουριώτη-Ζαΐμη. O εκβιασμός του Cochrane δεν θα πετύχει, η Αγγλία θα αποδεχθεί ελπίζοντας σε ναυάγιο, οπότε η καταφανής μειοψηφία δεν θα ψηφίσει και ο Καποδίστριας θα αναδειχθεί «ομόφωνα» στις 3-4-1827. Η πρώτη φάση της Συνέλευσης (1826) είχε προετοιμάσει το έδαφος με την κατάργηση Βουλής και Κυβέρνησης. Το 1827 η κυβερνητική συρρίκνωση έγινε εύκολα αποδεκτή, όχι όμως και το πρόσωπο. Ο Κολοκοτρώνης θα προσπαθήσει να αναδείξει τον Ρώμα στην προεδρία της Βουλής, αλλά η προσπάθεια αυτή θα αποτύχει. Η παράταξη του Μαυροκορδάτου βρισκόταν σε απόλυτη ταραχή. Η άγνοια του πλούσιου προσκηνίου και παρασκηνίου κάνει πιστευτό το ιστορικό επιχείρημα «το 1827 ο Κοραής συμφώνησε στον Καποδίστρια και ο μετέπειτα μανιώδης πόλεμος εναντίον του έχει να κάνει με πράξεις του δεύτερου ή με κακή πληροφόρηση του πρώτου». Ενώ το παραδοσιακό στρατόπεδο παρέκαμπτε το ζήτημα νοθείας στα οικονομικά κατάστιχα και την σκανδαλώδη διαχείριση των δανείων, το φιλοδυτικό στρατόπεδο μετά την εκλογή της μονοπρόσωπης κυβέρνησης Καποδίστρια έριξε όλο το βάρος στην σύνταξη ενός οριστικού Συντάγματος που θα βασιζόταν και πάλι στην δυαρχία, με υπεροχή της Βουλής έναντι της Κυβέρνησης. Μάλιστα, θα ήταν έτσι φτιαγμένο, ώστε να κατηγορηθεί ως «εχθρός του λαού» όποιος τολμήσει να το πειράξει. Την 5η Μαΐου η Συνέλευση διαλύθηκε. Πέντε μέρες πριν ψήφισε το Σύνταγμα, ενώ έξι μέρες μετά την ανάδειξη του Καποδίστρια η Συνέλευση απηύθυνε ψήφισμα στον Κοραή. Μεταξύ άλλων έλεγε:
Το Ελληνικόν Έθνος συνηγμένον εις την Γ΄ Εθνικήν Συνέλευσιν δια τα μεγάλα του συμφέροντα, σού προσφέρει το σέβας και την εκ της μέσης καρδίας αγάπην του. … Καταφιλεί τα χρυσά σου λόγια, τα σοφά σου παραγγέλματα, συνομιλεί με τα βιβλία σου και φωτίζει το πνεύμα και την καρδίαν του ευχόμενον να μη παύσης να κοινοποιής τα αγαθά σου φρονήματα εις τους συμπολίτας σου, συμβουλεύων τα κοινά συμφέροντα.
9-4-1827, Από το Ψήφισμα της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης προς τον Αδαμάντιο Κοραή
Αντίστοιχα τιμητικά ψηφίσματα έλαβαν οι πρωταγωνιστές του έντονου παρασκηνίου: Ρώμας, Στεφάνου, Δραγώνας, Eynard, μ. Ιγνάτιος, Βιάρος Καποδίστριας, Γεροστάθης, βασιλιάς Λουδοβίκος της Βαυαρίας, Canning και Hamilton. Είναι προφανές ότι δεν ανήκαν όλοι στην ίδια τάση. Όμως το ενωτικό πνεύμα της παράδοσης δεν συγκινούσε και πάλι την νεωτερικότητα. Προσπάθεια σύγκλησης νέας Συνέλευσης και ανατροπής του Καποδίστρια έγινε πριν εκείνος αναλάβει, από την πλευρά του Μαυροκορδάτου. Την στιγμή εκείνη ο Καποδίστριας γύριζε την Ευρώπη για να εξασφαλίσει τις συμμαχίες και τις καλύτερες δυνατές συνθήκες λειτουργίας ενός υπό ίδρυση κράτους που βρισκόταν όχι σε πόλεμο αλλά σε γενοκτονία. Και η γενοκτονία αυτή προκλήθηκε και υποβοηθήθηκε από δυνάμεις που καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό και την αγγλογαλλική πολιτική.


Από το 1800, κάθε φορά που ο ελληνισμός πλησίαζε στην επαναστατική έκρηξη ή στην επιτυχία του εγχειρήματος, ελάμβανε από τον Κοραή ανώνυμες οδηγίες συμμόρφωσης γραικικού περιεχομένου

Παρότι από το 1833 η κρατική πυξίδα έδειχνε κυρίως στην πορεία που χάραξε ο Κοραής, μέχρι και την έξωση του Όθωνα η κατάσταση στο Γραικικό Βασίλειο είχε μια σχετική ρευστότητα. Ο Όθων περιορίστηκε, πολεμήθηκε και τελικά απομακρύνθηκε επειδή στις αποφάσεις του έβαλε μεγαλύτερη από την επιτρεπόμενη δοσολογία του στόχου των Φιλικών. Η μετονομασία του Δανού Γεωργίου Α΄ από «Βασιλεύς των Γραικών» (Rois des Grecs) σε «Βασιλεύς των Ελλήνων» (Roi des Hellènes) και η προβλεφθείσα υποχρέωση «να πρεσβεύουν οι διάδοχοι του Γεωργίου τα δόγματα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας» δεν μετατόπισε την πορεία του κράτους προς την καποδιστριακή πολιτική. Μετά και την ίδρυση της Βουλγαρίας, το κράτος ήταν υποχρεωμένο να λειτουργεί «εθνικά» στην εξωτερική του πολιτική με βάση το δυτικό πρότυπο του έθνους. Η ιδέα της Φιλικής έγινε -θέλοντας και μη- μια ελληνόφωνη μεγάλη ιδέα, που διατηρούσε τα υπερεθνικά στοιχεία του χριστιανισμού μόνον σε επίπεδο προσωπικών οραμάτων. Την δεκαετία του 1870 διευθετήθηκαν τα εκκρεμή -μετά τον Καποδίστρια- δάνεια του 1824-25, άρα ξεπάγωσε και η δυτική δανειοδότηση. Η Μικρασιατική καταστροφή έκλεισε το κεφάλαιο του 1821 σε κοραϊκό εθνικό επίπεδο. Η Ελλάδα πολιτικά και πολιτισμικά βρέθηκε στην αποκλειστική ζώνη της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ και τέλος, των Βρυξελλών. Το καποδιστριακό όραμα υπέστη φθορά σε επίπεδο συλλογικής συνείδησης, όμως οι «Γραικογάλλοι» που ήθελε ο Κοραής δεν δημιουργήθηκαν μαζικά ούτε στο α΄ μισό του 20ου αιώνα.

Ο δρόμος μετά τον Β’ Π. Πόλεμο είναι σαφής: Ευρωπαϊκή ενοποίηση επιδιώκεται από την αντιχριστιανική τάση που βοήθησε την χριστιανική Ανατολή να χαθεί και επέφερε τον Δυτικό κατακερματισμό και τα Εθνικά κράτη. Σήμερα είναι σαφέστερος ο διαχρονικός στόχος που το 1800 εκφραζόταν από τον Κοραή. Τα Εθνικά κράτη επιδιώκεται σήμερα να διαλυθούν, επειδή περιέχουν σε κλειστή (εθνική) συγκρότηση στοιχεία του υπερεθνικού χριστιανισμού. Η αμφισβήτηση των εθνικών ταυτοτήτων, της ανθρώπινης ταυτότητας (ταυτότητας φύλου κλπ), της οικογενειακής δομής, η θρησκειολογία στην παιδεία, ο διαθρησκειακός διάλογος υπό την πολιτική ομπρέλα, το «δικαίωμα στον θάνατο» είναι μερικά από τα άυλα μέσα περαιτέρω αποχριστιανοποίησης των κοινωνιών. Το υλικό μέσο του χρήματος ακολουθεί μια -φαινομενικά- αντίστροφη πορεία. Μέσο για την υποταγή μιας χειραγωγημένης από την εκπαίδευση και τα ΜΜΕ κοινωνίας που υποβάθμισε την πνευματική ζωή για χάρη μιας υλιστικής απόλαυσης είναι η απογύμνωση από την ατομική περιουσία. Περιέργως, στα «ατομικά δικαιώματα» των «ευρωπαϊστών» υπάγονται τα πάντα πλην του δικαιώματος για εργασία και για ιδιοκτησία κατοικίας. Αυτό, βέβαια, αφορά μια μόνον ερμηνεία της Ευρώπης, του ανθρώπου και του κόσμου.

Αυτή «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» (;)

Τα ελληνικά πολιτικά αδιέξοδα έχουν παγκόσμια ιδιαιτερότητα που οφείλεται στην φύση του ελληνικού θέματος όπως αυτή φαίνεται στο εξαρχής διεθνές θέμα «1821«. Έχουν όμως και διεθνή αναγωγή και τεχνική εξήγηση σε έναν τύπο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τον οποίο θα επευφημούσε ο Κοραής. Η εθνοπατερική δυτική δημοκρατία ενώ δεν πέτυχε τον διαχωρισμό των εξουσιών και την ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου, πέτυχε να δημιουργήσει έναν πολιτικό δυισμό. Έναν διπολισμό μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που διχάζει μια κοινωνία και ταυτόχρονα πετυχαίνει μια πορεία προς την ίδια πολιτική κατεύθυνση μέσω και της χεγκελιανής σύνθεσης των «αντιθέτων». Η δυτική δημοκρατία είναι μια κατά τόπους τραπεζοκρατία ενός κεντρικού τραπεζικού συστήματος που τεχνικά επιβιώνει μέσω του κομματισμού. Τα κόμματα αποτελούν ελεγχόμενους σχηματισμούς. Είναι σχηματισμοί διεφθαρμένοι (άρα εκβιαζόμενοι) που διχάζουν τις κοινωνίες μέσω διεθνών ιδεολογικών γραμμών. Τι γραμμών; εικονικών, αφού αμφότερες έχουν υλιστικό προσανατολισμό και χρηματοδοτούνται από την ίδια πηγή. Γι’ αυτό είναι αναγκασμένες να υποκρίνονται και να περιμένουν την σειρά τους για να κυβερνήσουν. Ταυτόχρονα, τα «ιδεολογικά» κόμματα έχουν δυο βασικές αρνητικές επιδράσεις στην κοινωνία: α) δηλητηριάζουν την καθημερινότητα με την φυσιολογικοποίηση της εγωπάθειας. Καθώς «κυβέρνηση» και «αντιπολίτευση» αποτελούν ρόλους, κάθε πρόσωπο, κάθε παράταξη δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αυτοεπαινείται και να κατηγορεί την άλλη πλευρά. β) τα κόμματα, είναι το άλλοθι μιας ψευδώς θεμελιωμένης «ελευθερίας». Αποτελούν εκτονωτικό στοιχείο της κοινωνικής αγανάκτησης και μεταφοράς των ευθυνών στους ψηφοφόρους (ψηφίστε κάτι άλλο την επόμενη φορά, εκλέξτε άλλους εθνοπατέρες, it’s up to you). Επανερχόμενοι στα δικά μας, στο σήμερα και στην αφορμή αυτής της ανάλυσης, βλέπουμε ότι μέρος αυτού του διπολικού συστήματος είναι και το προσωποπαγές κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και ο «ιδεολογικά αντίθετος» κυβερνητικός εταίρος ΑΝΕΛ. Παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης που ενώ σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση για τους πλειστηριασμούς, το 2013 υπερασπιζόταν την κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας προβάλλοντας το πιο κωμικό επιχείρημα και το μαυροκορδάτειο αξίωμα «Δύση καλή, Ανατολή κακή» (αν και στο δικό του μυαλό η Ανατολή δεν ταυτίζεται με τον οικουμενικό ελληνικό πολιτισμό της χριστιανικής περιόδου).



Ήταν ειλικρινής ο Τσίπρας στο Παρίσι; Αν «αριστερά» σημαίνει το αντίθετο της «δεξιάς» στην αστική κομματική δημοκρατία, τότε «όχι». Τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε εκ κατασκευής, υπήρχε μόνο στο μυαλό μεμονωμένων προσώπων και ο Αλέξης Τσίπρας από την προσωπική του πορεία σαφώς και δεν φανερώνει έναν πλανημένο, αγνό ιδεολόγο. Αν όμως «αριστερά» σημαίνει «αντιπαραδοσιακότητα» ή «αντιχριστιανικότητα» (που συχνά παρουσιάζεται καλυμμένα ως «αγνωστικισμός» ή «αθεΐα»), τότε «ναι», ο Τσίπρας είπε με ειλικρίνεια «είμαι πρώτα φεντεραλιστής/διεθνιστής και ύστερα εθνιστής. Αν ζούσα στο 1821, θα βρισκόμουν στο πλευρό του αριστερού-ριζοσπάστη Κοραή. Οφείλουμε σήμερα να συνεχίσουμε στ’ αχνάρια του». Όμως, διεθνιστές ήταν όλοι οι βασικοί μετέχοντες του «εθνικού» ελληνικού ζητήματος δυο αιώνες πριν. Άρα η φράση χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνιση. Δυστυχώς, αυτά δεν ξεκαθαρίζονται. Αντίθετα, επιβάλλονται ετικέτες ρηχού και πρόσκαιρου επιπέδου. Οι μονολεκτικοί χαρακτηρισμοί αποτελούν καλλωπιστικά περιτυλίγματα που σταδιακά επιβάλλονται μέσω της ψυχολογίας στις ανενημέρωτες μάζες. Όσο «στοχαστής» ήταν ο Κοραής, άλλο τόσο «θαρραλέος» είναι ο Τσίπρας. Ως προς το σήμερα ο ρόλος του εκφωνητή είναι προφανέστερος. Με μικρή έρευνα θα βρούμε και τον ρόλο του εκφωνητή Κοραή που υποκρίνεται μέσα σ’ ένα προδιαγεγραμμένο σενάριο.

Το θέμα στη βάση του είναι «διεθνισμός vs εθνισμός» ή «διεθνισμός Α΄ vs διεθνισμός Β΄»; Το ελληνικό ζήτημα του 1821 είναι διεθνές γιατί το έθνος που το κινεί έχει διαχρονικό διεθνικό χαρακτήρα (τόσο προ Χριστού, όσο και μετά Χριστόν) και τυχόν επιτυχία της Επανάστασης θα ισοδυναμούσε με παγκόσμια αναδιάταξη δυνάμεων. Το ίδιο θέμα υπάρχει και σήμερα, αν κοιτάξουμε την διεθνή σκακιέρα, κάτω -δηλαδή- από την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τον ορυκτό πλούτο και τα άλλα ζητήματα που κινούν την ελληνική κρίση. Ένα σημαντικό σημείο για την κατανόηση του σημερινού αδιεξόδου είναι το αν υπάρχει -έστω, υποτυπωδώς- ένα κόμμα καποδιστριακό. Τι διαφορετικό από τον Τσίπρα θα έλεγαν λ.χ. ο Μητσοτάκης, η Γεννηματά; Ξέρουμε ήδη τι είπαν και τι έκαναν στο θέμα της ΕΟΚ οι Καραμανλής Α΄ και Παπανδρέου Β΄, οι ηγέτες των γαλάζιων και πράσινων καφενείων. Είδαμε τι έλεγε ο Άδωνις που διεκδίκησε και την προεδρία της ΝΔ. Ο επίδοξος Μητσοτάκης Β΄ το 2006 διαφωνούσε έντονα με το κόμμα του για μια «ευρωπαϊκότερη» αναθεώρηση του εθνικού Συντάγματος. Όσο για την Φώφη, και μόνον η ανάδειξή της στον κωμικής μετονομασίας «κεντροαριστερό» χώρο υπό την αιγίδα των αναβαπτιστών-συνταγματολόγων και υποψηφίων ΠτΔ κάνει τα θέματα σαφή, χωρίς να απαιτείται καμιά περαιτέρω δήλωση. Ένα δεύτερο σημαντικό σημείο: πόσοι εξακολουθούν να θεωρούν τον Κοραή έναν ευγενή άνθρωπο, έναν ανθρωπιστή, έναν υπερασπιστή της χριστιανικής πίστης και έναν εξυγιαντικό παράγοντα της χριστιανικής Εκκλησίας; Επιλεκτικά διαβασμένος και στιγμιαία κρινόμενος ο Κοραής μπορεί να είναι τα πάντα. Το ίδιο και ο κάθε σημερινός πολιτικός. Η συνολική πορεία και οι πράξεις διαρκείας των ανθρώπων δίνουν μια τελική κρίση και αποκρυπτογραφούν τις πραγματικές προθέσεις. Και οι προθέσεις του Κοραή είναι σαφείς, παρά το ότι από το 1960 οι κοραϊστές πανεπιστημιακοί και ερευνητές έκαναν το παν για να τις παρουσιάσουν ως φωταδιστικές. Ενδεικτικό ακόμα της αποσπασματικότητας και έλλειψης διαχρονίας στο θέμα του Κοραή είναι το πώς οι υπερασπιστές του και ιδιαίτερα οι φιλόλογοι δεν έχουν να δηλώσουν το παραμικρό στο θέμα «προσπάθεια εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας, ήδη από την εποχή της ένταξης στην ΕΟΚ, ούτε για την επίθεση στα ευρωΜΜΕ εναντίον της αρχαίας Ελλάδας μετά το 2010». Αρνούμενη την ελληνική ταυτότητα ως χριστιανική η πλευρά του Κοραή έπρεπε 1) να μεταποιήσει τον χριστιανικής προέλευσης ελληνοκεντρικό διαφωτισμό σε μια «ντεϊστική αποκάλυψη» της καλοσύνης-δικαιοσύνης-ευδαιμονίας, 2) να προβάλλει την γλώσσα ως κεντρικό στοιχείο της ταυτότητας και 3) να επευφημεί ένα «ελληνικό» παρελθόν μόνον ως στενά εθνικό (μη οικουμενικό) και αντίθετο της διδασκαλίας του Χριστού. Το τριπλό ψεύδος του νεωτερικού οικοδομήματος έχει σήμερα αποκαλυφθεί. Μένει το θέμα με τους σημερινούς κοραϊστές πολιτικούς στο «λαϊκό» μας πολίτευμα.

Στο θέμα της «λαϊκής κατοικίας» ο προεκλογικός λαϊκισμός του Τσίπρα έχει δώσει μια απάντηση προκαταβολική, ενώ η δήλωση του Παρισιού πρέπει να εκληφθεί ως ειλικρινής κυριολεξία ενός αριστερού ριζοσπάστη που για λόγους «κοινού συμφέροντος» εψεύσθη προεκλογικά. Υπάρχουν, φυσικά, περισσότερο και λιγότερο λαϊκίστικες προσωπικότητες στα διάφορα κόμματα, όμως το συγκεκριμένο λαϊκό πολίτευμα είναι σύμφυτο με τον λαϊκισμό, αφού σχετίζεται δομικά με τον υλισμό και το τραπεζικό σύστημα. Έτσι, με λίγες εξαιρέσεις, η διακυβέρνηση γίνεται αυτοσκοπός και η ψήφος αντικείμενο αγοραπωλησίας και πλειοδοσίας.

Η επιστήμη που διαθέτει και τις αποδείξεις περί προτεραιότητας του πνεύματος έναντι της ύλης δεν μπορεί πια να κρύβεται. Ο υλισμός καταρρέει διεθνώς. Παρότι θα περίμενε κανείς το αντίθετο, στην Ελλάδα δεν δείχνει την διάθεση να κρατήσει τους υποστηρικτές του. Σκοπεύοντας μεσοπρόθεσμα να εκβιάσει, ίσως και να ξαναδελεάσει σε μια επόμενη φάση, έρχεται σε αντίφαση με το καλοσυνάτο προσωπείο του. Τα κόκκινα δάνεια είναι ένα θέμα που δεν θα κλείσει γρήγορα. Υπάρχει το θέμα των συμβολαιογράφων, υπάρχει και ένα παιχνίδι ψυχολογίας που συντηρεί την αντιπαράθεση μεταξύ «δεξιάς – αριστεράς – κεντροαριστεράς»!) και την αρνητική αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας και των Τραπεζών. Ξεκίνησε ήδη το έργο «Κανένα σπίτι στα χέρια δανειολήπτη«. Με τον ΕΝΦΙΑ, τις κατασχέσεις λόγω χρεών προς το δημόσιο και την οικονομική ύφεση πληθαίνουν οι αποποιήσεις κληρονομιάς ακινήτων. Σταδιακά πηγαίνουμε στο «Κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη«. Όταν ο υλισμός βάζει τόσο σκληρούς όρους στην «απόκτηση της ύλης», τότε δείχνει ότι αποφασίζει να παίξει τα ρέστα του. Σήμερα φαίνεται καθαρότερα ότι όσα ριζοσπαστικά έλεγαν οι φίλοι του Κοραή όπως ο Τζέρεμυ Μπένθαμ και ο Φρανσουά-Μαρί Αρουέ Βολταίρ, σε μια και μόνη ανθρώπινη ρίζα στόχευαν, όχι σε πολλές. Η ρίζα αυτή δεν έχει σπάσει και η επιτυχημένη συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα σ’ αυτό το έργο είναι πολύ αμφίβολη.

karavaki.wordpress.com