ΟΥ Οχι ΤΙ κάτι ΔΑΝΟΣ εκ της γής
Απόψεις που πηγάζουν από την άλλη άγνωστη πλευρά
ΑΒΑ(ήβη)+ΤΑΡ(τάρταρα) <> ΒΙΟΣ(ζωή)+ΑΔΑΣ(άδης)
Aιώνια εναλλαγή, στην βιολογική αρμονία
Η άλλη θέση στην καθημερινότητα, τό επέκεινα, ή αλήθεια της φαντασίας.
Βουτιά στόν άπειρο και άυλο κόσμο τών ιδεών.
Υποβάθμιση του χρήματος (χξς') σε μέσο εξυπηρέτησης και όχι υπέρτατη ανάγκη.
Ατυχώς ονομάσθηκε Χρήμα (ότι χρειαζόμαστε)
και Νόμισμα (ότι θεσπίσθηκε σαν αξία)
Εξαπατήσαμε τό είναι μας, και Εκπέσαμε.

Επικοινωνία: utidanos@gmail.com

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τζούλια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τζούλια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Ο Μπάμπης δεν πιστεύει τα όσα ακούει…


« Ένα ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε με τον τρόμο της πυρκαγιάς! Κάηκαν νησιά ολόκληρα, περιουσίες, φυσικός πλούτος, πληγώθηκε η οικονομία, οι ελπίδες…» μονολογούσε ο Μπάμπης μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων.
« μόνος σου μιλάς παιδί μου; πάει…σου σάλεψε μου φαίνεται» παρατήρησε η θεία Μαρίτσα, καθαρίζοντας φασολάκια.
« Μα είναι να μη μου σαλέψει βρε θεία; Πού ξανακούστηκε, γιος πυροσβέστη, να καίει ένα ολόκληρο νησί από εκδίκηση!»
«Εσένα τώρα τι σε εξοργίζει, ότι έκαψε τη Χίο ή ότι είναι γιος πυροσβέστη;» έθεσε τον προβληματισμό της η θεία.
Ο Μπάμπης προς στιγμή σάστισε. Το θέμα είχε δυο σκέλη…ίσως και περισσότερα από δυο.
«Το ότι είναι γιος πυροσβέστη με σοκάρει βρε θεία! Το ότι έκαψε ολόκληρο το νησί, ξεπερνάει τα όρια της λογικής και το ότι η πράξη του οφείλεται σε λόγους εκδίκησης σφιχταγκαλιάζει την παράνοια! Φαντάσου δηλαδή, όλοι αυτοί οι υποψήφιοι στα πανεπιστήμια, να έκαναν το ίδιο αν δεν πετύχαιναν τους στόχους τους!» είπε ο Μπάμπης φανερά προβληματισμένος.
«Εσύ λες αυτό…για φαντάσου όλοι οι απολυμένοι να έκαναν το ίδιο…Οι καταστάσεις της ζωής, μας έχουν φέρει μπροστά σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα. Η οικονομική κρίση, έχει γίνει πλέον προσωπική κρίση για τον καθένα χωριστά!
Και μη χειρότερα…» είπε η θεία αναστενάζοντας.
«εσύ τώρα γιατί αναστενάζεις; Από θυμό, στεναχώρια ή συνήθεια;» ρώτησε ο Μπάμπης με παιχνιδιάρικη διάθεση.
Η θεία τον κοίταξε αυστηρά και δεν απάντησε.
«Αν είναι από θυμό, όλοι μ αυτόν συνηθίσαμε να ζούμε θεία μου, αν είναι από στεναχώρια, θα μεταλλαχθεί κι αυτή σε θυμό, αν πάλι είναι από συνήθεια…τι να σου πω…μάλλον συνηθίσαμε να είμαστε θυμωμένοι!» είπε ο Μπάμπης κουνώντας το κεφάλι του με προβληματισμό.
« όχι αγόρι μου…δεν ξέρω πώς να φτιάξω τα φασολάκια. Γιαχνί ή νερόβραστα…» απάντησε η θεία Μαρίτσα βαριεστημένα, συνεχίζοντας το καθάρισμα…
«Ο θυμός δεν οδηγεί πουθενά αγόρι μου…τι κάνουμε πέρα απ αυτόν έχει σημασία…»

Τζούλια Καραμολέγκου

voreini

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Τέρμα η Γκραζίνα.

Καλημέρα φιλαράκια μου και καλή Κυριακή να έχουμε!
Αρχίζουν να σφίγγουν και οι ζέστες...και πρέπει να βγάλουμε τα χαλιά...
Δουλειές για γερά μπράτσα δηλαδή, που ομολογουμένως διαθέτω...
Η θεία μου βέβαια επιμένει να φωνάξουμε τη Γκραζίνα, μια Πολωνή που έρχεται στα σπίτια της γειτονιάς και βοηθάει.
Πέρυσι, καταλήξαμε να κάνω εγώ αυτή τη δουλειά, υπό την καθοδήγηση της μικροσκοπικής Γκραζίνας, που δεν ήθελε να χαλάσει τα νύχια της.
Μου έδινε εντολές πίνοντας τον καφέ της παρέα με τη θεία μου..."μη το πιάνεις εκεί..θα σε φύγει το άκρη και θα ξιτυτιχτεί το βελέτζα..." μου έλεγε μα περισπούδαστο ύφος.
Κατά το μεσημέρι, η θεία αποφάσισε να μαγειρέψει.
"Γκραζίνα! θα φτιάξω γιου-βα-ρλά-κια, ξέρεις αυτό το φαί;" τη ρώτησε φωνάζοντας...
Δεν ξέρω γιατί της μιλάει τόσο δυνατά, σίγουρα δεν είναι κουφή η κοπέλα..
"ναι, ναι ξέρω...δε μου αρέσει αυτό το φαγί μου πειράζει το έντερι σου το είπα και την άλλη φορά.." της απάντησε η Γκραζίνα νευριασμένα, ρίχνοντας και μια ματιά στο δικό μου έργο που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη...
Είναι δεκτική η Γκραζίνα.
Της προσφέρεις ένα φρούτο και τρώει τρία...της δίνεις ένα πιάτο φαϊ και τρώει και δεύτερο...κι αν δεν της αρέσει στο λέει ευθέως...
Αισθάνομαι μεγάλο κορόιδο, γιατί εμένα η θεία μου με έχει πεθάνει στις φακές και δε τολμάω να πω κουβέντα...
Αλλά αυτή τη φορά, θα το πω.
Τέρμα η Γκραζίνα!!!
Προτιμώ να με επιβλέπει η θεία μου, όταν κάνω τις γομαροδουλειές του σπιτιού...
Κι αν χρειαστώ βοήθεια, θα φωνάξω τον κυρ Μανόλη που μένει δίπλα, την κυρία Δέσποινα που μένει απέναντι και τους υπόλοιπους φιλότιμους γείτονες, που δε μου ρημάξουν το ψυγείο.
Κι εκείνοι με τη σειρά τους θα φωνάξουν εμένα τον Μπάμπη τους!
Μεταξύ μας ρε παιδιά...ο ένας να βοηθάει τον άλλον..πως χαθήκαμε έτσι;

Τζούλια Καραμολέγκου

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Ο Μπάμπης φοβάται…


Έχει πάθει σοκ από χθες το πρωί…από τη μια αισθάνεται δικαιωμένος, από την άλλη φοβισμένος… Παρακολούθησε δεκάδες φορές τις φάπες και τα μπουγέλα στο στούντιο του ΑΝΤ1 και βρέθηκε σε ένα ρινγκ, βερμπαλιστών και επιθετικών που δεν αστειεύονται.
«Η κατάσταση τελευταία έχει αρχίσει να ξεφεύγει γύρω μας.
Από τη μια αισθανόμαστε δικαιωμένοι από τις αντιδράσεις των οξύθυμων και κάπου λέμε μακάρι κι εγώ να είχα χαστουκίσει το κράτος που με κλέβει, που με απολύει από τη δουλειά μου, που με κάνει να νοιώθω μισάνθρωπος…άπορος…κι από την άλλη λέμε πως δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τον πολιτισμό και να γίνουμε ένα με τους επιθετικούς, που με την πρώτη ευκαιρία σε βουτάνε από το λαιμό και σε κάνουν τόπι στο ξύλο…» σκεφτόταν ο Μπάμπης με θλίψη…
«τι λες αγόρι μου…κάπου, κάπου και ένα χαστουκάκι δε βλάπτει…φέρνει το μυαλό στη θέση του…» του απαντούσε με απλότητα η θεία Μαρίτσα.
«το λες εσύ που την έχεις έτοιμη την παλάμη σου…με την πρώτη ευκαιρία με απειλείς ότι θα με δείρεις…άντε…κασιδιάρα κι εσύ…» της είπε παραπονεμένα ο Μπάμπης.
«χμ…» του είπε με σοφία η θεία.
«εμένα που με βλέπεις Μπάμπη μου, έχω φάει πολλά χαστούκια από τη ζωή…πίστεψε με…»
«ε, και ψάχνεις μάγουλα για να τα μοιράσεις; Μερικές φορές μου θυμίζεις εκείνη την τρελή με την κοτσίδα, την Αθήνη, την θυμάσαι, που είχε χαστουκίσει τη Λιάνη;»
«ακούς λέει, αν τη θυμούμαι…εγώ πάντως Μπάμπη μου, δεν τους λυπάμαι αυτούς που τρώνε τα χαστούκια, ξέρουν πάντα το λόγο…» είπε η θεία Μαρίτσα, που καθάριζε φακές.
«τι; πάλι φακές θα φάμε ρε θεία; Αφού με πειράζουν! Πάλι τα ίδια θα λέμε;»
«αν δε θες φακές…να πας να ζητήσεις φιλέτο από εκείνους που υπερασπίζονται τα δίκια σου και κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες των τηλεοπτικών στούντιο..» του είπε η θεία κοφτά.
Αυτή η στάση ζωής της θείας, πάντα τον εξόργιζε το Μπάμπη.
Άνοιγε το στόμα της και εκσφενδόνιζε αβασάνιστες σκέψεις…ήταν μια απόλυτα πρωτόγονη γυναίκα, που το μόνο που είχε να πει για τον εαυτό της, ήταν τα χαστούκια που είχε φάει.
Άραγε εκείνη ήξερε το λόγο ή έφταιγε η κακιά ζωή, που της τα έδινε με τη σέσουλα;
«είσαι μια πρωτόγονη…» τόλμησε να της πει με απογοήτευση.
«θα φας μια ανάποδη στα μούτρα που θα σου έρθει ο ουρανός σφοντύλι, γαϊδούρι…» του είπε με θυμό και με την παλάμη έτοιμη να δράσει…
«αυτό φοβάμαι…πως μια μέρα θα τη φάω κι εγώ, αν τολμήσω να εκφράσω άλλη άποψη, δική μου, πέρα από αυτό που εσύ μου επιβάλλεις!
Και τις φακές να τις φας μόνη σου!
Και να σε φάει η μοναξιά!» της είπε ο Μπάμπης βουρκωμένα και κλείστηκε στο δωμάτιο του.

Τζούλια Καραμολέγκου.
Βορεινή

....είναι μπαμπέσα η ζωή μερικές φορές!!!


Χθες το απόγευμα, πήρα τον ηλεκτρικό για να πάω στην Αθήνα.
Μέσα στο βαγόνι βλέπεις πολλά,παρατηρείς άλλα τόσα, και αφήνεις τη βαρετή διαδρομή να γίνει ένα ταξίδι φαντασίας.
Το δικό μας βαγόνι ήταν γεμάτο Πακιστανούς και Ινδούς.
Σκυθρωπά πρόσωπα που σε κοίταζαν, προσπαθώντας να σε πείσουν, ότι ξέρεις, στην ίδια μοίρα είμαστε όλοι, στο ίδιο βαγόνι στοιβαζόμαστε και την ίδια μπόχα αναπνέουμε..
Την όμορφη κοπέλα που καθόταν δίπλα στον Ινδό, την κοίταζα επίμονα, όχι γιατί είχε βολευτεί σε κάθισμα, αλλά γιατί είχε αυτό το κάτι διαφορετικό, το απόλυτα γοητευτικό και μεθυστικό...ήταν πανέμορφη...
Και ο Ινδός την κοιτούσε με την άκρη των ματιών του, λες και μακάριζε την τύχη του, που δίπλα του καθόταν εκείνη...
"Ρε, άδικη που είναι η ζωή μερικές φορές..." σκέφτηκα με ζήλια, γιατί έχω είχα δίπλα μου έναν άπλυτο που μύριζε κάτι μπερδεμένο και εμετικό...
Όταν ο συρμός έφτασε στα Πατήσια, η κοπέλα σηκώθηκε για να βγει, προκαλώντας μας ένα αίσθημα απώλειας...
Την κοιτάξαμε όλοι με την ίδια αγωνία...
Κι εκείνη παραπάτησε από το άγαρμπο φρενάρισμα του συρμού και βρήκε καταφύγιο στα γόνατα του Ινδού συνεπιβάτη...
"Ωωωωωωωω!!!" φώναξαν οι υπόλοιποι της παρέας..
Ο τυχερός Ινδός, αποσβολωμένος κοιτούσε το πάτωμα, λες και κάποιος τον είχε υποχρεώσει σε ακινησία...
"τελικά, δεν έχουμε όλοι την ίδια μοίρα...αυτός ήταν πιο τυχερός.
Είχε την αναπάντεχη χαρά να φιλοξενήσει στα γόνατα του την όμορφη κοπέλα που όλοι κοιτούσαμε, αλλά η μοίρα διάλεξε αυτόν, που δεν ήξερε να το απολαύσει...
..είναι μπαμπέσα η ζωή μερικές φορές..."


Τζούλια Καραμολέγκου

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Αλητοτουρίστες.


Είμαστε πανέμορφος λαός...
με το γέλιο μας, την ευαισθησία, τον αυθορμητισμό και το σεβασμό σε ότι αγγίζει την καρδιά μας...
Αγωνιζόμαστε να αναπτύξουμε τον τουρισμό στη χώρα μας, που μόνο ομορφιά και μαγεία προσφέρει...
Κι εμείς οι ίδιοι ως τουρίστες, όταν ταξιδεύουμε σε άλλες χώρες, σεβόμαστε νόμους, ήθη έθιμα και αφήνουμε τα λεφτά μας, γιατί είμαστε περήφανοι και αξιοπρεπείς.
Αυτό όμως που πραγματικά με εξοργίζει, είναι η ξεφτίλα ορισμένων που έρχονται στη δική μας χώρα, να ξεσαβουρώσουν οτι ανήθικο και ποταπό κουβαλάει η στερημένη τους ψυχή...
Εκείνη η ανόητη αλλοδαπή παρέα, στο διπλανό τραπέζι χθες βράδυ, στην ταβέρνα που βρέθηκα, μοιράστηκε δυο χωριάτικες σαλάτες και καταλαίμιασε ένα καφάσι μπύρες...
Όταν μέθυσαν, άρχισαν να μιλούν σε μια αγγλική αργκό, που μόνο οι ίδιοι καταλάβαιναν, στολισμένη με υστερία και ένα ανελέητο γέλιο, που σου τρυπούσε το μυαλό...
Σηκωθήκαμε και φύγαμε...εκείνοι έμειναν και συνέχισαν τις γουρουνιές, υπο το τσαντισμένο βλέμμα του καταστηματάρχη.
Τριάντα ευρώ λογαριασμό έκαναν και δεν άφησαν ούτε pour boir...
Έφυγαν κι εκείνοι τρεκλίζοντας από το πιόμα, για να κατουρίσουν τις μπύρες τους στη μέση του δρόμου, αφήνοντας το ελεεινό τους...μπουχαρί, που μόνο αναγούλα σου προκαλούσε...

Τζούλια Καραμολέγκου