ΟΥ Οχι ΤΙ κάτι ΔΑΝΟΣ εκ της γής
Απόψεις που πηγάζουν από την άλλη άγνωστη πλευρά
ΑΒΑ(ήβη)+ΤΑΡ(τάρταρα) <> ΒΙΟΣ(ζωή)+ΑΔΑΣ(άδης)
Aιώνια εναλλαγή, στην βιολογική αρμονία
Η άλλη θέση στην καθημερινότητα, τό επέκεινα, ή αλήθεια της φαντασίας.
Βουτιά στόν άπειρο και άυλο κόσμο τών ιδεών.
Υποβάθμιση του χρήματος (χξς') σε μέσο εξυπηρέτησης και όχι υπέρτατη ανάγκη.
Ατυχώς ονομάσθηκε Χρήμα (ότι χρειαζόμαστε)
και Νόμισμα (ότι θεσπίσθηκε σαν αξία)
Εξαπατήσαμε τό είναι μας, και Εκπέσαμε.

Επικοινωνία: utidanos@gmail.com

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ου τι δανος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ου τι δανος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ (άρθρο για τα Μοιρολόγια της Μάνης)

Γριές και νέες άπασες προστρέχουν στο κλάμα πριν την κηδεία (πηγή MAnivoice)

Προσφάτως δημοσιεύτηκε άρθρο σε ξένα και ελληνικά μέσα καθώς και σε πλήθος μέσων κοινωνικής δικτύωσης που περιγράφουν τα μοιρολόγια της Μάνης με διαστρεβλωμένο και αλλοιωμένο τρόπο. Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε και πήρε εκτεταμένες διαστάσεις. Για τον λόγο αυτό κρίνεται σκόπιμο να δημοσιεύσουμε Επιστολή Διαμαρτυρίας που συντάχθηκε από κάποιους Λάκωνες μελετητές προκειμένου να αποκατασταθεί η αλήθεια. Η επιστολή εστάλη σε διάφορα ΜΜΕ εδώ δημοσεύουμε αυτή που είχε αποδέκτη το «Βήμα».

Αξιότιμοι κ. συντάκτες της εφημερίδας

«ΤΟ ΒΗΜΑ»

Σε πρόσφατο άρθρο της εφημερίδας σας στις 18-11-2020, με τίτλο «Εκεί που το γυναικείο μοιρολόι είναι επάγγελμα» (Σάρα Χουτσάλ, επιμέλεια Δ. Κυρανούδη) και με επίκληση σε αυτό κυρίως φωτογραφικού υλικού και απόψεων για το θέμα της φωτογράφου κ. Ιωάννας Σακελλαράκη, περιέχονται – κατά την άποψη μας – εσφαλμένες πληροφορίες και ανακρίβειες.
Πιο συγκεκριμένα και μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά στο άρθρο σας, ότι τάχα στη Μάνη οι θρηνούσες γυναίκες πληρώνονταν και ότι παρίσταντο με αυτό το σκοπό στις κηδείες, ακόμα και άγνωστων σε αυτές προσώπων. Μάλιστα,αναφέρεται στο άρθρο σας ο υποτιμητικός για την περίσταση όρος «επάγγελμα».
Κατόπιν αυτών και προς αποκατάσταση της πραγματικότητας, θα θέλαμε να σας επισημάνουμε συνοπτικά τα εξής :
-Το μανιάτικο μοιρολόι ήταν αποτέλεσμα οικογενειακού πόνου και όχι κάποιας θρηνητικής επαγγελματικής (επί πληρωμή) υπηρεσίας, όπως εσφαλμένα και χωρίς τεκμηρίωση συνάγεται από το άρθρο σας.
-Για τους παλαιούς Μανιάτες το μοιρολόι ήταν ιερό καθήκον και όχι μεροκάματο.
-Αποτελεί σίγουρα απώλεια και μας προκαλεί λύπη, που παλαιοί Μανιάτες ακαδημαϊκοί, έχοντες ασχοληθεί με το μοιρολόι (Δ. Βαγιακάκος, Α Κουτσιλιέρης, Σ. Κουγέαςκ.ά), δεν είναι πια στην ζωή, με αποτέλεσμα ο καθένας να γράφει ότι επιθυμεί για το θέμα αυτό αβίαστα και χωρίς επιστημονική ή απλή κριτική. Ωστόσο υπάρχουν άλλοι σύγχρονοι μας, με σημαντικότατες μελέτες και συλλογές για το θέμα, όπως ο Κ. Κάσσης, ο Δ. Κατσουλάκος και ο Ε. Αλεξάκης, στους οποίους θα μπορούσατε να ανατρέξετε προτού ασχοληθείτε με το Μανιάτικο μοιρολόι.

-Προς επίρρωση των προαναφερθέντων σας παραθέτουμε ενδεικτική βιβλιογραφία:
Αλεξάκης Ε. «τα γένη και οι οικογένειες στην παραδοσιακή κοινωνία της Μάνης», Αθήνα 1980
Καλλιδώνη Πάνου. «Μανιάτικα Μοιρολόγια, ο θρύλος της Μάνης», Πειραιάς 1972
Πασαγιάννη Κ. «Μανιάτικα Μοιρολόγια και τραγούδια», Αθήνα 1928
Βαγιακάκου Δ. «Μέσα Μάνη: Ο τόπος, οι βυζαντινοί ναοί, οι πύργοι και το μοιρολόι», Παρνασσός , τεύχος .Θ, No.4, 1967, σελίδες 568-586
Κουγέα Σ. «Τραγούδια του Κάτω κόσμου, Μοιρολόγια της Μεσσηνιακής Μάνης», συλλογή ετών 1901 – 1904, Αθήνα 2000
Κάσση Κ. «Μοιρολόγια της Μέσα Μάνης», Αθήνα 1979
Κατσουλάκου Δ «Η νότια κοίλη Λακεδαίμων και τα μοιρολόγια της», εκδόσεις Πατάκη Αθήνα 2002
Κουτσιλιέρη Α. «Μανιάτικα Μελετήματα, ιστορικά – λαογραφικά – γλωσσικά», εκδόσεις Ιδιωτική, Αθήνα 1979
Ωστόσο πέραν των παραπάνω αναγνωρισμένων στο θέμα ακαδημαϊκών ο απλός κόσμος της Μάνης γνωρίζει επαρκώς την προφορική και την λαϊκή μας παράδοση.
Παρακαλούμε λοιπόν να δημοσιεύσετε αυτήν την σύντομη παρέμβαση μας επί του άρθρου σας, (άρθρου) που πιστεύουμε ότι χρήζει διόρθωσης.

(Σημείωση : Λόγω της εκτεταμένης ήδη αναπαραγωγής του άρθρου σας σε πολλά μέσα μεγάλης αναγνωσιμότητας, κρίναμε και εμείς σκόπιμο να δημοσιοποιήσουμε παράλληλα και ευρύτερα την παρούσα παρέμβαση μας για την καλύτερη ενημέρωση του κοινού).

Με εκτίμηση,

Γιάννης Μιχαλακάκος καθηγητής Οικιακής Οικονομίας Mcs Cultural Management
Νικόλαος Καλκάνης δικηγόρος
Γεώργιος Μουσούλης φιλόλογος
Δημήτρης Μαριόλης δικηγόρος – εθνολόγος ιστορικός
Γεώργιος Δημακόγιαννης εκδότης

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020

Η Μάσκα

Το πλέον δημοφιλές εξάρτημα τον τελευταίο καιρό είναι η μάσκα, και οι πλέον in "τύποι" και "τύπισσες" είναι οι μασκοφόροι και οι μασκοφόρες, οι οποίοι χαριτολογώντας θα λέγονται από τούδε και στο εξής «νεκροφόροι» και «νεκροφόρες»
Αν είναι και επώνυμοι παράγοντες των κοινών, που κατακλύζουν τίς οθόνες των ΜΜΕ με τίς χαριτωμένες μάσκες για κατανάλωση, είναι υπερθετικός του in, inotatoi, στην ανάλυση σύμφωνα με την παγκοσμιοποίηση-αχταρμά που προωθείται τα παραθετικά του in είναι (ιν-ινοτερος- ινοτατος).
Φαεινότερο ηλίου όμως είναι, για τούς σκεπτόμενους σε βάθος το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την χρήση μάσκας στο απώτερο μέλλον.
Μια όμως που εγώ δεν είμαι μελλοντολόγος και δεν συμπαθώ τις προφητείες, θα κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν.
Η γνώση και η σωστή ερμηνεία του παρελθόντος κατά την άποψη μου ορίζει το μέλλον δια μέσου των ενεργειών μας.
Κάποιος θα ισχυριστεί ότι όλα πάνε στραβά, αρά δεν γνωρίζουμε και δεν ερμηνεύσαμε σωστά το παρελθόν.
Η απάντηση είναι αβίαστα ΝΑΙ.
Θα πρόσθετα και τον σημαντικό ρόλο ευθύνης που έχει ο εγωισμός, ο οποίος καλλιεργείται από το σύστημα σε μεγάλο βαθμό.
Εμείς του παρόντος οι «ξερόλες» είμαστε οι «πρώτοι», ενώ εκείνοι οι ανόητοι του παρελθόντος δεν κάνουν «μια» μπροστά μας.
Τέλος πάντων η φιλοσοφία είναι ένα εργαλείο για να προσεγγίζουν οι άνθρωποι αφηρημένες καταστάσεις στις οποίες δίνουν ουσιαστική οντότητα.
  • Οι μάσκες λοιπόν είχαν πολλές χρήσεις στο παρελθόν, με βάση θα ιστορικά δεδομένα.
  • Μάσκες κάλυπταν τα πρόσωπα των ηθοποιών, στο θέατρο κατά την αρχαιότητα.
  • Μάσκες κάλυπταν τα πρόσωπα των κατά καιρούς ιερατείων και μάγων των φυλών.
  • Μάσκες κάλυπταν τα πρόσωπα των νεκρών κατά των ενταφιασμό τους.
  • Μάσκες κάλυπταν τα πρόσωπα των Σατύρων και των Μαινάδων στα Διονυσιακά όργια.
  • Μάσκες κάλυπταν τα πρόσωπα των δημίων, των καταδοτών, των κλεφτών και άλλων που μου διαφεύγουν.
Τέλος στην σύγχρονη εποχή μάσκες καλύπτουν τα πρόσωπα των θεραπευτών ιατρών και των ασχολούμενων γενικά με υγειονομικά επαγγέλματα, για λόγους προστασίας εκατέρωθεν.
 
Αααα θα ξεχνούσα το σημαντικότερο για τούς αμφισβητίες…. για να προστατεύουν από τα καπνογόνα στις διαδηλώσεις.
Ποια είναι η βασική έννοια;
Ποιος είναι ο ρόλος τής μάσκας;
Ο σημαντικότερος ορατός ρόλος είναι να κρύβει το πρόσωπο, ανθρώπων που έχουν κάτι να φοβηθούν, γιατί έχουν στραφεί εγκληματικά εναντίον προσώπων η πραγμάτων.
Ακόμη κρύβει το πρόσωπο ανθρώπων που θέλουν να υποκριθούν να κριτικάρουν, να κοροϊδέψουν, εν κατακλείδι να κρύψουν χαρακτηριστικά που προδίδουν ανθρώπινα συναισθήματα.
Επιπλέον κρύβουν τα πρόσωπα ανθρώπων που θέλουν να δημιουργήσουν και να αποτυπώσουν δεδομένα σε άλλους με κύριο χαρακτηριστικό τον φόβο, απέναντι στο θείο, αλλά και απέναντι στον θάνατο.
Τέλος μια άλλη χρήση τής μάσκας είναι να απελευθερώσουν οι άνθρωποι κρυμμένοι πίσω από αυτές τα βαθύτερα ένστικτά τους που δεν είναι ποτέ δυνατόν να φανερώσουν και να πραγματοποιήσουν με φανερά τα πρόσωπά τούς.
Αυτή η χρήση τής μάσκας που είναι στενά δεμένη και με την ψυχαγωγία, είναι ο «δούρειος Ίππος» για να δώσει «άφεση αμαρτιών» σε όλες τίς άλλες χρήσεις τής για ανίερους σκοπούς.
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες, οι συνθήκες δημιούργησαν και ένα άλλο άλλοθι για την αμαρτωλή μάσκα.
Χρήση μάσκας για την προστασία από ιούς, με σημαντικότερο όλων τον convid 19, τον σύγχρονο φόβο θανάτου τής ανθρωπότητα, περίπου ένα χρόνο τώρα.
Ξεχάστηκαν όλοι οι άλλοι φόβοι, αυτός υπερκάλυψε τα πάντα, εκμηδένισε ουσιαστικά και τον φόβο του πολέμου που ήταν ο πλέον ισχυρός.
Έτσι λοιπόν αποθηκεύει στην Ram του εγκεφάλου του ο άνθρωπος νέα δεδομένα, για τα οποία δεν θα κάνω το σφάλμα να σπαταλήσω λέξεις αν είναι πραγματικά η μη πραγματικά, όπως συνηθίζουν να διασταυρώνουν τα ξίφη τους, ουσιαστικά τα πληκτρολόγια τους, χρήστες των κοινωνικών μέσων δικτύωσης.
Θα αποπειραθώ να εξηγήσω τι σημαίνει αποθήκευση νέων δεδομένων από των εγκέφαλο, αφού πρώτα παραθέσω ένα παράδειγμα που το ξέρουν όλοι, το λένε όλοι, αλλά πολλοί λίγοι το έχουν εμπεδώσει σε πραγματικοί διάσταση. (θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω λέξεις που πιθανόν δεν είναι αποδεκτές από κάποιους αναγνώστες αλλά θέλω να είμαι ρεαλιστής για αμεσότητα στο γραπτό μου).
Ήμουν έφηβος όταν άρχισε να γίνεται ψωμοτύρι στο λεξιλόγιο των Ελλήνων η λέξη «Μαλάκας».
Αντικατέστησε ονόματα, έγινε η κύρια λέξη στο λεξιλόγιο των Ελλήνων, είναι η πλέον διάσημη Ελληνική λέξη στον πλανήτη.
Εντάξει και τί μ αυτό, που βρίσκεται το κακό;
Δεν θα απαντήσω, απαντήστε οι αναγνώστες πόσους από τούς γύρω σας διαπιστώνεται να έχουν βασικό χαρακτηριστικό αυτή την ιδιότητα.
Τι σημαίνει αυτό για μένα και απορώ που δεν τον αναλύουν κάποιοι επιστήμονες που έχουν λόγο για τα πάντα.
Ο εγκέφαλος εκπαιδεύεται και ενεργεί ανάλογα, σε κάποιες περιπτώσεις άμεσα και σε άλλες σε βάθος χρόνου.
Τα μάτια λένε είναι ο καθρέφτης τής ψυχής, με το ίδιο σκεπτικό το πρόσωπο είναι η εικόνα τής ψυχής.
Όταν το πρόσωπο κρύβεται - κρύβεται και η ψυχή!
Κρύβεται και σιγά σιγά χάνεται η αλλοτριώνεται!
Με απασχολούσε στο παρελθόν η σκέψη, με τί τρόπο το σύστημα θα αλλοτριώσει την ψυχή του ανθρώπου, τώρα νομίζω ότι βρήκα μια απάντηση.
Το σώμα κατακτήθηκε με πολλούς τρόπους, κυριότερος η εργασία.
Το μυαλό κατακτήθηκε με αρκετούς, κυριότερος προπαγάνδα σε όλες τής τις εκφάνσεις.
Και έμενε η ψυχή η υπόσταση που είναι αποκλειστικά προσωπική και άγνωστη, για αυτό και είναι Αίολο το επάγγελμα «ψυχολόγος», θα έχει ουσιαστικό ρόλο, όταν υπάρξει ο ορισμός τής ψυχής.
Σε όλες τίς προσπάθειες για χαλιναγώγησης του ανθρώπου, που θα μου επιτρέψετέ να γράψω ότι είναι η μόνη δραστηριότητα που έχει σημαντική εξέλιξη μέσα στην διάρκεια τίς Ιστορίας, ενώ κάποιες άλλες παραμένουν ακόμη και στην εποχή των σπηλαίων, σημαντικό και καταλυτικό ρόλο παίζει ο φόβος.
Κρύβοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα όπως μεθοδεύεται, λόγω convid 19, το πρόσωπο με μάσκα, συμβαίνουν πολλά ορατά και αόρατα.
Προφυλάσσεται ο φέρων την μάσκα, από τον ιό, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα κάποιων, επιβαρύνεται από διάφορα αλλά, με κυριότερο το διοξείδιο του άνθρακα που επαναεισπνέει.
Αυτό που συμβαίνει μακροχρόνια και πίσω από τα επιφανειακά είναι όμως το πλέον επικίνδυνο.
Ο φέρων την μάσκα δεν έχει πρόσωπο είναι ένα ον απρόσωπο όπως και όλα τα άλλα.
Έχουμε δηλαδή μια αγέλη όντων που δεν έχουν καμιά διαφορά, η τουλάχιστον εμείς δεν μπορούμε να διαγνώσουμε καμιά διαφορά. Έχουμε μια αγέλη απρόσωπων.
Το πρόσωπο είναι η βασική αρχική εικόνα που μας δίνει το ερέθισμα να διαγνώσουμε τί «μέρος του λόγου» είναι ο άλλος, να συμπαθήσουμε η να αντιπαθήσουμε κάποιον.
Με την μάσκα είναι όλοι ίδιοι, αδιάφοροι, ούτε άσχημοι ούτε όμορφοι, ούτε συμπαθείς ούτε αντιπαθείς. Είναι όλοι κλωνοποιημένα αντίγραφα, του ενός όχι στην ουσία αλλά στο «φαίνεσθαι». Ο εγκέφαλος όμως των περισσοτέρων αντιλαμβάνεται και αποθηκεύει το «φαίνεσθαι». Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που έγραψα το παρόν. Μια αντίσταση σε ότι μεθοδεύεται, επειδή θεωρώ πώς όταν ο εγκέφαλος γνωρίζει αντιστέκεται στο «φαινεσθαι» και δεν αλλοτριώνεται η ψυχή.
Με αυτές τίς προϋποθέσεις πώς είναι δυνατόν να αναπτυχθούν ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων;
Αποτέλεσμα βαδίζουμε σε ένα μονοπάτι αποξένωσης που ήδη έχει ξεκινήσει με πλήθος άλλων παραβιάσεων του ανθρώπινου μυαλού, και συνεχίζει και για την παραβίαση τής ψυχής.
Για τούς ανεγκέφαλους πολέμιους τής «παγκοσμιοποίησης», έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό γιατί στόχευσε στην παγκοσμιοποίηση του ατόμου, την οποία έχει επιτύχει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Αν παγκοσμιοποιηθεί το άτομο όλα τα υπόλοιπα είναι παιχνίδι.
Αυτό είναι και το βασικό όπλο του συστήματος, επιτυγχάνει τον σκοπό του χρησιμοποιώντας όλους εμάς, και έχει σίγουρη την επιτυχία.
Άλλο ένα μέσο είναι και η μάσκα η οποία επιβάλλεται με νόμο, για τούς ανυπότακτους στις εντολές.
Αποτέλεσα είναι οι copy-paste «άνθρωποι» όντα θα έγραφα για τι δεν θα έχουν βασικές ανθρώπινες ιδιότητες παρά μόνο για όσους περιλαμβάνουν οι τέσσερις τοίχοι των σπιτιών τους. Όλοι οι άλλοι θα αποτελούν ένα άψυχο σύνολο που καμιά σημασία δεν θα έχει.
Ήδη με πρόσχημα τον convid 19, δεν έχουμε δυνατότητα δια νόμου, να κρατάμε το χέρι σε αγαπημένα μας πρόσωπα που νοσούν, όχι από τον ιό αλλά από άλλες ασθένειες.
Δεν έχουμε το δικαίωμα δια νόμου να έχουμε λόγο σχετικά με τα παιδιά μας.
Ήδη είμαστε μια κοινωνία, που βαδίζει προς την αντικοινωνικότητα ολοταχώς, γιατί έτσι εντέλλεται το σύστημα άγνωστο ακόμα για ποιους λόγους.
Αυτό σημαίνει έλλειψη προσωπικότητάς, αδυναμία επιλογής, αδυναμία κρίσης, κριτικής, αντίστασης κλπ.
Αγαπητοί μου αναγνώστες για αυτό τον λόγο και μόνο χαρακτηρίζω «νεκροφόρους» και «νεκροφόρες» του χρήστες τής μάσκας, επειδή φέρνουν τον «θάνατο», φυσικά όχι συνειδητά αλλά αναγκαστικά από τον νόμο, και δεν εννοώ τον βιολογικό, αλλά όλους τούς άλλους που είναι περισσότεροι και επικινδυνότεροι.
Φυσικά δεν μπορούμε στην παρούσα φάση τουλάχιστον να εναντιωθούμε σε όλα αυτά διότι δεν θα υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.
Μπορούμε όμως να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλο και την ψυχή μας για να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες αυτές μέρες.
Σκεφτείτε λοιπόν βαθιά, μήπως και με αυτόν το τρόπο, δημιουργηθούν αντισώματα στον εγκέφαλο και την ψυχή και δεν αλλοτριωθεί από όλα αυτά τα επιβαλλόμενα.

Να διατηρήσουμε αλώβητα δύο μέρη τής τριάδας που μας διέπει τον Νου και την Ψυχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
26/8/2020=20=2

Σάββατο 22 Αυγούστου 2020

Η Μάνη μάνα καίγεται, εδώ και μια 15ετία.

Η πρώτη μεγάλη καταστροφή της ιδιαίτερης πατρίδας μου ήταν 26 Αυγούστου το 2006
Ίδιο σκηνικό 24/8/2007, και εξακολουθεί ανελιπώς περίπου κάθε χρόνο μέχρι σήμερα.

Εδώ η ανάρτηση για τίς φωτιές 3/7/2017
Αριθμητική ξέρουμε όλοι, η καταστροφή είναι σε ετήσια τεύχη μια 15ετία.
Γιατί η Μάνη καίγεται, τουλάχιστον από το 2006 το 2ο 15νθημερο του Αυγούστου.
Γιατί το Ελληνικό κράτος δεν ματαίωσε ποτέ τα σχέδια των εμπρησμών.
Ποιους βοηθά να ξεκοκαλίσουν ένα από τα καλύτερα φιλέτα της Ελλάδος.
Ούτε σπιθαμή γης Μανιάτες στους μέλλοντες αγοραστές. 

Μάνη σημαίνει περηφάνια.





Εικόνες από την Παναγίτσα μετά το πέρασμα της φωτιάς.... και από την ανατολική πλευρά της Δροσοπηγής. Επιπλέον στην περιοχή της Κάτω Μάνης φαίνεται μέχρι στιγμής ότι καταστράφηκε σε μεγάλο ποσοστό. Το μέγεθος θα φανεί από τα κλιμάκια της κρατικής «αρωγής» που σπεύδουν μετά το κακό να αποτιμήσουν το μεγεθος και να αποκομίσουν εύνοια για τους κρατούντες που υπηρετούν.
Αιδώς για τούς κρατικούς υπευθύνους φορείς, αλλά και για εκείνους που τους επανδρώνουν το πλήρωμα δηλαδή των Δημοσίων Υπάλληλων, που τείνουν να γίνουν μάστιγα για το κράτος αλλά και για τους πολίτες. Το κύριο μέλημα τους η νοοτροπία που γαλουχήθηκαν και εφαρμόζουν κατά κεραία είναι είναι μόνο λεζάντα- φαίνεσθε-και τσέπωμα το μαρούλι. Εδώ δεν υπάρχει ατομική ευθύνη που μας "τσαμπουνάνε" υπάρχει κρατική τεράστια ευθύνη.

Ποιοι ευθύνονται για την καταστροφή της Ελλάδας;

Κάποιοι ισχυρίζονται πώς η Γερμανία έχει μεγάλο απόθεμα ανεμογεννητριών και θέλει να το φυτέψει στα βουνά της Ελλάδος.

Κάποιες ανεμογεννήτριες στήθηκαν ήδη στο Σαγγιά, παρ όλες τις αντιδράσεις των σκεπτόμενων Ιθαγενών, παρ όλο που ήταν όψιμες.. Αυτό το ξεπούλημα ξεκίνησε από το 2012.
Έχω φωτογραφία και με τούς αυτουργούς του τότε και είναι δημοσιευμένη εδώ. Αυτά που κάηκαν τώρα είναι σε χαμηλό υψόμετρο και με αρκετές καλλιεργήσιμες εκτάσεις με ελαιοπερίβολα. 

Δεν κάνουν για ανεμογεννήτριες.... ίσως για οικοπεδοφάγους (δηλαδή το κράτος-δασικές εκτάσεις) η φωτοβολταϊκά ... επειδή τα μέρη τα ξέρω σπιθαμή προς σπιθαμή, εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα.


Η Πυροσβεστική λοιπόν και οι άλλες "κρατικές" υπηρεσίες κοινής ωφελείας, καλόν θα είναι να προβλέπουν, και να δημιουργούν προληπτικές υποδομές και δίκτυο για την πρόληψη. Το να τρέχουν εκ των ύστερων και να κάνουν τούς ήρωες ουδέν ωφελεί αγαπητέ Πάνο. Όλη Η κάτω Μάνη, δηλαδή το εφορότερο κομμάτι κάηκε.

Πώς θα ζήσουν τα «κορώνια»;

Ποιους εξυπηρετεί αυτό το αίσχιστο κράτος;

Οι λόγοι της καταστροφής θα επαληθευτούν μετά από χρόνια, όπως επαληθεύτηκαν και για τις ανεμογεννητριες.

Εύχομαι η Μάνη να μην γίνει παρελθόν για τούς Μανιάτες.... Καλή Ανατολή.

Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος


Από Δημοσίευση στο Face book βουλευτή της Λακωνιας.

Θανάσης Δαβάκης Λακωνία

Μία ακόμη δοκιμασία για τον τόπο μας διαδραματίζεται από σήμερα το μεσημέρι. Μεγάλες εστίες πυρκαγιάς εκδηλώθηκαν ταυτόχρονα στην περιοχή της Μάνης που περικλείεται από τη Γέρμα έως τη Δροσοπηγή και τους οικισμούς της.
Είμαι σε συνεχή επικοινωνία με τον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας, Νίκο Χαρδαλιά, τον υπαρχηγό της Πυροσβεστικής, αντιστράτηγο Κλεφτοσπύρο, τον περιφερειακό διοικητή Πελοποννήσου, ταξίαρχο Κολυβήρα, και βρίσκομαι στο σημείο αυτή τη στιγμή μαζί με τον αντιπεριφερειάρχη Λακωνίας, Θ. Βερούτη, το Δήμαρχο Ανατολικής Μάνης, Π. Ανδρεάκο, καθώς και με τον αστυνομικό διευθυντή Λακωνίας, Β. Τσιγαρίδη.
Επιχειρούν ταυτοχρόνως αρκετά ελικόπτερα Ericson, καδοφόρο ελικόπτερο, Canadair, καθώς και πολλά επίγεια μέσα.

Απόλυτος συντονισμός με επιχειρησιακή αρτιότητα.


Και το σχόλιο μου με όλον το σεβασμό στους φορείς της εξουσίας αλλά με την αλήθεια των επιχειρημάτων σε πραγματική υπόσταση και όχι στα διαφημιστικά λόγια.
Θα συμπλήρωνα σαρκαστικά ότι πράγματι υπήρξε «Απόλυτος συντονισμός με επιχειρησιακή αρτιότητα» για να καεί όλη η κάτω Μάνη.
Ο συντονισμός κύριοι της Κρατικής σκηνής και εξουσίας είναι συντονισμός όταν τα αποτελέσματα του είναι θετικά και όχι αρνητικά, διαφορετικά λέγεται τοπική καταστροφή για να συμπληρώσει την γενική καταστροφή της πατρίδος μας που έχετε κληθεί από τον Λαό να υπηρετείται.

Μια καχυποψία πλανάται στις καμένες ράχες τής Μάνης, το ένα χέρι ανάβει την φωτιά και το άλλο τρέχει να την σβήσει.

Αυτή είναι η ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ 

και αυτοί  τυχαίοι σύνδεσμοι για να μάθουν όσοι έχουν κάποιες αμφιβολίες :

http://www.rae.gr/site/categories_new/about_rae/factsheets/2015/mods/2610_1.csp

http://www.rae.gr/old/lic/affirmations/22091538.pdf

https://www.ppel.gov.gr/wp-content/uploads/2020/01/%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%9C%CE%9F%CE%A3-%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%A9%CE%A3%CE%97.pdf

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2019

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για τους 50/60αρηδες…

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.
Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το Πρώτο, το Εμπρός.
Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.

Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκινοπίπερο.
Τα αστικά λεωφορεία Σκανια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλέ δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ηταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα.
Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρί καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
Τα κίτρινα τρόλευ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλλα που έκοβε τα εισιτήρια.
Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.
Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault 10 ή το Simca 1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.
Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.
Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.
Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περίμεναν πελάτη.
Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας
Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.
Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.
Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.
Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά,με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιόταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.
Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».
Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών ,το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια.
Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστο υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι.
Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.

Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.
Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι.
Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπανιο με τις κομπιναιζόν, Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.
Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα. Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.
Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς.
Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.
Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.
Οταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι
Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.
Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων.
Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !
Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.
Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα.
Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .
Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.
Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει. Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.
Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι. Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων

Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.
Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.
Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και ταΆ αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.
Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αη Γιάννη το Ρώσσο, το Ναύπλιο, τον Οσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα ,με κάτι απίστευτα πούλμαν.
Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.
Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.
Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.
Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς. Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.
Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν
Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;
Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. Τα πρώτα μακριά παντελόνια.
Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. Αξέχαστα χρόνια.
Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα.
Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας. Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.

omorfhzwh.gr/

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

ΣΑΛΑΜΙΝΙΑ 2019, Η συγγραφεύς-ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας κα Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου...

...μίλησε για την ΤΡΙΗΡΗ με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες
Η συγγραφεύς- ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας κα Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου 
Στην κατάμεστη αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αμπελακίων πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η ομιλία της συγγραφέως-ερευνήτριας Ναυτικής Ιστορίας κας Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου.
Η συγγραφεύς παρουσίασε το θέμα «ΤΡΙΗΡΗΣ Το πλοίο που άλλαξε την ιστορία» με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και με την παραστατικότητα που την διακρίνει, μάγεψε το ενθουσιώδες κοινό.
Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Σαλαμίνια 2019 παρουσία του Δημάρχου Σαλαμίνας κου Γιώργου Θ. Παναγόπουλου! Προλόγισε ο Αντιδήμαρχος Παιδείας και Πολιτισμού Παντελής Διολέτης.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: Εκ μέρους του Αρχηγού Στόλου ο Αρχιεπιστολεύς Στόλου, Αρχιπλοίαρχος Ιωάννης Καλογερόπουλος, ο Αντιδήμαρχος Κοινότητας Αμπελακίων Κωνσταντίνος Λένης, ο πρώην Α/ΓΕΝ Ναύαρχος ε.α. Δημήτριος Ελευσινιώτης, ο τ. Αντιπεριφερειάρχης Νήσων και Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α. κ. Παναγιώτης Χατζηπέρος, ο Αντιπρόεδρος του Διεθνούς Ιδρύματος Σαλαμίς Κυριάκος Μαριδάκης, η Πρόεδρος Λαογραφικού Μουσείου Ελένη Μπιλια, η Πρόεδρος Κοινότητας Αμπελακίων Σταυρούλα Μαγιάτη, ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Κρητών Σαλαμίνας Κώστας Τσουβαλάς, ο Πρόεδρος της Εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος του Παραρτήματος Σαλαμίνας Κώστας Ραπατζίκος , ο Πρόεδρος του Αρχαιοπρεπούς Οπλιτικού Εκπαιδευτικού Αγήματος «Λεωνίδας» Διονύσιος Σάκης Βαρδίκος, ο Δημοσιογράφος Αμυντικός Αναλυτής Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος, φορείς, σύλλογοι, αγαπητοί φίλοι.

ΦΩΤΟ: Γιώργος Δρακόπουλος

Απονομή αναμνηστικού στην συγγραφέα-ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας κα Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου από τον Δήμαρχο Σαλαμίνας Γιώργο Θ. Παναγόπουλο.

Απονομή αναμνηστικού στον Αρχιεπιστολέα Στόλου, Αρχιπλοίαρχο Ιωάννη Καλογερόπουλο από τον Δήμαρχο Σαλαμίνας Γιώργο Θ. Παναγόπουλο.
Κατάμεστη η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αμπελακίων
Η συγγραφεύς - ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας κα Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου και ο ο Αντιδήμαρχος Παιδείας και Πολιτισμού Παντελής Διολέτης.