Χρειάζεται ένα νέο αφήγημα!

Photocollage, Raskolnick, creative commons

Παραδέχομαι ότι δεν ακούω πια καθόλου τον πρωθυπουργό, την κυβερνητική εκπρόσωπο, τους υπουργούς ή τους βουλευτές της κυβερνώσας ή των άλλων παρατάξεων, γιατί εκνευρίζομαι με όλους τους.
Πιάσε τον ένα και χτύπα τον άλλο.
Ότι μόνο πιάσει το μάτι μου από τους τίτλους των ειδήσεων, μπροστά στην οθόνη μου, για να επιβεβαιώνω κάθε μέρα τη φαιδρότητα του πολιτικού μας καρνάβαλου.
Θα μου πεις ότι δεν μπορεί, ανάμεσα στους 300 της Βουλής, θα υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι. Απλώς τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, που ο ένας είναι φαιδρότερος από τον άλλο.
Έτσι ακούγονται περισσότερο τα ψεύδη του πρωθυπουργού, οι δηλώσεις των διάφορων υπουργών που, τι κι αν μ’ αυτές παραβιάζουν τη λογική μας και τη ζώσα μας πραγματικότητα; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!
Σε παράλληλο μονόλογο, οι κενολογίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι τσιρίδες του υπαρχηγού του, αλλά και οι ανοησίες των υπόλοιπων γνωστών και μη εξαιρετέων μπουμπουκιών της ξεραμένης ανθοδέσμης που λέγεται Νέα Δημοκρατία, οδηγούν κατευθείαν στην εθνική κατάθλιψη και μόνο στη σκέψη ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, αυτοί οι ανεκδιήγητοι, θα κυβερνήσουν ξανά.
Οι υπόλοιποι, ο ένας χειρότερος από τον άλλο!
Ο πολλά κάποτε υποσχόμενος, βοηθός μηχανοδηγός στο τραίνο για το πουθενά, στα τέσσερα κι αυτός.
Ο Λεβεντόγερος έχει σταματήσει εδώ και καιρό να είναι αστείος, και δεν αντέχεις να ακούς τις ανοησίες του, περισσότερα από τριάντα συνεχόμενα δευτερόλεπτα.
Τις στομφώδεις ανακοινώσεις του ξεραμένου ποταμιού, τις διαβάζεις, μόνο αν θέλεις να γελάσεις.
Το θλιβερό συνονθύλευμα των αμετανόητων πρασινοφρουρών -όσων δεν μπούκαραν στην Κουμουνδούρου για να συνεχίσουν τη μάσα- είναι περισσότερο αποκρουστικό από ποτέ.
Οι πούροι κομμουνιστές, ζουν στον κόσμο του Περισσού, ροκανίζοντας λίγη-λίγη, την κρατική επιχορήγηση.
Για τα ρεμάλια του Μιχαλοτέτοιου με τα μαύρα, θα πεις ότι ούτε λέξη δεν αξίζει να γράψει κανείς -και θα 'χεις δίκιο.
Αυτός ο εσμός των πρωταγωνιστών είναι παγίως πρώτο τραπέζι πίστα, μπροστά στο πάλκο της τηλεδημοκρατίας μας και στον μολυσμένο ραδιοφωνικό αέρα.
Άνθρωποι εξαιρετικά κατώτεροι των τραγικών περιστάσεων που βιώνει αυτός ο τόπος, αερολογούν αναίσχυντα, όταν δεν κομπορρημονούν στα κοινωνικά δίκτυα για να μαζεύουν την ευαρέσκεια και τα σάλια των έμμισθων ακολούθων τους.
Κι αν επιμένεις να λες ότι αποκλείεται, ανάμεσα στους 300, να μην υπάρχουν και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι, που ακριβώς επειδή είναι σοβαροί, τους αγνοούν τα αδηφάγα δίκτυα και δεν τους ξέρουν, παρά οι ψηφοφόροι της ιδιαίτερης εκλογικής τους περιφέρειας, θα αναρωτηθώ: αν ήταν έτσι, τότε τι κάθονται και κάνουν, σοβαροί άνθρωποι, μέσα σε μια Βουλή, ταπεινωμένη και καταφρονεμένη, υπόδουλη στον οικονομικό έλεγχο των διεθνών συνδίκων αυτής της ελεεινής και παράνομης πτωχευτικής διαδικασίας;
Πώς ανέχονται, σοβαροί άνθρωποι, να κάθονται στα βουλευτικά έδρανα και να νομιμοποιούν με την παρουσία τους και την ψήφο τους, το ξεπούλημα των ασημικών της πατρίδας, αντί πινακίου φακής; Πως αντέχουν να βλέπουν το Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο έχουν ορκιστεί ότι θα διαφυλάττουν, να κουρελιάζεται με τόσο επονείδιστο τρόπο, σελίδα-σελίδα;
Όχι, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι, μέσα σε αυτήν την παράγκα που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, ό,τι και να μου λες!
Το λένε κι οι δημο(σ)κόποι με όλους τους τρόπους, είτε κάποιοι τους δίνουν δεκαχίλιαρα για να μαγειρέψουν τη σειρά των επιλαχόντων στο ρόλο του ακαταλληλότερου είτε δεν τους δίνουν δεκάρα: Χρειάζεται ένα νέο αφήγημα, σου λέω!

enfo.gr

Ποιος παραπλανεί ποιον

Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού

Προσερχόμενος σε κάποια προσυνεδριακή θεατρική παράσταση τουΣυ.Ριζ.Α. στη Θεσσαλονίκη, ο υπουργός ανύπαρκτης ανάπτυξης, κ. Σταθάκης, υπογράμμισε, σύμφωνα με το ΑΠΕ (αν μπορούμε πλέον να εμπιστευόμαστε το Αθηναϊκό Πρακτορείο ), τα εξής: «Ο κώδικας δεοντολογίας που φτιάξαμε κυβέρνηση και Τράπεζα της Ελλάδος λέει ρητά ότι η επαναγορά δανείων είναι δυνατή και σε τιμή κάτω από την ονομαστική αξία. […]
Μετά τη διαπραγμάτευση (σ.σ. sic) που κάναμε ισχύουν τα εξής:Πριν πουλήσει το δάνειο η Τράπεζα είναι υποχρεωμένη να κάνει προσφορά στον δανειολήπτη τους προηγούμενους δώδεκα μήνες.[…] Νομίζω ότι οποιαδήποτε άλλη συζήτηση είναι μάλλον παραπλανητική».
Αυτά είπε ο κ. υπουργός, παρόλο που οι σύνδικοι της ελληνικής πτωχευτικής διαδικασίας, ισχυρίζονται εντελώς διαφορετικά.
Είναι πάντως εξαιρετικά περίεργο το γεγονός, ότι τόσον καιρό, στα δελτία ειδήσεων ή στα κοινωνικά δίκτυα που ξεροσταλιάζουμε εμείς οι επίδοξοι δημοσιολόγοι, δεν ακούστηκε μία, αλλά ούτε μία, περίπτωση δανειολήπτη σε καθυστέρηση, στον οποίο να προτάθηκε από την τράπεζα, η εξαγορά του δανείου του, σε τιμή χαμηλότερη από την ονομαστική του αξία.
Εν τω μεταξύ, ο καιρός περνά και όλοι εμείς οι κινδυνολόγοι, φοβόμαστε ότι πλησιάζει η στιγμή που, από εκεί που λέγαμε «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», θα βρεθούμε με τα κατασχετήρια στα χέρια, ζώντας ισπανικό νταβαντούρι, εις πανικό.
Αυτό, διότι, αντίθετα από τις διαβεβαιώσεις, διαβάζουμε για την κολιγιά του εξαδέλφου Τσακαλώτου, με την PricewaterhouseCoopers. Ποια είναι η PricewaterhouseCoopers, αν δεν ξέρετε τα κατορθώματά της, θα πρέπει να γκουγκλάρετε, αν θέλετε να φρίξετε.
Αυτό που μπορούμε να θυμηθούμε πρόχειρα για την καλή εταιρεία, είναι ότι σ’ αυτήν βάσισε την καριέρα της, η καλή μας φίλη, η Κάτια. Ποιος, αλήθεια, μπορεί να ξεχάσει την Κάτια;
Αλλά ειδικότερα για τα ενυπόθηκα δάνεια, μιας και μιλάμε τώρα για το κεραμίδι που έχει ο καθένας μας πάνω από το κεφάλι του, και το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό, το μόνο που έχει να συμπληρώσει κανείς για την περίφημη PricewaterhouseCoopers, είναι ότι πριν λίγες εβδομάδες συμβιβάστηκε με τις αμερικανικές αρχές, αποδεχόμενη πρόστιμο πεντέμισι δισεκατομμυρίων δολαρίων, επειδή σφύριζε αδιάφορα στα καμώματα των υπαίτιων πελατών της, για την αμερικανική στεγαστική κρίση. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι εικόνες των Αμερικανών να ζουν ακόμα και σήμερασε αντίσκηνα, από την “αμέλεια” της καλής εταιρείας.
Οι εκπρόσωποί της, μάλιστα, δήλωσαν ικανοποιημένοι από την κατάληξη του εν λόγω συμβιβασμού και την επιβολή αυτού του κολοσσιαίου προστίμου, οπότε μπορεί να καταλάβει κανείς, τι αρπάξανε κι οι ίδιοι, για τις ελεγκτικές τους παρασπονδίες, ώστε να δηλώνουν ευχαριστημένοι.
Με τέτοια υποκείμενα -δεν είναι μόνο η Κάτια- έκανε συνεταιριλίκι ο καλός εξάδελφος Τσακαλώτος∙ καλό κουμάσι, θα είναι κι αυτός.
Να ήταν όμως μόνο αυτός, καημός δεν ήταν. Εν τω μεταξύ, τα σούρτα-φέρτα των πλιατσικολόγων, hedge funds, τα λένε για ξεκάρφωμα, από την εποχή των προηγούμενων ολετήρων ακόμα, ξερογλείφονται και τώρα δείχνουν να είναιπερισσότερο έτοιμοι από ποτέ.
Αντίθετα, λοιπόν, με την άκρα του τάφου σιωπή σχετικά με τις περιβόητες προσφορές των τραπεζών στους δανειολήπτες, για την επαναγορά των δανείων τους υπό το άρτιο, η ειδησιογραφία βρίθει από σχετικά δημοσιεύματα για το κούρνιασμα των κορακιών πάνω στην Ψωροκώσταινα που πνέει τα λοίσθια.
Αν κάποιος προσπαθεί να μας παραπλανήσει, λοιπόν, είναι μάλλον ο ίδιος ο κ. υπουργός της ανύπαρκτης ανάπτυξης, θα συμπαίρενε κανείς.
Διότι, βέβαια, αν είχε στο νου του την ανάπτυξη, ο κ. υπουργός, άλλα θα έπραττε.
Αντίθετα, όμως, συναγελάζεται με τον κεντρικό τραπεζίτη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι μεταξύ πολλών άλλων θλιβερών και τρισάθλιων, υπόλογος και για την εν ψυχρώ εκτελεστή της Αγροτικής Τράπεζας, και της χαριστικής παραχώρησης των υποθηκών του χαρτοφυλακίου της. Περιουσιακά στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και που τώρα ξεπουλιούνται κι αυτές, κομμάτι-κομμάτι και μπιρ παρά, παράλληλα με τα σπίτια μας.
Ολόκληρη η ευθύνη, είναι του άπραγου κ. υπουργού της ανύπαρκτης ανάπτυξης, της ολέθριας κυβέρνησής του, η οποία ουδέποτε εγκάλεσε τον κ. Διοικητή, για τις πράξεις και τις παραλείψεις του.
Ποιος προσπαθεί να παραπλανήσει ποιον, είναι λοιπόν φαεινότερο κι απ’ τον ελληνικό ήλιο, κ. υπουργέ μου, της ανύπαρκτης ανάπτυξης.
Πηγή: Qui tacet, consentit! (Ο σιωπών, δοκεί συναινείν)

Alexandros Raskolnick
All Work And No Play, Makes Raskolnick a Dull Boy.