Οι ενδείξεις ότι Κρητομυκηναίοι ταξίδευαν Αμερική και Ευρώπη - Κρητικό DNA στους Ινδιάνους.

Οι Μινωίτες ήταν δεινοί θαλασσοπόροι που πέρασαν τον Ατλαντικό, δημιούργησαν αποικίες ως και στον Καναδά και εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά ορυχεία χαλκού.
Πρωτότυπος τίτλος στον Αρχαιογνώμονα 1/2/2012 ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;
Ενώ το παρόν αυτού του τόπου μαστίζει η απογοήτευση, το παρελθόν του δεν παύει να μας εκπλήσσει γοητευτικά. Και είναι τόσο πολλές οι εκπλήξεις ώστε να δυσπιστεί κανείς για οτιδήποτε, ακόμη κι αν είναι σκαλισμένο σε γρανίτη.
Κάτι τέτοιο, το ασύλληπτο, διηγούνται τα βράχια της Σκανδιναβίας και της Αμερικής: ότι οι πρόγονοι των Κρητών «έκοβαν βόλτες» στην Βαλτική και τον Ατλαντικό, 40 ολόκληρους αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών»!
Το πώς και υπό ποιους όρους θα μπορούσε να συμβεί αυτό είναι κάτι που η κοινή λογική εύκολα θα κατέτασσε στην παραεπιστημονική φιλολογία και στην εθνικιστική μυθοπλασία.
Ομως, προτού υποκύψετε στο εύκολο της απόρριψης, ρίξτε μια ματιά στα συσσωρευόμενα αποδεικτικά στοιχεία.
Ας ξεκινήσουμε από το βιβλίο του Gavin Menzies με τίτλο The Lost Empireof Atlantis.
Στο βιβλίο του ο Menzies ακολουθεί αρχικά τα ίχνη των Μινωιτών στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Ινδία και την Κεϊλάνη – όπου τα έπη Sangam των Tamil μιλούν ακόμα για «τα υπέροχα πλοία των Ελλήνων που φέρνουν χρυσό και φεύγουν φορτωμένα πιπέρι…».
Έκπληκτος από τα μουσειακά ευρήματα που δικαίωναν τον Στράβωνα και τον Πτολεμαίο, ο συγγραφέας αναλογίστηκε όχι μόνον τα μυστικά ναυσιπλοΐας που πρέπει να κατείχαν οι Μινωίτες, αλλά και το πού έβρισκαν όλες εκείνες τις ποσότητες μετάλλων που εμπορεύονταν.
Η Κύπρος με τα μεταλλεία χαλκού γνωρίζουμε ιστορικά ότι δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει καν στις απαιτήσεις των Φαραώ.
Κι όμως, οι Μινωίτες τους έδωσαν χάλκινα πριόνια ενισχυμένα με κασσίτερο για να κόψουν τους ογκόλιθους των πυραμίδων τους… Καταπώς βρέθηκε γραμμένο στα αρχεία του βασιλιά Σάργκον των Ακκαδίων, τα μινωικά πλοία έφερναν ήδη από το 2350 π.Χ. κασσίτερο, από την Ισπανία και τη Βρετανία.
Κι έπειτα, εκείνο το απίθανο εύρημα του 1450 π.Χ. στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης από πού ήρθε;
Lasioderma serricorne, δηλαδή κάμπια των φύλλων καπνού!
Ναι, του καπνού που όλοι γνωρίζαμε ότι πρωτόφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αι. μ.Χ. από την αμερικανική ήπειρο. Οπότε, ο Menzies στράφηκε τώρα δυτικά, ψάχνοντας να βρει κατά πόσο – και πώς – εκείνοι οι ατρόμητοι ναυτικοί είχαν όχι μόνον διαβεί τις Ηράκλειες Πύλες, αλλά και είχαν φθάσει στον Νέο Κόσμο.

Μινωίτες και Μυκηναίοι στις ακτές του Ατλαντικού

Το αρχαιότερο πλοίο των ακτών των Βίκινγκς, το Hjortspring, έχει τη μορφή των πετρόγλυφων μινωικών καραβιών

Ο μίτος που ξετύλιξε στο υπόλοιπο του βιβλίου του αυτός ο 72χρονος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας δεν ήταν πρωτόγνωρος:
Πριν από δύο χρόνια, τόσο στο κανάλι της ΝΕΤ όσο και στα «Νέα» (βλ.www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4557236), ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος είχε υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν εξερευνήσει τις παράκτιες περιοχές της Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιρλανδίας ψάχνοντας για μέταλλα και ίσως είχαν φθάσει στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και την Αμερική.
Αναλυτικά, το σκεπτικό του ο κ. Μαριολάκος το παρέθεσε σε μία εργασία που θα βρείτε δημοσιευμένη στο Διαδίκτυο (www.ekke.gr/estia/Cooper/Mariolakos/New_Mariolakos_greek.pdf). Εκεί, ενημερώνει αρχικά για το πώς και ασχολείται με τέτοιο θέμα ένας γεωλόγος:
«Η γεωμυθολογία είναι ένας κλάδος των γεωεπιστημών που ασχολείται με τις φυσικογεωλογικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της μυθολογικής εποχής και, μέσω αυτής της ανάλυσης, βρίσκει την αμοιβαία σχέση μεταξύ γεωλογίας και μυθολογίας.
Η δική μου εμπειρία, ως γεωλόγου ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του μελετώντας τη γεωλογία της Ελλάδας, έδειξε ότι (…) στην ελληνική μυθολογία περιλαμβάνονται και φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίσσονται σε πολύ μακρινές περιοχές, όπως στην περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού και αλλού».
Και αναλύει έπειτα διεξοδικά τις αρχαίες πηγές που εξέτασε, όπως το έργο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης».

Τα «ύποπτα» ορυχεία
Πια ήταν τα στοιχεία που έδειχναν την παρουσία Μινωιτών στην Αμερική;
Το ένα ήταν ένα μεταλλουργικό ανεξήγητο: οι αρχαιολόγοι των ΗΠΑ έχουν βρει 5.000 ανοιχτά ορυχεία χαλκού (σχεδόν απόλυτα καθαρού) στις ακτές της λίμνης Superior, μεταξύ Μίσιγκαν των ΗΠΑ και Καναδά, απ’ όπου έχουν εξαχθεί κάπου 500.000 τόνοι μεταξύ 2470 – 1050 π.Χ., που… κανένας δεν γνωρίζει πού πήγαν! Συγκεκριμένα, οι τότε Ινδιάνοι των περιοχών αυτών ζούσαν στη Λίθινη Εποχή και μόνο μετά το 1500 π.Χ. αρχίζουν να χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες χαλκού – κι αυτές μόνο για κοσμήματα. Ποιος λοιπόν ήταν ο «κλέφτης» κι από πού και πώς ήρθε;
Δεδομένου ότι η Μεσόγειος και η Μεσοποταμία ήταν εκείνες που τότε διέρχονταν την Εποχή του Χαλκού (και ο χαλκός ήταν τότε ακριβότερος κι από το χρυσάφι), οι υποψίες στρέφονται προς τα εκεί.
Κατά εντυπωσιακή μάλιστα συγκυρία, οι μυστηριώδεις μαζικές εξορύξεις χαλκού τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ισπανία και τη Βρετανία σταμάτησαν γύρω στο 1350 π.Χ. – την εποχή που το ηφαίστειο της Θήρας καθόρισε τη μοίρα των Μινωιτών.
Και οι Ελληνες που παρέλαβαν τη σκυτάλη (Αχαιοί Μυκηναίοι αρχικά, Δωριείς και Ιωνες στη συνέχεια) είναι οι μόνοι που διηγούνται ταξίδια από παλιά στην Ωγυγία (Ισλανδία), το Κρόνιο Πέλαγος και τις δυτικότερες ακτές.
Για το πώς πήγαν, η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κλειδί που λέγεται γνώση των ωκεάνιων ρευμάτων – των ρευμάτων του ωκεανού που ο Ομηρος περιέγραφε ως βαθύρροο και βαθυδίνη.
Το ρεύμα του Κόλπου του Mεξικού, το περίφημο Gulf Stream, στριφογυρνά στον Ατλαντικό και διακλαδίζεται σε βρόγχους που εισχωρούν στη Μεσόγειο και στη Βαλτική.
Οποιος γνωρίζει αυτές τις υδροτσουλήθρες και τοποθετεί κατάλληλα το σκαρί του επάνω τους «πετάει».
Για παράδειγμα – λέει ο κ. Μαριολάκος – ο Πλούταρχος αποφαίνεται πως ένα σκαρί σαν την «Αργώ» μπορούσε να διανύσει τα 900 χλμ. απόστασης Βρετανίας -Ισλανδίας σε 5 ημέρες (4-5 μίλια/ ώρα).

Μινωικές κρουαζιέρες στο Κρόνιο Πέλαγος

Μινωικές λέξεις και σκίτσα πλοίων περιμένουν την εξήγησή τους στα βράχια των ακτών της Βαλτικής

Τα επιχειρήματα του καθηγητή Μαριολάκου ήταν εντυπωσιακά.
Το δυσθεώρητο όμως του επιτεύγματος δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί παρά μόνο με αποδείξεις για το ότι αρχαϊκά πλοία σαν την «Αργώ» μπορούσαν να πάνε τόσο μακριά – πόσω μάλλον τα ακόμα αρχαιότερα μινωικά. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα του 2010, από νορβηγική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο είχαν βρεθεί μυστηριώδη γράμματα της περιόδου 1800 – 1000 π.Χ. σκαλισμένα σε γρανίτη.
Τα γράμματα αυτά αποκρυπτογράφησε ως μινωικά ο νορβηγός γλωσσολόγος και ακαδημαϊκός Kjell Aartun και τιμήθηκε γι’ αυτό με το χρυσό μετάλλιο του βασιλιά.
Κατά τον Aartun, οι μινωικές λέξεις μεταφράζονταν«Μαλακός και καθαρός», αναφερόμενες στο μεγαλύτερο κοίτασμα αργύρου όλης της Ευρώπης που είχαν εντοπίσει στο Kongsberg του Οσλο αυτοί οι απίστευτοι κυνηγοί θησαυρών.
Αλλά μήπως είχαν αφήσει και άλλα ίχνη πίσω τους;
Σύμφωνα με τον δρα Μηνά Τσικριτσή, που πρότινος είχε εντοπίσει τον «πήλινο υπολογιστή ναυσιπλοΐας» των Μινωιτών (βλ. www.tovima.gr/science/research/article/?aid=391944), αμφισβήτησε την ερμηνεία του Aartun, αλλά ήταν βέβαιος για το ότι επρόκειτο για Μινωίτες, καθώς μια πρόσφατη μελέτη του προσέθεσε υποστηρικτικά στοιχεία στη θεωρία του καθηγητή Μαριολάκου για πέρασμα στην αντίπερα όχθη του ωκεανού.

Ο Πλούταρχος περί… Καναδά

Μία από τις παράλιες φλέβες χαλκού στη λίμνη Superior των ΗΠΑ, με τα πανάρχαια ίχνη εξόρυξης

Διαβάστε την συνέντευξη του δρα Μηνά Τσικριτσή στον Τάσο Καφαντάρη για «Το Βήμα»
– «Ο Πλούταρχος γράφει:
“Οσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. (…) Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Ελληνες, γύρω από κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη), του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας”.
Οι αποστάσεις μεταξύ Γροιλανδίας, Νέας Γης και νησιού Baffin του Καναδά είναι περίπου 1.140 χλμ., ενώ μεταξύ Νέας Γης και νησιού Baffin είναι περίπου 1.300 χλμ.
Η αναφορά ότι γύρω από τον κόλπο κατοικούν Ελληνες μας φανερώνει μια αποικία στον κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου.
Το σημαντικό όμως στην περιγραφή αυτή είναι ότι μας παρέχει γεωγραφικές πληροφορίες οι οποίες είναι σωστές. Πράγματι, ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου μοιάζει με τη Μαιώτιδα λίμνη (Αζοφική Θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο) και είναι λίγο μεγαλύτερος.
Οσο για την πληροφορία ότι το στόμιο του κόλπου είναι στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας, κοιτώντας στο Google Earth εύκολα διακρίνουμε ότι τα δύο στόμια βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 47ο, άρα στην ίδια ευθεία.
Αυτή η πληροφορία είναι και η μοναδική αναφορά στην αρχαία γραμματεία που μας δείχνει ότι μπορούσαν εκείνη την εποχή να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου.
Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη στον Πλούταρχο που θεωρώ απόδειξη αληθείας για τα ταξίδια στην Αμερική».
– Δηλαδή… τι;
– «Μας λέει: “Οταν λοιπόν ο αστέρας του Κρόνου, τον οποίο εμείς αποκαλούμε Φαίνοντα ενώ εκείνοι Νυκτούρο, φτάσει στον Ταύρο μετά από περίοδο τριάντα ετών, αφού προετοιμάσουν επί χρόνο πολύ τη θυσία… (ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής)”.
Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε αστρονομικά την περίοδο που πιθανόν έγινε το συγκεκριμένο ταξίδι που εξιστορεί.
Ο Πλάτωνας είχε κατατάξει τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα, σε σειρά από έξω προς τα μέσα ως προς τη Γη, με τα εξής ονόματα: Φαίνοντας (ο Κρόνος), Φαέθοντας (ο Δίας), Πυρόεντας (ο Αρης), Εωσφόρος (η Αφροδίτη), Στίλβοντας (ο Ερμής), Ηλιος και Σελήνη.
Το όνομα Φαίνοντας ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που γίνεται ορατός, ενώ η λέξη Νυκτούρος σημαίνει αυτόν που είναι τελευταίος στη νύκτα.
Με χρήση ειδικού προγράμματος αστρονομίας έλεγξα στις γεωγραφικές συντεταγμένες του Καναδά για την εποχή του Πλουτάρχου (1ου αι. μ.Χ.) σε ποια χρονολογία και σε ποιον μήνα ο πλανήτης Κρόνος βρίσκεται στον αστερισμό του Ταύρου πριν ανατείλει ο Ηλιος.
Επιβεβαίωσα ότι κάθε 30 σεληνιακά χρόνια εμφανίζεται όντως το φαινόμενο να ανατέλλει ο Κρόνος στον Ταύρο.
Επειτα, πάλι, ο Πλούταρχος λέει: “Τα νησιά που βρίσκονται πέρα κατοικούνται από Ελληνες και βλέπουν τον Ηλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα επί τριάντα μέρες. Και η νύχτα εκεί έχει ελαφρύ σκοτάδι και λυκαυγές που φέγγει από τη δύση”.
Εφόσον το ταξίδι επιστροφής ξεκινούσε αρχές Ιουνίου, τότε πρέπει να ελέγξουμε πού έβλεπαν τον Ηλιο να κρύβεται λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες.
Με κατάλληλο πρόγραμμα βρήκα ότι την εποχή του 1ου αι. π.Χ. στη Γροιλανδία (60ο βόρεια) ο Ηλιος έδυε μία ώρα μεταξύ 4-5 π.μ. και αυτό συνέβαινε για χρονικό διάστημα ενός μήνα, από 9/6 ως και 9/7.
Η ταύτιση αυτή δηλώνει ότι αρχικά ταξίδευαν βόρεια, φθάνοντας κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τη θάλασσα ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος.
Στην περιοχή αυτή η νύχτα έχει όντως λυκαυγές και ελαφρύ σκοτάδι.
Η αστρονομική σύνδεση, σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές γνώσεις των δύο τόπων που έχουν ίδιο γεωγραφικό πλάτος, καταδεικνύει ότι το ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος – από την Αμερική στην Καρχηδόνα, το 86 μ.Χ. – όντως συνέβη.

Ίχνη και ίντριγκες στον Νέο Κόσμο

Απίστευτη συλλογή στρατιωτών και αρμάτων στο Ιλινόι, αλλά είναι αληθινή;

Πoια είναι τα αποδεικτικά στοιχεία στις ακτές του Αγίου Λαυρεντίου ή της λίμνης Superior για να δεχτεί ως πιθανό το απίθανο των Μινωιτών στην Αμερική.
Ο Menzies ανέφερε ως τέτοια «1.200 περίπου μινωικά ευρήματα γύρω από τη λίμνη Superior».
Τα πρώτα στοιχεία μη ινδιάνικης εξόρυξης βρέθηκαν σε φλέβες χαλκού, στη χερσόνησο Keweenaw της λίμνης Superior – κοντά σε ένα χωριό που ονομάζεται… Λαύριο (Laurium).
Εκεί βρέθηκε και το πετρόγλυφο ενός άκρως συμβολικού μινωικού πλοίου (βλ.http://megalithicresearch.blogspot.com/2009/12/petroglyph-of-sailing-boa...).
Επίσης, στο Newberry του Μίσιγκαν, είχαν ήδη από το 1896 βρεθεί τρία αγαλματίδια και μία πινακίδα με«περίεργη γραφή».
Κανένας δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει τότε, αλλά όταν ο Εβανς προχώρησε στις ανασκαφές της Κνωσού – το 1900 – έγινε προφανές ότι η γραφή συγγένευε με τη Γραμμική Α.
Η πληθώρα όμως των «απεικονιστικών στοιχείων» που παραπέμπουν στη Μεσόγειο βρέθηκε στη συνέχεια σε χέρια ιδιωτών, με τα περισσότερα να καταλήγουν σε άγνωστους συλλέκτες και πολλά – χρυσά και ασημένια – να φημολογείται ότι έχουν λιωθεί από τους άπληστους θηρευτές τους.
Τα περισσότερα είχαν βρεθεί το 1925, από έναν αγρότη του Ιλινόις, τον Orville Lowery, και το 1982 από έναν τυχοδιώκτη, ονόματι Russ Burrows, που ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα ιερό και 13 ασύλητους τάφους σε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων, επίσης στο Ιλινόις.
Εν κατακλείδι και συνοπτικά, τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους,
Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις.
Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο (εφόσον αποδειχθεί και αυθεντικό) είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)!

Αυτόκλητοι αρχαιολόγοι – μεσσίες

Σιωπηλοί μάρτυρες αυτές οι πέτρες του Μίσιγκαν, με μινωικά και μυκηναϊκά πλοία χαραγμένα πάνω τους

To θέμα περιπλέχθηκε περισσότερο όταν τους «Ιντιάνα Τζόουνς του Χαλκού» προσέγγισαν«στρατευμένοι αρχαιολόγοι», εκ μέρους της Εκκλησίας των Μορμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν να δικαιώσουν τα ρηθέντα υπό του προφήτη τους ότι την Αμερική είχαν εποικίσει… Ιουδαίοι, γύρω στο 2000 π.Χ.
Εκτοτε έχει στηθεί ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με κάθε είδους ερμηνείες των ευρημάτων να ξεφυτρώνουν στο παραεπιστημονικό περιοδικό Ancient American (www.ancientamerican.com/), ενώ η επίσημη αρχαιολογία απέχει.
Αυτή η παράδοξη κατάσταση έχει οδηγήσει σε αδυναμία διασταύρωσης της αλήθειας των ισχυρισμών και στην έκφραση ακραιφνών θεωριών.
Για παράδειγμα, ένας επιγραφολόγος ονόματι Paul Schaffranke ισχυρίστηκε σε διάλεξη του 1995 (βλ. www.youtube.com/watch?v=ZO9OstWDAac) ότι αποκρυπτογράφησε τη σύμμεικτη γραφή των αρχαίων πινακίδων και ότι αυτή διηγείται ένα απίστευτο ρέκβιεμ των πρώτων εκείνων αποίκων της Αμερικής: ότι Ελληνες της Αλεξάνδρειας – φυγάδες της χριστιανοκρατούμενης πλέον Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – κατέφυγαν στο τελευταίο προπύργιο των Φοινίκων, στη Μαυριτανία, κι από εκεί έφθασαν όλοι μαζί στις Μεγάλες Λίμνες, για να χτίσουν το μεικτό και τελευταίο τους βασίλειο!

Κρητικό DNA στους Ινδιάνους!
Το μόνο επιστημονικό που έχουμε προς υποστήριξη όλων των σεναρίων αποίκισης από τη Μεσόγειο είναι η γενετική μελέτη «Origin and Diffusion of mtDNA Haplogroup X», του 2003 (βλwww.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1180497/).
Σε αυτήν εντοπίστηκε ότι το μιτοχoνδριακό DNA haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής!
Σε παρόμοιο «ευρασιατικό συμπέρασμα» είχε καταλήξει και η κρανιακή συγκριτική μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν «Old World sources of the first New World human inhabitants: a comparative craniofacial view», του 2001 (βλ.www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11481450).
Επειτα, το 2008, η εργασία μιας ομάδας ερευνητών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ρωσίας και της Τουρκίας, υπό τον καθηγητή του Αριστοτελείου Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη, έστρεψε τον προβολέα της γενετικής ιχνηλάτησης ακόμα πιο πίσω: αποφάνθηκε βάσει DNA ότι οι Μινωίτες είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη προερχόμενοι από την Ανατολία – τα μέρη που τη 2η χιλιετία π.Χ. κατέλαβαν οι Χετταίοι.
Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο Μίνωας είχε παντρευτεί τη μάγισσα πριγκίπισσα των Κόλχων, Πασιφάη.
Να ήταν η Κολχίδα το αδελφό βασίλειο των εκπατρισμένων Μινωιτών;
Το σενάριο ταιριάζει πολύ με το ότι Γεωργιανοί επιγραφολόγοι επιμένουν πως η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι στην ιερατική γραφή της αρχαίας Κολχίδας (βλ.www.tovima.gr/science/article/?aid=251116). Και παίρνουν νέο νόημα για την έκταση της μινωικής θαλασσοκρατίας τα όσα είχε πει στα «Αργοναυτικά» ο Ορφέας, για διαφυγή των Αργοναυτών στη Βαλτική μέσω του Βορυσθένη (Δνείπερου) και κατέβασμα ως το νησί της αδελφής της Μήδειας, Κίρκης, στα ανοιχτά της Μαυριτανίας…
Θα ξαναγράψουμε τα βιβλία;
Είναι όμως αυτά αρκετά για να γράψουμε ξανά τα βιβλία της Ιστορίας, να ξεχάσουμε το «ο Κολόμβος ήταν Χιώτης» και να αποδυθούμε στο «ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν πατριωτάτσι»; Οχι ακόμα.Κάποιες μούμιες που βρέθηκαν τόσο στην περιοχή «αποίκησης» της Αμερικής όσο και στη γειτονιά του Stonehenge στην Αγγλία ίσως φωτίσουν καλύτερα την υπόθεση.
Αλλά σιγουριά θα έχουμε μόνον αν αποφανθούν επίσημα οι αρχαιολόγοι.
Έτσι ρωτήθηκε ο καθηγητής Ηλίας Μαριολάκος, «εφόσον είστε και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), δεν στέλνετε μια αρχαιολογική αποστολή στη λίμνη Superior;». «Θα έπρεπε, καθόσον τώρα έχουν εντοπιστεί και βυθισμένα λιμενικά έργα στην περιοχή» και απάντησε. «Από επιστημονική άποψη, οι έλληνες επιστήμονες μπορούν να φέρουν σε πέρας το ερευνητικό έργο – και μέσα σε ένα με δύο χρόνια θα είχαμε τις απαντήσεις.
Ομως, το ΚΑΣ είναι ένα γνωμοδοτικό Συμβούλιο, που δεν διαμορφώνει την ερευνητική πολιτική του υπουργείου και, συνεπώς, δεν μπορεί να πάρει αυτό την απόφαση.
Πέραν του υπουργείου, βέβαια, υπάρχουν και τα αρχαιολογικά τμήματα του Πανεπιστημίου.
Αλλά, για να γίνουν αυτά, πρέπει αφενός να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι και αφετέρου να το θέλουν και να το ζητήσουν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι μας» συμπλήρωσε με νόημα.

Μινωικά πλοία …; στη Νορβηγία

Οι ατράνταχτες αποδείξεις
Τα νότια παράλια της Νορβηγίας (Oestfold) και της Σουηδίας (Bohuslan), αλλά και ένα νησί της Δανίας καταμεσής της Βαλτικής (Bornholm), είναι διάσπαρτα με πετρόγλυφα μινωικών πλοίων της Εποχής του Χαλκού!
Μάλιστα, το 2005, δύο σουηδοί καθηγητές Αρχαιολογίας (ο Kristian Kristiansen του Πανεπιστημίου του Gothenburg και ο Thomas B. Larsson του Πανεπιστημίου Umea) εξέδωσαν στο Cambridge University Press βιβλίο με τίτλο «Η αυγή της κοινωνίας της Εποχής του Χαλκού»(The Rise of Bronze Age Society), στο οποίο εξηγούν ότι η πληθώρα αυτών των ευρημάτων – αλλά και επιγραφών τόσο σε Γραμμική Α όσο και σε Γραμμική Β – δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά με πολιτισμική επαφή των Μινωιτών και Μυκηναίων με τη Σκανδιναβία.
Σημειώνουν δε ότι πρώτα έφθασαν στη σημερινή Νότια Γερμανία και τη Δανία, όπου έχουν βρεθεί σπαθιά και διαδήματα.
Ένα άλλο πιο χειροπιαστό στοιχείο: το αρχαιότερο σκάφος της Βόρειας Ευρώπης είναι το «Hjortspring» του 350 π.Χ., που τώρα εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας. Ήταν μήκους 21 μέτρων και μετέφερε ως 23 οπλισμένους άνδρες.
Κατασκευαστικά είναι ο πρόγονος των Drakkar των Βίκινγκς, αλλά «παραμένει ανεξήγητη η ιδιορρυθμία πλώρης και πρύμνης».
Μία ιδιορρυθμία εμφανώς υπαρκτή και σε πολλά από τα χαραγμένα σε γρανίτη «σκίτσα» πλοίων της Εποχής του Χαλκού!
Δηλαδή, έχουμε το ενδεχόμενο όχι μόνον να έφθασαν ως εκεί τα πλοία του Μίνωα, αλλά και να μεταλαμπάδευσαν την τεχνογνωσία που έφερε τους Βίκινγκς στη Γροιλανδία και τη Νέα Γη 35 αιώνες αργότερα…
Για όσους εκ των αρχαιολόγων μας επιθυμούν να ψάξουν το θέμα, υπάρχει το σχετικό βιβλίο «A Pre-Roman Iron-Age Warship in Context», που εξέδωσαν το Viking Ship Museum και το Εθνικό Μουσείο της Δανίας, με την επιμέλεια των Ole Crumlin-Pedersen και Athena Trakadas (!)
Για εμάς τους υπόλοιπους, ίσως αρκεί το ότι ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης επανέλαβε αργότερα αυτό το ταξίδι, τον 4ο αι. π.Χ. και περιέγραψε πρώτος και με ακρίβεια το εμπόριο κασσίτερου στην Κορνουάλη, τις παλίρροιες που συναντούσε περιπλέοντας τη Βρετανία, τις διαστάσεις των βρετανικών νησιών, το φιόρδ της Χριστιανίας στη Νορβηγία, τους Γότθους στο νησί Bornholm της Δανίας, τα νησιά Faroe (μεταξύ Σκωτίας και Ισλανδίας, όπου και σήμερα ένα νησάκι ονομάζεται… Mykines) και, τέλος, την Ισλανδία, που τότε πια ονομαζόταν Εσχατη Θούλη.

ellinondiktyo.blogspot.gr

Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία της Aκρόπολης μετά την τουρκοκρατία.

 Τα σχέδια για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Αθήνας και οι αντιδράσεις των οικοπεδούχων

Η παλαιότερη σωζόμενη φωτογραφία της Ακρόπολης είναι τραβηγμένη από τον Λόφο των Νυμφών και το Αστεροσκοπείο το 1842 από τον Josepf-Filibert Girault de Prangey.
Ήταν ζωγράφος αλλά τον κέρδισε η τέχνη της φωτογραφίας που διδάχτηκε από τον εφευρέτη της Δαγκεροτυπίας Louis Daguerre.

Έτσι την είδε ο Μακρυγιάννης κι ο Καραϊσκάκης. Οι περιγραφές που έχουν διασωθεί για την Αθήνα της εποχής εκείνης μετά τις περιπέτειες του απελευθερωτικού πολέμου είναι αποκαρδιωτικές.
"Ο εκ των Αντιβασιλέων Georg Maurer, που έφθασε στην Αθήνα το 1833 κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του Όθωνα, έγραφε: «Η Αθήνα που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια, τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από πέτρες»."
Η πόλη είχε υποστεί σοβαρότατες καταστροφές, ιδιαίτερα στο διάστημα της ενδεκάμηνης πολιορκίας της από τον Κιουταχή, μεταξύ Ιουνίου 1826 και Μαΐου 1827.

Η τουρκική φρουρά αποχώρησε οριστικά από το φρούριο της Ακροπόλεως την 31η Μαρτίου 1833.

Ο Παρθενώνας το 1842! Οι δαγκεροτυπίες της Ακρόπολης ανακαλύφθηκαν σχεδόν 30 χρόνια μετά το θάνατο του de Prangey, την δεκαετία του 1920, ξεχασμένες σε μια αποθήκη.

Η έρευνα για τα πρώτα βήματα της Αθήνας μετά την τουρκοκρατία, του ιστορικού στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη αναφέρει:
Τον Νοέμβριο του 1831 οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Eduard Schaubert, μαθητές του σημαντικότερου ίσως Γερμανού νεοκλασικού αρχιτέκτονα Karl Friedrich Schinkel, εγκαθίστανται στην Αθήνα, όπου βάζουν μπρος το έργο της συστηματικής τοπογράφησης της πόλης και στη συνέχεια συντάσσουν την πολεοδομική τους πρόταση, εν όψει της πιθανής εγκατάστασης εκεί της πρωτεύουσας του νεοπαγούς κράτους.

Πράγματι, τον Μάιο του 1832, η μετακαποδιστριακή Προσωρινή Κυβέρνηση τους αναθέτει την εκπόνηση του Νέου Σχεδίου της Πόλεως των Αθηνών, ανεξαρτήτως του εάν θα γίνει ή όχι πρωτεύουσα.

Το σχέδιο συντάσσεται και υποβάλλεται τον Δεκέμβριο του 1832 και στις 29 Ιουνίου 1833 εγκρίνεται από την Αντιβασιλεία, που είχε εν τω μεταξύ αναλάβει τα ηνία του Κράτους, και επικυρώνεται με Βασιλικό Διάταγμα στις 6 Ιουλίου του ιδίου έτους.

Σωροί ερειπίων τα Προπύλαια της Ακρόπολης μετά την απελευθέρωση.

Τι προέβλεπε το περίφημο πολεοδομικό σχέδιο Κλεάνθη και Σάουμπερτ

Η Νέα Πόλη περιελάμβανε το ήμισυ περίπου της Παλαιάς, ενώ εκτεινόταν και προς τα δυτικά, βόρεια και ανατολικά αυτής. Το υπόλοιπο ήμισυ της Παλαιάς Πόλης, το οριζόμενο από τις οδούς Ηφαίστου, Πανδρόσου και Αδριανού, όπως αναφέραμε προηγουμένως, προβλεπόταν να απαλλοτριωθεί χάριν αρχαιολογικών ανασκαφών.

Αλλά και το διατηρούμενο τμήμα της Παλαιάς Πόλης διετηρείτο μόνον ως γεωγραφική περιοχή, και όχι ως δομημένος χώρος, αφού προβλεπόταν στο μεγαλύτερο μέρος του να τμηθεί από νέες οδούς και να χωριστεί σε κανονικά οικοδομικά τετράγωνα. Το σχήμα των κυρίων αξόνων ήταν ένα ισοσκελές τρίγωνο με κορυφή τη σημερινή πλατεία Ομονοίας, σκέλη τις οδούς Πειραιώς και Σταδίου, και βάση την οδό Ερμού.

Ο όλος προσανατολισμός είχε ως στόχους τον Πειραιά, το Στάδιο και, κυρίως, την Ακρόπολη, στα πόδια της οποίας η πόλη απλωνόταν σαν μια ανοικτή αγκαλιά. Στην κορυφή του τριγώνου προβλεπόταν η ανέγερση των Ανακτόρων:

Η γεωμετρική κορυφή και η κορυφή της κρατικής εξουσίας σε μια συμβολική σύμπτωση.

Ο προσανατολισμός των σκελών δεν ήταν τυχαίος: «Συναντώνται», όπως σημειώνουν οι Κλεάνθης και Schaubert στο υπόμνημά τους, «κατά τοιούτον τρόπον ώστε ο εξώστης των Βασιλικών ανακτόρων να απολαμβάνει ταυτοχρόνως του γραφικού Λυκαβηττού, του Παναθηναϊκού Σταδίου, της πλούσιας εις υπερήφανους αναμνήσεις Ακροπόλεως, και των πολεμικών και εμπορικών πλοίων του Πειραιώς» (Μπίρης 1938, σ. 16).

Οι οδοί Πειραιώς και Σταδίου διακόπτονταν, συμμετρικά ως προς τα Ανάκτορα, από τις αντίστοιχες τετράγωνες πλατείες Μπόρσας (Χρηματιστηρίου) και Θεάτρου.

Πρόκειται για τις σημερινές Πλατείες Κουμουνδούρου και Κλαυθμώνος, οι οποίες πράγματι είναι συμμετρικές, κάτι που δεν το συνειδητοποιεί κανείς εύκολα μέσα στο σημερινό χάος της Αθήνας.

Κατέληγαν δε –οι Πειραιώς και Σταδίου– σε δυο κυκλικές πλατείες-όρια της Πόλης:

η μεν πλατεία Κέκροπος στη μεγάλη διασταύρωση των προς δυσμάς παραδοσιακών υπεραστικών οδών της Παλαιάς Πόλης, όπου το σημερινό Γκάζι, η δε πλατεία Μουσών στην προς ανατολάς Πύλη των Μεσογείων, όπου η σημερινή πλατεία Συντάγματος.

Η Αθήνα και η Ακρόπολη το 1869 (φωτο: Paul Baron des Granges)

Το οδικό δίκτυο αναπτυσσόταν εν μέρει ακτινωτά, με κέντρα τις κυκλικές πλατείες, και εν μέρει παράλληλα και κάθετα προς τους βασικούς άξονες, πάντοτε με απόλυτη κανονικότητα.

Η ευρύτερη περιοχή των Ανακτόρων περιβαλλόταν από μεγάλες λεωφόρους. Προβλέπονταν με ακρίβεια οι θέσεις όλων των δημοσίων κτιρίων και γενικότερα οι περιοχές όλων των λειτουργιών της Πόλης:

Υπουργεία, Δικαστήρια, Στρατώνες, Αστυνομία, Ταχυδρομείο, Νομισματοκοπείο, Μητρόπολη, Ακαδημία, Βιβλιοθήκη, Χρηματιστήριο, Αγορές, Πάρκα, κλπ.

Το σύνολο ήταν προγραμματισμένο να φιλοξενήσει όλες τις λειτουργίες μιας πρωτεύουσας και έναν πληθυσμό που προβλεπόταν να φθάσει το όριο των 40.000 κατοίκων.

Οι διαμαρτυρίες των οικοπεδούχων

Το σχέδιο εγκρίθηκε τον Ιούλιο το 1833. Εως το τέλος του χρόνου είχε αρχίσει η εφαρμογή του. Μόλις όμως χαράχθηκαν οι γραμμές του επί του εδάφους, και έγιναν με υλικό τρόπο αντιληπτές οι εκτάσεις που θα απαλλοτριώνονταν για την ανέγερση των δημοσίων κτιρίων, τη διαμόρφωση των πάρκων και του οδικού δικτύου, καθώς και για τις αρχαιολογικές ανασκαφές, ξέσπασε κύμα διαμαρτυριών από μέρους των ιδιοκτητών, ενώ εκτοξεύθηκαν και κατηγορίες για κερδοσκοπία.

Τον Μάιο του 1834 ο εκ των Αντιβασιλέων Maurer επισκέφθηκε την πόλη για να μελετήσει επί τόπου την κατάσταση.

Η κατακραυγή της οποίας έγινε μάρτυρας, οδήγησε την Αντιβασιλεία να διατάξει την αναστολή της εφαρμογής του σχεδίου στις 11 Ιουνίου 1834.

Στη συνέχεια μετακλήθηκε ο διάσημος τότε Βαυαρός αρχιτέκτονας Leo von Klenze για να εξετάσει το όλο ζήτημα.

Η επίσκεψη του Klenze βάστηξε από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο του 1834 και κατέληξε στην εκπόνηση ενός Νέου Σχεδίου, ή μάλλον μιας αναθεώρησης του αρχικού.

Κύρια χαρακτηριστικά του ήσαν η μείωση της συνολικής έκτασης της πόλης, η μερική μείωση της έκτασης του χώρου των ανασκαφών με όριο την οδό Αδριανού, ο περιορισμός του πλάτους των δρόμων και της επιφάνειας των πλατειών, καθώς και η κατάργηση των εντός της πόλης λεωφόρων, η περιστολή του φαινομένου της κατάτμησης της Παλαιάς Πόλης: αντί της χάραξης πλήθους νέων δρόμων, προτάθηκε η διευθέτηση των παλαιών δρομίσκων, με ελαφρές διαπλατύνσεις και ευθυγραμμίσεις εδώ και εκεί.

Τέλος, η μεταφορά των Ανακτόρων και συνεπώς όλου του διοικητικού κέντρου βάρους της πόλης από την πλατεία Ομονοίας στα υψώματα του Κεραμεικού.

Λεπτομέρεια του πανοράματος της Αθήνας πριν από το 1858. Λήψη από τον Λυκαβηττό. Διακρίνονται τα οικήματα γύρω από την πλατεία Ομόνοιας που παραμένει άχτιστη! Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο των Χάρη Γιακουμή και Τάσου Α. Ανδρέου «Μεταμορφώσεις των Αθηνών», του εκδοτικού οίκου Kallimages.

Οι αλλαγές

Το Σχέδιο Klenze εγκρίθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1834, ενώ ταυτόχρονα οριζόταν ότι την 1η Δεκεμβρίου, δηλαδή σε λιγότερο από δυόμισι μήνες, θα μεταφερόταν στην Αθήνα από το Ναύπλιο η έδρα του Κράτους.

Το σχέδιο τέθηκε ευθύς αμέσως σε εφαρμογή. Οι τροποποιήσεις του Klenze περιόρισαν τις δυσχέρειες, χωρίς όμως και να τις εξαλείψουν.

Η έναρξη των κατεδαφίσεων για τη διάνοιξη, καταρχήν, των νέων οδών Αιόλου, Ερμού και Αθηνάς, προσέκρουσε στις αντιδράσεις των κατοίκων, προς τους οποίους η Κυβέρνηση δεν είχε παραχωρήσει νέα οικόπεδα σε άλλη θέση, κατά τα συμφωνημένα.

Οι εργασίες διακόπηκαν πολλές φορές, για να συνεχιστούν με αστυνομική συνδρομή, και υπό τις διαμαρτυρίες της ίδιας της Δημοτικής Αρχής.

Προ της αδυναμίας της Κυβέρνησης να στηρίξει οικονομικά τις προβλεπόμενες απαλλοτριώσεις αποφασίστηκε, στις 11 Νοεμβρίου 1836, νέα μείωση του αρχαιολογικού χώρου, γνωστή ως τροποποίηση Hansen-Schaubert.

Άλλες τροποποιήσεις μικρότερης κλίμακας ακολούθησαν σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Η έρημη Ομόνοια

Η Αθήνα άργησε να επεκταθεί στο σύνολο της προβλεπόμενης από τα σχέδια έκτασης.

Πράγματι, επί δεκαετίες τα όρια της παρέμεναν ουσιαστικά εκείνα της παλιάς πόλης. Είναι ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι περιοχές που είναι σήμερα το κέντρο της πόλης, όπως η ίδια η Ομόνοια και όλη η βόρεια πλευρά της Πειραιώς, παρέμειναν σχεδόν έρημες ως τα 1870-1880.

Το 1855, λόγου χάριν, όχι μόνον η Ομόνοια ήταν ακόμη τελείως άκτιστη, αλλά και γενικότερα όλη η περιοχή βορείως της Σοφοκλέους.

Η κατοικία του Αυστριακού πρεσβευτή στην Αθήνα, Prokesch von Osten, οικοδομήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1830, στη σημερινή οδό Φειδίου. Το 1841 περιγράφεται ως απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά». Το περιέβαλε μεγάλος κήπος που ξεκινούσε από τη οδό Πανεπιστημίου και έφθανε ως τη Χαριλάου Τρικούπη, την Εμμανουήλ Μπενάκη και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. 

Το 1840, όταν άρχισε να λειτουργεί το πρώτο Αθηναϊκό θέατρο, βρισκόταν, όπως παρατηρούν οι αυτόπτες, «έξω από την Πόλη […] στη γυμνή, περιτριγυρισμένη από τα βουνά πεδιάδα».

Αυτό το «έξω από την Πόλη» αντιστοιχεί σήμερα στη μικρή πλατεία μεταξύ των οδών Μενάνδρου και Σωκράτους, πίσω από τη Λαχαναγορά, στο πολύβουο κέντρο της πόλης, όπου επιβιώνει ως ανάμνηση η οδός Θεάτρου.

Το θέατρο παρέμενε στο άκρο της πόλης ακόμη το 1855.

Το ίδιο ισχύει και για τους πρόποδες του Λυκαβηττού, καθώς και για μεγάλο μέρος της Νεάπολης.

Το 1841 ο Hans Christian Andersen εντυπωσιάστηκε από το σπίτι του Αυστριακού Πρέσβη απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά».

Το σπίτι αυτό βρίσκεται στην οδό Φειδίου, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, πίσω από το κινηματοθέατρο Rex....

Αργότερα, όπως φαίνεται στον χάρτη του 1855, η οικοδόμηση επεκτάθηκε και πέραν της οδού Ακαδημίας. Στον χάρτη του 1881 έχουμε κάποια σπίτια επί των οδών Σόλωνος και Σκουφά. Εντούτοις, η περιοχή του Στρέφη αποτελούσε ως τις αρχές σχεδόν του 20ού αιώνα το όριο της πόλης. Η Μονή Πετράκη, που βρίσκεται σήμερα στο τέρμα της οδού Αλωπεκής, στο Κολωνάκι, ήταν ακόμα στα 1880 ένα εξοχικό Μοναστήρι. Την ίδια εποχή η λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν μια ακατοίκητη ρεματιά μεταξύ των Τουρκοβουνίων και του Λυκαβηττού, και η Κυψέλη είχε κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα μακρινές αγροικίες, και μερικές εξοχικές βίλες, όπου οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή. Η εξέλιξη αυτή συνδυάζεται με το ζήτημα του ρυθμού αύξησης του πληθυσμού της Αθήνας. Είναι αυτονόητο ότι η εγκαθίδρυση της πρωτεύουσας προκάλεσε μεγάλη συρροή νέων κατοίκων....

Η Αθήνα μεγαλούπολη το 1910.... 

Από 12.000 περίπου στα 1834, ο αριθμός τους διπλασιάστηκε μέσα στην επόμενη δεκαετία. Εντούτοις, η πρόβλεψη των Κλεάνθη-Schaubert για 40.000 κατοίκους δεν πραγματοποιήθηκε πριν από τη δεκαετία του 1860, και το ορόσημο των 100.000 δεν ξεπεράστηκε πριν από τα τέλη της δεκαετίας του 1880.

Η Αθήνα το 1869 . Φωτογραφία του William James Stillman

Πηγή κειμένου: Η Αθήνα τον 19ο αιώνα. Η αρχαιολογία της Πόλεως των Αθηνών (Εθνικό Κέντρο Ερευνών)

Διαβάστε σχετικό άρθρο από την ίδια έρευνα: Η Αθήνα υπήρξε χωριό πριν γίνει πρωτεύουσα;

Τι λένε τα στοιχεία για τον πληθυσμό, τα σπίτια και τα εργαστήρια. Ο συσχετισμός με τις άλλες ελληνικές πόλεις και οι μαρτυρίες των ξένων ταξιδιωτών...

mixanitouxronou.gr

Πως ακουγόταν η ψαλμωδία στην Αγία Σοφία.

Ένα πανεπιστήμιο προσπάθησε να ξαναδημιουργήσει τον ήχο μέσα στο ναό, έπειτα από περίπου 700 χρόνια!

Ακούστε τη μοναδική ακουστική εξομοίωση

Η Αγία Σοφία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της Κωνσταντινούπολης.
Ποιος να το ήξερε ότι ο μαγευτικός ήχος της θα μπορούσε να μεταφερθεί στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ;
Τα τελευταία χρόνια, επιστήμονες του διάσημου αμερικανικού πανεπιστημίου προσπαθούν να αναπαράγουν ψηφιακά την εμπειρία της παρουσίας κάποιου μέσα στην Αγία Σοφία, όταν λειτουργούσε πριν αιώνες.
Σε συνεργασία με τη χορωδία Cappella Romana, αναπαρήγαγαν ψηφιακά την ακουστική της εκκλησίας, ψάλλοντας εκκλησιαστικούς ύμνους στην αίθουσα κονσέρτων του πανεπιστημίου, σαν να βρίσκονταν μέσα στην Αγία Σοφία.
Οι προσπάθειές τους εντάσσονται σε πολυετή συνεργασία μεταξύ διαφόρων τμημάτων του Στάνφορντ, που προσπαθεί να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα:
μπορεί η σύγχρονη τεχνολογία να μας βοηθήσει να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο;
Το σχέδιο «Icons of Sound» εστιάζει στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας, χρησιμοποιώντας ηχογραφήσεις μέσα στο χώρο καθώς και άλλη οπτική και ακουστική έρευνα ώστε να εξακριβωθεί η ακουστική του χώρου και να μπορέσει να γίνει αντιγραφή της.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία ώστε να αντιγράψουν την εμπειρία του να βρίσκεται κάποιος μέσα στην Αγία Σοφία – τα σχεδόν 1.500 χρόνια της ύπαρξής της.

Ο ναός της Αγίας Σοφίας αποτελεί την πολιτιστική ιστορία της Κωνσταντινούπολης.

Αν, όμως, η ακουστική του μεγαλειώδους οικοδομήματος έχει μείνει ίδια, είναι πάρα πολλές οι αλλαγές στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που την περιβάλλουν.
«Η Αγία Σοφία έχει γίνει αντικείμενο πολιτισμικών συγκρούσεων, επικών διαστάσεων», γράφει ο ερευνητής του ινστιτούτου Smithsonian Φέργκους Μπορντεβιτς. «Φέρει την κληρονομιά του μεσαιωνικού Χριστιανισμού, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του αναδυόμενου Ισλάμ και της σύγχρονης κοσμικής Τουρκίας».
Εγκαινιάσθηκε, το 537 μ.Χ., από τον Ιουστινιανό πάνω στα ερείπια εκκλησίας που είχε ανεγερθεί το 360 μ.Χ. επί Κωνσταντίνου Α’, αλλά είχε καταστραφεί στη διάρκεια της Στάσης του Νίκα το 532 μ.Χ. Μετά την Άλωση έγινε τζαμί από τους Οθωμανούς και από το 1935 λειτουργεί ως μουσείο, αν και στην Τουρκία υπάρχουν πολλές εθνικιστικές οργανώσεις που ζητούν να γίνει και πάλι τέμενος. Χριστιανικοί ύμνοι έχουν να ακουστούν αιώνες στο εσωτερικό της.
Για να αναπαράγουν τον μοναδικό της ήχο, τα μέλη της χορωδίας τραγούδησαν ακούγοντας ταυτόχρονα με ακουστικά τον ήχο στο εσωτερικό της εκκλησίας, γεγονός που όπως παραδέχονται επηρέασε πολύ την απόδοσή τους, τόσο στο τέμπο όσο και στο ισοκράτημα.
Κατόπιν το τραγούδι τους μπήκε στον ίδιο ακουστικό εξομοιωτή που έπαιζε στη διάρκεια της ζωντανής τους εμφάνισης από μεγάφωνα στην αίθουσα – το αποτέλεσμα είναι πως ο ακροατής απολαμβάνει ακριβώς τον ίδιο ήχο που θα άκουγε εάν εκείνος βρισκόταν μέσα στην Αγία Σοφία όπου τραγουδούσε η χορωδία!
Ακούστε την χορωδία Cappella Romana με την ακουστική εξομοίωση σαν να ψάλλει μέσα στην Αγία Σοφία:

mixanitouxronou.gr

Το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης:

"Ο πάπυρος Δερβένιου Θεσσαλονίκης"!!! Τί λέει σε αρχαίο κείμενο & απόδοση.

Το αρχαιότερο «βιβλίο» της Ευρώπης, ο πάπυρος του Δερβενίου,

θα είναι υποψήφιος για εγγραφή στον κατάλογο της Unesco,

στην κατηγορία του Μνημείου Τεκμηριωμένης Κληρονομιάς.

Πρόκειται για τον μοναδικό αναγνώσιμο πάπυρο ο οποίος έχει διασωθεί στον ελλαδικό χώρο, και γράφτηκε γύρω στο 340 - 320 π.Χ. αντιγράφοντας ένα παλιότερο κείμενο του τέλους του 5ου αι. π.Χ. Είναι γραμμένος με μυτερό καλάμι βουτηγμένο σε μελάνι, αποτελείται από εννέα πίνακες και έχουν διασωθεί 266 σπαράγματα, το μέγεθος των οποίων κυμαίνεται από αυτό ενός μεγάλου γραμματοσήμου έως αυτό μιας φακής.

Για να εγγραφεί στον κατάλογο της Unesco, θα πρέπει να εκτίθεται στο σύνολό του, αντί του ενός φύλλου που εκτίθεται μέχρι σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Το θέμα της ένταξης του συνόλου στη μόνιμη έκθεση συζητήθηκε στο Συμβούλιο Μουσείων, με θετική γνώμη του Μουσείου.
Ο πάπυρος ανακαλύφθηκε το 1962 στο Δερβένι Θεσσαλονίκης στη νεκρική πυρά τάφου, από πλούσια κτερισμένη συστάδα τάφων των ύστερων κλασικών χρόνων.
Διασώθηκε, αν και κατακερματισμένος, επειδή απανθρακώθηκε μερικώς.
Η σημασία του αναγνωρίστηκε αμέσως από τον ανασκαφέα Πέτρο Θέμελη και κατόπιν από τον αρχαιολόγο Χαράλαμπο Μακαρόνα, ενώ ο Αυστριακός ειδικός Α. Φάκελμαν ξετύλιξε αμέσως τον κύλινδρο και τοποθέτησε τα σπαράγματα σε υπόστρωμα από στυπόχαρτο, το οποίο συμπιέστηκε μεταξύ δύο υαλοπινάκων, που κατόπιν σφραγίστηκαν.
Ο πάπυρος έχει χαρακτηριστεί ως "η σημαντικότερη νέα μαρτυρία για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και θρησκεία που εμφανίστηκε από την εποχή της Αναγέννησης", αλλά παράλληλα και "η πιο (δύσκολη) στην κατανόησή της".
Αρχικά το κείμενο έμεινε αμετάφραστο, ώσπου τον Οκτώβριο του 2006, ο Έλληνας καθηγητής κλασσικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και παπυρολόγος Κυριάκος Τσαντσάνογλου ανακοίνωσε την επιτυχή πλήρη μετάφραση του κειμένου.
Περιέχει την φιλοσοφική έκθεση ενός άγνωστου συγγραφέα περί της γεννήσεως των θεών. Πιστεύεται ότι ο συγγραφέας ανήκε στο περιβάλλον του Αναξαγόρα.
Ο πάπυρος φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Ἀείσω συνετοῖσι – θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι –
Ζηνός παμμεδέοντος ἄνακτος θέσκελα ἔργα,
ὄσσα μελαίνης Νυκτός ὑπ’ ἐννεσίῃσι τέλεσσεν,
ἠδέ καί ὁπλοτέρων μακάρων γένος αἰέν ἐόντων,
5 οἵ Διός ἐξεγένοντο ὑπερμενέος βασιλῆος.
Ζεύς μέν ἐπεί δή πατρός ἑοῦ πάρα θέσφατον ἀρχήν
σκῆπτρόν τ’ ἐν χείρεσσι λαβεῖν ἐρικυδές ἔμελλεν.
ἐφράσατ’ εὖ μάλα πάντα, τά οἱ θεά ἐξ ἀδύτοιο
εἶπε πανομφεύουσα θεῶν τροφός ἀμβροσίη Νυξ·
10 ἥ οἱ ἔχρησεν ἅπαντα τά οἱ θέμις ἦεν ἀνύσσαι,
ὡς ἄρξαι κατά καλόν ἕδος νιφόεντος Ὀλύμπου.
Ζεύς μέν ἔπειτ’ ἄφραστα Θεᾶς πάρα θέσφατ’
ἀκούσας ἀλκήν τ’ ἐν χείρεσσ’ ἔλαβεν, καί δαίμονα
κυδρόν αἰδοῖον κατέπινεν ὅς αἰθέρα ἐκθορε πρῶτος.
15 κεῖνος μέν Γαίαν τε καί Οὐρανόν εὐρύν ἔτικτεν·
τῷ δε πελώρη Γαῖα τέκε Κρόνον, ὅς μεγ’ ἔρεξεν
Οὐρανόν Εὐφρονίδην, ὅς πρώτιστος βασίλευσεν·
ἐκ τοῦ δή Κρόνος αὖτις, ἔπειτα δέ μητίετα Ζεύς,
Μῆτιν καί μακάρων κατέχων βασιληίδα τιμήν.
20 Καί τότε δή κατέπινε θεοῦ μένος, ὡς θέμις ἦεν,
Πρωτογόνου βασιλέως αἰδοίου· τῷ δ’ ἆρα πάντες
ἀθάνατοι προσέφυν μάκαρες θεοί ἠδέ θέαιναι
καί ποταμοί καί κρῆναι ἐπήρατοι ἄλλα τε πάντα
ὅσσα τότ’ ἦν γεγαῶτ’, αὐτός δ’ ἄρα μοῦνος ἔγεντο.
25 Νῦν δ’ ἐστίν βασιλεύς πάντων, καί τ’ ἔσσετ’
ἔπειτα.
Ζεύς πρῶτος γένετο, Ζεύς ὕστατος ἀργικέραυνος·
Ζεύς κεφαλή, Ζεύς μέσσα, Διός ἐκ πάντα τέκυκται·
Ζεύς πάντων τέλος αὐτός ἔχει, Ζεύς Μοῖρα κραταιή·
Ζεύς βασιλεύς, Ζεύς δ’ ἀρχός ἁπάντων
ἀργικέραυνος.
30 πάντας γάρ κρύψας αὖθις φάος ἐς πολυγηθές
ἐξ ἱερῆς καρδίης ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων.
ἤτοι με πρώτιστα θεῶν χρυρῆν Ἀφροδίτην
Οὐρανίην ἐρόεσσαν ἑῇ μητίσατο θορνῇ
τῇ δ’ ἄρ’ ἅμ’ Ἁρμονίη τ’ ἐρατή Πειθώ τ’ ἐγένοντο.
35 μήσατο δ’ αὖ Γαῖαν τε καί Οὐρανόν εὐρύν ὕπερθεν,
μήσατο δ’ Ὠκεανοῖο μέγα σθένος εὐρύ ρέοντος·
ἶνας δ’ ἐγκατέλασσ’ Ἀχελώου άργυροδίνου.
μήσατο δ’ ἄλλην γαῖαν ἀπείριτον, ἥν τε Σελήνην
ἀθάνατοι κλήζουσιν, ἐπιχθόνιοι δέ τε Μήνην,
40 ἥ πολλ’ οὔρε’ ἔχει πολλ’ ἄστεα, πολλά μέλαθρα,
μεσσόθεν ἰσομελής πάντῃ
ἥ πολλοῖς φαίνει μερόπεσσ’ ἐπ’ ἀπείροντα γαῖαν·
μήσατο δ’ ἠέλιον τε μέγαν, θνητοῖσιν ὄνειαρ,
ἄστρά τε λαμπετόωντα, τά τ’ οὐρανός ἐστεφάνωται,
45 … μει …. ωσταδιο …. σα ….
αὐτάρ ἐπεί τάδε πάντ’ ἀπεφράσσατο μητίετα Ζεύς,
ἤθελε μητρός ἑᾶς μιχθήμεναι ἐν φιλότητι.


ΑΠΟΔΟΣΗ

Για τους συνετούς θα τραγουδήσω – στους βέβηλους

κλείστε τις θύρες- του παντοκράτορα Διός, του βασιλέα

τα έξοχα έργα, όσα με τις συμβουλές της μέλαινας

Νυκτός εκτέλεσε, και των νεώτερων μακάριων το γένος,θεών παντοτινών
5 που απ’ τον Δία γεννήθηκαν τον ισχυρό βασιλέα. Γιατίο Δίας απ’ τον πατέρα του έχοντας θεία εξουσία,σταχέρια έμελλε να πάρει ένδοξο σκήπτρο.Και τα εξήγησεπολύ καλά όλα όσα απ’το άδυτο η θεά του είπε,ημάντισσα όλων. Νύκτα που με αμβροσία τρέφει τουςθεούς.
10 αυτή του τα φανέρωσε όλα όσα ήταν θεμιτό να γίνουν,καθώς βασίλευε στο όμορφο παλάτι του χιονοσκέπαστουΟλύμπου. Κι αφού ο Ζεύς απ’ τη θεά άκουσε τουςχρησμούς τους άρρητους, έβαλε δύναμη στα χέρια καιτου θεού καταβρόχθισε το λαμπρό φαλλό, του θεού πουπρώτος στον αιθέρα πρόβαλε.
15 Εκείνος βέβαια γέννησε τη Γαία και τον πλατύΟυρανό, ενώ η πελώρια Γαία τον Κρονο έτεκε που μεγάλοκακό έπραξε στον Ουρανό Ευφρονίδη, που πρώτιστοςβασίλευσε. Απ’ αυτόν έπειτα ο Κρόνος κι ύστερα ομητσυνετός Δίας κατέχοντες σοφία και βασιλική τιμήανάμεσα στους μακάριους.
20 Και τότε λοιπόν του θεού καταβρόχθισε, όπως ήτανθεμιτό, το φαλλό του πρωτογόνου βασιλέα. Καιεξαιτίας αυτού, όλοι οι αθάνατοι γεννήθηκαν, θεοίμακάριοι και θεές και ποταμοί κι όμορφες πηγές καιόλα τα άλλα, όσα τότε έγιναν,ενώ ο ίδιος είναιμονογενής.
25 Βασιλέας των όλων είναι τώρα, μα κι έπειτα θαείναι. Ο Ζεύς πρώτος γεννήθηκε, ο Ζεύς ύστατοςαστραποβρόντης Ο Ζεύς είναι η κεφαλή, Ο Ζεύς η μέση,απ’το Δία όλα πλάστηκαν. Ο Ζεύς ο ίδιος ορίζει τοτέλος όλων· η κραταιή μοίρα είναι ο Δίας. Ο Ζεύςείναι βασιλιάς, ο αστραποβρόντης Δίας είναι οάρχοντας όλων.
30 Γιατί αφού τα έκρυβε όλα, στο χαρωπό φως πάλιαπ’την ιερή καρδιά εβγαλέ, εκπληρώνοντας δύσκολαέργα. Και πρώτη βέβαια απ’τους θεούς στη χρυσήΑφροδίτη, τη χαρωπή Ουρανία, έφτιαξε θρόνο κι αμέσωςέπειτα στην Αρμονία και στην εράσμια Πειθώ.35 Τη γη έφτιαξε και τον πλατύ Ουρανό ψηλά και τηδύναμη έδωσε του μεγάλου Ωκεανού που ρέει πλατιάκαι βάθυνε τις ρίζες του αργυροστρόβιλου Αχελώου.Έφτιαξε κι άλλη γη απέραντη, που Σελήνη οι αθάνατοιονομάζουν και Μήνη οι κάτοικοι της γης,
40 που πολλά βουνά έχει, πολλές πόλεις και πολλάμέλαθρα και στη μέση είναι, σε ίση απόσταση από όλα,που ανθρώπους πολλούς φωτίζει στην απέραντη γη.Μα και το μέγα ήλιο έφτιαξε, πολύ ωφέλιμο για τουςθνητούς, και τα λαμπρά άστρα με τα οποία ο ουρανόςστεφανώνεται.
45 … μει …. ωσταδιο …. σα …Και όλα αυτά επινόησε κι έφτιαξε ο σοφός Δίας,γιατί ερωτικά ήθελε με τη μητέρα του να σμίξει.

olympianstone.blogspot.gr

...η ανατολή του Ελληνισμού ante portas

Τα Ελληνικά επίσημη γλώσσα επιλογής στην Ρωσία GRERUS

Ο Πλανήτης Ελληνοποιείται.....και η Ελλάδα Αποελληνοποιείται.....




olympia.gr

Ίστρος: Η αρχαία ελληνική πόλη στη Ρουμανία

Η αρχαία ελληνική πόλη Ίστρος κτίστηκε από τους Μιλήσιους, νότια από το ιερό ‘πεντάστομο’ του ποταμού Ίστρου, λίγο βορειότερα της πόλης Τόμοι- Εμπόριον (σημερινή πόλη Κωνστάντσα).
Οι Μιλήσιοι άποικοι στην περιοχή είχαν εμπορικές συναλλαγές με τους Θράκες Γέτες.
Η Δραχμή των αρχαίων Θρακών, “ΙΣΤΡΙΗ”, στη μια πλευρά οι Διόσκουροι και στην άλλη ο αλιάετο και το δελφίνιthrace-istros-drachme-iveme-z701706
Ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που δημιουργήθηκε στο σημερινό έδαφος της Ρουμανίας και η οποία περιγράφεται πολλούς αιώνες μετά, από το γεωγράφο Σκύμνο το Χίο περί το 110 π.Χ., στο έργο του ‘Περιήγησις’, όπου αναφέρει ότι η Ἲστρος ιδρύθηκε το 630 π.Χ.
Μερικούς αιώνες αργότερα ο Ευσέβιος της Καισάρειας, γράφει ότι ιδρύθηκε περί την 33η Ολυμπιάδα, ήτοι περί το 657-656 π.Χ.
Το παλαιότερο τεκμηριωμένο νόμισμα που βρέθηκε στην περιοχή της αρχαίας πόλης είναι μια

Κριμαία: Ο θησαυρός μιας αρχαίας ελληνικής πόλης

Στην Κριμαία (αρχαία Ταυρίδα) οι αρχαιολόγοι πραγματοποίησαν ανασκαφές στο αρχαίο φρούριο της Αρτεσιανής, όπου βρήκαν πλούσιο θησαυρό, γεμάτο με νομίσματα, διάφορα στολίδια κατασκευασμένα από χρυσό , ασήμι και χαλκό, καθώς γυάλινα αγγεία και αρχαία σκεύη.
Σύμφωνα με το ρωσικό δημοσίευμα, ο θησαυρός, πιθανότατα, ανήκε σε ανθρώπους που προσπάθησαν να σώσουν την περιουσία τους από τους Ρωμαίους κατακτητές της εποχής, πριν από 2.000 χρόνια.
Στις αρχές του πρώτου αιώνα μετά Χριστό, η πόλη Αρτεσιανή, είχε πολιορκηθεί από τους Ρωμαίους λεγεωνάριους και οι κάτοικοι πανικόβλητοι προσπάθησαν να σώσουν ότι είχαν κρύβοντας σε υπόγεια τις περιουσίες τους για να τα γλιτώσουν από τις λεηλασίες.


Η αρχαία πόλη καταλαμβάνει περίπου

Recap from the 2016 SAA’s: Recent Archaeological Research in Mani (Κανείς δεν αγίασε στον τόπο του)

Rebecca Seifried / April 16, 2016
A conference session on recent archaeological research in Mani was held last week at the 81st annual meeting of the Society for American Archaeology in Orlando, Florida. Organized by Dr. William Parkinson and Chelsea Gardner, the session was called “Long-Term Settlement Dynamics and Land Use on the Mani Peninsula of Southern Greece.”

View of Diros Bay from the southeast.

Several of the papers in the session focused on recent excavations at the Neolithic cave site of Alepotrypa, located near the well-known Glifada Cave just outside Pyrgos Dirou. The excavations (along with a field survey) were part of the Diros Project, an international and multidisciplinary study of the surrounding bay. The rest of the papers (including my own) dealt with the broader context of Mani and how it related to the rest of Greece and the Mediterranean in the Bronze Age, the Classical period, and the later medieval periods.
Paper Summaries
The following is my own summary of the papers in the session. I’d like to emphasize that the conference was open to the public, and that much of the data has already been released to the public via the archaeological service in Greece and various news agencies (see below for links!). The projects below are all in the process of being published.
William Parkinson, Anastasia Papathanasiou, Michael Galaty, Daniel Pullen and Giorgos Papathanassopoulos—The Diros Project: Multidisciplinary Investigations at Alepotrypa Cave and Ksagounaki Promontory, 2010-2015
Dr. Parkinson (et al.) gave an overview of Alepotrypa Cave, from its discovery and early excavations to the present-day excavations under directors Dr. Papathanassopoulos and Dr. Papathanasiou. The cave is remarkable because it contains preserved layers spanning the entire Neolithic sequence, beginning around 6000 BC. The authors also talked about the more recent excavations outside the cave at the nearby Ksagounaki Promontory, just above where the original entrance to the cave would have been before it collapsed thousands of years ago. From 2012 to 2014, our team excavated several Neolithic burials and part of a Neolithic house, as well as a section of a later Mycenaean ossuary. For more information on these excavations (and a lot of great photos), check out the news reports by Daily Mail and National Geographic.
Panagiotis Karkanas—Microstratigraphic Study of the Neolithic Alepotrypa Cave, Mani, Greece
Dr. Karkanas, well known for his microstratigraphic work all over Greece and beyond, reported the findings from his recent study of the sedimentary deposits within the cave. Aside from helping to date the earliest layers of human activity in the cave, his analyses have also shown that the soil contained burnt dung, hinting at the ritual use of the cave.
Daniel Pullen—Measuring Ceramic Change and Variability at Final Neolithic Diros
Dr. Pullen emphasized that these excavations are a very rare opportunity to refine the ceramic chronology from the Final Neolithic (about 4500 to 3100 BC). In addition, the different contexts of the excavations allow us to compare ceramic assemblages from a cave site with ritual deposits, an open-air cemetery, and an open-air domestic setting. He concluded that continuity in ceramic forms is very difficult to detect, but that this may be the most significant takeaway point: in the Final Neolithic, potters may have experimented with forms and produced more individualized decorations owing to fewer “communal standards of aesthetic production.”
Aikaterini Psoma—Ksagounaki, Diros: An Open Air Site of the Final Neolithic from the Viewpoint of Chipped Stone Tools
Psoma presented the results of her analysis of the lithic material from the two excavation blocks (the cemetery and the house) on Ksagounaki Promontory. Over 90% of the lithic material was made of obsidian (which Danielle Riebe previously sourced to the island of Melos). The high amount of obsidian and its association with domestic tasks suggests that the material did not have a significant or symbolic value to the people living there. The assemblage lacked the first and second stages of the reduction sequence, meaning that the people living in Diros Bay were importing pre-formed cores. They also recycled and retouched their tools frequently, instead of discarding them at the first signs of wear and tear.
Danielle Riebe and Attila Gyucha—A Home Above the Bay: A Neolithic Domestic Structure on the Mani Peninsula
Riebe and Dr. Gyucha gave the first presentation of results from their excavation of a Neolithic house on Ksagounaki Promontory. The site was chosen because an anomaly was identified there during the geophysical survey of the promontory (conducted by the Laboratory of Geophysical – Satellite Remote Sensing and Archaeo-environment at IMS-FORTH). Over the course of two seasons (2012–2013), the team excavated three 2×2 meter units. They uncovered a flat “patio” surface with evidence of lithic tool resharpening, as well as the eastern and southern walls of a building placed directly on bedrock. Within the structure, they found a floor, a pit with animal bones that may be connected with the founding of the structure, and a hearth feature, which produced C-14 radiocarbon dates from the Final Neolithic (around 3700 BC). The authors suggested that the geophysical anomaly may correspond to this hearth. If so, the presence of additional geophysical anomalies suggests that the promontory may have been the location of a small Neolithic village.
Julia Giblin and Anastasia Epitropou —Human Mobility during the Greek Neolithic: A Multi-isotope Analysis of the Burials from Alepotrypa Cave
Dr. Giblin and Epitropou presented the results of their analyses of strontium and oxygen isotopes from animal and human bones recovered from Alepotrypa Cave. Both types of isotopes are incorporated into an animal’s bone matrix from whatever food it consumes. In turn, analyzing the levels of these isotopes in a bone can tell researchers where that animal came from. Strontium reflects where vegetable food was gathered or where animal food grazed, while oxygen reflects where drinking water was acquired. Using published sources of biologically available strontium and oxygen, the authors showed how the majority of people and animals buried in Alepotrypa Cave had local signatures, but some were out of the local range, meaning they likely came from elsewhere in the Aegean. Specifically, the outlying oxygen values hint at small-scale mobility (possibly from inland to upland for pasturing activities) and the outlying strontium values hint at large-scale movement within the Aegean. Additional research is necessary to identify exactly which locations they came from.
William Ridge—Alepotrypa Cave and Regional Networks of Southern Greece
Ridge presented an overview of the exchange networks in the Bronze Age Aegean. Among other techniques, he used social network analysis to illustrate the connections between sites with published data, including Alepotrypa Cave. When considering the similarity of diverse artifact assemblages (including metals, ring idols, and different pottery types), Alepotrypa was a central node, and the overall network was highly influenced by geography. When considering just the similarity in metals, the network formed clusters based on metal type (bronze, gold, and silver), and only a select few sites had metals of multiple types.
Michael Galaty—Collective Memory and the Mycenaeans: The Argolid, Messenia, and the Mani Compared
Dr. Galaty reviewed the concept of “collective memory” and how it relates to mortuary forms and the treatment of bodies after death. In Bronze Age sites like Pylos in Messenia and Mycenae in the Argolid, changing burial practices reflected their appropriation by the state to create a sense of shared cultural identity. Specifically, graves were looted and robbed to remove “inalienable objects” with known pedigrees, then redistributed and reused in newer graves to accentuate and enhance the individual’s prestige in death. In his words, “empty tombs may reflect a fully operation collective memory system,” whereas tombs that have not been emptied reflect the system’s failure. In Mani, meanwhile, burial practices remained relatively unchanged from the Neolithic into the Bronze Age. The ossuary excavated at Ksagounaki Promontory was full of many individuals and prestige goods (i.e. it was a communal secondary burial), reflecting a failure to implement an individualizing mortuary system as elsewhere in Mycenaean Peloponnese. This suggests that Mani operated outside the control of a Mycenaean palace.
Chelsea Gardner—Local Identity in the Mani Peninsula in Classical Antiquity
Jumping ahead in time, Gardner discussed the Classical to Roman periods in Mani. There are no surviving primary texts from local authors from these periods, and there are very few texts written about Mani. Because of this lack of written material, a traditional study of “ethnicity” is impossible; however, there are alternative approaches to studying “identity” that can prove fruitful (see Demetriou 2013, Negotiating Identity in the Ancient Mediterranean). In a place like Mani that was oriented toward the sea, the maritime cultural landscape would have been an important part of everyday life (see Cooney 2004, “Introduction: Seeing Land from the Sea”). This fact is underscored by the identification of a major Classical-Hellenistic site in the coastal valley of Diros Bay, which was located during the survey conducted by the Diros Project between 2012 and 2014. This discovery is remarkable, considering neither Strabo nor Pausanias mentioned any sites on the west coast between Oitylo and Kainepolis (near modern Kyparissos). The results of this project demonstrate the limitations of the historical records when studying remote places like Mani.
Rebecca Seifried—The Post-Medieval Settlements and Road Network of the Mani Peninsula, Greece
I gave a brief overview of my PhD dissertation research on the medieval and post-medieval periods in southern Mani, focusing on the settlements and road network from around A.D. 1000 to 1821. I reviewed several historical records, including a letter from the year 1618 that recorded a number of settlements in Mani, as well as a number of previously untranslated Ottoman tax registers (or defters). When put on a map, several of the lists reflected a geographical journey around the peninsula, and this fact made the lists an invaluable resource for identifying lost or forgotten settlement names. I used GIS software to combine the historical data with archaeological information, showing how spatial analysis and social network analysis can be used to trace the evolution of settlement hierarchy, community organization, and network properties over the entire post-Medieval period.


Members of the Diros Project at the 2016 SAA symposium on Mani: (from left) Katie Kulhavy, Katerina Psoma, Billy Ridge, Julia Giblin, Becky Seifried, Chelsea Gardner, Bill Parkinson, Daniel Pullen, Takis Karkanas, Attila Gyucha, Dani Riebe, and Mike Galaty. Photo courtesy Janet Ste. Marie.

List of Participants:

• Anastasia Epitropou, Undergraduate Chemistry Major at Quinnipiac University
• Michael Galaty, Professor and Head of the Department of Anthropology and Middle Eastern Cultures at Mississippi State University
• Chelsea Gardner, PhD Candidate in Classical Archaeology at the University of British Columbia
• Julia Giblin, Assistant Professor of Anthropology at Quinnipiac University
• Attila Gyucha, Postdoctoral Scholar at the Institute for European and Mediterranean Archaeology at SUNY Buffalo
• Panagiotis Karkanas, Director of the Malcolm H. Wiener Laboratory for Archaeological Science at the American School of Classical Studies at Athens
• Anastasia Papathanasiou, Archaeologist with the Greek Ministry of Culture, Ephorate for Speleology and Paleoanthropology of Southern Greece
• Giorgos Papathanassopoulos, Archaeologist with the Greek Ministry of Culture, Ephorate for Speleology and Paleoanthropology of Southern Greece
• William Parkinson, Associate Curator of Eurasian Anthropology at The Field Museum
• Aikaterini Psoma, PhD Candidate in Anthropology at the University of Illinois at Chicago
• Daniel Pullen, Professor and Chair of the Department of Classics at Florida State University
• William Ridge, PhD Candidate in Anthropology at the University of Illinois at Chicago
• Danielle Riebe, PhD Candidate in Anthropology at the University of Illinois at Chicago
• Rebecca Seifried, PhD Candidate in Anthropology at the University of Illinois at Chicago

rmseifried.com

Ενώ η Ελλάδα "παγκοσμιοποιείται" ο Ελληνισμός αντεπιτίθεται...

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Ιταλία: Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού
θα γιορταστεί στη Νάπολη
Λογοτεχνικό μαραθώνιο, συναυλία, συζητήσεις και θεατρική παράσταση περιλαμβάνει το πρόγραμμα της πρώτης Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού, που θα γιορταστεί στη Νάπολη της Ιταλίας.
Ο λογοτεχνικός μαραθώνιος θα ξεκινήσει στις 10 το το πρωί και κατά τη διάρκεια του τα παιδιά του Σχολείου Γλώσσας της Ελληνικής Κοινότητας Νάπολης, αλλά και μαθητές των κλασικών λυκείων που θα δηλώσουν συμμετοχή θα αναγνώσουν επιλεγμένα αποσπάσματα της διαχρονικής ελληνικής γραμματείας.
Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του συγκροτήματος Xenitia θα είναι αφιερωμένο στη μουσική της ποίησης και στην ποίηση της μουσικής.
Στις 5 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην οποία θα προεδρεύσει ο αντιδήμαρχος Νάπολης Νίνο Ντανιέλε με θέμα η κλασική παιδεία και η κρίση των κλασικών λυκείων. Τη συζήτηση διοργανώνουν η Φιλελληνική Εταιρεία Ιταλίας και το Φεστιβάλ Φιλοσοφίας της Μεγάλης Ελλάδος. Θα αναγνωστεί ψήφισμα για την αναγνώριση της κλασικής παιδείας ως άυλης κληρονομιάς της ανθρωπότητας
Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού θα κλείσει με το ανέβασμα στα αρχαία ελληνικά του έργου “Απολογία του Σωκράτη” του Πλάτωνα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώτη με τους ηθοποιούς Βασίλη Καράμπουλα και Θανάση Δισλή.
Την πρωτοβουλία για την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας την είχε αναλάβει η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας.

iefimerida.gr

Ο Ελληνισμός παντού, το οξυγόνο της ανθρωπότητας.

Ο Ελληνισμός είναι το αντίβαρο στην ανελευθερία.
Κι άλλες φορές προσπάθησαν να τον σβήσουν και σε όλες απέτυχαν.
Και να είστε σίγουροι ότι, άσχετα με τον ρου των γεγονότων, οι απανταχού Έλληνες όχι απλά θα ξαναδώσουν τα φώτα αλλά και θα τα αλλάξουν σε αυτούς που ταλανίζουν την γαία.

Αυτό, ακόμα και αν γελάσετε, κρατήστε το κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σας…
Τα υπόλοιπα ακούστε τα από τους «ξένους», οι οποίοι, όπως δηλώνει ο Ιρανός καθηγητής, δεν προτείνουν τον Ελληνισμό χάριν κάποιων Ελλήνων φίλων, αλλά γιατί αποτελεί το οξυγόνο της ανθρωπότητας.
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Χένρι Κίσσινγκερ,(Σεπτέμβριος 1994)

ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ,ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ!!!

Η δύναμη του Ελληνισμού και αυτό που τον κάνει να στέκεται όρθιος μέσα στον χρόνο είναι
Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, οι αξίες, τα ήθη, ο πολιτισμός, και ο σεβασμός, μα πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι που διατηρούν αναλλοίωτα αυτά τα στοιχεία.
Τέτοιους ανθρώπους δεν θα συναντήσει κανείς μόνο στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στο πιο «απίθανο» σημείο του πλανήτη… Ανθρώπους που μπορεί να έχουν διαφορετική εθνικότητα, να μιλούν άλλη γλώσσα, να πιστεύουν σε άλλη θρησκεία αλλά στους οποίους υπάρχει μέσα τους το Ελληνικό DNA.
Απόδειξη αποτελούν συν τοις άλλοις και οι Αϊνού (< Ίωνες) ή πιο σωστά Αϊνώ, «η λευκή φυλή» της Ιαπωνίας, όπως τους αποκαλούν.
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Αϊνώ αριθμούσαν περί τα 3.000.000!
Ζουν στο Χοκκαΐντο, στην νότια Σαχαλίνι και στην Φορμόζα (γνωστή ως Ταϊβάν).
Πολλοί ξένοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και ο Καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Phoenix, Thomas S. Anderson υποστηρίζουνε ότι οι Ίωνες κατέφτασαν στην Ιαπωνία το 7000 π.Χ. ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΑΓΚΩΝΑΝ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΓΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΟ 5.000 π.χ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ χρησιμοποιήσανε το νησί Χοκάιντο για ορμητήριο του αποικισμού της Αμερικής.
Κατα την διάρκεια του ταξιδιού τους, φτάσανε στο νησιωτικό σύμπλεγμα των νησιών Χαβάη.
Για αυτό έχουνε μείνει εκεί και διάφορες ελληνικές λέξεις όπως Αέτο, που στα χαβανέζικα σημαίνει ΑΕΤΟΣ.
Οι τότε Ίωνες χωριστήκανε σε δύο ομάδες.
Η πρώτη ομάδα κατευθύνθηκε προς βορρά. Αυτοί ήτανε οι Ίωνες Βάκχιοι, ενώ η δέυτερη ομάδα κατευθύνθηκε προς νότο, αυτοί ονομαζότανε Ίωνες Εκάτιοι.
Οι Ίωνες Βάκχιοι μετονομάστηκανε σε Ιοναβάκχιο, που αργότερα με γλωσσολογικές παραφράσεις γίνανε οι σημερινοί Ναβάχο, ο πιο πολιτισμένος λαός Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής.
Αυτοί δώσανε στις σημερινές ΗΠΑ διάφορα τοπωνύμια όπως το ποτάμι ΠΟΤΑΜΟΚ, που προέρχεται απο την ελληνική λέξη ΠΟΤΑΜΟΣ.
Αντίθετα οι Ίωνες Εκάτιοι, μετονομαστήκανε με το πέρασμα των αιώνων σε Ίνκατεις, που με τη γλωσσολογική εξέλιξη γίνανε αργότερα οι Ίνκας, ο πιο πολιτισμένος λαός την Ν. Αμερικής.
Οι πρόγονοι των Ίνκας είχανε ιδρύσει πολλές πόλεις όπως και την πόλη Τιτουάνκο, που κανείς επιστήμονας μέχρι σήμερα δεν μπορεί να εξηγήσει το πως εξαφανίστηκαν οι κάτοικοί της.
Ο παλαιοντολόγος και αεροναυπηγός καθηγητής του πανεπιστημίου του Michigan o Dr. Hugo Weaving, μπόρεσε τελευταία να αποκωδικοποιήσει την γραφή των κατοίκων εκέινης της μυστηριώδους πόλης και κατεληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μία ελληνική διάλεκτο, όπως οι Αιολικές διάλεκτοι των κατοίκων της Θεσσαλίας και της Μυτιλήνης.
Τι γίνεται τώρα;
Ο καθηγητής ιστορίας του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης Dr. Don Davis εξηγεί ότι οι κάτοικοι της πόλης Τιτουάνκο εξαφανίστηκαν χωρίς να υπάρχουνε στην πόλη τα ίχνη κάποιας φυσικής καταστροφής, επιδμίας ή πολέμου, γιατί οι κάτοικοι είχανε τόσο ανεπτυγμένο πολιτισμός, που μπορέσανε να αποικίσουνε το διάστημα.
Κι έτσι εξαφανίστηκε εκείνος ο μυστηριώδης πολιτισμός των Άνδεων σε μία νύχτα.
Άλλες πληροφορίες τους θέλουν να έχουν σταλεί για συγκεκριμένη αποστολή στην «χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου» κατά τα Διονυσιακά, την πανάρχαια εκστρατεία των Ελλήνων στην Ασία περί το 3.000 π.Χ.
Και οι ίδιοι οι Ιάπωνες δέχονται πως οι Αϊνώ υπήρξαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ιαπωνίας ακόμα και πριν από την κατάκτηση των ιαπωνικών νησιών από τις κίτρινες πολεμικές φυλές της ηπειρωτικής Ασίας.
Η επίσημη ιστορία τους αναφέρει μάλιστα πως όταν οι πρώτοι Ιάπωνες διέσχισαν την Κίνα κι έφτασαν στην Ιαπωνία, συνάντησαν μία λευκή γενειοφόρα φυλή (φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο στην γη της Ανατολίας), τους Αϊνώ, που ήταν δεινοί πολεμιστές και κυνηγοί.
Οι Ιάπωνες και γενικά οι Ασιάτες δεν διαθέτουν πυκνές γενειάδες, αφού τα γένια τους είναι αραιά.
οι Αϊνώ είναι λευκοί στην όψη, κάποιοι έχουν γαλάζια μάτια και είναι ψηλοί στο ανάστημα.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι προστάτιδα της φυλής τους θεωρούν την «Ματεράσου»
(μη\α\τέρα σου), όπως και τα ονόματα που έχουν δώσει σε κάποια από τα χωριά τους, όπως
Ιτάμι (όπως το βουνό Ίταμος της Θεσσαλίας), Αρία (Αρεία Άρη, θεό του πολέμου), Ογκάκι (Όγκα: προσωνύμιο των Θηβαίων προς την θεά Αθηνά), κ.α.
Θεωρούν μάλιστα την κουκουβάγια ως το πουλί της σοφίας, που ως γνωστόν αποτελούσε σύμβολο της θεάς Αθηνάς για τους αρχαίους Έλληνες.
Οι στολές τους είναι κεντημένες με αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους ενώ συνηθίζουν να φορούν στο κεφάλι ένα είδος στεφανιού ανάλογο με αυτό που φορούσαν οι πιστοί του Διονύσου στις Διονυσιακές γιορτές (πλέγμα κισσού και άμπελου).
Οι αρχαίοι Έλληνες άλλωστε συνήθιζαν να φορούν σε αρκετές περιστάσεις στεφάνια, όπως οι Ολυμπιονίκες, οι νικητές σε διαγωνισμούς δράματος (ο Αριστοφάνης είχε φορέσει στεφάνι ελιάς), οι μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια, κλπ.
Οι γυναίκες από την άλλη φορούν στο κεφάλι σκυθικό σκούφο, δερμάτινο με σχήμα περικεφαλαίας.
Η ουσία είναι πως κανείς δεν ακούει ή δεν θέλει να ακούσει αυτούς τους ανθρώπους που δηλώνουν μέσα από τον πολιτισμό τους Έλληνες!!!!
Σπύρος Μακρής

diadrastika.com

Ιστορία των Πομάκων

Στην οροσειρά της Ροδόπης τόσο από την Βουλγαρική πλευρά όσο και από την ελληνική, ζει από την αρχαιότητα μια ιδιόμορφη και παρεξηγημένη φυλή, οι Πομάκοι. Οι Πομάκοι, κατοικούν στη Θράκη στον ορεινό όγκο της Ροδόπης εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Η οροσειρά Ροδόπη βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος της μέσα στη Βουλγαρία και οι περισσότεροι Πομάκοι ζουν εκεί ενώ η πλειοψηφία τους στην Ελλάδα βρίσκεται στο νομό Ξάνθης.
Ο πληθυσμός των Πομάκων υπολογίζεται γύρω στις 350.000 από αυτούς όμως μόνο οι 36.000 (απογραφή 1991) κατοικούν στην Ελλάδα (23.000 στο νομό Ξάνθης, 11.000 στο νομό Ροδόπης, 2.000 στο νομό Έβρου). Οι υπόλοιποι βρίσκονται στη Βουλγαρία.
Οι Βούλγαροι, στηριζόμενοι βασικά στο γλωσσικό τους ιδίωμα, τους διεκδικούν σαν Βούλγαρους, ενώ οι Τούρκοι, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι, τους θεωρούν Τούρκους.
Κατά τους Ρουμάνους, οι Πομάκοι είναι απομεινάρι αρχαίου θρακικού φύλου το οποίο διαδοχικά εκρωμαΐστηκε, εκσλαβίστηκε και εξισλαμίστηκε.
Η συνεχής και επίμονη πλύση εγκεφάλου, που τους γίνεται άλλοτε από την Βουλγαρία και άλλοτε από την Τουρκία, συνοδευόμενη από την μόνιμη αδιαφορία της Ελλάδας έχει συντελέσει, ώστε αυτοί οι άνθρωποι να έχουν χάσει τις εθνικές τους ρίζες και να πλέουν σ’ ένα πέλαγος χωρίς πυξίδα εθνικού προσανατολισμού.
Η προέλευση της λέξης «Πομάκος»
Πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ετυμολογικά τη λέξη «Πομάκοι» με επικρατέστερη άποψη

Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Η Αθήνα θα γίνει παγκόσμιος πολιτιστικός προορισμός μέσα στα επόμενα χρόνια

Συναντήσαμε την Μαρίνα Αμπράμοβιτς, άρτι αφιχθείσα στην Αθήνα, λίγο πριν εγκαινιάσει τη συνεργασία ανάμεσα στο Ινστιτούτο Μαρίνα Αμπράμοβιτς (ΜΑΙ) και τον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης Κοινής Ωφέλειας NΕΟΝ.
Πρόκειται για ένα συμμετοχικό κοινωνικό project, με τίτλο «As One»βασισμένο στη «Μέθοδο Abramovic», συνδυασμένο με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα performance και άϋλης τέχνης.
Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς δραστηριοποιείται στην Performance Art, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μέσα από μια επίπονη ακροβατική του σώματος και με κατάθεση ψυχής, με τις παραστάσεις της, επιζητά τη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό, σε μια προσπάθεια να «ελευθερωθούν» και οι δύο.
Εντυπωσιακή παρουσία, αεικίνητη, σε καθηλώνει από την πρώτη ματιά.
Δεν κρύβει την χαρά της τόσο για το γεγονός ότι βρίσκεται στην Ελλάδα, όσο και για τη νέα της συνεργασία.
«Πρώτα απ’ όλα, είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι στην Ελλάδα»,αναφέρει η Μ. Αμπράμοβιτς και συνεχίζει: «αναμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία τη συνεργασία του ΜΑΙ (Ινστιτούτο Μαρίνα Αμπράμοβιτς) με το ΝΕΟΝ (Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης κοινής ωφέλειας), γιατί το NEON και το ΜΑΙ μοιράζονται πολλούς παρόμοιους στόχους. Η εκπαίδευση είναι ένας από αυτούς, η παρουσίαση έργων σε δημόσιους χώρους και η μεγάλη συμμετοχή του κοινού. Εδώ παρουσιάζουμε τη μέθοδο Αμπράμοβιτς, καθώς και μια πολύ μεγάλη ομάδα Ελλήνων καλλιτεχνών που δημιουργούν τέχνη, κάτι το οποίο είναι εντελώς νέο και διαφορετικό σε σχέση με αυτά που έχετε συνηθίσει στην Ελλάδα, διότι βασίζεται στην εμπειρία μακράς διαρκείας».
Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς αγαπάει πολύ την Ελλάδα και ειδικά την Αθήνα. Την επισκέπτεται αρκετά συχνά, όπως μας λέει, διότι τής θυμίζει πολύ την πατρίδα της. «Ξέρετε», αναφέρει η Σέρβα περφόρμερ, «η Αθήνα είναι πολύ κοντά στην καρδιά μου. Κατάγομαι από την πρώην Γιουγκοσλαβία και έχουμε μια παρόμοια κουλτούρα. Οπότε πάντα λέω για μένα ότι, όταν έρχομαι στην Ελλάδα είναι σαν να έρχομαι σπίτι, αλλά χωρίς τον πόνο που είχα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Και η Αθήνα, είναι τώρα πραγματικά σημαντική πολιτισμικά. Με ρωτάνε συχνά γιατί είμαστε εδώ στην Αθήνα, αυτή τη στιγμή. Πιστεύω ότι για να έχει το μήνυμα του καλλιτέχνη και της τέχνης ένα πραγματικά επιτυχημένο αντίκτυπο, είναι πολύ σημαντικό να επιλέξει το σωστό χρόνο, το σωστό μέρος και το σωστό κοινό. Αυτή τη στιγμή, η Αθήνα είναι το σωστό μέρος, στο σωστό χρόνο και με το σωστό κοινό για να κάνουμε αυτό το έργο από κοινού με το ΝΕΟΝ. Δεν είναι απλώς επειδή η Αθήνα θα φιλοξενήσει την Documenta, η οποία είναι μια σημαντική διεθνής διοργάνωση που γίνεται κάθε πέντε χρόνια, αλλά επειδή αφορά στην οικοδόμηση και προετοιμασία ενός καλλιτεχνικού πεδίου για ό,τι θα συμβεί στην Αθήνα στα επόμενα χρόνια. Η Αθήνα θα αποκτήσει μια πολύ σημαντική θέση στον παγκόσμιο πολιτιστικό χάρτη

Marina Explains the Importance of the Slow Motion Walk in the Institute fromMarina Abramovic Institute on Vimeo.
Μιλάει για την κρίση στην Ελλάδα και εκφράζει τη βεβαιότητα ότι οι Έλληνες θα τα καταφέρουν, καθώς ζουν -όπως λέει- στη «χώρα που πάντα επιβιώνει». «Πράγματι, η Ελλάδα περνάει δύσκολες στιγμές και κρίση, αλλά έχει περάσει από πολλές δύσκολες στιγμές ανά τους αιώνες. Θέλω να πω, ότι, είστε ένας από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς και έχω εντυπωσιαστεί πολύ με τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τους δύσκολους καιρούς και την κρίση, επειδή, με κάποιο τρόπο, πάντα επιβιώνετε».
Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς που ζει και δραστηριοποιείται στη Ν. Υόρκη, μιλά στο ΑΠΕ- ΜΠΕ και για τις επικείμενες αμερικάνικες εκλογές.
«Δεν είναι μόνο η Ελλάδα – όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μια φριχτή κατάσταση. Αν ο Ντόναλντ Τράμπ γίνει ο επόμενος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, θα έχουμε ακόμα χειρότερες κρίσεις στον κόσμο. Για μένα, ένα πράγμα είναι πολύ σημαντικό: Το τι κάνεις με την τέχνη και το πώς η τέχνη μπορεί να βοηθήσει σε δύσκολες εποχές, επειδή η τέχνη δεν μπορεί να λειτουργήσει στη φύση. Η φύση είναι τέλεια και χωρίς εμάς, ή οποιονδήποτε άλλο. Η τέχνη αποδίδει σε μέρη, όπου υπάρχουν προβλήματα, δύσκολες οικονομικές, πολιτιστικές και κοινωνικές κρίσεις.Εκεί η τέχνη μπορεί πραγματικά να ενώσει τους ανθρώπους, να ανοίξει τις ψυχές τους, να αλλάξει τη συνειδητότητά τους – μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Δεν μπορεί να δώσει πάντα όλες τις απαντήσεις και δεν μπορεί πάντα να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να βοηθήσει.»
Επισημαίνει, δε, πόσο προληπτική είναι, στο να μοιραστεί κάποια από τα μελλοντικά της σχέδιά της.
«Ετοιμάζω μια πολύ μεγάλη δουλειά στην Ελλάδα που δε θέλω να μοιραστώ τώρα, επειδή είμαι πολύ προληπτική, όπως όλοι οι Έλληνες.Αν μιλήσεις για ένα έργο πολύ νωρίς μπορεί να μην πραγματοποιηθεί, αλλά είναι ένα πολύ μεγάλο έργο που θέλω να κάνω. Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι πραγματικά επικεντρωμένη στο παρόν και στο κοινό πρόγραμμα με το ΝΕΟΝ και το ΜΑΙ που ξεκινάει στις 10 Μαρτίου και για μένα η προσδοκία μου είναι το πώς θα αντιδράσει το ελληνικό κοινό, σε αυτό που θα παρουσιάσουμε.
Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω είναι ότι δίνουμε το 100% του εαυτού μας σε αυτό το πρόγραμμα και εξαρτάται από το κοινό το πώς θα το εκλάβει.
Ελπίζω να έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία, γιατί δε παρουσιάζουμε απλώς τη δουλειά μας. Δεν συνεργαζόμαστε με το κοινό με το συνηθισμένο τρόπο, όπως όταν πας σε μια έκθεση, και το κοινό λειτουργεί απλά σαν ένας σιωπηλός «ηδονοβλεψίας», που βλέπει τα έργα και πάει σπίτι του. Δουλεύουμε μαζί με το κοινό. Το κοινό είναι το βασικό μας θέμα και αντικείμενο σε αυτό το πρόγραμμα. Άρα, το κοινό θα πρέπει να συμμετάσχει ενεργά και ελπίζω να είναι αρκετά συναισθηματικό. Το ελληνικό κοινό έχει μεγάλες δυνατότητες για να δει και να βιώσει αυτό το έργο».
Παρών στην συνέντευξη ήταν και ο Θάνος Αργυρόπουλος, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαρίνα Αμπράμοβιτς, ο οποίος μας εξηγεί τι θα δούμε στο Μουσείο Μπενάκη από τις 10 Μαρτίου έως τις 24 Απριλίου.
«Το πρόγραμμα αποτελείται από τρία κυρίως μέρη: Θα δούμε καταρχάς την Μέθοδο, ένα έργο το οποίο στηρίζεται στην συμμετοχή του κοινού και απαρτίζεται από μια σειρά ασκήσεων με σκοπό να διευκολύνουν τους συμμετέχοντες να βιώσουν το παρόν, να έλθουν σε επαφή με το συναισθηματικό τους κόσμο και με τους άλλους, μέσα από την διαδικασία της αλληλοπαρατήρησης. Επίσης, θα δούμε -και είναι πολύ σημαντικό αυτό- πρωτότυπα έργα, κατά κύριο λόγο από Έλληνες καλλιτέχνες, μετά από μία μακρά διαδικασία επιλογής, καθώς και ένα πλούσιο πρόγραμμα ομιλιών, εργαστηρίων και άλλων συμμετοχικών δράσεων, τα οποία απευθύνονται σε όλους».
Ο κ. Αργυρόπουλος μας επισημαίνει τα κριτήρια για την επιλογή των Ελλήνων καλλιτεχνών στο συγκεκριμένο project: «Τα κριτήρια της καλλιτεχνικής ομάδας στην περίπτωση αυτή ήταν αν τα έργα τους είχαν δύναμη, η πρωτοτυπία τους, αλλά και το κατά πόσο θα μπορούσαν μέσα από μια διαδικασία ανάπτυξης και υποστήριξης να μετατραπούν σε performances μακράς διαρκείας». Ο κ. Αργυρόπουλος σκιαγραφώντας την Μαρίνα Αμπράμοβιτς θα την χαρακτηρίσει ως «εξαιρετικά ανθρώπινη, χιουμορίστρια, γήινη, πραγματική, και από την άλλη, εξαιρετικά πειθαρχημένη, επίμονη, ειδικά στη δουλειά της, και συναρπαστική».

της Στέλλας Αλεβιζοπούλου για το ΑΠΕ-ΜΠΕ

mag24.gr