Οι Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό δικαιώνονται κάθε μέρα

Είναι καλό στη ζωή να βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων, οπότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας είναι πολύ θετικά για μια πολύ μεγάλη ομάδα Ελλήνων: για αυτούς που έφυγαν στο εξωτερικό.
Σκέψου να έχεις φύγει στο εξωτερικό επειδή στην Ελλάδα δεν είχες ζωή, να έχεις παρακολουθήσει με αγωνία αλλά και με ελπίδα όλα αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια-από την χρεοκοπία και τα Μνημόνια μέχρι την απάτη της “Πρώτη Φορά Αριστερά”, το δημοψήφισμα και την άνοδο του ζαβού παιδιού του Μητσοτάκη και της Ακροδεξιάς στην κυβέρνηση-και να διαπιστώνεις πως στην πατρίδα σου είναι θέμα συζήτησης το 2020 αν οι γυναίκες έχουν δικαίωμα στην άμβλωση.
Αυτομάτως, αισθάνεσαι δικαιωμένος που σηκώθηκες και έφυγες, ενώ αντιλαμβάνεσαι πως η πατρίδα σου έχει πάει οριστικά στο διάολο.
Βέβαια, το καλύτερο είναι να έχεις φύγει από την Ελλάδα και να μαθαίνεις πως ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι μια δικαστίνα, η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου.
Σε μια χώρα που η Δικαιοσύνη είναι ανέκδοτο, σε μια χώρα που χρεοκόπησε και κανένας πολιτικός δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη, σε μια χώρα που οι δικαστές είναι υπάλληλοι των μαφιόζων ολιγαρχών και των πολιτικών τζακιών, μια δικαστίνα γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Πρέπει να ανταμειφθούν οι δικαστές της χώρας για τους …αγώνες τους για την Δημοκρατία.
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, αυτό είναι η οριστική ήττα της -όποιας- έννοιας Δικαιοσύνης υπάρχει στη χώρα.
Βέβαια, εκατοντάδες πληρωμένοι δημοσιογράφοι, “πνευματικοί άνθρωποι”, καθηγητές πανεπιστημίων και άλλα γνωστά λαμόγια γράφουν ύμνους για την δικαστίνα και επικεντρώνουν στο ότι είναι γυναίκα και αγαπάει τις γάτες.
Ξέρω πολλές γυναίκες στη γειτονιά που αγαπούν υπερβολικά τις γάτες αλλά κανένας δεν σκέφτηκε να τις προτείνει για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ κάποιοι τις θεωρούν εντελώς βλαμμένες.
Επίσης, γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, ως αυτοδημιούργητη, που με το σπαθί της κλπ.
Βέβαια, ο πατέρας της Σακελλαροπούλου ήταν αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, ενώ ήταν και μέλος του ανωτάτου δικαστηρίου που εκδίκασε την υπόθεση Ανδρέα Παπανδρέου–Γιώργου Κοσκωτά.
Αυτοδημιούργητη και η Σακελλαροπούλου σαν τον Μητσοτάκη.
Από το πουθενά ήρθε κι αυτή η καημένη.
Έτοιμη για μετανάστευση ήταν κι αυτή η δόλια.
Αν δεν την έκανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Μητσοτάκης, η Σακελλαροπούλου θα έπλενε τα σώβρακα κανενός πλούσιου βορειοευρωπαίου συνταξιούχου.
Εν τω μεταξύ, ξέρουμε όλοι πως ο μόνος λόγος που δεν προτάθηκε για την Προεδρία της Δημοκρατίας η Ντόρα Μπακογιάννη δεν είναι τόσο επειδή είναι η αδερφή του πρωθυπουργού αλλά επειδή είναι η μάνα και του επόμενου πρωθυπουργού, οπότε σκέφτηκαν πως όλη αυτή η αιμομικτική δημοκρατία θα γινόταν περίγελος στα ξένα ΜΜΕ και δεν θα μπορούσαν οι εγχώριοι ντιντήδες δημοσιογράφοι να ξεπλύνουν όλη αυτή τη γελοιότητα.
Είναι τυχεροί λοιπόν αυτοί που έφυγαν.
Η πατρίδα κάνει ό,τι μπορεί για να τους δικαιώσει.
Αδέρφια, μια χαρά είστε εκεί. Την πιο σωστή κίνηση κάνατε.
Και φαντάζομαι τα γέλια που θα κάνετε, αν γίνει καμιά στραβή με την Τουρκία και αρχίσουν να φεύγουν τρέχοντας όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες που ξέσκισαν την όμορφη πατρίδα μας, ενώ παράλληλα θα σας καλούν να έρθετε πίσω να πολεμήσετε για την Ελλάδα.

Έτσι θα γίνει.

pitsirikos.net/

Όταν με κρατάει, στο Jumbo θα με πάει

«Η Ελλάδα πτώχευσε γιατί υπηρετεί πτωχευμένες ιδέες. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό αλλά πολιτισμικό».

Αν νομίζετε ότι την συμπερασματική αυτή φράση την είπε ο Στέλιος Ράμφος, είσαστε γελασμένοι.
Όχι, βέβαια, ότι δεν θα μπορούσε να την έχει πει και να είναι ένα από τα πολλά αποφθέγματα του, αλλά, αυτή την φορά, τον πρόλαβε άλλος.
Ποιος;
Ένας άνθρωπος, που μπορεί να μην έχει τις ανάλογες πανεπιστημιακές περγαμηνές και να μη δίνει διαλέξεις σε ιδιωτικά πολιτιστικά ιδρύματα, αλλά σίγουρα η εμπειρία, που έχει αποκομίσει από την καθημερινή επαφή με τον κοσμάκη, τον έχει βοηθήσει να μορφώσει μια άποψη για το πρόβλημα της πατρίδας μας.
Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, που βρήκε την αιτία της πτώχευσής μας και απάλλαξε τους πολιτικούς από το βαρύ φορτίο της ευθύνης;
Ο ιδιοκτήτης του Jumbo!
Ναι, πολύ καλά διαβάσατε.
Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας της μεγάλης αλυσίδας παιδικών παιγνιδιών, καροτσιών, μωροπάνων και άλλων πολλών οικιακών αγαθών, χωρίς τα οποία η χώρα μας θα θύμιζε Βενεζουέλα, εντόπισε πρόβλημα στον πολιτισμό.
Αυτός ο Κύριος, αυτός- που θα έλεγε και η μακαρίτισσα Ρίτα Σακελαρίου- είναι ο άλλος μας εαυτός.
Δεν είναι ο φουκαράς μικροαστός, που γράφει στα αρxίδια του τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας και το μόνο που τον νοιάζει είναι να πιάσει κορόιδο τα Jumbo, τα Lidl και τον Κωτσόβολο για να τους αρπάξει κανένα εμπόρευμα στο τζάμπα.
Ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Jumbo -σε μια διαφήμιση για το κατάστημα Ασπροπύργου ένας, που παρίστανε τον αλλοδαπό η το γύφτο, τα έλεγε Τζούμπο- είναι ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει τον σπουδαίο ρόλο του πολιτισμού.
Μέρος -όχι όλον- από το σύνολο των συνιστωσών αξιών του πολιτισμού ενός λαού, είναι η παράδοση και τα έθιμά του.
Υποσύνολο των εθίμων ενός λαού -άρα με λογική επαγωγή τα έθιμα καθαυτά είναι μια πολιτισμική αξία- είναι και η προσφορά δώρων που συνηθίζουν οι άνθρωποι να χαρίζουν τις μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Άλλα τέτοια μικρότερα πολιτιστικά υποσύνολα, είναι τα μασκαρέματα στις Απόκριες, το άνοιγμα των σχολείων και οι καλοκαιρινές διακοπές.
Ο καταστηματάρχης των Jumbo, ένας άνθρωπος των επιχειρήσεων, όχι μόνο έχει εντοπίσει το πρόβλημα του έθνους, αλλά αποδεικνύει με έργα ότι συμβάλλει και στην λύση του.
Πώς;
Μέσα από την προσφορά των υπηρεσιών του προς το κοινωνικό σύνολο.
Και αν με ρωτήσει κάποιος πώς μπορεί να προωθήσει τον πολιτισμό ένας άνθρωπος που το ενενήντα τοις εκατό των πραγμάτων που πουλάει είναι άχρηστα, άνευ χρησιμότητας δηλαδή, και όχι ότι τα πράγματα του είναι φτηνά σκουπίδια -μη νομίζει και κανένας ότι δυσφημούμε τα μαγαζιά του επιχειρηματία- η απάντηση είναι απλή:
Μέσα από το Marketing και την διαφήμιση των προϊόντων του.
Σε αυτά μέσα κρύβεται όλη η προσπάθεια αναβάθμισης του επιπέδου μας και κατά συνέπεια επίλυσης του προβλήματος της χώρας μας.
Σας ρωτάω: θα πηγαίναμε να κάνουμε Ανάσταση στα χωριά μας και να τσουγκρίζουμε τα αυγά σαν άντρες, εάν δεν μας το θύμιζε η διαφήμιση του μαγαζιού με την Άντζελα Δημητρίου και το ιστορικό από αυτήν ρηθέν «Χτύπα σαν άντρας»;
Αμφιβάλλω.
Κλεισμένοι στα σπίτια μας θα είμαστε. 

Και σας ρωτάω πάλι:
Αν δεν υπήρχε η διαφήμιση με την νονά, που φοράει το όμορφο κόκκινο φόρεμά της, και τον κουμπάρο με την φανέλα έξω -γιατί έχει ιδρώσει ο άνθρωπος από το αρνί που ψήνει στην ημιυπόγεια αυλή της μεζονέτας με τα αρχαϊκά κολονάκια- να την φωνάζει να δοκιμάσει πετσούλα, με την κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, οι νονές θα έκαναν ή δεν θα έκαναν την παλαβή, για να αποφύγουν το πασχαλιάτικο δώρο;
Θέλει και ρώτημα;
Θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης οι νονές. Θα έλεγαν ότι θα το φέρουν κάποια άλλη φορά ή μόλις ευκαιρήσουν.
Οι διαφημίσεις αυτές συντηρούν τα έθιμα, δυναμώνουν τους οικογενειακούς θεσμούς -πυλώνες και αυτοί του πολιτισμού- και μας παραδίδουν μέχρι και μαθήματα ανατομίας των ζώων.
Για του λόγου το αληθές ο κουμπάρος -σε παλιό πασχαλινό post- δείχνει στο γείτονα, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το αρσενικό από το θηλυκό, τα αρxίδια του αρνιού που σουβλίζει.

Μπορεί οι κουλτουριάρηδες να θεωρούν τις διαφημίσεις αυτής της μορφής ευτελείς ή παραγωγές cult, αλλά αγνοούν την ανατρεπτική σημειολογική προσέγγισή τους.
Ο επιχειρηματίας θέλει να μας υπενθυμίσει, ότι η αισθητική των διαφημίσεων του αντανακλά το πολιτιστικό επίπεδο των καταναλωτών, που όμως μπορεί να βελτιωθεί αρκεί οι τελευταίοι να σταθμίσουν την σχέση ποιότητας-κόστους των προϊόντων που πουλάνε τα μαγαζιά του και να την μετασχηματίσουν σε μια σχέση αγοράς πολιτισμού.
Σε αντίθεση με τον Jeff Koons που τα οικονομάει πουλώντας -σε ένα μ@λάκα συλλέκτη έργων μοντέρνας Τέχνης- ένα πλαστικό σκύλο για ένα εκατομμύριο δολάρια και παραμυθιάζει με ακαταλαβίστικες αναλύσεις τα ψώνια που αγοράζουν αυτές τις αηδίες, ο Έλληνας Επιχειρηματίας, με τα υψηλά πολιτισμικά standards, προτιμάει να πουλήσει εκατό χιλιάδες κινέζικα κουταβάκια, με δέκα ευρώ το καθένα, σε εκατό χιλιάδες απολίτιστους και κακομαθημένους Έλληνες.
Αλλά δεν θα τους χαριστεί. Θα τους τα χώσει και από πάνω. Μπας και ανοίξουν τα μάτια τους και ψάξουν να βρουν και άλλα παρόμοια τέτοια μαγαζιά.
«Η Ελλάδα έχει πιάσει ταβάνι. Είμαστε κακομαθημένος λαός, γι’ αυτό και οι πολιτικοί φοβούνται να μας πουν την αλήθεια»
λέει στη συνέντευξή του, στο έγκυρο και σοβαρό ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο επιχειρηματίας.

Σας θυμίζει Ράμφο;
Δεν αποκλείεται κάτι ανάλογο, να το έχει πει, με δικά του λόγια, και ο φιλόσοφος.
Το σίγουρο είναι ότι και οι δύο, επιχειρηματίας και φιλόσοφος, θεωρούν ότι οι πολιτικοί δεν φταίνε.
Οι πολιτικοί, μόνο φοβούνται. Οι Έλληνες φταίνε για την κατάντια τους.
Δεν φταίνε οι πολιτικοί για τα άθλια δημόσια νοσοκομεία, τα υποβαθμισμένα σχολεία η τους κακούς δρόμους.
Οι Έλληνες φταίνε, που δεν έψαχναν να βρουν που πήγαιναν οι φόροι τους.
Τις χορηγίες στο ΚΕΛΠΝΟ, τις υπερτιμολογήσεις φαρμάκων των ξένων φαρμακευτικών- που πουλούσαν φάρμακα είκοσι φορές πιο ακριβά από ότι στην Ελβετία -τα χρήματα που δίνονταν σε υποβρύχια που έγερναν, τις μίζες της SIEMENS, τις αναχρηματοδότήσεις των τραπεζών- που έδιναν δάνεια εκατομμυρίων σε μπατιρημένα κανάλια, κόμματα και επιχειρηματίες- οι Έλληνες τις έκαναν.
Αυτοί έδιναν τα λεφτά και οι πολιτικοί, απλώς υπέγραφαν τις αποφάσεις τους.
Δεν φταίνε οι πολιτικοί.
Αυτοί, φοβόντουσαν, όταν τα έκαναν όλα αυτά.
Όχι κανένα δικαστή, γιατί κανείς πολιτικός δεν δικάστηκε, αλλά να, φοβόντουσαν να μας πουν ότι το πρόβλημα είναι πολιτισμικό και δεν είναι πολιτικό.
Και καλά που βρέθηκε και ένας άνθρωπος που δεν φοβάται.
Δεν φταίνε τα κανάλια που εκπέμπουν στο τζάμπα, για να δείχνουν τις βιζιτούδες που πλασάρουν στα πρωινάδικα.
Οι Έλληνες φταίνε, που είναι ματάκηδες και τις χαζεύουν. Ας έβλεπαν Ταρκόφσκι στην ΕΤ1.
Δεν φταίνε οι σαβούρες των πτωχευμένων ιδιοκτητών lifestyle περιοδικών για το προμοτάρισμα ρούχων και αξεσουάρ πάνω σε χαζά μοντέλα που φωτογραφίζονται αγκαλιασμένα σε position duck face.
Τα ξέκωλα οι Ελληνίδες φταίνε.
Που νομίζουν, ότι εάν ντυθούν ανάλογα, πάνε στα μπαρ των νονών της παραλιακής και χαζογελάνε βγάζοντας selfies μεταξύ τους, θα πιάσουν την καλή.
Δεν αγαπούν την τέχνη και τον πολιτισμό οι πατριώτες μας. Δεν πάνε πιά στην ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ και το ΕΛΛΗΝΙΣ.
Οι κινηματογράφοι κλείνουν.

Και να είναι καλά ο άνθρωπος Βακάκης, που στην θέση τους ανοίγει ένα Jumbo.
Σαν αυτό της Αχαρνών.
Παλιότερα λέγανε ότι, όταν ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.
Σήμερα, όπου ανοίγει ένα Jumbo, δέκα μαγαζιά αγράμματων μικροεμπόρων κλείνουν.
Η αγορά καθαρίζει από απολίτιστους και αγενείς επιχειρηματίες. Την θέση τους παίρνουν επιχειρηματίες που νοιάζονται όχι μόνο για την πάρτη τους αλλά και για τον πολιτισμό.
Για να σκεφτούμε λίγο.
Τι είναι, ένα μικρομάγαζο που κλείνει;
Δεν είναι μια τρύπα στο βαρέλι μιας νεοφιλελεύθερης οικονομίας, που τη βουλώνει το αόρατο χέρι της αγοράς;
Είναι. Δεν είναι;
Και υπάρχουν πολλές ακόμη τρύπες που πρέπει να κλείσουν. Περίπτερα, φαρμακεία, ψιλικατζίδικα.
Τι χρειάζονται να υπάρχουν, όταν όλα αυτά μπορούν να βολευτούν μέσα σε υπερκαταστήματα σαν εκείνα του Jumbo;
Τέτοια μικρομάγαζα, που τα δουλεύουν άνθρωποι χωρίς αφεντικά, υπάρχουν πολλά ακόμη στη πατρίδα μας. Είναι καρφιά σε μια σαμπρέλα.
Πολύ εύστοχα, λοιπόν, ο επιχειρηματίας χαρακτήρισε την ελληνική αγορά και την οικονομία σαν μια τρύπια σαμπρέλα.
«Της βάζεις αέρα, αλλά μετά από λίγο τον χάνει» είπε στον δημοσιογράφο.
Φαντάζομαι ότι ο συντάκτης του ρεπορτάζ θα τον άκουγε με ανοιχτό το στόμα, για την σοφία που ξεστόμισε, και ίσως αυτός είναι ο λόγος που μας παρέθεσε πλήρη οικονομικά στοιχεία για την επιτυχημένη πορεία του.
Μην και νομίσει δηλαδή κανένας, ότι τέτοιες αγιογραφίες γίνονται με αντιπαροχή διαφημίσεις η τίποτα κουπόνια.
Να πω την αλήθεια μου;
Βγάζω το καπέλο στον επιχειρηματία για την σωστή παρομοίωση οικονομίας και σαμπρέλας.
Είναι λες και είναι βγαλμένη μέσα από την πείρα κάποιου, που γνωρίζει τι πάει να πει ελλαττωματικό προϊόν.
Τις ξέρει φαίνεται καλά τις τρύπιες σαμπρέλες. Είναι σαν αυτές που βάζουν οι Κινέζοι σε ποδήλατα των ογδόντα Ευρώ, η στις φτηνές μπάλες ποδοσφαίρου που με τις πρώτες κλωτσιές ξεφουσκώνουν.
Αυτή είναι λοιπόν η ελληνική οικονομία. Ένα φτηνό ποδήλατο πολυκαταστήματος παιγνιδιών με τρύπια σαμπρέλα.
Ένα καρότσι μπαστούνι χωρίς κουκούλα και με ροδάκια που δεν στρίβουν.
Δεν είναι η ελληνική οικονομία στιβαρή σαν του Jumbo τα καρότσια, που με 49,99 Ευρώ το παίρνεις και με κουκούλα για να μη βρέχεται το μωρό.
Και με 2,99 βάζεις extra κουνουπιέρα για να μην τσιμπάνε το μωρό έντομα.
Ακόμη-ακόμη στου Jumbo τα καρότσια, τα ροδάκια και στρίβουν, και δεν κολλάνε, και ποτέ δεν χαλάνε.
«Πολύ καλά, τα λέει ο χριστιανός» μου είπε η γυναίκα μου. «Να αγιάσει το στόμα του. Μακάρι να είχαμε δέκα Βακάκηδες».
-Που να τους βρούμε, ρε γυναίκα.
Εδώ δεν μπορούμε να βρούμε δέκα Παπασταύρου, να φέρουν πίσω τα λεφτά από τις offshore του Παναμά, και εσύ μου λες να βρεθούνε δέκα τέτοιοι πατριώτες επιχειρηματίες;
«Δεν πειράζει. Αρκεί, αυτοί που έχουμε, να αρχίσουν να μιλάνε» μου απάντησε. «Και να λένε αλήθειες» κατέληξε.
Σε αυτό δεν είχε άδικο. Πρέπει να ακούσουμε, εμείς οι Έλληνες, και άλλες αλήθειες. Για να πάρει μπρος η οικονομία.
Και αλήθειες, όχι μόνο για τον πολιτισμό, αλλά και για άλλα πράγματα.
Να ακούσουμε, παραδείγματος χάρη, τον υπεύθυνο των Lidl, να μας πει τι πρέπει να κάνουμε, εμείς οι Έλληνες, για να στραφούμε στην υγιεινή διατροφή.
Μπας και χάσουμε κανένα κιλό, αφού σαν λαός, εκτός από απολίτιστοι, είμαστε και υπέρβαροι.
Το παραπανίσιο βάρος δεν βοηθάει ούτε τα κορίτσια που ψάχνουν μια δουλειά της προκοπής- γιατί οι Διευθυντές δεν γουστάρουν να βλέπουν χοντροκώλες – αλλά ούτε και τα νέα αγόρια που τα θέλουν για εξωτερικά θελήματα, courier ή διανομείς πίτσας.
Να συμβουλευτούμε επίσης και τα ΙΚΕΑ. Για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την αισθητική των χώρων που ζούμε, ώστε να μοιάζουν με το διαμέρισμα Σέρβου gastarbeiter που απασχολείται σε Δημοτική Υπηρεσία καθαρισμού της Στοκχόλμης.
Και έτσι, αντί να πετάμε τα χρήματα μας σε χειροποίητα έπιπλα μικροξυλουργών, θα αγοράζουμε πολύ φτηνότερα από τις αλυσίδες τους.
Ό,τι μας περισσεύει, να το αποταμιεύουμε σε τράπεζες. Μήπως και σωθούν, μοιράσουν bonus στα στελέχη, και με αυτά κινηθεί λίγο η αγορά.
Να τους ακούμε αυτούς τους επιχειρηματίες των πολυκαταστημάτων. Για το καλό μας, μιλάνε.
Κι αν η σαμπρέλα χάνει -όπως λέει ο ιδιοκτήτης του Jumbo- σίγουρα φταίει ο απρόσεκτος ποδηλάτης, που δεν βλέπει, μέσα στο πολιτιστικό σκοτάδι του, τις πρόκες. Και σαν βλάκας, τις πατάει.
Δεν φταίνε αυτοί που σκόρπισαν τις πρόκες στο δρόμο του.
Τα είπε καλά, λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του Jumbo. Συμφωνώ μαζί του σε όλα.
Στο μόνο που με βρίσκει αντίθετο-και να με συγχωρέσει- είναι σε αυτό που είπε ότι πιάσαμε ταβάνι.
Δεν πιάσαμε ταβάνι, κύριέ μου. Πάτο πιάσαμε.
Τον πάτο ενός βόθρου, στην επιφάνεια του οποίου επιπλέουν όλα τα σκατά.

Γ.Κ.


Υ.Γ. Μια και χρειάζεται να ανεβάσουμε λίγο το πολιτιστικό επίπεδο μας, μπας και πιάσουμε την οροφή του γούστου που πλασάρουν τα Jumbo, προτείνω στον έξυπνο δημιουργό των απίθανων διαφημιστικών spots, στο αμέσως επόμενό του, να βάλει πρωταγωνίστρια την Πάολα ή την Φουρέιρα.
Αλλά, προς Θεού. Όχι να επισκέπτονται τα βαφτιστήρια τους κουβαλώντας σακούλες με χριστουγεννιάτικά δώρα και δοκιμάζοντας κουραμπιέδες της κουμπάρας.
Να τις δείχνει να κρατάνε από τα χέρια τους τα μικρά παιδιά και να πηγαίνουν όλοι μαζί στην κατάμεστη Όπερα της Βιέννης.
Και την ώρα που η Barbara Hendricks θα έχει τελειώσει την άριά της από τον Κουρέα της Σεβίλλης -και θα υποκλίνεται στο κοινό-, την ώρα που οι μουσικοί της ορχήστρας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών θα έχουν σηκωθεί όρθιοι, την ώρα, δηλαδή, που το πλήθος θα μπιζάρει, τότε η διάσημη σοπράνο -σύμφωνα με το σενάριο- θα δει σε μία από τις πρώτες θέσεις την Ελληνίδα τραγουδίστρια. Θα κατέβει από την σκηνή -η Barbara Hendricks εννοείται- θα πλησιάσει ένα από τα εγχώρια κορίτσια μας, και θα το παρακαλέσει να κλείσει αυτή την βραδιά.
Η ορχήστρα θα πάρει την θέση της, και σε λίγο, μέσα στην απόλυτη σιγή των φίλων της όπερας, θα αρχίσουν άρπες, βιολιά και όμποε να δουλεύουν σε ένα άγνωστο στο κοινό ρυθμό.
Ο μαέστρος θα προσπαθεί να διευθύνει τους μουσικούς με τις γνωστές χειρονομίες τους, αλλά εκείνοι δεν θα υπακούν.
Θα έχουν ενορχηστρώσει μουσικά το κομμάτι «Στο Θεό με πάει, όταν με κρατάει».
Η Φουρέιρα θα πιάσει μικρόφωνο και θα είναι έτοιμη να πει το τραγούδι της σε κλασσική κλίμακα.
Ταυτόχρονα, τα βαφτιστήρια θα σηκωθούν από την θέση τους ενθουσιασμένα και θα πλησιάσουν την νονά.

Θα τα πιάσει η νονά από τα χέρια τους -όχι παραπάνω από δύο μικρά παιδιά στο γύρισμα και γίνει η όπερα πανηγύρι, έτσι;- και την στιγμή που η ορχήστρα θα φθάσει στο ρεφρέν, η Ελένη μας θα τραγουδήσει: «Όταν με κρατάει, στο Jumbo θα με πάει».
Με το άκουσμα της φίρμας του μαγαζιού, θα πέφτει το σκηνικό, θα εξαφανίζονται όλα τα συμπράγκαλα του Κουρέα, και στη θέση τους θα εμφανίζεται μια βιτρίνα του πολυκαταστήματος με σαγιονάρες.
Μαζί με τον πολιτισμό θα σπρώξουμε και λίγο τον τουρισμό, που επίσης έχει ανάγκη η οικονομία και για την οποία ο ιδιοκτήτης της νοιάζεται.
Κύριε Διαφημιστά; Έτοιμη δουλειά σου δίνω. Τα δικαιώματα μου στον Πιτσιρίκο.

Υ.Γ.2 Η Στανίση -την οποία λατρεύω και ακούω- η Άντζελα, η Πάολα και η Φουρέιρα, η κάθε μία στο είδος της, εκτός από πολύ καλές τραγουδίστριες είναι και κορίτσια original.
Δεν έχουν τίποτα ξένο πάνω τους. Είναι 100% Ελληνικά αθάνατα προϊόντα.
Δεν είναι εισαγόμενα Κινέζικα.

(Αγαπητέ φίλε, έχει δίκιο ο ιδιοκτήτης του Jumbo όταν λέει πως είμαστε κακομαθημένος λαός.
Οι περισσότεροι Έλληνες κακομαθαίνουν τα παιδιά τους.
Αυτό που δεν καταλάβατε, όμως, είναι πως, όταν λέει ότι είμαστε κακομαθημένος λαός, μάλλον κάνει την αυτοκριτική του.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος Έλληνας πατέρας που έδωσε στον νεαρό γιο του ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, το οποίο έμελλε να αποβεί μοιραίο τόσο για τον ίδιο, όσο και για κάποιους άτυχους πελάτες των Jumbo που βρέθηκαν στον δρόμο του.
Όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της ζωής -και συνήθως αυτό το μαθαίνουμε όταν χάνουμε αγαπημένους ανθρώπους- γίνεται πιο ταπεινός και λιγότερο σκληρός με τους άλλους και τον εαυτό του.
Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο κύριος Jumbo – αλλά και πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας- είναι ότι να είσαι «επιτυχημένος» στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα αποδεικνύει πως είσαι για τα μπάζα και μέρος του προβλήματος.
Επιτυχημένος μέσα στο βούρκο. «Του Θεού η χάρη να μας φυλάει απ’ τα σουξέ» έγραψε ο Σαββόπουλος, όταν ακόμα έγραφε τραγούδια, αν και μάλλον δεν τα εννοούσε.
Οι διαφημίσεις του Jumbo είναι χυδαίες -χειρότερες κι από τα προϊόντα του- αλλά είναι ενδεικτικές της χρεοκοπημένης Ελλάδας.
Σύμβολα μιας εποχής. Μια Ελλάδα Jumbo.
Στο μέλλον, όταν θα κάνουν αναδρομή στη σημερινή Ελλάδα, θα δείχνουν τις διαφημίσεις του Jumbo. Και θα καταλαβαίνουν όλοι. Να είστε καλά.)

pitsirikos.net

Εγώ πάντως βαρέθηκα

Απλά λιτά και απέριττα βαρέθηκα τα λούσα σας.
Βαρέθηκα την καλή ζωή σας.
Βαρέθηκα να ακούω και να βλέπω το πόσο ωραία περνάτε, το πόσο ενδιαφέροντα άτομα είστε, πόσες γκόμενες της σειράς πήρατε ή με πόσο φανταστικούς γκόμενους πήγατε (οι άντρες ανταγωνίζονται την ποσότητα και οι γυναίκες την «ποιότητα»).
Βαρέθηκα τα ψέματα σας.
Γεμίσαμε ειδικούς, εμπειρογνώμονες.
Βαρέθηκα τις γνώμες σας και τα παχιά λόγια σας. Όσο πιο πολλά λέτε τόσο με κουράζετε.
Γελάω με τα σέξι σας ρούχα που τα δείχνουν όλα και κρύβουν τα βαρετά σημεία, βαρέθηκα και την κυρίλα σας και το ακριβό σας άδειο πορτοφόλι, το θορυβώδες αμάξι και το άδειο σας μυαλό.
Τα άδεια βαρέλια κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο!
Βαρέθηκα να ακούω ανθρώπους χωρίς στόχους και χωρίς γνώμη. Ότι ακούτε λέτε.
Βαρέθηκα να βλέπω πυροτεχνήματα, βαρέθηκα να προσπαθείτε πάντα κάτι να αποδείξετε, βαρέθηκα τις εξυπνάδες σας.
Βαρέθηκα τα κουτοπόνηρα λόγια σας που αντικαθιστούν τις αντρίκειες κουβέντες, τα βρώμικα μυστικά σας και τις κοινότυπες δικαιολογίες σας βαρέθηκα τα «ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα» αστεία σας. Δεν είναι χιούμορ αυτό μιζέρια είναι.
Βαρέθηκα να σας βλέπω να μην υπολογίζετε την αλήθεια, βαρέθηκα να σας βλέπω να αγνοείται τα βασικά προβλήματα. Βαρέθηκα να σας βλέπω να αποφεύγετε και να γυρνάτε το κεφάλι στην κοινωνική παρακμή.
Βαρέθηκα την αγένεια σας, το αντριλίκι σας και τον καθωσπρεπισμό σας άξεστοι.
Βαρέθηκα να σας βλέπω να μοιράζετε αδικία!
Βαρέθηκα την δηθενιά σας, την ματαιοδοξία σας και την δυσωδία σας!
Βαρέθηκα αυτή την αγοραπωλησία συναισθημάτων και οργασμών. Αυτά μοιάζουν με οικονομικής φύσης συμφωνίες και συμβιβασμούς, όχι με έρωτες.
Βαρέθηκα να σας βλέπω να εκθέτετε και να συμπεριφέρεστε στον εαυτό σας σα να είναι προϊόν προς κατανάλωση.
Βαρέθηκα το να μην συγκινούμαι!
Επίσης βαρέθηκα και μένα που σας βλέπω και δεν σας βάζω στη θέση σας, βαρέθηκα τον εαυτό μου να σας παίρνει στα σοβαρά, βαρέθηκα να σας υπολογίζω.
Ζωή θέλω! Έχετε να μου δώσετε;
Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο ούτε θα προσποιηθώ ότι με ενδιαφέρει η ιστορία του καθενός σας για να κερδίσω την εύνοια σας.

Βαρέθηκα!
Ζωή σου λέω θέλω, έχεις;

pitsirikidotnet.gr

Όλα κάτω από το χαλί

Το περιστατικό στο Δίστομο, με την Ζωή Κωνσταντοπούλου να προσπαθεί να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι και τον Μανώλη Γλέζο να παίρνει τον Γερμανό πρέσβη από το χέρι και να τον οδηγεί στο σημείο της κατάθεσης των στεφανιών, αναδεικνύει το πολύ χοντρό και άλυτο πρόβλημα της Ελλάδας.
Με αφορμή το περιστατικό, υπήρξαν σειρά άρθρων και σχολίων τα οποία είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Δεν χρειάζεται να πω ποιοι τα έχουν γράψει αυτά. Είναι πάντα οι ίδιοι.
Και μάλλον κάνει μεγάλο καλό στην εικόνα της Κωνσταντοπούλου να της την πέφτουν οι «παντός καιρού».
Μάλιστα, η επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν γίνεται μόνο για αυτό το περιστατικό αλλά για όλη της την ύπαρξη.
Θα ήταν τέλεια η Ελλάδα, αν δεν υπήρχε η Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά υπήρχαν μόνο αυτές οι πολύ ευαίσθητες φωνές που ταράχτηκαν και στηθοδέρνονται οι καψερές με την κίνηση της Ζωής.
«Μα να το κάνει αυτό η άθλια στον κύριο πρέσβη;».
Και δώσ’ του να αποθεώνουν τον Γλέζο που είναι βέβαιο πως τον σιχαίνονται.
Είστε γελοίοι. Και εθελόδουλοι.
Βέβαια, η Ελλάδα είναι μικρή και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, οπότε δεν μπορεί να πάρεις και πολύ στα σοβαρά τη γνώμη πλούσιων ανθρώπων που ήταν πάντα στα πράγματα, έτρωγαν με όλες τις κυβερνήσεις -και από όλους τους ολιγάρχες- και συνεχίζουν κανονικά τη μάσα.
Κανείς δεν έγραψε πως το πρόβλημα στο περιστατικό στο Δίστομο δεν είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ούτε ο Μανώλης Γλέζος.
Πριν εξηγήσω τι εννοώ, να εξηγηθώ.
Θεωρώ πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου τήρησε σωστή στάση το καλοκαίρι του 2015 μετά το δημοψήφισμα -όταν τουλάχιστον κατάλαβε επιτέλους με μεγάλη καθυστέρηση την απάτη του Τσίπρα- αλλά κάνει το λάθος να πιστεύει στο καταστροφικό δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου». Η Ζωή είναι αλάνθαστη. Σαν τον Πάπα. Πάπισσα Ζωή.
Ο Μανώλης Γλέζος ξέρουμε όλοι ποιος είναι και έχει το σεβασμό μου -που δεν τον χρειάζεται-, κατάλαβε πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους συριζαίους την απάτη του Αλέξη Τσίπρα και ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής, αλλά εγώ τον θεωρώ συνώνυμο με την ήττα. Όπου βλέπω τον Μανώλη Γλέζο, ξέρω πως έχουμε ηττηθεί.
Μπορεί να κάνω λάθος και για τους δυο αυτούς ανθρώπους και να τους αδικώ -εγώ δεν έχω το αλάθητο- αλλά αυτή είναι η άποψή μου, δεν είμαι πάρα ένας απλός πολίτης χωρίς δημόσιο ή άλλο αξίωμα, και, ούτως ή άλλως, δεν είναι αυτοί το θέμα μου.
Έχουν περάσει 73 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η Γερμανία δεν έχει καταβάλει ακόμα στην Ελλάδα τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Υποθέτω πως όλοι γνωρίζουμε τι έκανε η Γερμανία στην Ελλάδα στην διάρκεια της Κατοχής.
Ο Γερμανός πρέσβης εκπροσωπεί στην Ελλάδα και στο Δίστομο το γερμανικό κράτος.
Δεν έχουμε τίποτα εναντίον των Γερμανών.
Δεν είναι προσωπικό το θέμα.
Δεν είναι ανάμεσα σε Έλληνες και Γερμανούς πολίτες.
Γι’ αυτό ήταν αστείο το επιχείρημα του Μανώλη Γλέζου περί παιδιού του εγκληματία που δεν έχει ευθύνη· η Γερμανία είναι κράτος, δεν είναι παιδί.
Το θέμα είναι κρατικό. Διακρατικό.
Πριν αποδώσεις ευθύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για την στάση της στο Δίστομο, πρέπει να πεις πως η Γερμανία δεν έχει καταβάλει ακόμα στην Ελλάδα τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Το στεφάνι, η Γερμανία, την οποία εκπροσωπεί ο Γερμανός πρέσβης να το βάλει στον κώλo της.
Υπάρχει κάποιος Έλληνας που να θεωρεί λογικό το ότι δεν βρέθηκε επί 73 χρόνια ούτε μια ελληνική κυβέρνηση που να απαιτήσει από την Γερμανία το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις;
Όχι, δεν είναι λογικό.
Αυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη πως η Ελλάδα είναι -και ήταν πάντα- ένα θλιβερό προτεκτοράτο με ξεπουλημένους πολιτικούς και ζητιάνους πολίτες.
Εμένα δεν μου φταίει η Γερμανία.
Η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στην Ελλάδα, αν δεν της επέτρεπαν οι ξεπουλημένες ελληνικές κυβερνήσεις.
Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση δυόμισι χρόνια, οπότε έχουν προηγηθεί άλλα 71 χρόνια που καμία κυβέρνηση δεν απαίτησε από την Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Όλοι αυτοί που την έπεσαν στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για την στάση της στο Δίστομο, έχουν γράψει ποτέ για τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 73 χρόνων που δεν απαίτησαν τις πολεμικές αποζημιώσεις;
Όχι, δεν έχουν γράψει.
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα της Ελλάδας;
Το ότι όλα πάνε κάτω από το χαλί.
Μετά την Κατοχή, οι συνεργάτες των Γερμανών έπιασαν όλα τα πόστα.
Το θέμα δεν συζητήθηκε ποτέ. Δικαιοσύνη πουθενά. Σαν να μην έγινε τίποτα.
Αυτό συνεχίστηκε για δεκαετίες -όλα κάτω από το χαλί-, η Ελλάδα χρεοκόπησε πριν από εφτά χρόνια, και πάλι όλα κάτω από το χαλί.
Χρεοκόπησε η Ελλάδα, δεν φταίει κανείς. Ήταν θέλημα Θεού. Ήταν φυσικό φαινόμενο. Καταιγίδα.
Όλα κάτω από το χαλί.
Και μετά, οι μαντάμ Σουσούδες θίγονται για την στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο.
Βέβαια, αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε κυβερνητικό πόστο, θα την έγλειφαν. Μοιράζουν χρήμα οι κυβερνήσεις στους «ευαίσθητους».
Από την άλλη, όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν πρόεδρος της Βουλής, είχε χαιρετίσει στο Δίστομο την παρουσία του γερμανικού κράτους δια του Γερμανού πρέσβη, επισημαίνοντας πως η Γερμανία πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και την αποκατάσταση.
Στην Ελλάδα δεν συζητάμε ποτέ την ουσία.
Η ουσία είναι ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει στην Ελλάδα -73 χρόνια μετά την Κατοχή- τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Η ουσία είναι ότι δεν βρέθηκε μέσα σε 73 χρόνια ούτε μια ελληνική κυβέρνηση να απαιτήσει από την Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Κι αντί να είναι αυτό το θέμα της συζήτησης -σε μια χώρα που έχει κατακτηθεί πάλι από την Γερμανία-, συζητάνε αν είναι καλό παιδί η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Να πάει η Κωνσταντοπούλου σοκολατάκια στον κύριο πρέσβη του χρόνου στο Δίστομο, για να μπει στις καρδιές τους.
Μια χώρα γελοίων ουρακοτάγκων.

pitsirikos.net

Δηλητήριο

Χτες το πρωί ξύπνησα στις πέντε και μισή, και η πρώτη μου κίνηση -κακώς- ήταν να ανοίξω το κινητό και να κοιτάξω τις ειδήσεις. Πρώτη είδηση η επίθεση στο Μάντσεστερ.
Πολύ κακό ξεκίνημα για μια ημέρα.
Έφτιαξα πρωινό και διάβασα τα πάντα για την επίθεση.
Έγραψα και δούλεψα -γιατί έπρεπε- και μετά πήγα για καφέ.
Δίπλα μου στο καφέ, ένα ζευγάρι Βρετανών συνταξιούχων. Μιλάνε για το Μάντσεστερ.
Δεν είναι από το Μάντσεστερ, είναι από το Λονδίνο, έχουν φίλους και συγγενείς στο Μάντσεστερ, τους τηλεφώνησαν, όλα καλά με τους δικούς τους, άλλοι κλαίνε.
Μιλάμε για λίγο για το θέμα, λέμε όλα αυτά τα κοινότοπα -τι να πεις κιόλας για κάτι τέτοιο;
- και μετά μου ανοίγουν κουβέντα για τις παραλίες.
Τους λέω για τις παραλίες, τους λέω μια ωραία ταβέρνα και η ζωή συνεχίζεται. Για τους ζωντανούς.
Μετά πάω στην παραλία, διαβάζω το βιβλίο μου και ξεχνάω το Μάντσεστερ.
Κάποια στιγμή ανοίγω πάλι το κινητό και κοιτάω ξανά τις ειδήσεις -είναι και η δουλειά μου τέτοια- και πέφτω πάνω στο σημείωμα που έγραψε στο Facebook η μητέρα ενός κοριτσιού που δεν είχε επιστρέψει σπίτι του και ήταν αγνοούμενη.
Επειδή είμαι πολύ μαζοχιστής, το διαβάζω όλο.
Η γυναίκα γράφει ψύχραιμα και με αξιοπρέπεια, αλλά αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα πιο σπαρακτικά.
Ξαφνικά, θυμάμαι τον Σύρο πρόσφυγα, τον πατέρα του μικρού Αϊλάν, που περιέγραφε πως γλίστρησαν τα δυο παιδιά του μέσα από τα χέρια του και πώς έχασε τα παιδιά του και τη γυναίκα του μέσα σε δευτερόλεπτα.
Μετά σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή χαράς, ενώ προσπαθώ να καταλάβω και τον νεαρό που έκανε το κορμί του βόμβα μίσους· πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι κάνει έναν άνθρωπο να κάνει κάτι τέτοιο· το βράδυ που διάβασα πως ήταν γεννημένος στην Βρετανία με καταγωγή από τη Λιβύη, έκανα κι άλλες σκέψεις
Κοιτάω γύρω μου, είναι όλα πολύ όμορφα.
Η παραλία, η θάλασσα, τα πουλιά, ένα καΐκι στο βάθος, οι λιγοστοί άνθρωποι, όλα είναι υπέροχα.
Όλα είναι τόσο όμορφα που αισθάνομαι ενοχές.
Πέρσι ένιωθα ενοχές που έμπαινα σε αυτή την θάλασσα που είχαν πνιγεί τόσοι άνθρωποι.
Δεν ξέρω αν το θυμάστε αλλά πέρσι ξυπνάγαμε κάθε πρωί, επί μήνες, μαθαίνοντας πόσα παιδιά πνίγηκαν το προηγούμενο βράδυ στο Αιγαίο.
Και ξαφνικά, σκέφτομαι πως θέλουν να αισθανόμαστε ενοχές. Ενοχές για κάτι που δεν κάναμε εμείς.
Φόβος και ενοχή.
«Σκάστε ζώα, ανήκετε στους προνομιούχους. Γεννηθήκατε στον δυτικό κόσμο, δεν ξέρετε τι θα πει πείνα και είστε και ζωντανοί. Οπότε, φρόνιμα.»
Ο φόβος του θανάτου -που συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή- επιτείνεται και γίνεται μεγαλύτερος και πιο έντονος, μετά από τραγωδίες σαν αυτή του Μάντσεστερ, που έχουν πυκνώσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και στον δυτικό κόσμο.
Από τύχη ζούμε, και το ξέρουμε.
Ανήκουμε όντως στους προνομιούχους του κόσμου αυτού, ζούμε από τύχη αλλά μας ποτίζουν δηλητήριο.
Κάθε μέρα.
Και είναι όλα δηλητηριασμένα. Και οι χαρές δηλητηριασμένες είναι.
Να μην ησυχάσεις ούτε μια στιγμή. Να μην γαληνέψεις ποτέ. Να είσαι συνέχεια στην τσίτα.
Δούλεψε σαν το σκυλί, βγάζε το σκασμό μη χάσεις την δουλειά σου, πάρε ό,τι σου δίνουμε και, αν είσαι τυχερός, όταν θα επιστρέφεις στο σπίτι σου, η βόμβα θα σκάσει στο επόμενο βαγόνι του μετρό από αυτό που είσαι εσύ.
Αυτό δεν είναι ζωή. Από ψυχολογική άποψη, είναι κόλαση.
Οπωσδήποτε, η ανθρωπότητα έχει κάνει κάποιο μεγάλο λάθος.
Καλό θα ήταν να το εντοπίσουμε σύντομα και να το διορθώσουμε.
Εγώ, πάντως, θέλω να χαρώ. Χωρίς δηλητήριο.

pitsirikos.net

Ευτυχισμένο το 2004!

Όλο το σκουπιδαριό των χρόνων της «ευμάρειας» και της φούσκας, επιστρέφει στην ιδιωτική τηλεόραση.
Ριάλιτι, τηλεπαιχνίδια, σιτεμένοι καλλιτέχνες, άνεργοι σταρ, απόλυτοι σταρ, τηλεπερσόνες, ντιντήδες, βίζιτες -και όσοι θυμίζουν την διαδρομή της χώρας προς την χρεοκοπία- έχουν επιστρέψει στις τηλεοράσεις.
Και στα social media, οι -μέχρι πριν από λίγα χρόνια- επαναστατημένοι χρήστες ξεσκίζονται πια να γράφουν για όλο αυτό το σκουπιδαριό.
Είναι γνωστό πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να ανεβάσεις την τηλεθέαση είναι να ρίξεις την ποιότητα.
Όχι πως υπήρχε ποιότητα στην ιδιωτική τηλεόραση αλλά πάντα υπάρχει και πιο κάτω.
Τα κανάλια έχουν αντιληφθεί πως κανείς πια δεν τους έχει εμπιστοσύνη -αυτό καταγράφεται σε όλες τις έρευνες-, οπότε το έριξαν στο καρακιτσαριό.
Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, οπότε ελπίζουν πως κάποιοι από τους θεατές των τηλεσκουπιδιών θα παρακολουθήσουν και το δελτίο ειδήσεων του καναλιού.
Βέβαια, η τηλεθέαση έχει πέσει -σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες-, αφού τηλεόραση πια βλέπουν, κυρίως, οι γέροι, οι ανήμποροι και τα παιδιά.
Η ΕΡΤ -που έχει την υποχρέωση να προσφέρει ποιοτικό πρόγραμμα- συνεχίζει να υπάρχει μόνο και μόνο για να βολεύονται οι εκάστοτε ημέτεροι, και το πρόγραμμά της είναι εντελώς αδιάφορο.
Είναι πραγματικά θλιβερό πως, εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία, στις τηλεοράσεις παρελαύνουν όλα τα πρόσωπα της χρεοκοπίας.
Από όλους τους χώρους.
Είναι εντυπωσιακό πως δεν έχουν βγει νέα πρόσωπα στην ελληνική τηλεόραση.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Αυτό το βλέπεις σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο στην τηλεόραση.
Προφανώς, τα «νέα πρόσωπα» έφυγαν από την Ελλάδα με την μαζική έξοδο των τελευταίων ετών,

η οποία συνεχίζεται (σ.σ. Ενώ γράφω το κείμενο, με πήρε τηλέφωνο μια φίλη, για να με ενημερώσει πως φεύγει. Ήταν πάρα πολύ χαρούμενη.)
Κάποιοι πιστεύουν πως -εκτός από το εμφανές σκουπιδαριό- υπάρχει μια κρυφή Ελλάδα από ταλαντούχους και λαμπερούς ανθρώπους αλλά όλοι αυτοί κρύβονται πάρα πολύ καλά, γιατί δεν τους έχει δει ποτέ κανείς.
Διάφοροι χαζοχαρούμενοι σου παίρνουν τα αυτιά για όλα αυτά τα «πρωτοποριακά» που συμβαίνουν στην Αθήνα σήμερα, αλλά δεν συμβαίνει τίποτα το πρωτοποριακό.
Η έξαρση των πρώτων χρόνων της χρεοκοπίας έχει δώσει την θέση της σε μια κανονικότητα, ή σε κάτι που μοιάζει με κανονικότητα, αφού δεν είναι παρά η αποδοχή της ήττας και η ψευδαίσθηση πως όλα είναι όπως πριν, μόνο και μόνο επειδή οι ίδιες μούρες λένε στις τηλεοράσεις τις ίδιες ανοησίες που έλεγαν πριν από 15 χρόνια, όταν όλα έμοιαζαν ανέμελα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει σε τίποτα. Σε τίποτα.
Όλα σου φωνάζουν να φύγεις από την Ελλάδα.
Και οι θλιβεροί και σιτεμένοι «σταρ» στις τηλεοπτικές οθόνες, αυτό σου φωνάζουν:
Φύγε.
Φύγε να σωθείς.
pitsirikos.net

Η κρύψου να γλυτώσεις.
Ου τι δανος.

Ζούμε στον παράδεισο και ο Τραμπ θα μας πάει στην κόλαση

Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, θα πρέπει να είμαστε τρομοκρατημένοι επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ ανέλαβε τα καθήκοντά του ως πρόεδρος των ΗΠΑ.
Γενικά, πρέπει να είμαστε τρομοκρατημένοι αλλά τώρα ακόμα περισσότερο.

Διαβάζοντας δεκάδες άρθρα για τις συμφορές που μας περιμένουν με την προεδρία Τραμπ, νομίζω ότι έχω παραισθήσεις. Νομίζω ότι σε άλλο κόσμο.
Έτσι που τα γράφουν οι αρθρογράφοι, λες και ζούμε τόσα χρόνια στον παράδεισο και ο Τραμπ θα μας τον διαλύσει και θα ζούμε στην κόλαση.
Διαβάζω για τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει στην Ελλάδα η ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Πλάκα μας κάνετε;
Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη εδώ και εφτά χρόνια, είναι υποθηκευμένη για πάντα, διαλύεται μέρα με τη μέρα, και οι Έλληνες την εγκαταλείπουν.
Άργησε ο Τραμπ. Η Ελλάδα διαλύθηκε και χωρίς αυτόν.
Και βέβαια, άπειρα άρθρα σε όλο τον κόσμο για τις καταστροφές που φέρνει ο Τραμπ.
Σαν να μην έφτανε αυτό, οι αρθρογράφοι υποστηρίζουν πως έρχονται κι άλλες καταστροφές στην Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που θα γίνουν εκλογές, αφού η προεδρία Τραμπ θα δώσει ώθηση στα ακροδεξιά κόμματα.
Δηλαδή, θα γίνει μόδα η ακροδεξιά στην Ευρώπη επειδή έγινε πρόεδρος ο Τραμπ στις ΗΠΑ.
Μπράβο παιδιά, πολύ ωραία ανάλυση.
Κανείς δεν λέει πως δεκάδες εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη έχουν φάει φρίκη από τις φιλελεύθερες πολιτικές, βλέπουν τις ζωές τους να διαλύονται και από την απελπισία τους ψηφίζουν ακροδεξιούς.
Θα ψήφιζαν και αριστερούς αλλά αφενός δεν υπάρχει Αριστερά και αφετέρου δεν έχουν όλοι την υπομονή να περιμένουν πέντε αιώνες τον Λαφαζάνη να συνεννοηθεί με τον Κουτσούμπα, για να κάνουμε λαϊκό μέτωπο για την ανατροπή.
Δεν γίνονται φασίστες οι πολίτες από το ένα βράδυ στο άλλο.
Δεν κοιμάσαι δημοκράτης και ξυπνάς φασίστας.
Κάποιοι λόγοι υπάρχουν που οι Αμερικανοί ψήφισαν τον Τραμπ, οι Βρετανοί ψήφισαν Brexit, και οι Ευρωπαίοι στρέφονται προς τα ακροδεξιά κόμματα.
Δεν τρελάθηκαν οι άνθρωποι.
Αλλά οι ελίτ δεν καταλαβαίνουν.
Νομίζουν πως όλοι οι άνθρωποι έχουν λυμένα όλα τα προβλήματά τους -όπως τα έχουν οι ίδιοι- και δουλεύουν από χόμπι για να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι τους.
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο διάσημος επιστήμονας Στίβεν Χόκινγκ -σε ένα άρθρο του στον Guardian- είδε στην ψήφο των Βρετανών υπέρ του Brexit και των Αμερικανών υπέρ του Τραμπ την απόρριψη των ελίτ και την αγωνία εκατομμυρίων ανθρώπων που ένιωσαν πως είχαν εγκαταλειφθεί από τους ηγέτες τους.
Ο Χόκινγκ -αφού παραδέχεται πως και ο ίδιος ανήκει στην παγκόσμια ελίτ- ζητάει από όσους ανήκουν στις οικονομικές ελίτ του πλανήτη να αποδεχτούν την αποτυχία τους, να γίνουν πιο ταπεινοί, να πάψουν να είναι άπληστοι, και να μάθουν να μοιράζονται τον πλούτο τους για να στηρίξουν τις κοινωνίες.
Είναι προφανές πως κανείς δεν δίνει σημασία στον Χόκινγκ ή σε οποιονδήποτε άλλον προσπαθεί να επισημάνει πως η ανθρωπότητα βαδίζει σε λάθος δρόμο και αυτό θα αποδειχτεί καταστροφικό.
Τη συνέχεια δεν είναι δύσκολο να την φανταστεί κάποιος.

pitsirikos.net