Μας εστιάζουν πάνω στους πολιτικούς. Ξεχνάμε όμως τα πραγματικά αφεντικά τής κοινωνίας.

Το 1% κάποιων Ελλήνων κατέχει το 57% του πλούτου της Ελλάδας, σύμφωνα με διεθνή έρευνα. Ξέρετε πόσοι είναι αυτοί που αποτελούν την άρχουσα οικονομική ελίτ; Δεν είναι 100-200 άτομα, όπως ίσως θα νόμιζε κάποιος, αλλά είναι 100.000 Έλληνες!!! οι οποίοι προφανώς δεν υπολογίζουν καθόλου τις έννοιες της πατρίδας και του έθνους, αλλά θεωρούν τον εαυτό τους (και πράγματι είναι) κοσμοπολίτες, μέρος της διεθνούς οικονομικής ελίτ που ηγείται της παγκοσμιοποίησης.
Μπορεί στην ουσία αυτή η ελίτ, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, να είναι μια διεθνοξιπασμένη ελίτ, όμως αυτό είναι ακόμα χειρότερο για τον ελληνικό λαό.
Το 10% τώρα κάποιων Ελλήνων, κατέχει το 90% του πλούτου της χώρας.
Ξέρετε πόσοι είναι αυτοί;
Είναι 1.000.000 Έλληνες. Όλοι αυτοί, μαζί με τις οικογένειές τους και τους παρατρεχάμενους, καθώς και τους βολεμένους από το σύστημα, ξεπερνούν εύκολα τα 1.500.000 - 2.000.000 Έλληνες.
Είναι αυτός ακριβώς ο σκληρός πυρήνας της κοινωνίας που ελέγχει το πολιτικό σύστημα και βγάζει κυβερνήσεις. Είναι αυτός ακριβώς ο πυρήνας που βαφτίζει τα συμφέροντά του “σταθερότητα” και απεχθάνεται τις απότομες και ανεξέλεγκτες αλλαγές.
Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα εκατομμύρια Έλληνες, είμαστε απλά “ηδονοβλεψίες” στα πλούτη τους και την εξουσία τους, εξακολουθώντας ακόμα να πιστεύουμε στη δημοκρατία τους και στη δικαιοσύνη αυτής της δημοκρατίας, περιμένοντας τη σωτηρία από εκεί.
Δεν είναι λοιπόν το σύνολο της κοινωνίας έξω από το σύστημα εξουσίας, όπως λένε πολλοί συγγραφείς, διακρίνοντας το πολιτικό σύστημα από την κοινωνία, αλλά ένα τμήμα της και μάλιστα το μεγαλύτερο. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε το πολιτικό σύστημα από το ένα μέρος και την κοινωνία από το άλλο.
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κοινωνική ολιγαρχία που ελέγχει το πολιτικό σύστημα, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Αυτή η άρχουσα κοινωνική μειοψηφία υπερασπίζεται με πάθος το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό σύστημα και βαφτίζει δημοκρατικό κάθε καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο που δίνει εξουσία στη δική της λαϊκή μειοψηφία. Μισεί και δεν θέλει να ακούσει κάν ούτε για νόμο απλής αναλογικής, ούτε για δημοψηφίσματα όπου εκεί αναγκαστικά επικρατεί η αντίθετη άποψη της λαϊκής πλειοψηφίας.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάποιοι επίορκοι ή ανίκανοι πολιτικοί φταίνε μόνο και μας υποδεικνύουν άλλα πρόσωπα πάλι ελεγχόμενα από τους ίδιους.
Προπαγανδίζουν ότι πρέπει να υπάρξει σταθερότητα, ο δε λαός να μείνει ενωμένος και να μην διχαστεί. Αυτή είναι μια προπαγάνδα αποπροσανατολισμού, ώστε να μείνει ήσυχη η πιο πάνω διεθνιστική ολιγαρχία για να αυξήσει απρόσκοπτα τα πλούτη της, σε περίοδο κρίσης, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η Credit Suisse που έκανε τη σχετική έρευνα, κατατάσσει στους 100.000 Έλληνες, τους πρώτους μεταξύ αυτών 565 που κερδίζουν 27 εκατομμύρια ευρώ το 24ωρο (!!!!)
και έχουν καθαρή περιουσία (δηλαδή μετά την αφαίρεση του παθητικού) πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ έκαστος (!!!!),
χωρίς οροφή προς τα πάνω!!!!! Φανταστείτε για τι πλούτο μιλάμε....
Δεν υπάρχει τρόπος αντίδρασης. Η φτώχεια δεν μπορεί να τα βάλει με τον πλούτο.
Εξ ου και η μεγάλη αδράνεια και παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Και δυστυχώς μέσα στην κρίση που, όπως καταφάνηκε, τεχνητά προκλήθηκε, γίνεται μεγάλη αναδιανομή του πλούτου από τα φτωχότερα στρώματα υπέρ της ολιγαρχίας και των δανειστών.
Πολλοί Έλληνες που το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό προσπαθούν να συστήσουν πολιτικά κινήματα, αλλά δεν έχουν χρήματα ούτε για τα εισιτήριά τους, πόσο μάλλον για τα δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο που απαιτεί ένα πολιτικό κίνημα.

ΥΓ. 147 πολυεθνικές επιχειρήσεις κατέχουν το 40% των παγκόσμιων εσόδων, ενώ συνολικά 1.318 πολυεθνικές επιχειρήσεις κατέχουν το 80% των παγκόσμιων εσόδων. Σε αυτές τις πολυεθνικές επιχειρήσεις είναι μέτοχοι μέλη από όλες τις εθνικές ελίτ του 1% διεθνώς και προφανώς και από την Ελλάδα.
Αυτή είναι η διεθνής ελίτ που ελέγχει και κατευθύνει την παγκοσμιοποίηση, τα πάλαι ποτέ εθνικά κράτη και τις εθνικές κυβερνήσεις και φυσικά τις ζωές όλων μας πάνω στον πλανήτη.
Τι απάντηση μπορούν να έχουν οι λαοί, τι απάντηση μπορούν να έχουν τα αδύνατα οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας σε αυτό το φαινόμενο;
Σίγουρα απάντηση θα βρεθεί ή τουλάχιστον θα επιχειρηθεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Πέτρος Χασάπης

πηγη Προεδρική Δημοκρατία

Λυκόσουρα : Η πανάρχαια πόλη....

...που καταρρίπτει τις Ινδοευρωπαικές θεωρίες.

Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Η προϊστορία είναι ιστορία, είπε πριν λίγα χρόνια ο Φερνάρντ Μπροντέλ, ο θεωρούμενος μεγαλύτερος σύγχρονος ιστορικός.
Κοινώς, πιστεύει πως δεν υπάρχει προϊστορία, ό,τι ανήκει σε αυτήν είναι ένα αχνό ιστορικό κομμάτι.
Και ο Μπροντέλ, στο σημαντικό βιβλίο του οι «Μνήμες της Μεσογείου», προάγει πολύ διακριτικά την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου (και της προϊστορίας του) στη Μεσόγειο.
Η Μεσόγειος, θεωρητικά δεν αποκλείεται να υπήρξε το ενδιάμεσο της ενιαίας γης (Πανγαία - Παγγαία) και τόπος διάνοιξής της προς Λαυρασία και Γκοντβάνα που η δεύτερη δημιούργησε την Αφρική, υποτιθέμενο τόπο καταγωγής του πρώτου ανθρώπου.
Και αν αυτός έχει ηλικία έως 3,5 εκατομ. χρόνια, όπως ισχυρίζονται κάποιοι ή μικρότερη, όπως και νάχει το πράγμα, το πλαίσιο της προϊστορίας του αρχίζει σε φάση υποχώρησης της πρόσφατης εποχής των παγετώνων (η οποία ως φαίνεται δεν τελείωσε ακόμα).
Ως εκ τούτου, ασχέτως χρονολογίας, η ανάπτυξη της πρωτανθρώπινης ζωής δεν προκύπτει να είχε καλύτερη και πιο πρόσφορη επιλογή από το να εκπτυχθεί στη «μέση γη», που ήταν τόπος αρχέγονων μικρολιμνών και αβαθών θαλασσών.
Αυτή μπορεί να οριστεί ως «ψυχή» της Τηθύος, οι ενδείξεις επι της οποίας συγκλίνουν ότι δονείτο στην ευαίσθητη, καλύτερη σε κλίμα πλην όμως γεωλογικά ασταθή ρηχή θαλάσσια περιοχή της διάνοιξης των μεγάλων τεκτονικών πλακών που επέφεραν τη Μεσόγειο θάλασσα.
Το όνομα Μεσόγειος - μέση γη δεν αποκλείεται να είναι μια μνήμη.
Μια πόλη της Μεσογείου, η Λυκόσουρα της Πελοποννήσου, η οποία απέχει 12 χιλιομ, νότια της Μεγαλόπολης, απετέλεσε κατά τον περιηγητή Παυσανία την πρώτη πόλη στον κόσμο, δημιούργημα των Πελασγών, ενός ιθαγενούς λαού της Μεσόγειου - Αιγαίου που ήταν κάτι σαν «Πελαργοί της θάλασσας» - έμποροι και πραματευτάδες.
Οι έρευνες επί αυτών συγκλείνουν πως είχαν μάλλον αποβιβαστεί σε μεγάλο αριθμό στα Κύθηρα, λόγω γεωλογικών ασταθειών κι ενός μεγάλου κατακλυσμού σε Μεσόγειο - Αιγαίο...
Τα Κύθηρα - Ελαφόνησος είχαν χαρακτηριστεί από τα παλιά σαν «η σέσουλα της Πελοποννήσου», ιδανικός τόπος αποβίβασης μεγάλου αριθμού ανθρώπων για πορεία στα ενδότερα. (βλ. μορφολογία, αφορισμοί Χίλωνα, Ηρόδοτος - συμβουλές Δημάρατου προς Ξέρξη, κ.λπ.).
Στο σημείο αυτό της υποτιθέμενης απόβασης βρέθηκε πρόσφατα η παλαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου, πιθανό επίκεντρο της Πελασγικής «επιδρομής» και αργότερα επίνειο της Πελασγο-Αρκαδικής υποδομής, στην καλούμενη σήμερα περιοχή «Παυλοπέτρι».
Αυτή η βυθισμένη πόλη «Παυλοπέτρι» έχει όμως ηλικία «μόλις» 5.000 ετών.
Και λέω, «μόλις», διότι πιο πάνω, στο Πελασγο-αρκαδικό που μετά έγινε Αρκαδο-λακωνικό βουνό, το Λύκαιο, βρίσκονται τα ερείπια της Λυκόσουρας, της οποίας η αρχή, όπως επισήμως αναφέρεται, χάνεται στο 8-10.0000 π.Χ..
Αν αληθεύει αυτό, προηγείται κατά μερικές χιλιάδες χρόνια από τον θεωρούμενο πρώτο ανθρώπινο οικισμό, της Τσατάλ Χουγιούκ (Μικρασία), και αρκετά περισσότερο της κτίσης των επίσης θεωρούμενων πρώτων πόλεων, Εριντού έως Ουρούκ και Ουρ, πατρίδα η τελευταία του Νώε και όλων μαζί κατακλυσμιαίων ανθρώπων της Μεσοποταμίας.
Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη νομίζω κάποιος να αποδεχθεί πως στέκει η υπόθεση ότι η Μεσόγειος, λόγω των στενών του Ευξείνου και του Γιβραλτάρ, με το λιώσιμο των παγετώνων και τις γεωλογικές μεταβολές πλημμύρισε πρώτη (αργότερα έγινε η είσοδος νερών απο τα στενά του Άντεν - Περσικός). Στην πρωτοκαθεδρία της πλημμυρίδας της Μεσογείου εκ του Ατλαντικού και των μεγάλων αλλαγών, όπου τα πάνω ήλθαν κάτω (βλ.αμμώδεις έρημοι, κλίση Αφρικής, βύθιση «Ατλαντίδος» κ.λπ.) συντελεί και η ύπαρξη της Νεκρής θάλασσας που αποτελεί αρχέγονο θαλάσσιο λείψανο (η ηλικία της θάλασσας μετριέται από την περιεκτικότητα των αλάτων).
Επίσης, η σχέση ευρημάτων Μεσόγειου - Δραβιδικού πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού στις περιοχών Μοχέντζο Ντάρο και Χαράπα, καθώς και η γλωσσολογική συγγένεια Ελλήνων με Χετταίους ή Ετέους (βλ. Ετεοκρήτες - Αληθείς Κρήτες), όπως και με Λύκιους και Ιρανούς που πέραν των προάριων Ινδών η δαιδαλώδης γραμμή συνάφειας φτάνει ως την Κίνα (με ίχνη και στην Ιαπωνία), συντελεί στην εκτίμηση ότι καταγωγή του ανθρώπου, έστω και αν υπήρξε στικτή (πιο πιθανό από Αφρικανο-κεντρική), δεν αποκλείεται να έχει ένα σημαντικό γενεσιουργό πυρήνα τη Μεσόγειο - Αιγαίο.
Και η διάχυση του Μεσόγειου πρωτοπολιτισμού δεν συνέβη μόνο προς ανατολικά αλλά και προς βόρεια και δυτικά, καθώς οψιδιανός της Μήλου ανιχνεύεται στις βαλτικές χώρες των οποίων οι κάτοικοι ανήγαγαν την καταγωγή τους από τη θάλασσα (βλ. έθιμο της καύσης των αρχηγών σε πλωτό μέσο με πορεία προς το πέλαγος).
Εάν κάποτε, μετά την αρχαϊκή σούπα και τις εποχές ζέστης και παγετώνων άναψε κατά κάποιο τρόπο κάπου ο ανθρωπομορφικός δαυλός, αυτός δεν αποκλείεται να είχε επίκεντρο της πυράς του το Αιγαίο.
Η πόλη Λυκόσουρα προκύπτει από πολλές πτυχές σαν η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει τους Αρκάδες (Πελασγούς), «προσελήνιους», δηλαδή ότι υπήρχαν πριν δημιουργηθεί η σελήνη (αυτόχθονες).
Εξ’ όλων αυτών των αναφορών και ευρημάτων, αναδύεται στον απλό άνθρωπο και μέτριο ερευνητή το εξής ερώτημα:
Είναι όντως η Λυκόσουρα πόλη 10-12.000 χρόνων;
Και αν πράγματι, ναι, γιατί σε σχέση με τα ευρήματα του Παυλοπέτρι οι αρχαιολόγοι μας δεν κάνουν σύγκλιση και τηρούν σιγή ιχθύος;
Τι συμβαίνει και τα ευρήματα δεν συντίθενται σε μιαν υπόθεση – σενάριο, όπως γίνεται στην επιστήμη, και «θάβονται» ή δεν αξιοποιούνται;
Υπάρχει φόβος μήπως δημιουργήσει αναστάτωση ότι ο Αδάμ, ο αδαμάντινος άνθρωπος, προήλθε από το χώρο του Αιγαίου;
Ας μας απαντήσει τουλάχιστον κάποιος αρχαιολόγος:
Είναι όντως η Λυκόσουρα πόλις άνω των 10.000 χρόνων;
paranormap.net

Ανατέλλει νομοτελειακά η αλήθεια. (kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr )
'Όχι φόβος, Φοίβος υπάρχει. (kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr )
Η Λάας είναι ηλιακό κέντρο. (kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr )
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Φόβος: Το πιο αποτελεσματικό εργαλείο χειραγώγησης

Ήταν κάποτε ένας γιατρός.

Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε.
Σταμάτησε και την ρώτησε:
«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»
Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα.
Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».

Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε.
Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο..!
Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό μας.
Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας (. . . για τους φίλους του ASTERIX !).
Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής και όχι μόνο χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας.
Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.
Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται.

Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία.
Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά συνειδητοί θα διακρίνουμε τη ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία.
Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλεια μας για το αύριο.
Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές.
Η ζωή είναι όμορφη επειδή είναι ανασφαλής.
Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας.
Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές.
Δεν είναι δεδομένη.
Η ζωή είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος.
Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να χαθεί.
Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή.
Δεν θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε.
Τα ιερατεία όλων των θρησκειών χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά τον μηχανισμό “Φόβος – Ελπίδα” για να ελέγχουν τους πιστούς τους.
Ο φόβος του θανάτου και αυτός της μετά θάνατον τιμωρίας ή μη λύτρωσης αντιπαραβάλλονται συστηματικά με την ελπίδα της μετά θάνατον ζωής, της σωτηρίας και της πλουσιοπάροχης ανταμοιβής (πάντοτε και μόνον μετά θάνατον…), υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι ο πιστός θα αποδεχτεί πλήρως τα δόγματα της θρησκείας, θα συμμορφωθεί στους κανόνες της, θα υιοθετήσει το καθορισμένο πρότυπο συμπεριφοράς που αυτή απαιτεί και θα υπακούσει στις εντολές του ιερατείου.

Και είναι τόσο αποτελεσματικός και ευέλικτος ο μηχανισμός αυτός, ώστε χρησιμοποιείται ευρέως από την διαφήμιση και το μάρκετινγκ, ακόμη και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι εγγράμματοι, προκειμένου να προωθηθούν προϊόντα και υπηρεσίες και να επηρεαστεί η συμπεριφορά των καταναλωτών.
Κίνδυνοι ανύπαρκτοι ή κίνδυνοι άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο υπαρκτοί (π.χ. ατύχημα, ασθένεια, γηρατειά, μόλυνση, κοινωνική απόρριψη λόγω εμφάνισης) προβάλλονται, συνήθως μεγενθυνόμενοι, ώστε να προκληθεί το συναίσθημα του φόβου στους υποψήφιους καταναλωτές.
Ταυτόχρονα παρέχεται σε αυτούς η ελπίδα πως η συστηματική αγορά και χρήση ενός προϊόντος (π.χ. φάρμακο, τρόφιμο, καλλυντικό, απολυμαντικό) ή μιάς υπηρεσίας (π.χ. ασφάλεια ζωής ή υγείας, συνδρομή σε γυμναστήριο ή σε πρόγραμμα διατροφής) μπορεί να μειώσει ή και να εξαλείψει τον αντίστοιχο κίνδυνο, εξασφαλίζοντας υγεία, μακροζωία, νιάτα, ομορφιά και δημοφιλία.

Η πιό αποτελεσματική όμως χρήση του μηχανισμού αυτού (ΦΟΒΟΣ εναλλάξ με ΕΛΠΙΔΑ) και ταυτόχρονα η λιγότερο έντιμη αλλά και η πλέον επικερδής, γίνεται στον χώρο της πολιτικής ή ακριβέστερα στον χώρο νομής της εξουσίας.
Προκειμένου πολιτικο-οικονομικά ιερατεία και κόμματα να κατακτήσουν ή να διατηρήσουν την εξουσία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την δημοκρατική τους νομιμοποίηση, απαραίτητη για να περιοριστούν και να ελεγχθούν οι αντιδράσεις στις επιδιώξεις και στις ενέργειές τους, το εκλογικό σώμα τίθεται ενώπιον διλημμάτων και επιλογών, που φορτίζονται εντέχνως με τα συναισθήματα του φόβου και της ελπίδας.
Έτσι η χειραγώγηση των εκλογέων καθίσταται ευκολότερη, αφού οι περισσότεροι υποπίπτουν στην παγίδα και προσεγγίζουν τα πολιτικά ζητήματα, όχι με την λογική, αλλά με το συναίσθημα, του φόβου, γεγονός που διευκολύνει τον σχηματισμό μιάς εκλογικής μάζας, αγόμενης και φερόμενης πιά από τον φόβο και την ελπίδα.

Όπως λέει ο Όσσο:
«Άκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου.
Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος»
Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού – και τι έχεις να χάσεις;
Προς τι ο φόβος;
Τίποτα δεν έχουμε. Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα, Χωρίς τίποτα θα φύγουμε.
Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε:
Timendi causa est nescire. που σημαίνει: η αιτία του φόβου είναι η άγνοια.
Ποια άγνοια;
Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα μοναδικό λόγο.
Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας.
Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση. Η άγνοια ότι το δράμα της ζωής μας είναι τέλειο.
Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός δάσκαλος:
«Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη…»
“Τροφή”:

Αφορμή για αυτό το άρθρο πήρα, μετά από μία συζήτηση για τις ελεεινές και τρισάθλιες ειδήσεις στην τηλεόραση, αλλά και όταν έκανα μία “βόλτα” σε “τοίχους” φίλων μου στο φ β. (Φυσικά, βέβαια, η “τεχνική” δεν αφορά μόνο τις ειδήσεις, αλλά και ειδικά τις θρησκείες, όπως και άλλες πτυχές της ζωής μας).
Γεμάτοι “τοίχοι”, λοιπόν, με τα της επικαιρότητας τα οποία δεν προάγουν καν την ενημέρωση, παρά μόνο τον φόβο και αχ, πως το σιχαίνομαι αυτό το δηλητήριο, τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσαμε να τον εξαλείψουμε από τις ζωές μας: γιατί να που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια: στην Ασθένεια!
Και σε εσωτερικές συγκρούσεις φυσικά!

Είναι τόσο απλό φίλοι μου, που πιστεύω ότι όλοι όσοι ασχολούνται με το τι κάνει το σύστημα σε εμάς και κατεβάζουν και καλά τα τεκταινόμενα, είναι ή γίνονται άθελά τους μέρος του συστήματος που χρησιμοποιεί τον φόβο για να μας καταστήσει μαριονέτες!!
Σκεφτείτε καλά τι θρέφεται με όσα διακινούνται μέσα στο διαδίκτυο, προσωπικά αρκετοί “τοίχοι”, είναι ίδιοι και απαράλλακτοι με τα δελτία ειδήσεων που οι ίδιοι οι αναρτώντες απεχθάνονται και κοροϊδεύουν..!

ΠΗΓΗ:
invitromagazine.gr

Δείτε παρακάτω ένα σχετικό βίντεο και θα καταλάβετε ...



thesecretrealtruth.blogspot.com

Καμιά προσευχή δεν πρόκειται να μας σώσει...

(Σκέψεις με αφορμή μια ανθρώπινη απώλεια)

Έκλαιγαν όλοι… ανεξαιρέτως…
Από τα παιδιά που δουλεύανε εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί μέχρι τους πελάτες. Δακρυσμένοι όλοι στο κοντινό γυράδικο και στο απέναντι αρτοποιείο.
Ο περιπτεράς σκυθρωπός στο περίπτερο της απέναντι γωνίας.
Στα μπαλκόνια των απέναντι πολυκατοικιών άνθρωποι απορημένοι… Οι οδηγοί των αυτοκινήτων κοιτούσαν με απορία.
Εμείς δεν ξέραμε το γιατί.
Απλά παγώσαμε μόλις φτάσαμε στην είσοδο της καφετερίας.
Πλησίασα κάποιον γνωστό μου και τον ρώτησα τι έγινε. Με δυσκολία να κρατήσει τα δάκρυα του, μου απάντησε…
«Πέθανε… ένας φίλος μας 21 χρονών που δούλευε εδώ, μόλις μάθαμε ότι πέθανε… χτύπησε και δεν πρόλαβε το ασθενοφόρο. Από αιμορραγία. Αν ήξερες πόσο καλό παιδί ήταν…» και έφυγε για να μη τον δω να κλαίει…
Όταν γύρισα σπίτι δεν είχα κέφι για τίποτα. Άνοιξα το laptop βαριεστημένα και άναψα ένα τσιγάρο ξεφυσώντας νευρικά… αυτό που είδα όμως ήταν αρκετό για να γίνει η στεναχώρια μου οργή…
Η συνέντευξη μέλους της Χρυσής Αυγής περί εμφυλίου με τους αναρχικούς και τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Φρίκη, παράνοια. Οι λέξεις δεν περιγράφουν την ανάποδη στροφή του μυαλού.
Πριν από λίγο έζησα την πίκρα του χαμού ενός παιδιού ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τόσων δεκάδων ανθρώπων… και τώρα διαβάζω για εμφύλιο.
Και δεν με νοιάζει καθόλου αν θα είναι από τη μια η χρυσή αυγή και από την άλλη αναρχικοί και λαθρομετανάστες. Όλοι είναι ψυχές φτιαγμένες από την ίδια αγάπη του Θεού…
Προφανώς όμως κάποιοι πιστεύουν ότι ο Θεός θα μας κρίνει από το μίσος μας για τους «άλλους» με βάση το υποκειμενικό «εγώ» μας. Θα μας κρίνει από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις.
Θα μας κρίνει από την υποκειμενική απόδοση του Δικαίου. Από την κομματική μας ταυτότητα.
Από το χρώμα μας ή τη ράτσα μας.
Και όμως αυτοί έχουν φτάσει σε σημείο να διεκδικούν και τον ρόλο της Εκκλησίας σε θέματα της πίστης. Έχουν γίνει κριτές υπεράνω του Θεού. Αν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος δικός τους αυτόματα γίνεται εχθρός. Φταίει δε φταίει… λες και ότι αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα.
Τα όρια της δικαιοσύνης φτωχά σαν τα όρια της νοημοσύνης τους. Και όχι μόνο τα δικά τους.
Αλλά όλων όσων επιθυμούν την ίδια διαίρεση σε όποια μεριά ή κομματική φατρία κι αν είναι ταγμένοι.
Αντί να διώξουμε τους απατεώνες τοκογλύφους και ανθέλληνες που μας κυβερνούν και να ζήσουμε όλοι με ελευθερία και δικαιοσύνη σε μια δημοκρατία άξια της ελπίδας μας και των ονείρων μας, ασχολούμαστε με ιστορίες πριν από 80 χρόνια που αμυδρά θυμούνται οι παππούδες μας.
Και σε αυτές μπλέκουνε από κομματικές φατρίες μέχρι λαθρομετανάστες λες και είναι ο εμφύλιος αυτός, η μόνη λύση για την πατρίδα μας και όχι για να «δικαιωθούν» κάποιοι.
Τρεις ολόκληρες γενιές και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει σε τι κουκλοθέατρο είμαστε μαριονέττες. Διαίρει και βασίλευε δώσε στους ηλίθιους και μην ανησυχείς για τίποτα.
Όχι φυσικά ότι μόνο αυτοί ευθύνονται για το μίσος και την διαίρεση. Όλοι φταίνε.
Αλλά πολύ περισσότερο φταίμε όσοι τους επιτρέπουμε ακόμα να μας διαιρούν.
Γιατί θεωρούμε τις λύσεις των άκρων συζητήσιμες, αλλά τις λύσεις της λογικής και πολύ περισσότερο του ίδιου του Θεού λαθεμένες, επειδή είμαστε ανίκανοι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και να κάνουμε την πατρίδα μας παράδεισο για όλους τους Έλληνες και όσους την σέβονται. Γιατί οι υπόλοιποι που δεν την σέβονται δεν αξίζει να ζούνε στον παράδεισο που μπορούμε να φτιάξουμε αλλά οπουδήποτε αλλού εκτός από εδώ.
Είναι άλλο το να κλείσεις τα σύνορα στην είσοδο παρανόμων ή να απελάσεις λαθρομετανάστες, και άλλο να μιλάς για εμφύλιο με τους αντίθετους επειδή δεν συμφωνείς μαζί τους.
Ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι τίποτα δεν αξίζει όσο μία ψυχή… και τα βάζουμε όλα από πάνω ως άθλιοι υποκριτές και ψευτοχριστιανοί που είμαστε.
Και δεν βάζουμε στη θέση του χαροκαμένου πατέρα , μητέρας, αδερφών, συγγενών και φίλων τους εαυτούς μας, για να μη ξεχνάμε τι είναι ο θάνατος… τι τσάκισμα φέρνει στη ψυχή…
Η πραγματικότητα που ζούμε είναι το αποτέλεσμα των νοητικών και ψυχικών μας προθέσεων. Αποτέλεσμα της αγάπης ή του μίσους που εκπέμπει η ψυχή μας.
Ίσως για αυτό να είναι πολύ δύσκολο να είσαι Ορθόδοξος. Όχι απλά να φέρεσαι αλλά και να σκέφτεσαι Ορθόδοξα. Γιατί η Ορθοδοξία είναι Αγάπη και Ειρήνη.
Και σήμερα το μίσος έχει ποτίσει μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε… και το μίσος φέρνει πάντα μίσος. Και ξεχνάμε σκοπίμως πως ο Θεός αποστρέφεται το μίσος αλλά έχει πάντα λύσεις όταν ζητάς τη βοήθεια Του και προσεύχεσαι με αγάπη για το καλό όλων…
Να είναι παλληκάρι μου η ψυχούλα σου αναπαυμένη για πάντα… και ο καλός Θεός να δώσει κουράγιο σε όσους σε αγαπάνε.
Κι αν ο Θεός παίρνει νέους όσους αγαπά περισσότερο … τότε θα έχεις παρρησία κοντά Του.
Και μην ξεχάσεις να Του πεις να μας λυπηθεί.
Γιατί εδώ που φτάσαμε, το κακό που θα έρθει ως απάντηση στις δεήσεις του μίσους μας θα είναι αντάξιο των ψυχών μας.
Και όσο συνεχίζουμε να είμαστε μισάνθρωποι…
Καμιά προσευχή μας δεν πρόκειται να μας σώσει…

ΙΩΑΝΝΗΣ
αἰέν ἀριστεύειν

Γιατί "σήκωσε πανιά" και η ΦΑΓΕ

Του Γιώργου Κράλογλου
Όταν ο κυρ-Θανάσης ο γαλατάς, της οδού Πατησίων, εμπιστεύονταν τα σχέδια των παιδιών του, Κυριάκου και Γιάννη Φιλίππου, να φτιάξουν βιομηχανικό συγκρότημα για γάλα και γιαούρτια ούτε που πέρναγε από το μυαλό του ότι κάποια στιγμή η έδρα του ομίλου της οικογένειας Φιλίππου θα μεταφερόταν (αναγκαστικά) στο Λουξεμβούργο.
Όταν ο Μποδοσάκης έστηνε βιομηχανίες υλικών αμύνης ακόμη και με πολιτική παράκληση και υπόδειξη να βοηθήσει την Ελλάδα στους πολέμους της. Ο Νιάρχος έχτιζε το μεγαλύτερο ναυπηγείο των Μεσογείων. Και οι Γάλλοι μετέφεραν την παραγωγή αλουμινίου τους, της Ευρώπης, στην Ελλάδα δεν είχε κανείς τους ιδέα για τον «σοσιαλισμό του χαβαλέ» που θα ακολουθούσε.
Όταν ο καθηγητής Στρατής Ανδρεάδης έχτιζε τον όμιλο της Εμπορικής, τα πράσινα λεωφορεία του Πειραιά, τα Λιπάσματα της Καρβάλης και σχεδίαζε Διυλιστήρια στην Πάχη Μεγάρων και τον σημερινό Προαστιακό σε συνδυασμό με Μετρό, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τον διέλυαν (κυριολεκτικά) οι κομματικές εκτιμήσεις για το πολιτικό κόστος και κάποια συγκεκριμένα πολιτικά παρασκήνια.
Όταν ο πατέρας των Αγγελόπουλων έφερνε στην Αθήνα, από τον Βλαχόραπτη Αρκαδίας, τα τέσσερα παιδιά του τον Δημητρό, τον Παναγιώτη, τον Άγγελο και τον Γιάννη, για να φτιάξει μαγαζί με πρόκες στην οδό Αθηνάς, με τους δυο πρώτους και να κάνει καθηγητή τον τρίτο και δικηγόρο τον τέταρτο επίσης δεν μπορούσε να φανταστεί το μίσος που θα προκαλούσε η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ και ότι θα οδηγούσε στην δολοφονία του Δημητρού επειδή έτσι έκρινε η 17 Νοέμβρη που ήταν τότε μέρος της κοινωνίας μας...
Όταν ο Γεώργιος Δράκος της ΙΖΟΛΑ (που ξεκίνησε από γκαζιεράδικο της Πειραιώς) απαντούσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή που τον «μάλωνε» γιατί δεν του άρεσαν οι Έλληνες βιομήχανοι «Κύριε πρόεδρε δεν είμαστε πολλοί, είμαστε περίπου 200. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας. Αλλά για όνομα του Θεού κρατήστε την βιομηχανία του τόπου γιατί δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες» επίσης δεν φανταζόταν ότι θα έφτανε η ώρα να κρατήσουμε μόνο τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και να πετάξουμε στην θάλασσα την ελληνική βιομηχανία...
Όταν η Shell το 1930 έστηνε τις πρώτες τρόμπες βενζίνας για τα αυτοκίνητα στην Αθήνα και την ακολουθούσαν η BP, η ΜOBIL, η TOTAL, η ΕSSO και οι υπόλοιπες πολυεθνικές θα γέλαγαν μόνο με την ιδέα ότι κάποτε θα έφευγαν κυνηγημένες από την Ελλάδα για το χατίρι των λαθρεμπόρων και των κομματικών συμφερόντων ακόμη και των (λεγομένων) φιλελεύθερων κυβερνήσεων.
Έτσι ένοιωσαν, όπως εκ των υστέρων ομολόγησαν, και η Pirelli, και η Nissan και η Good Year, και η Petrogaz και μια σειρά ενεργειακές και χημικές πολυεθνικές μετά τον κάθε μορφής διωγμό τους...
Οι μόνοι που δεν ένοιωσαν και δεν νοιώθουν έκπληξη αλλά αντίθετα σχολιάζουν δυσμενώς όσους «ανοίγουν πανιά» και χάνονται από την Ελλάδα είναι οι Έλληνες πολιτικοί όλων των παρατάξεων.
Και μαζί με αυτούς όλοι οι επαγγελματίες «αριστεροί επαναστάτες» που, πρέπει να δείχνουν, ότι παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε λέγεται ιδιωτικός τομέας και ιδιωτική πρωτοβουλία.
Είναι οι ίδιοι «λόγιοι αριστεροί» που κατεβάζουν από το ράφι τις κονσέρβες –συνθήματα «...για την ελληνική ολιγαρχία που φτιάχτηκε με τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ και έβγαλε τα λεφτά της στην Ελβετία πίνοντας το αίμα του ελληνικού λαού...».
Είναι αυτοί που προσκυνούν και λιποθυμάνε από ενθουσιασμό όταν ιδρύονται τα κρατικά τεμπελχανεία με την μορφή Οργανισμών και ΔΕΚΟ όπου εκεί μπορούν να δουλέψουν χωρίς αφεντικό και να κλέβουν ανενόχλητοι. Γιατί οι έξω κλέφτες του δημόσιου χρήματος έχουν μόνιμη «ομερτά» με τους εντός του δημοσίου κλέφτες...
Έχετε σκεφτεί τι «δεκεμβριανά» θα ζούσαμε αν, ας πούμε, ο πρωθυπουργός έπαιρνε τον κ. Φιλίππου, τον κ. Μυτηλιναίο, τον κ. Στασινόπουλο, τον κ. Κανελλόπουλο, τον κ. Παπαλεξόπουλο και άλλους βιομήχανους και (όπως έκανε η κ. Μέρκελ) τους πήγαινε στην Γερμανία και στην Γαλλία για δουλειές;
Θα έπεφτε η Ακρόπολη και θα καιγότανε η Βουλή.
Ευτυχώς που ουδέποτε Έλληνας πρωθυπουργός σκέφτηκε... να κάνει τέτοιο «ατόπημα».
Ευτυχώς που όλοι τους παραμένουν πιστοί στη γραμμή «Εμείς είμαστε με το κράτος και με τους κρατικούς υπαλλήλους».
Τώρα αν αυτά τα κάνει η Μέρκελ στους δικούς της επιχειρηματίες είναι γιατί θέλουν να ξεπουλήσουν την Ελλάδα... Αν τα κάνει ο κ. Ερντογάν με τους Τούρκους επιχειρηματίες είναι γιατί οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι... Αν τα κάνουν οι Αμερικανοί είναι γιατί έτσι συνηθίζουν οι φονιάδες των λαών...
Εμείς όμως στο ύψος μας.
Να κλείσουμε και αυτά τα εργοστάσια που μας έμειναν. Και τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι; Είναι δουλειά της ελληνικής σοβιετίας να τους απασχολήσει. Ποιος επιχειρηματίας λοιπόν μπορεί να αντέξει, πριν από όλα, αυτό το κλίμα.
Ποιος μπορεί να αντέξει αυτήν την κατακραυγή σε ό,τι λέγεται ιδιωτική επιχείρηση.
Ας αλλάξει λοιπόν, πριν απ όλα, το κλίμα.
Και αν αλλάξει (πράγμα απίθανο) τότε ας ψάξουμε για αντικίνητρα, φορολογικές αδικίες, υψηλό κόστος παραγωγής και υποβαθμισμένη ανταγωνιστικότητα.
Πρώτα απ΄ όλα όμως ας ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε ιδιώτες επενδυτές στην χώρα.

george.kraloglou@capital.gr

www.capital.gr

Ποίημα για την “Ντροπή της Ευρώπης”

O γερμανός νομπελίστας Γκύντερ Γκρας

Μόλις δύο μήνες μετά το ποίημά του, με το οποίο ασκούσε κριτική στην πολιτική του Ισραήλ και το οποίο είχε προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις, ο γερμανός νομπελίστας παρεμβαίνει ξανά στην τρέχουσα πολιτική συζήτηση με ένα ποίημα.

Αυτή τη φορά το θέμα του είναι η Ελλάδα.
«Ελλάδα, χώρα δίχως δικαιώματα»
Στο φύλλο του Σαββάτου της εφημερίδας Süddeutsche Zeitung ο Γκύντερ Γκρας υπερασπίζεται τους Έλληνες και την Ελλάδα, και στηλιτεύει την ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της χώρας.
Ο Γκρας διαμαρτύρεται επειδή η Ελλάδα “ως χρεοφειλέτης δακτυλοδείχνεται γυμνή”, μια “χώρα καταδικασμένη στη φτώχεια”, “στο χάος κοντά, επειδή στις αγορές δεν ανταποκρίνεται”.
Η Ελλάδα “είναι χώρα χωρίς δικαιώματα, που η δικαιούχα εξουσία της σφίγγει το λουρί όλο και περισσότερο.” Το ποίημα αποτελείται από

Αντίο πατρίδα...

Να την ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Την Ελληνίδα που φορά το μαύρο μαντήλι για να πενθεί τις χαρές που δεν έζησε και αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτί.
Να κουβαλά το ταψί με το ξεροψημένο από φούρνο ψωμί στο κεφάλι ισορροπώντας τα τσακισμένα πόδια της στο καλντερίμι κρατώντας το μέτωπο ψηλά σαν Καρυάτιδα που ακόμα και γερασμένη είναι εκεί για να κρατά τη μετόπη της αξιοπρέπειας.

Να τον ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα....Να χώνει το τσαπί τόσο βαθιά στην γη σκοτώνοντας το χώμα για να σπείρει με τα χέρια του ζωή. Να τον δω να σταματά και να ξαποσταίνει κοιτώντας τον ήλιο που κονταροχτυπιόταν από τα γεννοφάσκια του για το ποιος θα αντέξει πιο πολύ μέχρι να πέσει το σκοτάδι.

Να τα ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Τα παιδιά να παίζουν μπάλα στις αλάνες με τα λιτά παντελονάκια τους και ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι. Να ματώνουν τα γόνατά τους και να σηκώνονται χωρίς δάκρυα σαν γεννημένοι πολεμιστές έτοιμα για τις μάχες που θα έρχονταν.

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε»

Γράφει η Σόφη

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι –το σωστό– εις όλην την ζωή του.»

Κ. Καβάφης

ΝΑΙ-ΟΧΙ… 2 λέξεις… 3 γράμματα… όλη μας η ζωή…μέχρι να μάθουμε πότε να λέμε ναι και πότε όχι…μάθημα ζωής, σωστά;
Συχνότερα λέμε το ναι… ίσως από συστολή, από φόβο, από ανασφάλεια, από ευγένεια, ενίοτε από αγάπη… και μας παίρνει ίσως και χρόνια μέχρι να μάθουμε να λέμε το όχι και πότε… μέχρι που φουσκώνει αυτό το όχι μέσα μας… κι ανεβαίνει.. κι ανεβαίνει… και μας πνίγει … και γίνεται κραυγή……. ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Και τώρα, βρισκόμαστε σε μια στιγμή που πρέπει να πούμε και τα δυο…
ΟΧΙ στην δικτατορία ΤΟΥΣ.. 

ΝΑΙ στην δημοκρατία ΜΑΣ… 

ΓΙΑΤΙ εδώ είναι η πατρίδα της
ΟΧΙ στην τρομοκρατία της χρεοκοπίας… 

ΝΑΙ στην έξοδο από την κρίση που εσείς δημιουργήσατε…

ΓΙΑΤΙ ξέρουμε ότι υπάρχουν λύσεις.. και ξέρουμε ποιες είναι αυτές
ΟΧΙ στην πληρωμή των δικών τους χρεών… 

ΝΑΙ στην πραγματική οικονομία της χώρας… 

ΓΙΑΤΙ δεν τα φάγαμε μαζί κύριοι
ΟΧΙ στην κουτοπονηριά σας… 

ΝΑΙ στο μέλλον μας… 

ΓΙΑΤΙ δεν είμαστε ηλίθιοι
ΟΧΙ στην καταστολή σας.. 

ΝΑΙ στο αποπομπή σας.. 

ΓΙΑΤΙ θα είναι και το λιγότερο που σας αξίζει…
ΟΧΙ στην προδοσία σας.. 

ΝΑΙ στην τιμωρία σας… 

ΓΙΑΤΙ ήρθε η ώρα να πληρώσετε κι εσείς..
ΟΧΙ στα βδελυρά σχέδιά σας… 

ΝΑΙ στη ΖΩΗ μας, την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας…

ΓΙΑΤΙ ήρθε η ώρα να τα διεκδικήσουμε και τα δύο…
ΑΛΛΑ… πάνω απ’ όλα για να πούμε όλα αυτά τα ναι και όχι, πρέπει πρώτα να πούμε τα μεγάλα ναι και όχι στους εαυτούς μας:
ΟΧΙ στον ωχαδερφισμό μας.. δεν θα μας σώσουν οι άλλοι.. είμαστε κι εμείς μέρος των άλλων… ΝΑΙ στη συμμετοχή.. 

ΓΙΑΤΙ μόνο ενωμένοι μπορούμε…οπότε…
ΟΧΙ στον κομματικό διχασμό… δεν θα μας σώσουν τα κόμματα που αποτελούν την σιωπηρή συναίνεση στο έγκλημα που συγκλονίζει τη χώρα.. μόνοι μας πρέπει να σωθούμε…

ΝΑΙ στον κοινό στόχο…
ΟΧΙ στο φόβο… ο φόβος πάντα ήταν κακός σύμβουλος… 

ΝΑΙ με θάρρος και πορεία μόνο μπροστά 

ΓΙΑΤΙ δεν υπάρχει άλλη λύση..
ΓΙΑΤΙ το μέλλον μας, η χώρα μας, η αξιοπρέπειά μας, η επιβίωσή μας, εξαρτάται μόνο από εμάς….
Κι εμείς ΜΠΟΡΟΥΜΕ να πούμε και τα μεγάλα ΝΑΙ και κυρίως τα μεγάλα ΟΧΙ
ΟΧΙ στο μεσαίωνά τους… ΝΑΙ στην αναγέννησή μας….

...γιατί μετά το σκοτάδι ΠΑΝΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΦΩΣ!!!

Άιντε βρε παιδιά…

αἰέν ἀριστεύειν

Μας έβαλε τα γυαλιά η Σουηδέζα (άρθρο που πρέπει να μελετήσετε)

Ευρώ: το κουστούμι που δεν μας κάνει.

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).
Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.
Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος;

Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες;

Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι;

Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν.

Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40».

Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης!

Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε!

Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ.

Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα.

Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια.

Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία.

Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου.

Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική.

Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης.

Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Κάισα Έκις Έκμαν

(από Siglitiki)

http://elekklesia.blogspot.com/2011/09/blog-post_21.html

Κυβερνητική προπαγάνδα γύρω από το δημοψήφισμα.

"Δημοψήφισμα είναι μια διαδικασία άμεσης ψηφοφορίας ολόκληρου του εκλογικού σώματος, προκειμένου να επικυρωθεί ή να απορριφθεί μια πρόταση που έχει ιδιαίτερη σημασία για ένα κράτος.
Δημοψηφίσματα διοργανώνονται συνήθως για σημαντικά ζητήματα, όπως για την υιοθέτηση νέου Συντάγματος, την επικύρωση νέας Συνθήκης, κ.λπ.
Σε πολλές χώρες τα δημοψηφίσματα αποτελούν συνήθη πρακτική, διοργανώνονται εύκολα, με πρόταση βουλευτών ή συλλογή υπογραφών, σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο."
(wikipedia)
Αναρωτηθήκατε ποτέ, για ποιο λόγο, στη χώρα στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία, έχει να γίνει δημοψήφισμα από το 1946; Γιατί δεν προβλέπεται από το σύνταγμα μας κανένας άλλος τρόπος πρόκλησης δημοψηφίσματος εκτός από αίτημα δημοψηφίσματος που πρέπει να υποβάλλουν 151 βουλευτές, το οποίο θα πρέπει να υπερψηφίσουν τα δύο τρίτα (2/3) της βουλής;

Γιατί δεν προβλέπεται διενέργεια δημοψηφίσματος με συλλογή υπογραφών;

Γιατί δημοψήφισμα στην Ελλάδα, μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ όταν και εφόσον το επιθυμήσει η κυβέρνηση; (αφού πρέπει να εγκρίνουν τα 2/3 της βουλής).

Γιατί κανένας άλλος τρόπος δεν προβλέπεται από το σύνταγμα;
Ερευνώντας τους πιθανούς λόγους για τους οποίους οι κυβερνώντες δεν διενεργούν ποτέ δημοψήφισμα, και δε μας ρωτάνε ποτέ πριν πάρουν μια τεράστιας σημασίας για την μοίρα μας απόφαση, καταλήγουμε σε δυο πιθανές απαντήσεις , ότι αυτό γίνεται είτε επειδή μας θεωρούν ανίκανους, είτε επειδή μας θεωρούν ιδιοκτησία τους. Και στις δυο περιπτώσεις, κατώτερους από τους ίδιους.
Οταν άκουσα ότι ο τρισμέγιστος δημοκράτης πρωθυπουργός μας θα διενεργήσει δημοψήφισμα, παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να χαρώ (αφού πιστεύω στην τεράστια δύναμη του δημοψηφίσματος), προβληματίστηκα. Με ιδιαίτερη καχυποψία ομολογώ προσπάθησα να σκεφτώ έναν λόγο για τον οποίο, μια κυβέρνηση που έχει αποθρασυνθεί τόσο πολύ ώστε να ξεπουλάει απροκάλυπτα τη γη, τις ζωές και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού να διενεργήσει δημοψήφισμα, ειδικά τώρα, που η "αγανάκτιση" του κόσμου εκτονώθηκε τόσο έντεχνα στις πλατείες και κανείς δεν φωνάζει πια για όσα γίνονται. Εναν λόγο για τον οποίο μια κυβέρνηση που μας έσυρε στο ΔΝΤ χωρίς δημοψήφισμα, υπέγραψε το μνημόνιο χωρίς δημοψήφισμα, υπέγραψε το μεσοπρόθεσμο χωρίς δημοψήφισμα, άλλαξε τον μεταναστευτικό νόμο χωρίς δημοψήφισμα και έλαβε γενικά αποφάσεις τεράστιας σημασίας για τη χώρα μας χωρίς δημοψήφισμα, τώρα θέλει να κάνει δημοψήφισμα;
Προσπάθησα να απαντήσω στην παραπάνω ερώτηση καλοπροαίρετα, αλλά δεν τα κατάφερα.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ο τρισμέγιστος δημοκράτης πρωθυπουργός μας θέλει να κάψει το τελευταίο μας χαρτί. Το δημοψήφισμα.
Η πρόσφατη εμπειρία των αγανακτισμένων, απέδειξε ότι ο Ελληνικός λαός, παρ' όλο που αυτό δεν είναι αποκλειστικό του προνόμιο, δεν έχει την απαιτούμενη γενική και πολιτική παιδεία για να ασκήσει "άμεση" δημοκρατία, όχι τουλάχιστον όπως την εννοούν οι αγανακτισμένοι. Αυτό φάνηκε στις συνελεύσεις που έμοιαζαν περισσότερο με υπαίθρια εκπομπή της Αννίτας Πάνια και λιγότερο με χώρο άσκησης δημοκρατίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι η προσπάθεια δεν έπρεπε να γίνει, αλλά απέτυχε. Και πρέπει να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας και να προχωρήσουμε παρακάτω.
Σε έναν ναυαγό που δεν έχει πιει νερό για μέρες, δεν του δίνουμε να πιει από το μπουκάλι. Διψάει, αλλά θα πεθάνει. Πρώτα του βρέχουμε τα χείλια, μετά του δίνουμε να πιει με το καπάκι και μετά του δίνουμε το μπουκάλι. Μια παρόμοια διαδικασία θα πρέπει να ακολουθήσουμε και για τον Ελληνικό λαό, που διψάει για δημοκρατία, αλλά διψάει πάρα πολύ. Για την ακρίβεια πεθαίνει της δίψας.
Στον Ελληνικό λαό, δεν μπορείς να δώσεις "άμεση δημοκρατία" πριν αποκτήσει την απαιτούμενη πολιτική παιδεία. Μπορείς όμως να επιφέρεις μικρές αλλαγές (τεράστιας όμως σημασίας) με τις οποίες το πολιτικό περιβάλλον να γίνει λίγο περισσότερο δημοκρατικό.

Να κάνεις ένα βήμα. Προς την σωστή κατεύθυνση. Που απέχει πολύ από την κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Αυτό το μικρό βήμα τεράστιας σημασίας, είναι το δημοψήφισμα.
Το δημοψήφισμα είναι κάτι χειροπιαστό, μια αλλαγή που δεν προϋποθέτει καταστροφή της σημερινής κοινωνίας και κράτους, αλλά μπορεί να εφαρμοστεί εύκολα, με την υπάρχουσα υποδομή, με διαδικασία όμοια με των εκλογών - ενισχυμένη ίσως με περισσότερους κληρωτούς στις εφορευτικές επιτροπές. Μελλοντικά και όταν οι πολίτες θα αποκτήσουν πολιτική παιδεία τέτοια ώστε να μην κρύβουν την ψήφο τους, το δημοψήφισμα θα μπορούσε να διενεργείται και ηλεκτρονικά, μέσω διαδικτύου και μηχανημάτων τύπου ΑΤΜ στα ΚΕΠ υπο την προϋπόθεση ότι τα αποτελεσματα θα δημοσιεύονται ανοικτά και δημόσια.
Η ιδέα αυτή, το να αποφασίσουμε δηλαδή εμείς (ο λαουτζίκος) για την τύχη μας, είναι η πιο επικίνδυνη για το σύστημα. Το να ζητάμε "περισσότερη" δημοκρατία ή "άμεση" δημοκρατία γενικά και αόριστα, ούτε απειλεί το σύστημα, αλλά ούτε και μπορεί να μας βοηθήσει, γιατί ο λαός για να κατέβει στο δρόμο θέλει χειροπιαστά πράγματα και όχι γενικότητες.
Το σημερινό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, έχει φτιάξει τα πράγματα έτσι, ώστε να λαμβάνει αυτό τις αποφάσεις, (τώρα τελευταία μόνο εις βάρος μας), χωρίς ποτέ να μας ρωτήσει, παρουσιάζοντας μπροστά μας έναν πολιτικό μαριονέτα από την γκάμα των μαριονετών που ελέγχει στη βουλή και εκτείνεται σε όλα τα σχέδια και τα χρώματα, από βαθύ μαύρο, μπλέ, πράσινο, κόκκινο, ροζέ, δημιουργώντας μας την ψευδαίσθηση ότι έχουμε δημοκρατία και ότι εμείς αποφασίζουμε μέσω των αντιπροσώπων μας. Το σύστημα λοιπόν, δεν πρόκειται να ρισκάρει τόσο κόπο και χρήμα και να αφήσει τον λαουτζίκο να αποφασίσει μόνος του για τη μοίρα του.
Δυστυχώς όμως γι αυτούς, στο σύνταγμα, υπάρχει ήδη μία ομάδα από αυτές που βρίσκονται καθημερινά εκεί, οι 300 Ελληνες, που δεν ζητάνε "πραγματική", ή "περισσότερη" δημοκρατία γενικά και αόριστα, αλλά δημοψήφισμα για πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα που αν ετίθεντο προς ψήφιση, θα άλλαζε σίγουρα η πορεία της χώρας μας.

Και αυτό είναι κακό. Δεν πρέπει να επιτραπεί. Ετσι ο πρωθυπουργός μας, για να διατηρήσει την υφιστάμενη πολιτική κατάσταση, ανέλαβε να κάψει και το τελευταίο μας χαρτί, πως αλλιώς, αλλάζοντας του το νόημα και την ουσία.
Διότι το δημοψήφισμα, για να έχει δύναμη, προϋποθέτει τρία πράγματα:
- Σωστή διατύπωση ουσιαστικών ερωτημάτων,
- Ισο χρόνο παρουσίασης των πιθανών απαντήσεων στην τηλεόραση (Ισηγορία) προκειμένου να αποφασίσουμε,
- Διαφανής διαδικασία.
Αν μία εκ των προϋποθέσεων εκλείψει, το δημοψήφισμα μετατρέπεται από ισχυρό εργαλείο του λαού, σε εργαλείο του συστήματος.
Αν τα ερωτήματα που θα τεθούν είναι άσχετα, ή ασαφώς διατυπωμένα, το δημοψήφισμα δεν έχει νόημα και χρησιμεύει μόνο για να νομιμοποιήσει το ολιγαρχικό σημερινό πολίτευμα ως "δημοκρατία". Αν τεθούν τα σωστά ερωτήματα και η τηλεόραση εμφανίζει διαρκώς την μία απόφαση σωστή και την άλλη καταστροφική, επιστρατεύοντας τον στρατό των καθηγητών, εμπειρογνωμόνων, ειδικών και όλων των υπολοίπων παπαγάλων του, το δημοψήφισμα θα στραφεί εναντίον του λαού. 

Αν η διαδικασία δεν είναι διαφανης και "ψηφίσουν και τα δέντρα" ή ψηφίσουν μερικά πούλμαν αλλοεθνών, το δημοψήφισμα θα στραφεί εναντίον του λαού.
Το δημοψήφισμα, είναι ένα εργαλείο. Και όπως το χειρουργικό νυστέρι, που μπορεί να βοηθήσει σε μια εγχείρηση και να σώσει μια ζωή, αλλά μπορείς με αυτό να βγάλεις το μάτι σου, έτσι και το δημοψήφισμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν νυστέρι για να βγάλει τη σαπίλα από την κοινωνία μας, αλλά μπορεί με αυτό να βγάλουμε και το μάτι μας.
Ο τρισμέγιστος πρωθυπουργός μας θέλει να μας πιάσει το χέρι και με το δημοψήφισμα να μας βγάλει το μάτι.
Παρ' όλα αυτά όμως, πρέπει να δούμε καθαρά, ότι έχουμε ένα νυστέρι. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός μας θα προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει με λάθος τρόπο, δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε απο το δημοψήφισμα και να πετάξουμε το νυστέρι, γιατί θα το χρειαστούμε.

Το δημοψήφισμα, σαν εργαλείο δημοκρατίας, έχει τα παρακάτω πλεονεκτήματα:

• Εϊναι ο μοναδικός τρόπος άσκησης δημοκρατίας.
• Μια πολιτεία στην οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται με δημοψηφίσματα, δημιουργεί ενεργούς πολίτες..
• Με τα δημοψηφίσματα, ο ρόλος της κυβέρνησης γίνεται καθαρά εκτελεστικός, αφού τις σοβαρές αποφάσεις δεν τις παίρνει η κυβέρνηση, αλλά ο λαός. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, δεν ψήφιζαν αντιπρόσωπους που αποφάσιζαν για τα κοινά, αλλά διόριζαν εκτελεστές των αποφάσεων τους, σε πολλές χρονικές περιόδους κληρωτούς. Αποφάσιζαν στην αγορά με δημοψηφίσματα (δια βοής μεν, αλλά δημοψηφίσματα σύμφωνα με τον ορισμό) και οι πολιτικοί εκτελούσαν τις αποφάσεις. Σήμερα έχουμε την τεχνολογία και τη δυνατότητα να ασκήσουμε δημοκρατία στη χώρα μας. Αν αποκτήσουμε την πολιτική παιδεία και φτάσουμε στο σημείο να επικυρώνονται οι νόμοι της βουλής με δημοψηφίσματα, ο ρόλος της Βουλής, θα γίνει προπαρασκευστικός, αφού ο τελικός νομοθέτης θα είναι ο λαός. Ολα αυτά θα βοηθήσουν και στην απεξάρτηση της δικαστικής εξουσίας από την κυβέρνηση. Και θα γίνει και ένα βήμα για να καταπολεμηθεί το τέρας της κομματοκρατίας.
• Θα τελειώσουν οι "~ισμοί" που μας χωρίζουν. Σοσιαλισμός, κουμουνισμός, φιλελευθερισμός, αναρχισμός, εθνικισμός. Η δημοκρατία, δε χρειάζεται ~ισμούς. Οι ~ισμοί είναι αυτοί που δίχασαν τον αριστερό χώρο στην Ελλάδα ο οποίος σήμερα είναι διασπασμένος σε χίλια κομμάτια. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η προσχώρηση σας σε κάθε ένα από τα κομμάτια αυτά, απαιτεί να δεχθείτε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον ~ισμό. Και αν δε σας κάνει, να πάτε σε άλλο μαγαζί. Ετσι λοιπόν, ο ~ισμός του κου κου έ, δεν ταιριάζει με τον ~ισμό του Σύριζα, ούτε με του μου λου κουκουε, ενώ ο ~ισμός των αναρχικών για κάποιο λόγο είναι κάθετα αντίθετος και εχθρικός προς τον ~ισμό των κουμουνιστών. Η δημοκρατία βάζει στην άκρη όλους αυτούς τους ~ισμούς. Ο Δημοκράτης ακούει όλους και αποφασίζει κατα περίπτωση. Μπορεί στην εξωτερική του πολιτική να αποφασίσει να είναι εθνικιστής, στην υγεία κουμουνιστής, στην παιδεία δεξιός, στην οικονομία σοσιαλιστής (πραγματικός όχι σαν αυτούς που έχουμε) και σε οτιδήποτε άλλο, ότι αποφασίσει ότι πρέπει να κάνει.
• Θα ενωθεί η κοινωνία και θα μειωθεί η κλαδική έχθρα (ο ιδιωτικός με τον δημόσιο, ο αγρότης με τον μεταφορέα, ο ταξιτζής με τον φαρμακοποιό). Αν δούμε ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα μας έχει φέρει στην άκρη του γκρεμού, και αλλάξουμε, και δεχθούμε ότι θα συμμορφωθούμε και θα τηρήσουμε τις αποφάσεις του Ελληνικού λαού, τότε κάθε κάστα θα συμμορφωθεί υποχρεωτικά με τις αποφάσεις του λαού και για να προασπίσει τα κλαδικά της συμφέροντα θα αναγκαστεί να προσεγγίσει την υπόλοιπη κοινωνία για να την πείσει ότι τα αιτήματα του είναι δίκαια. Ο κλαδικός αγώνας, θα πάψει να είναι αγώνας της κάστας ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία και θα γίνει αγώνας να πειστεί η κοινωνία για τη χρησιμότητα και την αξία της κάστας, πράγμα που σημαίνει συναγωνισμό και όχι ανταγωνισμό. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα (τους οποίους τελευταία όλοι μισούνε) θα αναγκαστούν να δεχθούν τις αποφάσεις του λαού, καθώς αυτή τη φορά δε θα διαμαρτύρονται κατά ενός ηγεμόνα αλλά κατά του ίδιου τους του λαού. Σκεφτείτε λοιπόν να θέταμε προς δημοψήφισμα την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ποιος θα διαμαρτύρονταν αν την απόφαση για την άρση ή μη την ελάμβανε ο Ελληνικός λαός; Σκεφτείτε να προταθεί και να τεθεί προς δημοψήφισμα ένα σύστημα αξιολόγησης δημοσίων υπαλλήλων που να προωθεί τους άξιους και να διώχνει τους σκάρτους.

Ο τρισμέγιστος πρωθυπουργός μας λοιπόν, για να μας μπερδέψει, θα κάνει (ή λέει ότι θα κάνει) το δημοψήφισμα που θέλει αυτός. Ακίνδυνο στην ουσία (δε θα μας ρωτήσει π.χ. αν θέλουμε να καταργηθεί η βουλευτική ασυλία αύριο το πρωϊ) με παραπλανητικές ερωτήσεις τύπου "Θέλετε να μείνουμε εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης, ή μήπως προτιμάτε να βγούμε", υπονοώντας και προδικάζοντας ότι αν δεν ακολουθήσουμε το δρόμο που δείχνει αυτός, τάχαμου θα καταστραφούμε, θα βγούμε εκτός ΕΕ, θα γίνουμε Κούβα, Αλβανία, Ουγκάντα κ.λ.π. πράγμα που δεν τον βολεύει, διότι στις χώρες αυτές απαγορεύεται η σκλαβιά, ενώ αυτός θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα προς το αφρικανικότερο για να μας δώσει και εμάς τους πολίτες δώρο μαζί με τη χώρα, για να κάνουμε τις δουλειές σε όποιον μας αγοράσει.
Με όλα αυτά τα επικοινωνιακά κόλπα, προσπαθεί να μας απογοητεύσει για να μας πείσει ότι το δημοψήφισμα δεν είναι λύση και ότι το μόνο σωστό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε το ολιγαρχικό του πολίτευμα που κατ' επίφαση σήμερα ονομάζεται προεδρευομένη "δημοκρατία" και να δεχόμαστε να διενεργούμε δημοψηφίσματα όποτε θέλει αυτός, δηλαδή ποτέ.
Δυστυχώς, ήδη διάβασα αναρτήσεις στο διαδίκτυο που ωρύονται κατά του δημοψηφίσματος γενικώς χωρίς να κάνουν διαχωρισμό της έννοιας του δημοψηφίσματος και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στον τρισμέγιστο πρωθυπουργό μας που θέλει να το οργανώσει. Και αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο σύστημα να σπιλώσει την έννοια του δημοψηφίσματος και να κάψει και το καλύτερο μας χαρτί.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ

Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

Kαθημερινά βιώνει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, την ανασφάλεια, την αμφιβολία, την μελαγχολία της διαμορφωμένης κατάστασης της κρίσης.
Και ενώ οι αυτοκτονίες αυξάνονται στατιστικά με τα προηγούμενα χρόνια, η μόνη δυνατή διέξοδος είναι η διατήρηση της ψυχραιμίας και της αισιοδοξίας ότι όλα θα αλλάξουν από την πορεία του παραλόγου που οδεύουμε όλοι παγκοσμίως σήμερα.
Θεωρώ ότι το καπιταλιστικό σύστημα καταρρέει και πολύ απλά πρέπει να αντικατασταθεί από νέα μορφή κοινωνικού συστήματος.
Όσο πιο σύντομα το επιτρέψουν τα θηρία που τρέφονται από τις σάρκες του καπιταλιστικού αυτού συστήματος, τόσο πιο πολλές ελπίδες θα έχει το ανθρώπινο γένος να επιβιώσει και να μη βιώσει καταστάσεις που μετά από πολλά χρόνια η ιστορία θα χαρακτηρίσει παράλογες και παρανοϊκές.
Και άλλοτε έχει υπάρξει οικονομική κρίση, τότε όμως οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Η τεχνολογία δεν είχε αντικαταστήσει και καταργήσει τόσους παραγωγικούς τομείς, δεν υπήρχε ο κορεσμός και η πληθώρα τόσων αγαθών και υπηρεσιών.
Τώρα για να έχουμε ανάπτυξη απλά πρέπει να "γεννήσουμε" πλασματικά αγαθά.
Αγαθά δηλαδή που ενώ δεν χρειαζόμαστε, πρέπει να έχουμε για να καλύπτουμε ανάγκες που στη πραγματικότητα δεν είναι ανάγκες.
Το περιβάλλον μας έχει φτάσει στα όρια του, ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, τα αγαθά που καταναλώνουμε... τίποτε δεν είναι το ίδιο.
Έχουμε ξεπεράσει το οριακό σημείο που για όσους γνωρίζουν και λίγο από αντιοικονομίες κλίμακος, επιταχύνει με ραγδαίους ρυθμούς τις αλλαγές χωρίς επιστροφή.
Σήμερα, στην εποχή της τρομοκρατίας και τρομολαγνείας θεωρώ ότι μια μεγάλη ανάγκη που υπάρχει και που πρέπει να καλυφθεί και η οποία αν καλυφθεί θα σώσει τον κόσμο είναι η ανάγκη ΨΥΧΗΣ, η ανάγκη ΖΩΗΣ.
Δεν νομίζω να μη συμφωνήσει κανείς ότι η ζωή είναι υπέροχη και μαγική χωρίς τα άγχη που δημιουργούν οι δεσμεύσεις όλων όσων συνδέονται με το χρήμα.
Θεωρώ ότι πλέον έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που η ανθρώπινη ανάγκη για ελεύθερη σκέψη και ζωή έχει φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Στο σημείο αυτό εντελώς τυχαία! βρισκόμαστε στην νοητική υποδούλωση όλων εκείνων που ζητούν δόσεις δανείων και εκβιάζουν το μυαλό μας και τη ψυχή μας για να την καταφέρουν να μη σκέφτεται τίποτα άλλο παρά το ένστικτο της επιβίωσης.
Στο σημερινό επίπεδο της ανθρώπινης εξέλιξης, έχουμε τα μέσα και τον τρόπο να δημιουργήσουμε έναν όμορφο κόσμο και ένα όμορφο σύστημα στο οποίο ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης δεν θα πρέπει να είναι η οικονομική ευμάρεια και η δουλειά, αλλά η παραγωγική δουλειά για τη δημιουργία των προϋποθέσεων δημιουργίας και συντήρησης ενός άλλου τρόπου ζωής.
Σωστή διαχείριση φυσικών πόρων, εργασία λίγων ωρών, καταπολέμηση παγκόσμιας φτώχειας, δημιουργία πράσινων ζωνών, προστασία της χλωρίδας μας και της πανίδας που εξαφανίζεται ανεπιστρεπτί.
Έναν κόσμο που τα παιδιά μας και οι μελλοντικές γενιές θα ζήσουν ακολουθώντας το όνειρο και όχι βιώνοντας τον εφιάλτη.
Επιτέλους ας αφήσουμε την τάση αυτή που κυριαρχεί και που κάποιοι λίγοι σε όλον τον πλανήτη μάχονται, ας αφήσουμε την τάση για ελευθερία του ανθρώπου να κυριαρχήσει και να μας οδηγήσει σε ένα νέο μοντέλο κοινωνικού συστήματος που κέντρο του θα είναι ο άνθρωπος και η αξία του και όχι το χρήμα.
Ας θυμηθούμε κλείνοντας τον αείμνηστο Έλληνα συγγραφέα μας Νίκο Καζαντζάκη ο οποίος στο μνήμα του με δική του επιθυμία γράφει.
Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

exoenavaros.blogspot.com

Τρίχες...!!!

Πρόκειται σίγουρα για ένα ευτελές «εξάρτημα» του ανθρωπίνου σώματος το τριχωτό.
Σε πλήθος περιπτώσεων μιλάμε απαξιωτικά, και χαρακτηρίζουμε τρίχες ανόσιες και ασήμαντες καταστάσεις ή απόψεις.
Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα;
Μήπως αυτό δεν είναι ή πλήρης αλήθεια;
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, ούτως ώστε να μπορέσουμε να αποδώσουμε κάποια αξία σε αυτό το φαινομενικά παραμελημένο στοιχείο του σώματός μας.
Κυρίως καλύπτεται με τρίχες το κεφάλι μας, και μάλλον δεν έχουν μόνο προστατευτικό ρόλο. Ένα άλλο σημείο που καλύπτεται από τρίχες είναι ή ηβική χώρα, και εδώ μπορούμε να πούμε βασιζόμενοι στην λογική ότι δεν υπάρχει ανάγκη προστασίας. Εκτός από αυτά τα σημεία τριχοφυΐα αναπτύσσεται στις μασχάλες και σε όλο το σώμα γενικά αλλά σε μικρότερο βαθμό και με μικρότερη ανάπτυξη.

Γνωρίζουμε από την ανθρωπολογία ότι η τρίχα αν και ασήμαντη, έχει ένα σύστημα για να αναπτύσσεται και μια δομή.
Στόχος μου δεν είναι να αναλύσω ή να εξειδικεύσω, αλλά να καταθέσω κάποιες αμφισβητήσεις μου για το όλο θέμα. Να σημειώσω ότι το DNA εμπεριέχεται και στην ταπεινή τρίχα.
Τα μαλλιά είναι και το μέσον που προσδίδει ομορφιά, εκτός από την προστασία και τυγχάνει της απαιτούμενης περιποιήσεως, δυσανάλογης μάλιστα με την υπόληψη που τους αποδίδουμε. Η ανάπτυξη της τριχοφυΐας ξεκινά από την κύηση σαν «χνούδι» και εξελίσσεται ανάλογα με την ηλικία του ανθρώπου.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί το γεγονός ότι όταν έχουμε φθάσει σε ηλικία που έχει ολοκληρωθεί η αναπαραγωγική μας ικανότητα, έχει ολοκληρωθεί και η πλήρης ανάπτυξη της τριχοφυΐας.
Επιπλέον συμμετέχει το τριχωτό μας και στην έκφραση των συναισθημάτων μας, ανατριχιάζουμε όταν φοβόμαστε κατά κύριο λόγο, όταν είμαστε σε συναισθηματική υπερδιέγερση αλλά και σε άλλες περιπτώσεις.
Το κλειδί των απαντήσεων βρίσκεται στα ερωτήματα που δημιουργούνται.
Πλούσια τριχοφυτία υπάρχει και καλύπτει σημαντικά όργανα ή περιοχές του ανθρωπίνου σώματος, που έχουν να κάνουν με την ύπαρξη μας την συμπεριφορά μας αλλά και την διαιώνιση μας.
Το κέντρο ελέγχου του ανθρωπίνου σώματος υλικού, πνευματικού, και ψυχικού βρίσκεται στο κεφάλι που έχει πλούσια κάλυψη μαλλιών. Μέσα σε αυτό περιέχεται ο εγκέφαλος που είναι ένας τέλειος πομποδέκτης με πολλές και στην πλειοψηφία τους άγνωστες δυνατότητες.

Ένας πομποδέκτης όμως με βάση την συμβατική φυσική χρειάζεται μια πηγή ενέργειας, αλλά και μια κεραία. Μήπως τα μαλλιά έχουν κάποιο από αυτούς του ρόλους ή και τους δύο.

Το κεχριμπάρι, αλλά και ένα απλό πλαστικό, θυμόμαστε όλοι από το δημοτικό όταν το τρίψομε για λίγο σε μάλλινο ύφασμα αποκτά ιδιότητες λόγω του στατικού ηλεκτρισμού που δημιουργείται.
Όταν φοβόμαστε μας «σηκώνεται ή τρίχα», μήπως στέλνουμε με αυτό τον τρόπο αρνητική ενέργεια στο αντικείμενο του φόβου μας με σκοπού να το πολεμήσουμε.
Στις παραδόσεις των περισσότερων θρησκειών, οι ιδρυτές αλλά και εκπρόσωποί τους μέχρι και σήμερα έχουν πλούσια κόμη. Οι πλειοψηφία ακόμη των καλλιτεχνών, σε όλες τις μορφές της τέχνης αρέσκεται να διατηρεί πλούσια κόμη, καθώς και οι άνθρωποι που επέλεξαν να ζουν μοναχικά, ή κοντά στην φύση. Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι ομάδες έχουν να δώσουν κάτι διαφορετικό ανώτερο και πνευματικό στην κοινωνία.

Είναι ή πλούσια κόμη μόνο ένα φυσικό στολίδι;

Η μήπως είναι και ή κεραία που συλλαμβάνει και μεταφέρει στο εγκέφαλο συμπαντική γνώση.
Η λεγόμενη συμπαντική συνείδηση κερδίζει στις μέρες μας έδαφος και με ενδείξεις λόγω κβαντικής φυσικής. Μιλάμε σε κάποιες περιπτώσεις για «ταλέντο» μερικών ανθρώπων από τις κατηγορίες που προαναφέραμε να δημιουργούν τέχνη ή επιστήμη, που μας εκπλήσσει με το ποιοτικό της μέγεθος.
Από τότε που υπήρξε ο πόλεμος οι μαχητές φορούν κράνος στο κεφάλι για να προφυλάσσονται στην μάχη, από μια ιστορική περίοδο και εντεύθεν κουρεύονται υποχρεωτικά, για λόγους καθαριότητος και αποτελεσματικότητας στην μάχη.
Επίσης κουρεύονται άπαξ όσοι μέλλουν να ακολουθήσουν την θρησκεία.
Μήπως η κάλυψη της κεφαλής στην μάχη, και η κουρά έχει σαν απώτερο στόχο να αποκοπεί ή επικοινωνία του εγκεφάλου για ένα διάστημα από την συμπαντική συνείδηση, να χάσει την πνευματικότητα και τις ανθρωπιστικές ιδιότητες, με αποτέλεσμα να υπηρετήσει σκοπούς άσχετους με εκείνους που ορίζει ή ανθρώπινη ύπαρξή μας. Έριον είναι ή λέξη της αρχαίας για το μαλλί, και Έρμής είναι ο θεός της επικοινωνίας.
Το δεύτερο ισχυρότερο ένστικτο μας είναι ή γενετήσια επαφή και ή διαιώνιση μας, και κατά σύμπτωση και στα όργανα που είναι υπεύθυνα για αυτή υπάρχει τριχοφυΐα,αντιθέτως με τους ανθρώπους που εκ φύσεως στερούνται αυτής της δυνατότητας.
Στην περίπτωση αυτή πέραν από την σύνδεση τριχωτού της ηβικής χώρας με το γενετήσιο ένστικτο, κάποιος που μπορεί να αισθάνεται διαπιστώνει πώς σημαντικός είναι ό ρόλος και στην ερωτική έλξη, αλλά όπως καταλαβαίνεται «περαιτέρω ανάλυση» θα μας οδηγούσε σε άλλους δρόμους.
Είναι παράλογο για την δημιουργία και την εξέλιξη να υπάρχει τριχοφυΐα στις μασχάλες μόνο και μόνο για να μας δημιουργεί πρόβλημα από την κακοσμία ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες, και να καταναλώνουμε αποσμητικά που με την σειρά τους δημιουργούν πρόβλημα στο περιβάλλον.
Αν το εξετάσουμε διαφορετικά διαπιστώνουμε πώς στην κοιλότητα του στήθους υπάρχει και εργάζεται ανελλιπώς το δεύτερο σημαντικότερο μας όργανο ή καρδιά.
Αλήθεια από πού αντλεί ενέργεια το μυοκάρδιο και πάλλεται συνεχώς.
Έχω την εντύπωση πώς το ερώτημα είναι αναπάντητο και το δεχόμαστε σαν ιδιαίτερη ιδιότητα του ειδικού μυός.
Ακόμη δεν θα πρέπει να υποβαθμισθούν και οι τρίχες που καλύπτουν όλο το υπόλοιπο σώμα με διαφορετική πυκνότητα ανά περιοχή, και ανάλογη κάλυψη ανά φύλλο.
Άραγε μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις μας περί «τριχών».

ου τι δανος

Έτος 2030 μ.Χ

Ένας ιερέας κατεβαίνει τα σκαλιά μιας υπόγειας κρύπτης. Δεν φοράει σταυρό και ράσα καθώς στην Ελλάδα έχει απαγορευτεί να δείχνεις φανερά το οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο.
Το σκεπτικό του νόμου ήταν ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που συνυπάρχουν πολλές θρησκευτικές ομάδες κανένας δεν πρέπει να δείχνει θρησκευτικά σύμβολα δημοσίως για να μην προσβάλει τον συνάνθρωπο του.

Ο Ιερέας βγάζει με τρεμάμενο χέρι μια Αγία Γραφή. Είναι παλιά και κιτρινισμένη από την πάροδο του χρόνου. Πολλές σελίδες της είναι σε κακή κατάσταση και δύσκολα διαβάζονται. Έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία της Αγίας Γραφής και οι παραβάτες διώκονται αυστηρά και ο λόγος της απαγόρευσης της ήταν ότι κρίθηκε ως προπαγανδιστικό κείμενο που σκοπό είχε να διαφθείρει την Ελληνική κοινωνία και να την τάξει εναντίον της παγκόσμιας ειρήνης που πρέσβευε η νέα εποχή. Κυκλοφορούσαν βέβαια ακόμα κάποια «αντίτυπα» αλλά ήταν παραλλαγμένα και είχε αφαιρεθεί από μέσα ότι θεωρήθηκε προσβλητικό για την νέα εποχή και την νέα παν-θρησκεία.
Ο Ιερέας ετοιμάζει την κολυμβήθρα. Είναι να βαφτίσει έναν άνθρωπο εκείνη την ημέρα Χριστιανό. Όμως η κολυμβήθρα δεν είναι όπως την ξέρουμε.

Είναι ουσιαστικά μια μεγάλη μεταλλική μπανιέρα και ο λόγος είναι ότι αυτός που θα βαφτιστεί δεν είναι νήπιο αλλά ενήλικας. Έχει καταργηθεί ο νηπιοβαφτισμός προ πολλού.

Υπήρχε μεγάλη πολεμική στο ζήτημα αυτό και είχαν γίνει πολλά επεισόδια. Το κύριο επιχείρημα εναντίον του νηπιοβαφτισμού ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν ήταν σωστό κατά την νέα-τάξη ο άνθρωπος να βαφτίζεται με το ζόρι όταν είναι νήπιο.

Μετά την ενηλικίωση του ας αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Έτσι από το 2020 οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να βαφτίσουν τα παιδιά τους. Έπρεπε να περιμένουν να αποφασίσει το ίδιο το παιδί.
Ωστόσο πολύ λίγοι Έλληνες πλέον αποφάσιζαν να βαφτιστούν έστω και ενήλικες.

Ο λόγος απλός: Τα παιδιά φεύγαν από την οικογένεια νωρίς και πλέον δεν ήταν δυνατό οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τις αρχές και την πίστη. Και οι δυο γονείς δουλεύανε νυχθημερόν με αποτέλεσμα τα παιδιά να πηγαίνουν από πολύ μικρή ηλικία σε ολοήμερα σχολεία στα οποία σχολεία τους γινόταν η ανατροφή που ήθελε η νέα εποχή.

Το μάθημα των θρησκευτικών είχε πλέον καταργηθεί σαν μάθημα που δίχαζε τους μαθητές και οι εικόνες είχαν αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες.

Η πρωινή προσευχή είχε αντικατασταθεί με ένα τραγουδάκι που αποτελούσε τον σχολικό ύμνο της νέας εποχής: “όλοι οι άνθρωποι ένα χρώμα μια φυλή μια θρησκεία μια γλώσσα…”.

Η ιστορία πλέον είχε αλλάξει και διδασκόντουσαν μόνο κεφάλαια που δεν δημιουργούσαν εθνικές η θρησκευτικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτό το κλήμα ο νέος ήταν αδύνατο να μάθει για τον Χριστό…
Ο Ιερέας σχεδόν δακρυσμένος ξεκινάει το μυστήριο.

Θυμάται ακόμα τους παλαιούς τρόπους ο γέρο-Ιερέας και κάθε φορά που καλείται να τελέσει κάποιο μυστήριο στους λίγους εναπομείναντες Χριστιανούς η μνήμη του ανασύρει γεγονότα παλαιότερων εποχών.

Θυμάται όταν ο τόπος ήταν Ορθόδοξος και οι Έλληνες τελούσαν περήφανοι τα μυστήρια στις Εκκλησίες.

Τώρα οι Εκκλησίες έχουν καταργηθεί. Κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα είπαν και τις κλείσανε. Οι δημοσιογράφοι φωνάζανε στα κανάλια ότι οι παπάδες έχουν κλέψει πολλά και πρέπει να πληρώσουν. Έτσι όχι μόνο η νέα εποχή έκλεισε τις δημόσιες Εκκλησίες αλλά φορολογούσε υπέρογκα και όποιον επιχειρούσε να ανοίξει μια ιδιωτική.

Με την έλλειψη μεγάλου αριθμού πιστών κανείς ιερέας πλέον δεν μπορούσε να καλύψει το έξοδο και έτσι οι εναπομείναντες ιερείς αναγκαζόντουσαν και τελούσαν τα μυστήρια σε σπίτια.
Άλλωστε τα περισσότερα μυστήρια είχαν πλέον απαγορευτεί να τελούνται δημοσίως υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας:

Ο αγιασμός των υδάτων δεν τελούταν πλέον γιατί στις θάλασσες υπήρχαν και νεκροί που δεν ήταν Χριστιανοί και προφανώς δεν θα θέλανε να αγιαστούν.

Στις λειτουργίες πλέον απαγορεύτηκε να μνημονεύεται ο Στρατός γιατί δεν ήταν όλοι οι φαντάροι Χριστιανοί.

Πλέον στην ορκωμοσία της βουλής δεν υπήρχε ιερέας αφού οι βουλευτές δεν ήταν όλοι Χριστιανοί και απαγορεύτηκε το μνημόσυνο των νεκρών με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μας βεβαιώσει κάποιος που έχει πεθάνει αν ήταν Χριστιανός μέχρι το τέλος της ζωής του η όχι οπότε στην περίπτωση που λίγο πριν πεθάνει άλλαξε γνώμη και έγινε παγανιστής είναι σπίλωση της μνήμης του να του κάνει μνημόσυνο ο παπάς.
Πόσο είχε αλλάξει ο κόσμος!

Ο γέρο-Ιερέας έχει τελειώσει το μυστήριο. Δεν μπορούν βέβαια να του δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα οι λιγοστοί πιστοί που βρίσκονται εκεί καθώς πλέον το χρήμα έχει καταργηθεί και την θέση του έχει πάρει ένα τσιπάκι στο χέρι η στο μέτωπο.

Με αυτό μόνο μπορείς να κάνεις συναλλαγές και όσοι λιγοστοί δεν το έχουν πάρει περνάνε δύσκολα. Μόνο ευχαριστώ μπορούν να του πουν και να του φιλήσουν το χέρι.

Και ο γέρο Ιερέας τους δίνει την ευχή του: “Δύναμη παιδιά μου. Σύντομα, πολύ σύντομα θα είμαστε κοντά στον κύριο. Δεν έχει πολύ ακόμα ο κόσμος αυτός και εμείς δεν είμαστε του κόσμου τούτου. Πάμε αλλού,σε έναν κόσμο που θα είμαστε μαζί με τον γλυκό Ιησού…”

Ίσως το κείμενο φανεί υπερβολικό σε κάποιον αλλά αν αποκωδικοποιήσουμε το τι επιτέλους ζητάνε οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι η απώτερη επιδίωξη τους. Όμως μπορούν να γίνουν ΑΝ τους αφήσουμε οι Χριστιανοί να συνεχίσουν το έργο τους. Και λέω ΑΝ γιατί ΔΕΝ θα τους αφήσουμε με την βοήθεια του Θεού. Έτσι λοιπόν η απάντηση μας στο εν λόγο περιστατικό και στα όσα Αντίχριστα δρομολογούνται στην Ελλάδα είναι μία:
Δεν θα σας περάσει.

Η Ελλάδα είναι Ορθόδοξη και έτσι θα παραμείνει. +Αμήν+

Συντάχθηκε απο τον/την Siglitiki http://logia-tou-aera.blogspot.com/2011/09/2030.html

Λόγω τιμής.

Κείμενο Ελένης Παπαδοπούλου Αρχισυντάκτριας 'Επάθλου'

Οι πρόγονοί μας δίδαξαν ότι: ακέραιος άνθρωπος είναι αυτός του οποίου ο λόγος ταυτίζεται με την πράξη του. Τίποτε υψηλότερο και σοφότερο δεν μπόρεσε να διδάξει και να διατυπώσει η κατοπινή ηθική. Αυτό πάει να πει ότι, για την ηθική σου στάση, δεν έχει σημασία αν είσαι μαθηματική ιδιοφυία ή λαχαναγορίτης, φτωχός ή πλούσιος, Κουασιμόδος ή Άδωνις, ταχυδακτυλουργός ή εργατοτεχνίτης, αδύνατος ή χοντρός…
Σημασία έχει να μην πιστεύεις ότι είσαι αδύνατος ενώ είσαι χοντρός…
Να μην νομίζεις ότι είσαι συνεπής όταν όλη σου η πράξη και συμπεριφορά είναι μια αλληλουχία ασυνεπειών…
Γιατί όταν δεν γνωρίζεις αυτό που είσαι, δεν θα μπορέσεις ποτέ να διορθώσεις εκείνο που διορθώνεται και θα αποτελείς για τους γύρω σου, τον κόσμο ολόκληρο, μια μόνιμη πηγή παραφωνίας και ασυναρτησίας, μια μόνιμη πληγή που μεταδίδει το κακό…
Και γιατί π.χ. όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο και του δηλώνεσαι ειδήμων-επιστήμων επειδή καβάτζωσες ένα χαρτί με λούφα και κομπίνα, απατάς και τον εαυτό σου και τον άλλον με καταιγιστικές συνέπειες για την κοινωνία. Σαν οδηγία ζωής αυτή η βασίλισσα των ρήσεων σημαίνει ότι είσαι στο μονοπάτι της αυτογνωσίας…
Ενδοσκοπείς καθημερινά, ελέγχεις τη σκέψη σου σε σχέση με την πράξη και τη ζωή σου, γνωρίζεις μέσα από την καθημερινότητα τον εαυτό σου και συνδέεις το λογικό σου με την πραγματικότητα της ύπαρξής σου…
Δεν σημαίνει πως είσαι τέλειος ούτε ότι κατακτάς την ακεραιότητα εν μία νυκτί…
Σημαίνει ότι πορεύεσαι με αειφλεγή μόχθο και νηφαλιότητα προς την μονα-δική σου τελειότητα και αρμονία…
Πως μαθαίνεις να λες χωρίς φόβο «δεν γνωρίζω» εκεί που δεν γνωρίζεις…
Πως η αλαζονεία και ο εγωισμός δεν καβαλήσανε τη νόησή σου…
Πως δεν φοράς απλά ένα στέμμα και δικαιώνεσαι βασιλιάς…
Πως και εκείνα που γνωρίζεις τα κάνεις δώρο στη ζωή και τους γύρω σου και όχι τύμπανα αυτοπροβολής και εκμετάλλευσης…
Το θεμελιώδες αυτό αξίωμα ο κόσμος μας αντί να το υψώσει σε διαχρονική κορωνίδα διδαχής και συστηματικής καλλιέργειας στην παιδεία μας, το πέταξε στα αζήτητα. Αντ’ αυτού καλλιέργησε ένα είδος ασύδοτης συμπεριφοράς στο πνεύμα μιας παρεξηγημένης ερμηνείας της ελευθερίας και την διεστραμμένη εκδοχή μιας ισοπεδωτικής-αναξιοκρατικής «δημοκρατίας».
Ένα υβρίδιο μεταλλαγμένο, δηλαδή, που τώρα βγάζει δόντια και νύχια και δηλητήριο, ανεξέλεγκτα πλέον…
Και όπως μια μάνα παίρνει στο λαιμό της το μέλλον του παιδιού της όταν υποκύπτει αδιάκριτα στα καπρίτσια του (είτε από άγνοια είτε από αδυναμία) και του διαστρέφει το χαρακτήρα με το κακό παράδειγμα, έτσι τα λάθος πρότυπα και οι λάθος ιδέες που καλλιεργήθηκαν στην παιδεία και την κοινωνία μας οδήγησαν στον νοσηρό άπληστο κόσμο που ζούμε σήμερα.
Και έτσι, εκεί που κάποτε η χειραψία ισοδυναμούσε με συμβόλαιο και ο λόγος τιμής ήταν ισχυρότερος και από την υπογραφή, σήμερα ούτε ο λόγος τιμής υπάρχει πια, ούτε η χειραψία σημαίνει κάτι, αλλά -ακόμα χειρότερα- και η υπογραφή και το γραπτό συμφωνητικό και ο ίδιος ο Νόμος έχουν ολοένα και λιγότερη έως καμία ισχύ.
Δυσεύρετος σήμερα ο άνθρωπος για τον οποίο μπορείς να πεις ότι «έχει λόγο», «ο λόγος του συμβόλαιο».
Σπάνιο και ανεκτίμητο μόρφωμα που όταν το συναντάμε στη ζωή μας έχουμε να λέμε: Αυτός είναι ένας σπουδαίος, ένας έντιμος, ένας ακέραιος, ένας υπέροχος άνθρωπος…
Και νιώθουμε τυχεροί όσοι ζήσαμε έστω και για λίγο την αύρα, την ομορφιά, την καθαρότητα του λόγου του…
Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει για δύο συνεχόμενες μέρες την τηλεόραση, να κοιτάξει γύρω του, για να διαπιστώσει σε τι εξαθλίωση φτάσαμε ορφανοί απ’ αυτό το θεμελιώδες αξίωμα. Για να γίνει ολοφάνερο ότι η χρεοκοπία μας δεν είναι οικονομική…
Αυτό είναι το σύμπτωμα, η εκδήλωση της ασθένειας…
Η χρεοκοπία μας είναι ηθική γιατί πήραμε το δρόμο της κακίας, της ευκολίας, της απληστίας, του εγωισμού...
Γιατί απαρνηθήκαμε την ελληνική σοφία για χάρη ενός αδιέξοδου τοκογλυφικού «παραδείσου»…
Κι αν κάποιο αισιόδοξο μήνυμα μπορώ να σας μεταφέρω μετά από αυτούς τους δυσοίωνους συλλογισμούς είναι ετούτο: Αγκαλιάστε σφιχτά τον έντιμο άνθρωπο όπου τον βρείτε…
Γαντζωθείτε στον ακέραιο λόγο του. Λίγοι ενάρετοι μπορούν να αλλάξουν τον ρου, να ξαναδώσουν τιμή στον λόγο και τη χειραψία, να ανοίξουν την χορταριασμένη οδό της αρετής.
Και τους έχουμε, τόσο, μα τόσο πολύ ανάγκη!
"Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στη καθαρή σου αρχικότητα." 
Δημήτρης Λιαντίνης

Δεν υπάρχει φίμωτρο για το πνεύμα κύριοι!!!

Γράφει η Σόφη
Νομίζετε ότι κάτι καταφέρατε;

Μήπως έχετε την ψευδαίσθηση ότι κάτι θα επιτύχετε με την φίμωση που επιχειρείτε;
Ενάντια σε κάθε θεμελιώδες δικαίωμα έκφρασης, ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης;
Γιατί τόσος πανικός;
Η αντίστροφη μέτρηση είναι πολύ κοντά στο τέλος της;
Εσείς που περηφανεύεστε ότι πρωτοστατήσατε στο Πολυτεχνείο;
Εσείς που κοκορεύεστε για τους συνδικαλιστικούς σας αγώνες;
Εσείς που σκίζετε τα ρούχα σας για το ένδοξο παρελθόν σας το οποίο σας έφερε στην καμπούρα μας;
Εσείς;;;
Όχι… Δεν είστε εσείς…
Είναι κάτι φοβισμένα ανθρωπάρια που νομίζουν ότι ελέγχοντας τα blogs, καταπατώντας κάθε εθνική και διεθνή σύμβαση, θα ελέγξουν, τι;
Το αυτονόητο;
Το χαμό σας;
Πάρτε το χαμπάρι πια…Δεν μας σταματάει τίποτα…Γιατί απλά δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν φοβόμαστε τίποτα…κι είμαστε ελεύθεροι…
Αν μας προκαλέστε λίγο ακόμη θα γίνουμε διπλάσιοι κι αυτή τη φορά με ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ…
Με ονοματεπώνυμο θα σας συντρίψουμε …με ονοματεπώνυμο θα σας εκδιώξουμε…με ονοματεπώνυμα στις αποσκευές σας θα την κάνετε από δω αργά ή γρήγορα...
Συνεχίστε έτσι…τα πάτε περίφημα...μας συσπειρώνετε ακόμα περισσότερο…
το μόνο που καταφέρνετε είναι να είναι ακόμα πιο κοντά ο χρόνος της τιμωρίας σας…
Πνεύμα και ψυχή είναι ελεύθερα, είτε σας αρέσει είτε όχι…είναι πουλιά, μαύρα πουλιά, που στοιχειώνουν τον ύπνο σας…
Χαίρομαι γιατί κάνετε τόσα λάθη στον πανικό σας που πλέον: είμαστε δυο, είμαστε τρεις.. γινόμαστε χίλιοι δεκατρείς…

«…ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι…»,

Θουκυδίδη «Επιτάφιος»

αἰέν ἀριστεύειν

Η Μεγάλη Άρνηση

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη (Οικονομολόγου)
Όσοι διαβήκαμε την έρημο της μεταπολίτευσης και καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ, μη θαρρείτε πως το μόνο μας κουσούρι είναι τα ξερά μας χείλη από την ανυδρία σχεδόν τεσσάρων δεκαετών.

Αφήσαμε νεκρούς πίσω μας.

Δεν ξέρω, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν αυτά τα πρόσωπα, θα μας συντρόφευαν ως τα σήμερα. Kανείς δεν ξέρει.

Όταν πεθαίνεις στην έρημο με ιατροδικαστική γνωμάτευση θανάτου ένα βαρύ εγκεφαλικό, βάζω με το νου μου, πως η δίψα -έτσι κι αλλιώς- ήτανε το βαθύτερο αίτιο.

Βαθιά, απλή, ανθρώπινη, ανεκπλήρωτη δίψα.

Στις γνωματεύσεις της καρδιάς μου, αναλογίζομαι τώρα, τη λίστα των δικών μου νεκρών της μεταπολιτευτικής ερήμου.
Μνημονεύω ξάδερφο 12 χρονώ, που η «έρημος» δεν είχε να του παράσχει μια αξιόπιστη εγχείρηση καρδιάς.

Παιδί 12 χρονώ.
Μνημονεύω φίλο αδερφικό, 16 χρονώ, που η εκπαιδευτική «έρημος» δεν βάσταγε να δεχτεί τα εφηβικά τερτίπια του και τον ξαπόστειλε στον κόσμο των ουσιών.

Μια σύριγγα αντί για ένα ποτήρι νερό, ως ποινή της απειθαρχίας των ονείρων ενός εφήβου.

Μνημονεύω θεία και μάνα τριών παιδιών, οδηγό στο πέταλο του Μαλιακού.

Χριστούγεννα στον αντίποδα της γιορτής.

Το αρμόδιο Υπουργείο Συγκοινωνιών της «ερήμου», δεν κατάφερε να στήσει ένα διάζωμα ενάντια στο θανατικό του αντίθετου ρεύματος.

Μνημονεύω μάνα αγαπημένη, χειρουργημένη, ανεπίγνωστη καταναλώτρια κάποιου καλοπληρωμένου άχρηστου βηματοδότη.

Έρημος ιατρικής απονιάς και νοσοκομειακής διεκπεραίωσης του ανθρώπινου κορμιού, χάριν της καλοζωισμένης ευζωίας των «λειτουργών» της υγείας.

Ξεραμένα σαρκία ντυμένα στα λευκά του υγειονομείου. Άνυδρες γραβατοφορεμένες ψυχές λειτουργοί του κράτους των φαρμακοβιομηχανιών.

Το αρμόδιο Υπουργείο Δίψας για Ζωή, με τις φιάλες νερού καλά κρυμμένες στις τράπεζες της Ελβετίας.

Ετών εξήντα.

Μνημονεύω πατέρα, δουλευτή ανεκπλήρωτης βιωτής, στερημένο επιπρόσθετα, μιας κάποιας εντατικής κλίνης.

Εβδομήντα χρονώ ύπαρξη, διαρκώς έσχατη στην κατάσταση των προς επιβίωση νοσούντων.

Σαράντα χρόνια κοπιαστικής εργασίας, ελλιποβαρές τεκμήριο κατέναντι του θανάτου.

Έτσι όρισαν οι αρμόδιοι της λίστας για τους μή έχοντες.

Μνημονεύω πεθερό-πατέρα, υπόδειγμα ευγένειας και αφειδώλευτης καλοσύνης, επείγοντα εγχειρισμένο προς βελτίωση του κύκλου εργασιών ιδιωτικής κλινικής.

Κόπος εντατικής δουλειάς ενός χρόνου, για την κάλυψη των εξόδων τεσσάρων ημερών εντατικής κλίνης.

Δεν έχουν τέλος τούτα τα μνημόσυνα των νεκρών της μεταπολίτευσης, αν ο καθένας παραθέσει στην μακριά κατάσταση δικά του πρόσωπα αγαπημένα.

Θα πέθαιναν οι άνθρωποι.

Έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι πεθαίνουν.

Μα ο τρόπος και η ώρα τους, ορίστηκε και σφραγίστηκε με τις υπογραφές –φαρδιές πλατιές-των αρμοδίων, που όλα αυτά τα χρόνια καμώνονται πως κυβερνούν τούτο τον τόπο.

Λέω πως είναι ηρωικοί οι νεκροί αυτοί της μεταπολίτευσης.

Τί άλλο είναι ο ηρωισμός, από μια απλήρωτη δίψα για ζωή.

Κι’ ίσως αυτό να είναι το πιο βαρύ αμάρτημα των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Ότι δεν καταφέραμε να προσφέρουμε μια σταλιά αξιοπρέπεια στην ώρα του μεγάλου αποχαιρετισμού προσώπων αγαπημένων.

Αυτή η αναξιοπρέπεια των διψασμένων πατεράδων, μανάδων, φίλων και συγγενών που έφυγαν, καθρεφτίζεται σήμερα, ολοκάθαρα πια, στα σκιερά πρόσωπα των κυβερνητών.

Η σοβαροφανής δήθεν αγωνία τους για το μέλλον, δεν είναι παρά η συγκαλυμμένη αντανάκλαση δεκάδων χιλιάδων άκαιρων και αναξιοπρεπών θανάτων, στη μέση μιας ερήμου που οι ίδιοι δημιούργησαν κι εμείς δυστυχώς ανεχτήκαμε.
Είναι στιγμές που φοβάμαι πως τούτος ο ξεραμένος τόπος, θα ανοίξει μια στιγμή τα χώματα του κι απ’ τις ρωγμές της ξεροκαμένης γης, θα αναβλύζει το αίμα των ηρωικών νεκρών της μεταπολίτευσης, γυρεύοντας τα δίκια του.

Τούτα τα δίκια, να είστε σίγουροι, δεν βολεύονται με αγανακτήσεις, διαμαρτυρίες και γιγάντια πανό. Δεν φτάνουν μήτε οι ψηφοφορίες κι οι κάλπες.

Κι’ οι ειρηνικές επαναστάσεις μοιάζουν σαν βρεγμένο βαμβάκι στα χείλη διψασμένου οδοιπόρου.
Τούτο το άνυδρο χώμα, γυρεύει πεισματικά -εδώ και κοντά 200 χρόνια- νερό.

Καθαρό νερό, δροσιστικό, να ξεπλυθεί απ’ την ξένη εξάρτηση και την ντόπια ιδιοτέλεια.

Πνίγηκε πια στο άδικο αίμα και στα πρόωρα κόκαλα.

Αυτή, ίσως να είναι και η μεγάλη Άρνηση που χρειαζόμαστε, για να οικοδομήσουμε με θετικό τρόπο το αύριο.

Όχι άλλο άδικο αίμα, όχι άλλα πρόωρα κόκαλα.

Να πληρώσουν οριστικά οι υπεύθυνοι για την ανυδρία της "ερήμου"!
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
4.08.2011

(Ανάρτηση από Συγκλητική)