ANEΡΓΙΑ,,, ένας δύσκολος χωρισμός,,, ένας μικρός θάνατος,,, δύο χρόνια μετά το μηδέν φαντάζει καινούργια αρχή !!!

και ξαφνικά,,, όλα άλλαξαν, δύο χρόνια περίπου πριν,,, όταν ένα πρωινό πηγαίνοντας στο γραφείο,,, βρήκα την απόλυση μου,,, και τελικά τα δεκάωρα και βάλε ακατάπαυστης εργασίας,,, έγιναν εικοσιτετράωρα αγωνίας και ατέρμονων συλλογισμών με θέα,,, το ταβάνι μου,,, βρέθηκα ξαφνικά με ραγισμένα όνειρα γεμάτα από λέξεις όπως ποτέ ξανά,,, τέλος,,,  και πληγωμένη αυτοπεποίθηση,,,

Αυτό που μέχρι πρίν από λίγα χρόνια θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και ως "ευχάριστο διάλειμμα",,, σήμερα κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι,,, Η έννοια της εργασίας έχει συνδεθεί με επιτυχία,,, με στόχο ζωής,,, με σκοπό,,, με ενδιαφέροντα,,, με πράγματα δηλαδή πέρα από και πάνω από το οικονομικό κομμάτι που χει να κάνει καθαρά με το θέμα που αποκαλούμε "επιβίωση". Η έννοια της εργασίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της λέξης επιτυχία,,,

Όταν κανείς χάνει την εργασία του,,, χάνει και την ρουτίνα του,,, την καθημερινότητα του,,, τον τρόπο ζωής του,,, ένα κομμάτι της αυτοπεποίθησης του,,, αφήστε τι υλικά χάνει,,, τα συναισθήματα που βιώνει κανείς όντας άνεργος δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνα που βιώνει κανείς σε έναν επίπονο χωρισμό,,, ή το χαμό ενός δικού του ανθρώπου,,, Είναι απώλεια,,, είναι απόρριψη,,, κοστίζει και πονάει πολύ,,, ιδιαίτερα όταν τίθεται επί προσωπικού,,, όταν δηλαδή απολύουν εμένα προσωπικά και όχι απλά γιατί μία εταιρεία βάζει λουκέτο,,,



Το να αποδεχτείς μία τέτοια κατάσταση μοιάζει με την αποδοχή ενός θανάτου,,, Πρώτα, βιώνουμε την άρνηση,,, αποκλείεται να συμβαίνει σε μένα,,, έπειτα,,, θυμός,,, άδικο να συμβεί σε μένα που,,, γιατί,,, Τρίτο,,, παζάρι,,, αν αργούσε λίγο,,, θα προλάβαινα,,, μετάθεση του χρόνου,,, καθυστέρηση,,, και μετά κατάθλιψη,,, δεν έχουμε ελπίδα,,, ανώφελο να δώσω μάχη,,, να προσπαθήσω,,, Τέλος,,, η αποδοχή,,, το τελικό στάδιο όπου και ίσως αποτελέσει την αρχή μίας καινούριας αρχής,,, Αποδεχόμαστε την κατάσταση την οποία βιώνουμε και πλέον έστω και με κομματιασμένα φτερά,,, έστω και σερνόμενοι βγαίνουμε έξω,,, και προσπαθούμε να ξαναμπούμε στην αγορά εργασίας,,,

Η ανεργία είναι κακό πράγμα,,, ναι,,, και το λέω και βιωματικά,,, όλεθρος και καταστροφή σε μερικές περιπτώσεις,,, αλλά δεν πρέπει να το αφήσουμε να μας πάρει από κάτω,,, συνολικά,,, Πρέπει να προσπαθήσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας,,, να περιφρουρήσουμε την ψυχική μας υγεία,,, και την ψυχική μας ανθεκτικότητα,,, κάνοντας πράγματα τα οποία σε γεμίζουν με νόημα και σκοπό στη ζωή σου,,,

Πρακτικά,,, σημαίνει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας,,, να μην το βάλουμε κάτω,,, να κλείσουμε την τηλεόραση,,, που μόνο μιζέρια προσφέρει και τίποτα άλλο,,, και να διώξουμε από πάνω μας κάθε τι τοξικό,,, ακόμα και ανθρώπους που μας γεμίζουν τοξίνες,,, Βγείτε έξω στο δρόμο,,, περπατήστε,,, αυτό έκανα εγώ,,, ώρες ατελείωτες με μία φωτογραφική μηχανή και ένα μολύβι,,, σίγουρα στο δρόμο σας θα βρείτε κάποιον σε χειρότερη μοίρα που θα έχει την δική σας ανάγκη,,, του ανέργου,,, και είμαι βέβαιη ότι θα την δώσετε με μηδενικό κόστος,,, και αυτό θα αποτοξινώσει τον οργανισμό σας από τα αισθήματα,,, αρνητισμού, πένθους,,, μειονεκτικότητας,,, ανημπορίας που θα νιώθετε,,, βοηθώντας ένα άστεγο,,, ένα παιδάκι θλιμμένο,,, ένα ζωάκι χτυπημένο,,, παρέχοντας τον εαυτό σας σε εθελοντικές ομάδες ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,,, είμαι βέβαιη ότι το χαμόγελο και τα αισθήματα αυτοπεποίθησης θα έρθουν και πάλι στο πρόσωπο σας,,,

Σε μία εποχή που οι μισοί συνάνθρωποι μας είναι άνεργοι,,, η αυτοτιμωρία δεν βοηθά,,, Ο άνεργος δεν βρίσκεται από επιλογή σε αυτήν την κατάσταση ,,, ούτε απαραίτητα έχασε την δουλειά του διότι δεν ήταν καλός εργαζόμενος,,, Ας γίνουμε πιο δημιουργικοί,,, Ας ανοίξουμε τους ορίζοντες μας,,, Ας κρατήσουμε μία στάση αλληλεγγύης, αλτρουισμού και γενναιοδωρίας,,, απέναντι στο διπλανό μας,,, αυτό θα μας χαρίσει πολύ μεγάλη προσωπική ευεξία και θα μας προστατεύει καθημερινά από τις αρνητικές συνέπειες του στιγματισμού της ανεργίας,,, Ας μην λησμονούμε ότι βοηθώντας άλλους ανθρώπους,,, ανοίγουμε τον κύκλο των επαφών μας,,, πράγμα που θα μας βοηθήσει στο μέλλον ως προς την επαγγελματική μας αποκατάσταση,,, Πρέπει να επιβιώσουμε,,, το οφείλουμε στον εαυτό μας,,, στους ανθρώπους που μας αγαπούν και στην Πατρίδα μας,,,

Δύο χρόνια μετά,,, μετά από εκαντοτάδες αποστολές βιογραφικών,,, μετά από πολλά χτυπήματα κλειστών πορτών και αυτιών,,, ένας άνθρωπος με άκουσε,,, Είδε μέσα από τα μάτια μου πόσα μπορώ να προσφέρω,,, στην αγορά εργασίας,,, μου άνοιξε την πόρτα και με είπε,,, Προχώρα,,, σου δίνω την ευκαιρία,,, σε εμπιστεύομαι,,, Δύο χρόνια μετά,,, το μηδέν φαντάζει μία καινούρια αρχή,,, Ηλία μου,,, σε ευχαριστώ,,,

η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα