Καλλιεργήστε τον εγωισμό σας - Μόνο το ώριμο φρούτο πέφτει...

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Θα σας φανεί παράδοξο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια:
Πριν μπορέσεις να χάσεις τον εγωισμό σου.
Θα πρέπει να τον αποκτήσεις.
Μόνο το ώριμο φρούτο πέφτει στη γη.
Τα πάντα εξαρτώνται από την ωριμότητα.
Δεν μπορείς να ξεφορτωθείς ούτε να καταστρέψεις ένα ανώριμο εγωισμό.
Κι αν προσπαθείς να τον καταστρέψεις και να τον διαλύσεις, ολόκληρη η προσπάθεια θα αποτύχει. Αντί να τον καταστρέψεις, θα τον βρεις πιο δυνατό, με νέους, εκλεπτισμένους τρόπους.
Είναι κάτι βασικό, που πρέπει να κατανοήσετε:
Το εγώ πρέπει να κορυφωθεί, πρέπει να γίνει δυνατό, πρέπει να γίνει ακέραιο.
Μόνο τότε εξαφανίζεται. Ένα ανίσχυρο εγώ δεν φεύγει. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Στην Ανατολή, όλες οι θρησκείες κηρύττουν την
έλλειψη εγωισμού.
Στην Ανατολή, λοιπόν, όλοι είναι εναντίον του εγωισμού από την αρχή. Εξαιτίας αυτής της καταδικαστικής στάσης, το εγώ δεν ισχυροποιείται ποτέ, δεν φτάνει ποτέ σε ένα σημείο ενότητας, απ' όπου να μπορεί να πέσει. Δεν ωριμάζει ποτέ.
Γι’ αυτό, στην Ανατολή είναι πολύ δύσκολο να διαλυθεί το εγώ. Σχεδόν αδύνατο!
Στη Δύση, ολόκληρη η δυτική παράδοση της θρησκείας και της ψυχολογίας προπαγανδίζει, κηρύττει, πείθει τους ανθρώπους, να έχουν δυνατό εγωισμό, αφού, αν δεν έχεις δυνατό εγωισμό, πώς θα επιβιώσεις;
η ζωή είναι ένας αγώνας. Αν δεν έχεις εγωισμό, θα καταστραφείς. Τότε πώς θα αντισταθείς;
Πως θα πολεμήσεις; Πως θα αγωνιστείς;
Και η ζωή είναι ένας συνεχής ανταγωνισμός. Η δυτική ψυχολογία λέει: Απέκτησε εγώ. Να είσαι δυνατός.
Στη Δύση, όμως, είναι πολύ εύκολο να διαλύσει κανείς τον εγωΐσμό του. Γι' αυτό, όποτε ένας δυτικός αναζητητής φτάσει το σημείο να κατανοήσει ότι το εγώ είναι το πρόβλημα, μπορεί εύκολα να το διαλύσει. Πιο εύκολα από οποιονδήποτε αναζητητή της Ανατολής.
Αυτό είναι το παράδοξο: Στη Δύση, σου μαθαίνουν πώς να είσαι εγωιστής, και στην Ανατολή σού μαθαίνουν πως να μην είσαι εγώιστής. Αλλά. στη Δύση, είναι εύκολο να διαλύσεις το εγω ενω στην Ανατολή είναι πολύ δύσκολο. Αυτό θα σας γίνει ένα πολύ δύσκολο έργο.
Πρώτα να το κατακτήσετε κι ύστερα να το χάσετε. Μπορείς να χάσεις κάτι. μόνο όταν το έχεις. Όταν δεν το έχεις, πώς θα το χάσεις;
Μπορείς να γίνεις φτωχός, μόνο όταν είσαι πλούσιος.
Αν δεν είσαι πλούσιος, η φτώχεια σου δεν θα έχει την ομορφιά για την οποία μιλά συνέχεια ο Ιησούς: Να είσαι φτωχός στο πνεύμα.
Η φτώχεια σου δεν θα μπορέσει να έχει εκείνο το νόημα, που είχε ο Γκωτάμα Βούδα, όταν έγινε ζητιάνος. Μόνο ένας πλούσιος μπορεί να γίνει φτωχός, επειδή μπορείς να χάσεις μόνο εκείνο που έχεις. Αν δεν ήσουν ποτέ πλούσιος, πώς θα γίνεις φτωχός;
Η φτώχεια σου θα είναι επιφανειακή. Δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει την ψυχή. Επιφανειακά θα είσαι φτωχός, και στο βάθος Θα διψάς για τα πλούτη.
Το πνεύμα σου θα διψάει για τα πλούτη, θα φιλοδοξεί, Θα επιθυμεί συνέχεια να αποκτήσει πλούτη. Μόνο στην περιφέρεια θα είσαι φτωχός.
Και, μπορεί ακόμα και να παρηγορείς τον εαυτό σου λέγοντας ότι η φτώχεια είναι καλή. Αλλά δεν μπορείς να είσαι φτωχός.
Μόνο ένας πλούσιος, ένας πραγματικά πλούσιος μπορεί να είναι φτωχός.
Οταν έχεις μόνο πλούτη, δεν αρκεί για να είσαι πραγματικά πλούσιος.
Μπορεί να εξακολουθείς να είσαι φτωχός.
Αν η φιλοδοξία εξακολουθεί να υπάρχει, Θα είσαι φτωχός.
Αν έχεις αρκετά, τότε η επιθυμία παύει να υπάρχει. (Οταν έχεις αρκετά πλούτη, η επιθυμία εξαφανίζεται. Η εξαφάνιση της επιθυμίας είναι το κριτήριο ότι έχεις αρκετά. Τότε είσαι πλούσιος. Μπορείς να τ' αρνηθείς, μπορείς να γίνεις φτωχός, μπορείς να γίνεις ζητιάνος, σαν το Βούδα.
Και τότε η φτώχεια σου θα είναι πλούσια. Τότε η φτώχεια σου είναι βασίλειο, από μόνη της.
Και το ίδιο συμβαίνει με όλα τα πράγματα. Οι Ουπανισάδες, ο Λάο Τσου, ο Ιησούς, ο Βούδας, όλοι διδάσκουν ότι οι γνώσεις είναι άχρηστες. Αποκτώντας περισσότερες γνώσεις, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει καθόλου. Κι όχι μόνο δεν θα σε βοηθήσει, αλλά μπορεί να γίνει εμπόδιο.
Οι γνώσεις δεν είναι απαραίτητες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνεις στην άγνοια.
Η άγνοιά σου δεν θα είναι αληθινή. Οταν έχεις μαζέψει αρκετές γνώσεις και τις ξεφορτώνεσαι τότε κατακτάς την άγνοια.
Τότε πραγματικά παύεις να γνωρίζεις.
Οπως είπε ο Σωκράτης, που μπόρεσε να πει: Ένα πράγμα γνωρίζω μόνο, ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Αυτή η γνώση ή αυτή η άγνοια, πες την όπως θέλεις, ειναι απόλυτα διαφορετική. Η ποιότητα είναι διαφορετική, η διάσταση αλλάζει. Αν απλώς βρίσκεσαι σε άγνοια, επειδή δεν απέκτησες γνώσεις ποτέ, η άγνοια σου δεν θα έχει σοφία, δεν θα είναι σοφή. Θα είναι απλώς έλλειψη γνώσεων.
Και η δίψα θα υπάρχει μέσα σου:
Πως ν' αποκτήσω περισσότερες γνώσεις;
Πως να πάρω περισσότερες πληροφορίες;
Οταν ξέρεις πολλά πράγματα, έμαθες τις γραφές, έμαθες το παρελθόν, την παράδοση, έμαθες ό,τι είναι δυνατόν να μάθεις. Τότε, ξαφνικά, συνειδητοποιείς τη ματαιότητα όλων τον πραγμάτων. Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι γνώσεις.
Είναι όλα δανεικά.
Δεν είναι η δική σου υπαρξιακή εμπειρία, δεν είναι το αποτέλεσμα της γνώσης σου. Οι άλλοι μπορεί να τα γνώρισαν, εσύ απλώς τα μάζεψες.
Αυτό το μάζεμα των γνώσεων είναι μηχανικό.
Δεν βγήκε από μέσα σου, δεν είναι μια ανάπτυξη.
Δεν είναι παρά σκουπίδια από άλλες πόρτες, δανεικά, νεκρά. Να θυμάστε, η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν εσύ τη γνωρίζεις, όταν είναι η απόλυτη και άμεση εμπειρία σου.
Αλλά. όταν γνωρίζεις από τους άλλους είναι απλώς μνήμη, δεν είναι γνώση. Και η μνήμη είναι κάτι νεκρό.
Οταν μαζεύεις πάρα πολλά πράγματα, γνώσεις από τις γραφές και από τους γύρω σου, συμπυκνωμένες βιβλιοθήκες μέσα στο μυαλό σου, και ξαφνικά συνειδητοποιήσεις ότι δεν κουβαλάς παρά τα βάρη των άλλων, ότι τίποτα δεν ανήκει σ' εσένα, ότι εσύ δεν γνωρίζεις, τότε μπορείς να ξεφορτωθείς όλες αυτές τις γνώσεις.
Μ' αυτή την απόρριψη, ένα καινούργιο είδος άγνοιας ανατέλλει μέσα σου. Λεν είναι η άγνοια εκεινού που δεν γνωρίζει, αλλά η άγνοια του σοφού. Αυτή είναι η σοφία.
Μόνο ένας σοφός μπορεί να πει: Δεν γνωρίζω. Αλλά, λέγοντας, δεν γνωρίζω, δεν αναζητά τις γνώσεις. Απλώς αναφέρει ένα γεγονός. Κι όταν μπορέσεις να πεις με όλη σου την καρδιά, δεν γνωρίζω, την ίδια στιγμή, τα μάτια σου ανοίγουν, οι πόρτες της γνώσης ανοίγουν.
Εκείνη τη στιγμή, όταν μπορέσεις να πεις, με την ολότητα του είναι σου, δεν γνωρίζω, έγινες ικανός να γνωρίζεις. Αυτή η άγνοια είναι όμορφη, αλλά την αποκτάς μέσα από τις γνώσεις.
Είναι φτώχεια, που αποκτιέται με τα πλούτη.
Και το ίδιο συμβαίνει με το εγώ. Μπορείς να το χάσεις μόνο όταν το έχεις.
Όταν ο Βούδας κατεβαίνει από το θρόνο του, και γίνεται ζητιάνος. Τί ανάγκη είχε ο Βούδας;
Ήταν ένα βασιλιάς, στο θρόνο, στο κορύφωμα του εγωισμού του.
Γιατί αυτή η ακρότητα; Γιατί να φύγει από το παλάτι του και να πάει στους δρόμους, να ζητιανέψει; Αλλά, ο Βούδας είναι όμορφος όταν ζητιανεύει.
Ό κόσμος δεν γνώρισε πιο όμορφο ζητιάνο, πιο πλούσιο ζητιάνο, πιο βασιλικό ζητιάνο, έναν τέτοιο αυτοκράτορα. Τι συνέβη όταν κατέβηκε από το θρόνο του;
Κατέβηκε από το εγώ του! Επειδή οι θρόνοι δεν είναι τίποτε άλλο, παρά σύμβολα, σύμβολα εγωισμού, ισχύος, κύρους, κοινωνικής θέσης.
Κατέβηκε χαμηλά και το εγώ του έπεσε. Αυτή η έλλειψη εγωισμού δεν είναι ταπεινοφροσύνη. Μπορείς να βρεις πολλούς ταπεινούς ανθρώπους, αλλά κάτω από την ταπεινοφροσύνη τους, Λειτουργεί ένας εκλεπτυσμένος εγωισμός.
Λέγεται, ότι κάποτε ο Διογένης πήγε να επισκεφτεί το Σωκράτη. Ζούσε σαν ζητιάνος. Φορούσε πάντα βρώμικα ρούχα με πολλά μπαλώματα και τρύπες.
Ακόμα κι αν του έκανες δώρο ένα καινούργιο ρούχο, δεν θα το φορούσε.
Πρώτα θα το βρώμιζε, θα το ξέσκιζε, θα το πάλιωνε κι ύστερα θα το φορούσε.
Πήγε να επισκεφτεί το Σωκράτη, κι άρχισε να μιλάει για την έλλειψη εγωισμού.
Αλλά τα διαπεραστικά μάτια του Σωκράτη θα πρέπει να κατάλαβαν ότι εκείνος ο άνθρωπος δεν ήταν χωρίς εγωισμό. Ο τρόπος που μιλούσε για την ταπεινοσύνη ήταν πολύ εγωιστικός.
Λέγεται, ότι ο Σωκράτης είπε: Μέσα από τα βρώμικα ρούχα σου, μέσα από τις τρύπες των ρούχων σου, μπορώ να δω τον εγωισμό σου.
Μιλάς για ταπεινοσύνη, μα τα λόγια σου έρχονται από ένα βαθύ κέντρο εγωισμού.
Αυτό συμβαίνει. Έτσι συμβαίνει η υποκρισία. Έχεις εγωισμό και τον κρύβεις πίσω από το αντίθετο. Γίνεσαι ταπεινός στην επιφάνεια.
Αυτή η επιφανειακή ταπεινοσύνη δεν μπορεί να ξεγελάσει κανένα. Μπορεί να ξεγελάσει εσένα, αλλά δεν θα ξεγελάσει κανένα άλλον.
Από τις τρύπες των βρώμικων ρούχων, το εγώ σου παραμονεύει, βρίσκεται πάντα εκεί. Ξεγελάς τον εαυτό σου μόνο και κανέναν άλλο. Κανένας άλλος δεν ξεγελιέται.
Αυτό συμβαίνει όταν αρχίζεις να ρίχνεις ένα ανώριμο εγωισμό. Η διδασκαλία μου θα φανεί αντιφατική, αλλά αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Η αντίφαση είναι συνυφασμένη με τη ζωή. Γι' αυτό σας διδάσκω να είσαστε εγωιστές, για να μπορέσετε να ρίξετε τον εγωισμό σας.
Σας διδάσκω να είσαστε τέλειοι εγωιστές. Μην το κρύβετε, αλλιώς θα δημιουργηθεί υποκρισία. Και μην αγωνίζεστε με ένα ανώριμο φαινόμενο. Αφησέ το να ωριμάσει. Βοήθησέ το. Φέρτε το στο κορύφωμά του.
Μη φοβάστε. Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείτε. Μ' αυτό τον τρόπο θα κατανοήσετε ην αγωνία του εγωισμού.
Οταν κορυφωθεί, δεν θα έχετε ανάγκη τον βούδα ή εμένα, για να καταλάβετε ότι τo εγώ είναι κόλαση. Θα το γνωρίζετε οι ίδιοι, επειδή το κορύφωμα του εγωισμού θα είναι το κορύφωμα των πιο φοβερών σας εμπειριών, θα είναι ένας εφιάλτης.
Και τότε δεν θα χρειάζεστε κανένα για να σας πει: Ρίξε τον. Θα σας είναι δύσκολο να συνεχίσετε.
Η γνώση αποκτιέται μόνο μέσα από τον πόνο και δεν μπορείς να ξεφορτωθείς τίποτα, μονάχα με λογικά επιχειρήματα.
Μπορείς να ρίξεις κάτι, μόνο όταν σου δίνει τέτοιο πόνο, που δεν μπορείς να το κουβαλήσεις παραπέρα. Το εγώ σας δεν σας έχει δώσει ακόμα τέτοιο πόνο, γι' αυτό το κουβαλάτε.
Είναι φυσικό. Δεν μπορώ να σας πείσω να το ρίξετε.
Ακόμα κι αν πειστείτε, απλώς θα το κρύψετε. Δεν μπορείς να ξεφορτωθείς ένα ανώριμο πράγμα.
Το ανώριμο φρούτο βαστιέται από το δέντρο και το δέντρο βαστιέται από το φρούτο. Κι αν τα αναγκάσεις να χωρίσουν, θ' αφήσεις πίσω μια πληγή. Κι εκείνη η πληγή θα μείνει, η πληγή θα είναι πάντα πράσινη και θα αισθάνεσαι συνέχεια πληγωμένος.
Μην ξεχνάτε ότι όλα τα πράγματα έχουν την ώρα τους που μεγαλώνουν, που ωριμάζουν, που πέφτουν στη γη και χάνονται. Και το εγώ σου έχει την ώρα του. Χρειάζεται ωριμότητα.
Γι' αυτό, μη φοβόσαστε να είσαστε εγωιστές.
Αφού είσαστε, αλλιώς θα είχατε εξαφανιστεί από καιρό. Δεν θα μπορούσατε να ζήσετε.
Αυτός είναι ο μηχανισμός της ζωής: Πρέπει να είσαστε εγωιστές.
Πρέπει ν' ανοίξετε το δρόμο σας.
Πρέπει να πολεμήσετε με χιλιάδες επιθυμίες που σας τριγυρίζουν.
Πρέπει ν' αγωνιστείτε. Πρέπει να επιβιώσετε.
Το εγώ είναι ένα μηχανισμός επιβίωσης. Αν ένα παιδί γεννηθεί χωρίς εγώ, θα πεθάνει. Δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Θα είναι αδύνατον!
Αφού, όταν πεινά, δεν θα αισθάνεται: εγώ πεινάω. Θα αισθάνεται την πείνα, αλλά όχι σε σχέση μ' αυτό. Τη στιγμή που αισθάνεται πείνα, το παιδί αισθάνεται: εγώ πεινάω.
Αρχίζει να κλαίει και να κάνει προσπάθειες για να βρει φαγητό.
Το παιδί μεγαλώνει μέσα από το μεγάλωμα του εγωισμού του. Για μένα, λοιπόν, το εγώ είναι μέρος της φυσικής ανάπτυξης.
Αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνεις μαζί του για πάντα. Είναι μια φυσιολογική ανάπτυξη κι ύστερα υπάρχει ένα δεύτερο βήμα, όταν θα πρέπει να το ρίξεις.
Κι αυτό είναι φυσικό. Αλλά, μπορείς να κάνεις το δεύτερο βήμα μόνο όταν το πρώτο έχει φτάσει στο κρεσέντο του, στο κορύφωμά του, όταν το πρώτο βήμα έχει κορυφωθεί.
Σας διδάσκω λοιπόν και τα δύο: Διδάσκω και τον εγωισμό και την έλλειψη εγωισμού.
Πρώτα να γίνεις εγωιστής, τέλειος εγωιστής, απόλυτος εγωιστής, λες και ολόκληρη η ύπαρξη υπάρχει μόνο για σένα κι εσύ είσαι το κέντρο της.
Όλα τ' αστέρια στρέφονται γύρω σου και ο ήλιος ανατέλλει για σένα.
Όλα υπάρχουν για σένα μόνο, για να σε βοηθήσουν να βρίσκεσαι εδώ.
Γίνε το κέντρο και μη φοβάσαι. Αν φοβάσαι, δεν θα ωριμάσεις ποτέ. Δέξου το. Είναι μέρος της ανάπτυξης. Διασκέδασέ το και φέρε το στο κορύφωμα του.
Όταν έχει κορυφωθεί, ξαφνικά, αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εσύ το κέντρο, ότι ήταν μια πλάνη, ότι ήταν μια παιδική στάση. Αλλά ήσουν παιδί, δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα κακό. Τώρα ωρίμασες και βλέπεις πως δεν είσαι εσύ το κέντρο.
Πράγματι, όταν βλέπεις πως δεν είσαι το κέντρο, βλέπεις επίσης πως δεν υπάρχει κανένα κέντρο στην ύπαρξη ή πως το κέντρο βρίσκεται παντού. Είτε δεν υπάρχει κέντρο και η ύπαρξη υπάρχει σαν μία ολότητα, σαν μία ενότητα, χωρίς κανένα κέντρο, είτε το κάθε άτομο είναι ένα κέντρο.
Ο Γιάκομπ Μπέμε έχει πει ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος από κέντρα, ότι το κάθε άτομο είναι ένα κέντρο κι ότι δεν υπάρχει περιφέρεια. Παντού κέντρα και πουθενά περιφέρεια. Αυτές είναι οι δύο πιθανότητες. Και τα δύο έχουν το ίδιο νόημα μόνο η έκφραση είναι διαφορετική και αντιφατική. Αλλά πρώτα γίνε κέντρο.
Είναι κάπως έτσι: Ονειρεύεσαι. Αν το όνειρο κορυφωθεί, θα διακοπεί. Συμβαίνει πάντα. Όταν το όνειρο κορυφώνεται, διακόπτεται. Και, ποιό είναι το κορύφωμα ενός ονείρου; Το κορύφωμα ενός ονείρου είναι το συναίσθημα ότι είναι πραγματικό.
Νιώθεις πως είναι πραγματικότητα και όχι όνειρο. Και συνεχίζεις, μέχρι να φτάσεις στην ψηλότερη κορυφή, όταν το όνειρο γίνεται σχεδόν αλήθεια. Δεν μπορεί όμως να γίνει αληθινό.
Γίνεται σχεδόν αλήθεια. Έρχεται τόσο κοντά στην πραγματικότητα, που δεν μπορείς να συνεχίσεις, επειδη ακόμα ένα βήμα και το όνειρο θα γίνει αληθινό.
Και δεν μπορεί να γίνει αληθινό. Είναι όνειρο. Αλλά, όταν το όνειρο φτάσει τόσο κοντά στην πραγματικότητα, ο ύπνος διακόπτεται, το όνειρο καταστρέφεται κι εσύ είσαι απόλυτα ξύπνιος.
Το ίδιο συμβαίνει με όλων των ειδών τις πλάνες.
Το εγώ είναι το μεγαλύτερο όνειρο. Έχει την ομορφιά του, έχει την αγωνία του.
Έχει τη δική του έκσταση, τη δική του αγωνία. Έχει και τους παραδείσους και τις κολάσεις του.
Και τα δύο υπάρχουν. Τα όνειρα είναι πότε όμορφα και πότε εφιαλτικά, αλλά και τα δύο είναι όνειρα. Δεν σας λέω, λοιπόν, να βγείτε από τα όνειρά σας πριν έρθει η ώρα.
Οχι, τίποτα δεν πρέπει να γίνεται πριν την ώρα του. Αφησε τα πράγματα να μεγαλώσουν, άφησε τα πράγματα να έρθουν στον καιρό τους, για να μπορέσουν να συμβούν φυσιολογικά.
Ο εγωισμός θα πέσει. Μπορεί να πέσει και μόνος του. Αν απλος τον αφήσεις να μεγαλώσει, αν τον βοηθήσεις να μεγαλώσει. δεν θα υπάρχει ανάγκη να τον ρίξεις εσύ.
Είναι κάτι πολύ βαθύ. επειδή όταν τον ρίχνεις εσύ, ο εγωισμός παραμένει. Ποιός θα τον ρίξει; Αν νομίζεις ότι εσύ θα τον ρίξεις, εσύ είσαι το εγώ. Ό,τι ρίχνεις εσύ. δεν είναι αληθινό. Αυτό που είναι αληθινό, θα διατηρηθεί και θα έχεις πετάξει κάτι άλλο.
Δεν μπορείς να εξαλείψεις τον εγωισμό σου. Ποιός θα το κάνει;
Είναι κάτι που συμβαίνει, δεν είναι κάτι που γίνεται.
Ο εγωισμός μεγαλώνει κι έρχεται ένα σημείο, που το όλο πράγμα γίνεται τέτοια κόλαση, ώστε το όνειρο διακόπτεται.
Ξαφνικά, βλέπεις πως η χήνα βρίσκεται έξω, πως δεν υπήρξε ποτέ μέσα στο μπουκάλι.
Ποτέ δεν ήσουν το εγώ. Δεν ήταν παρά ένα όνειρο γύρω σου, ένα απαραίτητο όνειρο, επαναλαμβάνω. Γι' αυτό, δεν το καταδικάζω.
Είναι ένα απαραίτητο μέρος της ανάπτυξης. Στη ζωή, όλα είναι απαραίτητα. Τίποτα δεν είναι άχρηστο, τίποτα δεν μπορεί να είναι άχρηστο.
Ό,τι συνέβη, έπρεπε να συμβεί. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για ορισμένες βαθιές αιτίες.
Το χρειάζεσαι, για να μπορέσεις να μείνεις στην πλάνη σου. Δεν είναι παρά ένα κέλυφος, που σε βοηθάει, σε προστατεύει, σε βοηθάει να επιβιώσεις.
Αλλά, το κέλυφος δεν χρειάζεται για πάντα. 'Οταν είσαι έτοιμος, σπάσε το κέλυφος και βγες έξω.
Το εγώ είναι το κέλυφος του αυγού. Σε προστατεύει.
Οταν όμως είσαι έτοιμος. σπάσε το κέλυφος και βγες από το αυγό. Το εγώ είναι το κέλυφος. Περίμενε όμως!
Η βιασύνη δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Οταν βιάζεσαι, δεν θα είναι βοήθεια. Μπορεί να γίνει εμπόδιο.
Δώσε χρόνο και μην καταδικάζεις, αφού ποιός θα είναι εκείνος που το καταδικάζει;
Πήγαινε στους δήθεν αγίους.
Μιλάνε για ταπεινοφροσύνη κοίταξε όμως τα μάτια τους: Πουθενά αλλού δεν θα βρεις πιο εκλεπτυσμένο εγώ. Τώρα, ο εγωισμός τους έβαλε τα ρούχα της θρησκείας, της γιόγκα, της αγιοσύνης, αλλά το εγώ υπάρχει.
Μπορεί να μη μαζεύουν πλούτη, μπορεί να μαζεύουν οπαδούς. Το νόμισμα άλλαξε.
Τώρα μετράνε οπαδούς. . . Μπορεί να μην κυνηγούν πράγματα αυτού του κόσμου και να κυνηγούν πράγματα του άλλου κόσμου.
Αλλά, είτε αυτός είτε ο άλλος και οι δύο είναι κόσμοι. Και μπορεί να είναι ακόμα πιο άπληστοι, επειδή λένε: Αυτά είναι προσωρινά πράγματα, στιγμιαία.
Αυτός ο κόσμος αποτελείται από στιγμιαίες απολαύσεις.
Ενώ εκείνοι θέλουν αιώνιες απολαύσεις. Η απληστία τους έχει αποκορυφωθεί. Δεν ικανοποιούνται με στιγμιαίες απολαύσεις. Θέλουν αιώνιες απολαύσεις.
Αν κάτι δεν είναι αιώνιο, δεν ικανοποιούνται. Η απληστία τους είναι βαθιά. Η απληστία τους είναι απόλυτη. Και η απληστία ανήκει στον εγωισμό. Η απληστία είναι η πείνα του εγωισμού.
Συμβαίνει, λοιπόν, καμιά φορά, οι άγιοι να είναι πιο εγωιστές από τους αμαρτωλούς.
Τότε βρίσκονται πολύ μακριά από τη θεϊκότητα. Και, καμιά φορά, οι αμαρτωλοί μπορούν να φτάσουν στο Θεό πιο εύκολα από τους δήθεν άγιους, επειδή το εγώ είναι το εμπόδιο.
Και η δική μου εμπειρία υπήρξε, ότι οι αμαρτωλοί μπορούν να ρίξουν το εγώ τους πιο εύκολα από τους αγίους, επειδή οι αμαρτωλοί δεν ήταν ποτέ εναντίον του εγώ.
Το έθρεψαν, το χάρηκαν, το έζησαν απόλυτα. Ενώ οι άγιοι, πολεμώντας το εγώ συνέχεια, δεν το άφησαν ποτέ να ωριμάσει.
Η στάση μου, λοιπόν, είναι:
Το εγώ πρέπει να πέσει, αλλά μπορεί να χρειαστεί μεγάλη αναμονή. Και θα μπορέσεις να το ρίξεις μόνο αφού το έχεις καλλιεργήσει.
Αυτή είναι η δυσκολία ολόκληρου του φαινομένου, επειδή το μυαλό λέει: Αφού θα πρέπει να το ρίξουμε, γιατί να το καλλιεργήσουμε, γιατί να το δημιουργήσουμε: Αν ακούς το μυαλό, θα βρεθείς σε δυσκολία. Το μυαλό είναι πάντα λογικό και η ζωή είναι πάντα παράλογη. Έτσι. δεν συναντιούνται ποτέ.
Πρόκειται για κοινή λογική, για απλά μαθηματικά, ότι, αν πρόκειται να κατεδαφίσεις αυτό το σπίτι, τότε, γιατί να το χτίσεις;
Γιατί αυτός ο μπελάς; Και, γιατί αυτή η προσπάθεια, η σπατάλη χρόνου και ενέργειας;
Το σπίτι δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν να το χτίσεις κι έπειτα να το κατεδαφίσεις;
Στην πραγματικότητα, το θέμα δεν είναι το σπίτι. Το θέμα είσαι εσύ. Χτίζοντας το σπίτι, θα αλλάξεις. Κι ύστερα, κατεδαφίζοντας το σπίτι, θα αλλάξεις απόλυτα, θα πάψεις να είσαι ο ίδιος, επειδή η δημιουργία του σπιτιού, ολόκληρη η διαδικασία του, θα γίνει η δική σου ανάπτυξη.
Και ύστερα, όταν το σπίτι θα είναι έτοιμο, το κατεδαφίζεις. Θα είναι ένας μετασχηματισμός.
Το μυαλό είναι λογικό και η ζωή διαλεκτική. Το μυαλό κινείται πάνω σε μια απλή ευθεία και η ζωή πηδάει από το ένα πόλο στον άλλο, από το ένα πράγμα στο ακριβώς αντίθετο.
Η ζωή είναι διαλεκτική.
Δημιουργείς κι έπειτα η ζωή λέει: Κατάστρεψε!
Γεννιέσαι κι ύστερα η ζωή λέει: Πέθανε.
Αποκτάς και τότε η ζωή λέει: Χάσε.
Είσαι πλούσιος και η ζωή λέει: Γίνε φτωχός.
Γίνε η κορυφή, το Έβερεστ του εγωισμού, και μετά έρχεται η άβυσσος: η έλλειψη εγωισμού.
Τότε έχεις γνωρίσει και τα δύο και το φανταστικό και το πραγματικό, και τη μάγνα και το Βράχμα. Συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα, να έρθει κάποιος να πάρει σάννυας κι ύστερα αρχίζει να λειτουργεί το μυαλό του και μου λέει: Τώρα θα γίνω πιο εγωιστής, επειδή θα αισθάνομαι ότι είμαι κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό.
Και του απαντώ: Γίνε! Γίνε εγωιστής, αλλά συνειδητά.
Το εγώ. αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, αν το κρύβεις στο υποσυνείδητο, είναι αρρώστια.
Αλλά, το εγώ είναι παιχνίδι, αν είσαι συνειδητός.
Μπορείς να το χαρείς. Μπορείς να παίξεις μαζί του.
Να είσαι συνειδητός, προσεκτικός και παίξε το παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι δεν είναι άσχημο, αλλά, όταν ξεχνάς ότι πρόκειται για παιχνίδι και γίνεται πολύ σοβαρό, τότε παρουσιάζονται προβλήματα.
Γι' αυτό, λέω ότι το σάννυας δεν είναι κάτι σοβαρό, είναι ένα παιχνίδι. Έχει, βέβαια, τους κανόνες του. Κάθε παιχνίδι έχει τους δικούς του κανόνες. Χωρίς κανόνες, δεν μπορείς να παίξεις κανένα παιχνίδι.
Η ζωή μπορεί να είναι χωρίς κανόνες, αλλά τα παιχνίδια όχι.
Αν κάποιος πει: Δεν πρόκειται ν' ακολουθήσω τους κανόνες του παιχνιδιού, τότε δεν θα μπορέσεις να παίξεις το παιχνίδι. Οταν παίζεις χαρτιά, ακολουθείς ορισμένους κανόνες.
Και ποτέ δεν λες: Είναι ψεύτικοι και αυθαίρετοι κανόνες.
Γιατί δεν τους αλλάζουμε; Μπορείς να τους αλλάξεις, αλλά τότε το παιχνίδι γίνεται δύσκολο.
Και, αν το κάθε άτομο ακολουθεί τους δικούς του κανόνες, τότε το παιχνίδι γίνεται αδύνατο.
Στη ζωή γίνεται. Μπορείς να παίξεις όπως σου αρέσει, επειδή η ζωή δεν πιστεύει στους κανόνες. Είναι πέρα από τους κανόνες. Τα παιχνίδια όμως έχουν τους κανόνες τους.
Να θυμάστε: Κάθε φορά που βλέπετε κανόνες, να ξέρετε αμέσως ότι πρόκειται για παιχνίδι.
Αυτό είναι το κριτήριο. Κάθε φορά που βλέπετε κανόνες, να ξέρετε αμέσως ότι πρόκειται για παιχνίδι. Τα παιχνίδια υπάρχουν μόνο με τους κανόνες.
Παίξτε το όσο καλύτερα μπορείτε και μην το παίρνετε σοβαρά, αλλιώς το θέμα θα σας ξεφύγει. Γίνετε εγωιστές.
Τέλειοι, καλλιεργημένοι, εκλεπτυσμένοι.
Συνεχίστε τη δουλειά με το εγώ σας και κάντε το ένα ωραίο άγαλμα.
Πριν το δώσετε πίσω στο Θεό, θα πρέπει ν' αξίζει τον κόπο, θα πρέπει να είναι ένα ωραίο δώρο...
Δημητρης Μακριδης