Η δύναμη του παραδοσιακού Γκανγκστερισμού.

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗ
Πώς να έχει αίσθηση δικαιοσύνης και ανθρώπινων δικαιωμάτων, ένα κράτος συνονθύλευμα φυλών, ένα κράτος που το ενεργητικό του!!! έχει να παρουσιάσει μόνο εγκλήματα, καταπίεση, υποστήριξη της φαυλότητας, της αυθαιρεσίας, του αυταρχισμού, της εξόντωσης λαών, της διάλυσης καθεστώτων, της παρέμβασης στη ζωή όλων των ανθρώπων της γης;

Την συμπεριφορά αυτή δεν την επισημαίνω εγώ, την επισήμανε πριν από πολλά χρόνια, το 1966, ο γερουσιαστής Ουίλλιαμ Φουλμπράϊτ, στο βιβλίο του “The arrogance of power”,  -Η αλαζονεία της δύναμης-  στο οποίο γράφει: 
“…Όταν ένα Έθνος είναι ισχυρό αλλά υστερεί σε αυτοπεποίθηση, θα φερθεί μάλλον κατά τρόπο επικίνδυνο, όχι μόνο για το ίδιο, αλλά και για τα άλλα έθνη. Αρνείται να κάνει λάθος, πρέπει να κερδίσει κάθε διένεξη, όσο ασήμαντη κι αν είναι. Αργά αλλά σταθερά, η Αμερική παρουσιάζει ενδείξεις αυτής της αλαζονείας της εξουσίας, η οποία έχει πλήξει, έχει αποδυναμώσει, και σε πολλές περιπτώσεις, έχει καταστρέψει μεγάλα έθνη στο παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, δεν στεκόμαστε στο ύψος της υπόσχεσης και της ιδιότητάς μας, ως πολιτισμένου παραδείγματος, για τον υπόλοιπο κόσμο…”.
Με τα στοιχεία αυτά, πώς μπορεί να πρυτανεύσει το δίκαιο και πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος πολίτης εμπιστοσύνη ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη;
Για λόγους που δεν πείθουν ούτε τους παλιούς Ζουλού της Νότιας Αφρικής, συνέλαβαν και χωρίς διαδικασία, ή μάλλον, με συνοπτική και απαράδεκτη για σύγχρονο κράτος διαδικασία, εκτέλεσαν στην κυριολεξία, έναν άνθρωπο, που φαίνεται, δεν υποτάχτηκε στις θελήσεις τους και αποκάλυψε την ύπαρξη του τραγικού τους προβλήματος. Της ύπαρξης τεραστίου δημοσίου χρέους και της κυκλοφορίας χρήματος χωρίς το αναγκαίο αντίκρισμα.
Με φληναφήματα, με ύθλους, με αχαρακτήριστο ετσιθελισμό, ποδοπατώντας κάθε δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο, που ρυθμίζει τις σχέσεις των κρατών και των Υπηρεσιών που τα εκπροσωπούν, αφαιρώντας τη διπλωματική εγγύηση από τον επικεφαλής του ΔΝΤ, με μία αστεία και υποτιμητική για το ίδιο το αμερικανικό έθνος κατηγορία, κατακρεούργησαν την ηθική, κοινωνική, πολιτική και σωματική ακόμα ύπαρξη του Ντομινίκ Στρος-Καν, κατά τη μέθοδο που εφάρμοσαν στο Μάϊ Λάϊ όπου κατακρεούργησαν όλους τους κατοίκους του χωριού εκείνου. Με την ίδια μέθοδο, κατακρεούργησαν τον Πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλλιέντε, όπως και με την ίδια μέθοδο κατακρεούργησαν και τον Πρόεδρο του Ιράκ Σαντάμ Χουσεϊν.

Κανένας από τους εγκληματίες πολέμου της Αμερικής, ούτε εκείνοι που έριξαν τις βόμβες στην Ιαπωνία, ούτε εκείνοι που εξόντωσαν χιλιάδες ανθρώπων στην Κορέα, ούτε εκείνοι που εξόντωσαν εκατομμύρια Βιετναμέζικου λαού, ούτε εκείνοι που κατέστρεψαν το Ιράκ, ούτε εκείνοι που κατέστρεψαν την πρώην Γιουγκοσλαβία, δεν παραπέμφθηκε ποτέ σε δικαστήριο εγκληματιών πολέμου να δικαστεί για τα εγκλήματα που διέπραξε.
Ο Ντομινίκ Στρος-Καν, μισείται στην Ελλάδα από μία ομάδα απαίδευτων και μη εχόντων τα πνευματικά προσόντα να χωρήσουν σε πολιτική ανάλυση, για το ποιος φταίει για την κατάσταση στην Ελλάδα. Θεωρούν ότι, είναι υπεύθυνος για την καταστροφή. Δεν τους αφήνει ο φανατισμός και ο κομματικός δαλτωνισμός, να ιδούν τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους. Τον τραπεζίτη Στρος-Καν τον κάλεσαν σε βοήθεια, χωρίς να τη χρειαζόμαστε, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ο διεθνής τραπεζίτης ανταποκρίθηκε, ασφαλώς, με το αζημίωτο. Αλλά, μήπως και αυτοί που τον κάλεσαν, ήταν με το αζημίωτο;
Δεν ενδιαφέρομαι για την τύχη του προσώπου. Αν διέπραξε αδίκημα να τιμωρηθεί.
Πώς αποδεικνύεται, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, το αδίκημα;
Ποίοι ήταν μάρτυρες;
Ποίοι και πώς και πότε κατέθεσαν ως αυτόπτες ή αυτήκοες μάρτυρες;
Η κατάθεση μίας καμαριέρας ξενοδοχείου στην Αμερική έχει τόση δύναμη και τόση αποδεικτική ισχύ, ώστε να εξοντώνεται μία προσωπικότητα διεθνούς κύρους;
Υπάρχει υγιής νους που μπορεί να δεχθεί μία τέτοια κατάσταση, μία τέτοια εξήγηση;
Ποια είναι, τέλος πάντων, αυτή η τόσο ευνομούμενη χώρα που δεν δέχεται και δεν συγχωρεί καμία παρανομία;
Μπορεί να διεκδικεί δάφνες δικαιοσύνης, ισοπολιτείας, ανθρώπινων δικαιωμάτων, μία χώρα που καθημερινώς βουλιάζει στο τέλμα της παρανομίας, του εγκλήματος, της αυθαιρεσίας, της καταπίεσης, μία χώρα που υποφέρει από όλες τις πληγές των Φαραώ;
Μπορεί αυτή η χώρα να έχει ως έμβλημα το ξίφος της προστασίας και τον ζυγό της δικαιοσύνης;
Έχει αυτή η χώρα τέτοιο ηθικό δικαίωμα;

Τι δίδαξε στους λαούς στα διακόσια χρόνια που είναι οργανωμένο, ας πούμε, κράτος;
Δίδαξε γκαγκστερισμό, δίδαξε βία, δίδαξε αρπαγή, δίδαξε διαφθορά, δίδαξε τη σημερινή παρακμή.
Από αυτή τη χώρα προήλθαν όλα τα στοιχεία της σήψης της σημερινής κοινωνίας και αυτή η χώρα θέλει τον αφανισμό μας. Γιατί, οι πολιτικοί της, το μόνο που γνωρίζουν είναι: όταν οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, ζούσαν στον πολιτισμό, οι δικοί τους πρόγονοι ζούσαν ως ανθρωποφάγοι.
Όταν οι Έλληνες διέδιδαν στα πέρατα του κόσμου, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον πολιτισμό, την παλικαριά και τον ηθικό βίο, οι δικοί τους πρόγονοι, ζούσαν ως τρωγλοδύτες και ασπάλακες μέσα στο σκοτάδι.
Πώς να γίνουν σήμερα πιστευτοί ότι, οι νόμοι τους στοχεύουν στην υποστήριξη των πολιτών αδιακρίτως και η δικαιοσύνη τους αποδίδεται χωρίς καμία σκοπιμότητα;
Όχι.
Δεν πιστεύουμε.
Και δεν πιστεύουμε, διότι η Αμερική έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Η σήψη της κοινωνίας της αναδίδει αναθυμιάσεις που φθάνουν σ’ όλον τον κόσμο.
Τουλάχιστον, στον πολιτισμένο κόσμο.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ
 
αἰεν ἀριστεύειν