Μιας μέρας σιγή για την χαμένη Δημοκρατία.

Η γιορτή της Δημοκρατίας σήμερα. Τουλάχιστον έτσι έπρεπε να είναι. Γιορτή όμως όχι «πανηγύρι». Διότι μια βόλτα στα εκλογικά τμήματα πείθει πώς πρόκειται για μια παρωδία ένα θέατρο. Ο ορθολογισμός αντικαθιστάτε από το συναίσθημα. Η αξιοκρατία από τις γνωριμίες και από την οικονομική επιφάνεια του υποψηφίου.
Το περιβάλλον «προστατεύεται» από τα εκατοντάδες αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα σε ακτίνα πολλών μέτρων γύρω από τα εκλογικά κέντρα. Η αισθητική μας πυροβολείται από τις αφίσες με τις ψεύτικες προσωπογραφίες των υποψηφίων. Η απογοήτευση στα λεγόμενα των ψηφοφόρων, «χάλια όλα» «αλλά τι να κάνω, ψήφισα τον συμμαθητή, τον ξάδερφο». Γιορτή, ευκαιρία για βόλτα , για κους-κους, για επίδειξη, για γνωριμίες. Τέλος πάντων, ουσία μηδέν ούτε περισυλλογή. Σκέφτεται ο ψηφοφόρος, σήμερα είναι η μέρα μου σήμερα έχω την εξουσία πάνω τους. Αλλά μάλλον τούς έχω παρεξηγήσει, είναι τόσο ευγενικοί, τόσο καλοί, άνθρωποι και αυτοί έχουν κάνει λάθη, να τους δώσω μια ακόμα ευκαιρία. Άλλωστε μου δίνουν το δικαίωμα μια μέρα στις χίλιες τετρακόσιες εξήντα, να είμαι κυρίαρχος, με προσκυνάνε. Ο πολίτης για μια μόνο φορά κάθε τέσσερα χρόνια έχει την δύναμη Να αποφασίσει για το μέλλον του και το μέλλον της πατρίδας.
Άραγε θυμάται σήμερα τι έχει συμβεί τις προηγούμενες μέρες.
Μήπως είχε μεγάλο δίκιο ο Αιγύπτιος ιερέας που είπε στο Σόλωνα, πριν χιλιάδες χρόνια «εσείς οι Έλληνες είσαστε παιδιά».
Μήπως είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία «το ιερό δικαίωμα της ψήφου», όπως βέβαια έχει καταντήσει, και έγινε η «κερκόπορτα» που εκφύλισε την Δημοκρατία.
Αληθινή δημοκρατία είναι εκείνη που τα λόγια υλοποιούνται, και η υλοποίηση απορρέει στον δήμο, που γίνεται ισχυρός, κραταιός.
Τουλάχιστον έτσι αναλύεται ετυμολογικά η λέξη.