Πεσ΄εσύ πεσ΄εγώ...και έξω ρίχνει καρέκλες!!!

Μέσα στους μύθους και στις παραδόσεις των αρχαίων πολιτισμών, θα βρούμε αναφορές με πολλά κοινά σημεία που περιγράφουν κατακλυσμούς.Οι αναφορές αυτές, από διαφορετικά μέρη της γης μιλούν για παντός είδους καταστροφές.  Φοβεροί σεισμοί, καταποντισμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις με επακόλουθο μαύρη βροχή, αλλαγή της κλίσης του άξονα της γης (έγειρε η γη). Οι δυτικές μυθολογίες μιλούν μόνο για κατακλυσμό, σαν να ήταν μία απλή βροχή που γέμισε με νερό την γη.

Μήπως όλα συνέβησαν στο άλλο ημισφαίριο (κάπου στον Ειρηνικό; ) και ενώ εκεί είχαν φοβερές καταστροφές, εμείς εδώ είδαμε μόνο τις μετέπειτα επιπτώσεις;
Στην Ελληνική μυθολογία ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι ο τρίτος από τους μεγάλους κατακλυσμούς που περιγράφονται. Ο πρώτος είναι του Ωγύγου περί τό 14.500 π.χ., ο δεύτερος του Κέκροπος, ενώ του Δευκαλίωνα έγινε το 9.500 π.χ., εποχή που συνδέεται με τον καταποντισμό του Αιγαίου βουνού και με τα γραφόμενα του Πλάτωνα στον Κριτία και τον Τίμαιο, περί καταποντισμού της Ατλαντίδας και της Αθήνας. Γεωλογικές έρευνες έδειξαν ότι πράγματι, στην αρχή της ολοκαίνου περιόδου, δηλαδή γύρω στο 10.000 π.χ. βυθίστηκε μέρος του Αιγαίου βουνού και του Ευξείνου και ο πολιτισμός των Αιγαίων σώθηκε στην Αίγυπτο, (Αίγυπτος = Αίγα -ύπτια, σημαίνει νότια του Αιγαίου), όπως αποκάλυψαν οι ιερείς της ελληνικής πόλεως Σάιδος στην Αίγυπτο, στον σοφό Σόλωνα. Η ιστορία ενός κατακλυσμού αναφέρεται και στο έπος του Γιλγαμές της Μεσοποταμίας και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Κέλσος ο Αλεξανδρεύς γράφει ότι, ιστορικά, όλες οι παρόμοιες ιστορίες κατάγονται από την ελληνική, κατηγορεί δε τους Ιουδαίους ότι οικειοποιήθηκαν την ελληνική ιστορία, για να εισπράξει την οργισμένη απάντηση του χριστιανού επισκόπου Ωριγένη στον λόγο του: «κατά Κέλσου».