Η γενιά του Πολυτεχνείου

Σε αυτή τη γενιά ανήκουν όσοι γεννήθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ’40 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50.
Του Δημήτρη Θεοδωρίδη
Σαν νέοι άνθρωποι έζησαν σε μια χώρα κατεστραμένη απο τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και διηρημένη (στους δικούς μας και τους άλλους) απο τον εμφύλιο. Όταν πια έζησαν και μια χούντα – επιπλέον περιορισμός της ελευθερίας τους, περιορισμοί και ξύλο για συμμόρφωση- επαναστάτησαν. Η επανάσταση αυτή δεν ήταν βουβή, δεν ήταν αναίμακτη. Θέλαν να έχουν την ελευθερία που τους έλλειπε, δουλειά κι ευημερία. Τα πέτυχαν όλα αυτά με το παραπάνω.

Ερχόμαστε λίγα χρόνια μετά την “Μεταπολίτευση”.
Όποτε κάποιος ήθελε να αναδηχθεί σε κάποιο αξίωμα το βασικό προσόν των “ιδεαλιστών” ήταν ότι υπήρξε αγωνιστής-τρια.  Έτσι “γεμίσαμε”  την δημόσια διοίκηση “αγωνιστές”, “ιδεαλιστές”, “πρωτοπόρους”.  Τι έγινε λοιπόν; Ξεκίνησαν με οράματα, με δυναμισμό για μια κοινωνία δίκαιη. Στα πλαίσια της δικαιοσύνης ήταν κι αυτό: Οι αποκλισμένοι απο τα δημόσια αξιώματα “έπρεπε” να έχουν κι αυτοί την ευκαιρία. Και την είχαν (την ευκαιρία) και διοίκησαν και τα κατάφεραν. Είχαν τα πάντα. Και δουλειά, και ευημερία και κυρίως ελευθερία. Προσωπική μόνο, σαν αντάλλαγμα των αγώνων τους.
Λες και όταν ξεκινούσαν την εξέγερση σκέφτονταν πως θα τους το ξεπληρώσουν…
Κάναν ότι “κατέβαινε” στο κεφάλι τους. Πολλοί απο τους “αγωνιστές” πήραν σύνταξη στα 50 και οι γυναίκες τους με 15 χρόνια δουλειάς πήρε κι αυτή την σύνταξή της και αποσύρθηκαν… Άλλοι πάλι (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, τράπεζες κ.α.) συνέχισαν να δουλεύουν πέρνοντας “μικρά” επιδόματα (μερικά χιλιάρικα ευρώ- δωρεάν χρήση των υπηρεσιών της εταιρίας τους) και όταν η εταιρία δεν μπορούσε να τους πληρώσει κάναν μια εθελούσια έξοδο παίρνοντας- φυσικά- μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ σαν αποζημίωση και σύνταξη. Απλά ξέχασαν που στέλνουν τον λογαριασμό γι όλα αυτά… Στην επόμενη γενιά…
Ανατριχιάζω, όταν βλέπω τις εικόνες και όταν ακούω τους ήχους της εξέγερσης. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι αυτοί αλήθεια; Είναι αυτοί οι αγωνιστές που τους “φάγαμε στην μάπα” τόσα χρόνια; Γιατί αν είναι πράγματι αυτοί, πρέπει να ξέρουν ότι έκαναν τεράστια λάθη. Η εξέγερσή τους προδόθηκε, αλλοτριώθηκε. Ίσως απο άλλους, ίσως από τους ίδιους.
Κάθε 17 Νοέμβρη το σκέφτομαι. Προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση τους. Θα έκανα άραγε το ίδιο; Θα έμπενα μπροστά σε κάποιον αγώνα; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Και φυσικά θα το έκανα.Και το έχω ήδη κάνει όπως το έχουν κάνει όλοι όσοι ανήκουν στην γενιά μου. Σπουδάσαμε, κάναμε οικογένεια, προσπαθούμε καθημερινά για το καλύτερο και τέλος-τέλος δεν πειράξαμε ούτε μυρμήγκι. Πολλοί απο την γενιά μου δεν χρωστάνε σε καμία τράπεζα και δεν έχουν ούτε πιστωτική. Παρόλα αυτά χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας σε γάλλους και γερμανούς τραπεζίτες. Γιατί;
Η απάντηση είναι απλή: Είμαστε η γενιά της μεταπολίτευσης. Είμαστε αυτοί που θα πληρώσουν τον “λογαριασμό”.
Μην ξανακούσω για την γενιά του Πολυτεχνείου… Οι αγώνες δεν μπορούν να προσωποποιηθούν και να αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Φτάνει πια!Άραγε σκέφτηκε κανείς γιατί μιλάμε για το“ Έπος του σαράντα” και όχι για την “γενιά του σαράντα”;

Πραγματικά, λυπάμαι για την κατάντια αυτών των “Αγωνιστών”.
Υ.Γ.Θα μπορούσα να αναφέρω και ονόματα. Τους ξέρουμε όμως όλοι. Επιπλέον φοβάμαι την οργή τους, βλέπεις το “σύστημα” που πολέμησαν το έχουν φτιάξει στα μέτρα τους. Αυτοί τα κατάφεραν…

Πηγή