Στον κόσμο του κουστουμιού, του ταγιέρ και της γραβάτας μονάχα το ψέμα χωράει... Στο θέμα της Μαρίας Δημητρίου κανείς δε μας άκουσε!

Μονάχα μερικές φράσεις της Μαρίας θα δανειστώ:

" Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω…(όμως είναι δώρο Θεού η ζωή, δεν μπορώ να την αφαιρέσω από μόνη μου...άρα εσείς όλοι θα έχετε πράξει έγκλημα όταν φύγω δίχως αξιοπρέπεια..). Θα πεθάνω χωρίς να το θέλω…...(έτσι και αλλιώς λύτρωση θα είναι για μένα, στη κατάσταση που είμαι…δεν λέω πως μπορεί να μου βάλει χρόνια ζωής αφού οι ασθένειες αυτές είναι από μόνες τους καταστροφικές..)Τουλάχιστον αφήστε με να ζήσω με αξιοπρέπεια και με ποιότητα μέχρι το τέλος..!!! "
Λυπάμαι που θα σας το πω φίλοι μου μα αποτύχαμε. Οι υπογραφές μας δεν έπιασαν τόπο. Βλέπετε για κάποιους οι άνθρωποι είναι απλώς αριθμοί σε χαρτιά. Θέλουν απλώς να μπορούν να λένε "Φέτος γεννήθηκαν τόσοι και πέθαναν τόσοι...". Δεν τους πειράζει αν η Μαρία Δημητρίου πεθάνει γιατί θα γεννηθεί μια άλλη Μαρία και έτσι θα ισορροπήσει ο αριθμός ανάμεσα στους θανάτους και τις γεννήσεις. Η Μαρία είναι για εκείνους ένας αριθμός, τίποτα άλλο! Επίσης, τους συμφέρει οικονομικά να την αφήσουν να πεθάνει, γιατί θεωρητικά δεν παράγει. Και με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται αυτοί οι "κύριοι" και για όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτή τη θέση και όχι μόνο! Έτσι σκέφτονται και για τους τυφλούς, και για τους κωφούς, και για τους τυφλούς, για όλα τα ΑμεΑ και γενικά για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους συμφέρουν οικονομικά. "Να τους εξαφανίσουμε !", αυτό λένε μέσα τους και στις μεταξύ τους συζητήσεις. Βέβαια, όταν μιλάνε προς τα έξω προσπαθούν να δείξουν πως είναι τάχα κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι...
Τη στάση αυτών τη περίμενα, προσπάθησα όμως. Δε περίμενα όμως την αδιαφορία κάποιων άλλων ανθρώπων, όταν χτύπησα κάποιες πόρτες για να προβληθεί το θέμα και πέρα από τα blogs και απλώς με αγνόησαν επιδεικτικά. Δεν έχω ζητήσει πολλές φορές βοήθεια, και αυτή τη φορά δε ζήτησα για τον εαυτό μου. Βλέπετε όμως το συγκεκριμένο θέμα δεν ήταν ίσως "αρκετά σοβαρό", ποιος ξέρει; Είναι και αυτή η σάπια, μα βαθιά ριζωμένη πεποίθηση στους μαθουσάλες των ΜΜΕ πως πρέπει να μεταδίδεις απλώς ειδήσεις και να μη βάζεις τη ψυχή σε ό,τι γράφεις. Τάχα πρέπει να είσαι αποστασιοποιημένος, να φοράς ταγιεράκι και τακούνια και να είσαι δήθεν, να γράφεις με ξύλινο λόγο...
Τότε όλοι αυτοί θα σου πουν "μπράβο αυτός είσαι!".
Σιχάθηκα! Και έχω στο νου μου πολλές εικόνες και λέξεις που σιχαίνομαι.

Διαβάστε ολο το ιστορικό στον Τρυποκάρυδο
Επισκεφτείτε το προσωπικό blog της Μαρίας.