ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ: Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει – Θα διαρκέσει;

(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Μια παγκόσμια οργάνωση με «κοινωνικό» πρόσωπο

«Η καταστροφή είναι συμφορά, είναι και ευκαιρία. Ένα λάθος κράτος διαλύεται έχοντας φτάσει στα έσχατα όρια της παρακμής και της καταισχύνης. Αν διασώζεται ακόμα κάποιο ελάχιστο σπέρμα ελληνικής ιδιαιτερότητας στον περίπου ελληνόφωνο πληθυσμό του ρημαγμένου κρατιδίου, είναι τώρα η ευκαιρία να γίνει θεμέλιο για μια καινούργια, ριζικά διαφορετική οικοδομή.»
Αυτά έγραφε πρόσφατα ο Χρήστος Γιανναράς1, χαρακτηρίζοντας τους δύο διεκδικητές της κρατικής εξουσίας, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, ως «σπιθαμιαίους, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλους της πολιτικής».
Η ανεπάρκεια των πολιτικών δεν είναι όμως ένα τοπικό φαινόμενο. Είναι μάλλον κάτι που έχει διαπιστωθεί σε διεθνή κλίμακα και αυτό έχει να κάνει μάλλον με την γενική κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών.
Τι είναι αυτό που προκάλεσε όμως αυτήν την κατάρρευση; Πρόκειται απλά για ένα είδος παρακμής ή μήπως είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού;
Την κατάργηση των πατρίδων, των εθνικών συνόρων και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων πρώτος την οραματίστηκε ομαρξιστικός διεθνισμός στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα. Και το παράδοξο, όταν από την αντίσταση εκείνων των πατρίδων, εκείνων των εθνικών συνόρων και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων, ο μαρξισμός και το όραμά του κατέρρευσαν θεαματικά σε θλιβερές στάχτες στο τέλος τού ίδιου αιώνα, τη σκυτάλη παρέλαβε από το άλλο άκρο, ο κατά τα άλλα θανάσιμος αντίπαλός του, ο καπιταλισμός της καλούμενης ελεύθερης οικονομίας, ο οποίος, ποιο επιδέξιος τού μαρξισμού, «σάρωσε» και πατρίδες και εθνικά σύνορα και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, στο όνομα τώρα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Και έτσι, ο «σύγχρονος» νεωτερικός πολιτισμός έφτασε, δι’ άλλης οδού, όχι από την στενή ατραπό τού Μαρξ αλλά από την ευρεία λεωφόρο τού καπιταλισμού, στον ολοκληρωτικό διεθνισμό. Παράδοξη σύμπτωση των δύο άκρων στο ίδιο όραμα!
Ας επανέλθουμε όμως πάλι στη χώρα μας, και ας συνεχίσουμε από εκεί που διακόψαμε στο προηγούμενο άρθρο αυτής της σειράς.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν θεωρήθηκε «επικίνδυνος» από τους Αμερικανούς (ΑΣΠΙΔΑ) -πράγμα το οποίο έδωσε (υποτίθεται) την αφορμή για την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Ελλάδα το 1967 και τον ίδιο τον οδήγησε στη φυλακή- ήταν ακόμα σε περίοδο αναζήτησης ιδεολογικής ταυτότητας, με το βάρος να γέρνει κάπως προς τον τροτσκισμό, αλλά χωρίς την απόλυτη ταύτιση, διότι οι προσωπικές του φιλοδοξίες έδειχναν να παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο μέσα του. Οι οχτώ μήνες στην απομόνωση, στις φυλακές Αβέρωφ, φαίνεται να έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του, τον χαρακτήρα του πολιτικού άνδρα που εμφανίστηκε μετά την πτώση της χούντας. Ταυτόχρονα όμως, όλος ο ελληνικός λαός μπήκε τότε «στον γύψο» και όχι μόνο για οκτώ μήνες αλλά για επτά ολόκληρα χρόνια. Η επίσημη ιστορία έχει άρα ταυτίσει αυτήν την επταετία με την «επαναστατική» δράση του Ανδρέα…
«Λαϊκιστής, καιροσκόπος, επικίνδυνος…»
Πόσο επαναστάτης ήταν όμως πράγματι ο Ανδρέας;

Οι στόχοι του αφορούσαν όντως την προάσπιση του σοσιαλιστικού ιδεώδους και την καθιέρωση ενός ποιο κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα;

Τι φανερώνουν τα γεγονότα;

Πόσο ενδιαφέρον έδειξε ο Ανδρέας για την υπεράσπιση των παραδοσιακών αξιών αυτού του τόπου;
Βέβαια από έναν ακαδημαϊκό του μεγέθους του Ανδρέα Παπανδρέου θα περίμενε λογικά κάποιος λιγότερο «πάθος» τόσο γιατί αυτό θα παρέπεμπε σε ρομαντικές και ουτοπικές αντιλήψεις, ξένες προς τη νεωτερική δημόσια σφαίρα όσο και λόγω της εργαλειακής και ουδέτερης-διαδικαστικής- αντίληψης περί πολιτικής. Μπορεί όμως να θεωρηθεί όντως ορθολογικής μορφής η πολιτική που ακολούθησε, ώστε να δικαιολογηθεί η υποβάθμιση των παραδοσιακών αξιών;
Τα αρχεία του Φόρεϊν Οφις (βλέπε εδώ) του 1980 για την Ελλάδα, που αποχαρακτηρίστηκαν φέτος στις αρχές του χρόνου, ασχολούνταν μαζί του, όταν αυτός προετοιμαζόταν για τις εκλογές του 1981.
Οι Βρετανοί αξιωματούχοι προσπαθούσαν να σκιαγραφήσουν την προσωπικότητα ενός πολιτικού άνδρα που αποτελούσε αίνιγμα και ενδεχομένως απειλή για τα βρετανικά και δυτικά συμφέροντα.
Ένα χρόνο πριν από τις εκλογές του 1981 διάφοροι Βρετανοί αξιωματούχοι, από τον τότε πρέσβη στην Αθήνα, Ιαν Σάδερλαντ, μέχρι στελέχη του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, προσπαθούσαν να καταλάβουν το πλήρες εύρος της προσωπικότητας, των κινήτρων και του τρόπου σκέψης του Έλληνα πολιτικού. «Λαϊκιστής και καιροσκόπος, επικίνδυνος για τα βρετανικά και τα δυτικά συμφέροντα», αποφαίνονταν τηλεγραφήματα της εποχής.
Ποιο ήταν άρα το μυστήριο που κάλυπτε τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου, ο οποίος ήταν ένα πρόσωπο που έμελλε να αλλάξει για πάντα τις τύχες της χώρας;
Μια απομυθοποίηση του «χαρισματικού ηγέτη» πιστεύω πως μπορεί να φανεί χρήσιμη.
Χωρίς περιστροφές θα τολμήσω να αναφέρω την προσωπική γνώμη που έχω σχηματίσει, μετά από μελέτη γύρω από το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου.
Ο Ανδρέας υπήρξε ένα δυστυχισμένο παιδί, το οποίο προδόθηκε από τον φιλόδοξο Πατέρα του όταν ήταν μόλις 2 ετών και μεγάλωσε αποκλειστικά με την μητέρα του, Σοφία Μινέικο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου2, γόνος μιας φτωχής οικογένειας αγροτών (ο πατέρας του ήταν ο ιερέας Ανδρέας Σταυρόπουλος από το ορεινό χωριό Καλέντζι της Αχαΐας), παντρεύτηκε την πλούσια Σοφία Μινέικο, της οποίας ο πατέρας3 ήταν Πολωνός αριστοκράτης και μεγαλομασόνος (τα περί εβραϊκής καταγωγής είναι γελοιότητες). Ένα στοιχείο που έχει ίσως διαφύγει της προσοχής των ιστορικών αναλυτών είναι, πως η Σοφία ήταν ηλικίας 26 ετών όταν παντρεύτηκαν(1913) -κάπως «μεγάλη» για τα δεδομένα της εποχής- και ένα χρόνο μάλιστα μεγαλύτερη (γεννήθηκε το 1887) από τον Γεώργιο. Ο Ανδρέας ήρθε στον κόσμο έξη χρόνια αργότερα (1919) και τον επόμενο χρόνο ο πατέρας του …σάλπαρε για άλλα λιμάνια, καθώς ερωτεύτηκε την (επίσης μεγαλύτερή του) γνωστή πρωταγωνίστρια Κυβέλη.
Αξιολογώντας τώρα τα πράγματα μέσα στο πνεύμα της εποχής, μπορούμε να πούμε, πως ο μικρός Ανδρέας είχε λόγους να μισεί τον πατέρα του, ο οποίος αντιπροσώπευε την εξουσία μέσα στην πρώιμα διαλυμένη οικογένειά τους.
Αυτή η αναδρομή στα πρώτα χρόνια της ζωής του Ανδρέα, είναι πιστεύω χρήσιμη για να βοηθηθούμε να καταλάβουμε λίγο την ρίζα της «επαναστατικής» του φύσης.
Ο Ανδρέας δεν ήταν άρα ιδεαλιστής επαναστάτης, ήταν μάλλον χαρακτηριστική περίπτωση «οιδιπόδειου συμπλέγματος», την οποία φαίνεται να κληροδότησε και στον γιο του Γιώργο (βλέπε άρθρο της Ισπανικής El Pais).
Αυτό εξηγεί ίσως και τον «λαϊκισμό» στον οποίο αναφέρονται οι Βρετανοί.
Ο καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας Νίκος Δεμερτζής4, κάνει μια επιστημονική προσέγγιση στο φαινόμενο του λαϊκισμού, και γράφει τα εξής αναφερόμενος στο «Κίνημα»: «Στο πολιτιστικό τραύμα του Εμφυλίου, προστέθηκε το τραύμα της επιβολής της δικτατορίας. Διαμορφώθηκε, έτσι, μια πεποίθηση πεπρωμένου πολιτικής ανισότητας και αδυναμίας ανατροπής του. Η ταπείνωση των ηττημένων του Εμφυλίου δεν ήρθη αλλά, απεναντίας, επιτάθηκε. Κληροδοτήθηκε μάλιστα στην επόμενη γενιά, η οποία αμέσως μετά τη δικτατορία συγκρότησε τα νέα μορφωμένα μικρομεσαία στρώματα (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, κ.λπ.) που αργότερα υποστήριξαν με θέρμη το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου».
Και σχετικά με την κάθε άλλο παρά ορθολογική πολιτική που ακολούθησε ο «σοσιαλιστής» Ανδρέας, ο καθηγητής γράφει:
«Με την άνοδο, τώρα, του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία άλλαξε η δομή των πολιτικών ευκαιριών για τα ΕΑΜογενή κυρίως μικροαστικά στρώματα. Η πολιτική που ακολούθησε ο Ανδρέας Παπανδρέου (αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, κομματικό πελατειακό σύστημα) καθώς και ο λόγος περί προνομιούχων και μη προνομιούχων Ελλήνων παραγκώνισε τη μνησικακία [δίνοντάς της άλλη μορφή]. Οι αλλαγές στο πολιτικό προσωπικό και στο σύστημα διακυβέρνησης έσυραν από την πολιτική αφάνεια τα μικροαστικά στρώματα, τα οποία λειτούργησαν ως τάξη-στήριγμα του μπλοκ εξουσίας, για να χρησιμοποιήσω μια έννοια του Νίκου Πουλαντζά. Σε μεγάλο βαθμό, η παθητική μνησικακία αντικαταστάθηκε από την ανοικτή εκδικητικότητα: οι κλαδικές, οι `πρασινοφρουροί’ και η άλωση του κρατικού μηχανισμού από τα κομματικά στελέχη, ήταν η αποζημίωση για τα `πέτρινα χρόνια’ της πολιτικής περιθωριοποίησης των κληρονόμων του Εμφυλίου. Η προδικτατορική διεκδικητικότητα μεταστοιχειώνεται σε μεταπολιτευτική εκδικητικότητα.»
Διακρίνουμε άρα μια παθογένεια πίσω από το φαινόμενο που ονομάστηκε Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, μέσα στους κόλπους του οποίου συνωστίστηκαν όλοι οι «αδικημένοι» από τον «πατέρα-κράτος» (εκτός τους καιροσκόπους), οι οποίοι ήταν προσανατολισμένοι στον ρόλο του «προστάτη των γυναικών» και όλων των …αδικημένων.
Αυτός ο «προσανατολισμός» ήταν που οδήγησε τελικά την Ελλάδα στα δίχτυα της αράχνης…
Και αυτός είναι οι κοινός παρανομαστής μεταξύ του Ανδρέα, του Γιωργάκη και της Μαργαρίτας.
Είναι η «προίκα» την οποία έφερε μαζί του ο Ανδρέας από την Αμερική.
Κάποιοι βιαστικοί ίσως φανταστούν πως με την «αράχνη» αναφέρομαι στην Μαργαρίτα, αλλά έχουν πέσει έξω.

Η «αράχνη» είναι η παγκόσμια Ελίτ η οποία έχει εξυφάνει έναν ιστό, τον οποίο έχει ονομάσει: New Order!
Ο διεθνής ιστός της αράχνης
Λίγο πολύ είναι γνωστό ότι ο ιστός που δημιουργεί μια αράχνη, είναι ισχυρότερος από το ατσάλι, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Αυτό σημαίνει ότι αν πάρουμε μια ίνα από ιστό αράχνης και μια ίνα από ατσάλι του ίδιου πάχους, ο ιστός της αράχνης αντέχει μεγαλύτερο βάρος. Ο λόγος είναι σε μεγάλο βαθμό η ελαστικότητα του ιστού της αράχνης χάρη στην σύστασή του.
Μεταφορικά τώρα, αυτός ο πολύ ισχυρός αλλά ευέλικτος «ιστός» της Νέας Τάξης, χρησιμοποιώντας ως άρμα τον ΟΗΕ, ευαγγελίζεται «Απελευθέρωση», «Διεθνή Ειρήνη και Ασφάλεια», προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ.λ.π.
Αυτά όμως όλα περνούν μέσα από την κατάργηση «παρωχημένων» αξιών, όπως πατρίδες, εθνικά σύνορα, και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες.
Είναι ενδιαφέρον να εξεταστεί ακόμα μια φορά το «μανιφέστο» του εμπνευστή του «κινήματος των αγανακτισμένων» 5. Σε αυτό το μικρού μεγέθους δοκίμιο, ο 93χρονος γερμανο-εβραίος δίνει το στίγμα της διεθνούς «επανάστασης» εναντίον του …Κατεστημένου. Εναντίον της παραδοσιακής μορφής εξουσίας (πατέρας-κράτος) και ευαγγελίζεται μια νέα μορφή διακυβέρνησης, οικουμενικής μορφής, υπό τον ΟΗΕ.

Ας κάνει τώρα κάποιος και έναν συσχετισμό με τους στόχους της διεθνούς οργάνωσης (Socialist International)6, στην οποία πρόεδρος είναι ο γιος της Μαργαρίτας και του Ανδρέα, ο γνωστός μας ΓΑΠ.
Ένας άκρως αποτελεσματικός «ιστός», από τον οποίο δεν μπορεί να διαφύγει κανείς.
Γιατί όμως δεν μπορεί να διαφύγει κανείς;
Διότι αν «κολλήσει» ένα τμήμα κάποιου κοινωνικού σώματος, όπως είναι ένα έθνος, σ’ αυτόν τον ιστό, τότε θα συμπαρασύρει μαζί του και όλο το υπόλοιπο μέρος του σώματος. Απλά πράγματα.
Η «προίκα» που έφερε μαζί του ο Ανδρέας Παπανδρέου, αποδείχτηκε τελικά ένας μολυσματικός ιός, ο οποίο έχει εξαπλωθεί, δυστυχώς, σε μεγάλη έκταση στη χώρα μας, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού «σώματος» έχει μολυνθεί.
Η Μαργαρίτα δεν υπήρξε αμέτοχη σε αυτή τη διάδοση του μολύσματος. Ας λάβουμε υπόψη μας το Κίνημα Απελευθέρωσης της Γυναίκας (πότε υπήρξε η Ελληνίδα αλήθεια καταπιεσμένη;) και ας εστιάσουμε για παράδειγμα στην νομιμοποίηση της έκτρωσης.

Πόσοι γνωρίζουν άραγε πόσα ελληνόπουλα θανατώνονται κάθε χρόνο στο βωμό της λεγόμενης «απελευθέρωσης» των γυναικών; Οι στατιστικές μιλούν για 250.000 τον χρόνο7.
Αν κάνουμε τώρα έναν απολογισμό για τα τελευταία 30 χρόνια παίρνοντας έναν μέσο όρο από 200.000, τότε για πόσους Έλληνες μιλάμε;

Ο αριθμός είναι ανατριχιαστικός και θυμίζει την γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, δηλαδή 6 εκατομμύρια.
Πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αυτή η γενοκτονία απέναντι στις προηγούμενες γενεές, στις μανάδες και στις γιαγιάδες μας, που μας μεγάλωσαν με στερήσεις αλλά και με περισσή αγάπη;

Από τι θέλησε η λαίλαπα της Νέας Τάξης, που έφερε μαζί της η οικογένεια Παπανδρέου, να απελευθερώσει την υπερήφανη Ελληνίδα μάνα η οποία γέννησε λεβέντες και λεβέντισσες έστω και κάτω από δύσκολες συνθήκες;
Πόσο υπερήφανες θα ήταν εκείνες οι μανάδες και οι γιαγιάδες για τις σημερινές «απελευθερωμένες» Ελληνίδες; (βλέπε ΤοΣύνδρομο της Ψυχρής Μάνας ως Πολιτιστικός Κίνδυνος)
Επειδή σε κάποιους ίσως φανεί μακάβριος ο συσχετισμός των εκτρώσεων με την γενοκτονία των Εβραίων, και μπορεί ο συνολικός αριθμός να αποδειχθεί πως δεν είναι απόλυτα σωστός, εντούτοις προτείνω, άσχετα με το ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός, να ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι για την διαδικασία της επέμβασης και για το πώς ακριβώς αισθάνεται το έμβρυο.

Όσοι από αυτούς εξακολουθούν να διατηρούν ψήγματα ανθρωπιάς θα νιώσουν αποτροπιασμό.
Ελπίζω να έχει αντιληφτεί ο αναγνώστης για τι κατάσταση μιλάμε… Και αναφερθήκαμε μόνο σε ένα από τα «καλούδια» της …προίκας!
Η «αράχνη» έχει αρχίσει εδώ και καιρό να τρώει το ελληνικό σώμα, και το χειρότερο είναι, ότι δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική αντίδραση.

Αντ’ αυτού, διακρίνει κανείς γύρω του την απόλυτη αποχαύνωση.
Πρόκειται όμως για μια κατάσταση για την οποία φέρουν συλλογική ευθύνη όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και οι άνθρωποι του πνεύματος, διότι δεν προέβαλαν καμιά αντίσταση.

Άφησαν αδιαμαρτύρητα να συμβεί αυτός ο εκτροχιασμός της ζεστής ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος μας έχει οδηγήσει σήμερα στο χείλος του γκρεμού.
Τι έχουμε άρα να περιμένουμε;
Τίποτε άλλο από τον καταποντισμό, μαζί με την υπόλοιπη «μπλέμπα» του συστήματος, διότι καταφρονήσαμε ό,τι όμορφο μας κληροδότησαν οι αξιαγάπητοι Έλληνες που ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας.
Οι «ευρωλιγούρηδες» και οι εξαπατημένοι «εκσυγχρονιστές» ελπίζω σε λίγο να κρύβονται (αν δεν το έχουν κάνει ήδη), διότι το εικονικό αυτό σύστημα πνέει τα λοίσθια.