Το νερό είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο, γιατί το 70% του σώματός του αποτελείται από νερό. Ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί να αντέξει χωρίς νερό 2 – 3 ημέρες. Αν χάσει το 20% του νερού, ο άνθρωπος κινδυνεύει να πεθάνει. Το νερό μπορούμε να το χάσουμε με τον ιδρώτα, με τα δάκρυα, με τα ούρα, με τα κόπρανα και με την αναπνοή. Μπορούμε να το αναπληρώσουμε με το να πίνουμε νερό. Ένας ενήλικας έχει ανάγκη από 1,5 – 2 λίτρα νερό, δηλαδή 6 – 8 νεροπότηρα, την ημέρα, ενώ ένα παιδί χρειάζεται 1 – 1,5 λίτρο, δηλαδή 4 – 5 νεροπότηρα. Παρόμοια συμβαίνει και στα ζώα. Επίσης και για τα φυτά, το νερό είναι πηγή ζωής. Αν δεν έχουν νερό, θα ξεραθούν, γιατί το χρειάζονται για τη φωτοσύνθεση της τροφής τους.
Το νερό είναι τα 7/10 της γης. Το αλμυρό νερό είναι το 97,5%, το γλυκό νερό είναι 2,5% και από αυτό μόνο το 1% μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το νερό στη γεωργία - κτηνοτροφία σε ποσοστό 69%, για οικιακή χρήση 8% και στις βιομηχανίες σε ποσοστό 23%.
Παρόλο που θεωρείται το πιο κοινό υγρό του πλανήτη μας, και συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι ξέρουμε τα πάντα για αυτό το τόσο άφθονο και απαραίτητο για την ζωή, στοιχείο, η αλήθεια είναι ότι μέσα του κρύβει πολλά και θαυμαστά μυστήρια.
Από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα το νερό υπήρξε για την ανθρωπότητα πηγή ζωής, πλούτου αλλά και λατρείας, κάνοντας τον άνθρωπο γρήγορα να συνειδητοποιήσει την δύναμη του, κατατάσσοντάς το έτσι σε ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της φύσης, αλλά ταυτόχρονα προκαλώντας τον σε ένα συνεχή αγώνα για την κατάκτηση αυτού.
Η δύναμη του έγινε αφορμή να πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι για αυτό, αλλά ταυτόχρονα και μέσο ζωής και αναγέννησης και αν αναλογιστούμε ότι το σώμα μας αποτελείται από νερό είναι φυσικό να υπάρχει μία αλληλεπίδραση αυτού και της ίδιας της φύσης τόσο στο υλικό όσο και στο εκφραστικό, στο νοητικό και στο ψυχικό επίπεδο.
Δεν είναι τυχαία η θεοποίηση του από όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Από τους Ινδιάνους και Ίνκας της Αμερικής, αρχαίους Έλληνες και Αιγυπτίους, μέχρι τους Σαμάνους και Βαβυλώνιους της Ασίας, υπήρξε κύριο στοιχείο λατρείας μιλώντας για τις Ναϊάδες και Νεράιδες των πηγών, τις Νηριήδες των ωκεανών και για κάποιους άλλους "Ντέβα" του νερού.
Για τον Θαλή, η πρώτη απόλυτη αρχή των πάντων ήταν το Ύδωρ, από το οποίο είναι δημιουργημένα τα πάντα, σε διάφορους σχηματισμούς και μεταλλάξεις του, ήταν η ζωτική αρχή του κόσμου, δηλαδή αυτό που έδινε ζωή διεισδύοντας παντού, ακόμη και στο ποιο μικρότερο μόριο μιας πέτρας.
Η γνώση και η πεποίθηση ότι από το Ύδωρ είναι όλα δημιουργημένα, εξηγεί την συνδεσιμότητα του με την θρησκεία, την πίστη και με αρκετά μυστήρια που εκτελούνται μέσα σε αυτές (όπως βάπτιση, αγιασμός των Υδάτων, Τελετές σε ποτάμια, καθαρμούς σωμάτων καθώς και το πόσιμο ή το ράντισμα των πιστών από αυτό, σε βαθμό που αποδεικνύουν την μαγική του δύναμη να επιδρά πάνω στον άνθρωπο).
Αλλά και σε άλλες διδασκαλίες, η ζωή συμβολίζεται με το Ύδωρ, που είναι το κυρίως υπεύθυνο στοιχείο για την ζωή. Στην Ινδική παράδοση, είναι η ενέργεια της ζωής που διαποτίζει τα πάντα, ορατά και αόρατα, σε όλα τα επίπεδα (γιατί και τα πνεύματα και οι θεοί "ζουν" με αυτή την έννοια) την ονομάζουν πράνα ή Χιβάμ-Πράναμ και στην Κίνα Κι, που σύμβολο της ήταν το νερό.
Στην αρχαία Ελλάδα, το νερό ήταν καθαρτικό και λυτρωτικό, όταν ήθελαν να απολυμανθούν ( μετά από κάποιο λοιμό που ίσως να μάστιζε για εβδομάδες την περιοχή) ή απλώς να πλυθούν , κατέφευγαν στο κοντινότερο ποτάμι ή στη θάλασσα. Όταν πάλι ήθελαν να απαλλαγούν από μια τιμωρία ή κατάρα, έκαναν μπάνιο σε νερό. Μάλιστα ο Αχέροντας Ποταμός, κομμάτι του σημερινού ελληνικού υδρογραφικού δικτύου θεωρείτο από τους «αρχαίους ημών προγονούς» ο αγωγός στον Άδη, τον κόσμο των νεκρών. Λέγεται Αχέροντας, από την λέξη «άχος», που σημαίνει θλίψη για την απώλεια, για το θάνατο και αποτελούσε τον ποταμό που ο «ψυχοπομπός» Ερμής διέσχιζε για να παραδώσει τις ψυχές των νεκρών στο Χάροντα, οι οποίες κατέληγαν στο βασίλειο του Άδη. Επίσης, έχουμε τους Δαίμονες και τις Νύμφες των λιμνών και των πηγών, τους Θεούς των θαλασσών και των ποταμών.
Αλλά και στις νεότερες θρησκείες το νερό αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο των θρησκευτικών παραδόσεων. Το Ισλάμ θεωρεί το νερό, δώρο Θεού και μέσο καθαρμού. Στην Ιουδαϊκή παράδοση είναι η αρχή της δημιουργίας και μία μορφή θεοφανείας. Στα Εβραικά χρόνια, το νερό το συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη στον Κατακλυσμό του Νώε. Το συναντάμε επίσης, στη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας αλλά και στην πορεία των Ισραηλιτών μέσα στην Έρημο. Όταν δίψασαν, καθοδόν για την γή της επαγγελίας, ο Μωυσής χτύπησε ένα βράχο με το ραβδί του και εκείνος έβγαλε νερό, με την δύναμη του Υψίστου. Στην Καινή Διαθήκη, έχουμε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο να βαφτίζει τον Ιησού Χριστό, στον Ιορδάνη ποταμό. Έχουμε επίσης, την κολυμπήθρα του Σιλωάμ που την αναφέρει πολλές φορές το Ευαγγέλιο. Μια κολυμπήθρα που είχε ιαματικό νερό. Μια φορά το χρόνο κατέβαινε ένα άγγελος, ανακάτευε το νερό και όποιος έμπαινε πρώτος γινότανε καλά, όποια αρρώστια και αν είχε. Ή στο γάμο της Κανά, όταν ο Χριστός έκανε το πρώτο του θαύμα. μετατρέποντας το νερό σε κρασί.
Σήμερα όμως ποια πραγματικότητα βιώνουμε ως προς αυτό το αγαθό-πηγή ζωής ; Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, στο οποίο όλα αλλάζουν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, το Νερό, η βασική πηγή ζωής, φαίνεται ότι θα αποτελέσει στοιχείο ανταγωνισμού και περιοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη στις επόμενες δεκαετίες. Τα μηνύματα που μας έρχονται από άκρη σε άκρη του πλανήτη δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Οι επιστήμονες θεωρούν την έλλειψη νερού ως ένα από τα πλέον ανησυχητικά προβλήματα της νέας χιλιετίας αφού η ψευδαίσθηση της αφθονίας δεν επιτρέπει εύκολα να αποκαλυφθεί η αλήθεια.Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι θα χρειαστεί μια «επανάσταση» προκειμένου να επιτευχθεί η σωστή διαχείριση των υδάτινων πόρων, εάν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα. Οι επόμενοι πόλεμοι θα γίνουν για το νερό και το πρόβλημα θα είναι εντονότερο στον αναπτυσσόμενο και υποανάπτυκτο κόσμο, όπου ο συνδυασμός της αλματώδους πληθυσμιακής ανάπτυξης, της μόλυνσης και της πενιχρής εκπαίδευσης έχει ήδη δημιουργήσει προβλήματα στο συγκεκριμένο τομέα.
Επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ αναφέρουν ότι η κρίση του πόσιμου νερού χαρακτηρίζεται τόσο από τη συνεχιζόμενη μείωση της ποσότητας που διατίθεται, όσο και από την υποβάθμιση της ποιότητάς του. Ο ΟΗΕ μας κάνει γνωστό ότι σήμερα 232 εκατομμύρια άνθρωποι από 26 χώρες του Τρίτου Κόσμου πλήττονται από λειψυδρία, αδυνατώντας να καλύψουν βασικές καθημερινές ανάγκες σε νερό, και 18 χώρες στην Αφρική και στην Ασία απειλούνται άμεσα, καθώς βρίσκονται σε οριακή από άποψη υδατικών αποθεμάτων, κατάσταση. Μάλιστα έως το 2025 εκτιμάται πως 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ζουν σε χώρες που αντιμετωπίζουν έλλειψη νερού, ενώ σήμερα 5.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από το μολυσμένο νερό. Ενα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο πίνοντας μολυσμένο νερό........
Επιπλέον, προβλέπεται ότι το νερό θα αποτελέσει αιτία διαμάχης και συγκρούσεων μεταξύ γειτονικών χωρών, δεδομένου ότι περίπου το 40% των κατοίκων της Γης, ζει σε περισσότερες από 200 διακρατικές υδρολογικές λεκάνες, το νερό των οποίων μοιράζονται περισσότερες από δύο σε κάθε περίπτωση χώρες. ‘’Περί τις 300 ζώνες πιθανών συγκρούσεων γύρω από το πόσιμο νερό έχουν επισημανθεί σε διάφορα μέρη της Γης’’, αναφέρει ο δρ Jean Α. Vergnes, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Υδατος και σύμβουλος της Unesco. Και καταλήγει: ‘’Πρόκειται για ένα κοινωνικό πρόβλημα για το οποίο θα πρέπει να βρεθούν επειγόντως λύσεις για την εξασφάλιση ενός κατωτάτου ορίου πόσιμου νερού για όλους’’. (στοιχεία από την έντυπη εφημερίδα τα Νέα)
Τελικά, το πιο νοήμων ον σε αυτόν τον Πλανήτη, ο Άνθρωπος,,, καταστρέφει την ίδια του πηγή ζωής,,, καταστρέφει τον ίδιο του τον εαυτό,,, στο βωμό της τεχνολογίας, των απολαύσεων, της εξέλιξης, του χρήματος, της εξουσίας,,, γιατί;;;
η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΜΟΝΟ ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΑ ΣΧΟΛΙΑ