Ξεκινώ λέγοντας ότι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι η ταυτότητα “ΣΥΡΙΖΑ=νέο ΠΑΣΟΚ” πρωτοανακοινώθηκε στην Πάτρα, την “ιερή πόλη” του παπανδρεϊσμού (κάτι σα να μας παρουσίαζαν τον Σαμαρά ως "νέο Κωνσταντίνο Καραμανλή" στις Σέρρες.) Ήταν ένα παμπόνηρο τέχνασμα, που έγινε στα μέσα περίπου της προεκλογικής εκστρατείας. Και ήταν ακριβώς αυτό που άρχισε να ανεβάζει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ώστε αρχικά να ξεπεράσει το ΚΚΕ, και ταχύτατα να τριπλασιάσει τους ψήφους του, από τις προηγούμενες εκλογές: ήταν, με άλλα λόγια, το μυστικό της εκλογικής επιτυχίας του, το μεγάλο κόλπο που τον οδήγησε στο αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, ψαρεύοντας ψήφους του εξασθενημένου ΠΑΣΟΚ. Στην τωρινή προεκλογική περίοδο, το κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται "νέο ΠΑΣΟΚ" συνεχίζει να πιπιλάει την ίδια καραμέλα, ελπίζοντας να παρασύρει κι άλλους.
Θα μείνω στους πέντε βασικότερους λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το “νέο ΠΑΣΟΚ”, ούτε το παλιό, ούτε τίποτε άλλο. Για παρόμοιους λόγους, φυσικά, ο αρχηγός του δεν είναι “ο νέος Ανδρέας”, όπως θέλουν να μας τον πουλήσουν οι επικοινωνιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, μετονομάζοντάς τον από “Τσίπρα” σε "Αλέξη" (συνηχήσεις με το "Ανδρέας", αλλά βέβαια και το lifestyle στυλ της εποχής, όπως στο "Σάκης", "Νότης" κ.λπ.)
1. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εξ αρχής ένα κόμμα με καθαρές αποστάσεις από την κομμουνιστική αριστερά—ο ΣΥΡΙΖΑ το αντίθετο.
Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε τον 1974, αλλά πλάστηκε επί χουντικής επταετίας, μέσα από τον πρόδρομο του, το ΠΑΚ. Την εποχή εκείνη υπήρχαν δύο αριστερά κόμματα, το ορθόδοξο (σταλινικό) ΚΚΕ αλλά και το νεαρό ΚΚΕ Εσωτερικού (είχε διασπαστεί από το άλλο το 1968) που ήταν πιο φιλελεύθερο και φιλοδυτικό. Λόγω δικτατορίας, τα δυο ΚΚ ήταν τότε άκρως εξιδανικευμένα και ο αστικός πολιτικός χώρος τα δεχόταν ως εντελώς ισότιμους σύμμαχούς τους. Παρά το γεγονός αυτό, όμως, το ΠΑΣΟΚ χάραξε διαφορετική πορεία, εξ αρχής. Οι οπαδοί του ένα πράγμα δεν ήταν ποτέ: κομμουνιστές. Αν ήταν, θα πήγαιναν σε ένα από τα δύο ΚΚ, που ήταν άλλωστε της μόδας. Το ίδιο θα είχε συμβεί στη μεταχουντική επταετία 1974-81, όταν η αριστερά ήταν απείρως πιο συμπαθής στον κεντρώο χώρο, με πολύ πιο αξιόλογους ηγέτες.
Όμως αυτό δεν έγινε, γιατί το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε φλέρταρε με τον κομμουνισμό στην ιδεολογία του. Δημιουργήθηκε από ένα μη-κομμουνιστή ηγέτη, και προσέλκυσε μη-κομμουνιστές στελέχη, μέλη και ψηφοφόρους, δηλαδή ανθρώπους που συνειδητά επέλεξαν τον κόσμο της δυτικής δημοκρατίας, και όχι τις υποσχέσεις ολοκληρωτικών “παραδείσων”. Το ΠΑΣΟΚ ήταν άλλωστε η μετεξέλιξη της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, όχι κάποιου αριστερού μορφώματος. (Το ΠΑΚ περιείχε βέβαια αρχικά και διάφορες γραφικές, ακραίες τάσεις, που όμως έσβησαν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, το 1974.)
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια συμπαράταξη αριστερών κομμάτων, τα περισσότερα από τα οποία ασπάζονται καθαρά την κομμουνιστική ιδεολογία. (Δικαίωμά τους, φυσικά, αλλά να μην το αποσιωπούν.) Η κεντρική τους “συνιστώσα” ήταν αρχικά ο Συνασπισμός, δηλαδή το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού μετεξελιγμένο επί το πολύ σταλινικότερο, μετά τη διείσδυση από το ΚΚΕ, και την άνοδο στην ηγεσία του, της ομάδας Αλαβάνου-Τσίπρα. Όμως, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση των εκσυγχρονιστών της ΔΗΜΑΡ, ο Συνασπισμός κατέληξε σχεδόν περιθωριακός στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ανέβηκαν οι ακραίοι. Σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αυξημένο ρόλο οι συνιστώσες της άκρας αριστεράς, με τα σφυροδρέπανα στις σημαίες (που σβήνουν με αγωνία στο Photoshop οι επικοινωνιολόγοι, μιμούμενοι τέλεια την παλιά σταλινική τεχνοτροπία) και τις αναφορές στον Λένιν, τον Τρότσκι και τον Μάο. Έτσι, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς (πολύ) πιο αριστερός από το παλιό ΠΑΣΟΚ, είναι και πολύ πιο αριστερός από το ΚΚΕ.
2. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εξ αρχής, και παρέμεινε, αστικό πολιτικό κόμμα, που αποδεχόταν απόλυτα τους κανόνες της δυτικής δημοκρατίας—ο ΣΥΡΙΖΑ όχι.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν σαφώς αρχικά ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα, χτισμένο πάνω στα πιστεύω του Ανδρέα Παπανδρέου, του ιδρυτή του. Ο Ανδρέας ήταν γόνος αστικής πολιτικής οικογένειας που ανδρώθηκε μέσα στην παράδοση του φιλελεύθερου δημοκρατικού χώρου της Αμερικής (δηλαδή του Δημοκρατικού Κόμματος) όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νεότητάς του. Ήταν με άλλα λόγια ένας τυπικός φιλελεύθερος (liberal) στο αμερικανικό πρότυπo, όπου οι συνηχήσεις τις λέξεις παραπέμπουν, αντίθετα από την ευρωπαϊκή χρήση, στην φιλελεύθερη κεντροαριστερά.
Ο Ανδρέας μπορεί να διάλεξε ακραία προεκλογικά συνθήματα για την εξωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ έως το 1981, αλλά αυτά ήταν μονάχα εργαλεία μιας στρατηγικής που προσπαθούσε να ψωνίσει εκλογική πελατεία. Το "έξω από το ΝΑΤΟ" ήταν δόλωμα για να τσιμπήσουν οι αριστεροί—που βέβαια εγκαταλείφθηκε αμέσως μόλις το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία. Αντίθετα, η δηλωμένη στο πρόγραμμά του πολιτική "έξω από το ΝΑΤΟ" του ΣΥΡΙΖΑ είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογίας που εκφράζει η κομμουνιστική αριστερά, πάνω από μισό αιώνα.
Ο Ανδρέας λαΐκιζε προεκλογικά προς τα αριστερά του. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ λαϊκίζει προς τα δεξιά του (ακραίο παράδειγμα της στρατηγικής αυτής το σλόγκαν “το νέο ΠΑΣΟΚ”) νερώνοντας την κομματική γραμμή για να μην αποκαλύψει τον καθαρά αντι-αστικό, αντιδυτικό, μαρξιστικό (ενίοτε και λενινιστικό) του πυρήνα, που τώρα εμπλουτίζεται και με μεταμοντέρνες φιοριτούρες, δηλαδή τα θέατρα των "λαϊκών συνελεύσεων" στις γειτονιές, με το τάχα "αμεσοδημοκρατικό" στυλ τους (που βέβαια καθοδηγείται από την κομματική ιεραρχία), αλλά και τις καθαρές, προκλητικές επιθέσεις στα ήθη και τους κανόνες της κοινοβουλευτικές δημοκρατίας με δηλώσεις του τύπου "θα καλέσουμε το λαό στο Σύνταγμα να επιβάλλει κυβέρνηση της αριστεράς". (Κάπως όπως το 1944, δηλαδή;)
3. Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, με το εφεύρημα "και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις", κατάφερε να συμπαρασύρει τη μαρξιστική αριστερά στο κέντρο—ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Στα μέσα της δεκαετίας του '30, η κατευθυνόμενη από τη Μόσχα Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν) άλλαξε την εκλογικά καταστροφική στρατηγική της στη Δυτική Ευρώπη, δηλαδή το να κατηγορεί τους σοσιαλδημοκράτες ως "σοσιαλφασίστες", και με επιχείρημα τον κίνδυνο της επικράτησης του ναζισμού και του φασισμού συμμάχησε με τα αστικά κόμματα, με τη νέα στρατηγική του "λαϊκού μετώπου": κομμουνιστές και δημοκράτες ενωμένοι, κατά του φασισμού. Η αντιφασιστική ρητορική έδωσε το προκάλυμμα, όμως η απώτερη πολιτική του λαϊκού μετώπου για τους κομμουνιστές ήταν να διεμβολίσουν το δημοκρατικό χώρο, πράγμα που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στο χώρο της διανόησης. (Θα είχαν μάλλον ολοκληρώσει το έργο τους, αν ο Στάλιν δεν καταργούσε τη στρατηγική του λαϊκού μετώπου μόλις τα βρήκε με τον Χίτλερ—και στράφηκε μαζί του κατά όλων των πρώην «συμμάχων» του.)
Για να ανέβει στην εξουσία, ο Ανδρέας χρησιμοποίησε την παλιά, δοκιμασμένη κομμουνιστική στρατηγική του "λαϊκού μετώπου", αντιστρέφοντάς την όμως με ιδιοφυή τρόπο, για τις εκλογές του 1980. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο επικοινωνιακό του εφεύρημα, το απόλυτο στρατήγημα: χρησιμοποίησε τη λογική του λαϊκού μετώπου για να προσέλκυσει στο ΠΑΣΟΚ τους αριστερούς ψηφοφόρους, με σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά"—κι αυτό ενώ η παλιά Δεξιά, που "ο λαός δεν ξεχνούσε", δεν υπήρχε πια.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (το ψευδεπίγραφο “νέο ΠΑΣΟΚ”), επανέρχεται στην καθαρόαιμη, αρχική λογική του λαϊκού μετώπου, θέλοντας να φανεί μετριοπαθές ιδεολογικά μέσω εξω-κομμουνιστικών συμμαχιών και συνθημάτων. Άλλωστε, διάφοροι "χρήσιμοι ηλίθιοι" (κατά την έκφραση του Λένιν) επιστρατεύθηκαν ήδη από τον κεντροαριστερό χώρο, και θα επιστρατευθούν κι άλλοι και άλλες ακόμη, για να συσκοτίσουν την εικόνα. Όποιος πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι "σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σκανδιναβικού τύπου"—όπως άκουσα κάποιον αφελέστατο γνωστό να λέει τελευταία, και κόντεψα να λιποθυμήσω—, ας δει το εκλογικό του πρόγραμμα του και, ακόμα καλύτερα, ας επισκεφθεί τις ιστοσελίδες των βασικών του συνιστωσών. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται συνειδητά ως κάτι που δεν είναι, για να ψαρέψει από τον εξω-κομμουνιστικό χώρο με λογική λαϊκομετωπική της δεκαετίας του 30.
Εκείνα τα χρόνια, υπό τη σημαία του αντιφασισμού, οι κομμουνιστές κατάφεραν να πείσουν μεγάλους αριθμούς ότι είναι, τάχα, δημοκράτες. Το ίδιο επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα με το σύνθημα του "αντιμνημονιακού", που του έχει έρθει κουτί. Υπάρχει όμως μια τεράστια, αβυσσαλέα διαφορά, που δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ, και της πλάνης όσων τον πιστεύουν: τα λαϊκά μέτωπα, όπου και όποτε υπήρξαν, ένωναν κομμουνιστές με δημοκράτες κατά του φασισμού, ή, έστω (στην περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου) κατά της δεξιάς.
Σήμερα, αντίθετα, το νεοφανές “λαϊκό μέτωπο” που καπηλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ενώνει στη γραμμή του “αντιμνημονιακού αγώνα” ακροαριστερούς με ακροδεξιούς, τρελαμένους ιδεοληπτικούς πολιτικούς με οπορτουνιστές ηγετίσκους, κάποιους από αυτούς με ιδιαίτερα ύποπτα κίνητρα, μαρξιστές με φασίστες, λενινιστές με ναζιστές. Δηλαδή πλήρης σύμπτωση των πολιτικών των άκρων, στον αγώνα κατά της δυτικής, ελεύθερης, δημοκρατικής πολιτείας. (Διαχωρίζω απόλυτα τους πολιτικούς και τους ηγέτες από τους ψηφοφόρους. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους είναι καλοπροαίρετοι πολίτες, συχνά γνήσια απελπισμένοι από τις συνέπειες της κρίσης, άρα εύκολα θύματα της παραπλανητικής προπαγάνδας των άκρων.)
Προσέξτε: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή να διαφωνούν κάθετα για το μεταναστευτικό, αλλά στη μισαλλόδοξη αντιευρωπαϊκή ρητορική τους ταυτίζονται πλήρως. Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το νεοφανές κόμμα του Πάνου Καμμένου να κόπτονται ότι θέλουν να μείνουμε στην Ευρώπη, όμως κάνουν ό,τι μπορούν για να φύγουμε, και να γίνουμε…—τι άραγε; (Ελπίζω να μην έρθει η ώρα ποτέ να το μάθουμε.) Κι όποιος αμφιβάλλει για τη συγγένεια των χώρων, ας δει τις δημοσκοπήσεις που αναλύουν την εκλογική συμπεριφορά. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι τους, κατά κανόνα νέοι και άπειροι από πολιτικά τεχνάσματα, αναζητώντας διέξοδο για τη δίκαια οργή τους δίνουν ως εναλλακτικές επιλογές για την ψήφο τους “ΣΥΡΙΖΑ ή Καμμένο ή Χρυσή Αυγή”. Η πλήρης σύγχυση που δείχνει αυτό επιτεύχθηκε προεκλογικά. Στις νέες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να την αξιοποιήσει πλήρως προσελκύοντας ψηφοφόρους με τη λογική του “αντιμνημονιακού μετώπου”, από το κόμμα του Καμμένου και τη Χρυσή Αυγή.
4. Το ΠΑΣΟΚ από την αρχή πίστευε στις αρχές της ελεύθερης οικονομίας, με προσανατολισμό στο κράτος πρόνοιας—το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντλημένο από τις σελίδες του Μαρξ, του Λένιν, και της πρακτικής των νεομαρξιστικών καθεστώτων του τρίτου κόσμου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι ο αρχηγός και αποκλειστικός διαμορφωτής της οικονομικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν ένας διεθνώς πετυχημένος οικονομολόγος, καθηγητής σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Αν και οι ιδέες του τον τοποθετούσαν στην κεντροαριστερά της οικονομικής θεωρίας, δηλαδή του κράτους προνοίας, οι ιδέες του δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τη μαρξιστική αντίληψη της οικονομίας, και οπωσδήποτε ήταν ακραία αντίθετες στα ολοκληρωτικά οικονομικά μοντέλα των κομμουνιστικών χωρών.
Αντίθετα, η δηλωμένη οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντλημένη από προπαγανδιστικά φυλλάδια μαρξιστικής διαφώτισης, ακραία, ιδεολογική και ανεπεξέργαστη. Οι απανωτές, τεράστιες γκάφες των στελεχών του, όποτε χρειάστηκε μετεκλογικά να εκφράσουν οικονομικές απόψεις, αποδεικνύουν πλήρως το σε τι οικονομικούς θεούς πιστεύουν. Δεν είναι ότι είναι (μόνο) άσχετοι από τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας. Είναι ότι είναι γαλουχημένοι στη θεωρία του κομμουνιστικού κράτους, που συνεπάγεται την απόλυτη κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας. Από αυτή τη θέση μιλάνε.
Οι γκάφες που διαπράττουν τα διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν αποφαίνονται για οικονομικά σίγουρα δείχνουν και προχειρολογία και ερασιτεχνισμό, έλλειψη προετοιμασίας και ασχετοσύνη. Αλλά το ότι συγκλίνουν όλες στην ίδια κατεύθυνση, αποκαλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο το ποιο πραγματικό οικονομικό πρόγραμμα προσπαθούν να αποκρύψουν. Γιατί από που αλλού αντλούνται οι δηλώσεις του τύπου "λεφτά υπάρχουν στις τράπεζες" (δηλαδή θα πάρουμε τις καταθέσεις των πολιτών), "δε μας νοιάζει Ευρώ ή δραχμή" (δηλαδή αφού θα έχουμε εμείς τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας, τι σημασία έχουν οι λεπτομέρειες), "θα φορολογούμε και τον τζίρο των επιχειρήσεων" (δηλαδή θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να τις κλείσουμε), "θα αυξήσουμε τους φόρους" (κι άλλο;;;), από την πλήρη περιφρόνηση για την ελεύθερη οικονομία, την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα, και τη συγκάλυψη του σχεδίου της απόλυτης κατάργησής της, στα πλαίσια ενός κρατιστικού "παραδείσου";
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όταν ρωτήθηκε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τι διαβάζει για αναψυχή, είπε: “Το ‘Κεφάλαιο’ του Μαρξ, για να μην ξεχνιόμαστε.” Για να μην ξεχνά δηλαδή τις αρχές της οικονομικής θεωρίας που τον οδηγεί, με άλλα λόγια μιας πολλαπλά διαψευσμένης και πληρωμένης με ποταμούς αίματος, ακραία ιδεολογικής γραίας, ηλικίας 150 ετών, την οποία θέλει, αυτός και οι σύντροφοί του, να μας επιβάλλουν, αν τους δώσουμε, ως ερίφια προς σφαγήν, την ευκαιρία. Με το "Κεφάλαιο" άραγε θα αναταχθεί η δόλια οικονομία μας;
5. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του 1981 γιατί (εκτός των άλλων) το 2012 δεν είναι το 1981.
Η τελευταία διαπίστωση ισχυροποιεί όλες τις προηγούμενες. Αλλά στέκει και από μόνη της: αυτό που ήταν ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ του 1981, του έδινε η ιστορική συγκυρία την πολυτέλεια να είναι. Την πολυτέλεια αυτή την έδινε, συγκεκριμένα, η εποχή, η διεθνής οικονομική κατάσταση, αλλά κυρίως, πάνω απ' όλα, η πρόσφατη ένταξή μας στην Ευρώπη. Στα οκτώ χρόνια που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια, άρχισε ο βαθύς εκτροχιασμός της ελληνικής οικοινομίας, του οποίου σήμερα βιώνουμε την έσχατη και αίσχιστη συνέπεια: την κρίση.
Τότε γιγαντώθηκε το κράτος, τότε υπερπολλαπλασιάστηκαν το έλλειμα και τα χρέη μας, ως αποτέλεσμα μιας λαϊκίστικης πολιτικής παροχών, που δεν ήταν βασισμένη στην παραγωγή, αλλά στα δανεικά. Το “Τσοβόλα δώστα όλα” είναι ουσιαστικά η εμβληματική φράση αυτού του εκτροχιασμού. Αυτό όμως εκείνα τα χρόνια δε φαινόταν, παρά μόνο σε ελάχιστους σοφούς ανθρώπους, όπως ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος. "Σοφοί δε προσιόντων", που λέει κι ο Καβάφης: http://bit.ly/KnZRgd . Ο λόγος που η πλαστή ευμάρειά μας δε φαινόταν, στην την πάροδο του χρόνου, ήταν η φαινομενικά αστείρευτη ροή κονδυλίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά, όμως, αντί να χρησιμοποιηθούν για υποδομές και ανάπτυξη, όπως έπρεπε, έχτισαν τον άρρωστο γίγαντα που σήμερα μας πνίγει, το δανειοδίαιτο κομματικό-πελατειακό κράτος.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν, μ’ άλλα λόγια, ο “Ανδρέας” γιατί η τύχη και ο προκάτοχός του, Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον έκαναν πρωθυπουργό της χώρας σε μια περίοδο που είχε την πολυτέλεια των άκρατων παροχών. Αντίθετα, ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πάει να παραστήσει τον "Ανδρέα στη θέση του Ανδρέα" σε μια εποχή που τα ταμεία είναι άδεια, τα χρέη που δημιούργησε η σπατάλη εξωφρενικά, η δανειοληπτική δυνατότητα μηδενική. (Και για να μη παρασυρθούμε να νομίσουμε ότι η κρίση είναι μόνο έργο των δυο κομμάτων που κυβέρνησαν, πρέπει να αναλογιστούμε το πόσο τεράστια ευθύνη έχει γι’ αυτήν η αριστερά, καλλιεργώντας μαχητικά το κλίμα των ακατάσχετων παροχών, και της αλόγιστης δαπάνης.)
Η χώρα τώρα καλείται να αλλάξει όλες τις κακές συνήθειες που την έφτασαν ως εδώ, για να μη βυθιστεί στον εφιάλτη της πτώχευσης και της διεθνούς απομόνωσης—που σημαίνει να μην πέσει στα δίχτυα των απατεώνων, των κακούργων, των πολυποίκιλων μαφιόζων, εντοπίων και διεθνών, που τρίβουν τα χέρια τους στη γωνιά, περιμένοντας την επικράτηση των άκρων, αριστερού και δεξιού, και την κατάρρευση της χώρας. Και τούτη είναι η υπέρτατη ειρωνία: τα υποτιθέμενα ακραία πατριωτικά, φιλολαϊκά κόμματα, με πρώτο και καλύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ, δουλεύουν για να γίνει η χώρα τροφή των δραχμολάγνων κερδοσκόπων, των γεωπολιτικών συμφερόντων που καραδοκούν, περιμένοντας να καταρρεύσουμε, ώστε να τους αδειάσουν τη γωνιά οι ευρωπαίοι και οι δυτικοί σύμμαχοί μας.
Τελειώνω λέγοντας ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ” μόνο σύμφωνα με το μαρξιστικό αφορισμό ότι “κάθε τι στην ιστορία γίνεται δυο φορές, πρώτα ως τραγωδία και μετά ως φάρσα”. Η διακυβέρνηση της οκταετίας 1981-9 έφερε την αρχή της ελληνικής τραγωδίας που ζούμε σήμερα. Η επίκληση αυτής ως ιστορικής νομιμοποίησης από το ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του, είναι μια φάρσα. Αλλά δυστυχώς, λόγω της πραγματικότητας που έχει δημιουργήσει η τραγωδία, μια φάρσα τραγική. Εύχομαι, για το καλό του τόπου, να μη τη δούμε το έργο που μας ετοιμάζουν ως το τέλος του.
ο υπογράφων
Απόστολος Δοξιάδης
πηγή: www.protagon.gr
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΜΟΝΟ ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΑ ΣΧΟΛΙΑ