....είναι μπαμπέσα η ζωή μερικές φορές!!!

Χθες το απόγευμα, πήρα τον ηλεκτρικό για να πάω στην Αθήνα.
Μέσα στο βαγόνι βλέπεις πολλά,παρατηρείς άλλα τόσα, και αφήνεις τη βαρετή διαδρομή να γίνει ένα ταξίδι φαντασίας.
Το δικό μας βαγόνι ήταν γεμάτο Πακιστανούς και Ινδούς.
Σκυθρωπά πρόσωπα που σε κοίταζαν, προσπαθώντας να σε πείσουν, ότι ξέρεις, στην ίδια μοίρα είμαστε όλοι, στο ίδιο βαγόνι στοιβαζόμαστε και την ίδια μπόχα αναπνέουμε..
Την όμορφη κοπέλα που καθόταν δίπλα στον Ινδό, την κοίταζα επίμονα, όχι γιατί είχε βολευτεί σε κάθισμα, αλλά γιατί είχε αυτό το κάτι διαφορετικό, το απόλυτα γοητευτικό και μεθυστικό...ήταν πανέμορφη...
Και ο Ινδός την κοιτούσε με την άκρη των ματιών του, λες και μακάριζε την τύχη του, που δίπλα του καθόταν εκείνη...
"Ρε, άδικη που είναι η ζωή μερικές φορές..." σκέφτηκα με ζήλια, γιατί έχω είχα δίπλα μου έναν άπλυτο που μύριζε κάτι μπερδεμένο και εμετικό...
Όταν ο συρμός έφτασε στα Πατήσια, η κοπέλα σηκώθηκε για να βγει, προκαλώντας μας ένα αίσθημα απώλειας...
Την κοιτάξαμε όλοι με την ίδια αγωνία...
Κι εκείνη παραπάτησε από το άγαρμπο φρενάρισμα του συρμού και βρήκε καταφύγιο στα γόνατα του Ινδού συνεπιβάτη...
"Ωωωωωωωω!!!" φώναξαν οι υπόλοιποι της παρέας..
Ο τυχερός Ινδός, αποσβολωμένος κοιτούσε το πάτωμα, λες και κάποιος τον είχε υποχρεώσει σε ακινησία...
"τελικά, δεν έχουμε όλοι την ίδια μοίρα...αυτός ήταν πιο τυχερός.
Είχε την αναπάντεχη χαρά να φιλοξενήσει στα γόνατα του την όμορφη κοπέλα που όλοι κοιτούσαμε, αλλά η μοίρα διάλεξε αυτόν, που δεν ήξερε να το απολαύσει...
..είναι μπαμπέσα η ζωή μερικές φορές..."


Τζούλια Καραμολέγκου