Είμαστε ό,τι Στοχεύουμε

Όλοι θέτουμε στόχους κι αγωνιούμε για την επίτευξή τους σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Σαν τοξότες στοχεύουμε καθημερινά στα προσωπικά μας θέλω και διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας.
Παθιαζόμαστε να καταφέρουμε κάτι, με, συχνά, αβέβαιο αποτέλεσμα. Το βέβαιο είναι πως αν δεν ζήσουμε σαν να έχουμε πραγματώσει το στόχο μας, τότε σίγουρα δεν θα τον πετύχουμε.

Πρακτικά, αν ο πολιτικός μηχανικός δεν φανταστεί και δεν σχεδιάσει ένα σπίτι, λογικό είναι να μην το οικοδομήσει ποτέ ακόμη και αν βάλει τα καλύτερα υλικά.
Το ίδιο συμβαίνει και στην τέχνη της τοξοβολίας. Ο τοξότης ρίχνει το βέλος και προσπαθεί να πλήξει το στόχο. Θεωρητικά υπάρχουν όλες οι πιθανότητες. Το βέλος μπορεί να επιτύχει το στόχο ,να φτάσει κοντά ή να περάσει πολύ μακριά από αυτόν. Από κει και πέρα είναι θέμα πρακτικής εξάσκησης του τοξότη η επιτυχία ή μη της προσπάθειάς του. Το ζήτημα είναι πώς η έκβαση θα είναι επιτυχής.
Ένα χιλιοστό χαμηλότερα μπορεί να κοστίσει. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί, αν δεν επικεντρωθεί στην αναπνοή του την ώρα που τεντώνει το τόξο. Εκεί είναι που χρειάζεται η εξάσκηση.

Ο τοξότης μαθαίνει να ρίχνει εναρμονίζοντας την κίνησή του σώματός του αλλά και την αναπνοή του με τη ρίψη του βέλους. Με την εξάσκηση ταυτίζεται με το στόχο και το βέλος γίνεται η προέκταση του εαυτού του. Συντονίζεται με το είναι του, περνά σε υπερβατικό επίπεδο και κατακτά την απόλυτη επιτυχία.
Στην κβαντική φυσική δεν υπάρχει τοξότης και στόχος. Υπάρχει όμως παρατηρητής και παρατηρούμενο αντικείμενο. Όταν θέλουμε να παρατηρήσουμε την κατάσταση ενός υποατομικού σωματιδίου π.χ την ορμή του ή την κατάσταση πόλωσης ενός ηλεκτρονίου δεν έχουμε παρά να το ‘φωτίσουμε’ κατάλληλα με φωτόνια για να εξάγουμε το συμπέρασμα. Για παράδειγμα αν φωτίσουμε ένα ηλεκτρόνιο με φωτόνιο υψηλής συχνότητας (υψηλής ενέργειας), θα μπορέσουμε να έχουμε μια εκτίμηση της θέσης του αλλά όχι της ορμής του. Αν αποφασίσουμε το φωτόνιο να έχει χαμηλή συχνότητα (χαμηλή ενέργεια) τότε θα μπορέσουμε να προσδιορίσουμε την ορμή του αλλά όχι τόσο καλά τη θέση του σύμφωνα με την αρχή απροσδιοριστίας του Heisenberg.

Όπως αποδεικνύεται, ο τρόπος με τον οποίο φωτίζουμε το ηλεκτρόνιο καθορίζει και το αποτέλεσμα της μέτρησης. Ο παρατηρητής όχι μόνο επηρεάζει το αποτέλεσμα της μέτρησης αλλά ταυτίζεται και εναρμονίζεται με το παρατηρούμενο σύστημα. [ Οι πιο μυημένοι μπορούν να ανατρέξουν στο παράδοξο της γάτας του Schrodinger].
Όπως ακριβώς ταυτίζονται τοξότης και στόχος στο επίπεδο του κόσμου μας , έτσι ταυτίζονται παρατηρητής και παρατηρούμενο αντικείμενο στο υποατομικό επίπεδο της κβαντικής φυσικής.

Κάπου εδώ ας ανακαλέσουμε και την πολύ γνωστή ρήση του μεγάλου Προσωκρατικού φιλόσοφου Παρμενίδη. Πριν 3000 χρόνια περίπου είχε περιγράψει τη σχέση αυτή τονίζοντας : «ταυτόν γαρ έστι νοών εστί τε και είναι». Ταυτίζονται δηλαδή αυτός που νοεί με το αντικείμενο της νόησής του.
Δεν αρκεί να λέμε θέλω να επιτύχω το στόχο μου αλλά να ζούμε σαν να έχουμε ήδη πετύχει το στόχο μας. Δεν είναι ο στόχος κάτι έξω από εμάς αλλά κάτι μέσα μας που όσο περισσότερο τον βιώνουμε τόσο πιο εύκολα τον πραγματώνουμε.

Nasos Argiropoulos