Αν και η φράση του λαού μας λέει,,, «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται»,,, εγώ θαρρώ πώς όταν καίγεσαι,,, δεν ξεχνάς,,, ακόμη κι αν,,, δεν βλέπεις,,, με τα φυσικά σου μάτια,,,
Δεν γίνεται να ξεχάσεις κάποιον,,, που έχεις φυλάξει μέσα στην καρδιά σου,,,
Ναι,,, είναι πικρή,,, η γεύση του αποχωρισμού,,, Ναι,,, είναι σκληρή,,, η απομάκρυνση δύο ανθρώπων,,, Ναι,,, απόσταση,,, λέξη σκληρή,,, κι άλλες φορές δυσβάσταχτη,,, τολμάς να την πεις,,, και στο άκουσμα της,,, τα μάτια σου,,, πλημμυρίζουν δάκρυα,,, ο λαιμός σου κομπιάζει,,, το κορμί σου ριγεί,,, Κοιτάς γύρω σου,,, και περιμένεις να τον δεις,,, Έχεις την εικόνα του,,, παντού,,, στους χώρους που ήσασταν μαζί,,, μα και σε όσους ονειρεύτηκες,,, ότι θα ζήσετε στιγμές μαζί,,, σαν φάντασμα σβήνει,,,
«Αντίο»,,, μια λέξη κοινή σε πολλές γλώσσες,,, προέρχεται από το «ADios» που σημαίνει στο θεό,,, θα τα ξαναπούμε στο θεό,,, θα τα ξαναπούν οι ψυχές μας,,, εκεί,,, Ναι,,, και αν δεν σε βλέπω πια εδώ,,, θα σε ανταμώσω εκεί,,, εκεί που οι ψυχές μας,,, είναι Αθάνατες,,, εκεί στα Άγια Χώματα της Πατρίδος μου,,, εκεί που ζούμε αληθινά,,,
Άλλες πάλι φορές,,, σκέφτομαι πώς η ανάμνηση εκείνου/ης,,, μας γεμίζει πολύ περισσότερο,,, και μας δίνει πολύ περισσότερη δύναμη,,, κίνητρο,,, για να δίνουμε την προσωπική μας μάχη με σθένος,,,
Άλλες πάλι φορές,,, η μοναξιά πονάει,,, η απόσταση διαλύει,,, τα χιλιόμετρα αμέτρητα,,, ατελείωτα,,, Ανάμεσα σε επτά δισεκατομμύρια κόσμο,,, ανάμεσα σε ολόκληρη ανθρωπότητα,,, νιώθουμε τόση μοναξιά χωρίς το άτομο που θέλουμε στη ζωή μας,,, σαν να μην υπάρχει κανείς,,, μα κανείς,,, ολόκληρος πλανήτης,,, κι εσύ μόνος/η,,,
Λένε πως η αγάπη είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα στη ζωή,,, Το πιστεύω,,, αυτό εννοούν,,,
Τη δύναμη να κουβαλάς κάποιον,,, για πάντα μαζί σου,,, μέσα από τις αναμνήσεις σας,,, Το χαμόγελο που φέρνει η εικόνα του,,, και τα δάκρυα που φέρνει η απουσία του,,, κλείνεις τα μάτια και τον/την αγγίζεις,,, γεύεσαι ακόμη το φιλί του/της,,, οσφραίνεσαι ακόμα το άρωμα του/της,,, και συνάμα αγαπάς όσα αγαπά,,, και ολοκληρώνεσαι,,, με την δική του/της επιτυχία,,, καταξίωση,,, κι όταν δε,,, καταφέρνει να πραγματοποιεί τα όνειρα του,,, ή τις φιλοδοξίες του,,, εσύ,,, χαίρεσαι διπλά,,, Λείπει,,, και ζεις μέσα από την επιτυχία του,,,
Αρνούμαι,,, να πιστέψω,,, ότι δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν,,, μπορούν πραγματικά να χωριστούν,,, Για μένα οι στιγμές που ζήσανε μαζί,,, θα αιωρούνται για πάντα,,, σαν ενέργεια στον χρόνο,,, ενέργειες δημιουργίας,,,
Ο άνθρωπος είναι ψυχή,,, κι έχει ένα σώμα,,, Η ψυχή έχει οντότητα,,, με χαρακτηριστική φύση και ενέργειες,,, Μια απ' αυτές είναι η μνήμη,,, της οποίας η άσκηση εμποδίζεται μόνο απ' το σώμα,,, Όταν η ψυχή δένεται στο σώμα,,, ξεχνάει,,, Όταν διαχωρίζεται θυμάται,,, Γι' αυτό το λόγο,,, το σώμα είναι η πηγή της λήθης,,, Η μνήμη ανήκει στην ψυχή,,, και αφού σε έχω βαθιά μέσα στην ψυχή μου,,, σε θυμάμαι,,, θυμάμαι τα πάντα,,, το χαμόγελο σου,,, το χάδι σου,,, τον τρόπο που μιλάς,,, την φωνή σου,,, την ανάσα σου,,, κάθε νεύμα σου και κίνηση σου,,,
Τι κι αν υπάρχει απόσταση,,, τι κι αν τα χιλιόμετρα είναι πολλά,,, ή τι κι αν οι επιλογές άλλαξαν,,, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε εκείνον/ην που έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας,,, Γιατί μας άφησε ένα κομμάτι της ψυχής του μέσα μας,,, και πήρε ένα δικό μας,,, Και ίσως αυτό συμβαίνει όταν αποχωρίζονται δύο άτομα,,, ηθελημένα ή εξ ανάγκης,,, Ο ένας θα ζει,,, μέσα στον άλλο για πάντα,,, Και ίσως για αυτό πονάμε,,,Γιατί ένα μέρος της ψυχής μας,,, είναι μακριά από μας,,, και τελικά ίσως ο ίδιος μας ο εαυτός,,, η ψυχή μας να είναι χωρισμένη,,,
Άλλοι πάλι,,, μπορεί να καταφέρνουν να επουλώνουν την ψυχή τους,,, να αφήνουν τις αναμνήσεις σε άλμπουμ και κουτιά,,, άλλοι μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να κλείσουν τις πληγές,,, και να ζουν νοερά,,, συμπορευόμενοι,,, άλλοι να μην θέλουν να ξεχάσουν,,, και να κρατούν σαν φυλαχτό μέσα τους,,, τους ανθρώπους που πέρασαν,,, και χάθηκαν στο χρόνο,,, άλλοι μπορεί να προτιμούν από τον πραγματικό άνθρωπο την ανάμνηση που έχουν για αυτόν,,, κι ίσως τελικά αυτή η ρημάδα λέξη,,, "η απόσταση" ,,, να μας κάνει να βλέπουμε καθαρά,,, τι νιώθουμε για εκείνον/η,,, και αν αντέχουμε να πορευόμαστε έτσι,,, σημαίνει ότι υπάρχει λόγος να υφίσταται,,, η Αγάπη,,, έστω και κάτω από συνθήκες,,, νοερές,,, απόστασης,,, ή χιλιομέτρων,,, είτε επιλέγουμε εμείς να απομακρυνθούμε,,, είτε εκείνος/η το επιλέγει,,, είτε η μοίρα μας χωρίζει από κάποιον που αγαπάμε,,, ανήμποροι να αλλάξουμε το ρου της,,, η Αγάπη αν είναι δυνατή,,, και με τέτοια μορφή,,, πονάει,,, αν μέσα της εμπερικλείεται η απόσταση με όποια της σημασία,,,
και τελικά,,, σε αγαπούσα,,, πριν να σε γνωρίσω,,, και αφού σε γνώρισα,,, σε αγάπησα τόσο,,, που θα σε κουβαλάω,,, πάντοτε,,, μέσα στην ψυχή μου,,,
η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
.png)
Μια φορά και έναν καιρό, εκεί ψηλά -ψηλά στον Ουρανό, όπου δεν υπάρχουν ούτε οι πίκρες, ούτε ο πόνος- πετούσαν, παίζοντας οι δύο Ψυχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς τις ονομάσουμε Μικρούλης και Μικρούλα.
Αυτές ήσαν ελεύθερες εκεί, ένιωθαν τόσο καλά και χαρούμενα, έπαιζαν μεταξύ τους, ακτινοβολώντας αντί της γήινης γλώσσας ένα τρυφερό-τρυφερό γαλανόλευκο φως.
- Σ' αγαπώ!- άφηνε την ακτίνα του Ουράνιου φωτός η μια Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την άλλη.
- Και γω σ' αγαπώ ακόμη πιο πολύ- άφηνε εις απάντηση την δική της ακτίνα του φωτός η άλλη Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την πρώτη.
- Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
- Όχι, εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
Έτσι χαίρονταν αυτές χωρίς τα βάσανα, έχοντας στην διάθεσή τους ολόκληρο το Σύμπαν, πετώντας στα ατελείωτα πέρατά του με τρομερή ταχύτητα, ακτινοβολώντας παντού το φως: Σ' αγαπώ!
Οι Άγγελοι του Ουρανού χαμογελούσαν και χαίρονταν γι' αυτές τις δυο Ψυχές, που έπαιζαν αμέριμνες και απολάμβαναν την αγάπη μεταξύ τους.
Μια φορά η Ψυχή, που την έλεγαν Μικρούλα κοίταξε προς τα κάτω και είδε τον πλανήτη Γη.
- Μικρούλη! Τι λες, δεν πάμε εκεί κάτω να δούμε πως είναι;
- Όχι, δεν χρειάζεται, Μικρούλα! Καλά είμαστε εδώ. Εκεί κάτω θα χαθούμε και δεν θα είμαστε μαζί.
- Μικρούλη! Θέλω να πάω εκεί κάτω να δω πως είναι. Θα με αφήσεις μόνη;
- Άκουσέ με, Μικρούλα! Θα μας ποτίσουν πριν την ενσάρκωση με το νερό την Λήθης και θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα μπλεκόμαστε με τον κάθε τυχόντα με την κρυφή ελπίδα να βρούμε στο πρόσωπό του ο ένας τον άλλον και στο τέλος θα απογοητευόμαστε και θα βασανιζόμαστε. Μπορεί να μην βρεθούμε ποτέ και να περάσουμε όλη την γήινη ζωή ψάχνοντας ο ένας τον άλλον. Καλύτερα ας μείνουμε εδώ, Μικρούλα!
- Μη φοβάσαι, Μικρούλη! Ακόμα κι' αν δεν βρεθούμε εκεί κάτω- πάλι θα γυρίσουμε εδώ και πάλι θα βρεθούμε. Θέλω να δω πως είναι εκεί κάτω! Έλα, πάμε, Μικρούλη!
- Εντάξει, αφού το θέλεις τόσο πολύ -απρόθυμα απάντησε ο Μικρούλης- θα έλθω μαζί σου εκεί κάτω, αλλά να θυμάσαι- θα περάσει πάρα πολύς καιρός ως που να ανταμωθούμε και αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
- Δεν πειράζει! Έτσι θα μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε ακόμη πιο πολύ ο ένας τον άλλον,- είπε η Μικρούλα.
Οι Ψυχές του Μικρούλη και της Μικρούλας ήλθαν στον Άγγελο της Ενσάρκωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Θέλουμε να πάμε κάτω στην Γη.
- Το σκεφτήκατε καλά αυτό;- τους ρώτησε ο Άγγελος.
- Ναι. Αποφασίσαμε να πάμε κάτω και να δούμε πως θα είναι εκεί τα πράγματα για μας.
- Εντάξει τότε, ετοιμαστείτε για την ενσάρκωση,- τους είπε ο Άγγελος.- Ποιος από σας θέλει να γεννηθεί πρώτος; Ποιος θα κατέβει πρώτος κάτω στην Γη;
Ο Μικρούλης και η Μικρούλα κοιταχτήκανε, κάνοντας ο ένας στον άλλον την βουβή ερώτηση-ποιος;
- Εγώ θα κατέβω πρώτος- είπε ο Μικρούλης- αλλά εσύ Μικρούλα μην αργήσεις πολύ να έλθεις, μην μ' αφήνεις για πολύ καιρό μόνο μου εκεί.
- Εντάξει- του είπε η Μικρούλα- μετά από σένα και γω θα κατέβω αμέσως. Πήγαινε τώρα.
Ο Μικρούλης, κοιτώντας για τελευταία φορά την Μικρούλα, που για πρώτη φορά θα την άφηνε μονάχη, πλησίασε στενοχωρημένος τον Άγγελο της Ενσάρκωσης.
- Πρέπει να πιεις όλο το νερό της Λήθης- του είπε ο Άγγελος- θα ξεχάσεις τα πάντα- ποιος είσαι στην πραγματικότητα, ποια είναι η Μικρούλα σου, δεν θα θυμάσαι τίποτε πια, αλλά μέσα σου θα διατηρηθεί εκείνο το θολό αίσθημα του κάτι που ήταν παλιά και μ' αυτό το αίσθημα εσύ θα προσανατολίζεσαι εκεί κάτω στην Γη. Και τώρα πιες το νερό της Λήθης!
Ο Μικρούλης έριξε για άλλη μια φορά το βλέμμα του στην Μικρούλα, ρωτώντας την βουβά- να το πιω;
Πιες! - το ίδιο βουβά με το βλέμμα της του απάντησε η Μικρούλα- και γω θα πιω μετά από σένα.
Ο Μικρούλης ήπιε όλο το νερό και αμέσως ξέχασε τα πάντα- ποιος είναι, ποια είναι η Μικρούλα έγινε τελείως διαφορετικός, δεν θυμόταν απολύτως τίποτε.
Τον έριξαν κάτω στην Γη στην κοιλιά μίας μάνας που του διάλεξαν οι Άγγελοι από πάνω.
Λίγο αργότερα τα ίδια έκαναν και στην Μικρούλα. Και αυτή ξέχασε τα πάντα.
Μόνο ένα θολό αίσθημα έμεινε και στους δυο- το σημάδι του παρελθόντος, - αυτή η ακατανόητη φωνή, που κάποια φορά ψιθύριζε, και κάποια φορά φώναζε μέσα τους:
- Όχι! Δεν είναι αυτός! Όχι, δεν είναι αυτή! Μα που βρίσκεται ο δικός μου, Θεέ μου;!
Που βρίσκεται η δική μου, Θεέ μου;!
Από τότε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Ο Μικρούλης και η Μικρούλα δεν κατάφεραν να βρεθούν, είχαν χαθεί μέσα στο ατελείωτο χείμαρρο της γήινης ζωής, συνάπτοντας σχέσεις με τους άλλους, με την τυφλή ελπίδα- μήπως τελικά είναι αυτός; Μήπως τελικά είναι αυτή;
Ο καθένας τους έχει κάνει την δική του οικογένεια και ανήκε πια οριστικά αλλού.
Είχαν χάσει την κάθε ελπίδα να βρει ο ένας τον άλλον στην Γη, απλά περίμεναν την ώρα της αντάμωσης στον Ουρανό για να πουν ο ένας στον άλλον τόσα πράγματα, που δεν χωράει ο νους.
Όμως οι Άγγελοι του Ουρανού αποφάσισαν να τους οργανώσουν την συνάντηση- και αυτοί τελικά συναντήθηκαν, αλλά όχι ελεύθεροι πια.
Τους άφησαν να δουν ο ένας τον άλλον μόνον από μακριά για να θυμηθούν εκείνα, που προ πολλού είχαν ξεχάσει μέσα στα βάσανα και τις δοκιμασίες της γήινης ζωής.