Ποιό είναι το χρέος του ανθρώπινου χρόνου;

Τί άραγε είναι ο ανθρώπινος χρόνος, ο βιολογικός μας χρόνος και πως αναλίσκεται;
Είναι το προσδόκιμο όριο ζωής, μια άρθροιση των ηλιακών μας περιφορών πανω στην γή;
Μια αόριστη χρονική πιθανότητα που ελέγχεται περιοδικά με την κατάσταση της υγείας μας και ενθαρύνεταιμε γενέθλιες ευχές;
Πως αναλώνουμε τον χρόνο μας;
Στον αγώνα για επιβίωση ενάντια στην βεβαιότητα του θανάτου μας;
Στην αναζήτητηση της ηδονής, στην προσάκτηση της ως ικανοποιητική ποσότητα στην διαρκεια του βίου μας;
Στήν επίτευξη των ατομικών μας στόχων, κοινωνικών επιτευγμάτων και πνευματικής μας ολοκλήρωσης;
Ίσως όλα αυτά μαζί. Για να το δούμε πρέπει να εξετάσουμε τον ρόλο της ανθρωπότητος συνολικά στην ιστορία, την παρουσίας της στην γή και τα έργα της.
Το βέβαιο είναι το ολοφάνερο, η ανθρωπότητα δημιουργεί ποικίλους πολιτισμούς και ως εκ τούτου μεταμορφώνει διαρκώς την ύλη μετασχηματίζοντας την ενέργεια των σκέψεων του εγκεφάλου μέσω ενός μυονευρικού συστήματος που καταλήγει στα επιδέξια δάκτυλα των χειρών, στοιχεία ιδιαίτερα που διακρίνουν τον άνθρωπο απο τα λοιπά έμβια.
Ο άνθρωπος είναι ίσως το μόνο έμβιο όν που ζεί με την επίγνωση της θνητότητός του, τον θάνατο ώς περιοριστικό όριο ζωής και νοιώθει φόβο για αυτόν. Γιαυτό επιδιώκει να αξιοποιήσει τον χρόνο του δημιουργώντας έργα που θα εγκαταλείψει πίσω του.
Όμως όλη αυτή η δημιουργική δραστηριότητα έχει αφετηρία στην ίδια την επιβίωσή του, αφού η ανθρώπινη ύπαρξη στερείται των χαρακτηριστικών ισχύος και δυνατοτήτων που είναι προικισμένα τα άλλα ζώα. Αυτή η ενγενής αδυναμία του ανθρώπου το μεγάλο χρονικό διάστημα που απαιτείται για να αυτονομηθεί, δηλαδή να σταθεί όρθιος και να τραφεί χωρίς την υποστήριξη των γονέων του, η αδυναμία του να επιβιώσει μακριά από την ανθρώπινη αγέλη, οι περιορισμένες δυνατότητες των αισθητηρίων του τον καθιστούν ένα είδος που επιβιώνει σε ένα περιορισμένο εύρος κλιματικών συνθηκών σε γεωγραφικές ζώνες που του προσφέρουν την ασφάλεια και τις συνθήκες να αναπτυχθεί σε ικανούς αριθμούς για να επιβιώσει.
Η επίτευξη οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας απαιτεί τουλάχιστον χίλια χρόνια ανάπτυξης που ακολουθεί δεκάδες χιλιάδες χρόνια φαινομενικής στασιμότητας ως στάδιο επώασης του πολιτισμού του.
Η διάρκεια της ακόμα και στην ακμή του πολιτισμού της συνήθως παύει απο μια φυσική καταστροφή, επιδημία ή γενοκτονία απο κάποιον ισχυρότερο πολιτισμό.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι υποχρεωμένος να δημιουργεί για να επιβιώσει αλλά επιθυμεί και να απολαύσει τους καρπούς του μόχθου του.
Ο φόβος του για τον θάνατο τον οδηγούν να γίνει δημιουργός έργων και των μέσων για την επίτευξή τους αλλά η επιθυμία του είναι η απόλαυση των αισθήσεων της χαράς της ζωής στο μερίδίο που του αναλογεί.
Πλησίον της ανάγκης του βρίσκει και την δύναμη να υπερβεί τις δυσκολίες, να μοχθήσει για να ευτυχήσει.
Στην ολοκλήρωση κάθε πολιτισμού οι γενιές που δεν μόχθησαν όσο οι προηγούμενες πάντα απολαμβάνουν δυσανάλογο του μόχθου τους μερίδιο εκ του παραχθέντος πλούτου, καθιστώντας την έννοια της ματαιότητας αληθινή μόνο στον ορίζοντα ενός βίου αλλά όχι των επερχόμενων γενεών που τον κληρονομούν ως περιουσία τους!
Το βίωμα του ανθρώπινου χρόνου είναι διαφορετικό των λοιπών εμβίων όντων. Οι ανθρώπινες κοινωνίες οργανώνονται στην βάση νόμων που διαφέρουν τοπικά και χρονικά παρουσιάζοντας τεράστια ποικιλότητα. Σε αυτό το πλαίσιο ακριβώς παρατηρούμε την ποικιλότητα των πολιτευμάτων που αποσκοπούν ακριβώς σε αυτήν την διαχείριση της διανομής του μεριδίου πλούτου και του χρόνου απόλαυσης του απο τα μέλη της κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται στον αριθμό αυτών που νέμονται την πολιτική εξουσία για την νομοθέτηση του δικαίου διανομής του παραγώμενου πλούτου και της διάθεσης του ελεύθερου χρόνου στο σύνολο.
Φανερά ο ανθρώπινος χρόνος και ο τρόπος διάθεσης και ανάλωσής του διαφέρει ανάλογα με το στάδιο παραγωγής του πλούτου, το είδος του πολιτεύματος αφού το ισχύον δίκαιο και οι νόμοι που το επικουρούν καθορίζονται διαφορετικά.
Το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού νέμεται δυσανάλογα μικρά τμήματα του παραγώμενου πλούτου ενώ μικρές πληθυσμιακές ομάδες νέμονται σχεδόν το σύνολό του και σε αυτό ακριβώς το στοιχείο θα επικεντρώσουμε το ζήτημα του χρέους διάθεσης του ανθρώπινου χρόνου.
Το συντριπτικό τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού μάχεται για το περίσσευμα του παραγόμενου πλούτου που μετά βίας επαρκεί για την διαβίωσή και την συνέχιση της εργασίας παραγωγής του για τις επίλεκτες ολιγαρχίες που νομίμως τον συσωρεύουν.
Αυτό γιατί οι απολάβές των εργατών του αποτελούν ελάχιστο τμήμα απο το τιμή πώλησης του παραγόμενου προϊόντος ως νόμιμη αμοιβή τους. Αυτή ακριβώς η σχέση που θεωρείται δίκαια γιατί νομοθετείται ως τέτοια είναι ο κανόνας νομής που αντιβαίνει στο λαϊκό αίσθημα περί δικαίου, στην βάση του οποίου ορθώνονται τα κοινωνικά κινήματα και χτίζονται οι αντιστάσεις!
Η ανισότητα στις σχέσεις νομής απεικονίζονται στούς πάντοτε ελλιπείς μισθούς των εργαζομένων υπαλλήλων και εργατών, την δυσκολία επίτευξης βιώσιμου τζίρου των επιχειρηματιών και των ελεύθερων επαγγελματιών καθώς και στο υψηλό κόστος συντήρησης της κινητής και ακίνητης ιδιοκτησίας όλων, πλήν αυτού της οικονομικής ελίτ, που απαιτούν καθημερινό αγώνα άρα και αναλισκόμενο χρόνο.
Η ουσία όμως του πράγματος δεν βρίσκεται στην αδικία, την οργή και αγανάκτηση που αυτή προξενεί, αλλά εκεί που η αδικία αποσκοπεί. Αυτό το ελάχιστο του πλούτου που επιτρέπεται στις μάζες σκοπεύει στην απασχόληση του συνόλου του πληθυσμού στην βιοπάλη της καθημερινότητος, στην μάχη για επιβίωση, στην διατήρηση των σκέψεων και των συναισθημάτων του στην κατεύθυνση του προσπορισμού των υλικών αγαθών.
Μοχθώντας διαρκώς για την εκπλήρωση των απαιτουμένων της διαβίωσης με τους όρους που συνεχώς θέτουν οι κρατούντες οι λαοί δεν μπορούν να ξεφύγουν απο αυτόν τον αέναο κύκλο.
Μπορεί το ελάχιστο του παραγόμενου πλούτου που ορίζει το βιοτικό επίπεδο της ζωής να είναι διαφορετικό απο εποχή σε εποχή αλλά η ανισότητα στους κανόνες νομής του και οι όροι απόκτησης είναι διαχρονικά οι ίδιοι όταν ρυθμίζονται απο την ολιγαρχία διαμέσου του πολιτικού συστήματος.
Οι όροι απόκτησής του παραγώμενου πλούτου μέσω του πολιτικού συστήματος ρυθμίζονται με τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά εργαλεία: 1) την ποσότητα κυκλοφορίας του χρήματος, τα επίπεδα τιμών, το κόστος ενέργειας και την φορολογία. Με αυτά τα εργαλεία στα χέρια αυτών που νομοθετούν το 90% του πληθυσμού αγωνίζεται για το 10% του παραγώμενου πλούτου το σύνολο του ανθρώπινου χρόνου αναλώνεται στον ανταγωνισμό για την μοιρασιά του...
Σε αυτόν τον ανταγωνισμό ρίχνονται κάθε χρόνο 7δις άνθρωποι και μόνο 7 εξαυτών γίνονται εκατομυριούχοι και ξεφεύγουν απο τον τροχό της επιβίωσης εισερχόμενοι στα λαμπερά σαλόνια των κατόχων του πλούτου!
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε εδώ μια κληρωτίδα όπου 7 μόνο αριθμοί εξέρχονται κάθε φορά ενώ το σύνολο αυτών που παραμένουν και που αποτελούν το σύνολο του πληθυσμού παραμένει φυλακισμένο μέσα στριφογυρίζοντας αενάως στο μεταλικό της κλωβό.
Αντιλαμβάνόμαστε εύκολα τις σχέσεις που διέπουν την κοινωνική ανισότητα απο τους όρους και τους κανόνες νομής του παραγομενου πλούτου που η πολιτική εξουσία νομιμοποιεί και πως η ατομική λύση στην βιοπάλη είναι μια απειροελάχιστη στατιστικά πιθανότητα!
Αυτό που πραγματικά μας μένει ώς διαθέσιμο κεφάλαιο για την αλλαγή της κοινωνικής κατάστασης είναι η αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου που αφήνει το σύστημα υποχρεωτικά στους εργαζόμενους για ανάπαυλα.
Σε αυτό το κεφάλαιο προστίθεται και ο χρόνος των μη οικονομικά ενεργών αλλά και των ανέργων που δεν δύναται το σύστημα να ενσωματώσει στην παραγωγή του πλούτου.
Τί πρέπει λοιπόν να κάνουμε με αυτόν τον χρόνο;
Πώς θα τον διαθέσουμε για να τον αξιοποιήσουμε πρός την κατεύθυνση αλλαγής της παρούσας κατάστασης εκμετάλευσης του μόχθου μας αντί της αυτοδιάθεσης και ευτυχίας του συνόλου της ανθρώπινης κοινωνίας;
Πώς καταναλώνεται σήμερα αυτός ο χρόνος;
Ανάλογως του σταδίου του καπιταλισμού, εάν αυτός βρίσκεται σε άνάπτυξη ή σε ύφεση, τον χαρακτήρα ενός λαού, τα ήθη και έθιμα του τόπου του, ο χρόνος μας διατίθεται σε διαφορετικές ασχολίες και δραστηριότητες.
Σε γενικές γραμμές στις περιόδους ανάπτυξης μερικώς ή ολικώς διατίθεται σε αύξηση ιδιοκτησίας, προσάκτηση αγαθών επενδύεται σε περισσότερη εργασία (δεύτερη απασχόληση, νεα επιχειρηματικότητα, επενδύσεις, τζόγο, κατανάλωση, διακοπές, ψυχαγωγία) δεδομένης της αισιοδοξίας και ευόδωσης μερους ή όλων των ατομικών προσδοκιών.
Στις περιόδους κρίσεων ο διαθέσιμος χρόνος επενδύεται σε περαιτέρω εργασία για επιβίωση, αξιοποίηση της περιουσίας, εγκληματικότητα και παραβατική συμπεριφορά εξαιτίας του άγχους και της κατάθλιψης που γεννά ο φόβος της απώλειας και της αποτυχίας εκπλήρωσης των βασικών επιδιώξεων της ζωής.
Ένα μέρος του ελεύθερου χρόνου των μελών της εκάστοτε κοινωνίας ανεξάρτητα απο την φάση της οικονομίας μερίζεται στα έθιμα του τόπου, τις εορτές τις συνήθειες και κοινές δραστηριότητες, εθνικές, θρησκευτικές εορτές και αργίες.
Ο υπολειπόμενος χρόνος διατίθεται σε ατομικές ασχολίες και ενδιαφέροντα, είτε αυτά είναι χόμπυ, αθλήματα και δραστηριότητες του προσωπικού τρόπου ζωής ενός εκάστου.
Αυτά τα τελευταία όμως συνιστούν το κυρίαρχο σύγχρονο τρόπο ζωής μιας κοινωνίας που ενώ φαντάζει πολύ προσωπικός είναι άρρηκτα συναρτώμενος με το οικονομικο-πολιτικό σύστημα που το ίδιο κατασκευάζει δημιουργώντας έτσι τις αγορές και τα κέρδη του.
Πάνω σε κάθε τέτοιο μοντέλο ζωής πολιτικά κόμματα, εταιρείες και οργανισμοί βασίζουν τα στρατηγικά τους σχέδια για να πουλήσουν ιδεολογίες, προγράμματα, υπηρεσίες και τα προϊόντα τους. Αυτό το σύγχρονο lifestyle είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος που το κατεστημένο θέλει να ζούμε ώστε να ελέγχει αλλά και να εκμεταλεύεται τον διαθέσιμο χρόνο μας.
Το σύστημα μέσω της διαφήμισης, της χρήσης προτύπων διαμορφώνει τις κυρίαρχες αξίες ώστε να δημιουργήσει θεμιτές πεποιθήσεις και επακόλουθα βολικές και ακίνδυνες συμπεριφορές και στάσεις εισπράτοντας οικονομικό κέρδος απο την υιοθέτησή τους.
Επενδύει τεράστια ποσά και πόρους στην δημιουργία και ενίσχυση ποικίλων σύγχρονων τρόπων ζωής για να διαμορφώσει τις χειραγωγούμενες αγορές, τα ευπειθή κοινά των ιδεολογιών, των άσκεπτων καταναλωτών, των υπάκουων εργατών, των πειθήνιων υπαλλήλων του μηχανισμού του, τους νομοταγείς υπηκόους με τις πολιτικά επιτρεπτές αντιδράσεις τους.
Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο μελετημένα και στοχευμένα δημιουργεί ανθρώπινες αγέλες που εκμεταλέυεται και στην εργασία και στον ελεύθερο χρόνο ώς εργαζόμενους και ως καταναλωτές του τρόπου ζωής που κατασκευάζει μαντρώνοντάς τους στην ιδιωτεία, την παγίδα της «κυρίαρχης ατομικότητος» τους!
Αυτοί οι τύποι ζωής ενώ παρουσιάζονται κοινωνικοί στην πραγματικότητα παραμένουν ατομικές στάσεις και αφήνουν ένα μόνιμο αίσθημα κενού και μοναξιάς στο πέρας τους και αυτό διότι σε όλους ανεξαιρέτως απουσιάζει η πολιτική διάσταση.
Αυτήν την διακριτή ιδιότητα του ανθρώπου ως πολιτικό όν την απαγορεύει λυσσωδώς το σύστημα ώς αποκλειστικό προνόμιο για ολίγους και εκλεκτους!
Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται απο την ολιγαρχία ώς πλουτοπαραγωγικός πόρος, έμψυχο εργαλείο και καταναλωτής. Δεν τον θέλει διαχειριστή των κοινών και νομέα του πλούτου του, τον θέλει υπήκοο καί όχι κύριο, ιδιώτη και όχι πολίτη!
Η συνολική εργασία του συστήματος που απεικονίσαμε παραπάνω αποσκοπεί σε αυτήν ακριβώς την πολιτική στέρηση. Αφού δεν δύναται να αποροφήσει όλο τον ανθρώπινο χρόνο σε εργασία πρέπει να τον απασχολήσει.
Το ποσοστό της παρεκλίνουσας συμπεριφοράς που αντιβαίνει τους κανόνες χαρακτηρίζεται παραβατική και τιμωρείται.
Ακόμα και το έγκλημα που τιμωρείται για την προστασία του κοινωνικού συνόλου όμως είναι άμεσο παράγωγο της φτώχειας που το σύστημα αναπαράγει συσσωρεύοντας τον πλούτο και της συνολικής απαιδείας που αναπαράγει ανεύθυνους ιδιώτες ακατάλληλους για την πολιτική.
Αυτή ωφείλει να παραμείνει ένα κλειστό επάγγελμα για τα παιδιά της οικονομικής ελίτ!
Σε αυτό το πολιτικό οικονομικό σύστημα της ολιγαρχίας ο χρόνος μας μετριέται σε χρήμα.
Και πράγματι είτε σε ύφεση είτε σε ανάπτυξη ο χρόνος μας μετατρέπεται σε χρήμα και με χρήμα αγοράζουμε τον ελεύθερο χρόνο μας.
Σε πλήρη αντιδιαστολή της ρήση του Πρωταγόρα «παντών χρημάτων μετρον άνθρωπος έστι..» ζούμε το «παντών ανθρώπων μέτρον χρήμα έστι ..
Αυτό που πρέπει να υπογραμίσουμε σύντομα είναι ο ρόλος και η λειτουργία του χρήματος όχι ως συναλλάκτικό μέσο αλλά ως εμπορευματικό αγαθό.
Όπως κάθε αγαθό τιμάται απο την προσφορά και ζήτηση έτσι και το χρήμα βρίσκεται σε σπάνη που καθορίζει την τιμή απόκτησής του απο την ποσότητα που είναι διαθέσιμη στην κυκλοφορία.
Τα επιτόκια δανεισμού αυξάνουν ή μειώνουν την ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία.
Το σημαντικό εδώ που πρέπει να κατανοήσουμε είναι το γεγονός πως η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία δεν καλύπτει και το χρέος δανεισμού του που ορίζουν τα επιτόκια συνεπώς το χρήμα σε κυκλοφορία είναι παντα λιγότερο του χρήματος που πρέπει να επιστραφεί στα πιστωτικά ιδρύματα των τραπεζών!
Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι πως τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και τα κράτη ως δανειζόμενοι εντατικοποιούν τον ανταγωνισμό για απόκτηση του χρήματος που απαιτείται για να ξεχρεώσουν παρουσιάζοντας την εικόνα της ζούγκλας του καπιταλισμού.
Αυτό το καθεστώς αποτυπώνεται στις εργασιακές συνθήκες και σχέσεις, στον σκληρό αθέμιτο ανταγωνισμό των επιχειρήσεων, στις εχθρικές σχέσεις των ανθρώπων αφού η συγκέντρωση του χρήματος για ένα μέρος συνιστά την απώλεια του για το άλλο.
Η επιβίωση των ικανοτέρων μέσω της κερδοφορίας συντελεί στην φτωχοποίηση του συνόλου που οδηγείται σε νέο συνολικό δανεισμό για να επιβιώσει, επιβάλλοντας την δαρβινική –προτεσταντική ηθική στον οικονομικό κύκλο.
Είναι η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία που καθορίζει τους όρους του κοινωνικού ανταγωνισμού, ουσιαστικά τον τρόπο ζωής του καθενός μας που ελέγχεται απο το τραπεζικό σύστημα, άρα απο τα σχέδια της ηγεσίας της κάστας των τραπεζιτών!
Η ζωή δισεκατομυρίων ανθρώπων του πλανήτη μας εξαρτάται απο την ηθική μερικών οικογενειών που διοικούν τις τράπεζες. Όταν μειώνουν την κυκλοφορία του χρήματος με αύξηση των επιτοκίων δανεισμού δημιουργούν ύφεση.
Αντίθετα με την μείωση δημιουργούν πληθωρισμό.
Αν επιμείνουν στην πολιτική είσπραξης των χρεών για μεγαλυτερο διαστημα επιτυγχάνουν την κρίση με όλες τις δραματικές συνέπειες της ανεργίας, του στασιμοπληθωρισμού υποχρεώνοντας τα κράτη σε εθνικές διενέξεις και πολεμικές συρράξεις που γενικεύονται σε παγκόσμιους πολέμους ουσιαστικά καθορίζοντας ώς θεοί την ανθρώπινη μοίρα!
Όμως αν η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία καθορίζει την ευδαιμονία ή την δυστυχία μας, αν η ηθική των οικονομικά ιθυνόντων καθορίζει την ζωή της ανθρωπότητος φταίει το χρήμα που απο μέσο έγινε αυτοσκοπός;
Που τα έθνη κατέληξαν ζητιάνοι της ίδιας τους της μοίρας;
Οι λαοί στο διάβα της ιστορίας πράγματι απώλεσαν την πολιτική εξουσία και αυτή συγκεντρώθηκε στα χέρια ολίγων.
Μαζί απώλεσαν και τον οικονομικό έλεγχο με αποτέλεσμα την διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των οικονομικών τάξεων.
Ο έλεγχος έφυγε απο την κατοχή του συνόλου και πέρασε στον έλεγχο του κράτους μιας ολιγαρχίας και ακολούθως στα χέρια υπερεθνικών οργανισμών που τελούν στην εξουσία των τραπεζών.
Αυτό που σήμερα ονομάζουμε ελεύθερο χρόνο, ο χρόνος που είμαστε απασχολημένοι ανάλογα με την φάση της οικονομίας στην καλοπέραση ή στην βιοπάλη είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο που παραμένει στην κατοχή μας και το μόνο κεφάλαιο που έχουμε και δεν αξιοποιούμε.
Είναι η αδράνειά μας στην οποία αποσκοπεί η κρατική προπαγάνδα και καταστολή ώστε να μην επενδυθεί πολιτικά.
Η παραίτησή μας απο την πολιτική αυτοργάνωση, την άσκηση εξουσιών και η παράδοσή μας δια της ψήφου στους επαγγελματίες της πολιτικής, εντολοδόχους των διεθνών τραπεζιτών.
Το συντριπτικό ποσοστό του εκλογικού σώματος απέχει της εκλογικής διαδικασίας συναισθανόμενο αυτήν την κλοπή της πολιτικής εξουσίας και τον έλεγχο του ελεύθερου χρόνου μας.
Ένα μικρότερο ποσοστό των πρόθυμων υπηρετών κάθε εξουσίας, των παραιτημένων ιδιωτών, είτε απο άγνοια είτε από συμφέρον υποστηρίζει δια της ψήφου το εκλογικό σύστημα, αυτό το εργαλείο της ολιγαρχίας, σχηματίζοντας την μιά ή την άλλη κυβέρνηση.
Με αυτό το τρόπο συναινεί στην απαλλοτρίωση της πολιτικής εξουσίας απο τον λαό μη αντιλαμβανόμενο την αξία του κεφαλαίου που λέγεται χρόνος για την άσκηση πολιτικής αυτοθέσμισης.
Ούτε το ένα τμήμα όμως ούτε το άλλο θα διαθέσει μέρος απο την σχόλη του σε αυτήν την πολιτική άσκηση, διοτί εντέχνως είναι διαρκώς απασχολημένο!
Αυτές οι ασχολίες του είναι που δεν του επιτρέπουν να εκμεταλευτεί πρός ώφελός του την σχόλη του και του απαγορεύει την ελευθερία του.
Ο ημερήσιος χρόνος μας κατανέμεται στον βιοπορισμό και στην σχόλη.
Ένα μέρος της σχόλης νέμεται φυσικώς για βιολογικούς λόγους στην ανάπαυλα και το υπόλοιπο στην αναψυχή. Στον μη ενεργό οικονομικά πληθυσμό και συγκεκριμένα στο ηλικιακό τμήμα των νέων, τον χρόνο του βιοπορισμού κατέχει το σχολείο για την εκμάθηση των χρηστών και αναγκαίων.
Εκεί η πολιτική ολιγαρχία φροντίζει συστηματικά να διατηρεί την παιδεία που όχι μόνο δεν θα διαταράξει το καθεστώς, αλλά που θα προετοιμάσει πολιτικά ακατάλληλα άτομα, τους αυριανούς ανεύθυνους ιδιώτες που θα το εξυπηρετήσουν εξαφανίζοντας κάθε γνώση που αφορά την πολιτική διαχείριση της εξουσίας απο τον λαό μέσω της εκκλησίας του δήμου.
Θα φροντίσει για μια παιδεία που αναπαράγει πρόθυμα οικονομικά εργαλεία, εύπιστους ψηφοφόρους, αφελείς καταναλωτές προϊόντων, υπηρεσιών και ιδεολογιών, τους βολικούς ιδιώτες.
Νέους που θα μισούν την εξουσία και θα εντάσσονται σε ελεγχόμενες πολιτικά αγέλες και νέους που δεν θα θέλουν να έχουν καμία σχέση μαζί της.
Νέους που θα γίνονται παραδείγματα πρός αποφυγή και περιπτώσεις κοινωνικού σωφρονισμού και νέους που προκλητικά θα απέχουν απο την πολιτική ζωή με μόνη έγνοια να μπορούν να απολαύσουν την ζωή τους αγοράζοντας την στον βαθμό που μπορούν αποτραβηγμένοι στην σφαίρα της ατομικότητος.
Αυτή η κοινωνική κατηγοριοποίηση επιτυγχάνεται απο το είδος της παιδείας και δεν έχει να κάνει με τον πλούτο και την ποιότητά της όπως λανθασμένα ευρέως πιστεύεται αλλά απο τον χαρακτήρα της και συγκεκριμένα απο το αν ενθαρύνει και εκπαιδεύει στην ανάληψη ευθυνών τους νέους ή αντίθετα τους αποθαρύνει όπως αναλύσαμε στο έργο μας ¨η αγωγή του νέου πολίτη» http://www.dimokratia.org/html/agogi-neou_politi.html .
Ο χρόνος που σήμερα νομίζεται λανθασμένα επαναστατικός με ένταξη σε αριστερά κόμματα, συνδικάτα ή σωματεία, ο χρόνος που αναλώνεται σε απεργίες, στάσεις εργασίας κ.α ενώ φανερά δείχνει πώς αντιμάχεται το σύστημα στην πράξη το ενισχύει όπως φανερά αποκαλύπτει με την αποτυχία ευόδωσης των διακηρυγμένων στόχων του η ίδια η πραγματικότητα.
Και αυτό γιατί η δυναμική του είναι εκ των πραγμάτων πάντοτε ασθενέστερη της κρατικής δίνοντας τις αφορμές που επιζητεί το σύστημα για να εφαρμόσει τις αντιλαϊκές νομοθεσίες και την κρατική καταστολή συστέλλοντας περισσότερο τις κοινωνικές ελευθερίες.
Αυτό μας δείχνει η ιστορική πραγματικότητα, τα διδάγματα που παίρνουμε απο την ιστορία των αποτυχημένων επαναστάσεων, των αποτυχημένων εξεγέρσεων, το χαμένο ηρωϊκό αίμα και την συντριβή των προσδοκιών εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών.
Παραπέμπουμε τους αναγνώστες στο έργο «επανάσταση ή πολιτειακή μεταβολή»http://www.dimokratia.org/html/metavoli_epanastasi.html
Τό σύστημα ευφυώς μεταθέτει το σημείο σύγκρουσης του με την επαναστατικότητα του λαού εκεί που είναι ισχυρότερο και αυτή είναι η ωμή βία αφού έχει στην εξουσία του τις δυνάμεις ασφαλείας. Το αδύναμό μέρος του το ιδεολογικό το θωρακίζει με τον έλεγχο της παιδείας και τον έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την στρατευμένη διανόηση ώστε να αποτρέψει την επιλογή της Δημοκρατίας.
Με αυτά τα μέσα επιτυγχάνει να κερδίσει αυτό το μικρό τμήμα του πληθυσμού που απαιτείται να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικάσία ώστε να νομιμοποιηθεί και να παρουσιάζει τον κοινοβουλευτισμό ώς την μόνη εφικτή και δικαιότερη πολιτική λύση διακυβέρνησης των λαών!
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται το χρέος επένδυσης του χρόνου μας.
Στην ενημέρωση της λειτουργίας της Δημοκρατίας, στον διαφωτισμό του δυναμικότερου τμήματος της κοινωνίας με υγιή ανακλαστικά και λογική κρίση για την αυτοργάνωση των πολιτικών πυρήνων των δήμων και την κληρωση αρχών και αξιωμάτων.
Το χρεός του χρόνου μας, η πολιτική επένδυσή του είναι η άσκηση της Δημοκρατίας στην πράξη με την Κυριακάτική συνέλευση των Δήμων την Εκκλησία των Πολιτών.
Η άσκηση της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας απο κληρωτούς πολίτες.
Η παραγωγή νόμων και δικαστικών αποφάσεων απο τον λαό είναι ο αληθινός επαναστατικός χρόνος. Η δημιουργία πολιτικής εταιρείας εντεταλμένης και ελεγχόμενης απο την εκκλησία του Δήμου που θα συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία με τους κοινοβουλευτικούς κανόνες ώστε να την παραδώσει με Συνταγματική αναθεώρηση πίσω σε αυτήν.
Το χρεός του χρόνου μας δεν είναι η εύρεση χρήματος αλλά ανθρώπων που κατανοούν πως η ελευθερία δεν είναι αφηρημένη έννοια, ουτε προσωπική αίσθηση και αντίληψη ουτε κούφιος ιδεαλισμός όπως την παρουσιάζουν οι έμμισθοι κονδυλοφόροι αλλά ο πολιτικός έλεγχος της καθημερινότητος μας απο το σύνολο, η πολιτική λύση στον βιοπορισμό και η ενασχόληση μας για την παραγωγή πολιτισμού για τον άνθρωπο.
Το όραμα αυτής της ελευθερίας δεν θα είναι ποτέ εφικτό άνευ της κατοχής νομοθετικής δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας απο τους πλείονες, γιατί αυτά είναι τα μέσα που πραγματοποιείται η ελευθερία και παίρνει σάρκα και οστά γίνεται απτή γιατί γίνεται καθημερινή σχόλη.
Αυτή η ελευθερία σήμερα είναι ένα επικίνδυνο όπλο για να αφεθεί στην κοινωνία και φυλάσσεται με το μη εκδοθέν χρήμα των τραπεζικών τόκων που κρατάει αιχμάλωτους λαούς και κυβερνήσεις στα θησαυροφυλάκια, την κλειδωμένη ελεύθερη ενέργεια στα συρτάρια της στρατευμένης επιστήμης και την θαμένη γνώση της λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Δείτε Ένα πολιτικό θαύμα http://www.dimokratia.org/html/ena_politiko_thavma.html
Το χρέος των λαών προς αυτούς μπορεί να μετριέται σε χρήμα αλλά για τους λαϊκούς σκοπούς μετριέται σε πολιτικό χρόνο.
Είτε ο χρόνος μας θα διατεθεί στην εξεύρεση χρήματος για την αποπληρωμή των κρατικών χρεών μέσω των φόρων είτε θα διατεθεί στην οργάνωση των ανθρώπων.
Ή στην εξεύρεση χρήματος ή στην επίτευξη ελευθερίας.
Ο ένας δρόμος δεν οδηγεί στον άλλο είναι αντίθετες οι κατευθύνσεις τους.

Μεγιστίας
γιά τό Κράτος Δήμων
dimokratia.org