ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ....

Η κοπέλα που βλέπετε πάνω ονομάζετε Λούση, η μάλλον έτσι λεγόταν μέχρι εχτές όπου μας άφησε όλους σύξυλους καθώς άφηνε την τελευταία της αναπνοή στα χέρια του ανιψιού μου.

Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον τρόπο που μας επέλεξε η ίδια για οικογένεια της.
Κάπου στα μέσα του 2000 και ενώ πηγαίνω στο σπίτι των δικών μου στην Ανάβυσσο κυκλοφορώντας με ένα εταιρικό αυτοκίνητο της εταιρείας που εργαζόμουν τότε,διαπίστωσα ότι αριστερά μου και κάπου 2-3 χιλιόμετρα πριν φτάσω στο σπίτι μια αγέλη με σκυλιά όπου έτρεχαν και αυτά πλάι στο δρόμο το ένα πίσω από το άλλο περίπου.
Μιλάμε τώρα για ένα δρόμο ανάμεσα από χωράφια αγρούς και χωρίς κανένα σπίτι εκεί κοντά.
Ανάμεσα στην αγέλη αυτή με τα σκυλιά μου τράβηξε την προσοχή ένα μικρό Λαμπραντόρ (ήταν δεν ήταν 5 μηνών) όπου έτρεχε και αυτό μαζί με τα άλλα σκυλιά.
Καθώς τα προσπερνάω για λίγο,αμέσως κάνω δεξιά και σταματάω να τα δω την στιγμή που θα με έφταναν από την απέναντι πλευρά.
Όντως τα βλέπω όλα και τρέχουνε μαζί χαρωπά και τελευταίο το μικρούλι.
Καθώς τα κοιτάω και τα μάτια μου είναι στραμμένα πιο πολύ στο μικρό,κάνω μια αυθόρμητη κίνηση και ανοίγω την πόρτα μου και λέω στο μικρό έλα,έλα μαζί μου.Αυτήν την στιγμή το γράφω και ανατριχιάζω πραγματικά!
Το μικρό καθώς γυρνάει και με κοιτάει απορημένο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να τρέξει προς το μέρος μου και να κάνει ένα σάλτο μέσα στην αγκαλιά μου και κατόπιν από μόνο του δίπλα στο κάθισμα του συνοδηγού σαν να μου έλεγε "έλα είμαι έτοιμη πάμε τώρα".
Βγάζω και εγώ μια φωνή και της λέω: Έτοιμη κορίτσι μου; Φύγαμεεεεεε....
Φτάνοντας στο σπίτι των δικών μου,την παίρνω αγκαλιά και φωνάζω την αδελφή μου να βγεί να δει τι της έφερα.
Με το που βγαίνει η αδελφή μου και κοιτάει το μικράκι μου λέει:Τι μου έφερες;
Τι είναι αυτό εδώ;
Ρε συ της λέω το βρήκα εδώ παραπάνω και έτρεχε με κάτι άλλα σκυλιά και σταμάτησα του άνοιξα την πόρτα και μπήκε αμέσως και κάθησε και στην θέση του συνοδηγού.
Τι να έκανα δηλαδή της λέω;
Θέλοντας και μη,η αδελφή μου του βάζει κάποια μακαρόνια που είχαν μείνει για να τα φάει.
Αυτό λοιπόν ξεκίνησε και έτρωγε και έτρωγε λες και είχε να φάει μέρες
.Στο τέλος από το τόσο που έφαγε δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο με τίποτα.
Η κοιλιά του είχε γίνει σαν μπάλα και την έριχνε μια δεξιά και μια αριστερά και δεν μπορούσε να σταθεί όρθια με τίποτα.
Καλά τότε θυμάμαι είχαμε κάνει τα Γέλια.Από τότε έγινε το αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας.
Πάντα έκανε το δικό της αλλά η πίστη και η αφοσίωση της όλο και μεγάλωνε για εμάς.
Ο ανιψιός μου σχεδόν μεγάλωσε μαζί της,γιατί όταν την έφερα ήταν 14 χρονών και τώρα είναι 28. Περιττών να πω ότι χτές που μιλάγαμε στο τηλέφωνο δεν τον έχω ακούσει τόσο πολύ πονεμένο για τίποτα στον κόσμο.
Θυμάμαι ότι το τελευταίο πράγμα που μου είπε πριν να κλείσει το τηλέφωνο από τα κλάματα που τον είχαν πιάσει ήταν ότι ενώ την χάιδευε στο κρεβάτι του κτηνίατρου και καταλάβαινε και την αναπνοή της,κάποια στιγμή σταμάτησε να αναπνέει και κατάλαβε ότι εκεί τελειώσαν όλα.
Αυτό ήταν λοιπόν...έκανε ένα ταξίδι μαζί μας για 14 χρόνια περίπου και αυτό επειδή ήταν δική της επιλογή.
Είχαμε 14 χρόνια χαράς και θετικής ενέργειας παντού.
Ότι και να πούμε ότι και να κάνουμε δεν ξαναγυρίζει πίσω πάλι.
Το τίμημα είναι βαρύ μερικές φορές σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ίσως να είναι και αμαρτία κιόλας που καθόμαστε και στεναχωριόμαστε τόσο πολύ για ένα σκυλί μπορεί να πει κανείς.
Δεν ξέρω τι να πω ειλικρινά...Σαφώς και οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη αξία από τους ανθρώπους αλλά εγώ στεναχωρήθηκα πάρα μα πάρα πολύ.
Δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ από τις αναμνήσεις μας και θα την θυμόμαστε για πάντα.
Για πάντα.....................................................

Dalton Nikos