Όταν η ουτοπική Αλήθεια συναντιέται με τη ρεαλιστική Ελπίδα

του Σεραφείμ Κουτσούμπα

Όποιος στη σύγχρονη ζωή του Τόπου μας,ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση, προσπάθησε να τρέξει κρατώντας στα χέρια του την ταμπέλα της Αληθείας, αποδείχθηκε ότι στην τελική ανάλυση των πραγμάτων «ΓΟΝΑΤΙΣΕ…».!
Γιατί άραγε συνέβη αυτό;

Μήπως ο περιούσιος λαός μας αποστρέφεται την πραγματική Αλήθεια ή μήπως η απόλυτη ανάγκη διαχείρισης των διαφόρων παρελκυστικών πολιτικών τακτικών, όπου εγκλωβίστηκε δυστυχώς ο μάταιος τούτος κόσμος της Χώρας μας, διέσπασε την Ελπίδα από την Αλήθεια;
Δηλαδή επιγραμματικά, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να αντικρίσουμε την Αλήθεια κατάματα, ώστε Όσοι ασχολούνται με το κοινό περί Δικαίου Αίσθημα να εμπνεύσουν την Ελπίδα στο λαό μας για ένα καλύτερο Αύριο;
Μήπως γιατί κάποιοι εθελοτυφλούν και επιθυμούν να μας Στερήσουν το όραμα;
Τα διεξοδικά ερωτήματα, που δυνητικά σφυροκοπούν το Νου και την Καρδιά του καθένα μας, ιδιαίτερα όσων τάχθηκαν να «εξυπηρετήσουν» από συγκεκριμένες επάλξεις αυτόν τον Τόπο, απασχολούν και τους Ειδήμονες, αφού οι περισσότεροι έχουμε χάσει τον ύπνο μας αναζητώντας να εξηγήσουμε, κατά πόσο μπορεί η Αλήθεια να ταυτιστεί με την Ελπίδα για το Αύριο της Πατρίδας μας, για το Αύριο των Συμπατριωτών μας και κυρίως για το Αύριο των Ανθρώπων, που αυτήν τη χρονική περίοδο παλεύουν με όνειρα και τσακισμένα φτερά.
Άλλωστε είναι κοινή διαπίστωση ότι, εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να στήσει καριέρα αρκεί να επιδοθεί στο στυγνό λαϊκισμό, στις ανέξοδες υποσχέσεις με ανύπαρκτα πλέον δανεικά.
Έχουμε κουραστεί να ακούμε όμορφα λόγια, που χαϊδεύουν τα αυτιά του λαού, ενώ όλα αυτά βρίσκουν μιμητές σε όλο το φάσμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αφήνοντας μεγάλες προσδοκίες.
Το αποτέλεσμα είναι να φοβούνται οι Άνθρωποι την Αλήθεια, να την αποστρέφονται και να ισχυρίζονται πως είναι πικρή, ξεχνώντας πως είναι τέτοια, μόνο όταν έχουν προηγηθεί πολλά ψέματα.
Μέσα από αυτήν την καταστροφική οικονομική λαίλαπα, που γονατίζει τον Έλληνα και αναγκάζει τη Χώρα μας να βιώσει τη μεγαλύτερη δοκιμασία των τελευταίων δεκαετιών είναι απόλυτη ανάγκη να ταυτιστεί η Αλήθεια με την Ελπίδα αυτού του Τόπου.
Να κρατήσουμε σφιχτά το μόνο αντίδοτο στα δεινά, την Ελπίδα μας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν δεν επουλωθούν οι πληγές, εάν δεν γεφυρωθούν χάσματα που άνοιξε ο σεισμός, εάν δεν σφίξουμε τα χέρια μας με δύναμη, εάν δεν παραμερίσουμε τις όποιες διαφορές μας, προτάσσοντας το όραμα του γένους μας, το όραμα της πίστης μας, την ενότητά μας.
Aυτή η ενότητα, που βασίζεται αποκλειστικά στην Αλήθεια που διδάσκει η Ιστορία μας, στην Αλήθεια που θέλει τον Έλληνα όχι δέσμιο συναισθημάτων μίσους και διχόνοιας, όχι δέσμιο φοβικών συνδρόμων, υπερήφανα ελεύθερο και δημιουργικό.
Η Ελπίδα βρίσκεται στην Αλήθεια της Αγάπης μας γι’ αυτόν τον ωραίο Τόπο, του Πολιτισμού του, της Ιστορίας του, της Υπερηφάνειας του. Βρίσκεται στην Αγάπη για το συνάνθρωπό μας, για το διπλανό μας, για το διαφορετικό από εμάς, για τα παιδιά μας.
Να κοιταχθούμε μεταξύ μας, ώστε να διαπιστώσουμε πως η Ελπίδα βρίσκεται στην Αλήθεια και όχι στα παραμύθια της Χαλιμάς, που πλάθουμε από τις όποιες ενοχές μας φορτώνουν και μας εγκλωβίζουν στην απελπισία και την απόγνωση.
Εκεί που συναντιέται η Αλήθεια με την Ελπίδα, δεν έχει χώρο για αντιπαραθέσεις, παρά μονάχα για την Αλληλεγγύη, την Αλληλοκατανόηση, την Αλληλοβοήθεια, την Ενότητα. Γιατί πότε μόνο η Αλήθεια δεν τρομάζει, δεν συνθλίβει, δεν πονάει, όταν η Ελπίδα, ως το μόνο αντίδοτο στα δεινά γεννά τις δυνάμεις του Αύριο, δίνει τα κίνητρα, τους στόχους και ακυρώνει την ηττοπάθεια.
Όλοι μας είναι απόλυτα βέβαιο πως το μόνο που επιζητούμε είναι η θεραπεία των προβλημάτων, η εξασφάλιση ενός καλύτερου Αύριο, το Εθνικό μας Συμφέρον, η Ανάσταση της Πατρίδας μας και όχι ο εγκλωβισμός μας στο σταυρό του μαρτυρίου.
Φτάνει πια με τις αποδείξεις που κουράζουν την Αλήθεια, την Αλήθεια που έτσι κι αλλιώς υπάρχει, σε αντίθεση με το ψέμα που πρέπει να εφευρεθεί.
loutraki1