Θα αποτύχεις… το ξέρω!

Ούτε 10 μέρες δεν έχεις στην εξουσία, το ξέρω αλλά δεν έχω υπομονή για σένα.
Έκανα υπομονή δύο και τρεις δεκαετίες για τους άλλους αλλά για σένα δεν θέλω να διαθέσω.
Δεν είσαι αυτό που έχω συνηθίσει. Με τρομάζεις.
Δεν είσαι πράσινο ή μπλε.
Έχεις το χρώμα που ακόμα και έναν ταύρο θα τρόμαζε και εγώ ως πολίτης αυτής της χώρας προτιμώ να πεινάσω, να ξαναδώ μπλε ή πράσινο παρά εσένα να προκόβεις για χάρη μου.
Είναι στο γονίδιό μου, βλέπεις.
Να κάνουν καλά πράγματα για μένα και να με τρομάζουν.
ίναι δυνατόν να πείσεις τους δανειστές μας όταν οι άλλοι δεν τα κατάφεραν;
Είναι δυνατόν να με βγάλεις από το καβούκι μου και να αρχίζω πάλι να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία;
Κανείς δεν το κατάφερε, άρα γιατί εσύ;
Τι το καλύτερο έχεις εσύ από τους άλλους;
Κάθε φορά που έχεις μια συνάντηση με μια ευρωπαϊκή χώρα στο εξωτερικό για να τους πείσεις ότι δεν είμαστε πρεζόνια, εγώ φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι θα πεινάσω περισσότερο και τρέχω να βγάλω τα χρήματά μου από την τράπεζα.
Βασικά, θέλω να αποτύχεις. Ναι, σου λέω. Το θέλω πραγματικά.
Ίσως γιατί έχω μάθει στην υποτέλεια.
Στο να μου λένε τι να κάνω και εγώ να σκύβω το κεφάλι και να λέω ναι.
Και ας μου λες εσύ αλλιώς ή μου δείχνεις άλλο δρόμο.
Φοβάμαι ότι εσύ δεν θα με βάλεις στο δημόσιο, όπως έχω συνηθίσει.
Δεν θα μου πληρώνεις τις υπερωρίες μου, έστω και αν δεν τις έχω δουλέψει.
Θα με τιμωρείς αν στείλω τα χρήματά μου στο εξωτερικό και δεν πληρώσω τους φόρους μου.
Θα με βάλεις φυλακή αν ρίξω έξω το χρηματιστήριο με το να διαδίδω στους ξένους επενδυτές πως οι ελληνικές τράπεζες παρουσιάζουν ανασφάλεια και δεν μπορούν να εγγυηθούν καταθέσεις.
Αρχίζω λοιπόν τη μουρμούρα.
Με πειράζουν τα χέρια στις τσέπες, τα πολλά λόγια και οι συναντήσεις με πρόσωπα που μπορεί να μου αλλάξουν τη ζωή.
Ακούω τις δηλώσεις σου και τους δίνω και δεύτερη ερμηνεία γιατί το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η δόση μου.
Και όχι το πρόγραμμα επανένταξής σου.
Χλευάζω τις αλλαγές σου γιατί το μόνο που ξέρω είναι να ασκώ κριτική, να μιζεριάζω και να φοβάμαι.
Δεν βλέπω την προσπάθειά σου.
Βλέπω μόνο και διατυμπανίζω στους γύρω μου ότι το ταμείο είναι μείον και ότι αργά ή γρήγορα θα αποτύχεις.
Γιατί αυτό θέλω. Να μην αλλάξω ρότα.
Να επιβεβαιωθώ στο καφενείο της γειτονιάς μου ότι απέτυχες και να φωνάξω: «Σας τα ’λεγα εγώ!». Γιατί τόσα χρόνια αυτό με έχουν μάθει να κάνω.
Μακάρι να διαψευστώ.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΑΚΗ
athensvoice.gr