Άνθρωποι και ακρίδες

Κατά το άνθρωποι και ποντίκια.
Οι ακρίδες μπορεί να είναι μέρος της τροφικής αλυσίδας, αλλά είναι περισσότερο βλαβερές παρά ωφέλιμες, ειδικά όταν μεταναστεύουν, και δη μαζικά.
Όπου κάνουν επιδρομές, προκαλούν μεγάλες καταστροφές σε χρόνο μηδέν.
Οι ακρίδες είναι μια πληγή και συγκεκριμένα, κατά τας γραφάς, η όγδοη πληγή του Φαραώ.
Έτσι και οι λαθρομετανάστες που εισβάλλουν στην Ελλάδα, είναι μάστιγα για το κοινωνικό κι εργασιακό περιβάλλον.
Από τη μια διάσπαρτοι «εμπρηστικοί μηχανισμοί» (νομοσχέδια) αναζωπυρώνουν το μέτωπο της φωτιάς που κατακαίει το Ελληνικό «χωράφι» από το 2010 κι από την άλλη οι «ακρίδες» (λαθρομετανάστες) καταστρέφουν ό, τι «χλωρό» βρίσκουν στο διάβα τους.
Τι είναι χλωρό;
Οι «καλλιέργειες» (θέσεις εργασίας)!
Δεν μπορείς να τις προστατέψεις από ένα σμάρι πεινασμένες «ακρίδες» (ευτελείς δούλους).
Θα σου «φάνε» τη δουλειά.
Αφού πλέον οι μηχανές έχουν αντικαταστήσει τους ανθρώπους, έχουμε γίνει όλοι ανειδίκευτοι εργάτες, υπάλληλοι καταναλωτές του κεφαλαίου.
Πώς να ανταγωνιστείς την ανέχεια;
Μόνο εάν γίνεις πιο υποτακτικός.
Ένα ντόμινο ένδειας.
Και οι φανατικοί αριστεροί γυρεύουν στα μανιφέστα να βρουν τι φταίει, συμπεραίνοντας ότι ο δαίμονας είναι εκτός εαυτού, και συγκεκριμένα «απέναντι».
Να ζήσουν οι ακρίδες του γείτονα, φωνάζουν εκ του ασφαλούς, οι αριστεροί δημόσιοι και ανώτεροι υπάλληλοι, γιατί δεν κινδυνεύει -ακόμη- η εξειδικευμένη προσφορά εργασίας τους, από τους ανειδίκευτους σκλάβους.
Δε νιώθουν τη θηλιά του ανταγωνισμού στον αφράτο λευκό λαιμουδάκο τους.
Δεν βλέπουν «ακρίδες» στο «χωράφι» του γείτονα, βλέπουν ανθρώπους.
Να ψοφήσει λοιπόν ο γείτονας!
«Στάχτη και μπούρμπερη», η Πατρίδα μας, από μη πατριώτες βολευτές και ιεχωβάδες διασημογράφους.

Rory Gas