Αξιοκρατία

Άλλη μια λέξη που δεν έχασε απλά τη σημασία της, αλλά το «σώμα» της.
Όλοι την γυρεύουν στους άλλους, αλλά κανείς στον εαυτό του.
Όλοι την έχουν στη γλώσσα τους, αλλά κανείς στο μυαλό του.
Όταν περιθάλπεις την οκνηρία, τότε υποθάλπεις την αναξιοκρατία.
Σαφώς μια ανθρώπινη κοινωνία φροντίζει τους αδυνάτους (που είναι ανίκανοι να εργαστούν)· όχι άπαντες και άκριτα.
Έχω δηλώσει πως έπρεπε στο δημόσιο να εργάζονται όλοι οι ανάπηροι (εκ γενετής ή μη), έχουν προτεραιότητα στην εργασία.
Όσοι δεν είναι σε θέση να εργαστούν να παίρνουν δια βίου επίδομα.
Όχι από λύπηση αλλά για εξίσωση, αυτοί οι άνθρωποι έχουν προτεραιότητα στις παροχές μιας κοινωνικής πρόνοιας.
Όλοι οι υπόλοιποι που μπορούν να εργαστούν, η κοινωνία δεν πρέπει να τους χορηγεί επιδόματα ανεργίας, αλλά επιδόματα εργασίας.
Επιτέλους οι άνθρωποι να αμείβονται και να συνταξιοδοτούνται αξιοκρατικά.
Η κάθε εργασία θα πρέπει να κρίνεται αντικειμενικά με την προσφορά ως ώρες, τις συνθήκες ως περιβάλλον και το προσδόκιμο ως όριο ηλικίας σύνταξης.
Αλλά είπαμε σε μια αξιοκρατική κοινωνία κι όχι στην Ελλάδα της «αριστεράς» μεταπολίτευσης, όπου δεν υπάρχει κριτήριο αξιών κι όλοι είναι εν δυνάμει αδύναμοι κι έχουν δικαίωμα (αυτό κι αν είναι τραγελαφικό) στο αμερικάνικο όνειρο του καταναλωτισμού.
Δεν μπορούμε να καταναλώνουμε όλοι και αδηφάγα, γι’ αυτό το δίκαιο και ανθρώπινο είναι να καταναλώνουμε καταρχήν συντηρητικά κι εν δευτέροις αναλόγως τον κόπο του καθενός.
Αυτό, και μόνο αυτό, συνιστά κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομία.
Επιτέλους, δεν μπορεί να κατακρίνουν κάποιοι την αναξιοκρατία την ίδια στιγμή που τη προωθούν και τη συντηρούν και τις περισσότερες φορές είναι οι ίδιοι θεσμικοί παράγοντες της αναξιοκρατίας, είτε ως άρχοντες είτε ως υπηρέτες.
Ας σκεφτούν κάποτε κι ας κάνουν την αυτοκριτική τους, «τις πταίει» με ποιο τρόπο διαιωνίζουν αυτή την κατάσταση.
Και φυσικά δεν μιλώ για τις τωρινές συνθήκες γιατί βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, όπου δεν είναι διακριτά τα όρια του ανάξιου και του άξιου.
Ένας τρίτος Νοτιοευρωπαϊκός πόλεμος με τις ίδιες πολιτικές.
Ξεκίνησε με οικονομικό κραχ στην Αμερική όπως το ’29, η αμερικάνικη οικονομία γιγαντώνεται καθολικά, οι εβραϊκές πολυεθνικές κινούν την οικονομία και θησαυρίζουν στη γηραιά ήπειρο -άλλωστε εδώ βρίσκεται η καρδιά της κατανάλωσης από την αρχαιότητα.
Και για άλλη μια φορά η νότια Ευρώπη μετράει πληγές.
Αλλά έχει μια ιδιότυπη διαφορά, οι βόμβες είναι αθόρυβες, τα συντρίμμια είναι λογιστικά, ο στρατός δεν φορά στολή και το χειρότερο;
Δεν είναι αγράμματοι όπως μέχρι τώρα αλλά στις τάξεις του ανήκει το καλύτερο κομμάτι της κοινωνίας οι μορφωμένοι και ευαισθητοποιημένοι.
Συνειδητά οι ελάχιστοι αξιωματούχοι και απερίσκεπτα εντελώς οι στρατιώτες -η πλειονότητα!
Οι άνθρωποι έχουν απωλέσει την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια τους, έρμαια, ζητιάνοι ξανά όπως στον μεσαίωνα να γυρεύουν στον ήλιο μοίρα και να ισχύει ο νόμος της ζούγκλας να επιβιώνει ο πιο δυνατός.
Στην προκειμένη περίπτωση στην «ανθρώπινη» κοινωνία, επιβιώνει ο πιο πονηρός, που δεν κοπιάζει. Έχουμε περάσει πλέον στη ζώνη του τεχνολογικού μεσαίωνα, ξεκάθαρα πια για όσους έχουν κριτική σκέψη ώστε να το αντιληφθούν.
Γιατί όσοι σκέφτονται με το συναίσθημα και με τα μανιφέστα ψευδού ανθρωπισμού, έχουν πλήρη μεσάνυχτα, γι’ αυτό και μάχονται εν αγνοία τους παρά το πλευρό των αφεντάδων.
Εκεί βρίσκεται και η επιτυχής ολοκληρωτική έκβαση του πολέμου υπέρ της νέας τάξης.
Με την αρωγή των μέσων, των φιλοσόφων και κοινωνιολόγων (έμποροι της σοφίας), όπου με τα παραθέματά τους, να επιπλέουν άκριτα στο τηλεπικοινωνιακό στερέωμα, έχουν προκαλέσει πνευματική συμφόρηση.
Και ο κάθε απαίδευτος να εξάπτεται με τα σοφίσματα, να τα ασπάζεται άκριτα, γιατί φαντάζουν εξιδανικευμένα και παγιδευμένος στο συναίσθημα, ακολουθώντας το ρεύμα, να μην αντιλαμβάνεται ότι είναι μέρος μιας μάζας, ένα άβουλο πλάσμα δίχως προσωπικότητα, που θαρρεί ότι σκέφτεται και δη ελεύθερα!

Rory Gas