Δηλητήριο

Χτες το πρωί ξύπνησα στις πέντε και μισή, και η πρώτη μου κίνηση -κακώς- ήταν να ανοίξω το κινητό και να κοιτάξω τις ειδήσεις. Πρώτη είδηση η επίθεση στο Μάντσεστερ.
Πολύ κακό ξεκίνημα για μια ημέρα.
Έφτιαξα πρωινό και διάβασα τα πάντα για την επίθεση.
Έγραψα και δούλεψα -γιατί έπρεπε- και μετά πήγα για καφέ.
Δίπλα μου στο καφέ, ένα ζευγάρι Βρετανών συνταξιούχων. Μιλάνε για το Μάντσεστερ.
Δεν είναι από το Μάντσεστερ, είναι από το Λονδίνο, έχουν φίλους και συγγενείς στο Μάντσεστερ, τους τηλεφώνησαν, όλα καλά με τους δικούς τους, άλλοι κλαίνε.
Μιλάμε για λίγο για το θέμα, λέμε όλα αυτά τα κοινότοπα -τι να πεις κιόλας για κάτι τέτοιο;
- και μετά μου ανοίγουν κουβέντα για τις παραλίες.
Τους λέω για τις παραλίες, τους λέω μια ωραία ταβέρνα και η ζωή συνεχίζεται. Για τους ζωντανούς.
Μετά πάω στην παραλία, διαβάζω το βιβλίο μου και ξεχνάω το Μάντσεστερ.
Κάποια στιγμή ανοίγω πάλι το κινητό και κοιτάω ξανά τις ειδήσεις -είναι και η δουλειά μου τέτοια- και πέφτω πάνω στο σημείωμα που έγραψε στο Facebook η μητέρα ενός κοριτσιού που δεν είχε επιστρέψει σπίτι του και ήταν αγνοούμενη.
Επειδή είμαι πολύ μαζοχιστής, το διαβάζω όλο.
Η γυναίκα γράφει ψύχραιμα και με αξιοπρέπεια, αλλά αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα πιο σπαρακτικά.
Ξαφνικά, θυμάμαι τον Σύρο πρόσφυγα, τον πατέρα του μικρού Αϊλάν, που περιέγραφε πως γλίστρησαν τα δυο παιδιά του μέσα από τα χέρια του και πώς έχασε τα παιδιά του και τη γυναίκα του μέσα σε δευτερόλεπτα.
Μετά σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή χαράς, ενώ προσπαθώ να καταλάβω και τον νεαρό που έκανε το κορμί του βόμβα μίσους· πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι κάνει έναν άνθρωπο να κάνει κάτι τέτοιο· το βράδυ που διάβασα πως ήταν γεννημένος στην Βρετανία με καταγωγή από τη Λιβύη, έκανα κι άλλες σκέψεις
Κοιτάω γύρω μου, είναι όλα πολύ όμορφα.
Η παραλία, η θάλασσα, τα πουλιά, ένα καΐκι στο βάθος, οι λιγοστοί άνθρωποι, όλα είναι υπέροχα.
Όλα είναι τόσο όμορφα που αισθάνομαι ενοχές.
Πέρσι ένιωθα ενοχές που έμπαινα σε αυτή την θάλασσα που είχαν πνιγεί τόσοι άνθρωποι.
Δεν ξέρω αν το θυμάστε αλλά πέρσι ξυπνάγαμε κάθε πρωί, επί μήνες, μαθαίνοντας πόσα παιδιά πνίγηκαν το προηγούμενο βράδυ στο Αιγαίο.
Και ξαφνικά, σκέφτομαι πως θέλουν να αισθανόμαστε ενοχές. Ενοχές για κάτι που δεν κάναμε εμείς.
Φόβος και ενοχή.
«Σκάστε ζώα, ανήκετε στους προνομιούχους. Γεννηθήκατε στον δυτικό κόσμο, δεν ξέρετε τι θα πει πείνα και είστε και ζωντανοί. Οπότε, φρόνιμα.»
Ο φόβος του θανάτου -που συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή- επιτείνεται και γίνεται μεγαλύτερος και πιο έντονος, μετά από τραγωδίες σαν αυτή του Μάντσεστερ, που έχουν πυκνώσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και στον δυτικό κόσμο.
Από τύχη ζούμε, και το ξέρουμε.
Ανήκουμε όντως στους προνομιούχους του κόσμου αυτού, ζούμε από τύχη αλλά μας ποτίζουν δηλητήριο.
Κάθε μέρα.
Και είναι όλα δηλητηριασμένα. Και οι χαρές δηλητηριασμένες είναι.
Να μην ησυχάσεις ούτε μια στιγμή. Να μην γαληνέψεις ποτέ. Να είσαι συνέχεια στην τσίτα.
Δούλεψε σαν το σκυλί, βγάζε το σκασμό μη χάσεις την δουλειά σου, πάρε ό,τι σου δίνουμε και, αν είσαι τυχερός, όταν θα επιστρέφεις στο σπίτι σου, η βόμβα θα σκάσει στο επόμενο βαγόνι του μετρό από αυτό που είσαι εσύ.
Αυτό δεν είναι ζωή. Από ψυχολογική άποψη, είναι κόλαση.
Οπωσδήποτε, η ανθρωπότητα έχει κάνει κάποιο μεγάλο λάθος.
Καλό θα ήταν να το εντοπίσουμε σύντομα και να το διορθώσουμε.
Εγώ, πάντως, θέλω να χαρώ. Χωρίς δηλητήριο.

pitsirikos.net