Ημερολόγιο σχεδίας ενός ναυαγού....

......σε θάλασσα εμπόρων εθνών, αθλίων και ηλιθίων.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο… απομείναμε.
Ο χρόνος μετρά αντίστροφα κι ανεπίστροφα, πενήντα συναπτά έτη, ακριβώς.
Σίμωσε πια ο αποσπερίτης μου, ο καιρός γαρ εγγύς.
Ου γαρ έρχεται μόνον, η φαντασία ξεθώριασε, τα όνειρα ξοφλήσανε κι οι νέοι δεν έχουν για να «κλέψω», προσφέρουν μόνο ανάσες δροσιάς.
Το νόημα σε αυτό το ταξίδι ήταν να κυβερνήσω εγώ, αυτό το σκαρί που λέγεται εαυτός, δίχως χάρτες, δίχως πυξίδα, δίχως προορισμό.
Η μόνη έγνοια μου κάθε ανατολή να λύσω, να σηκώσω πανιά, να κουλαντρίσω το σκαρί στα μανιασμένα κύματα που βρέθηκαν στη ρότα μου.
Η απόλαυση της δημιουργίας!
Η ζωή μας είναι σαν μια αστραπή και το «μπουμπουνητό» μας συνεχίζει λίγο ακόμη
-ή περισσότερο για κάποιους- αφού έχουμε σβήσει!
Θέλησα να ζήσω την αστραπή της όσο πιο ανώδυνα, να περάσω αβρόχοις ποσίν από αυτόν τον χείμαρρο που λένε ζωή. «Λάθε Βιώσας»!
Γυρεύοντας να βρω ανθρώπους, ναυαγός σε «καρυδότσουφλο», πάλευα με τα μανιασμένα κύματα του εγωισμού, της ευκολίας, της ανοησίας, του φανατισμού και της μοχθηρίας.
Αστείρευτης μοχθηρίας.
Νιώθω μια ιδιόμορφη μοναξιά κι είναι πολύ οδυνηρό αυτό, γιατί δεν δύναμαι να επικοινωνήσω. Απλώς συναγελάζομαι, βιώνοντας καταστάσεις που έχουν δημιουργήσει με τις απερισκεψίες τους. Αντιλαμβάνομαι τα πράγματα πίσω από γεγονότα, ένα θέατρο σκιών που οι άλλοι αδυνατούν.
Οι ανέσεις είναι εργαλεία που φυραίνουν το μυαλό όπως και τα ευφυολογήματα που σκοτίζουν τη σκέψη. Βλέπουν το άνετο «κλουβί» που ζουν, βλέπουν και τα «κάγκελα», αλλά δεν αντιλαμβάνονται τη φάκα γύρω τους.
Η χειραγώγηση και η απασχόληση του νου, κατασπαταλώντας τον ελεύθερο χρόνο με ποικίλους τρόπους (διάβασμα,τηλεόραση, διαδίκτυο, διασκέδαση, δουλεία, κλπ) εκφυλίζει τη σκέψη τους. Ξέρουν τα πάντα, αλλά δε ξέρουν τι να τα κάνουν.
Προπαγανδιστικά έργα, κυρίως λόγου και εικόνας, επικεντρώνουν την «οπτική» τους, διαπλάθοντας πιστούς και «τυφλούς» υπηρέτες.
Η ανθρωπότητα δεν είχε παρελθόν, ούτε μέλλον.
Πώς να έχει παρόν;
Δεν είμαι απαισιόδοξος, τουναντίον θα έλεγα, είμαι ορθολογιστής που γνωρίζει ιστορία και δεν μπορώ να κάνω τα «στραβά μάτια».
Μια σπίθα αρκεί για να τους εξάψει, μια ασήμαντη ιδεολογική αφορμή να τους φανατίσει κι αίφνης γίνονται κτήνη αιμοβόρα.
Επειδή έχουν μυαλό θαρρούν πως είναι άνθρωποι, ανίκανοι να αντιληφθούν, πως επειδή ακριβώς έχουν σκέψη αυτό τους καθιστά κτήνη.
Βέβαια, αυτό είναι πολύ περίπλοκο για το άχρηστο μυαλό τους.
Ευτυχώς μοιράζομαι ακόμη συγκινήσεις και συναισθήματα με ανθρώπους που με ανέχονται και τους ανέχομαι. Είναι αυτό, που το λένε αγάπη.
Πολλές φορές έχω γράψει για την ματαιότητα των γραπτών μου.
Αυτός που τα κατανοεί δεν τα χρειάζεται κι αυτός που τα χρειάζεται δεν τα κατανοεί, επειδή όσα δεν καταλαβαίνει κανείς από μόνος του, δεν πρόκειται ποτέ να τα καταλάβει, ακόμη κι αν τα ζωγραφίσω.
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν πλήρως την ανοησία του πονήματος, αυτού του ημερολογίου, αλλά όπως λένε οι Έλληνες, «η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως» για φαντάσου να μην έγραφαν ποτέ ο Όμηρος, ο Ηράκλειτος, και ο Ιπποκράτης.
Πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον πρώτο, πόσο ανόητη χωρίς τον δεύτερο και πόσο οδυνηρή χωρίς τον τρίτο, μέχρι την εσχατιά του χρόνου μας, σαν είδος στο χώρο.
Αντιλαμβάνομαι και την ματαιότητα του εγχειρήματος στο συνεχές, αφού οσονούπω κανείς δεν θα καταλαβαίνει την Ελληνική γλώσσα κι όσοι την γνωρίζουν θα τους είναι περιττή κάθε δική μου απόπειρα προσέγγισης στο αθάνατο Ελληνικό πνεύμα.
Όπως επίσης κάτι οργουελικό, μπορεί ο αλγόριθμος της Ελληνικής γλώσσας να μην υφίσταται και να χάσκουν οι χαρακτήρες σε μια γραφή ακατάληπτων στοιχείων.
Και κάτι πιο πιθανό η βάση δεδομένων να φορτώσει και σε μια ενδεχόμενη αναβάθμιση να αφαιρεθούν «ανενεργές» σελίδες.
Οπότε μετά τη λήθη της ύπαρξής μου, θα ακολουθήσει και η αποτυπωμένη σκέψη μου.
Για όλα τα παραπάνω θεωρώ μάταιο αυτό το ημερολόγιο, αλλά η αρχέγονη συμπαντικά ανάγκη μου να υπερβώ την ύπαρξή μου, θρέφει την ανοησία της.
Δεν υπάρχει τίποτα καινό λοιπόν για να προσθέσει κάποιος στην ανθρώπινη σκέψη.
Τα κατέθεσαν όλα οι Κυκλάδιοι. Απλώς αναπαράγω το πνεύμα τους, όπως έκαναν άλλωστε όλοι οι μεταγενέστεροι.
Υπάρχει μια αήθης και αιώνια παραχάραξη, ακόμη κι από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων. Ελαχίστων βέβαια, αλλά δυστυχώς αυτούς διέσωσαν οι εβραιορωμαίοι, γιατί εξυπηρετούσε την εξουσία τους και μας ταλανίζουν.
Έτσι φτάσαμε ο Σωκράτης να θεωρείται θεός και ο Πλάτων σοφός.
Πάνω του στηρίχθηκαν τα πλέον απάνθρωπα μοντέλα εξουσίας του ιουδαϊσμού, χριστιανισμός και μαρξισμός.
Λατρεύω το χρώμα παντού γύρω μου και το μαυρόασπρο στα φιλμ.
Επίσης το λευκό… στο χαρτί.
Το απόλυτό του με προκαλεί να αποτυπώσω τη σκέψη μου.
Από την περιδιάβαση στη νεκρά θάλασσα του διαδικτύου, προτιμώ να σκέπτομαι και να δημιουργώ.
Έπεα επιπλέοντα λοιπόν, στην άβυσσο του διαδικτύου.
Ένα πλάσμα έστω, να βρει σωσίβιο, αυτό θα είναι παρήγορο…

Υ.Γ. Μην έχοντας άλλον τρόπο να κινήσω τη σκέψη...

kykladiosnireus.blogspot.com/2016/04