Όνειρο της Ζωής, της Ψυχής, και της Πατρίδας.

Και να, ευωδιαστός αέρινος χείμαρρος, ξεχύνονται οι Νεράιδες από το Σταυροδρόμι, που βρίσκονται τα ανοιξιάτικα βράδια, για να στήσουν χορό στα αμπέλια, και με τις ευλογίες του Βάκχου να τρυγήσουν το φθινόπωρο, τους ζουμερούς καρπούς, που θα μετουσιωθούν σε ευλογημένο κρασί. Τότε θα ζωντανέψουν τα πατητήρια, από τα χοροπηδήματα των Σατύρων, στον ξέφρενο ρυθμό του τραγουδιού των Μαινάδων, με την συνοδεία του μαγικού αυλού του Ορειάρχη Πάνα, τα κουδούνια των γιδιών, από την κορυφή στο Κοτρωνάκι και τα βελάσματα των προβάτων από τα Σπηλιακάκια. Κατρακυλούν οι Νύμφες, στην Όρειαχα, χαϊδεύοντας τις νερομάνες στη Λίμπα, τον Χαζανά και τα ρυάκια, που ξεθαρρεύουν και μετατρέπονται σε νάματα. Τα νερά ερωτεύονται το χώμα, που βγάζει θεϊκές ουσίες και ανασταίνει τους σπόρους στα περιβόλια, ενώ πλημμυρίζουν με καρπούς οι Ώρες, την δοξολογία του περιβολάρη.
Καυχιέται ο Ηρακλής, που έπιασε τόπο το ταξίδι του στις μακρινές Εσπερίδες, και βρήκαν κατάλληλη αγκαλιά τα πορτοκάλια στις Αμμουδάρες, ενώ σα να ντρέπεται η Εύα, επειδή τα μήλα ξεπέρασαν την ρετσινιά, με συντροφιά τα καρύδια στους Απεράτες τα κάστανα στις Λάκες, και τα μύγδαλα στις Μάντρες της παλιάς Καριόπολης.
Αγαλλιάζει η μάννα Δήμητρα, που ακούει τα ρόδινα γέλια της Περσεφόνης, καθώς τυλίγεται με μυρωδάτα αγριολούλουδα, χορεύοντας μέσα στα στάρια στις Λούρες. Ημερεύει, με το φως, και ονειρεύεται την Κόρμπα την φοράδα, να γυρνά γύρω-γύρω στα Αλώνια, σαν τον Διγενή, στην αιώνια μάχη με το σκοτάδι, που το λιχνίζει ο πουνέντες.

Ο ίδιος αέρας θα φουσκώσει τα πανιά του ανεμόμυλου, και οι οξύθυμες μυλόπετρες γρυλίζοντας ηδονικά, μέσα από χιλιάδες εκρήξεις θα γεμίσουν, με γόνιμη γύρη τη ζωή.
Συνεχίζει να κτυπά με το δόρυ, που η αιχμή του φτάνει στα έγκατα του Λαβύρινθου, τους βράχους, η σοφή θεά της Αθήνας, στις Πλαγιαδάρες και τα Δημητρούλια, που χωρίς δισταγμό γεμίζουν ασημόφυλλες ελιές. Καρποφόρος και ζωοδότης στρατός, που κάπου κατηφορίζει, αλλού ανηφορίζει, όμως πάντα βρίσκεται σε εγρήγορση οχυρωμένος στους Πύργους, που κατεβαίνουν από τον αιώνιο Λόγο στον Ουρανό. Με τις Μούσες να δίνουν το σύνθημα, όταν έλθει η εποχή της Γέννησης, ξεκλειδώνονται τα Λιοτρίβια, και προσφέρουν, τον καπνό θυμίαμα, από τους βωμούς των καμινάδων, στην ετήσια θυσία-εορτή, που ανακυκλώνεται στα Γυρίσματα του χρόνου .
Πολύτιμο γέννημα, το υγρό πρασινοκίτρινο χρυσάφι, που μετά την μυσταγωγία δίνεται σαν δώρο στη Γαία, για να αναθρέψει, και να προστατεύσει τα αγαθά παιδιά της.
Οδυνηρός εκδικητής άλλοτε, όταν ζεματιστό πέφτει από τις χύτρες, «επί των κεφαλών» για να συνετίσει, και να τιμωρήσει, όσους ξεχνούν την Χρυσή Τομή που συνδυάζει, την αρμονία των Νόμων του Λόγου, με τα δημιουργήματα της Πλάσης.