«Δίστομο - Διεκδίκηση Γερμανικών Αποζημιώσεων»

Μ’ ένα κερί στο χέρι, με δάκρυα στα μάτια και με μνήμες από το σφαγιασμό των δικών τους ανθρώπων από τους Γερμανούς, Διστομήτες που ζουν στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν χθες βράδυ έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας.

Οι κάτοικοι του Διστόμου με τον τρόπο αυτό θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη των 218 σφαγιασθέντων προγόνων τους και να διεκδικήσουν την δικαίωση τους από το γερμανικό κράτος, αλλά και για να υπενθυμίσουν στους Έλληνες πολιτικούς ότι έχουν ηθική υποχρέωση να διεκδικήσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Η συγκέντρωση έγινε με αφορμή την εκπνοή της προθεσμίας, σε περίπου μια εβδομάδα, για την υποβολή αιτήματος παράστασης του ελληνικού κράτους στη δίκη που θα διεξαχθεί στη Χάγη, ύστερα από έφεση που άσκησε το Γερμανικό κράτος, στην απόφαση που πήραν τα Ιταλικά δικαστήρια υπέρ των κατοίκων του Διστόμου και σύμφωνα με την οποία η Γερμανία θα πρέπει να καταβάλει στους συγγενείς των θυμάτων 25 εκατ. ευρώ, συν τους τόκους από το 1997.
Η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση ανήκει στον Γιάννη Κίνια, ο οποίος δημιούργησε πριν από περίπου ένα μήνα στο facebook την ομάδα «Δίστομο - Διεκδίκηση Γερμανικών Αποζημιώσεων», και μέσω αυτής της ομάδας κάλεσε τους συμπατριώτες του να διαμαρτυρηθούν για τη στάση της Γερμανίας, αλλά και να απαιτήσουν από το ελληνικό κράτος να παραστεί στη δίκη της Χάγης.
Αφορμή για τη δημιουργία της ομάδας, όπως εξήγησε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο κ. Κίνιας, στάθηκε τα όσα είπε στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση ότι δηλαδή, οι υπηρεσίες του υπουργείου εξετάζουν με προσοχή τη νομική βάση για την άσκηση δικαιώματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το θέμα των αποζημιώσεων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο.
Ο κ. Κίνιας τόνισε ακόμη ότι «οι νέοι από το Δίστομο που άναψαν απόψε ένα κερί έξω από την γερμανική πρεσβεία δεν το κάνουν για τα λεφτά της αποζημίωσης. Το κάνουν για την έμπρακτη αναγνώριση ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου που συντελέστηκαν στην κατοχική Ευρώπη. Για να υπάρξει μετά από 67 χρόνια δικαίωση των σφαγιασθέντων».
Η Μαρία Παπαϊωάννου που έζησε τα γεγονότα θυμάται πώς οι Γερμανοί σκότωσαν τους γονείς και τον μεγαλύτερο αδελφό της λέγοντας: «αισθάνομαι ακόμα τον πόνο. Ήμουν τότε τεσσάρων χρόνων και απόψε νιώθω ταραγμένη και ψυχολογικά φορτισμένη. Αυτό που ζητάμε είναι μια δικαίωση».
Τόνισε ακόμη ότι «θέλω να πληρώσει η Γερμανία τα όσα έκανε στους δικούς μου. Μπροστά στα μάτια μου σκότωσαν τους γονείς μου και τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Ακόμη βλέπω την εικόνα μπροστά στα μάτια μου και μετά εμένα μαζί με τον άλλον αδελφό μου στους δρόμους του χωριού να φωνάζουμε και να ψάχνουμε ανάμεσα στα πτώματα τη γιαγιά μας, για να βρεθεί κάποιος να μας συμμαζέψει».
Ο Παναγιώτης Σφουντούρης κρατώντας αποκόμματα εφημερίδων με τη φωτογραφία τη δική του και της αδελφής του από τα γεγονότα της σφαγής, τόνισε ότι «αυτά τα παιδιά έμειναν ορφανά και ζητούν δικαίωση».
Οι συγκεντρωμένοι υπέγραψαν το ψήφισμα το οποίο και θυροκόλλησαν στο κτίριο της γερμανικής πρεσβείας.
Στο ψήφισμα αναφέρεται ότι «είμαστε εδώ για να σας θυμίσουμε ότι «η θυσία του ανθρώπου» είναι η δική μας λαμπερή ιστορία και ότι «η σκληρότητα του ανθρώπου» είναι η μαύρη σελίδα στη δική σας ιστορία.
Είμαστε εδώ για να σας υπενθυμίσουμε πως δεν μπορείτε να έχετε μόνο απαιτήσεις από τους Έλληνες. Έχετε και ανεκπλήρωτα χρέη.
«Μας χρωστάτε το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο, την Κάντανο, το Χορτιάτη και άλλα 45 μαρτυρικά χωριά».
Υπενθυμίζεται ότι η σφαγή στο Δίστομο έγινε στις 10 Ιουνίου του 1944 και υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με 218 νεκρούς, εκ των οποίων οι 53 ήταν παιδιά
Πηγή

«Η εκτέλεση 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας 1943»

Κάθε χρόνο στα τέλη του Νοέμβρη ο Παλλακωνικός Σύλλογος τιμάει τους ήρωες που αγωνιστήκανε και θυσιάσανε τη ζωή τους για την ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας. Ο Νοέμβρης σημαδεύει μια από τις δυστυχέστερες στιγμές του λακωνικού λαού. Ήταν στις 26 του Νοέμβρη 1943, ανήμερα της εορτής του Οσίου Νίκωνα, προστάτη Άγιου της Λακωνίας, που δολοφονήθηκαν στο Μονοδέντρι 118 Λάκωνες θύματα του Ναζισμού.
Ήταν τότε στα μαύρα της γερμανικής κατοχής χρόνια. Ήταν τότε που οι Γερμανοί είχαν καθιερώσει την αυστηρή τιμωρία των αντιποίνων. Αν οι αντάρτες σκότωναν ένα Γερμανό εκείνοι, για να φοβίσουν τον κόσμο, σκότωναν δεκάδες αθώους ανθρώπους που το μόνο τους «έγκλημα» ήταν ότι συμπτωματικά βρέθηκαν μπροστά τους. Έτσι την πλήρωσαν με τη ζωή τους οι 118 Λάκωνες που βρίσκονταν φυλακισμένοι ως ύποπτοι στην φυλακές της Τριπόλεως. Έτσι την πλήρωσαν 20 μέρες αργότερα στα Καλάβρυτα οι 1300 και πλέον αθώοι Καλαβρυτινοί. Έτσι την πλήρωσαν τόσοι και τόσοι σε διάφορα Μονοδέντρια και σε διάφορα άλλα Καλάβρυτα και Δοξάτα που βρίσκονται στην πατρίδα μας. Έτσι την πλήρωσαν χιλιάδες Έλληνες που δεν εργάζονταν για τους Γερμανούς.
Οι Γερμανοί για να αποκαλύψουν περισσότερο τα βάρβαρά τους αισθήματα πραγματοποίησαν την εκτέλεση ανήμερα της εορτής του Οσίου Νίκωνα το 1943.
Ανάμεσα στα θύματα ήταν πολλοί επιστήμονες, «οι καλύτεροι επιστήμονες της Σπάρτης», όπως λένε και σήμερα οι Σπαρτιάτες και οι Λάκωνες. Ανάμεσα τους ήταν και τέσσερα αδέρφια, οι αδελφοί Τζιβανόπουλοι. Ανάμεσά τους ήταν και ο γιατρός, Χρήστος Καρβούνης, που του χάριζαν τη ζωή επειδή είχε σπουδάσει στη Γερμανία και μιλούσε τη Γερμανική. Αλλά αυτός τους ζητούσε να αφήσουν ελεύθερο, στη θέση του, ένα από τα τέσσερα αδέρφια.…
Όπως είναι φυσικό, όλοι οι Λάκωνες και ο Παλλακωνικός Σύλλογος δεν ξεχνάμε τους 118 που εκτελέστηκαν στο Μονοδέντρι, και το μνημείο τους που βλέπει κανείς σαν πάει στην Σπάρτη, αλλά και όλους τους Λάκωνες και γενικότερα τους Έλληνες που έπεσαν για τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά».
Πηγή