Η Κυριακή του Ασώτου Λαού και των πειθήνιων πολιτικών-διαπλεκομένων

Περίεργες συμπτώσεις συμπίπτουν την αυριανή «Κυριακή του Ασώτου» στο δυσοίωνο έτος 2012! Η Κυριακή [της επιστροφής] του Ασώτου συνάμα είναι και Κυριακή της [στενοκεφαλιάς] του ανέραστου δήθεν και συνάμα πειθήνιου αδελφού.


Δεν χρειάζεται και «πολύ μυαλό» να δούμε τις θεολογικές αναλογίες με τα συμβαίνοντα των ημερών και ειδικά της ιστορικής αυριανής ημέρας. Ας δούμε όμως προηγουμένως μερικά σημεία της 3ης κατά σειρά παραβολής για τα «χαμένα». Γράφει ο γνωστός φίλος του ΜτΒ Κωστής Μπαστιάς στο Κυριακοδρόμιό του (σελ. 51) και ερανιζόμαστε:



- «Στον Ευαγγελιστή Λουκά ολόκληρο το ιε' κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στις τρεις παραλλαγές πάνω στο ίδιο βασικό θέμα. Στην πρώτη πτυχή, το χαμένο πλάσμα δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ένα πρόβατο. Στη δεύτερη πτυχή είναι μια χρυσή δραχμή, που είχε χάσει μια γυναίκα, και στην τρίτη πτυχή το χαμένο πλάσμα είναι ο άσωτος γυιός».


- «Το πρόβατο είν’ η σάρκα, που δεν μπορεί να ζήση αυτόνομη κι ανεξάρτητη ζωή απ’ όλο τον άλλο άνθρωπο… χωρίς να ξέρει πως πάει στο χαμό του. Γι’ αυτό ο Κύριος αυτό το πρόβατο, το ψάχνει ο ίδιος…χωρίς κανένα ιερό θυμό».


- «Η δραχμή είναι χρυσή, Κι όντας χρυσή, συμβολίζει το ανθρώπινο λογικό, που λαμποκοπά σαν το χρυσάφι… Το χρυσάφι δεν έχει αυτόφωτη οντότητα, αλλά είναι αξία ετερόφωτη, που λαμποκοπά μονάχα όταν βρεθεί κάτω απ’ το φως του ήλιου… Η αποκοπή δηλαδή κάθε εγκόσμιας αξίας από την πηγή της ζωής… τη μεταλλάσσει σε καταδικασμένο απόρριμμα…».


- «Ο άσωτος γυιός είναι το πλάσμα που πιστεύει πως μπορεί να υπάρξη και να επικρατήση αποκομμένο απ’ τον πατέρα… Κι ο κοινός νους κι η απλή όραση μπορεί να μην ξεδιαλύνουν τα μυστήρια του κόσμου, αλλά ξέρουν να ξεχωρίζουν το σωστό φέρσιμο απ’ το ηλίθιο, τη φρονημάδα απ’ την ανοησία».
*****


Ας δούμε μερικές αναλογίες έστω και αποσπασματικά:
α) Τις τελευταίες δεκαετίες, σε τοπικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο αυτονομήσαμε τις σάρκες μας, δηλαδή τα μέρη του εαυτού μας αποκομμένα από συναισθήματα αλληλεγγύης, συντροφικότητας, θυσιών, ανεκτικότητας, αγωνιστικότητας και μετατροπή της απλής επιβίωσης σε  όντως ζωή. Στη δική μας περίπτωση, ειδικά μετά την μεταπολίτευση επαναπαυθήκαμε στην πρόσκαιρη πολιτική νίκη μας και αργά, αλλά σταθερά γίναμε «χαμένα πρόβατα». Πρόβατα έρμαια των κομπιναδόρων ή τυφλών πολιτικών, των οργανικών διανοούμενων και επαγγελματιών καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων που παπαγάλιζαν… Δυστυχώς κανένας Χριστός δεν μας βρήκε.. Γιατί άραγε;


β) Η αλήθεια είναι ότι διαβάζαμε πολύ, συζητούσαμε πολύ, γράφαμε πολύ, αλλά χωρίς να αγγίζουμε συχνά το νόημα της πραγματικής ζωής, τις πραγματικές σχέσεις, αλλά χάσαμε και τα τελευταία μετερίζια κοινής ζωής: την ερωτική ή γαμική  συντροφικότητα, το κοινό σε δημιουργικές οικογένειες, τη δυναμική στις γειτονιές και τις πλατείες, την συναντίληψη σε συνελεύσεις συνδικάτων ή κομμάτων και αλλοίμονο, στη συλλογική ευχαριστία στις ενορίες… Αυτή τη χρυσή δραχμή δεν την βρήκε κανένας να τη βάλει στο φως. Έμεινε εν πολλοίς στα σκοτάδια και δεν ξεχώριζε από τον τσίγκο… Αντίθετα εμείς βρήκαμε το εύκολο κέρδος στα χρηματιστήρια στα ομόλογα, στο ευρώ και στα μνημόνια…


γ) Αφού γίναμε πρόβατα και χρυσές δραχμές το επόμενο βήμα ήταν να μετατραπούμε σε γυιούς άσωτους στα καπιταλιστικά λημέρια. Τίποτα δεν βρήκαμε τελικά σπουδαίο. Ροκανίσαμε τα βελανίδια του καπιταλισμού. Και όταν η βελανιδιά-καπιταλισμός έπαθε φυλοξήρα, τη γνωστή από το γέρο Μαρξ περιοδική βαθιά και δομική κρίση, μείναμε φτωχοί και ορφανοί…
Όλο το ευρωπαϊκό όραμα της δήθεν ενωμένης Ευρώπης καταρρέει με κρότο. Εμείς γίναμε το πειραματόζωο στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης. Θα μπορούσαν χαιρέκακα να πω ότι δικαίως, όπως ο ανέραστος πειθήνιος αδελφός. Δηλαδή όπως λειτουργούν οι πειθήνιοι βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί…. Όμως…

Βλέπω δεκάδες διπλανούς να αλλάζουν μυαλά και αρχίζουν της επιστροφή κοντά στον Πατέρα της αγωνιστικότητας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, του ηρωισμού, της Αγάπης… Στο δρόμο αυτό της επιστροφής καλοδεχούμενοι και όσοι ξεπεζεύουν από το Κυνοβούλιο της τελευταίας διετίας και όχι μόνο….


Θα χαρούμε κάμποσο αν μείνουν λιγότεροι από 180 στα βελανίδια τςη καταστροφής. Περισσότερο αν γίνει το θαύμα να μη φτάσουν τους 151, αφού δυο γεροντάκια ιστορικά θα συμβολίζουν αύριο τη μάχη εκατοντάδων χιλιάδων «άσωτων» και μη παιδιών της ταλαίπωρης πατρίδας μας. Τέρμα πια στις Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα.


Όσοι ακόμα στηρίζουν των Αντωνογιωργάκηδες να ξέρουν ότι δεν είναι άσωτοι υιοί, αλλά ανέραστοι πειθήνιοι γυιοί που δεν μπορούν γευτούν όχι το «Μόσχο το σιτευτό», αλλά ούτε γλυκό του κουταλιού…


Στους πρώτους χαρίζω τον αγωνιστικό μου χαιρετισμό και στους τελευταίους το επόμενο βίντεο με την ελπίδα να … ερωτευτούν και να ξυπνήσουν από το λήθαργο… Και στις δυο μερίδες αξίζει μετά και ο «μόσχος ο σιτευτός» αφού δεν θα μείνουν ορφανοί. 

by Siglitiki
manitaritoubounou