Αγκαλιά...

Αγκαλιά... της Δήμητρας Τάμπαση

Αγκαλιά...!
Αγκαλιά...!
Φωνάζω, παρακαλώ με όλη τη δύναμη της σκέψης μου...Αγκαλιά...!
Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι.
Καθόμουν για καφέ στο κέντρο της Αθήνας, ηλιόλουστη και αυτή η μέρα, τραπεζάκια στον πεζοδρόμο, παρέες όλων των ηλικιών. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στα γήινα κορμιά μας τα χάιδευε, τα "πότιζε" ζωή, τα μεταμόρφωνε σε φωτεινά αστέρια στον επίγειο γαλαξία...
Αναστέναξα, εισέπνευσα τον ξηρό αέρα, εκείνον τον γεμάτο από φως, κι έπειτα εξέπνευσα το σκότος, όλα εκείνα τα θολά, μίζερα, σκοτεινά, σχεδόν χειμωνιάτικα, παγωμένα συναισθηματία... Εξέπνευσα όλα εκείνα τα μικρά, τα ανθρώπινα... Όλα εκείνα που με αλυσοδένουν εδώ στη γη.. Όλα εκείνα που παλεύω....Όλα εκείνα που θρέφουν αυτό το θηρίο, το Εγώ!
Αχ... Ήμουν τόσο ευτυχισμένη ,αυτή η στιγμή ευτυχίας... Ευτυχία να μη νιώθεις τίποτα πάρα την ευλογία της ζωής...
Ξαφνικά φωνές...
-Αι παράτα με μαλακισμένη.
-Εγώ ρε συ;
-Σου εξηγώ, δε μπορώ, με πιέζεις...
-Ναι καλά, τραβά στην ψόφια.
-Είσαι με τα καλά σου; Φίλη μου είναι ρε...φίλη, εργασία στο πανεπιστήμιο έχουμε και με ψάχνει να την τελειώσουμε.
-Χαχαχαχα
Γελάει υστερικά το κορίτσι, δυο τραπέζια πίσω μου...
-Είσαι εντελώς μαλακισμένη...τι δουλεία είχες να ψάξεις το κινητό μου.
-Να δω τι άλλο θα σκεφτείς σαν δικαιολογία, του αποκρίνεται γελώντας υστερικά πια.
-Είσαι τελείως τρελή..Ξενέρωτη..πφ τι σου βρήκα ρε συ!
Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της...κοκκινίζει....ισα που καταλαβαίνω τη λέξη μαλάκα από την κραυγή θύμου που ξεπηδά από τα εντόσθια της.
Το αγόρι παγώνει...Την επομένη στιγμή κοιτά γύρω του, εμάς ,που τους κοιτάμε, σηκώνεται όρθιος και αποφρασμένος να τελειώσει αυτή την ιστορία ...Το βλέπεις στο πρόσωπο του, παλεύει το φως με το σκοτάδι, το Εγώ του με τον ανώτερο προορισμό μας εδώ στη γη και αποφάσισε...
-Αι μωρή πουτάνα...και την φτύνει στο πρόσωπο, την εγκαταλείπει στο μέσο της αρένας, με μας να κατακλυζόμαστε από την ντροπή της, τον θυμό και την απελπισία της...
Έφυγε...κι εκείνη έμεινε εκεί, καθισμένη, φορώντας τα γυαλιά ηλίου της ώστε να κρύβουν τον υγρό της χείμαρρο....Έμεινε εκεί, ως ένδειξη στο πλήθος της υπεροχής της. Πέρασε η ώρα...την βλέπω να μιλά στο κινητό της...Καπνίζει νευρικά...Τρέμουν τα ακροδάχτυλα της...Σηκώνεται, ο κόσμος την κοιτά υποτιμητικά και σχολιάζει...Περπατά, με δυσκολία κρατά το κεφάλι της ψηλά.. Χάνεται στην γωνία του δρόμου...Άλλη μια ψυχή χαμένη...
Μια αγκαλιά... Μια αγκαλιά θα είχε αλλάξει τα πάντα....Μια αγκαλιά ο ένας στον άλλο... Ίσως μια αγκαλιά σε αυτό το πλάσμα που μόλις χάθηκε από τα μάτια μου να της άλλαζε ολόκληρη τη ζωή, γιατί την βλέπω τώρα στο μέλλον, χαμένη σε ένα σπίτι με παιδιά και σύζυγο μα εκείνη είναι μόνη, χαμένη από το φόβο της σημερινής μέρας....Της κραυγής της για προσοχή...Μια κραυγή από τα σωθικά που φώναξαν με όλο της το είναι...
-Αγάπα με γαμώτο....Αγάπα με! Μα εκείνος δε το άκουσε....

Δήμητρα Τάμπαση

fox mind