Το Πολυτεχνείο... Τσίου...

Μάλλον δεν μπορούσε να κάνει όπισθεν...

Εντάξει λοιπόν, όλα ήταν ένα ψέμα.
Η ανάπτυξη, ο σοσιαλισμός, η Μιμή, τα ζιβάγκο, η Ε.Ο.Κ., τα πακέτα Ντελόρ, η ωραία μεταπολιτευτική Ελλάδα που τελικά έσκασε σαν ένα από εκείνα τα πυροτεχνήματα της Γιάννας, ναι, εκείνα που παραλίγο να κάψουν τη Φιλοθέη.
Ούτε Πολυτεχνείο υπήρξε, ούτε νεκροί.
Εδώ την οδό της 28ης Οκτωβρίου τη λένε Πατησίων, ποιο Πολυτεχνείο και τρίχες κατσαρές.
Μη μένετε στο τί γράφουν οι ταμπέλες.
Αδίκως ένιωθα μια συγκίνηση στις σχολικές εορτές που ήταν αφιερωμένες στη 17η Νοέμβρη του ’73. “Μαρία από τη Σπάρτη, Ορέστη από το Βόλο” έλεγε το τραγούδι και για κάποιον περίεργο λόγο αναρωτιόμουν από μικρός αν στ’ αλήθεια υπήρξε Μαρία και Ορέστης, κι ας ήταν απ’ τα Καλάβρυτα στην τελική.
Όπως ακόμα ψάχνω αν υπήρξε Δημοκρατία μετά τη Χούντα ή Χούντα μετά τη Δημοκρατία ή Χούντα μετά τη Χούντα.
Μπερδεύτηκα.
Η γενιά μου, η γενιά των 30άρηδων, που δεν έζησε το Πολυτεχνείο, παρά μόνο μέσα από τα σκετς και τις εκπομπές-αφιερώματα στο Μίκη Θεοδωράκη, έχει μπερδευτεί.
Πριν λίγες ημέρες, ελληνικά κόμματα αμφισβήτησαν το ότι υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και υποστήριξαν ότι επιτέλους πρέπει να τελειώνουμε με αυτήν την παραμύθα.
Ότι το τανκ δεν πάτησε κανέναν παρά μόνο κάτι μερμήγκια ή εν πάση περιπτώσει ανθρωπόμορφα μερμήγκια.
Και ότι από εκεί εμπνεύστηκε ο Λοΐζος το τραγούδι του, “ο Μέρμηγκας”.
Ότι εκείνο το βράδυ είχαν μαζευτεί μερικοί μπαχαλάκηδες με μούσια και μαλλιά που κάνανε χαβαλέ ως δήθεν επαναστάτες που απλά γουστάρανε να κάνουνε κατάληψη, όπως γίνεται μέχρι και σήμερα. Εξάλλου όλοι αυτοί φταίνε και για την εισβολή της Τουρκίας στη μαρτυρική Κύπρο αφού ρίξανε τον ευεργέτη Παπαδόπουλο και βοήθησαν να ανέβει στην εξουσία ο απεχθής Ιωαννίδης που τα έκανε μπουρδέλο και που δήλωσε ότι τις καλύτερες μέρες του στη φυλακή τις πέρασε επί ΠΑΣΟΚ.
Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, που είναι το Πολυτεχνείο;
Το ερώτημα αυτό στριφογυρίζει στο κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό και το ‘χω ρίξει στον Παππά για να βρω την απάντηση. Όχι σ’ αυτόν της τράπουλας, τον άλλο, το βουλευτή της Χρυσής Αυγής που κατέχει την ιστορική αλήθεια.
Τι να πεις άλλωστε στα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες που θυσιάστηκαν για τη Δημοκρατία αυτού του δύσμοιρου τόπου;
Ξεχνάει κανείς τις μάχες που δώσανε για να μπορώ εγώ τώρα να ομιλώ ελεύθερα και χωρίς τη συνοδεία σφαλιάρας;
Αυτοί είναι οι γνήσιοι Δημοκράτες, όχι σαν τους άλλους, τους ιμιτασιόν. Εξάλλου το ‘χουν αποδείξει ότι έχουν κηρύξει πόλεμο σε οτιδήποτε ιμιτασιόν μολύνει την καθάρια ελληνική γη.
Ιμιτασιόν ανθρώπους, όπως τα ΑΜΕΑ, ιμιτασιόν μαθητές, όπως οι Αλβανοί αριστούχοι που το παίζουν σημαιοφόροι, ιμιτασιόν δημιουργούς, όπως οι εμπνευστές του Corpus Christi.
Τέλος στην Ελλάδα-μαϊμού.
This is Sparta, απ’ όπου καταγόταν κι η Μαρία.
Βρε λες η Μαρία που έψαχνε τον Ορέστη να ήταν η Δαμανάκη;
Και να τη βάλανε ότι δήθεν είναι από τη Σπάρτη για να θολώσουν τα νερά;
Θα πηδηχτώ απ’ το παράθυρο με την ανακάλυψη που έκανα.
Για κάτσε όμως.
Αυτή με τον Κιμούλη ήταν, που τον λένε Γιώργο.
Ίσως ο Ορέστης, ο Βολιώτης, να ήταν ένας φοιτητικός έρωτας, την εποχή που η Μαρία σαγήνευε αισθησιακά το μικρόφωνο και μετά τις αφιερώσεις πέταγε και μερικές επαναστατικές ατάκες.
Αχ, τα μπούτια σου Μαρία. Τον παράτησες τον Ορέστη, όπως παράτησες και τα μικρόφωνα και τις
κομμουνιστικές πίστες και το ‘ριξες στο σοσιαλισμό και μετά στον πασοκισμό.
Σαν τα πουκάμισα άλλαξες τους κόμματους και τα κόμματα.
Ευρωπαϊκή Επίτροπος Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας.
Να χαρώ εγώ τη Μαριώ.
Φάτε μάτια ψάρια στη μαλλιαρή.
“Ψωμί, παιδεία, ελευθερία” ήταν το σύνθημα αλλά η Μαρία μας έπαψε να ασχολείται πια με ψωμιά και προτίμησε τους σολομούς.
Κι είπαμε το ψωμί, ψωμάκι.
Σώπα, όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες του φασισμού.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και μόνο δικό τους. Στάσου, ρε παιδί μου, σαν κάπως αντίθετα να μου τα λες.
Τώρα έχουμε 2012 και εσύ μιλάς ακόμα για ψωμί;
Για παιδεία; Για ελευθερία;
Ξέρω, εσύ τη 17 Νοέμβρη τη θυμάσαι περισσότερο ως τρομοκρατική οργάνωση.
Άντε και ως αφορμή για λούφα από το μάθημα.
Ψάχνεις για νέα είδωλα, για οράματα, για ηγέτες αλλά βλέπεις παντού το είδωλο της Μαρίας και σε πιάνει αναγούλα.
Θέλεις να τα σπάσεις όλα γιατί νιώθεις ότι σε ξεγέλασαν, ότι σου είπαν ψέμματα.
Η “γενιά του Πολυτεχνείου” που αντί για ψωμί, σου έδωσε φτώχεια.
Αντί για παιδεία, σου έδωσε αμορφωσιά. Αντί για ελευθερία σου έδωσε απελπισία.
Σου έδωσε την Ευρώπη που σκοτώνει τα παιδιά της ενώ την ίδια ώρα βραβεύεται με Νόμπελ Ειρήνης.

Για κοίτα το πουλάκι.

Τα κακώς κείμενα
RAMNOUSIA
pnemorem1