Μία μεγάλη μας νίκη!

Σήμερα είμαστε πολύ χαρούμενοι και περήφανοι για τα καλά νέα που σας μεταφέρουμε!
Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία ανατρέπει οριστικά τα έως σήμερα σχέδια για την εκτροπή του Αχελώου!
Δικαιώνει έτσι έναν συνεπή και υπομονετικό οικολογικό αγώνα 20 και πλέον ετών, για να σωθεί ο μεγάλος ποταμός από ένα παράλογο και κακοσχεδιασμένο έργο και η χώρα από τη σπατάλη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Κοντά στο Μυρόφυλλο. Τα σχέδια της εκτροπής προέβλεπαν τον κατακλυσμό αυτής της πανέμορφης περιοχής.

Η μάχη μας ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μαζί με μερικές ακόμα οικολογικές οργανώσεις. Κοντά μας ήταν και δήμοι, κοινότητες και σύλλογοι πολιτών που θα επηρεάζονταν άμεσα από το έργο. Ενωθήκαμε για να υπερασπιστούμε τη φύση, την οικονομία και την κοινή λογική, παρόλο που γνωρίζαμε ότι θα δίναμε μια μάχη «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ».
Ο αγώνας αυτός είναι και μια τεράστια δική σας επιτυχία! Χωρίς τη στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα είχαμε την ανεξαρτησία και τη δύναμη για να πολεμήσουμε ένα πολυδιαφημισμένο «πελατειακό» έργο. Ένα έργο που όμως όχι μόνο δε θα έλυνε τα προβλήματα που υποσχόταν, αλλά που θα προξενούσε πολύ μεγαλύτερα. Χάρη σε σας, μπορέσαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα και να πετύχουμε μια μεγάλη νίκη.
Εκ μέρους των πολύτιμων οικοσυστημάτων του Αχελώου, σας ευχαριστούμε!
Και λίγα λόγια για την ιστορία...
Η ιστορία των σχεδίων για την εκτροπή του Αχελώου, που ήδη μετρά πολλά χρόνια, συνοψίζεται ως εξής: το ελληνικό κράτος έχει βαλθεί να αλλάξει τη ροή του δεύτερου μεγαλύτερου ποταμού της Ελλάδας, που πηγάζει από την Πίνδο, εκβάλλει στο Ιόνιο και ποτίζει την πεδιάδα του Αγρινίου. Στόχος είναι μέρος της εκβολής του να καταλήξει στο θεσσαλικό κάμπο.
Το έργο διαχρονικά παρουσιάζεται στους αγρότες της Θεσσαλίας, κυρίως για ψηφοθηρικούς λόγους, ως η μαγική λύση για τις ανάγκες της άρδευσης των χωραφιών.
Όμως, η πραγματικότητα είναι άλλη: το έργο έχει ένα τεράστιο οικονομικό κόστος, το οποίο εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται να συγχρηματοδοτήσει. Το κόστος πια επιβαρύνει αποκλειστικά το κράτος μας, δηλαδή εμάς τους ίδιους.
Επιπλέον, το έργο θα έχει τεράστιο οικολογικό κόστος, τόσο στην Αιτωλοακαρνανία όσο και στα ευαίσθητα οικοσυστήματα στην καρδιά της Νότιας Πίνδου, όπου ήδη έχει διανοιχθεί η σήραγγα και έχουν σκαφτεί οι ταμιευτήρες για τα φράγματα.
Το έργο θα έχει και μεγάλο ανθρώπινο κόστος, αφού ένα ολόκληρο χωριό, η Μεσοχώρα, και πολλά μνημεία, όπως το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο Μυρόφυλλο, θα βυθιστούν στο νερό.
Ποια όμως είναι τα τεκμηριωμένα οφέλη του έργου, για τα οποία αξίζει να πληρώσουμε ένα τέτοιο κόστος; Εδώ φτάνουμε στο «κερασάκι της τούρτας»: δεν υπάρχει ούτε μια μελέτη που να αποδεικνύει ότι το έργο θα λύσει πράγματι το πρόβλημα της λειψυδρίας στο θεσσαλικό κάμπο.
Είναι ενδεικτικό ότι ο σχεδιασμός της εκτροπής άλλαξε τρεις φορές: αρχικά ήταν για 1.200.000.000 κυβικά μέτρα νερού, ποσότητα που στη συνέχεια μειώθηκε στο μισό και, πριν λίγα χρόνια, μόλις στο ένα πέμπτο της αρχικής πρόβλεψης.
Όμως, οι διαστάσεις της σήραγγας και των φραγμάτων παρέμειναν ίδιες.
Μνημειώδες παράδειγμα κακού σχεδιασμού και αδιαφορίας για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων.
Στην πρόσφατη απόφασή του, το Συμβούλιο της Επικρατείας δέχεται όλους τους όρους που προέβαλαν το WWF Ελλάς, η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και το Δίκτυο Μεσόγειος SOS, και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αιτωλοακαρνανίας, μαζί με πολλούς τοπικούς φορείς ενάντια στην εκτροπή.
Συγκεκριμένα, έκρινε πως το έργο παραβιάζει την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα νερά, την οδηγία για την εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, την οδηγία για τους οικότοπους και τα είδη, τη σύμβαση για την πολιτική κληρονομιά και την επιταγή του ελληνικού Συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος!
Συνολικά, το δικαστήριο έκρινε ότι ο μέχρι σήμερα σχεδιασμός του έργου είναι αντίθετος με τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης.