Είναι, βεβαίως, φανερό ότι η Δημοκρατία περνάει- μάλλον- γηρατειά.
Φυσικά αυτά τα γηρατειά δεν οφείλονται στην ίδια, αλλά σε εμάς.
Στην Ελλάδα έχουμε την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, και μάλιστα την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Θα έλεγε κανείς, ότι οι όροι "αντιπροσωπευτική" και "δημοκρατική" είναι ασύμβατοι .
Και μάλλον θα είχε δίκιο.
Επομένως αυτό το σύστημα δύναται να εκπροσωπεί συμφέροντα, και σε καμιά περίπτωση βουλήσεις.
Η βούληση δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί.
Αυτό συμβαίνει γιατί , πολλές φορές ψηφίζοντας ένα κόμμα δεν σημαίνει ότι με καλύπτει σε όλες τις απόψεις μου , απλά με καλύπτει στις περισσότερες.
Φυσικά σε αυτό το παράδειγμα δεν χωράνε συμφέροντα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Άρα έχουμε Δημοκρατία;
Η απάντηση είναι όχι. Φαίνεται να έχουμε μια εκλεπτυσμένη μορφή ολιγαρχίας.
Εμείς ψηφίζουμε αυτούς τους οποίους θεωρούμε ικανούς να υποστηρίξουν και να διεκδικήσουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα όλων μας.
Φυσικά αυτό δεν είναι από μόνο του αρνητικό, αλλά θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το τι γίνεται αν κάποιοι αλλάξουν στρατηγική και δεν ενδιαφέρονται για το λαό, αλλά για το πως θα επωφεληθούν οι ίδιοι περισσότερο.
Εκεί καταρρέει στην ουσία το αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό πολίτευμα (συχνό φαινόμενο).
Στην περίπτωση αυτή η άμεση Δημοκρατία δείχνει θαύμα.
Μήπως όμως δεν είναι έτσι;
Η άμεση δημοκρατία είναι μία άλλη ελκυστική πλευρά της Δημοκρατίας.
Ο λαός έχει την εξουσία στα χέρια του, συμμετέχει ενεργά στις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές αποφάσεις.
Το πολίτευμα αυτό το συναντάμε στην Ελβετία.
Εκεί οι άνθρωποι αποφασίζουν με δημοψηφίσματα αρκετά συχνά(τουλάχιστον 4 φορές το χρόνο). Όμως ακόμα και σ' αυτήν την περίπτωση βλέπουμε ότι όλα διακυβεύονται από συμφέροντα, καθότι η δράση πολιτικών και μη ομάδων επηρεάζει την ψήφο των ανθρώπων.
Επιπλέον τα ποσοστά συμμετοχής στα δημοψηφίσματα είναι πραγματικά μικρά.
Μόνο 2 στους 5 Ελβετούς συμμετέχει στην ψηφοφορία.
Εύκολα λοιπόν, γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι και τα δύο είδη της Δημοκρατίας δεν επαρκούν στις προσδοκίες της.
Και στα δύο είδη τον σημαντικότερο ρόλο κατέχει η ηθική συνείδηση του καθενός.
Κατ 'αρχήν δεν υπάρχει η έννοια της περισσότερης και λιγότερης Δημοκρατίας.
Την λειτουργία της Δημοκρατίας της καθορίζουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους.
Και φυσικά, μέσα στην Δημοκρατία υπάρχουν και όρια. ΔΕΝ είναι δυνατόν να επιτρέπονται πράγματα τα οποία βλάπτουν ομάδες ανθρώπων ακόμα και ολόκληρο λαό .
Για παράδειγμα η Δημοκρατία έδωσε πάτημα στη δημιουργία ενός κόμματος παιδόφιλων στην Ολλανδία, με αφορμή το δικαίωμα του συνέρχεσθαι -συνεταιρίζεσθαι, έδωσε πάτημα στην νομιμοποίηση της κτηνοβασίας( π.χ Δανία, Γερμανία) καταπατώντας και αναιρώντας πολλά δικαιώματα.
Φυσικά η Δημοκρατία πολλών χωρών, δεν υφίσταται όταν αιώνες τώρα εκμεταλλεύονται άλλες χώρες (π.χ πολλές -για να μην πω όλες- χώρες της Αφρικής ).
Πράγματι λοιπόν δεν υπάρχει ουσιαστική Δημοκρατία, καθώς και τα επιμέρους στοιχεία της (δικαιοσύνη,ισονομία κλπ.) , δημιουργώντας έτσι πληθώρα αγανακτισμένων που βρίσκουν διέξοδο στις φασιστικές παρατάξεις.
Σίγουρα αυτό είναι αντιφατικό , αλλά ένας αγανακτισμένος μπορεί να κάνει πολλά για να προφυλαχθεί από την αδικία.
Η μόνη λύση είναι η ύπαρξη πραγματικής Δημοκρατίας με πραγματική ηθική συνείδηση του καθενός.
Για να γίνει βέβαια αυτό πρέπει να σταματήσει ο καθένας από εμάς να αποτελεί μέρος του.
-Αλέξανδρος Μουστόγιαννης-
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΜΟΝΟ ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΑ ΣΧΟΛΙΑ