Τα παιδιά ενός ανύπαρκτου θεού.

Υπάρχουν κάποια παιδιά που δεν έχουν κηδεμόνα θεό.
Ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός -ο εβραϊκός Ιανός- υποθάλπει μόνο τους ανάξιους.
Αν δεν είσαι ανάπηρος, ζητιάνος, ανήθικος και κακοποιός, απλά δεν υπάρχεις, γι’ αυτά τα δυο απάνθρωπα δόγματα!
Θα πρέπει να απωλέσεις την αξιοπρέπεια σου να γίνεις κτήνος για να μοιάσεις στα κτήνη, ούτως ώστε να σε προσέξουνε.
Και μετά τα ίδια κτήνη χτυπιόνται στα κεραμίδια για την ανύπαρκτη αξιοκρατία!
Ο «άγιος» Φρόιντ τους, ας τους φυλά, στο δρόμο της «προόδου», της «αλληλεγγύης» και της «φιλευσπλαχνίας», να μην σχίσουν κανένα φρένο!
Υπάρχουν Έλληνες που υποφέρουν όχι τώρα στην υποτιθέμενη κρίση αλλά ανέκαθεν.
Που δεν θα το μάθεις ποτέ, όχι από ιδιοτροπία ή ντροπή, αλλά επειδή ακριβώς είναι αξιοπρεπείς και δεν το φωνάζουν.
Η φτώχεια είναι ασήμαντη γι’ αυτούς, φωνάζουν μόνο για αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία και δημιουργία.
Αν αξίζει κάποιος άνθρωπος αλληλεγγύη είναι αυτοί, όχι για τίποτα άλλο αλλά γιατί θα πιάσει τόπο, θα την αξιοποιήσουν.
Δεν θα την καταναλώσουν σαν όλους τους επαίτες σε ένα φαύλο κύκλο οκνηρίας.
Αν ο πλούτος είναι τα υλικά πράγματα, τότε είμαι φτωχός.
Ήμουν τόσο φτωχός που δεν είχα ούτε καν τρεις (3) χιλιάδες δολάρια, έτσι, για να κάνω μια απλωτή απέναντι στο «δυτικό όνειρο».
Δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς, δεν έμαθε ποτέ κανείς για την φτώχεια μου.
Δεν μίσησα όμως κανέναν γι’ αυτό, επειδή μου έμαθε ο άγγελος μου να αγαπώ δίχως όρια, δίχως ανταπόδοση.
Να αγαπώ ό, τι έχω κι ό, τι μου δίνεται, να μοιράζομαι αγάπη, μόνο αγάπη.
Είχα το χεράκι μου απλωμένο, όχι όμως για ζητιανιά, αλλά για να σκαλίσω τα χώματα, να τρίψω πέτρες, να δέσω σύρματα, να πριονίσω ξύλα, να βιδώσω και να μαστορέψω τα παιχνίδια μου.
Το φαγάκι μου λειψό αλλά πεντανόστιμο, γιατί ήταν καμωμένο με αγάπη.
Δεν γνώρισα της ζητιανιάς το ψωμί, ούτε το γύρεψα ζητιάνος σε άλλο τόπο.
Υπάρχουν κάποια παιδιά που δεν άπλωσαν ποτέ το χεράκι τους να γυρέψουν ψωμί, αλλά για να το ζυμώσουν κι όχι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας που γυρεύουν το παντεσπάνι του καπιταλιστικού ονείρου, ανάξιοι ακόμη και να λέγονται άνθρωποι.
Ο άνθρωπος για να γίνει θέλει δουλειά πολλή, να μοχθεί, να δημιουργεί, σε αυτό διαφέρει από τα ζώα. Λουλούδι είναι ο πρόγονος όλων μας.
Γίναμε ζώα όταν αποκτήσαμε την απληστία να κλέψουμε λίγο «χορτάρι» από τον διπλανό μας.
Και γίναμε κτήνη όταν αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ένα λουλούδι που ξαναβρήκε τις ρίζες του κι έχει να αντιπαλέψει με ζώα, θηρία και κτήνη!
Ένας ατέρμων πόλεμος που δεν έχει την αίγλη του Τρωικού, την ιστόρηση του Πελοποννησιακού και τη προπαγανδιστική προβολή του Β’ κατ’ ευφημισμόν παγκόσμιου.
Είναι κάποια παιδιά που δεν τα προσέχει κανένας θεός.
Τα παιδιά ενός ανύπαρκτου θεού!

Rory Gas