Γιατί;

Οι φίλοι και οι γνωστοί μου συνήθως μου απαντάνε «κάτι απορίες που έχεις…».
Ρωτώ διαρκώς σα μικρό παιδί για πράγματα που σε άλλους φαίνονται ανόητα.
Δεν ρωτώ μόνο αλλά και αναρωτιέμαι όταν βλέπω ή διαβάζω οτιδήποτε, δεν αρκούμαι.
Ψάχνω πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις να βρω τη πηγή τους, τη διαδρομή τους και την επιρροή τους.
Αυτός ο πρόλογος ήταν αφορμή για κάτι που μου είπε η γυναίκα μου όταν γύρισα σπίτι.
«Ποιος είχε τις περισσότερες απόπειρες δολοφονίας»; Με ρώτησε.
Ο Φουρθιώτης; Της αποκρίθηκα.
«Έλα άσε τη πλάκα, σοβαρά μιλάω» μου αντιγύρισε.
Ε… που να ξέρω ποιος, με όσα βλέπεις.
Κι ευθύς μου απαντά, «ο Κάστρο».
Τότε θυμήθηκα ένα ντοκυμανταίρ που είχα δει κάποτε για τις περιβόητες απόπειρες.
Από τότε είχα συμπεράνει που «απέβλεπε» αυτή η προπαγάνδα.
Από τη μια σε κάθε αντικομμουνιστή και στον «πατριωτισμό» των Αμερικανών ότι η «πατρίδα» έκανε το χρέος της.
Κι από την άλλη σε κάθε αριστερό που ονειρεύεται επαναστάσεις ότι ο Κάστρο είναι ο σύγχρονος αντιμπεριαλιστής, ο ήρωας.
Κι έτσι και οι δυο κοιμήθηκαν ικανοποιημένοι εκείνο το βράδυ.
Μόνο εγώ πέφτω ανήσυχος αναρωτώμενος ΓΙΑΤΙ;
Γιατί η ζάχαρη της Κούβας, άλλαξε μαφιόζικα χέρια;
Ποιοι μαφιόζοι εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν τον κομμουνισμό για να παράγουν πάμφθηνη ζάχαρη με εξαθλιωμένα εργατικά χέρια και να την μοσχοπουλούν πανάκριβα στη Δύση μέσω της Σοβιετικής Ένωσης, δίνοντας στη Κούβα ως αντίτιμο, ελάχιστο πετρέλαιο;
Ποια η χρηματιστηριακή αξία της κατανάλωσης ζάχαρης στη Δύση και ποια της κατανάλωσης του πετρελαίου στο Σιδηρούν Παραπέτασμα;
Απλή αριθμητική.
Ένα άλλο «γιατί» τριβέλιζε το μυαλό μου, κάποτε.
Γιατί η χούντα που εκτελούσε για «ψύλλου πήδημα» όπως διατείνονται, δεν έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα με συνοπτικές διαδικασίες τον Παναγούλη;
Μοναδική περίπτωση όμοια με του Κάστρο που έλαβε χώρα την ίδια εποχή, περίπου.
Πώς ένας βομβιστής επιβιώνει σε ένα καθεστώς δικτατορίας;
Για τον Κάστρο είδαμε τι αξιώματα του επιφύλασσε η «ιστορία».
Για τον Παναγούλη δεν μάθαμε ποτέ.
Σίγουρα τον βοήθησαν ξένοι πράκτορες να υλοποιήσει το αποτυχημένο σχέδιο δολοφονίας του Δικτάτορα, δίνοντάς του λαθεμένες οδηγίες εκπυρσοκρότησης για να αποτύχει η ενέργεια.
Ο Παπαδόπουλος είχε συγκεκριμένο σχέδιο από τους εβραίους να εκπληρώσει (την προβοκάτσια εναντίον του Ελληνισμού), έπρεπε να κυβερνήσει.
Σκεπτόμενος την μεταπολιτευτική πορεία του Παναγούλη διέκρινα τι ήταν αυτό που του χάρισε τη ζωή, τότε.
Είχε πάθη, τις γυναίκες και τη μεγάλη ζωή, ιδανικός συνδυασμός για έναν ηγέτη-υποχείριο.
Ακριβώς όμοια με τον Παπανδρέου, ίσως και να ήταν ο Παναγούλης στη θέση του, αν…
Αν δεν ήταν ανεξέλεγκτος.
Σκάλιζε ιστορίες που έπρεπε να μείνουν στην αφάνεια.
Δεν ήταν από την ίδια πάστα των «πολιτικών» μαριονετών (Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου, αν κι ο τελευταίος «παρέκκλινε» μαζί με τον Οζάλ στο Νταβός και υπέγραψαν την θανατική τους καταδίκη).
Ο Παναγούλης έγινε επικίνδυνος, όπως κι ο Τσε, έπρεπε να πεθάνει.

Rory Gas