Όταν με κρατάει, στο Jumbo θα με πάει

«Η Ελλάδα πτώχευσε γιατί υπηρετεί πτωχευμένες ιδέες. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό αλλά πολιτισμικό».

Αν νομίζετε ότι την συμπερασματική αυτή φράση την είπε ο Στέλιος Ράμφος, είσαστε γελασμένοι.
Όχι, βέβαια, ότι δεν θα μπορούσε να την έχει πει και να είναι ένα από τα πολλά αποφθέγματα του, αλλά, αυτή την φορά, τον πρόλαβε άλλος.
Ποιος;
Ένας άνθρωπος, που μπορεί να μην έχει τις ανάλογες πανεπιστημιακές περγαμηνές και να μη δίνει διαλέξεις σε ιδιωτικά πολιτιστικά ιδρύματα, αλλά σίγουρα η εμπειρία, που έχει αποκομίσει από την καθημερινή επαφή με τον κοσμάκη, τον έχει βοηθήσει να μορφώσει μια άποψη για το πρόβλημα της πατρίδας μας.
Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, που βρήκε την αιτία της πτώχευσής μας και απάλλαξε τους πολιτικούς από το βαρύ φορτίο της ευθύνης;
Ο ιδιοκτήτης του Jumbo!
Ναι, πολύ καλά διαβάσατε.
Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας της μεγάλης αλυσίδας παιδικών παιγνιδιών, καροτσιών, μωροπάνων και άλλων πολλών οικιακών αγαθών, χωρίς τα οποία η χώρα μας θα θύμιζε Βενεζουέλα, εντόπισε πρόβλημα στον πολιτισμό.
Αυτός ο Κύριος, αυτός- που θα έλεγε και η μακαρίτισσα Ρίτα Σακελαρίου- είναι ο άλλος μας εαυτός.
Δεν είναι ο φουκαράς μικροαστός, που γράφει στα αρxίδια του τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας και το μόνο που τον νοιάζει είναι να πιάσει κορόιδο τα Jumbo, τα Lidl και τον Κωτσόβολο για να τους αρπάξει κανένα εμπόρευμα στο τζάμπα.
Ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Jumbo -σε μια διαφήμιση για το κατάστημα Ασπροπύργου ένας, που παρίστανε τον αλλοδαπό η το γύφτο, τα έλεγε Τζούμπο- είναι ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει τον σπουδαίο ρόλο του πολιτισμού.
Μέρος -όχι όλον- από το σύνολο των συνιστωσών αξιών του πολιτισμού ενός λαού, είναι η παράδοση και τα έθιμά του.
Υποσύνολο των εθίμων ενός λαού -άρα με λογική επαγωγή τα έθιμα καθαυτά είναι μια πολιτισμική αξία- είναι και η προσφορά δώρων που συνηθίζουν οι άνθρωποι να χαρίζουν τις μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Άλλα τέτοια μικρότερα πολιτιστικά υποσύνολα, είναι τα μασκαρέματα στις Απόκριες, το άνοιγμα των σχολείων και οι καλοκαιρινές διακοπές.
Ο καταστηματάρχης των Jumbo, ένας άνθρωπος των επιχειρήσεων, όχι μόνο έχει εντοπίσει το πρόβλημα του έθνους, αλλά αποδεικνύει με έργα ότι συμβάλλει και στην λύση του.
Πώς;
Μέσα από την προσφορά των υπηρεσιών του προς το κοινωνικό σύνολο.
Και αν με ρωτήσει κάποιος πώς μπορεί να προωθήσει τον πολιτισμό ένας άνθρωπος που το ενενήντα τοις εκατό των πραγμάτων που πουλάει είναι άχρηστα, άνευ χρησιμότητας δηλαδή, και όχι ότι τα πράγματα του είναι φτηνά σκουπίδια -μη νομίζει και κανένας ότι δυσφημούμε τα μαγαζιά του επιχειρηματία- η απάντηση είναι απλή:
Μέσα από το Marketing και την διαφήμιση των προϊόντων του.
Σε αυτά μέσα κρύβεται όλη η προσπάθεια αναβάθμισης του επιπέδου μας και κατά συνέπεια επίλυσης του προβλήματος της χώρας μας.
Σας ρωτάω: θα πηγαίναμε να κάνουμε Ανάσταση στα χωριά μας και να τσουγκρίζουμε τα αυγά σαν άντρες, εάν δεν μας το θύμιζε η διαφήμιση του μαγαζιού με την Άντζελα Δημητρίου και το ιστορικό από αυτήν ρηθέν «Χτύπα σαν άντρας»;
Αμφιβάλλω.
Κλεισμένοι στα σπίτια μας θα είμαστε. 

Και σας ρωτάω πάλι:
Αν δεν υπήρχε η διαφήμιση με την νονά, που φοράει το όμορφο κόκκινο φόρεμά της, και τον κουμπάρο με την φανέλα έξω -γιατί έχει ιδρώσει ο άνθρωπος από το αρνί που ψήνει στην ημιυπόγεια αυλή της μεζονέτας με τα αρχαϊκά κολονάκια- να την φωνάζει να δοκιμάσει πετσούλα, με την κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, οι νονές θα έκαναν ή δεν θα έκαναν την παλαβή, για να αποφύγουν το πασχαλιάτικο δώρο;
Θέλει και ρώτημα;
Θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης οι νονές. Θα έλεγαν ότι θα το φέρουν κάποια άλλη φορά ή μόλις ευκαιρήσουν.
Οι διαφημίσεις αυτές συντηρούν τα έθιμα, δυναμώνουν τους οικογενειακούς θεσμούς -πυλώνες και αυτοί του πολιτισμού- και μας παραδίδουν μέχρι και μαθήματα ανατομίας των ζώων.
Για του λόγου το αληθές ο κουμπάρος -σε παλιό πασχαλινό post- δείχνει στο γείτονα, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το αρσενικό από το θηλυκό, τα αρxίδια του αρνιού που σουβλίζει.

Μπορεί οι κουλτουριάρηδες να θεωρούν τις διαφημίσεις αυτής της μορφής ευτελείς ή παραγωγές cult, αλλά αγνοούν την ανατρεπτική σημειολογική προσέγγισή τους.
Ο επιχειρηματίας θέλει να μας υπενθυμίσει, ότι η αισθητική των διαφημίσεων του αντανακλά το πολιτιστικό επίπεδο των καταναλωτών, που όμως μπορεί να βελτιωθεί αρκεί οι τελευταίοι να σταθμίσουν την σχέση ποιότητας-κόστους των προϊόντων που πουλάνε τα μαγαζιά του και να την μετασχηματίσουν σε μια σχέση αγοράς πολιτισμού.
Σε αντίθεση με τον Jeff Koons που τα οικονομάει πουλώντας -σε ένα μ@λάκα συλλέκτη έργων μοντέρνας Τέχνης- ένα πλαστικό σκύλο για ένα εκατομμύριο δολάρια και παραμυθιάζει με ακαταλαβίστικες αναλύσεις τα ψώνια που αγοράζουν αυτές τις αηδίες, ο Έλληνας Επιχειρηματίας, με τα υψηλά πολιτισμικά standards, προτιμάει να πουλήσει εκατό χιλιάδες κινέζικα κουταβάκια, με δέκα ευρώ το καθένα, σε εκατό χιλιάδες απολίτιστους και κακομαθημένους Έλληνες.
Αλλά δεν θα τους χαριστεί. Θα τους τα χώσει και από πάνω. Μπας και ανοίξουν τα μάτια τους και ψάξουν να βρουν και άλλα παρόμοια τέτοια μαγαζιά.
«Η Ελλάδα έχει πιάσει ταβάνι. Είμαστε κακομαθημένος λαός, γι’ αυτό και οι πολιτικοί φοβούνται να μας πουν την αλήθεια»
λέει στη συνέντευξή του, στο έγκυρο και σοβαρό ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο επιχειρηματίας.

Σας θυμίζει Ράμφο;
Δεν αποκλείεται κάτι ανάλογο, να το έχει πει, με δικά του λόγια, και ο φιλόσοφος.
Το σίγουρο είναι ότι και οι δύο, επιχειρηματίας και φιλόσοφος, θεωρούν ότι οι πολιτικοί δεν φταίνε.
Οι πολιτικοί, μόνο φοβούνται. Οι Έλληνες φταίνε για την κατάντια τους.
Δεν φταίνε οι πολιτικοί για τα άθλια δημόσια νοσοκομεία, τα υποβαθμισμένα σχολεία η τους κακούς δρόμους.
Οι Έλληνες φταίνε, που δεν έψαχναν να βρουν που πήγαιναν οι φόροι τους.
Τις χορηγίες στο ΚΕΛΠΝΟ, τις υπερτιμολογήσεις φαρμάκων των ξένων φαρμακευτικών- που πουλούσαν φάρμακα είκοσι φορές πιο ακριβά από ότι στην Ελβετία -τα χρήματα που δίνονταν σε υποβρύχια που έγερναν, τις μίζες της SIEMENS, τις αναχρηματοδότήσεις των τραπεζών- που έδιναν δάνεια εκατομμυρίων σε μπατιρημένα κανάλια, κόμματα και επιχειρηματίες- οι Έλληνες τις έκαναν.
Αυτοί έδιναν τα λεφτά και οι πολιτικοί, απλώς υπέγραφαν τις αποφάσεις τους.
Δεν φταίνε οι πολιτικοί.
Αυτοί, φοβόντουσαν, όταν τα έκαναν όλα αυτά.
Όχι κανένα δικαστή, γιατί κανείς πολιτικός δεν δικάστηκε, αλλά να, φοβόντουσαν να μας πουν ότι το πρόβλημα είναι πολιτισμικό και δεν είναι πολιτικό.
Και καλά που βρέθηκε και ένας άνθρωπος που δεν φοβάται.
Δεν φταίνε τα κανάλια που εκπέμπουν στο τζάμπα, για να δείχνουν τις βιζιτούδες που πλασάρουν στα πρωινάδικα.
Οι Έλληνες φταίνε, που είναι ματάκηδες και τις χαζεύουν. Ας έβλεπαν Ταρκόφσκι στην ΕΤ1.
Δεν φταίνε οι σαβούρες των πτωχευμένων ιδιοκτητών lifestyle περιοδικών για το προμοτάρισμα ρούχων και αξεσουάρ πάνω σε χαζά μοντέλα που φωτογραφίζονται αγκαλιασμένα σε position duck face.
Τα ξέκωλα οι Ελληνίδες φταίνε.
Που νομίζουν, ότι εάν ντυθούν ανάλογα, πάνε στα μπαρ των νονών της παραλιακής και χαζογελάνε βγάζοντας selfies μεταξύ τους, θα πιάσουν την καλή.
Δεν αγαπούν την τέχνη και τον πολιτισμό οι πατριώτες μας. Δεν πάνε πιά στην ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ και το ΕΛΛΗΝΙΣ.
Οι κινηματογράφοι κλείνουν.

Και να είναι καλά ο άνθρωπος Βακάκης, που στην θέση τους ανοίγει ένα Jumbo.
Σαν αυτό της Αχαρνών.
Παλιότερα λέγανε ότι, όταν ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.
Σήμερα, όπου ανοίγει ένα Jumbo, δέκα μαγαζιά αγράμματων μικροεμπόρων κλείνουν.
Η αγορά καθαρίζει από απολίτιστους και αγενείς επιχειρηματίες. Την θέση τους παίρνουν επιχειρηματίες που νοιάζονται όχι μόνο για την πάρτη τους αλλά και για τον πολιτισμό.
Για να σκεφτούμε λίγο.
Τι είναι, ένα μικρομάγαζο που κλείνει;
Δεν είναι μια τρύπα στο βαρέλι μιας νεοφιλελεύθερης οικονομίας, που τη βουλώνει το αόρατο χέρι της αγοράς;
Είναι. Δεν είναι;
Και υπάρχουν πολλές ακόμη τρύπες που πρέπει να κλείσουν. Περίπτερα, φαρμακεία, ψιλικατζίδικα.
Τι χρειάζονται να υπάρχουν, όταν όλα αυτά μπορούν να βολευτούν μέσα σε υπερκαταστήματα σαν εκείνα του Jumbo;
Τέτοια μικρομάγαζα, που τα δουλεύουν άνθρωποι χωρίς αφεντικά, υπάρχουν πολλά ακόμη στη πατρίδα μας. Είναι καρφιά σε μια σαμπρέλα.
Πολύ εύστοχα, λοιπόν, ο επιχειρηματίας χαρακτήρισε την ελληνική αγορά και την οικονομία σαν μια τρύπια σαμπρέλα.
«Της βάζεις αέρα, αλλά μετά από λίγο τον χάνει» είπε στον δημοσιογράφο.
Φαντάζομαι ότι ο συντάκτης του ρεπορτάζ θα τον άκουγε με ανοιχτό το στόμα, για την σοφία που ξεστόμισε, και ίσως αυτός είναι ο λόγος που μας παρέθεσε πλήρη οικονομικά στοιχεία για την επιτυχημένη πορεία του.
Μην και νομίσει δηλαδή κανένας, ότι τέτοιες αγιογραφίες γίνονται με αντιπαροχή διαφημίσεις η τίποτα κουπόνια.
Να πω την αλήθεια μου;
Βγάζω το καπέλο στον επιχειρηματία για την σωστή παρομοίωση οικονομίας και σαμπρέλας.
Είναι λες και είναι βγαλμένη μέσα από την πείρα κάποιου, που γνωρίζει τι πάει να πει ελλαττωματικό προϊόν.
Τις ξέρει φαίνεται καλά τις τρύπιες σαμπρέλες. Είναι σαν αυτές που βάζουν οι Κινέζοι σε ποδήλατα των ογδόντα Ευρώ, η στις φτηνές μπάλες ποδοσφαίρου που με τις πρώτες κλωτσιές ξεφουσκώνουν.
Αυτή είναι λοιπόν η ελληνική οικονομία. Ένα φτηνό ποδήλατο πολυκαταστήματος παιγνιδιών με τρύπια σαμπρέλα.
Ένα καρότσι μπαστούνι χωρίς κουκούλα και με ροδάκια που δεν στρίβουν.
Δεν είναι η ελληνική οικονομία στιβαρή σαν του Jumbo τα καρότσια, που με 49,99 Ευρώ το παίρνεις και με κουκούλα για να μη βρέχεται το μωρό.
Και με 2,99 βάζεις extra κουνουπιέρα για να μην τσιμπάνε το μωρό έντομα.
Ακόμη-ακόμη στου Jumbo τα καρότσια, τα ροδάκια και στρίβουν, και δεν κολλάνε, και ποτέ δεν χαλάνε.
«Πολύ καλά, τα λέει ο χριστιανός» μου είπε η γυναίκα μου. «Να αγιάσει το στόμα του. Μακάρι να είχαμε δέκα Βακάκηδες».
-Που να τους βρούμε, ρε γυναίκα.
Εδώ δεν μπορούμε να βρούμε δέκα Παπασταύρου, να φέρουν πίσω τα λεφτά από τις offshore του Παναμά, και εσύ μου λες να βρεθούνε δέκα τέτοιοι πατριώτες επιχειρηματίες;
«Δεν πειράζει. Αρκεί, αυτοί που έχουμε, να αρχίσουν να μιλάνε» μου απάντησε. «Και να λένε αλήθειες» κατέληξε.
Σε αυτό δεν είχε άδικο. Πρέπει να ακούσουμε, εμείς οι Έλληνες, και άλλες αλήθειες. Για να πάρει μπρος η οικονομία.
Και αλήθειες, όχι μόνο για τον πολιτισμό, αλλά και για άλλα πράγματα.
Να ακούσουμε, παραδείγματος χάρη, τον υπεύθυνο των Lidl, να μας πει τι πρέπει να κάνουμε, εμείς οι Έλληνες, για να στραφούμε στην υγιεινή διατροφή.
Μπας και χάσουμε κανένα κιλό, αφού σαν λαός, εκτός από απολίτιστοι, είμαστε και υπέρβαροι.
Το παραπανίσιο βάρος δεν βοηθάει ούτε τα κορίτσια που ψάχνουν μια δουλειά της προκοπής- γιατί οι Διευθυντές δεν γουστάρουν να βλέπουν χοντροκώλες – αλλά ούτε και τα νέα αγόρια που τα θέλουν για εξωτερικά θελήματα, courier ή διανομείς πίτσας.
Να συμβουλευτούμε επίσης και τα ΙΚΕΑ. Για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την αισθητική των χώρων που ζούμε, ώστε να μοιάζουν με το διαμέρισμα Σέρβου gastarbeiter που απασχολείται σε Δημοτική Υπηρεσία καθαρισμού της Στοκχόλμης.
Και έτσι, αντί να πετάμε τα χρήματα μας σε χειροποίητα έπιπλα μικροξυλουργών, θα αγοράζουμε πολύ φτηνότερα από τις αλυσίδες τους.
Ό,τι μας περισσεύει, να το αποταμιεύουμε σε τράπεζες. Μήπως και σωθούν, μοιράσουν bonus στα στελέχη, και με αυτά κινηθεί λίγο η αγορά.
Να τους ακούμε αυτούς τους επιχειρηματίες των πολυκαταστημάτων. Για το καλό μας, μιλάνε.
Κι αν η σαμπρέλα χάνει -όπως λέει ο ιδιοκτήτης του Jumbo- σίγουρα φταίει ο απρόσεκτος ποδηλάτης, που δεν βλέπει, μέσα στο πολιτιστικό σκοτάδι του, τις πρόκες. Και σαν βλάκας, τις πατάει.
Δεν φταίνε αυτοί που σκόρπισαν τις πρόκες στο δρόμο του.
Τα είπε καλά, λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του Jumbo. Συμφωνώ μαζί του σε όλα.
Στο μόνο που με βρίσκει αντίθετο-και να με συγχωρέσει- είναι σε αυτό που είπε ότι πιάσαμε ταβάνι.
Δεν πιάσαμε ταβάνι, κύριέ μου. Πάτο πιάσαμε.
Τον πάτο ενός βόθρου, στην επιφάνεια του οποίου επιπλέουν όλα τα σκατά.

Γ.Κ.


Υ.Γ. Μια και χρειάζεται να ανεβάσουμε λίγο το πολιτιστικό επίπεδο μας, μπας και πιάσουμε την οροφή του γούστου που πλασάρουν τα Jumbo, προτείνω στον έξυπνο δημιουργό των απίθανων διαφημιστικών spots, στο αμέσως επόμενό του, να βάλει πρωταγωνίστρια την Πάολα ή την Φουρέιρα.
Αλλά, προς Θεού. Όχι να επισκέπτονται τα βαφτιστήρια τους κουβαλώντας σακούλες με χριστουγεννιάτικά δώρα και δοκιμάζοντας κουραμπιέδες της κουμπάρας.
Να τις δείχνει να κρατάνε από τα χέρια τους τα μικρά παιδιά και να πηγαίνουν όλοι μαζί στην κατάμεστη Όπερα της Βιέννης.
Και την ώρα που η Barbara Hendricks θα έχει τελειώσει την άριά της από τον Κουρέα της Σεβίλλης -και θα υποκλίνεται στο κοινό-, την ώρα που οι μουσικοί της ορχήστρας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών θα έχουν σηκωθεί όρθιοι, την ώρα, δηλαδή, που το πλήθος θα μπιζάρει, τότε η διάσημη σοπράνο -σύμφωνα με το σενάριο- θα δει σε μία από τις πρώτες θέσεις την Ελληνίδα τραγουδίστρια. Θα κατέβει από την σκηνή -η Barbara Hendricks εννοείται- θα πλησιάσει ένα από τα εγχώρια κορίτσια μας, και θα το παρακαλέσει να κλείσει αυτή την βραδιά.
Η ορχήστρα θα πάρει την θέση της, και σε λίγο, μέσα στην απόλυτη σιγή των φίλων της όπερας, θα αρχίσουν άρπες, βιολιά και όμποε να δουλεύουν σε ένα άγνωστο στο κοινό ρυθμό.
Ο μαέστρος θα προσπαθεί να διευθύνει τους μουσικούς με τις γνωστές χειρονομίες τους, αλλά εκείνοι δεν θα υπακούν.
Θα έχουν ενορχηστρώσει μουσικά το κομμάτι «Στο Θεό με πάει, όταν με κρατάει».
Η Φουρέιρα θα πιάσει μικρόφωνο και θα είναι έτοιμη να πει το τραγούδι της σε κλασσική κλίμακα.
Ταυτόχρονα, τα βαφτιστήρια θα σηκωθούν από την θέση τους ενθουσιασμένα και θα πλησιάσουν την νονά.

Θα τα πιάσει η νονά από τα χέρια τους -όχι παραπάνω από δύο μικρά παιδιά στο γύρισμα και γίνει η όπερα πανηγύρι, έτσι;- και την στιγμή που η ορχήστρα θα φθάσει στο ρεφρέν, η Ελένη μας θα τραγουδήσει: «Όταν με κρατάει, στο Jumbo θα με πάει».
Με το άκουσμα της φίρμας του μαγαζιού, θα πέφτει το σκηνικό, θα εξαφανίζονται όλα τα συμπράγκαλα του Κουρέα, και στη θέση τους θα εμφανίζεται μια βιτρίνα του πολυκαταστήματος με σαγιονάρες.
Μαζί με τον πολιτισμό θα σπρώξουμε και λίγο τον τουρισμό, που επίσης έχει ανάγκη η οικονομία και για την οποία ο ιδιοκτήτης της νοιάζεται.
Κύριε Διαφημιστά; Έτοιμη δουλειά σου δίνω. Τα δικαιώματα μου στον Πιτσιρίκο.

Υ.Γ.2 Η Στανίση -την οποία λατρεύω και ακούω- η Άντζελα, η Πάολα και η Φουρέιρα, η κάθε μία στο είδος της, εκτός από πολύ καλές τραγουδίστριες είναι και κορίτσια original.
Δεν έχουν τίποτα ξένο πάνω τους. Είναι 100% Ελληνικά αθάνατα προϊόντα.
Δεν είναι εισαγόμενα Κινέζικα.

(Αγαπητέ φίλε, έχει δίκιο ο ιδιοκτήτης του Jumbo όταν λέει πως είμαστε κακομαθημένος λαός.
Οι περισσότεροι Έλληνες κακομαθαίνουν τα παιδιά τους.
Αυτό που δεν καταλάβατε, όμως, είναι πως, όταν λέει ότι είμαστε κακομαθημένος λαός, μάλλον κάνει την αυτοκριτική του.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος Έλληνας πατέρας που έδωσε στον νεαρό γιο του ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, το οποίο έμελλε να αποβεί μοιραίο τόσο για τον ίδιο, όσο και για κάποιους άτυχους πελάτες των Jumbo που βρέθηκαν στον δρόμο του.
Όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της ζωής -και συνήθως αυτό το μαθαίνουμε όταν χάνουμε αγαπημένους ανθρώπους- γίνεται πιο ταπεινός και λιγότερο σκληρός με τους άλλους και τον εαυτό του.
Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο κύριος Jumbo – αλλά και πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας- είναι ότι να είσαι «επιτυχημένος» στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα αποδεικνύει πως είσαι για τα μπάζα και μέρος του προβλήματος.
Επιτυχημένος μέσα στο βούρκο. «Του Θεού η χάρη να μας φυλάει απ’ τα σουξέ» έγραψε ο Σαββόπουλος, όταν ακόμα έγραφε τραγούδια, αν και μάλλον δεν τα εννοούσε.
Οι διαφημίσεις του Jumbo είναι χυδαίες -χειρότερες κι από τα προϊόντα του- αλλά είναι ενδεικτικές της χρεοκοπημένης Ελλάδας.
Σύμβολα μιας εποχής. Μια Ελλάδα Jumbo.
Στο μέλλον, όταν θα κάνουν αναδρομή στη σημερινή Ελλάδα, θα δείχνουν τις διαφημίσεις του Jumbo. Και θα καταλαβαίνουν όλοι. Να είστε καλά.)

pitsirikos.net