"Η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει τόσο μεγάλη ατιμία".

Πολύ καλή διεθνής ανάλυση από blog

"Είμαστε στον ίδιο άξονα με τη Σαουδική Αραβία γιατί μας στηρίζει μαζί με την Αίγυπτο", δήλωσε ξεκάθαρα και με περισσή επιπολαιότητα ο Καμμένος στη Βουλή κατά τη χθεσινή συζήτηση με αφορμή την πώληση πλεονάζουσας ποσότητας πυρομαχικών από τα αποθέματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
"Δεν θα πουλήσουμε (πυρομαχικά) ούτε για να σκοτώσουν παιδιά, ούτε θα πουλήσουμε σε τρομοκράτες".
Προφανώς ο Καμμένος πιστεύει για μία ακόμη φορά ότι απευθύνεται σε ανίδεους ή ηλίθιους, διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί αυτή η τόσο ξετσίπωτη δήλωση που ισοδυναμεί με παραδοχή ότι η Ελλάδα αναμιγνύεται όλο και πιο ενεργά στον μουσουλμανικό εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον από το 1980 μέχρι σήμερα.
Δυστυχώς, ο μόνος πολιτικός που τόλμησε να μιλήσει στη Βουλή για το πραγματικό νόημα της απόπειρας Καμμένου να πουλήσει πυρομαχικά στη Σαουδική Αραβία και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτή, ήταν ο Κουτσούμπας του ΚΚΕ.
Οι υπόλοιποι φόρεσαν τις κομματικές παρωπίδες, συνέχισαν μακάριοι τον ύπνο τους και αναλώθηκαν -ως συνήθως- σε κινήσεις φθηνού επικοινωνιακού εντυπωσιασμού.

Για να δούμε όμως πώς έχουν τα πράγματα στη Μέση Ανατολή, και πού έχει μπλέξει την Ελλάδα ο Καμμένος και η ανιστόρητη κομπανία του.
Ο κυρίαρχος πόλεμος που μαίνεται στη Μέση Ανατολή εδώ και χρόνια είναι αυτός μεταξύ σουνιτών και σιιτών για την ηγεμονία του μουσουλμανικού κόσμου.
Ηγέτιδα δύναμη των σιιτών είναι το Ιράν, και των σουνιτών η Σαουδική Αραβία (η μήτρα του ουχαμπισμού και του σαλαφισμού που χρηματοδοτεί εδώ και χρόνια τους πιο σκληροπυρηνικούς ιμάμηδες στην Ευρώπη), η οποία επίσης αποτελεί τον θεματοφύλακα των Ιερών Τόπων του Ισλάμ. Τα δύο καθεστώτα, των μουλάδων στην Τεχεράνη και των βαθύπλουτων πριγκίπων στο Ριάντ, μισούνται θανάσιμα.
Ο πόλεμος των δύο αυτών πλευρών μαίνεται σε διάφορα μέτωπα - στις τιμές του πετρελαίου διεθνώς, στο Ιράκ, στη Συρία, στον Λίβανο και στην Υεμένη.
Άρα σήμερα τα μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα στη Μέση Ανατολή είναι δύο.
Από τη μία πλευρά το Ιράν, η Ρωσία, το Κατάρ, η ελεγχόμενη από τους σιίτες κυβέρνηση του Ιράκ, το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, η σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ στον Λίβανο και οι αντάρτες Χούθι στην Υεμένη.
Από την άλλη πλευρά είναι το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, οι ΗΠΑ, οι Κούρδοι, το ISIS, η Αίγυπτος, και η σαλαφιστική κυβέρνηση της Υεμένης. Αν περιηγηθεί κανείς σήμερα στους δρόμους της Τεχεράνης θα δει στις τυφλές πλευρές πολυώροφων κτηρίων να είναι ζωγραφισμένοι "μάρτυρες" που έπεσαν στη μάχη κατά των τζιχαντιστών στη Συρία και αλλού.
Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ζωγραφισμένα τα πρόσωπά τους, και σε μερικές οι μητέρες τους που κρατούν τη φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με το Κοράνι.
Ο οδηγός ταξί αντιλαμβανόμενος ότι ο ξένος επισκέπτης αναρωτιέται τι είναι όλοι αυτοί, εξηγεί κάνοντας με το χέρι μια κίνηση μαχαιριού στον λαιμό του λέγοντας απλώς "Μοσταμπά, Νταές, Σούρια", δηλαδή το όνομα του εκάστοτε Ιρανού εθελοντή που έπεσε μαχόμενος το ISIS στη Συρία. Αν η Δύση είχε έστω και λίγη ευφυία και σύνεση, θα είχε αντιληφθεί ότι η μόνη της ελπίδα να συντρίψει τους σουνίτες τζιχαντιστές είναι να συμμαχήσει με το σιιτικό Ισλάμ που τους απεχθάνεται όσο κι εμείς οι χριστιανοί.
Αλλά βέβαια το Ισραήλ δεν θα επιτρέψει ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο, για τους δικούς του λόγους.

Το μεγάλο αφεντικό της Μέσης Ανατολής είναι όντως το Ισραήλ το οποίο και δεν επιτρέπει σε καμία άλλη δύναμη, είτε της περιοχής, είτε εξωτερική, ακόμη και να αμφισβητήσει την απόλυτη στρατιωτική του υπεροχή.
Οι ΗΠΑ μάλιστα έχουν δεσμευτεί δια νόμου από το 2009 να πράξουν το παν προκειμένου να μην απειληθεί η στρατιωτική υπεροπλία των Ισραηλινών έναντι οποιουδήποτε πιθανού αντιπάλου τους. Από το 1948 που ιδρύθηκε, το Ισραήλ ομολογουμένως τα έχει κάνει θάλασσα από πλευράς διπλωματίας στις σχέσεις του με τους Άραβες γείτονές του, και κυρίως με την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος, και βασίζεται αποκλειστικά στη στρατιωτική ισχύ του για να επιβιώσει.
Γνωρίζοντας ότι ουσιαστικά δεν διαθέτει καθόλου στρατηγικό βάθος, ξέρει πολύ καλά πως αν χάσει έστω και έναν πόλεμο, τότε αυτός θα είναι πιθανότατα και ο τελευταίος του.

Εδώ και μία τουλάχιστον δεκαετία ο υπ' αριθμόν 1 εχθρός του Ισραήλ είναι το Ιράν, το οποίο και θεωρεί ως "υπαρξιακή απειλή" - ό,τι ήταν δηλαδή η Αίγυπτος την περίοδο 1948-1979 και το Ιράκ την περίοδο 1979-2003.
Ο φόβος του Ισραήλ δεν έχει να κάνει τόσο με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, όσο με το γεγονός ότι η χώρα αυτή είναι η μόνη δύναμη της ευρύτερης περιοχής που διεκδικεί με αξιώσεις ηγεμονικό ρόλο.
Οι Ιρανοί είναι αρχαίος λαός με κουλτούρα και υψηλό πνευματικό επίπεδο και δεν έχουν σχέση με τους Άραβες. Από το 1979 που ανέτρεψαν τον Σάχη και εγκαθίδρυσαν στη χώρα τους θεοκρατικό καθεστώς υπό τους αγιατολάχ, έγιναν το "κόκκινο πανί" για το Ισραήλ και κατ' επέκταση για τη Δύση. Για τους Ιρανούς ο οκταετής πόλεμος με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν που τους στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς, αποτέλεσε το μεγαλύτερο σοκ της νεώτερης ιστορίας τους.
Είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, και γι' αυτό κατασκεύασαν αλλεπάλληλα στρατηγικά αναχώματα στα δυτικά ελέγχοντας πολιτικά και στρατιωτικά το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο.

Επειδή οι ΗΠΑ εμφανίζονται απρόθυμες να αναλάβουν άμεση στρατιωτική δράση κατά του Ιράν (με πρόφαση το δήθεν παράνομο πυρηνικό του πρόγραμμα), και επειδή το ίδιο το Ισραήλ αμφιβάλλει αν έχει τη δυνατότητα να φέρει σε πέρας μόνο του ένα σαρωτικό προληπτικό πλήγμα εναντίον του Ιράν (όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν με διάφορες αραβικές χώρες), έχει καταφύγει στον "πόλεμο δι' αντιπροσώπων", συνάπτοντας κρυφή συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία, τους Κούρδους και τα σουνιτικά εμιράτα του Περσικού Κόλπου, βάσει του αξιώματος πως "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου".
Ο στόχος είναι ένας - να κοπεί το "μακρύ χέρι" της Τεχεράνης που περνά από το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο και φτάνει μέχρι τη Μεσόγειο.
Υποχείριο και μαριονέτα των Σαουδαράβων είναι το ISIS, το οποίο ως εκ θαύματος δεν αρθρώνει ποτέ ούτε λέξη κατά του Ισραήλ, ούτε έχει απειλήσει ποτέ να δολοφονήσει Εβραίους.
Επίσης, ένας προσεκτικός παρατηρητής θα έχει διαπιστώσει πως κάθε φορά που η Ισραηλινή Αεροπορία πλήττει στόχους μέσα στο συριακό έδαφος, δεν πλήττει ΠΟΤΕ τους αντάρτες, ούτε αυτούς του ISIS ούτε τους μετριοπαθείς φιλοδυτικούς, παρά μόνο τον συριακό στρατό του Άσαντ ή τους συμμάχους του της φιλοϊρανικής οργάνωσης Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Πρόκειται άραγε για απλή σύμπτωση; Όχι βέβαια.
Υπάρχουν ακόμα και δημοσιεύματα που λένε ότι τραυματίες τζιχαντιστές έχουν νοσηλευτεί σε ισραηλινά νοσοκομεία.

Ο Ερντογάν κατάλαβε μετά το αιματηρό επεισόδιο του "Μαβί Μαρμαρά" το 2010 ότι το Ισραήλ δεν θα του συγχωρούσε ποτέ την απόφασή του να παίξει ρόλο προστάτη των Παλαιστινίων και θα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον καταστρέψει.
Γι' αυτό, παρ' ότι ηγείται μιας κατά πλειοψηφία σουνιτικής χώρας, έστριψε αργά αλλά σταθερά το τιμόνι της Τουρκίας μακριά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και συνέσφιξε τις σχέσεις του με τον αντίπαλο άξονα - τη Ρωσία και το Ιράν.
Όσο ο Ερντογάν παίζει πιο χοντρό παιγνίδι με τους Ρώσους και τους Ιρανούς, τόσο το Ισραήλ απαντάει με κινήσεις εκεί όπου πονάει η Τουρκία - ενισχύοντας τους Κούρδους σε βαθμό που να απειλούν να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος, και υποδαυλίζοντας τα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα τζιχαντιστών στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα, τη Σμύρνη και άλλες πόλεις.
Η Ελλάδα παρακολουθεί μάλλον αμήχανη αυτές τις εξελίξεις και έχει αναβαθμίσει τη στρατιωτική συμμαχία της με το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, με όλο και συχνότερες κοινές ασκήσεις κ.λπ. Ωστόσο οι πάντες οφείλουν να γνωρίζουν πως όσο δενόμαστε στενότερα με το Ισραήλ, τόσο παίρνουμε έμμεσα το μέρος των τζιχαντιστών, του ISIS και του φονταμενταλιστικού σουνιτικού Ισλάμ.
Τώρα που η Τουρκία δείχνει να προσχωρεί στο αντίπαλο στρατόπεδο, κάποιοι ίσως νομίσουν πως πετύχαμε "με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια", αλλά είναι όντως έτσι ή ο άξονας Ισραήλ-σουνιτών απλώς μας εκμεταλλεύεται πρόσκαιρα;
Εμείς άραγε κάναμε τη σωστή στρατηγική επιλογή ή ο Ερντογάν;
Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, ο άξονας Ρωσίας-Ιράν δείχνει να υπερισχύει και αυτό έχει εκνευρίσει αφάνταστα τους Ισραηλινούς και τους Σαουδάραβες.
Όποια κίνηση κι αν κάνουν οι τελευταίοι στην πολεμική σκακιέρα, αντιμετωπίζεται άμεσα και αποτελεσματικά από την άλλη πλευρά.

Πάμπολλες φορές οι εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις που μάχονται στη Συρία έχουν επιδείξει με καμάρι σε βίντεο ότι διαθέτουν εξελιγμένο και βαρύ οπλισμό (αντιαρματικούς πυραύλους TOW κ.λπ) που είναι ολοφάνερο ότι προμηθεύτηκαν από τη Σαουδική Αραβία.
Επομένως όποιος πουλάει όπλα και πυρομαχικά στη Σαουδική Αραβία (αλλά και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) το κάνει γνωρίζοντας ότι πολλά από αυτά θα καταλήξουν στα χέρια τζιχαντιστικών οργανώσεων για τον αγώνα κατά του Ιράν και των "δορυφόρων" του.
Άρα οι διαβεβαιώσεις του Καμμένου είναι για τα πανηγύρια.
Ή ο υπουργός Άμυνας δεν ξέρει τι του γίνεται, ή κοροϊδεύει φόρα παρτίδα τη Βουλή και τον ελληνικό λαό.
Ποιος, πού, πότε και γιατί εξουσιοδότησε τον Καμμένο να βάλει τη χώρα στον ίδιο άξονα με τη Σαουδική Αραβία, πιθανολογώ ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Είναι από τα ζητήματα μείζονος στρατηγικής σημασίας για τα οποία ο ελληνικός λαός δεν ερωτάται ποτέ και δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα.
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι τα πυρομαχικά που θα πουλούσε η Ελλάδα στη Σαουδική Αραβία θα κατέληγαν να μακελέψουν κόσμο στην Υεμένη και στη Συρία.
Ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία κάλεσε με ανακοίνωσή της την Ελλάδα να μην πουλήσει πολεμικό υλικό στη Σαουδική Αραβία.
Για να μεταχειριστώ το περίφημο απόφθεγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, "η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει τόσο μεγάλη ατιμία".