Περί ζωής

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι... ζωή!

Δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον. Αυτό που βιώνουμε είναι το «τώρα».

Το «τώρα» νοσταλγεί το παρελθόν και το «τώρα» ονειρεύεται το μέλλον.

Αυτό είναι ζωή, μια αέναη στιγμή για μας αλλά απειροελάχιστη για το σύμπαν.

Μια στιγμή που αλλάζει διαρκώς, όπως ένα ποτάμι, πότε έτσι πότε αλλιώς κι εσύ καλείσαι να αντεπεξέλθεις. Στο χρόνο του σύμπαντος είμαστε σχεδόν ανύπαρκτοι κι ο χρόνος είναι σχετικός κατά πώς τον αντιλαμβάνεται καθείς, ενώ είμαστε πεπερασμένοι για όλους τους άλλους συγχρόνως είμαστε κι αιώνιοι για τον εαυτό μας, δηλαδή ζούμε «για πάντα» αν αναλογιστείς ότι τα πάντα διαρκούν όσο η αντίληψη μας, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται.

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ασυνείδητα, είμαστε μια προβολή στους άλλους κι εμείς απλώς τη βιώνουμε.
Στο τόσο σύντομο πέρασμα μας από αυτό το κόσμο είμαστε μόνο μια ανάμνηση σε όσους μας αγάπησαν.
Τόσο άπειρα ελάχιστοι και ασήμαντοι.
Έρωτας και θάνατος, το δίπολο (Ηράκλειτος) της ζωής.

Ο θάνατος είναι η φυσιολογική εξέλιξη της φθοράς των πραγμάτων.

Κι ο έρωτας είναι η φυσιολογική εξέλιξη της μετενσάρκωσης των πραγμάτων, η «ανάσταση», η δεύτερη πτυχή στο κύκλο της ζωής. «Μεταφυτεύουμε» το σπέρμα μας δημιουργώντας μια νέα ζωή, μια έμμεση «παράταση» στη ζωή μας.
Ο κάθε ένας από μας μεταφέρει την μνήμη κάποιων άλλων, σαν μια προμνησία, είμαστε ένα σημείο στο «χάρτη» του Σύμπαντος που ενώ φαίνεται να κινείται εντούτοις παραμένει στάσιμο.
Ανόητη η σκέψη περί θανάτου, επειδή αφορά τα πάντα γύρω μας, εκτός από τις βουλές μας.
-----------------------------------------------------------
Ζωή δεν είναι ούτε να νοσταλγείς, ούτε να κάνεις σχέδια.

Είναι ανόητο να σπαταλάς τα δυο τρίτα (2/3) της ζωής σου για να βρεις τρόπους πως θα καταναλώσεις το ένα τρίτο (1/3). Ζούνε φυλακισμένοι από κλουβί σε κλουβί.

Σπίτι, αυτοκίνητο, δουλεία, αυτοκίνητο, διασκέδαση και πάλι σπίτι. Σχεδιάζοντας σε κάποιες διακοπές να πάνε εδώ κι εκεί, τις οποίες κι αυτές θα τις καταναλώσουν ασθμαίνοντας να προφτάσουν σε λίγες μέρες όσα θα χρειάζονταν πολύ περισσότερες. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν τραβούν φωτογραφίες με περίσσια κομπορρημοσύνη, ως τεκμήρια στις διηγήσεις στιγμών που φυλάκισαν χωρίς όμως να ζήσουν.
«Άδραξε τη μέρα». Πάνω σε αυτή τη προτροπή έχει στηθεί σήμερα μια υπερκαταναλωτική παραφιλολογία. Η άλλη παράμετρος κατανάλωσης της ζωής. Οι ανόητοι έχουν πειστεί ότι πρέπει να απολαμβάνουν στο μέγιστο βαθμό σήμερα, όσο πιο πολλά πράγματα μπορούν, να μην αφήσουν να χαθεί η μέρα. Έτσι κάθε ανατολή κυνηγούν να μαζέψουν λεφτά, να φάνε, να πιούν, να κάνουν έρωτα, να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο, να διασκεδάσουν γενικώς όσο πιο γρήγορα μπορούν.

Και κάθε δύση μένουν με τη πίκρα πως δεν πρόλαβαν, έτσι στο τέλος καταλήγουν όχι αδράχνοντας αλλά διασκεδάζοντας τή μέρα.

Αυτό είναι κατασπατάληση του τώρα, είναι το κυνήγι της επιτυχίας και δεν έχει καμία σχέση με την ευτυχία.

Η ευτυχία βρίσκεται δίπλα σου κι όχι εκεί που τη κυνηγάς. Ευτυχία είναι να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς με όσους αγαπάς όπου κι αν είσαι, με όσα κι αν έχεις, κάθε στιγμή… Αυτή τη στιγμή!
-----------------------------------------------------------
Το νόημα της ζωής είναι πως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
Όσα χρόνια κι αν ζήσεις, είτε δέκα (10) είτε εκατόν πενήντα (150), είναι το ίδιο πράγμα.

Ακούω πολλούς που λένε «άντε να κάνω κι αυτό, να δω κι αυτό», λες κι εκεί που θα πάνε θα έχουν κανένα λεύκωμα με φωτογραφίες να ξεφυλλίζουν ή αρχεία από βίντεο να βλέπουν.

Τίποτα δεν υπάρχει μετά, τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας. Όσα βιώνουμε εδώ, εδώ μένουν, οπότε όσα χρόνια κι όσες εμπειρίες κι αν μαζέψεις είναι άχρηστες μετά θάνατον. Δεν έχει καμία σημασία λοιπόν, πόσα χρόνια θα ζήσεις.
Επίσης ανόητο είναι κι αυτό με τις πυραμίδες και τους Φαραώ. Επειδή οι Προέλληνες γνώριζαν ότι αυτό που μένει είναι μια ανάμνηση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα «πεθάνουν» ποτέ. Κατά μια έννοια θα ζουν αιώνια αφού θα τους μνημονεύουν ες αεί.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, τον μνημονεύουμε και θα τον μνημονεύουμε για πολλά χρόνια ακόμα, έτσι με αυτή την έννοια θα ζει κατά κάποιο τρόπο όσο διαρκεί η ανάμνηση.

Και ρωτάω εγώ, ο Αλέξανδρος και οι Φαραώ συμμερίζονται τίποτα από όλα αυτά;

Το ότι «ζει» η ανάμνηση τους, αυτοί εισπράττουν κανένα συναίσθημα από όλο αυτό; Ότι ήταν να απολαύσουν το απόλαυσαν όσο ζούσαν, ως ματαιοδοξία, αυτό… τέλος.

Κι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια αν ζήσει η ανάμνηση τους αυτοί θα έχουν ζήσει μόλις τα χρόνια τους, παράδειγμα ο Αλέξανδρος τριάντα τρία (33) χρόνια, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Κι αν υπάρχει μια υποψία για το επέκεινα δεν έχει κανένα νόημα, επειδή πολύ απλά δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο των αισθήσεών μας. Διαφορετικοί κόσμοι. Δώρον, άδωρον.
-----------------------------------------------------------
Δεν έχει σημασία πόση περιουσία θα αποκτήσεις, πόσους συντρόφους θα αλλάξεις, πόσα ταξίδια θα κάνεις, πόσα «πιάτα» θα δοκιμάσεις, πόσα «ξύδια» θα πιείς, πόσα γλέντια θα κάνεις.

Αν κάτι έχει σημασία αυτό είναι όταν ανοίγεις τα μάτια σου να έχεις δίπλα σου έναν σύντροφο που θα σε φροντίζει και θα σε νοιάζεται όλη μέρα μέχρι το βράδυ που θα γέρνεις αποκαμωμένος στο πλάι του. Εν κατακλείδι, αν έχει κάτι νόημα στη ζωή αυτό είναι να έχεις καλό σύντροφο που θα σε αγαπά, καλούς φίλους που θα μοιράζεσαι το «βάρος» της ζωής και να γυρεύεις την ηδονή (κατά Επίκουρο) που θα σου απαλύνει τις οδύνες της ζωής.

Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως οὐδὲ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως ἄνευ τοῦ ἡδέως.
· Είναι αδύνατον να ζεις ευχάριστα χωρίς να ζεις σοφά, έντιμα και δίκαια και είναι αδύνατον να ζεις σοφά έντιμα και δίκαια χωρίς να ζεις ευχάριστα.
Επίκουρος, Κύριαι Δόξαι

Τετραφάρμακος Επίκουρου
Ἄφοβον ὁ θεός, ἀνύποπτον ὁ θάνατος, καὶ τἀγαθόν μὲν εὔκτητον. τὸ δὲ δεινόν εὐεκκαρτέρητον.
· Ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως),
ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή)
και το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται,
το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε, εύκολα μπορούμε να το υπομείνουμε).
Φιλόδημος, Προς σοφιστάς

Υ.Γ. Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την […]

[…] Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…
Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:
Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.
Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.
Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.
Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!
Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!
Διότι, αυτός είναι θάνατος!
Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Χρόνης Μίσσιος

kykladiosnireus.blogspot.com/