Θέσπισμα δια τον έλεγχο της μάζας. Η απόπειρα της εκάστοτε ολιγαρχίας να διαφυλάξει τα κεκτημένα της, εμφανίζοντας την ιδεολογία της άλλοτε ως ιερά κι άλλοτε ως πανάκεια, σε ένα κοινό που αρέσκεται στην κηδεμονία. Η θρησκεία είναι το αριστερό χέρι της εξουσίας (ο λόγος) κι όπου δεν πίπτει, πίπτει ράβδος (το δεξί χέρι). Όλα τα δόγματα έχουν ως κοινό παρονομαστή μια σειρά από αυταρχικούς νόμους και κανόνες απαράβατους δια την ασφαλή κυβέρνηση της κοινωνίας των δούλων. Ο Μαρξ δήλωσε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών.
Εγώ θα έλεγα πώς το «όπιο» είναι η θρησκεία των λαών. Χωρίς αυτό κανένα δόγμα δεν μπορεί να καθιερωθεί, ακόμη και το δικό του αποτυχημένο δόγμα (η εκκοσμίκευση του καθολικισμού) χρειάστηκε «παστίλιες αλληλεγγύης» για να ευδοκιμήσει σήμερα.
Που έγκειται η επιτυχία των θρησκειών; Σε ό,τι αναφέρονται! Στις προσδοκίες μιας πιθανότητας. Μπορεί ο καθείς να παρουσιάσει ως δεδομένο ό,τι θέλει, αφού κανείς ποτέ δεν θα ανατρέψει τα προφασιζόμενα. Ένας αδιαμφισβήτητος ως ανύπαρκτος κόσμος. Κι εκεί αρχίζει η δύναμη της εκάστοτε θρησκείας. Πώς να αντικρούσει κάποιος μια φαντασιακή βεβαιότητα που δεν έχει υπόσταση;
Καλείσαι να αποδείξεις κάτι πως δεν υπάρχει αντί να το αποδείξει αυτός που πιστεύει πως υπάρχει.
Κι εκεί αρχίζει η τρέλα, αφού δεν υπάρχει, με ποιο τρόπο να το αποδείξει κανείς;
Το οξύμωρο έγκειται στο γεγονός ότι ο πιστός επικαλείται μια μαρτυρία του παρελθόντος αποδεχόμενος μολαταύτα μια πιθανότητα αναπόδεικτη και καλείσαι να τον πείσεις με λογικά επιχειρήματα. Όσα αντιλαμβανόμαστε ανήκουν στη σφαίρα των αισθήσεων, ενώ όσα φανταζόμαστε ανήκουν στη σφαίρα των παραισθήσεων και μπορεί οιοσδήποτε να επικαλεστεί οτιδήποτε.
Σε έναν κόσμο δηλαδή που «μπορεί να είναι», δεν είναι λογικό να ισχυρίζεσαι πως «είναι».
Εν προκειμένω καλείται η λογική να αντιπαρατεθεί με το παράλογο!
Ο άνθρωπος πέθανε ζήτω ο θεός!
-----------------------------------------------------------
Η θρησκεία υπήρξε ανέκαθεν μια εφεύρεση για να ζούνε οι πονηροί εις βάρος των αφελών.
Μια επιχείρηση που κάνει χρυσές δουλειές και θα κάνει για πολλά χρόνια ακόμη, όσο θα υπάρχουν απόγονοι του Ιαπετού.
Οκνηροί και αδαείς ζητιανεύουν επιβίωση με προσευχές αντί να κινήσουν τα χέρια τους.
Και οι απατεώνες έμποροι προσέτρεξαν να καλύψουν αυτή τη ζήτηση, πουλώντας τους υποσχέσεις. Ένα «προϊόν» δηλαδή ανεξάντλητο, άυλο και χωρίς κόστος κτίσης -το σπουδαιότερο.
Όταν η αγορά ζητά «αέρα» οι έμποροι τον «κοπανούν» και τον πουλούν.
Αφού οι αφελείς προσδοκούν βοήθεια από ανύπαρκτους θεούς, γιατί να μην καλύψουν αυτή την ανάγκη οι πονηροί, προσφέροντας ανύπαρκτες υποσχέσεις.
Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι, και οι πιστοί βρίσκουν κηδεμόνα και οι απατεώνες αισχροκερδούν.
Έτσι γεννήθηκε μια νέα τάξη εμπόρων, οι αντιπρόσωποι ανύπαρκτων θεών, γνωστοί και ως «μάγοι», αφού όσα προσέφεραν ήταν τόσο «μυστήρια», σχεδόν μαγικά. Αυτό μετεξελίχθηκε σε ιερατείο και τα «μυστήρια» κατέληξαν ένα επάγγελμα πολύ επικερδές μόνο για μυημένους που παράλληλα προσέφερε ανυπέρβλητη εξουσία. Αφού ο άνθρωπος είναι το μυαλό του τότε αυτός που το ελέγχει είναι κυρίαρχός του. Σε αυτή τη φάση η εφεύρεση της θρησκείας τελειοποιείται και γίνεται εξουσία.
Ο πολιτικός αρχηγός της αγέλης και ως θρησκευτικός ηγέτης πλέον αποκτά δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των δούλων του «κυρίου». Ο απόλυτος άρχων, ο αδιαμφισβήτητος απόγονος των θεών.
Γι’ αυτό και ο Θεός πάντα τοποθετείται στο πουθενά.
Τον κρατούν στο απυρόβλητο για να μην τον «φτάνουν» και τον προσβάλλουν.
Επειδή αν προσβληθεί ο θεός θα βλαφτεί το προϊόν τους, θα καταρρεύσει η επιχείρηση των αντιπροσώπων. Αντί για «Δευτέρα Παρουσία» θα έχουμε «Πρώτη Απουσία»!
Και… θα γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς.
Το χείριστο είναι ότι χρησιμοποιώντας ως άλλοθι μια «πανιερότητα» ξεκινούν πολέμους για να κάνουν πλιάτσικο και να επιβάλλουν ένα αυταρχικό καθεστώς.
Και με τους νόμους του γιαχβέ (οι τρεις θρησκείες του), τρομοκρατούν τους λαούς για να τους καθιστούν αδαείς και ενδεείς, πειθήνιους δούλους της εξουσίας.
Ο θεός, δυστυχώς, μπορεί να προσβληθεί μόνο από το ίδιο μυαλό που τον ασπάστηκε.
-----------------------------------------------------------
Καμία σχέση δεν έχει η εκκλησία με την σημασία που της απέδωσαν οι εβραιορωμαίοι για να εκμεταλλευτούν τη δυναμική της. Οι Έλληνες συνέρχονταν στην εκκλησία για να συναποφασίσουν και να συνομολογήσουν για τα τρέχοντα ζητήματα της κοινωνίας τους.
Εν αντιθέσει με τους ναούς όπου δεν συνομιλούν, οι πιστοί δούλοι προσεύχονται και οι αντιπρόσωποι μοιράζουν ευχολόγια.
Οι ναοί δεν είναι εκκλησίες, είναι συναγωγές όπου οι αγγελιοφόροι με κηρύγματα υπό μορφή νόμων και μάλιστα αυστηρών και με το αλάθητο ως επιστέγασμα, προσηλυτίζουν από καθέδρας τους αφελείς κι επειδή το προϊόν είναι ατίμητο το εκτιμά ο καθένας όσο θέλει κι αφήνει τον οβολό του στο «χρηματοκιβώτιο» για να λάβει την «ευλογία του Κυρίου του» και να ελεήσει τους πένητες.
Μα, ελεημοσύνη δεν θέλει ο πένης αλλά ο τεμπέλης, ο ζητιάνος.
Ο πένης θέλει ιδιοκτησία, χωράφι να καλλιεργήσει, βάρκα να ψαρέψει. Η ελεημοσύνη είναι το εργαλείο των δογμάτων για να δημιουργούν εξαρτήσεις επιβίωσης.
Με την ελεημοσύνη συσσωρεύει περιουσία το κεφάλαιο πείθοντας τους αφελείς ότι η ιδιοκτησία είναι περιττή, φροντίζει ο «Κύριος» (χριστιανισμός) ή φροντίζει το «Κράτος» (μαρξισμός), διασπείροντας αλληλεγγύη στην ένδεια -εγγυημένα!
Είναι ολοφάνερη η επιχείρηση και ποιοι οι ιδρυτές που δρέπουν τους καρπούς της.
Το αισχρό είναι πως παριστάνουν τους φιλόπτωχους οι δημιουργοί της φτώχειας και το πλέον ηλίθιο ότι οι ενδεείς ως συναυτουργοί συντηρούν κι επαυξάνουν τη ένδεια.
Κι έπειτα χριστιανοί και μαρξιστές αναρωτιούνται τι φταίει για την κατάντια μας.
Βεβαίως δεν πρόκειται να το βρουν ποτέ, γιατί φταίει η ένδεια στο πνεύμα τους.
-----------------------------------------------------------
Ο χριστιανισμός αν κι έχει ιουδαϊκές ρίζες δεν παρουσιάστηκε στους Έλληνες όπως ο ιουδαϊσμός στους εβραίους και ο ισλαμισμός στους μουσουλμάνους.
Και ο ιουδαϊσμός και ο ισλαμισμός έχουν ως ευαγγέλιο την Παλαιά Διαθήκη, όπου ένα υπερβατικό ον είναι Κύριος και θεός τους. Αυτό για τους Έλληνες ήταν αδιανόητο.
Έχοντας επίγνωση του σύμπαντος και των πραγμάτων και ως ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ανεχθούν την ιδέα μιας αρχής που κυβερνά τα πάντα.
Έτσι ενώ για τους Αιγύφτιους ήταν εύπεπτη η Παλαιά Διαθήκη -η οποία παρεμπιπτόντως γράφτηκε τον 3ο αιώνα π.Χ.- για τους Έλληνες χρειάστηκε κάτι καινό, προσαρμοσμένο στις αντιλήψεις τους. Παράλληλα οι Πλατωνικές ιδέες αν και κατακριτέες στον Ελληνικό κόσμο, έβρισκαν γόνιμο έδαφος στα μυαλά των εξελληνισμένων εβραίων της Αιγύφτου, που ταίριαζαν με τις ιδέες τους για ένα ανώτερο ον. Χρειάστηκε να περάσουν πεντακόσια (500) χρόνια για να σκεφτούν με ποιο τρόπο θα πλασάρουν τον «Μεσσία» τους κομμένο και ραμμένο στον βίο και το πνεύμα του Σωκράτη, ούτως ώστε να γίνει εύληπτος στον Ελληνικό κόσμο.
Έτσι γράφτηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. η Καινή Διαθήκη. Μια (παλαιά) διαθήκη προσαρμοσμένη στον Ελληνικό τρόπο σκέψης. Βέβαια και πάλι η πλειονότητα των Ελλήνων δεν μπορούσε να αποδεχτεί κάτι τόσο ανόητο. Ο χριστιανισμός δεν έπειθε, γι’ αυτό επιβλήθηκε.
Άφησαν το καρότο κι έπιασαν το μαστίγιο. Χρειάστηκε να μεταφερθεί η έδρα της αυτοκρατορίας στην καρδιά του Ελληνισμού και να επιβάλλουν τον χριστιανισμό με την τρομοκρατία οι γύφτοι βάνδαλοι. Την απαγόρευση των παραδόσεων, την καταστροφή των έργων και την καύση ολάκερης της Ελληνικής γραμματείας, πλην του Πλάτωνος κυρίως και των ομοϊδεατών του -οι μήτρες του χριστιανισμού.
Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να επιβληθούν απολύτως στον Ελληνικό κόσμο (παρ' όλες τις εικονομαχίες και το οριστικό Σχίσμα), που πέρασε τα λατρευτικά των προγόνων του, κεκαλυμμένα (Ορθοδοξία).
Και αναθεματίζουν κάθε τι δικό μας εφεύρημα, των προγόνων μας.
Λαϊκές αιώνων παραδόσεις πριν καν εμφανιστούν οι Γύφτοι και οι Θεοί τους.
Τελετουργικά που χρησίμευαν στην μνήμη του κοινού βίου και την άρρηκτη σχέση του ανθρώπου με την φύση.
Τα τελετουργικά της Ορθοδοξίας δεν είναι του χριστιανισμού. Δανεισμένα είναι από τα Μυστήρια της κλασσικής Ελλάδας κι αυτά με τη σειρά τους παραποιημένα από τους Κυκλαδίτες.
Χάνονται στα βάθη της προϊστορίας, τα θεμέλιά τους.
-----------------------------------------------------------
Η θρησκεία έχει τις ρίζες της στο θέατρο. Το ίδιο το θέατρο έχει τις ρίζες του πολύ βαθύτερα, δεν ξεκίνησε με το τρόπο που μας υπέδειξαν. Τα τελετουργικά έχουν μια θεατρικότητα, δραματοποιούν την παράδοση! Και παράδοση είναι η Πατρίδα!
Η γλώσσα είναι μια εργαλειοθήκη που εκφράζει ένα μέρος της παράδοσης, το άλλο το αρχέγονο, είναι η γλώσσα του σώματος, η μίμηση, η πιο αγαστή τέχνη του ανθρώπου από καταβολής του!
Το τελετουργικό κονίαμα της κοινωνίας, εμπεριέχει αυτήν ακριβώς την θεατρικότητα.
Την επανάληψη ενός έργου περιοδικά, όπου όλοι υπηρετούν έναν ρόλο.
Ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι τεχνικοί και οι απλοί θεατές ως κομπάρσοι, όλοι συμμετέχουν. Οι ρόλοι δεν είναι προκαθορισμένοι.
Κι εδώ είναι η ομορφιά της πράξης. Η επανάληψη κάθε φορά του τελετουργικού δημιουργεί μια ζωντανή παράδοση επειδή εμπλουτίζεται με τη πάροδο του χρόνου. Μια παράδοση που συνιστά κοινή αναφορά σε μια κοινότητα στον χώρο και στον χρόνο.
Το Θείον είναι συνυφασμένο με τον άνθρωπο, από το λυκαυγές του.
Από όταν άρχισε να κατανοεί την φύση των πραγμάτων κι έγινε κυρίαρχος αυτών, ένιωσε τον μυστηριακό κύκλο της ζωής. Ζωή και θάνατος, ο έρωτας.
Ένας ασφυκτικός κλοιός προμνησίας.
Μια απόπειρα να μυηθεί και να μιμηθεί τη φύση, μυσταγωγία.
Το τελετουργικό ανά τους αιώνες έγινε κάτι ιερό, υπέροχο, Θείον!
Πάνω σε αυτό το ιερό θέατρο, οργανώθηκε η μεγαλύτερη απάτη· η εκμετάλλευση του ανθρώπου. Κάποιοι ανίεροι δίνοντας στο θείο μια υπόσταση υπερβατική, το απλό θαύμα το ανήγαγαν σε ανεξήγητο μυστήριο και αυτό που ξεκίνησε ως τελετουργικό, θεατρική συμφιλίωση με την φύση, κατέληξε ως νόμοι, αυστηροί και αδιαπραγμάτευτοι!
Υ.Γ. Αυτοί που λένε πως η θρησκεία δεν έχει σχέση με την πολιτική, δεν ξέρουν τι είναι η θρησκεία.
ΓκάντιΑν όλα αυτά τα γραπτά των Ελλήνων συμφωνούν με το βιβλίο του Αλλάχ, είναι περιττά και δεν είναι ανάγκη να τα κρατήσουμε. Αν δεν συμφωνούν, είναι επικίνδυνα και πρέπει να τα καταστρέψουμε.
Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ Χαλίφης της Αλεξάνδρειας που έκαψε τη βιβλιοθήκη της.kykladiosnireus.blogspot.com/