Ο σωματοφύλακας του Μ. Αλεξάνδρου, Πευκέστας ο Μιεζεύς, είναι ο νεκρός του Τάφου της Κρίσεως!!! (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Στα Λευκάδια της Ημαθίας

Του καθηγητού Μανώλη Βαλσαμίδη
για το ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους στα Λευκάδια Ημαθίας.
Έτσι όπως έπεφτε το φως τελετουργικά και σημειολογικά επάνω του,
την ώρα που μπήκαμε μέσα... Μαγεία!
Φωτ.: Γ. Λεκάκης

Μετά την τυχαία εύρεση του Τάφου της Κρίσεως, το 1954, ο τάφος ανασκάφθηκε από τον Φώτη Πέτσα, καθηγητή αργότερα στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων στα χρόνια 1954-1964.
Ο Πέτσας έσκαψε με επιμέλεια τον νεκρικό θάλαμο και τον δημοσίευσε (1966).
Με ευθύνη του υπουργείου έγινε και το στέγαστρό του.
Ο Πέτσας άφησε χωρίς αποχωμάτωση τον προθάλαμο και σωστά, γιατί στήριζε τη διώροφη πρόσοψη του τάφου.

Ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους, στα Λευκάδια Ημαθίας.
Η πινακίδα του υπ. Πολιτισμού λέει απλώς: "Μακεδονικός τάφος"...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Μετά τον Πέτσα ο τάφος δοκιμάστηκε από τις καιρικές συνθήκες και τα υπόγεια νερά που κάθε χειμώνα «ανέβαιναν». Έγιναν κάποιες συζητήσεις για ανάγκη αναστήλωσης του μνημείου, ανεπιτυχείς και το μνημείο αφέθηκε στην τύχη του.
Είπαν κάποιοι «αρμόδιοι» ότι το μνημείο ήταν καταδικασμένο να καταρρεύσει. Ανέλαβα την ευθύνη και κατέθεσα μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου στην εισαγγελία της Βέροιας.
Στήριξε την προσπάθειά μου η Δικαιοσύνη, ο Τύπος, τα ΜΜΕ, ο κ. Χαρδαβέλας έκανε ειδική εκπομπή. Πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και απλοί πολίτες από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδος, οι Ναουσαίοι των Αθηνών και Έλληνες του εξωτερικού συνέδραμαν την προσπάθεια διάσωσης του μνημείου.

Το εσωτερικό ενός εξ αυτών.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Πρωθυπουργός τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου έστειλε μήνυμα στον υπουργό επί του Πολιτισμού (ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν στην Αίγυπτο με το διπλωματικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε από την ανασκαφή της Σίουα από την φίλη κ. Λ. Σουβαλτζή) να γυρίσει αμέσως. «Εδώ μας βάλανε φωτιά!», του είπε.

Ο αρχαίος μακεδονικός Τάφος της Κρίσεως
(αναπαράσταση της προσόψεώς του) στα Λευκάδια Ημαθίας.

Με την επίσκεψη του Μικρούτσικου και τις εντολές του πρωθυπουργού άλλαξε η κατάσταση. Ορίσθηκε υπεύθυνος της αναστήλωσης ο αναστηλωτής της Ακροπόλεως, ο κ. Ζάμπας, που, αφού μελέτησε το μνημείο ανέλαβε την αναστήλωσή του. Ο κ. Ζάμπας έφερε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία το έργο του σε μικρότερο της προθεσμίας χρόνο. Η πρόσοψη του μνημείου κατέβηκε και ανέβηκε με διαφορά κάποιων χιλιοστών με όλα τα επιστημονικά δεδομένα για τις αναστηλώσεις, ενώ οι τοιχογραφίες του νεκρού, του ψυχοπομπού Ερμή και των κριτών του Άδη, Αιακού και Ραδάμανθυ, αποκολλήθηκαν και πήγαν για συντήρηση.
Είναι άξιοι επαίνων οι αναστηλωτές.
Εύγε στον κ. Ζάμπα και στο λαμπρό συνεργείο των αναστηλωτών που έφερε μαζί του!

Ο αρχαίος μακεδονικός "Τάφος των Ανθεμίων".
Σε ποιον να ανήκει άρα γε;
Φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ημαθίας.

Με την αναστήλωση δόθηκε καιρός και η αρχαιολογική περιφέρεια με προϊσταμένη την κ. Ακαμάτη οργάνωσε την ανασκαφή και του προθαλάμου του τάφου.
Πολλά τα ευρήματα. Εγγίζουμε τον μύθο, όπως έγραψα σε σχετική αναφορά μου.

Ένας από τους αρχαίους μακεδονικούς τάφους των Λευκαδίων,
κατά την περίοδο των εργασιών αναστήλωσης και συντήρησής του.
Ό,τι μπόρεσα να διακρίνω από μια χαραμάδα...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Τα Λευκάδια είναι ακριβώς δίπλα στην Μίεζα, όπου ήταν η Σχολή του Αριστοτέλους...

Η Σχολή του Αριστοτέλους έχει βρεθεί, στο χωριό που νυν λέγεται Κοπανός Ημαθίας, ακριβώς κάτω από την Νάουσα,
και που πρέπει κάποτε να μετονομασθεί Μίεζα!
Τι ενδοξότερον! Τι μοναδικότερον!
Η Αρχαιολογική Υπηρεσία το επιβεβαιώνει με πινακίδα...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Ό,τι απέμεινε από την ενδοξότερη αρχαία Σχολή της Μακεδονίας, στην Μίεζα...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Η Βρύση του Αριστοτέλους, αφιερωμένη στον μεγάλο δάσκαλο,
με το μακεδονικό αστέρι.
Στα Λευκάδια, δίπλα στους μακεδονικούς τάφους των μαθητών του...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Ακολουθεί το άρθρο του κ. Βαλσαμίδη, από το περ. ΝΙΑΟΥΣΤΑ, του 1995:

Μια τέτοια Σχολή, ένα τέτοιο αυτοκρατορικό πνευματικό κέντρο,
δεν θα μπορούσε να μην έχει θέατρο!
Το αρχαίο θέατρο της Μίεζας εντοπίσθηκε μεταξύ Κοπανού και Λευκαδίων.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Το ίδιο θέατρο, μετά την αποκατάστασή του...
Φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ημαθίας.

Το "μακεδονικό αστέρι",
σε τοιχογραφία στον αρχαίο τάφο Λύσωνος και Καλλικλή, του 2ου π.Χ. αιώνα,
πάντα στα Λευκάδια Ημαθίας.

Από τις σπουδαίες αρχαιολογικές εργασίες
ενός των αρχαίων μακεδονικών τάφων στα Λευκάδια.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Από τις σπουδαίες αρχαιολογικές εργασίες
ενός των αρχαίων μακεδονικών τάφων στα Λευκάδια.
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Ένας άλλος, από τους αρχαίους μακεδονικούς τάφους της Μίεζας,
στα Λευκάδια Ημαθίας πάντα,
λέγεται (...ακόμη χειρότερα...) Τάφος του Κινχ / Kinch,
από το όνομα του... Γερμανού αρχαιολόγου που τον ανακάλυψε!!!
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Στην Σχολή του Αριστοτέλους στην Μίεζα Ημαθίας.
Σε πιάνει δέος και μόνο να σκεφτείς πως, ίσως,
μέσα σε ένα από αυτά τα σπήλαια,
ίσως κοιμήθηκε ή δίδαξε ο Αριστοτέλης,
ή κοιμήθηκε και διδάχθηκε ο Μ. Αλέξανδρος
και τα άλλα πριγκηπόπουλα της Μακεδονίας!
Κι όμως, αυτό το μέρος, δεν έχουμε καταφέρει να το κάνουμε
παγκόσμιο προσκύνημα!
Ντροπή και αίσχος!
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Τέλος, να υπενθυμίσω, ότι στην Βέρροια (< φέρω + ροή) κατοικούσε η Πευκαστική ή Πευκαστηκή φυλή των Μακεδόνων (Πευκεστοί, Πευκετοί), ενώ εκτός από τον Πευκέστα, αναφέρονται και άλλα σχετικά με το πεύκο ονόματα στην περιοχή, όπως Πευκόλαος, Έπευκτος, κλπ. μάλλον των Ηρακλειδών, εκ του Πευκέα Ηρακλή.

Βλ. επίσης και:
Γουναροπούλου Λ. - Χατζοπούλου Μ. Β. "Επιγραφές της Κάτω Μακεδονίας".
Ζάλιου Χρ. "Παραδοσιακοί χοροί και έθιμα Νάουσας".

Λεκάκη Γ. «Νάουσα, η ηρωική πόλις» έκδ. «Primus» Θεσσαλονίκης, 2002.

Η γύρω περιοχή είναι γεμάτη λόφους-τύμβους (μακεδονικές τούμπες),
που περιμένουν στωικά να αποκαλύψουν τα μυστικά τους...
Φωτ.: Γ. Λεκάκης.

Μήπως, γύρω-γύρω από την αρχαία Σχολή της Μίεζας είναι θαμμένοι ή έχουν κενοτάφιο / μνημείο / τύμβο (τούμπα), ο Αριστοτέλης και όλοι οι Μακεδόνες μαθητές του, και του Μ. Αλεξάνρου συμπεριλαμβανομένου;

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκη "Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις".




ΔΙΑΒΑΣΤΕ το α΄ μέρος του άρθρου, ΕΔΩ.

arxeion-politismou.gr/

Μάθημα Ιστορίας και της Αλήθειας

Το αξιοθαύμαστο της Ιστορίας είναι, το ό,τι αυτή είναι η μόνη που συνδέει ενέργειες, γεγονότα και δραστηριότητες των ανθρώπων. «Μη παίρνετε εις τα σοβαρά αυτούς τους ανιστόρητους, που προκαλούν με την αγνωσία τους». Εις την ζωή ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα οφείλει σε όλα αυτά μία έντιμη απάντηση, η οποία είναι καλύτερη απο μια αποτυχία. Αναφέρομαι τώρα εις τους Ρωμαίους, μία φυλετική βάρβαρη πολεμική οντότητα της Κεντρικής Ιταλίας, χωρίς ουδεμία Πνευματική και Πολιτιστική Παρακαταθήκη. Για αυτό μισούσαν τους ‘Ελληνες και τους άλλους Λαούς και Πολιτισμούς. Και οι οποίοι ήδη απο τον 5ο π. Χ. αιώνα άρχισαν να καπηλεύονται και να καταχρούνται τους Μύθους, ιδέες, έννοιες,, την Ιστορία και Πολιτισμό των Ελλήνων. Και εν συνεχεία «μεταλαμπάδευσαν» αυτόν εις την Ευρώπη ως καραμέλα, σε «Ελληνο-ρωμαϊκό Πολιτισμό»!. Απο πού έως που «αυτός ο πρωτόγνωρος αρραβώνας μεταξύ Πολιτισμού και Βαρβαρότητας», κάτι το ανάλογο και αντίστοιχο το οποίο δεν υπάρχει εις την Παγκόσμια Ιστορία (ίδε Σελίδα 2/δ. και Σελίδα 3.). Ποίοι οι Ρωμαίοι, οι οποίοι με την πρώτη τους εμφάνισή εις την Ιστορία, δεν είχαν ουδεμία πνευματική και πολιτιστική παρακαταθήκη, όπως τότε πριν οι επί 3 χιλιετίες Ελληνες, και οι οποίοι Ρωμαίοι ήσαν/είναι Εχθροί και Πολέμιοι των Ελλήνων, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αλλά και άλλων Λαών. Ετσι οι βάρβαροι Ρωμαίοι χρησιμοποιούντες ως Μανδύα τον «Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό» μεταλαμπάδευσαν την βαρβαρότητά τους και εις τους Ευρωπαίους, και αργότερα όλοι μαζί ξεχύθηκαν και στράφηκαν κατά της Ανθρωπότητας, καταληστεύοντας και καταστρέφοντας σε όλες τις Ηπείρους Λαούς και Πολιτισμούς (ίδε: Σελίδες 3-4). Διότι άλλο είναι Πολιτισμός και άλλο Πολιτική! Εξ ού και η εχθρική και βάρβαρη συμπεριφορά αυτών απέναντι της Ελλάδος και η υπέρ της βάρβαρης Τουρκίας ανέκαθεν πολύ φιλική στάση αυτών, καθότι ισχύει η ρήση:«ο όμοιος πάντα τον όμοιό του αναζητεί»!

Ο Πολιτισμός είναι όμως το γνώρισμα, η δημιουργία, τα έργα, η διαχρονική και αναλλοίωτη ταυτότητα κάθε Λαού. Τα τραγικό και όλως λυπηρό, σε όλα αυτά που θα διαβάσετε, είναι ότι σήμερα απουσιάζει αυτή η αντίδραση της Πνευματικής και Πολιτικής Ηγεσίας της Πατρίδος μας!

Σας γράφω όλως σχηματικά τα κάτωθι:
1 Αληθινοί ιδρυτές της Ρώμης, που σημαίνει ανδρεία, ψυχική δύναμη, ήσαν μετά την πτώση της Τροίας ο Αινείας και οι ήρωες αυτής, και όχι οι Ρωμαίοι, οι μεγαλύτεροι λαφειρολόγοι και καταστραφείς της Αρχαιότητας, οι οποίοι 700 χρόνια αργότερα κατασκεύασαν και ευφαντάστηκαν τον Ψευδο-Μύθο του Ρέμους και Ρωμύλου(Remus-Romulus).

2. Οι Ρωμαίο-Λατίνοι κατέστρεψαν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το πρώτο και μεγαλύτερο εις την Παγκόσμια Ιστορία Κέντρο Γνώσης, και όχι οι Άραβες. Η καταστροφή έγινε μεταξύ του 1ου και 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν η εμφάνιση, η παρουσία και η δραστηριότητα των Ρωμαίων άρχισε να γίνεται έντονη, αλλά και πολύ επιζήμια.

3. Οι Ρωμαίοι μισούσαν τους ‘Ελληνες

α. Μετά την νίκη των Ρωμαίων εις την Πύδνα (26.Ιουνίου 168 π. Χ.), εις τους Φιλίππους (2/3.Οκτ.42 π. Χ.) και την Ναυμαχία του Ακτίου(2.Σεπτ.31 π. Χ.), μετέφεραν οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι και μεγαλύτεροι Κλεπταποδόχοι και Αρχαιοκάπηλοι της Ανθρωπότητας, χιλιάδες έργα τέχνης και γνώσης εις την Ρώμη (λίγο μετά και εις τα Υπόγεια του Βατικανού!), όπου είναι κρυμμένα και αδημοσίευτα. χιλιάδες ανεκτίμητοι θησαυροί. Υποτίθεται και ένα παρόμοιο ακριβές αντίγραφο του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, το οποίο βρέθηκε αρχάς του 19ου αιώνος, και το οποίο τότε «πήγαινε» και αυτό για την Ρώμη»!.Ιστορικώς όμως είναι επίσης αδιαμφισβήτητο, ότι η ανάδειξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται μόνο εις τις διχόνοιες και αναπόφευκτες ήττες των Ελλήνων.

β. Μετά τις προαναφερθείσες ήττες των Ελλήνων, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες «υπηρέτησαν ως Σκλάβοι/δάσκαλοι» εις την Ρώμη και μετέφεραν εκεί την γνώση και την σοφία των Ελλήνων. Πρότερο οι Ρωμαίοι ήσαν μόνο μια στρατιωτική πόλις της Κεντρικής Ιταλίας, η οποία στράφηκε εναντίον όλων των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, αλλά αργότερα και κατά της Ηπειρωτικής Ελλάδος και εναντίον όλων των πνευματικώς πολύ αναπτυγμένων Αποικιών του Ελληνικού Κόσμου. Δεν είχαν ουδέν πνευματικό επίπεδο και παρακαταθήκη, δηλαδή κανένα Πολιτισμό όπως π.χ. ήδη τότε επι πολλές χιλιετίες οι Ελληνες. Απο πού έως πού οι «Ρωμαίοι Φιλόσοφοι Σενέκα, Βιργίλιος και Πλίνιος κ.α.», οι οποίοι χωρίς ουδεμία παρακαταθήκη ήρθαν αίφνης απο το πουθενά, ευθύς μετά τις μάχες της Πύδνας, των Φιλίππων και του Ακτίου. Όταν ήδη τότε οι Ρωμαίοι ισχυρίζονταν, ότι «αυτοί νίκησαν τους ‘Ελληνες με τα όπλα τους, και οι Έλληνες νίκησαν αυτούς με το πνεύμα και την σοφία τους»!
Θα έχετε επίσης ακούσει, ότι και εις την σύγχρονη εποχή, γόνοι πολλών εύπορων, που σπουδάζουν εις τα διάφορα με διεθνές κύρος Πανεπιστήμια του Κόσμου, αποκτούνε Ακαδημαϊκούς Τίτλους με εργασίες που γράφουν Καθηγητές έναντι αμοιβής ή επειδή οι γονείς είναι χορηγοί των Πανεπιστημίων! Γνωρίζω π.χ. πρώην Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος πήρε το Τίτλο του Διδάκτορα (Dr.) χάρις εις την βοήθεια ενός Έλληνα και πολύ γνωστού εις την Ελλάδα Συνταγματολόγου καθηγητού, που δίδασκε τότε εις το Πανεπιστήμιο της Βόννης. Ένα δημοσίευμα που προκάλεσε τότε εις την Γερμανία μεγάλη αίσθηση εις τους αναγνώστες!

γ. Μετά την πρώτη ρήξη και την μεταφορά απο τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης 11.Μαϊου 330 μ Χ.) της νέας πρωτεύουσας εις το Βυζάντιο, η Ρώμη π.χ. ο Πάπας Αυτής μετα βδελυγμίας αναφέρονταν εις την Ανατολική Ρώμη (Ost-Rom), και όχι εις την Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, που σημαίνει Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Εκ του λόγου αυτού αποκαλούσαν αυτή Ανατολική Ρώμη και Ρωμιούς, και όχι Βυζάντιο και ‘Ελληνες.

δ. Εις όλες τις εκφάνσεις των τότε «Διανοούμενων και Ιστορικών» της Ευρώπης αποφεύγονταν συστηματικά η άμεση αναφορά εις τους Ελληνες και τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι ότι και εις την δεκαετία του ’60 υπήρχαν ακόμη εκατοντάδες Γυμνάσια εις τις Χώρες της Κεντρικές Ευρώπης, που ονομάζονταν «ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΑΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ», τα οποία ήσαν υπό τον Έλεγχο του Κυριάρχου της Ευρώπης και Πάπα της Ρώμης. Ιστορικώς μια πρωτοφανής νοθεία της Ιστορίας και του Πολιτισμού. Προς τι λοιπόν η πρόσθεση «ΡΩΜΑΙΚΑ», αφού πηγή της Γνώσης ήσαν μόνο οι Ελληνες και ο Ελληνικός Πολιτισμός! Διότι δεν υπάρχει εις την Παγκόσμια Ιστορία ένας «Ελληνο-ρωμαϊκός Πολιτισμός» ή π.χ. «Ελληνο-αιγυπτιακός Πολιτισμός» ή «Ελληνο-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Ελληνο-βαβυλώνιος Πολιτισμός» και τανάπαλιν κ.λπ., αλλά ούτε και ένας π.χ. «Κινεζικό-αιγυπτιακός Πολιτισμός» ή «Ινδικό-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Ιαπωνικό-κινεζικός Πολιτισμός» ή «Σουμερικό-αιγυπτιακός Πολιτισμός» και ούτω καθεξής. Δηλαδή μία σύμπτυξη/αρραβώνας Πολιτισμών, καθότι κάθε Λαός είναι δημιουργός ενός Πολιτισμού που έχει δικό του γνώρισμα και δική του ταυτότητα, εξέλιξη, ανάδειξη, πορεία και αδιαμφισβήτητη θέση εις την Παγκόσμια Ιστορία και Πολιτισμό. Μάλιστα τότε μου είχε προταθεί να διδάξω σε ένα απο αυτά τα «Ελληνο-ρωμαϊκά Γυμνάσια» εις την Κολωνία (κοντά εις την Βόννη!), αλλά δεν αποδέχθηκα την πρόταση, διότι είχα ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες μου για την τελική επιστροφή εις την Πατρίδα μας.

ε. Η όποια αλλαγή εις την Ευρώπη οφείλεται πρώτα εις τους υποταγμένους ‘Ελληνες της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, και εν συνεχεία εις τους Άραβες, οι οποίοι μετά την κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου (709 μ. Χ.) απο τον Ταρίκ και εν συνεχεία την Ιδρυση των εκεί Χαλιφάτων, μετέφεραν τον Ελληνικό Πολιτισμό εις την Ευρώπη, και οι οποίοι ήσαν γνώστες της Αρχαίας Γνώσης και Σοφίας των Ελλήνων. Δηλαδή αυτό το Ισλαμο-αραβικό Σχήμα προκάλεσε την Αναγέννηση εις την Ευρώπη και όχι οι Ρωμαίοι. Βέβαια μετά την πρώτη πτώση του Βυζαντίου (1204) εις τους Ρωμαιο-Λατίνους/Φράγκους και την καταλήστευση όλων των θησαυρών αυτού (Βιβλιογραφία, Έργων Τέχνης κ.α.) και εν συνεχεία λίγο πριν απο την τελική πτώση εις τους Οθωμανούς (1453), με την φυγή χιλιάδων Ελλήνων διανοούμενων του Βυζαντίου προς την Ιταλία και την Ευρώπη, επιταχύνθηκε τότε η Αναγεννησιακή Τάση εις την Ευρώπη! Τότε έχουμε την ανακάλυψη και ανάδειξη της σημασίας του Ελληνικού Πολιτισμού, τότε έχουμε την γέννηση και ανάδειξη γνωστών Ευρωπαίων Διανοούμενων και Επιστημόνων.
ζ. Και συμπληρώνω εις την παράγραφο ε. :
Ο Γάλλος Συγγραφέας Sylvain Gouguenheim (γεν. το 1960) Καθηγητής της Μεσαιωνικής Ιστορίας, με το Βιβλίο του «Ο Αριστοτέλης εις το Μον-Σαιν Μισέλ» με τον εύγλωττο υπότιτλο: «Οι Ελληνικές ρίζες της Χριστιανικής Ευρώπης», περιγράφει την Χρονική Περίοδο 7ο έως 12ο αιώνα. Ένα έργο το οποίο προκάλεσε όμως πολλές αντιδράσεις εις την Ευρώπη! Κατανοητό σε μία Ευρώπη την οποία, επι εκατονταετηρίδες, εξαπατούσε η Ρώμη, ο Πάπας και η Καθολική Εκκλησία. Και η οποία Ρώμη και ο Πάπας αποκαλούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία Ανατολική Ρώμη, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και δεν επέτρεπε εις τους Ελληνες να αποκαλούνται Έλληνες, αλλά Ρωμιοί!
4. Η αφύπνιση των Λαών. Σε ποιους λοιπόν οφείλει τις ελληνικές ρίζες της η Χριστιανική Ευρώπη; Εις τους Άραβες Χριστιανούς, εις τους Άραβες Μουσουλμάνους, εις τον Αβερρόη, τον Μουσουλμάνο μελετητή του Αριστοτέλη εις τον 12ο αιώνα, ή ακόμη και εις τους ευρωπαίους μοναχούς. Ποιοι άνοιξαν τον δρόμο εις την Ευρώπη για την Αναγέννηση; Και η Αναγέννηση άνθησε έτσι ξαφνικά εις την Ευρώπη ή μήπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ νωρίτερα, τον 9ο αιώνα, είχε προηγηθεί η αφύπνιση των λαών που αποτελούσαν τη Μεγάλη Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου; Τότε δηλαδή που ο Αυτοκράτορας ενεθάρρυνε τη μελέτη των Ελληνικών Γραμμάτων και ήδη εις τα μοναστήρια αυτής, μιας περιόδου όπου είχε αρχίσει η αντιγραφή αρχαίων και ιερών χειρογράφων που προετοίμασαν το έδαφος για την Αναγέννηση,
α. Η Θεοφανώ και ο Γερμανός Αυτοκράτορας Οθων Β’ 

Οι Φράγκοι και οι Γερμανοί/Σάξονες, εν συνεχεία κοινώς Αγγλοσάξονες, όμως είχαν και έχουν πολύ συγκεκριμένες προκαταλήψεις απέναντι εις τους Έλληνες και το Βυζάντιο. Ιδιαίτερα όταν η βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ παντρεύτηκε (972) τον Γερμανό Αυτοκράτορα Οθωνα Β΄, την οποία Θεοφανώ εχθρεύονταν όμως οι Φράγκοι. Τότε έχουμε την ανόρθωση της Παποσύνης (Πάπας Ιωάννης ΙΓ (965-972), όπου Θεολογικοί Κύκλοι των Γερμανών Ηγεμόνων και Ευγενών έθεσαν εφεξής υπό την ηγεμονία και επιρροή τους την Ρώμη, τους Πάπες και την Παποσύνη και έτσι προκάλεσαν με το Filioque και το Μεγάλο Σχίσμα (1054). Η διαμάχη δηλαδή απο «ποίον προέρχεται το Άγιο Πνεύμα, απο τον Θεό Πατέρα ή τον Θεό Πατέρα και τον Υιό»; Εκτοτε και μέχρις σήμερα δεν άλλαξε όμως η στάση τους κατά των Ελλήνων, του Ελληνισμού και της Ορθοδoξίας!
β. Η ήττα του Βυζαντίου απο τους Οθωμανούς εις το Μαντζικέρτ 26.Αυγ.1071. Είναι μία συνέπεια της Έχθρας και θανάσιμου Μίσους των Ρωμαίο-Λατίνων, των Φράγκων και Αγγλοσαξόνων, οι οποίοι μετά το Μεγάλο Σχίσμα (1054) και μόλις 16 χρόνια μετά (1071) στράφηκαν ευθέως κατά του Βυζαντίου, ενισχύοντας και ενθαρρύνοντας τους Σελτζούκους/Τούρκους κατά του Βυζαντίου. Και έπεται η συνέχεια: μόλις 25 χρόνια αργότερα, το 1096, με την Α’ Σταυροφορία έχουμε την λεηλασία των χωρών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Είκοσι (20) «Σταυροφορίες λεηλασιών, καταστροφών και βαρβαρότητας» ακολούθησαν μεταξύ του 11ου και 15ου αιώνα. Με τις βαρβαρότητες κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Λαών αυτής.
γ. Η αρχή της Αποικιοκρατίας και «η λεηλασία της ανθρωπότητας» με τις βαρβαρότητες και φρικαλεότητες εις βάρος των Λαών, το μεγαλύτερο εις την Παγκόσμια Ιστορία σκλαβοπάζαρο πολλών εκατομμυρίων Αφρικανών, και την καταστροφή σε όλη την υφήλιο πολλών Παραδόσεων και Πολιτισμών.
Μετά την πτώση της αβοήθητης απο τους Ρωμαιο/Λατίνους/Φράγκους κ.α. Κωνσταντινούπολης (1453), έχουμε μόλις 39 χρόνια αργότερα (1492) την αρχή της Αποικιοκρατίας με τις λεηλασίες και βαρβαρότητες κατά της Ανθρωπότητας με τον Χριστόφορο Κολόμπο. Το 1499-1500 ο Αμέρικο Βεσπούτσι. Το 1520 ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος. Το 1650 οι Ολλανδοί εις την Αφρική και την Αμερικανική Ήπειρο και λίγο μετά οι Βέλγοι και άλλοι Ευρωπαίοι. Να μη ξεχάσουμε και την «επιζήμια παρουσία των Φράγκων-Ρωμαιο-Λατίνων και εις την Ελλάδα»!
δ. Οι Ρωμαιο-Λατίνοι / Καθολική Εκκλησία(Παποσύνη)/Φράγκοι-Αγγλοσάξονες μισούσαν/μισούν τους Έλληνες, τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Σημειωτέο είναι, ότι κατά κοινή και γενική ομολογία των προαναφερθέντων, ούτε η Καθολική και Προτεσταντική Εκκλησία, αλλά ούτε και οι Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις με εξαίρεση μόνο εκείνων των ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ, συνέδραμαν τον Ελληνικό Λαό και την Ορθοδοξία εις τον απελευθερωτικό τους Αγώνα του 1821! Σε αυτό αναφερθήκαμε ήδη εις τις προηγούμενες παραγράφους Αλλά μισούσαν και μισούν και τους Εβραίους. Έπεται η επόμενη παράγραφος ε.
ε. Οι διωγμοί και η τιμωρία των Εβραίων εις την Ευρώπη
Ο Σταυρός είναι μία εφεύρεση των Ρωμαίων, ως ένα απο τα πολλά, αλλά έκτοτε και το πιο βασικό εργαλείο βασανισμού των ανθρώπων, άρα είναι συνώνυμο της απάνθρωπης και βάρβαρης συμπεριφοράς των Ρωμαίων. Η οποία βαρβαρότητα μεταλαμπαδεύθηκε εις τους Ευρωπαίους, οι οποίοι έγιναν όμοιοι των Ρωμαίων, με ιδιότητες και χαρακτηριστικά, που είναι π.χ. η πολύ μειωμένη ηθική και ευσυνειδησία εις την εφεξής συμπεριφορά αυτών απέναντι των άλλων Λαών και Πολιτισμών. Όμως με την Σταύρωση του Ιησού Χριστού, για την οποία ευθύνονται μόνο οι Ρωμαίοι, ευθύς μετά κατέστη ο Σταυρός το Σύμβολο της Χριστιανοσύνης. Αλλά είναι και το Σύμβολο των ανθρώπων, οι οποίοι εξαιτίας της αδικίας, της ένδειας, της δυστυχίας και βαρβαρότητας σταυρώνονται!
Μετά τους Διωγμούς και τα βασανιστήρια των Χριστιανών οι Ρωμαίοι στράφηκαν αργότερα και κατά των Εβραίων. Η Παποσύνη/Καθολική Εκκλησία δεν διαφέρει καθόλου ούτε απο τον Προτεσταντισμό(απο την λατινική λέξη: protestor:που σημαίνει «διακηρύττω την αντίθεσή μου, διαμαρτύρομαι») του Γερμανού Μοναχού του Μαρτίνου Λούθηρου (1483-1546), του Ηγέτη Μεταρρυθμιστή και Θεμελιωτή του Προτεσταντισμού, ο οποίος αποσπάσθηκε απο την Καθολική Εκκλησία εξαιτίας μόνο του Ηγεμονισμού και των Αυθαιρεσιών του Πάπα και της Ρώμης. Εκ του λόγου αυτού, ο Προτεσταντισμός ως Εκκλησία, δεν ηγείται απο Ανώτατο Ηγέτη! Η Παποσύνη όμως εξέθρεψε και το Μίσος κατά των Εβραίων, τους οποίους θεώρησε και ως «υπεύθυνους για την Σταύρωση του Ιησού Χριστού». Ενώ πραγματικοί υπεύθυνοι και ένοχοι ήσαν τότε μόνο η Ρώμη και οι Ρωμαίοι με την σύμπραξή αυτών με τη Φατρία των Φαρισαίων! Λίγο μετά ακολούθησε η εκδίωξη των Εβραίων απο την Πάτρια Γη, οι οποίοι μετοίκησαν σε διάφορες χώρες (Εβραίοι της Διασποράς!). Η «Κυρίαρχος της Ευρώπης Παποσύνη» για να τιμωρήσει όμως τους Εβραίους, ως δήθεν «υπευθύνους για την Σταύρωση του Ιησού Χριστού», απαγόρευσε εις τους Ηγεμόνες και Ευγενείς της Ευρώπης τον διορισμό των Εβραίων σε Δημόσιες Υπηρεσίες, τον Στρατό, την απονομή σε αυτούς τίτλων Ευγενών και την ενασχόληση αυτών σε μερικά επαγγέλματα. Για την επιβίωση τους, οι Εβραίοι εστράφησαν τότε σε διάφορους τομείς της μεταποίησης, του μικρεμπορίου, του δανεισμού χρημάτων, εν κατακλείδι της Οικονομίας. Έτσι με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν τον Έλεγχο της Οικονομίας και του Τραπεζικού Συστήματος! Ως συνέπεια της Οικονομικής Ισχύος τους, έχουμε και την απαρχή του μίσους και τους διωγμούς των Εβραίων σε διάφορες χώρες, όπως π.χ. το έτος 1492 εις την Ισπανία (τμήμα των οποίων κατέφυγε τότε π.χ. και εις την Θεσσαλονίκη). Λίγο αργότερα ακολούθησαν η Γαλλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Γερμανία και άλλες χώρες. Ετσι έχουμε και τον Αντισημιτισμό εις την Ευρώπη, αποκορύφωμα του οποίου ήταν η Γερμανία με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων!
Όμως οι Παραδόσεις των Λαών, οι Πολιτισμοί και η Ιστορία διδάσκουν. Η εξασφάλιση σήμερα της συνεχώς αυξανόμενης τάσης μερικών Ισχυρών των Οικονομιών του Πλανήτη, με την εμμονή αυτών εις την «ευτυχία και επιτυχία της στατιστικής των αριθμών», που ευθύνονται όμως για την τεράστια οικολογική καταστροφή, και η οποία καταστροφή συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, αλλά και εξαιτίας και της ασυνεννοησίας αυτών, μας θυμίζουν τον Πύργο της Βαβέλ, την Κιβωτό του Νώε, τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων. Καθότι όλοι αυτοί βλέπουν σήμερα μόνο το δένδρο και όχι το Δάσος που χάνεται. Εν τέλει επικείμενη είναι η αναπόφευκτη καταστροφή της ανθρωπότητας με την δυστυχία και τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αγαπητοί φίλοι, οι ανιστόρητοι και εθνομηδενιστές, όχι μόνον διχάζουν επι δεκαετίες τις κοινωνίες και τους Λαούς, και έτσι βλάπτουν και την Πατρίδα μας, αλλά ως ήδη γνωστό, οι ένοχοι δεν ανέχονται και ούτε καν την αλήθεια, απεναντίας είναι σφοδροί πολέμιοι και εχθροί αυτής. Ο Αριστοτέλης όμως είπε: «Το αληθές και το δίκαιο είναι απο το φύση πιο δυνατό απο το ψευδές και το άδικο». Ενώ ο Νίκος Καζαντζάκης είπε: «Το ψέμα είναι ανανδρία». Και ο Συντάκτης-αρθρογράφος ο οποίος δεν είναι ευθυνόφοβος, αλλά ευθύγραμμος, ευθύλογος και ετοιμόλογος προσθέτει:«Εις την απλότητα της ζωής ευρίσκεται ο πλούτος της γνώσης και της σοφίας. Η γνώση είναι η μόνη δύναμη που στρέφεται κατά της βαρβαρότητας, της αδικίας και του ψεύδους που καταστρέφουν την ανθρωπότητα. Για αυτό δεν ποιεί τιμή για τους λόγους ύπαρξής μας, όταν πολλοί αμφισβητούν και προσβάλλουν συστηματικά τον Πολιτισμό, την Ιστορία και τις Παραδόσεις των Λαών, το Πνεύμα, τις σκέψεις, τις ικανότητες και τις αγωνίες των άλλων».
Οι άνθρωποι αναζητούν όμως κάθε τόσο ένα άλλοθι για τα λάθη τους. Αποφεύγουν έτσι να σταθούν όρθιοι μπροστά εις τον καθρέπτη τους, διότι φοβούνται ό,τι αυτός θα σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια και θα τους πλακώσει. Αν για μερικούς είναι πολύ δύσκολο να παλεύεις συνεχώς με το ίδιο το αίμα και τα ιδανικά του.

Ο Πολιτισμός που παράγει Πνεύμα ήταν απο αρχαιοτάτων χρόνων η ανυπέρβλητη και αιώνια δύναμη των Ελλήνων, για αυτό οι Αρχαίοι Ελληνες απεχθάνονταν την βαρβαρότητα που παράγει μόνο πλούτο, ασύδοτη πλεονεξία και απληστία. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, σήμερα είναι όμηροι μιας κοινωνίας της βαρβαρότητας, της σιωπής, αδιαφορίας, ωχαδερφισμού και της βίας των βολεμένων.

Γεώργιος Εμ.Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο Συντάκτης κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη/Θράκη, τον Προμαχώνα της Ελλάδος. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις το Πανεπιστήμιο της Βόννης και Ιστορία και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια

Περιβαλλοντικό έγκλημα στην Μάνη – Δολοφόνησαν τον σπιζαετό «Δράκο»

Γράφει η Δήμητρα Λυμπεροπούλου Επικεφαλής Περιφερειακής Παράταξης Πράσινη Πελοπόννησος

Έτσι κάπως θα ξεκινάμε να μιλάμε στα παιδιά σε λίγα χρόνια αφού… συνεχίζουμε να «δολοφονούμε» την φύση…
Μετά την δολοφονία του σπιζαετού «Λάμπρου» στην Κρήτη, πριν λίγους μήνες, ένας ακόμα σπιζαετός ο «Δράκος» στη Μάνη αυτή τη φορά έπεσε νεκρός από σκάγια φυσιγγίου.
Ήταν αρχές καλοκαιριού του 2020 όταν σε μια αετοφωλιά στην Μάνη δυο νεοσσοί δακτυλιώθηκαν και απέκτησαν τον δορυφορικό τους πομπό. Οι δυο νεαροί Μανιάτες σπιζαετοί ονομάστηκαν «Ταίναρος» και «Δράκος» παραδοσιακό αντρικό όνομα της Μάνης και ήταν έτοιμοι να μας ξεναγήσουν με τις πτήσεις τους, με την ελπίδα να έχουν μεγάλα και ασφαλή ταξίδια μέχρι να εντοπίσουν την επικράτεια τους.
Όμως ο «Δράκος» έμελλε να είναι το τελευταίο, μέχρι σήμερα, θύμα ασυνείδητου, που δεν δίστασε να σηκώσει το όπλο, να πυροβολήσει και να σκοτώσει το εμβληματικό αρπακτικό.
Είναι προστατευόμενο είδος από την ελληνική, ενωσιακή και διεθνή νομοθεσία και στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας καταγράφεται ως “Κρισίμως Κινδυνεύον” είδος, δηλαδή απειλούμενο με εξαφάνιση.
Η προστασία των αρπακτικών πουλιών – σύμβολο της φύσης της Μάνης και η διαφύλαξη της φυσικής κληρονομιάς του τόπου μας είναι υποχρέωση όλων μας.
Είκοσι πέντε και πλέον χρόνια περιβαλλοντικών προγραμμάτων, αρκετά ευρωπαϊκά κονδύλια και δράσεις ενημέρωσης των τοπικών κοινοτήτων σε όλη την χώρα δεν στάθηκαν τελικά ικανά να μας πείσουν για να πάμε, εν έτει 2022, ως κοινωνία ένα βήμα μπροστά.
Καλούμε όποιον διαθέτει στοιχεία που μπορούν να συμβάλλουν στον εντοπισμό του δράστη να απευθυνθεί στο Δασαρχείο Γυθείου στο τηλ. 2733022255.

apela.gr/

Ζιφιοί, φυσητήρες και δελφίνια SOS!

Τι θάλασσες θέλουμε;

Γεμάτες ζωή και μοναδικά είδη, προστατευμένες και καθαρές;

Ή με τον βυθό τους σκαμμένο, με τρυπάνια και πλατφόρμες;

Αυτή την εποχή, τα ΕΛΠΕ κάνουν ό,τι θέλουν στο Ιόνιο και στα κρυστάλλινα νερά του.

Μόλις ολοκλήρωσαν 3 εβδομάδες σεισμικών ερευνών με δυνατές εκρήξεις στον Κυπαρισσιακό Κόλπο, στην περιοχή “οικόπεδο 10”, που τους έχει παραχωρηθεί για εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. 

Έρευνες που ξεκίνησαν στα κρυφά, χωρίς ανακοινώσεις, και που έπρεπε να πιέσουμε, να ρωτήσουμε, να στείλουμε επιστολές για να τις παραδεχτούν.
Και επειδή το ότι έγιναν σεισμικές έρευνες με μυστικότητα σε περιοχή που προστατεύεται με Προεδρικό Διάταγμα, σε μικρή απόσταση από το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου, μάλλον δεν τους ήταν αρκετό, βρίσκονται ακόμα στο Ιόνιο χωρίς να έχουν δώσει καμία πληροφορία για το αν θα συνεχίσουν τις έρευνες και σε άλλο οικόπεδο και πού αλλού σκοπεύουν να πάνε!

Σταμάτησέ τους!

Το Ιόνιο Πέλαγος και οι θάλασσες της χώρας μας φιλοξενούν δεκάδες πανέμορφα, ευάλωτα είδη: χελώνες Caretta caretta, μεσογειακές φώκιες, σταχτοδέλφινα, φυσητήρες, ζιφιούς και πολλά άλλα. 

Δεν μπορούμε να αφήσουμε το σπίτι τους να μείνει απροστάτευτο!
Οι πετρελαϊκές επιμένουν στο καταστροφικό τους πλάνο για εξορύξεις αερίου και πετρελαίου, ακόμα και σε προστατευόμενες, ευάλωτες περιοχές, την ώρα που βρισκόμαστε σε κλιματική κρίση, η βιοποικιλότητα χάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και κινδυνεύει όχι μόνο η υγεία του πλανήτη και της θαλάσσιας ζωής, αλλά και η δική μας!
Ας μην ξεχάσουμε τον ζιφιό που έχασε τη ζωή του στην Αττική πρόσφατα, κι ας προστατέψουμε το σπίτι του.

Ας μην αφήσουμε το Ιόνιο και τα ευαίσθητα θαλάσσια οικοσυστήματά μας να κινδυνέψουν!

Ζήτα μαζί μας από τις εταιρείες και την κυβέρνηση την προστασία των θαλασσών μας και την ακύρωση όλων των σχεδίων για σεισμικές έρευνες και εξορύξεις στη χώρα!

Μαζί μπορούμε να το πετύχουμε!

Τουρκία: Λείψανα θυμάτων από την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης βρέθηκαν στο Τσεσμέ

Πρόκειται για έναν άνδρα και τον σκύλο του που «χάθηκαν» από το τσουνάμι που προκάλεσαι η έκρηξη πριν από 3.600 χρόνια - Η ανάλυση DNA θα δώσει περισσότερα στοιχεία για τον νεαρό άνδρα, μέχρι στιγμής εκτιμάται ότι ήταν μόλις 17 ετών
Αρχαιολόγοι στην Τουρκία ανακάλυψαν τα λείψανα ενός άνδρα κι ενός σκύλου που σκοτώθηκαν από το τσουνάμι που προκάλεσε η μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, πριν από περίπου 3.600 χρόνια.
Οι σκελετοί ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών στην πόλη Τσεσμέ, στη δυτική ακτή της Τουρκίας, οι οποίες ξεκίνησαν πριν από 10 και πλέον χρόνια, όταν κάποιοι οικοδόμοι που έχτιζαν εκεί ένα συγκρότημα διαμερισμάτων, βρήκαν ερείπια από την Εποχή του Χαλκού.
Μόλις πρόσφατα όμως οι ερευνητές συνειδητοποίησαν ότι η καταστροφή αυτή είχε προκληθεί από τα τσουνάμι που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαιστείου της της Θήρας, δήλωσε ο Vasıf Şahoğlu, αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας, ο οποίος διηύθυνε τις ανασκαφές από το 2009 έως το 2019 και επικεφαλής συγγραφέας μιας νέας μελέτης σχετικά με τις ανακαλύψεις.
Το ηφαίστειο της Θήρας εξερράγη περίπου το 1600 π.Χ. και ήταν μια από τις χειρότερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η έκρηξη εξαφάνισε τη μινωική πόλη Ακρωτήρι στο νησί και τα επακόλουθά της μπορεί να συνέβαλαν στην καταστροφή του μινωικού πολιτισμού στην Κρήτη, περίπου 120 χιλιόμετρα νότια. Η τέφρα από τη Θήρα ίσως έφτασε μέχρι την Αίγυπτο και πιθανόν να προκάλεσε έναν παγκόσμιο ηφαιστειακό χειμώνα που έφτασε μέχρι και την Κίνα.



Αρχαία έκρηξη

Παρά την εκτεταμένη καταστροφή και τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που πρέπει να έχασαν τη ζωή τους, έχουν βρεθεί τα λείψανα μόνο ενός άνδρα που θάφτηκε κάτω από τα ερείπια στη Σαντορίνη και τα οποία ανακαλύφθηκαν τον 19ο αιώνα, δήλωσε ο Şahoğlu.
Πολλά θύματα από τουλάχιστον τέσσερα τσουνάμι που έπληξαν τη Μεσόγειο μετά την έκρηξη της Θήρας πιθανότατα παρασύρθηκαν στη θάλασσα. Ίσως οι αρχαιολόγοι να έχουν βρει και άλλα λείψανα από αυτό το γεγονός και να υπέθεσαν λανθασμένα ότι οι άνθρωποι αυτοί σκοτώθηκαν από άλλες αιτίες.
Μπορεί να είναι δύσκολο να δει κανείς τα σημάδια της καταστροφής που προκάλεσε ένα αρχαίο τσουνάμι και συχνά τα σημάδια αυτά μπορούν να επιβεβαιωθούν μόνο από την παρουσία μικροσκοπικών απολιθωμάτων θαλάσσιων ζώων, δήλωσε η Μπέβερλι Γκούντμαν-Τσέρνοφ, αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα και επικεφαλής συν-συγγραφέας της μελέτης.
Σύμφωνα με την επιστημονική ομάδα, ο άνδρας ήταν περίπου 17 ετών όταν πέθανε. Σκοτώθηκε από το τσουνάμι και στη συνέχεια ξεβράστηκε σε έναν τοίχο στην πόλη της Εποχής του Χαλκού. Τα λείψανα του σκύλου βρέθηκαν σε κοντινή απόσταση, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο άνδρας και ο σκύλος ήταν μαζί όταν σκοτώθηκαν, σύμφωνα με την αρχαιολόγο.



Προσπάθειες διάσωσης

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι πάνω από το πτώμα του άνδρα είχε σκαφτεί σκόπιμα ένας λάκκος, πιθανώς σε μια προσπάθεια διάσωσής του ή ανάσυρσης του σώματός του για να ταφεί κανονικά. Παρόμοιοι λάκκοι είχαν σκαφτεί και αλλού στην περιοχή, προφανώς αμέσως μετά από τα πρώτα κύματα τσουνάμι.
Ο Şahoğlu δήλωσε ότι η ομάδα θα εξετάσει τα λείψανα χρησιμοποιώντας ανάλυση του DNA τους, ώστε να μάθει περισσότερα για τον νεαρό άνδρα και τον σκύλο. Θα αναζητήσει επίσης, και άλλα ίχνη του τσουνάμι στην περιοχή, ενώ η πρόσφατη ανακάλυψη στο Τσέσμε θα τη βοηθήσει να επανεκτιμήσει τα στοιχεία από τους αρχαιολογικούς χώρους που βρίσκονται κοντά στην περιοχή.



Οι αρχαιολογικές εργασίες στο Τσέσμε έχουν πλέον ολοκληρωθεί και οι αρχές αναμένουν τώρα την έγκριση για την κατασκευή ενός μουσείου πάνω από τον χώρο για τη διατήρηση των ανασκαφών, είπε.
Τα ευρήματα της ανασκαφής δημοσιεύθηκαν στις 4 Ιανουαρίου στο «Proceedings of the National Academy of Sciences».

protothema.gr/

Οικισμοί 10.000 χρόνων (τουλάχιστον) είναι βυθισμένοι στην θάλασσα της Ζακύνθου…

Του Γιώργου Λεκάκη

Κατά το Πλειστόκαινο η Ζάκυνθος ήταν, πιθανότατα, συνδεδεμένη με την Κεφαλονιά και την Ιθάκη…
Πριν 27.000 έως 6.000 χρόνια, η στάθμη της θάλασσας γύρω από την Ζάκυνθο, κυμάνθηκε μεταξύ 120 - 20 μ. χαμηλότερα από την σημερινή στάθμη. Κατά συνέπειαν, η στεριά της Ζακύνθου ήταν μεγαλύτερη από ό,τι είναι σήμερα. Ουσιαστικά, αυτό σημαίνει ότι οιαδήποτε πρώιμη Μεσολιθική (8300 - 6000 π.Χ.) ή νεολιθική (6000 - 3200 π.Χ.) κατοίκηση σε παραθαλάσσιους οικισμούς είναι πλέον υποβρύχια (κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας[1].
Έρευνες στο νησί (1965 και 1966) ανακάλυψαν αρκετές παλαιολιθικές τοποθεσίες, που υποδεικνύονται από διάσπαρτα λίθινα εργαλεία και αγγεία.[2]
Η κεραμική και η λίθινη τέχνη της Εποχής του Χαλκού υποδηλώνουν ότι το νησί είχε συνεχή ανθρώπινη παρουσία, από την Μέση Παλαιολιθική και μετά.[3]
Στην περιοχή Κατασταρίου, υπάρχουν κάποια κοιτάσματα γης που είναι αρκετά βαθειά ώστε να ελεγχθούν ως στρωματογραφικά στρώματα. Εκεί Ζακυνθηνοί αγρότες καλλιέργησαν την γη, καλλιεργώντας ελιές (Olea europaea) και σταφύλια (Vitis vinifer) - τις μεγαλύτερες εξαγωγές του νησιού ακόμη και έως σήμερα!
Η Ζάκυνθος ήταν νησιωτική γη, ξέχωρη από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα άλλα Ιώνιο νησιά, για πολλές χιλιάδες χρόνια πριν από την Παλαιολιθική. Αυτό σημαίνει ότι είχε και κάποιο είδος ναυτιλίας και ότι οι αρχαίοι Ζακύνθιοι ήταν (και αυτοί, όπως σχεδόν όλοι οι αρχαίες Έλληνες) ναυτικοί…[4]

ΠΗΓΗ: Richard Takkou, Sonja Dobroski «A Discourse on the Archaeological History of Zakynthos: Alternative Approaches», στο International Journal of Student Research in Archaeology (IJSRA), Μάρτιος 2016, vol. 1, αρ. 1, 89–102. Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 5.12.2016.


Sordinas, (1970) surveyed the island between 1965 and 1966 and discovered several Paleolithic sites indicated by scattered lithics and pottery. Interestingly the only full-scale excavation of a pre-historic site was conducted by Agallopoulou, (1973), who excavated 14 Mycenaean tombs in an ancient cemetery in the village of Kambi located 30 km north of the town of Zakynthos.
The seismic activity and eustasy suffered by Zakynthos has been constant and consistent since the Middle Pleistocene (Zelilidis et al.,1998:400). In the period from 25,000 to 4,000 BC the sea level has fluctuated between 120–20 m below present level and, consequently, the landmass of Zakynthos was greater than it is today. Effectively, this means any early Mesolithic (8300–6000 BC) or Neolithic (6000–3200 BC) coastal settlements are now underwater (Ferentinos et al., 2012:2172). Even though Zakynthos probably was attached to Kefalonia and Ithaki during parts of the Pleistocene, the group of islands remained insular and detached from the Greek mainland. Moreover, geological research indicates that the peninsula of Vasilikos was detached from the rest of Zakynthos and constituted a separate island until the end of the Bronze Age (Lambeck and Purcell, 2005). The evidence of Paleolithic stone tools and Bronze Age pottery and lithics indicates that the island had a constant human presence from the Middle Paleolithic onwards (Kourtessi-Philippakis, 1999:286). Nevertheless, the lack of stratigraphic deposits on the island make it difficult to assess these finds in a secure chronological framework. In all cases, the lithics and pottery have been found at open-air (surficial) sites or in off-site (back dirt) material. Further, in the region of Katastari, where there are some deposits of earth that are deep enough to be quantified in stratigraphic layers, farmers have worked this land for hundreds of years cultivating olives (Olea europaea) and grapes (Vitis vinifer) – the island’s largest exports.
Landscapes are not static nor do they exist in a temporal vacuum. A post-colonial approach to archaeology in this region would value local understandings of landscape and ancient material heritage. For example, during our preliminary fieldwork in August 2015 we ascertained from several local people the belief that prehistoric occupation on the island was heavily connected to the other Ionian islands via seafaring. Current island commerce and activities have most likely been projected onto the ancient past. However, it is notable that archaeologists have not adequately studied the ancient seascapes in the region. This is peculiar considering the fact that Zakynthos has remained insular from the Greek mainland and the other Ionian islands for many thousands of years before the Paleolithic, which means the presence of early humans at Zakynthos during Palaeolithic times must have involved some type of seafaring (Ferentinos et al., 2012). Local folklore and contemporary identity construction in relation to ancient heritage provides inspiration to these complex archaeological landscapes. This is no doubt due to the keen observations of local people who live and work those same landscapes and seascapes of earlier ancient inhabitants. This intimate, intuitive acquaintance with Zakynthos is unique to local people and should not be taken for granted.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Βλ. Ferentinos et al., 2012:2172.
[2] Βλ. Sordinas, 1970.
[3] Βλ. Κουρτέση-Φιλιππάκης, 1999:286.
[4] Βλ. Ferentinos et al., 2012.

βυθισμενοι Οικισμοι 10.000 χρονια θαλασσα Ζακυνθου, Πλειστοκαινο Ζακυνθος Κεφαλονια Ιθακη, 27.000 25.000 6.000 χρονια, σταθμη θαλασσας πρωιμη Μεσολιθικη 8000 8300 - 6000 πΧ νεολιθικη 6000 - 3200 πΧ κατοικηση παραθαλασσιος οικισμος υποβρυχια 1965 1966 παλαιολιθικη εποχη τοποθεσια λιθινα εργαλεια αγγεια κεραμικη λιθινη τεχνη Εποχη Χαλκου ανθρωποι Μεση Παλαιολιθικη Κατασταρι στρωματογραφια Ζακυνθηνοι αγροτες καλλιεργεια γη, ελια Olea europaea σταφυλια Vitis vinifer ελιες, ελαιοδενδρο, ελαιοδεντρο, σταφυλι, αμπελι, κρασι, νησι ηπειρωτικη Ελλαδα Ιωνιο ιονιο, ιονια, ιωνια, νησια, πελαγος, ναυτιλια Ζακυνθιοι αρχαιοι Ελληνες ναυτικοι, Archaeological History of Zakynthos φερεντινος, Σορντινας, Κουρτεση Φιλιππακης

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΖΑΚΥΝΘΟ, ΕΔΩ.

http://www.arxeion-politismou.gr/2021/11/oikismoi-10000-xronon-vythismenoi-sti-Zakyntho.html

Εφορία Αρχαιοτήτων Κιλκίς: Ένας νέος αρχαιολογικός χώρος γεννιέται!

Πού ακριβώς βρίσκεται – ποια είναι τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν (Εντυπωσιακές εικόνες)

.

Κυριακή Τσολάκη

Κοντά στον πυρήνα του Μακεδονικού Βασιλείου, 26 χλμ ΒΑ της πρωτεύουσάς του Πέλλας, στους ύστερους κλασικούς/πρώιμους ελληνιστι­κούς χρόνους (ύστερος 4ος/πρώιμος 3ος αι. π.Χ.) άκμαζε στην περιοχή της αρχαίας Βοττιαίας –σύμφωνα με τη Δρ Γεωργία Στρατούλη, Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κιλκίς- μια άγνωστη στο ευρύ κοινό αρχαία πόλη, με ορατά μνημεία μέχρι τις μέρες μας (Εικ. 1), και στον αστικό και τον αγροτικό χώρο της κοινότητας Τούμπας του δήμου Παιονίας στο νομό Κιλκίς, 8 χλμ βόρεια από τη γνωστή αρχαία Ευρωπό, την ‘ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΠΟΛΙΝ’, γενέτειρα του ηγέτη της θρυλικής δυναστείας των Σελευκιδών, του Σελεύκου Α’ του Νικάτορα.

ΕΙΚΟΝΑ1

Το όνομα της αρχαίας πόλης, 1200 μ. βόρεια του σημερινού οικισμού της Τούμπας, παραμένει άγνωστο. Μπορεί, όμως, να το μάθουμε, όταν θα ανασκαφεί το οικιστικό της σύνολο, το οποίο αναπτύσσεται στον χαμηλό λόφο ‘Σημάδι’ με κορυφή τραπεζιόσχημου σχήματος (‘τράπεζα’) (Εικ. 2), σε περιοχή παλαιών μαιανδρισμών του ποταμού Γοργόπη, που με τα γάργαρα νερά του από πηγές του Πάικου όρους κυλά περί τα 100 μ. βόρεια της αρχαίας πόλης και με κατεύθυνση από τα δυτικά προς τα ανατολικά εκβάλλει στον ποταμό Αξιό.

ΕΙΚΟΝΑ 2

Το νεκροταφείο της αριστοκρατικής τάξης

Περί τα 250μ. νότια της αρχαίας πόλης, σε αγροτική περιοχή με σιταροχώραφα, ελαιόδενδρα και ροδώνες, ο περιηγητής συναντά δύο κυρίαρχους στο τοπίο αντικριστούς ταφικούς τύμβους (Ι & ΙΙ) (Εικ. 1, 3), ενώ ένας τρίτος υπάρχει σε απόσταση περ. 900 μ. νότια, εντός του σύγχρονου οικισμού, με το κωδωνοστάσιο του ναού του Αγ. Αθανασίου επί αυτού (Εικ. 1, 4).
Τα μνημεία αυτά ανήκαν σε νεκροταφείο της αριστοκρατικής τάξης τής υπό συζήτηση αρχαίας πόλης και η θέση τους σηματοδοτεί την πορεία κεντρικού αρχαίου δρόμου επικοινωνίας αυτής της πόλης με άλλες (π.χ. την αρχαία Ευρωπό) καθώς και πολίσματα της ευρύτερης περιοχής.

ΕΙΚΟΝΑ3

ΕΙΚΟΝΑ 4

ΕΙΚΟΝΑ 5

Ο σχεδόν ακέραια σωζόμενος Ταφικός Τύμβος Ι (Εικ. 3), με διάμετρο 40,0 μ. και ύψος 9,0 μ., ερευνήθηκε την δεκαετία του 1960 από τον Έφορο Αρχαιοτήτων Φώτιο Πέτσα.
Στην περιφέρεια του τύμβου αποκαλύφθηκε συλημένος υπόγειος μονοθάλαμος τάφος μακεδονικού τύπου (Εικ. 5), εξαιρετικής κατασκευής και με μνημειακή άλλοτε πρόσοψη -σύμφωνα με την κ. Στρατούλη-, με χαρακτηριστική καμαρωτή οροφή, κλίνη στο εσωτερικό του και εντυπωσιακή δίφυλλη μαρμάρινη θύρα.
Η ολοκλήρωση της αποκάλυψης τού δρόμου τού τάφου (Εικ. 6), μήκους περ. 13,0-14,0 μ., με νέα ενδιαφέροντα στοιχεία για την διάνοιξή του στον υποκείμενο μαργαϊκό ασβεστόλιθο και το περιεχόμενο των επιχώσεών του, αποτέλεσε αντικείμενο της υπό εξέλιξη ανασκαφικής έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κιλκίς, στο πλαίσιο έργου στο τρέχον ΕΣΠΑ 2014-2020, με στόχο την ολοκλήρωση των εργασιών προστασίας και ανάδειξης των δύο ταφικών τύμβων και του περιβάλλοντος χώρου τους για την απόδοσή τους στη σύγχρονη κοινωνία ως νέου, φιλικού και επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου στην Κεντρική Μακεδονία, επεκτείνοντας την πολιτιστική διαδρομή των πρώιμων ελληνιστικών χρόνων από την Πέλλα στην Ευρωπό και την Τούμπα του ν. Κιλκίς.

ΕΙΚΟΝΑ 6

Νέες μελέτες και υλοποίηση έργου
Στον Ταφικό Τύμβο ΙΙ (Εικ. 3, 7), διαμέτρου 35,0 μ. και σωζόμενου ύψους 5,0 μ., ανασκαφική έρευνα πραγματοποιήθηκε το 1992 από την αρχαιολόγο της πρώην ΙΣΤ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Θωμαή Σαββοπούλου.
Στο κέντρο του τύμβου αποκαλύφθηκε συλημένος κιβωτιό­σχημος τάφος (3,0 μ. x 2,5 μ., Εικ. 8) επιμελημένης κατα­σκευής με κάλυψη από μεγάλους ογκόλιθους.
Η αποκάλυψη αγγείων από τελετουργικές προσφορές, σε επαφή σχεδόν με τον τάφο, επιτρέπουν την χρονολόγησή του προς το τέλος του 4ου αι. π.Χ., όντας πιθανό να είναι λίγο παλιότερος του μακεδονικού τάφου του Ταφικού Τύμβου Ι.

ΕΙΚΟΝΑ 8

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κιλκίς φιλοδοξεί, σύμφωνα με την Προϊσταμένη της κ. Στρατούλη, σε συνέχεια του υπό εξέλιξη έργου, που πραγματοποιείται από τις αρχές του 2021 στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2014-2020 στους δύο ταφικούς τύμβους, να προβεί με νέες μελέτες και υλοποίηση έργων ήπιου χαρακτήρα στη συνολική ανάδειξη των μνημείων της αρχαίας πόλης στην κοινότητα Τούμπας.
Η ΕΦΑ Κιλκίς προσβλέπει στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης χωρικής παρέμβασης, η οποία -σε συνεργασία και με τις τοπικές αρχές- θα αξιοποιήσει και ενσωματώσει (Εικ. 1) σε μια ενιαία τοπική πολιτιστική διαδρομή/σε ένα εκτεταμένο αρχαιολογικό πάρκο 1,5 χλμ - μια μορφή σύγχρονου ‘open air museum’ με γνωσιακό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο, τόσο στοιχεία της ενδιαφέρουσας γεωλογικής ιστορίας, γενικότερα του πλούσιου περιβάλλοντος και της αγροτικής οικονομίας της περιοχής, όσο και της κοινωνικο-πολιτικής διαχρονικής ιστορίας της.

makthes.gr/

Τι βρήκαν οι αρχαιολόγοι στον τάφο του βασιλικού ταμία από την εποχή του Ραμσή Β’

Οι τοίχοι του τάφου φέρουν ζωγραφισμένες σκηνές με άνδρες που φέρνουν ζώα ως προσφορές για τον νεκρό, σφαγές των ζώων και σκαλίσματα του ίδιου του ιδιοκτήτη του τάφου, ενός άνδρα που ονομάζεται Ptahemwia.

Το εσωτερικό του τάφου του βασιλικού ταμία. © ‎Ministry of Tourism and Antiquities/Facebook

Περίτεχνες διακοσμήσεις με θυσίες ζώων σε ένα μέρος που οι ανασκαφές δε σταματούν να μας εκπλήσσουν με τον πλούτο των τάφων που έρχονται στο φως.
Ένας τάφος από την εποχή του βασιλιά Ραμσή Β’ είναι η τελευταία μεγάλη ανακάλυψη των αρχαιολόγων στην Αίγυπτο, στην περιοχή της Σακκάρα, νότια του Καΐρου.
Η αρχαία νεκρόπολη δε σταματά να αποκαλύπτει θησαυρούς φέροντας στο φως αυτή τη φορά τον τάφο
ενός βασιλικού ταμία από την εποχή του βασιλιά Ραμσή Β', ο οποίος βασίλεψε περίπου από το 1279 έως το 1212 π.Χ..
Οι τοίχοι του τάφου φέρουν ζωγραφισμένες σκηνές με άνδρες που φέρνουν ζώα ως προσφορές για τον νεκρό, σφαγές των ζώων και σκαλίσματα του ίδιου του ιδιοκτήτη του τάφου, ενός άνδρα που ονομάζεται Ptahemwia.
Η αρχαιολογική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου αναφέρει ότι το σχέδιο του τάφου μοιάζει με αρχαίο ναό, αλλά μέχρι στιγμής έχει ανασκαφεί μόνο ο χώρος της εισόδου. Οι ιερογλυφικές επιγραφές αναφέρουν ότι, εκτός από βασιλικός ταμίας, ο Ptahemwia υπηρέτησε ως βασιλικός γραμματέας, επόπτης των βοοειδών και ήταν υπεύθυνος για τις θεϊκές προσφορές σε έναν ναό του Ραμσή Β' στη Θήβα, στο σύγχρονο Λούξορ.

Ιερογλυφικά στον τάφο του βασιλικού ταμία του ραμσή Β' © ‎Ministry of Tourism and Antiquities/Facebook

«Δεδομένου του σημαντικού οικονομικού ρόλου του ναού, αυτή θα ήταν μια αριστοκρατική εργασία ρυθμίζοντας τις τεράστιες ποσότητες φαγητού που έμπαιναν και έβγαιναν από το ναό εξ ου και μπορούσε να αντέξει οικονομικά να κατασκευάσει έναν εξαιρετικό τάφο σε αυτό το επιθυμητό μέρος της νεκρόπολης της Σακκάρα », λέει ο Campbell Price, ο επιμελητής της Αιγύπτου και του Σουδάν στο Μουσείο του Μάντσεστερ, ο οποίος ήταν μέλος μιας ομάδας που διεξήγαγε μια γεωφυσική έρευνα στη Σακκάρα το 2009.
Οι αρχαιολόγοι ανέσκαψαν τον τάφο του Ptahemwia σε έναν τομέα της Σακκάρα όπου θάφτηκαν επίλεκτοι Αιγύπτιοι κατά τη διάρκεια της 18ης και 19ης Δυναστείας (περίπου 1549 έως 1187 π.Χ.), και αυτό αντανακλά την υψηλή θέση του ιδιοκτήτη του τάφου στη βασιλική αυλή. Ένας στρατιωτικός στρατηγός ονόματι Horemheb, ο οποίος έγινε Φαραώ αργότερα, έχτισε επίσης τον τάφο του σε αυτήν την περιοχή, αλλά έχτισε και έναν νέο τάφο στην Κοιλάδα των Βασιλέων στη Θήβα μετά την άνοδό του στο θρόνο.
«Ο Ptahemwia ήταν γνωστός από διάφορα αρχιτεκτονικά κομμάτια από τον τάφο του που είχαν δει το φως ή καταγραφεί ότι προέρχονταν από τη Σακκάρα τον 19ο αιώνα», λέει ο Price. «Επίσης, ένα άγαλμα που ανήκε σε έναν άνδρα με το όνομά του και τους τίτλους του βρέθηκε στην Άβυδο το 1902 και τώρα στα Εθνικά Μουσεία της Σκωτίας στο Εδιμβούργο, οπότε γνωρίζουμε ότι ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο».
Ο τάφος του Ptahemwia είναι η τελευταία μεγάλη ανακάλυψη στη Σακκάρα. Πέρυσι, οι αρχαιολόγοι βρήκαν πάνω από 100 ζωγραφισμένα φέρετρα και άλλα τεχνουργήματα σε τρία ταφικά φρέατα στην τοποθεσία, ένα εύρημα που ανακοίνωσε ο Mostafa Waziry, ο γενικός γραμματέας του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, ως «τη μεγαλύτερη ανακάλυψη το 2020».

lifo.gr/

Υπήρχε ιστορικός πυρήνας στα ομηρικά έπη – Χεττιτικά Κείμενα το επιβεβαιώνουν

Για έναν ιστορικό πυρήνα στα ομηρικά έπη και στη μυθολογία, ο οποίος επιβεβαιώνεται από τα χεττιτικά κείμενα κάνει λόγο ο αρχαιολόγος και αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνος Κοπανιάς.
Ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ με αφορμή το βιβλίο του «Ahhiyawa.
Το Μυκηναϊκό Αιγαίο μέσα από τα Χεττιτικά Κείμενα», μίλησε για τα κείμενα αυτά, τα οποία είναι γραμμένα στη χεττιτική γλώσσα και σε σφηνοειδή γραφή και παρουσιάζονται για πρώτη φορά μεταφρασμένα στα ελληνικά από τον ίδιο τον συγγραφέα στο βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα από το Ινστιτούτο Βιβλίου – Καρδαμίτσα.
Το ενδιαφέρον της έκδοσης είναι διττό: Αφενός ανακτώνται πολύτιμες πληροφορίες για τον μυκηναϊκό πολιτικό κόσμο από μια διαφορετική οπτική, αυτή του χεττιτικού βασιλείου, που μεταξύ 15ου και 13ου αιώνα π. Χ. υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα της Εγγύς Ανατολής.
Αφετέρου -που είναι ίσως ακόμα πιο σημαντικό- γιατί αποδεικνύεται ότι η ελληνική μυθολογία και τα έπη κρύβουν πολύ περισσότερες ιστορικές αλήθειες από όσες ως τώρα θεωρούσαμε.
Ο όρος «Αχιγιάβα» θεωρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών ότι σχετίζεται ετυμολογικά με το εθνώνυμο «Αχαιοί».
Πόσο πιθανόν είναι να αποτελεί ένα μυκηναϊκό βασίλειο στο Αιγαίο;
«Καταρχάς να διευκρινίσουμε ότι στα χεττιτικά ο όρος “Αχιγιάβα” είναι γεωγραφικός, δεν χρησιμοποιείται σχεδόν ποτέ ως εθνώνυμο.
Την πρόταση ότι ταυτίζεται με τον ελληνικό όρο “Αχαιοί” διατύπωσε πρώτος ο Ελβετός φιλόλογος Emil Forrer το 1924, αλλά οι περισσότεροι αρχαιολόγοι και φιλόλογοι την απέρριψαν τότε για διάφορους λόγους.
Παρόλα αυτά, από τη δεκαετία του 1980 και εξής είχε αρχίσει να γίνεται σαφές ότι αυτή η ταύτιση μάλλον ίσχυε, κάτι που επιβεβαιώθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Δηλαδή, η ταύτιση των δυο αυτών όρων είναι μια πολύ πρόσφατη συνειδητοποίηση», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Κοπανιάς.

Σύμφωνα με τα χεττιτικά κείμενα, η Αχιγιάβα υπήρξε ένα ενιαίο και ισχυρό βασίλειο.
Αν λοιπόν ταυτίζεται με το βασίλειο των Αχαιών της μυκηναϊκής περιόδου, τότε γιατί η εικόνα που έχουμε από τα αρχεία της Γραμμικής Β’ γραφής (της πρώτης γραφής ελληνικής γλώσσας) είναι διαφορετική;
«Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Τα αρχεία της Γραμμικής Β γραφής δίνουν την εικόνα μικρών, αυτόνομων ανακτορικών κέντρων, τα οποία ελέγχουν μια περιορισμένη επικράτεια, με αναφορά σε έναν άνακτα (άρχοντα), αλλά χωρίς να είναι σαφές αν αυτός ο άναξ είναι ένας βασιλιάς που έχει τον έλεγχο μόνον του συγκεκριμένου διοικητικού κέντρου ή βρίσκεται σε κάποιο άλλο ανάκτορο.
Τα αρχεία Γραμμικής Β αναφέρονται πάντα σε ζητήματα οικονομικού χαρακτήρα, δεν υπάρχουν αναφορές σε εμπορικές εισαγωγές ή διπλωματικές επαφές με ξένους ηγεμόνες.
Δηλαδή, δίνουν την εικόνα εσωστρεφών μικρών βασιλείων αποκομμένων από τον υπόλοιπο κόσμο, που ασχολούνται με τη διαχείριση της τοπικής γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.
Από την άλλη πλευρά, τα συγκεκριμένα χεττιτικά κείμενα αναφέρονται μόνο στο βασίλειο της Αχιγιάβα ή στη Χώρα της Αχιγιάβα, η οποία είναι πάντα μία.
Δηλαδή, η εικόνα που σχηματίζουμε από την οπτική των Χετταίων είναι πως επρόκειτο για έναν ενιαίο χώρο πολιτικά και διοικητικά, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνεται από τα κείμενα Γραμμικής Β.
Υπάρχει αυτή η αντίφαση, αλλά δεν έχουμε ακόμα καταλήξει κάπου», απαντά ο καθηγητής.
Τα χεττιτικά κείμενα που αναφέρονται στο βιβλίο περιλαμβάνουν χρονικά, επιστολές και ερωτήσεις βασιλιάδων προς διάφορους θεούς (χρησμούς), αλλά και συνθήκες που δείχνουν στενές διπλωματικές επαφές μεταξύ των ισχυρών βασιλείων της εποχής, όπως το αιγυπτιακό και το ασσυριακό.
Το ενδιαφέρον, ωστόσο, κορυφώνεται με την ταύτιση κάποιων ονομάτων που αναδεικνύουν το ιστορικό υπόβαθρο των ομηρικών επών.
Για παράδειγμα, ένας βασιλιάς της Αχιγιάβα με το όνομα Attarissiya, που έζησε τον πρώιμο 14ο αι. π.Χ. και πραγματοποίησε πολλές εκστρατείες στη νοτιοδυτική Μ. Ασία, πιθανότατα στην περιοχή της Μιλήτου, έχει συσχετιστεί ετυμολογικά με το ελληνικό όνομα Ατρέας/Ατρείδης, ενώ ένας άλλος βασιλιάς των Αχαιών, ο Tawagalawa, που έζησε γύρω στο 1250 π.Χ., ταυτίστηκε με το όνομα Ετεοκλής.
«Η ταύτιση του ονόματος Attarissiya με το όνομα Ατρεύς είναι νομίζω σίγουρη. Η πρόταση, που έγινε αρχικά από τον Forrer, αλλά και αργότερα από τον Μάρτιν Γουέστ, ο οποίος ήταν ένας πολύ σοβαρός μελετητής, έχει γίνει πλέον ευρέως δεκτή.
Το όνομα αυτό σώζεται στα χεττιτικά κείμενα και έχει πολύ μεγάλη σημασία, αλλά δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα και να θεωρήσουμε ότι ανακαλύψαμε τον μυθικό Ατρέα, γιατί ίσως πρόκειται απλά για μια συνωνυμία.

Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον γιατί φαίνεται ότι και στη μυθολογία υπάρχει ένας μακρινός ιστορικός απόηχος και δεν είναι όλα απλώς αποκυήματα της φαντασίας κάποιων ποιητών», επισημαίνει ο Κ. Κοπανιάς στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η αναφορά σε μια διένεξη που σχετιζόταν με τη Βιλούσα (Ίλιον/Τροία). Σύμφωνα με τα χεττιτικά κείμενα, ένας βασιλιάς της Αχιγιάβα, το όνομα του οποίου δεν έχει διασωθεί, επιδιώκει να ανακτήσει μια προίκα, που χρωστούσε σε πρόγονό του ο ηγεμόνας της Βιλούσα, ο οποίος ήταν υποτελής στους Χετταίους (γι’ αυτό και αναφέρεται στα χεττιτικά κείμενα).
Η προίκα αυτή περιελάμβανε κάποια γειτονικά νησιά, ίσως της Τενέδου, της Ίμβρου, της Λήμνου ή της Λέσβου, ενώ το όνομα του βασιλιά της Βιλούσα είναι Alaksandu -είναι εμφανής η ετυμολογική σύνδεση με το όνομα Αλέξανδρος.
Δεδομένου ότι στα ομηρικά έπη όλα έχουν γίνει με αφορμή την αρπαγή της Ελένης από τον Αλέξανδρο/Πάρη, έναν «γάμο» δηλαδή, πόσο κοντά βρισκόμαστε στο να συνδέσουμε αυτά τα γεγονότα με τον Τρωικό Πόλεμο;
«Πράγματι, στον πυρήνα όλης αυτής της διαμάχης, την οποίαν αναφέρουν τα χεττιτικά κείμενα, βρίσκεται η ιστορία ενός γάμου.
Για την ακρίβεια, όχι ο ίδιος ο γάμος, αλλά η προίκα, την οποία δεν πρόλαβε να λάβει ο πρόγονος του Αχαιού ηγεμόνα κάποια στιγμή στον πρώιμο 14ο αιώνα π. Χ.
Κι αυτό ήταν κάτι που θυμόντουσαν οι Αχαιοί βασιλείς περίπου 120-150 χρόνια αργότερα.
Τους απασχολούσε που αυτά τα νησιά δεν τα είχαν πάρει, ενώ ήταν δικά τους.
Αυτό είναι ένα στοιχείο που συνδέει αυτό το ιστορικό γεγονός με τον υστερότερο ελληνικό μύθο.
Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι το όνομα Alaksandu/Αλέξανδρος -κι αυτή η ταύτιση γίνεται από όλους τους μελετητές δεκτή. Δηλαδή, όλοι δέχονται ότι το Alaksandu πρέπει να ταυτιστεί με το όνομα Αλέξανδρος, καθώς ούτε λουβικό όνομα είναι ούτε ταιριάζει σε κάποια άλλη γλώσσα, αλλά πρέπει να προέρχεται από τα ελληνικά.
Τώρα από πού και ως πού βρέθηκε ένας ηγεμόνας της Βιλούσα (Τροίας) να έχει ελληνικό όνομα στον 13ο αι. π. Χ., αυτό είναι λίγο περίεργο.
Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι, στις αρχές του 14ου αι. π. Χ., ένας γιος ή μια κόρη του τότε Μυκηναίου ηγεμόνα παντρεύτηκε μια κόρη ή έναν γιο, αντίστοιχα, του ηγεμόνα της Βιλούσα και έτσι εισήλθε αυτό το όνομα στη βασιλική δυναστεία της Τροίας και μεταφέρθηκε από παππού σε εγγονό, αφού και στην αρχαιότητα αυτό συνηθιζόταν.
Οπότε μετά από κάποιες γενιές, έφτασε να έχει κάποιος αυτό το όνομα χωρίς κατ’ ανάγκην να είναι Μυκηναίος ο ίδιος.
Το όνομα είναι ελληνικό, υπάρχει και στα αρχεία Γραμμικής Β αλλά ως θηλυκό, δηλαδή Αλεξάνδρα», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κοπανιάς.
Κι άλλα πρόσωπα και γεγονότα που περιγράφονται στα χεττιτικά κείμενα μπορούν να συσχετιστούν με τον μυθικό πόλεμο της Τροίας, όπως ο Πιγιαμαράντου που για χρόνια δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους Χετταίους με τις επιδρομές του στην περιοχή του Αιγαίου και της Μικράς Ασίας.
Το όνομα του είναι λουβικό, ωστόσο ο ίδιος υπηρετούσε τα συμφέροντα του Μυκηναίου ηγεμόνα την περίοδο βασιλείας του Tawagalawa/Ετεοκλή -άλλη μια ταύτιση για την οποία δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση μεταξύ των μελετητών.
«Ο Πιγιαμαράντου σημειώνει σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες, τις οποίες αναφέρουν τα κείμενα, ευτυχώς, αρκετά αναλυτικά», σημειώνει ο κ. Κοπανιάς, επισημαίνοντας ότι το πιο κοντινό στον Τρωικό Πόλεμο από τα χεττιτικά κείμενα είναι η δράση αυτού του άνδρα στη Βιλούσα, από όπου εκτόπισε τον βασιλιά Alaksandu.
«Πήγε ως εκεί με τον στρατό του και τον έδιωξε;
Τον τρόμαξε και έφυγε;
Επαναστάτησαν οι κάτοικοι της Βιλούσα και τον έδιωξαν;
Δεν γνωρίζουμε.
Πάντως, ο Alaksandu ήταν βασιλιάς υποτελής του Χετταίου ηγεμόνα, είχαν υπογράψει συνθήκη μεταξύ τους, γι’ αυτό και οι Χετταίοι τελικά τον βοήθησαν να ξαναπάρει τον θρόνο.
Αυτό είναι το πιο κοντινό που έχουμε στον Τρωικό Πόλεμο, αλλά τα πράγματα είναι τελείως ανεστραμμένα.
Δηλαδή, έχουμε έναν άνθρωπο με ένα μυκηναϊκό όνομα ως άρχοντα της Βιλούσα ο οποίος είναι αντίπαλος του Μυκηναίου ηγεμόνα και έχουμε έναν άνθρωπο με λουβικό όνομα ο οποίος είναι υποτελής του Αχαιού ηγεμόνα, που θέτει τη Βιλούσα υπό τον έλεγχό του -άρα και υπό τον έλεγχο του Αχαιού ηγεμόνα- αλλά στο τέλος ηττώνται.
Δηλαδή, τους διώχνουν οι Χετταίοι που την επανακτούν. Άρα όσα περιγράφονται στα χεττιτικά κείμενα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που διαβάζουμε αργότερα στα ομηρικά έπη.
Υπάρχουν, όμως, κάποια κοινά ενδιαφέροντα στοιχεία, που προκύπτουν αν γίνει μία ενδελεχής ανάλυση των ομηρικών επών.
Όπως ο ρόλος του Αλέξανδρου-Πάρη, ο οποίος είναι πολύ πιο σημαντικός απ’ ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, κάτι που είχαν επισημάνει παλαιότερα ο Ι. Κακριδής και Γερμανοί φιλόλογοι της δεκαετίας του ’20. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία.
Νομίζω ότι αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε είναι πως τα χεττιτικά κείμενα όντως επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός ιστορικού πυρήνα στα έπη και στη μυθολογία και ότι πρέπει να τα διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη προσοχή.
Όχι ως ιστορικά κείμενα αλλά ως κείμενα που μας προσφέρουν ιστορικές πληροφορίες, τις οποίες όμως πρώτα πρέπει να επιβεβαιώσουμε και από άλλες πηγές, πριν τις υιοθετήσουμε», καταλήγει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κοπανιάς.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

www.ertnews.gr/