Η τεχνολογία και οι άνθρωποι.

Γράφει η Ιδεοπηγή.

Θα παραθέσω κάποιες παραδοχές χωρίς να φοβάμαι τους τυχόν χαρακτηρισμούς δεξιός, κεντρώος, αριστερός ή ακραίος που θα μου προσάψουν όσοι φίλοι διαβάσουν το κείμενο.
Παραδοχή πρώτη. Η εργασία δεν είναι εμπόρευμα.
Παραδοχή δεύτερη. Η ραγδαία αύξηση της τεχνολογίας καλυτέρευσε την ζωή των ανθρώπων αλλά στο εργασιακό πεδίο δεν προσέφερε σχεδόν καμία καλυτέρευση.
Παραδοχή Τρίτη. Ένα κράτος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει ανθρώπινους όρους διαβίωσης στους πολίτες του είναι «Μπανανία».
Για την πρώτη παραδοχή πολλοί θα πουν ότι είναι θέση των αριστερών. Απαντώ είναι θέση κάθε δημοκρατικού πολίτη ανεξάρτητα που ανήκει.
Για τη δεύτερη παραδοχή διευκρινίζω ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας μείωσε τις θέσεις εργασίας που έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις αλλά δεν μείωσε πχ το χρόνο εργασίας των εργαζομένων αν και υπάρχει δυνατότητα για κάτι τέτοιο.
Ξέρω θα πείτε ότι και αυτή είναι αριστερή θέση. Απαντώ η μείωση των θέσεων εργασίας που προέρχεται απ’ την τεχνολογία δεν είναι θεμιτό και δίκαιο να αυξήσει τους άνεργους αλλά μειώνοντας τις ώρες εργασίας να προσφέρει δουλειά σε όλους.
Ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει δουλειά στους πολίτες του είναι αποτυχημένο.
Η Τρίτη παραδοχή δεν νομίζω να χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση.
Έχω γράψει πολλά κείμενα που καταδικάζουν την νεοφιλελεύθερη στροφή των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η μάστιγα του αιώνα.
Απόδειξη η σημερινή κρίση που είναι αποτέλεσμα της επικράτησής του σε σχεδόν όλη την Ευρώπη και την Αμερική.
Τα πρώτα μηνύματα που έστρωσαν το χαλί για την επικράτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα ακουστήκαν από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου όταν γινόταν δεκτό το ιδεολόγημα «καλύτερα όλοι να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε λιγότερο παρά να υπάρχουν άνεργοι».
Αυτό το ιδεολόγημα έφερε τα μπλοκάκια, τις συμβάσεις έργου, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και τα stage.
Όλοι σήμερα γνωρίζουμε τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής.
Το κράτος δεν πρέπει να επιδιώκει τη διάχυση της ανεργίας σε όλους τους εργαζόμενους αλλά την εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας για όλους.
Η διάχυση της ανεργίας διαλύει τον κοινωνικό ιστό και φέρνει κοινωνικές εκρήξεις με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Χειρότερο δε είναι η αύξηση της ανεργίας η οποία δυναμιτίζει τα θεμέλια της κοινωνίας και καταστρέφει τους πολίτες και τις οικογένειές τους.
Σήμερα δυστυχώς το Ελληνικό κράτος μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει «Μπανανία» ή και χειρότερα υποδουλωμένο στο ΔΝΤ και την ΕΕ (δηλαδή στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο).
Αν δεν εξασφαλιστεί μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους δηλαδή δεν γίνει ανάπτυξη της παραγωγής τότε δεν πρόκειται να βγούμε απ’ την κρίση όσο κι’ αν σφίξουμε το ζωνάρι.
Αν δεν έχουμε πλεόνασμα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχρεωθούμε με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Εκτός αν δοθούν άλλες λύσεις σχετικά με το χρέος αλλά αυτό μόνο δεν φτάνει γιατί οι Έλληνες πρέπει να καλυτερέψουν το επίπεδο διαβίωσής τους πλησιάζοντας τον μέσο όρο των άλλων προηγμένων κρατών. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για όσους θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική.

Ιδεοπηγή