Ακούστε καλά ρεμάλια...

Γράφει ο Λευτέρης Μωραΐτης

Ακούστε με ρεμάλια.
Σε σας το λέω που ακόμα και μέχρι σήμερα τρέχετε πίσω από τα κόμματα, σαν φτηνές πουτάνες για να αρπάξετε κάτι και να βολευτείτε.
Ακούστε με ρε αχρείοι, που ξεπουλάτε μπιρ παρά ακόμα και τη μάνα σας, για να εξασφαλίσετε μία θέση κοντά στον κάθε ανίκανο που καμώνεται πως είναι πολιτικός.
Ακούστε με ρε προσκυνημένοι, που τίποτε άλλο δεν σας νοιάζει πέρα από τα τομάρια σας…
Άλλοι δύο γνωστοί μου ήρθαν να με συντροφέψουν.
Άλλες δύο οικογένειες, μπήκαν στην απόλυτη φτώχεια για να έχετε εσείς το δικαίωμα να τους κάνετε ακόμη περισσότερους.
Ξεπεράσαμε τα 2.5 εκατομμύρια εμείς που όταν ανοίγουμε το ψυγείο του σπιτιού μας δεν έχουμε ούτε παγάκια να πάρουμε από αυτό, επειδή δεν έχουμε ούτε ηλεκτρικό.
Μας το κόψανε κι αυτό, την ημέρα που έκοψαν τη ζωή μας κομμάτια βάζοντας τις υπογραφές τους σε συμφωνίες που δεν τους ακουμπούσαν.
Ακούστε, κάτι αλητήριοι… Κομψευόμενοι και καλοβολεμένοι…σείς που σκέφτεστε που θα πάτε διακοπές και τι χρώμα θα είναι η υποβρύχια φωτογραφική σας μηχανή…
Μπορεί να μην το ξέρετε ακόμη, αλλά θα έρθει και η σειρά σας, άθλιοι…
Στην κρεατομηχανή που μας έριξαν, κανένας δεν θα γλιτώσει, εκτός από εκείνους, τους χρήσιμους, που θα χτυπάνε τους ανήμπορους για να μην διαμαρτυρηθούν…

Ούτε εσείς θα γλιτώσετε από όσα οι λατρεμένοι σας κομματάρχες έχουνε ήδη συμφωνήσει να σας συμβούν.
Μόνο, που όταν θα έρθει η στιγμή που κι εσείς θα πεταχτείτε σαν άχρηστα εργαλεία, όταν θα έρθει η στιγμή που θα νιώσετε ανταλλακτικά στην μηχανή πολτοποίησης των ανθρώπων που σήμερα υπηρετείτε, τότε θα νιώσετε την απόλυτη φρίκη.
Όχι γιατί δεν θα έχετε να φάτε.
Ούτε επειδή τα παιδιά σας δεν θα έχουν να ντυθούν και θα τρέχουν να ανοίξουν το στόμα τους ή τα πόδια τους στον πρώτο ανώμαλο που θα συναντήσουν…
Θα νιώσετε την φρίκη της κόλασης που ρίξατε όλους εμάς, όταν θα καταλάβετε πως θα είστε μόνοι σας στην κόλαση, δίχως την παρηγοριά του διπλανού σας, εκείνου που με την αδιαφορία σας επιτρέψατε (ή και βοηθήσατε) να χάσει τα πάντα, κι επειδή βολευτήκατε με τη σκέψη ότι εσείς συνεχίζατε να έχετε κάτι...
Κάθε μέρα γινόμαστε περισσότεροι εμείς που πια δεν έχουμε τίποτε.
Κάθε μέρα πηγαίνουμε όλο και πιο μακριά από τα λεπτά όρια της οργής και της απελπισίας…
Κάθε μέρα που περνάει και κοιτάζουμε στα μάτια των παιδιών, νιώθουμε μία δύναμη να φουντώνει μέσα μας…
Μία δύναμη που θα ξεσπάσει σε όλους εσάς τους βολεμένους, προσκυνημένους του άθλιου συστήματος που κάνει κομμάτια ζωές, ψυχές και μια ολόκληρη χώρα….
Σε εσάς μιλάω αγύρτες… Σε εσάς τα λέω, τιποτένιοι…
Σε εσάς θυμίζω ότι όσα κομμάτια και να με κάνετε, τόσα κομμάτια θα δώσετε σε άλλους να τραφούν από εμένα και να σας ποδοπατήσουν…
Κι αν ο θάνατός ο δικός μου ή του αδελφού και συμπατριώτη μου είναι για εσάς ένας ασήμαντος αριθμός, ετούτο σας λέω:
Ο κάθε θάνατος γίνεται μαρτυρία της δικής σας κόλασης και όπλο που θα σας γκρεμίσει.

Για κάθε έναν που του στερείτε το χαμόγελο, την ελπίδα και το δικαίωμα στη ζωή, εσείς θα πληρώσετε όχι μόνο με όλα σας τα λαθραία πλούτη, αλλά και με την χλεύη του συνεργάτη των κατακτητών.
Γιατί, όσα εγκληματικά κι αν κάνει κάποιος για να κατακτήσει έναν τόπο, έχει έναν σκοπό και κάποιο λόγο… Σε όσα εγκληματικά όμως εσείς συνεργήσατε με τη σιωπή σας, δεν υπήρχε κανένας άλλος λόγος πέρα από τη βρωμιά και το σάπιο της ψυχής σας…
Κι επειδή οι μέρες περνάνε και ο χρόνος όσο πάει και λιγοστεύει, ένα να θυμάστε:
Τα τελευταία σκουπίδια που θα πετάξουν τα αφεντικά σας θα είστε εσείς.
Και θα είστε ανήμποροι και μόνοι απέναντι σε όλους εμάς, που τίποτε άλλο δεν θα έχουμε να χάσουμε πια, γιατί με την δική σας «καλή μαρτυρία» μας τα έχουνε πάρει όλα αυτοί που εσείς προσκυνάτε…

kostasxan.blogspot.gr