Το Φατσοβιβλίο κι' εγώ

Ο ίδιος φίλος μού συνέστησε αρκετές σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, μια από αυτές και το φατσοβιβλίο. Καινούργιο κοσκινάκι μου, και που να σε κρεμάσω, λέει η λαϊκή ρήση.
Το «φβ» μού φάνηκε πιο ενδιαφέρον κι επένδυσα χρόνο.
Σε όλα τα υπόλοιπα δήλωσα αποχώρηση, κάποια την έκαναν αποδεκτή άλλα όχι -δεν με απασχόλησε.Στα «τιτιβίσματα» δεν δαπάνησα λεπτό, το θεωρώ αμιγώς κοινωνική δικτύωση και δεν με ενδιαφέρει.
Το πρώτο πράγμα που έκανα στο «φβ» ήταν να ομορφύνω τον «τοίχο» μου.
Τι καλύτερο λοιπόν από γυναικεία κάδρα -προφίλ από όμορφες γυναίκες. Με καμία βεβαίως δεν αντάλλαξα ούτε λέξη, άλλωστε ο σκοπός ήταν η διακόσμηση.
Έτσι πέρασε ο καιρός χωρίς να συμμετέχω, ώσπου αναπάντεχα μπήκε (έβαλα) στη ζωή μου η «Πρωινή Ενημέρωση». Κι εκεί άρχισε η κοινωνική μου δικτύωση για αρκετό καιρό.
Σε όλο αυτό το διάστημα ένιωσα φοβερή πίεση χρόνου ούτως ώστε να είμαι συνεπής.
Το θεωρώ αγένεια να εκφράζει κάποιος την άποψη του σε σχόλιο μου και να μην απαντώ ή να απαντώ επιλεκτικά. Έτσι κατέληξα να δαπανώ χρόνο πέρα από τον διαθέσιμό μου.
Έτεινε να γίνει πραγματικότητα, μια εικονικότητα.
Κι αυτό πέρα από την άποψη που έχω για την κοινωνική δικτύωση, εμπεριέχει κι έναν κομφορμισμό που αντιπαθώ. Το χειρότερο όλων είναι πως άρχισα να αμελώ τον κόσμο μου.
Όσον αφορά τον λόγο που δεν πατώ «like» είναι επειδή το βρίσκω πολύ «φθηνό» εκτός από ανόητο, όταν το σχόλιο είναι και απεχθές. Φθηνό, γιατί όταν κάποιος αφιερώνει χρόνο για να καταθέσει την ψυχούλα του, δεν είναι ηθικό να μην μοιράζεσαι δυο λέξεις έστω, άσε που οι περισσότεροι το πατάνε από αβρότητα ή ανταποδοτική υποχρέωση κι ελάχιστοι εξ αυτών χωρίς καν να το έχουν διαβάσει. Πάραυτα αυτή η σύντομη περιπέτεια μού άφησε ιδιαίτερες γνώσεις για έναν επώνυμο μικρόκοσμο που είχα άγνοια.
Μου άφησε επίσης «φίλους» δημοσιογράφους και μη, κυρίως από την Θεσσαλονίκη -μια από τις πόλεις που αγαπώ. Επίσης μου χάρισε και μια φίλη, την μοναδική διαδικτυακή που έχω ανταλλάξει πολύ περισσότερα από ένα γεια!
Την ίδια εποχή επέλεξα να δώσω και λίγη «πνοή» στον τοίχο κι άρχισα να κάνω «φίλους» πιο πνευματώδεις. Φίλους πραγματικούς έχω ελάχιστους στο «φβ». Αφού λοιπόν δεν είχα ανάγκη οιασδήποτε κοινωνικής δικτύωσης, δεν έκανα και αιτήματα σε πραγματικούς φίλους.
Αυτό συνέβη προϊόντος δε του χρόνου ως φυσική εξέλιξη της μαζικότητας στον χαρακτήρα του μέσου κι αφού τους γνωστοποιούσα το ψευδώνυμο μου. Επειδή γνωρίζουν πόσο κοινωνικός είμαι για να μην με παρεξηγήσουν, ταυτόχρονα με την αποδοχή τούς εξηγούσα κιόλας πόσο αντιδραστικός είμαι φύσει και θέσει στο μέσο, και ότι ο λογαριασμός -αν και κοινωνικής δικτύωσης- ουσιαστικά είναι ανενεργός.
Το φατσοβιβλίο το χρησιμοποιώ εν είδει ημερολογίου (ανοιχτού), ποσώς με ενδιαφέρει η ματαιότητα της απήχησης, να δημιουργήσω δηλαδή ένα επιμελημένα γοητευτικό προφίλ, να με ακολουθούν και να με θαυμάζουν για να εξυψώσω το Εγώ μου, δεν έχω αυτή την εικονική ανάγκη.
Δεν με ενδιαφέρει ούτε η επικαιρότητα (μια οργανωμένη επιχείρηση φληναφημάτων και πομφολύγων να εγκλωβίζεται η μάζα και να μην ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα τής καθημερινότητάς της), άλλωστε ασχολούνται όλοι οι άλλοι μαζί της, το να ματαιοπονώ κι εγώ το θεωρώ περιττό.
Την επικοινωνία την λατρεύω κι είχα την ευτυχία να την κάνω επάγγελμα, σε αντιδιαστολή με την απρόσωπη τηλεπικοινωνία όπως και αντιπαθώ· στο διαδίκτυο δε, ενέχεται και κάτι χειρότερο, η ταχύτητα.
Αγαπάω την αλήθεια στις σχέσεις και θέλω να τις απολαμβάνω και με τις πέντε (5) αισθήσεις!
Επίσης θα ήθελα να εξηγηθώ για τους διαδικτυακούς «φίλους» -οι πραγματικοί μου φίλοι γνωρίζουν τις απόψεις μου. Ότι τα εισαγωγικά έχουν να κάνουν με την επιφανειακή/εικονική φιλία, επειδή σε κάποιες λέξεις δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα όπως η μάνα, ο αδελφός, ο φίλος και όχι με την αξία του διαδικτυακού προσώπου αυτού καθαυτού, όπου παρεμπιπτόντως γνωρίζω μόνο από τα γραπτά του.
Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την ανάγκη των ανθρώπων για διαδικτυακή επικοινωνία.
Νιώθω ευλογημένος που δεν έχω ακόμη αυτή την ανάγκη.
Βεβαίως και δεν μπορώ να κρίνω τον τρόπο του καθενός επειδή είναι προσωπικός, πώς θα μπορούσα άλλωστε με τέτοιες συνθήκες. Εδώ δεν γνωρίζω καλά-καλά, ακόμη και ανθρώπους που επικοινωνώ καθημερινά.
Μπορώ όμως να κρίνω τις απόψεις τους, όταν αυτές πηγάζουν από τα κέντρα εξουσίας (τηλεόραση, διαδίκτυο) και χωρίς να το αντιλαμβάνονται τις μεταδίδουν απαίδευτες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον πραγματικό κόσμο.
Έτσι αποκτώντας μαζικό χαρακτήρα, εξαπλώνονται σαν «πανδημία» κι επηρεάζουν εμμέσως την καθημερινότητα μου.

RORY GAS·ΠΕΜΠΤΗ, 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015