Ας κατεβάσει κάποιος τον γενικό …

Γράφει η Μάρω Μπουρδάκου,
Σεναριογράφος – Θεατρική συγγραφέας

1957..Στην ταινία «Λατέρνα ,φτώχεια και φιλότιμο» υπάρχει μια σκηνή σε έναν αχυρώνα λίγο πριν απ την Πλατανιά, που σταματούν για να περάσουν νύχτα οι δυο λατερνατζήδες.
Κάποια στιγμή ο Αυλωνίτης μέσα στον αχυρώνα παραπατάει, πέφτει κάτω και μένει εκεί σε στάση ύπνου ασάλευτος.
Ο Φωτόπουλος τότε του λέει « ρε μαέστρο σήκω και πήγαινε πιο πέρα να κοιμηθείς» και ο Αυλωνίτης απαντά :
« Γιατί να σηκωθώ ; Εδώ έπεσα, εδώ θα κοιμηθώ»…

Προφητικός ο Σακελλάριος !
60 χρόνια μετά..Όπως μας έστρωσαν κοιμόμαστε.
Eκεί πόνταραν κι αυτοί.
Στη συνήθεια.
Στην αποδοχή.
Αυτό μας λένε, αυτό κάνουμε.
Άπραγοι.
Οι άκαπνοι της ιστορίας.
Οι ασπόνδυλοι δυστυχισμένοι.
Οι ριψάσπιδες κακομοίρηδες.

Γιατί δεν ζούμε. Απλά υπάρχουμε.
Κάποιοι, ίσως βαλτοί, ίσως απλά ηλίθιοι, λένε πως είμαστε καλά.
Εντάξει, θα σου πουν, υπάρχουν δυσκολίες, αλλά σε γενικές γραμμές δεν πεινάμε κιόλας.
Δεν ψάχνουμε στα σκουπίδια, όπως είπε και ο προσβεβλημένος-βολεμένος-εθελοτυφλών Χωμενίδης, αυτά συμβαίνουν στην Ινδία και στη Σομαλία…
Συγνώμη ρε μάστορα που δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί.
Μη βιάζεσαι. Υπάρχει τράτο.
Ίσως τότε θα σου κάνουμε τη χάρη να μη μπαίνεις στον κόπο να ψάχνεις να βρεις μέτρο σύγκρισης. Θα σε διευκολύνουμε.

Όχι. Δεν ζούμε. Απλά υπάρχουμε.
Κοιμόμαστε, ξυπνάμε, ουρούμε, αφοδεύουμε, τρέχουμε στις τράπεζες, στις εφορίες, τσακωνόμαστε, χτυπάνε όλη μέρα ασταμάτητα τηλέφωνα από τις μαφιόζικες εισπρακτικές.
Ότι παίρνουμε στο τέλος κάθε μήνα μέχρι τις 10 το πολύ του επόμενου έχει εξατμισθεί.
Πολλοί ζουν από ένα σημείο του μήνα με δανεικά τα οποία τον επόμενο μήνα επιστρέφουν και είναι ξανά στην ίδια άθλια οικονομική κατάσταση κι αυτό δεν έχει τελειωμό.

Όχι. Δεν ζούμε. Απλά υπάρχουμε.
Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε πια για να επικοινωνήσουμε.
Σκεφτόμαστε και το κόστος.
Αν κάποιοι έχουν FB η mail καλώς.
Οι φιλίες πλέον κρατιούνται από ένα πληκτρολόγιο.
Γενέθλια, γιορτές, επέτειοι , Χριστούγεννα, Πάσχα ευχές με ένα enter.
Δώρα δεν κάνουμε πια ο ένας στον άλλον προ πολλού.
Το απόγευμα στρωνόμαστε μπροστά από ένα υπολογιστή.
Εκεί να δείτε επαναστάσεις και γιούργια !!
Αν οι φράσεις που πληκτρολογούνται είχαν σάρκα και οστά ,τώρα θα είχαμε πάρει τη Πόλη. Εκτονώνουμε τα συναισθήματα και τον ψυχισμό μας μας με : «μου αρέσει», «έλεος», «λυπάμαι», «χα..χα..χα.», «ουάου» και «τέλειο» !!
Μετά ξανατρώμε, άντε αν υπάρχει κίνητρο και κέφι να κάνουμε και κανένα σεξάκι και μετά, όσοι έχουμε ύπνο, ξανακοιμόμαστε για να ξυπνήσουμε και να επιδοθούμε εκ νέου στις ίδιες μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές της καθημερινότητας.!!!
Μεγαλείο !!!
Κάποιοι λένε «δεν κάνετε το σταυρό σας που ξυπνάμε κάθε πρωί και είμαστε στα πόδια μας»; Μικροαστικές αντιλήψεις.
Άλλοθι των τεμπέληδων. Για ποια πόδια μιλάμε ;
Γι αυτά που κάθονται σταυροπόδι η κρεμασμένα σε έναν καναπέ η ακουμπισμένα σε κάποιο υποπόδιο κάτω από έναν υπολογιστή;

Όχι! Δεν ζούμε. Απλά υπάρχουμε.
Κάποιοι επίσης ανόητοι υποστηρίζουν πως οι καφετέριες και τα παντός είδους φαγάδικα είναι γεμάτα.
Ναι. Είναι.
Από κάποιους ενήλικες που ακόμα δεν έχει έρθει η δύσκολη ώρα τους και από μια άνευρη, αδιάφορη κι άκαπνη νεολαία που ζητιανεύει χαρτζηλίκι απ τον μπαμπά, τη μαμά αλλά περισσότερο πλέον απ τον παππού και τη γιαγιά, για να την αράξει στο καφέ της γειτονιάς με ένα κινητό στο χέρι σαχλαμαρίζοντας, τραβώντας selfie δυστυχίας για να τις κάνει αμέσως upload προς αποδοχή και είσπραξη θαυμασμού.
Παλικάρια ίσα με κει πάνω, τίγκα στη τεστοστερόνη, στιγματισμένα από τα ντεμοντέ πια τατουάζ και ισλαμικά μούσια, που δεν μπορούν να βγάλουν γκόμενα γιατί στη τσέπη τους έχουν όλα κι όλα πέντε ευρώ.
Ποιος να τους μιλήσει για τη γενιά του 1-1-4, σιγά μη τη ξέρουν, για τις νεολαίες άλλων εποχών που με το παραμικρό ήταν στους δρόμους διεκδικώντας και κερδίζοντας.
Το άλλοθι; Η δικαιολογία;
Για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου αλλά κάθε χρόνο τιμούν την επέτειο και τρέχουν να καταθέσουν στεφάνια !!!
Οξύμωρο έτσι; Βολική εκδοχή.
Κι ας παραδεχτούμε πως φταίει. Τι κάνετε εσείς;
Γιατί δεν ξεσηκωνόσαστε να τη στείλετε στο διάολο; Γιατί βαριόσαστε.
Γιατί «ωχ μωρέ εμείς θα βγάλουμε το φίδι απ την τρύπα;» Ούτε λόγος!
Γιατί το φίδι ήδη έχει βγει απ την τρύπα του και δηλητηριάζει το μέλλον σας.
Νέα παιδιά ήταν ο Γλέζος με τον Σάντα ,όταν κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ την Ακρόπολη. Παιδιά οικογενειών καλοζωισμένα ήταν και οι νέοι της Κατοχής, που σαλτάριζαν στα φορτηγά με κίνδυνο της ζωής τους για ένα καρβέλι ψωμί, νέα παιδιά κορίτσια κι αγόρια ήταν που στήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα γιατί έκαναν αντίσταση στη Κοκκινιά και στη Καισαριανή , νεολαίοι έγραφαν συνθήματα στους τοίχους , τύπωναν προκηρύξεις στον πολύγραφο νύχτες ολόκληρες, φύλαγαν τσίλιες στα σαμποτάζ , ένα μάτσο ξεσηκωμένα παλικάρια ένθεν κι ένθεν δόξασαν τον Γοργοπόταμο.
Είχαν κι αυτά όνειρα αλλά τα πήγαν στην άκρη για μια πατρίδα που μάτωνε και γιατί κατάλαβαν πως το πρώτο βήμα της ανατροπής ήταν και είναι η αλλαγή της γνώμης για το πώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα.
Αυτό είναι πρώτο σκαλοπάτι. Η αλλαγή του τρόπου σκέψης.

Όχι . Δεν ζούμε. Απλά υπάρχουμε.
Μέσα σε παμπάλαια σπίτια που χαλάνε και δεν έχουμε λεφτά να τα επισκευάσουμε.
Τα πουλάμε όσο-όσο, για να γλιτώσουμε τα χαράτσια γιατί έτσι μας θέλουν.
Χωρίς ιδιοκτησία. Χωρίς μαγαζιά. Χωρίς επιχειρήσεις.
Η Ελλάδα σιγά-σιγά παίρνει τη μορφή της Ρωσίας της εποχής του Χρουστσόφ.
Παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους, γιατί και τα πιο πρόσφατα ήδη έχουν αρχίσει να παλιώνουν χωρίς δυνατότητα αγοράς καινούργιου, παλιά ρούχα πάνω μας, παλιά παπούτσια, ιατρικές εξετάσεις που δεν γίνονται και αρρωσταίνουμε ο ένας μετά τον άλλον.
Ανισότητα στον τρόπο μεταχείρισης και ντόπιος ρατσισμός.
Συσσώρευση άγχους και στενοχώριας με αποτέλεσμα καταθλίψεις, νευρώσεις, μελαγχολία, απομάκρυνση και πολλές μη ανακοινώσιμες πλέον αυτοκτονίες.
Κι από κοντά ένας λαός φοβισμένος, δήθεν περίφροντις, δήθεν άνετος, έχοντας ήδη συνηθίσει την κατηφόρα, λουφάζει.
Ένας λαός ανεξήγητα αισιόδοξος που έχει μόνιμα στο στόμα του την θλιβερή ατάκα «κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα»!!!!!!
Εν ολίγοις αυτός ο λαός , κάθεται στην άκρη και περιμένει να δει αυτό το «κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα»!!!!
Είναι αυτός ο ίδιος λαός ,που προδομένος και διαψευσμένος ψήφισε δύο φορές, μάλιστα δύο φορές (!!!) μια παρέα από επαγγελματίες αριστερούς ψευταράδες, που ύστερα από 90 χρόνια μανιασμένης και κάποτε ιστορικά αποδεδειγμένης παράνομης προσπάθειας των προγόνων τους, κατάφεραν με τον χυδαιότερο πολιτικά τρόπο να πάρουν τώρα την εξουσία.

Όχι. Δεν ζούμε. Απλά υπάρχουμε κι αυτό δεν μας αξίζει.
Δεν μας αξίζει αυτή η καθημερινή κι ανελέητη κατρακύλα.
Δεν μας αξίζει η καθημερινή μελαγχολία και η στέρηση του χαμόγελου.
Δεν μας αξίζει να είμαστε θύματα δολοφόνων…
Δεν μας αξίζει να κλειδαμπαρωνόμαστε στα σπίτια μας απ τον φόβο των παράνομα διαβιούντων «επενδυτών».
Δεν μας αξίζει να ζούμε μέρες με ήλιο σ αυτόν τον φωτεινό τόπο μας και μέσα μας να βιώνουμε την απόλυτη νύχτα.
Όχι. Δεν μας αξίζει.
Γιατί δεν ζούμε. Αργοπεθαίνουμε .
Ας κατεβάσει επιτέλους κάποιος τον γενικό.
Γιατί όταν το σκοτάδι είναι βαθύ μπορείς να δεις τα αστέρια..

lastpoint.gr